Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek NSA Leszek Leszczyński (spr.) Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 25 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 657/08 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o przedłużeniu zawieszenia w czynnościach służbowych oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 657/08 oddalił skargę A. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o przedłużeniu zawieszenia w czynnościach służbowych.

Wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Komendant Powiatowy Policji w Piasecznie rozkazem personalnym Nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. zawiesił A. C. w czynnościach służbowych od dnia [...] listopada 2006 r. do dnia [...] lutego 2007 r. Rozstrzygnięciu temu, w oparciu o art. 108 § 1 k.p.a., nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Następnie kolejnym rozkazem personalnym Nr [...] z dnia [...] lutego 2007 r., na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2007 r., nr 43, poz. 277 ze zm.), organ przedłużył funkcjonariuszowi, z uwagi na dobro służby, okres zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu zakończenia postępowania karnego. Rozkazowi temu organ również nadał rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na fakt, że policjant będąc podejrzanym o popełnienie przestępstwa umyślnego w istotny sposób naruszył interes służby w Policji, tożsamy z ważnym interesem społecznym.

Od powyższych rozstrzygnięć A. C. nie złożył odwołania, ale wnioskiem z dnia [...] października 2007 r. zwrócił się do Komendanta Stołecznego Policji o stwierdzenie nieważności rozkazu personalnego Nr [...] z dnia [...] lutego 2007 r., jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa, polegającym na braku ciągłości zawieszenia go w czynnościach służbowych. Wskazał, że powyższy rozkaz został mu doręczony w dniu [...] lutego 2007 r. i dopiero z tą datą został wprowadzony do obrotu prawnego.

Po rozpoznaniu powyższego wniosku Komendant Stołeczny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] listopada 2007 r. Nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności wskazanego rozkazu ze względu na brak przesłanek przewidzianych w art. 156 § 1 k.p.a., a Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...], utrzymał zaskarżony rozkaz personalny w mocy. W uzasadnieniu, odnosząc się do podniesionych przez A. C. zarzutów, wskazano na treść art. 39 ust. 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym, w szczególnie uzasadnionych przypadkach okres zawieszenia w czynnościach służbowych można przedłużyć do czasu zakończenia postępowania karnego. Z uwagi więc na charakter zarzutów jakie Prokuratura Okręgowa w Warszawie przedstawiła policjantowi organ II instancji ocenił, że Komendant Powiatowy Policji w Piasecznie wydając rozkaz personalny Nr [...] z dnia [...] lutego 2007 r. poruszał się w granicach określonych przepisami prawa. Jednocześnie wskazał, że z chwilą podpisania decyzji następuje jej wydanie w sensie procesowym, co oznacza jej istnienie, natomiast dzień jej wydania jest miarodajny dla oceny podstawy faktycznej i prawnej. Zasada związania decyzją rozciąga się zatem także na okres między wydaniem decyzji a jej doręczeniem, bowiem również w tym czasie organ administracji publicznej nie może jej zmienić.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. C., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności, postawił następujące zarzuty: nieobiektywnego i nierzetelnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, naruszenia dyspozycji przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 110 k.p.a., ograniczenia prawa do czynnego udziału w postępowaniu, zgłaszania wniosków dowodowych oraz możliwości końcowego zapoznania się z materiałem dowodowym, wydania decyzji przez organ nieupoważniony i podjęcia jej przez osobę do tego nieupoważnioną. Skarżący zakwestionował ustalenie organu, iż rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w Piasecznie Nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. obowiązywał od dnia [...] listopada 2006 r. do dnia [...] lutego 2007 r. A. C. podniósł, że fakt wydania rozkazu Nr [...] z dnia [...] lutego 2007 r. wiązał jedynie organ wydający decyzję, zaś stronę zgodnie z brzmieniem art. 110 k.p.a. po jej prawidłowym doręczeniu. Dalej zwrócił także uwagę na to, że osobą upoważnioną do wydania decyzji był Komendant Główny Policji, a nie Dyrektor Biura Kadr i Szkolenia KGP, który ją podpisał.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe ustalenia faktyczne oraz prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę wskazał, iż bezsporne jest w sprawie, że wobec A. C. toczyło się postępowanie karne, o którym mowa w przepisie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.), a zatem obligatoryjnie zawieszono go w czynnościach służbowych na 3 miesiące. Ponadto niewątpliwie ze względu na charakter zarzucanych mu czynów jego przypadek można było potraktować jako szczególny w rozumieniu przepisu art. 39 ust. 3 ww. ustawy i przedłużyć okres zawieszenia do czasu ukończenia postępowania karnego. W tej sytuacji nie sposób przyjąć, jak twierdzi skarżący, że nie było podstaw do stosowania w jego sprawie powyższego przepisu.

