Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik Protokolant Elżbieta Brandt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi A. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zarejestrowania naczepy ciężarowej oddala skargę.

Decyzją z dnia [...]2010 r., nr [...] Starosta [...] odmówił zarejestrowania naczepy ciężarowej marki [...] nr [...] na rzecz W. L. i A. L. W motywach uzasadnienia organ wskazał, iż pojazd, którego rejestracji dotyczy niniejsze postępowanie został uprzednio zarejestrowany na rzecz W. L. i nie zgadza się on na to, żeby pojazd ten był zarejestrowany również na rzecz A. L. Organ stwierdził, iż pojazd został zarejestrowany decyzją ostateczną i dalsze rozstrzygnięcie w sprawie może nastąpić poprzez wszczęcie postępowania i wydanie nowej decyzji. Dopisanie współwłaściciela pojazdu może nastąpić w wydanym, wcześniejszą decyzją, dowodzie rejestracyjnym, lecz nie można tego traktować wyłącznie jako czynności materialno-technicznej, ponieważ wcześniej musi dojść do rozstrzygnięcia w sprawie zarejestrowania pojazdu na współwłaścicieli w drodze decyzji administracyjnej. Organ wywiódł, iż rejestracja pojazdu na współwłaścicieli W. L. i A. L. może nastąpić wyłącznie na wniosek wszystkich współwłaścicieli lub po przedstawieniu dokumentu własności rozstrzygającego w tej sprawie.

W odwołaniu do powyższej decyzji A. L. podniosła, iż organ I instancji błędnie zakwalifikował jej wniosek, wszczynający niniejszej postępowanie, jako wniosek o zarejestrowanie pojazdu na rzecz A. L. zamiast jako wniosek o dopisanie jej jako współwłaściciela do dokumentów pojazdów już zarejestrowanych na rzecz W. L. Skarżąca zwróciła uwagę, iż wszystkie niezbędne dokumenty do zarejestrowania pojazdu zostały zgłoszone przez jej byłego męża w momencie składania wniosku o rejestracji, co oznacza, że zostały spełnione wymogi określone w art. 72 ustawy Prawo o ruchu drogowym niezbędne do zarejestrowania pojazdu również na A. L.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] 2010r. nr [...] uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W motywach decyzji organ odwoławczy wskazał, iż orzekając w niniejszej sprawie Starosta wykroczył poza jej zakres, ograniczony treścią wniosku i błędnie uznał, iż przedmiotem niniejszej sprawy jest rejestracja pojazdu na rzecz dwojga współwłaścicieli. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, iż w obrocie prawnym nadal pozostaje decyzja z dnia [...]2007 r. o zarejestrowaniu przedmiotowego pojazdu na rzecz byłego męża skarżącej i wydawanie kolejnej decyzji w tej sprawie jest bezzasadne, tym bardziej, że strona skarżąca nie wnosiła o wznowienie postępowania w tej sprawie ani o zmianę decyzji. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, iż strona skarżąca ma możliwość wystąpienia do Starosty o dokonanie czynności materialno-technicznej w postaci wydania dowodu rejestracyjnego zawierającego określoną treść, a ewentualna odmowa dokonania tejże czynności powinna być dokonana w drodze decyzji.

W skardze do Sądu na powyższą decyzję A. L. zarzuciła, iż decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 138 § 2 k.p.a., art. 7 k.p.a. poprzez niewyjaśnianie aktualnego stanu faktycznego i prawnego sprawy. Skarżącą podniosła, iż w świetle przedłożonych przez nią obszernych dowodów w sprawie istniały podstawy do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Zostały bowiem wyjaśnione wszystkie kwestie będące przedmiotem sprawy, a zwłaszcza to, że naczepa będąca przedmiotem postępowania należała w czasie trwania małżeństwa pomiędzy skarżącą a W. L. do ich majątku wspólnego. Skarżąca zarzuciła organowi odwoławczemu, że nie odniósł się do kwestii istnienia pomiędzy stronami sporu co do własności pojazdu będącego przedmiotem postępowania. Zwróciła uwagę, iż bez ujawnienia własnych danych osobowych w dokumentach i ewidencji wspólnych pojazdów może ona się tylko biernie przyglądać jak jej majątek zostaje trwoniony i licytowany za bezcen by spłacić tylko częściowo zadłużenie wobec wierzycieli W. L.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację oraz dodatkowo wskazując, iż jedynie organ I instancji jest władny dokonać czynności materialno-technicznej polegającej na wydaniu dowodu rejestracyjnego o określonej treści.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 1 ustawy z dnia 25.07.2002 r.- Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269; z późn. zm.), Sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności

z prawem. Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powyższych kryteriów, należało uznać, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżonej decyzji nie można skutecznie postawić zarzutu, iż została ona wydana z naruszeniem prawa mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, o charakterze kasacyjnym, uwzględniająca odwołanie strony skarżącej od decyzji Starosty [...], z uwagi na błędne zakwalifikowanie wniosku skarżącej przez ten organ.