Sąd wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest jednym z trybów nadzwyczajnych wzruszenia decyzji ostatecznych, dlatego też przesłanki do jego zastosowania zostały wyczerpująco określone w art. 156 § 1 k.p.a. Dalej sąd I instancji zważył, że rażące naruszenie prawa, na które w swym wniosku o stwierdzenie nieważności powoływał się A. C., w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa, a na gruncie niniejszej sprawy nie można mówić o istnieniu tego rodzaju podstaw.

Sąd nie podzielił również zarzutu wydania decyzji przez organ nieuprawniony i podjęcie jej przez osobę do tego nieupoważnioną, bowiem organem właściwym do rozpatrzenia odwołania skarżącego od decyzji Komendanta Stołecznego Policji był Komendant Główny Policji, a ten na podstawie art. 268a k.p.a., upoważnił Dyrektora Biura Kadr i Szkolenia Komendy Głównej Policji K. Ł. do podejmowania decyzji oraz wykonywania określonych czynności w imieniu Komendanta Głównego Policji w zakresie spraw osobowych policjantów, szkoleniowych oraz organizacyjnych. Takie pisemne upoważnienie znajduje się w § 1 pkt 1 lit. "h" decyzji Komendanta Głównego Policji Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. w sprawie upoważnienia Dyrektora oraz Zastępcy Dyrektora Biura Kadr i Szkolenia Komendy Głównej Policji.

Sąd podzielił również zasadność dokonanej przez organy wykładni przepisu art. 110 k.p.a. przywołując stwierdzenie zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2002 r. III RN 149/01 (OSNP 2003, nr 16, poz. 371), iż datą wydania decyzji jest data jej podpisania przez osobę upoważnioną do jej wydania, przy czym w razie wątpliwości datą podpisania jest data umieszczona na decyzji.

Wskazał również, że w ramach postępowania na gruncie art. 156 k.p.a., będącego nowym postępowaniem, organ nadzoru bada jedynie, czy decyzja nie jest dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a., a nie rozpatruje sprawy ponownie merytorycznie i nie prowadzi dodatkowego postępowania dowodowego. Dlatego jako chybiony uznał zarzut skargi dotyczący nieobiektywnego i nierzetelnego ustalenia stanu faktycznego, oraz ograniczenia czynnego udziału w postępowaniu i zgłaszania wniosków dowodowych.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.), skargę oddalił.

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł A.C. wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zmianę orzeczenia poprzez uznanie nieważności rozkazu personalnego o przedłużeniu zawieszenia w czynnościach służbowych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 39 ust. 3 ustawy o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 110 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż wydanie poddanego weryfikacji w trybie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o przedłużeniu zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu zakończenia postępowania karnego nastąpiło w dniu jego sporządzenia tj. w dniu [...] lutego 2007 r., a nie w dniu doręczenia tj. w dniu [...] lutego 2007 r. W uzasadnieniu, odnosząc się do cytowanego w zaskarżonym orzeczeniu wyroku Sądu Najwyższego, wskazał na pogląd wyłożony w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 4 grudnia 2000 r., FPS 10/2000 (ONSA 2001 /2, poz. 56), zgodnie z którym decyzja procesowo, jako akt zewnętrzny, musi być zakomunikowana stronie. Podniósł, że decyzja sporządzona (spełniająca wymagania formalne), ale niedoręczona nie załatwia sprawy, ponieważ nie wiąże organu ani strony.