Wskazać należy, iż postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane wnioskiem skarżącej z dnia [...]2009 r. skierowanym do Starosty o ujawnienie jej danych osobowych w środkach transportowych (m.in. w dowodzie rejestracyjnym naczepy ciężarowej, której dotyczy niniejsze postępowanie) wykorzystywanych przez jej ówczesnego męża w prowadzonej działalności gospodarczej.

Mimo dość jednoznacznej treści wniosku skarżącej, organ I instancji uznał, iż domaga się ona wydania decyzji o rejestracji na jej rzecz, wymienionych w piśmie z dnia [...].2009r. pojazdów mechanicznych, w tym naczepy ciężarowej marki [...], nie zaś, dokonania czynności materialno-technicznej poprzez wpisanie jej danych osobowych do dowodu rejestracyjnego wspomnianej naczepy ciężarowej i innych środków transportu wymienionych we wniosku. Odmawiając rejestracji naczepy ciężarowej organ administracji wywiódł, iż rozstrzygnięcie w tej sprawie nie może zapaść w drodze czynności materialno-technicznej, o co wnosi skarżąca, gdyż wcześniej musi być rozstrzygnięta sprawa zarejestrowania pojazdu na współwłaścicieli.

Odnosząc się do powyższego, wskazać, w pierwszej kolejności, należy, iż obowiązkiem organu administracji, jest dokładne ustalenie treści żądania strony, które wyznacza przedmiot postępowania administracyjnego. O tym, jaki charakter i zakres żądania ma mieć pismo wniesione przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostateczne strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane. W razie wątpliwości organ, mając na względzie postanowienia art. 7-9 ustawy z 14.06.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98. poz. 1071; z późn. zm.), powinien zwrócić się do strony o zajęcie jednoznacznego stanowiska, co do treści wniosku wszczynającego postępowanie administracyjne.

Podnieść należy również, iż w przepisie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. nr 108, poz. 908 ze zm.), mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, mowa jest o dwóch czynnościach: dokonaniu czynności rejestracji pojazdu i wydaniu dowodu rejestracyjnego, zalegalizowanych tablic i w przypadku istnienia takiego wymogu – nalepki kontrolnej. Akt rejestracji pojazdu ma cechy decyzji administracyjnej w znaczeniu materialnoprawnym, natomiast samo wydanie dowodu rejestracyjnego, tablic i ewentualnie nalepki jest czynnością materialno-techniczną. Decyzja o rejestracji pojazdu zawiera dane identyfikacyjne pojazdu i jego właściciela zaś dowód rejestracyjny potwierdza wydanie decyzji o zarejestrowaniu pojazdu a jednocześnie dopuszczenie zarejestrowanego pojazdu do ruchu.

Skoro zatem skarżąca jednoznacznie wnosiła o dokonanie przez organ czynności materialno-technicznej polegającej na wpisaniu jej danych osobowych do dowodu rejestracyjnego naczepy ciężarowej, organ I nie miał podstaw do przyjęcia innej kwalifikacji wniosku skarżącej. Dodać należy, iż argumentem przemawiającym za potraktowaniem wniosku skarżącej, wbrew jego treści, jako wniosku o wydanie decyzji o rejestracji naczepy ciężarowej, nie może być to, iż zdaniem organu bez wydania decyzji o rejestracji pojazdu na rzecz skarżącej, nie ma podstaw do dokonania czynności materialno-technicznej, o którą strona wnosi. W przypadku ewentualnego stwierdzenia braku przesłanek do dokonania czynności materialno-technicznej organ administracji powinien bowiem wydać decyzję o odmowie dokonania tej czynności, nie zaś przeprowadzać zamiast tego innego postępowania, o którego przeprowadzenie zdaniem organu strona skarżąca powinna wnieść. Jak już wyżej wskazano, organ administracji nie może, w sposób dowolny przyjmować jaka jest treść żądania strony. To strona decyduje o tym jak należy traktować jej wniosek.

W świetle powyższego nie budzi zdaniem Sądu wątpliwości, iż organ odwoławczy trafnie uchylił decyzję Starosty jako rozstrzygająca sprawię nieobjętą żądaniem.

Odnosząc się do zarzutu strony skarżącej, że organ II instancji powinien był wydać w niniejszej sprawie decyzję merytoryczną, wskazać należy, iż z uwagi na błędną kwalifikację wniosku skarżącej jako wniosku o wydanie decyzji o rejestracji pojazdu, należało ponownie przeprowadzić postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie, co w świetle treści art. 138 § 2 k.p.a. jest przesłanką do uchylenia kwestionowanej decyzji i przekazania sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Dodać należy również, iż tylko Starosta jest władny do dokonania czynności materialno-technicznej, której dotyczy wniosek skarżącej.

Ze względu na wyżej wskazane okoliczności, nie mogła mieć wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy treść dokumentów dołączonych przez skarżącą do odwołania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270

ze zm.) oddalił skargę jako nieuzasadnioną.