Podniósł także, że same przyczyny zawieszenia, a także zasadność przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych A. C. nie są przedmiotem jego skargi, ale fakt, że w art. 39 ust. ustawy o Policji ustawodawca precyzyjnie ustalił termin do wydania decyzji o przedłużeniu zawieszenia policjanta, po upływie którego kompetencje organu do wydania skutecznie prawnej decyzji wygasają. Zarzucił, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie zbadał czy przedmiotowa decyzja w trybie art. 57 § 5 pkt. 6 trafiła w terminie do administracji Aresztu Śledczego.

Na poparcie swych rozważań przytoczył również przepisy o doręczeniach, które zdaniem skarżącego tworzą w pełni możliwość zachowania terminu realizacji kompetencji przez organ administracji publicznej, bowiem art. 39 k.p.a. nie nakłada żadnych ograniczeń w wyborze podmiotów dokonujących doręczeń a, powołując się na uchwałę NSA II GPS 4/08 z dnia 15 października 2008 r., rzeczą organu administracji publicznej jest zapewnienie skuteczności wykonania swoich kompetencji. Konkludując stwierdził, że w omawianym przypadku organ nie doręczył decyzji skarżącemu skutecznie w terminie, mimo że miejsce adresata było organowi niewątpliwie znane, a Wojewódzki Sąd Administracyjny powyższego nie dostrzegł.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do unormowania art. 174 p.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na przesłankach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, gdyż zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w sprawie niniejszej nie ma miejsca.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga spełnienia warunku prawidłowego ich określenia w skardze. W związku z tym w skardze kasacyjnej należy wskazać konkretne przepisy prawa, którym - zdaniem skarżącego – uchybił sąd i zamieścić uzasadnienie podstawy kasacyjnej, czyli uchybień zarzucanych sądowi.

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych powinno polegać na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Jest to możliwe przez precyzyjne przedstawienie wywodów prawnych dotyczących stawianych zarzutów, a więc wywodów odnoszących się do poszczególnych przepisów, których naruszenie zarzucono w skardze kasacyjnej. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wykazane winno być ponadto, jak w ocenie strony skarżącej powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy, że uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca powyższym wymaganiom, a więc pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.

Analiza zarzutów skargi kasacyjnej z punktu widzenia powyższych wymogów wskazuje, że nie została ona sporządzona w pełni prawidłowo zarówno od strony wskazania podstaw prawnych jak i sformułowania oraz uzasadnienia zarzutów kasacyjnych.

Skarżący zarzuca naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 39 ust. 3 ustawy o Policji (Dz.U. z 2007 r., nr 43, poz. 227 ze zm.), nie wskazując na odpowiednią jednostkę redakcyjną art. 174 p.p.s.a., mogącą służyć jako podstawa takiego zarzutu. Wiąże ponadto to naruszenie z naruszeniem przez wojewódzki sąd administracyjny przepisów proceduralnych zawartych w kodeksie postępowania administracyjnego, nie wskazując przy tym na żaden przepis ustawy p.p.s.a., z naruszeniem którego można byłoby związać nieprawidłową kontrolę, dokonaną przez sąd administracyjny I instancji w stosunku do postępowania prowadzącego do wydania zaskarżonych w postępowaniu przed tym sądem decyzji administracyjnych.

Naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. może stanowić samodzielną podstawę zarzutu kasacyjnego, w związku z treścią art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., niemniej w rozpoznawanej skardze kasacyjnej zarzut ten nie mógł stać się zarzutem skutecznym z powodu braku jakiegokolwiek uzasadnienia tego zarzutu w samej skardze kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej nie wyjaśnił w szczególności, czy naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nastąpiło w jego ocenie w związku z brakiem podstawy prawnej wydania decyzji czy w związku z rażącym naruszeniem prawa, co stanowi wstępną identyfikację przedmiotu zaskarżenia, wymagającą dodatkowo uzasadnienia w rozwinięciu argumentacji skargi. Brak jest także wskazania, na czym polegało poczynienie wadliwych ustaleń w tej kwestii przez sąd I instancji, bowiem podniesione w niej uwagi na temat wadliwych ustaleń faktycznych nie zostały poprawnie powiązane w skardze kasacyjnej ze sposobem zastosowania przez sąd tego przepisu.

Odnośnie do naruszenia art. 39 ust. 3 ustawy o Policji skarżący nie wskazuje, którą z podstaw kasacyjnych z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (niewłaściwe zastosowanie czy błędna wykładnia) podnosi jako zarzut kasacyjny, co uniemożliwia rozpoznanie tego zarzutu (por. wyr. NSA z dn. 16.12.2008 r., II FSK 1290/2007, wyr. NSA z dn. 03.01.2008 r., II OSK 1775/2006). Z powodu alternatywnego co do zasady charakteru obu wskazanych tam przesłanek, bliższe ich wyjaśnienie w kontekście zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego jest niezbędne.

Z kolei analiza uzasadnienia zarzutów sformułowanych w zasadniczej części skargi kasacyjnej wskazuje w sposób pośredni, że zarzut naruszenia prawa materialnego związany jest z podniesieniem wadliwości ustaleń faktycznych przez sąd I instancji. To zaś prowadzi do kolejnego wniosku o nieprawidłowym sformułowaniu zarzutu kasacyjnego, bowiem na gruncie utrwalonego orzecznictwa, akceptowanego przez skład orzekający, wynika, że nie można uzasadniać zarzutu naruszenia prawa materialnego błędnymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd (por. wyr. NSA z dn. 12.3.2008 r., I OSK 338/2007).

Niezależnie od powyższych uchybień w zakresie treści skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odpowiada prawu. Dokonana przez ten Sąd kontrola dotyczyła decyzji administracyjnej podjętej w trybie nadzwyczajnym. Sąd I instancji poprawnie wskazał, że przedmiotem jego kontroli jest kontrola legalności decyzji pierwotnej, dokonana przez organ administracyjny w trybie art. 156 k.p.a. W takim postępowaniu organ nie ma możliwości poszerzania materiału dowodowego.

Należy zaakceptować w pełni stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że rażące naruszenie prawa, na które wskazywała argumentacja skargi do tego sądu, nie jest równoważne z każdym naruszeniem prawa przez organ administracji i oznacza niegodność zasadniczą, wskazującą na wadę tak poważną, że przeważa ona wartość stabilności decyzji administracyjnej. W tym kontekście Sąd prawidłowo ocenił, wiążąc treść art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. z treścią art. 110 k.p.a., że organy administracji odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji o przedłużeniu zawieszenia w czynnościach służbowych do czasu zakończenia postępowania karnego na gruncie art. 39 ust. 3 ustawy o Policji, nie naruszyły prawa.

Skład orzekający NSA akceptuje stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 25 kwietnia 2006 r. II OSK 714/05, ONSAiWSA 2006/5/132) iż "Obowiązujące przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstaw do utożsamiania wydania decyzji z jej doręczeniem. Wydanie (sporządzenie) decyzji zgodnie z wymaganiami art. 107 § 1 k.p.a. jest czynnością wywołującą oznaczone skutki prawne".

W ocenie Składu orzekającego wydanie aktu administracyjnego, zaopatrzonego we wszystkie niezbędne składniki formalne powoduje, że zostaje w ten sposób załatwiona sprawa administracyjna. Od tego momentu decyzja rozpoczyna swój byt prawny, a doręczenie oznacza zakomunikowanie stronie zawartego w niej rozstrzygnięcia. Przyjęcie innego stanowiska oznaczałoby, że decyzja wydana nie kończy sprawy, a więc, że w okresie po wydaniu decyzji sprawa dalej pozostaje niezakończoną. Jest to istotne także z punktu widzenia ustalenia poprawności podstawy prawnej. Data wydania decyzji jest bowiem miarodajna dla określenia momentu, dla którego przyjmuje się obowiązywanie i stosowalność przepisów prawnych, stanowiących podstawę decyzji, a przyjęcie daty doręczenia decyzji jako podstawy tego określenia mogłoby prowadzić do osłabienia wartości pewności stosowania prawa z punktu widzenia jednolitości ustaleń dotyczących wyboru przepisu obowiązującego jako podstawy prawnej decyzji wydanej oraz decyzji doręczonej (w terminie późniejszym w stosunku do daty jej wydania). Ponadto uzależniałoby skutki "materialnoprawne" wydanej decyzji w dużej mierze od sprawnego działania podmiotu doręczającego decyzję. Doręczenie decyzji, powodując jej wejście do obrotu prawnego, a więc wywołując "skutki proceduralne", wpływa natomiast na bieg terminów związanych z jej zaskarżaniem w różnych formach czy też na inne konsekwencje (np. wykonawcze).

Trafna jest także argumentacja Sądu I instancji, wskazująca na przesłankę racjonalności prawa. Nie mogłaby ona zostać skutecznie przyjęta, jeżeli rozpoczęcie wywoływania skutków prawnych decyzji wiązałoby się z datą jej doręczenia, a doręczenie miałoby miejsce w różnych datach w stosunku do różnych stron. Oznaczałoby to bowiem, niezależnie od możliwego braku jednolitości w podstawach prawnych wydanej decyzji, przyjęcie, w zależności od momentu doręczenia, różnych sytuacji prawnych lub różnych skutków prawnych w stosunku do poszczególnych podmiotów w tych samych datach, mimo jednakowej treści samej decyzji.

Przyjęcie, że decyzja wywołuje skutki z datą jej wydania, jeśli została ona doręczona, nie może budzić wątpliwości zwłaszcza w występującej w niniejszej sprawie sytuacji, w której okoliczności zawieszenia w stosunku do decyzji poprzedzającej decyzję o przedłużeniu zawieszenia nie uległy jakiejkolwiek zmianie, a więc gdy toczyło się postępowanie karne i funkcjonariusz, przebywający w zakładzie karnym nie mógł sprawować funkcji, w pełnieniu której został zawieszony, a zawieszenie na gruncie wskazanych wyżej przepisów prawnych było obligatoryjne. Decyzja o przedłużeniu zawieszenia, wydana w okresie zawieszenia, następnie doręczona stronie już w trakcie trwania przedłużonego okresu zawieszenia, powoduje skutki procesowe dla strony od momentu jej doręczenia, natomiast wywołuje skutki "materialne", określające sytuację prawną jej adresata, od momentu jej wydania.

Nie można zatem przyjąć, że kontrola sądu I instancji w stosunku do decyzji, która odmawiała stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej (rozkazu personalnego) wydanej w powyższy sposób i niezaskarżonej przez jej adresata w trybie zwykłym, narusza wskazane w skardze kasacyjnej przepisy art. 39 ust. 3 ustawy o Policji w zw. z art. 110 oraz art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Przeprowadzona wyżej argumentacja przesądza o nietrafności zarzutu o naruszeniu przez sąd wskazanych przepisów k.p.a. Natomiast przepis art. 39 ust. 3 ustawy o Policji upoważniał organ do przedłużenia zawieszenia, co zresztą nie było kwestionowane w skardze kasacyjnej, w związku z czym uznanie przez sąd I instancji, iż organ administracyjny zgodnie z prawem stwierdził brak podstaw do stwierdzenia nieważności takiej decyzji, nie narusza wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa.

Uwzględniając podniesione wyżej argumenty, Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że skarga kasacyjna nie posiada usprawiedliwionych podstaw, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę tę oddalił.