Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie sędzia WSA Jarosław Łuczaj (spr.), sędzia del. SO Aleksandra Westra, Protokolant spec. Joanna Ziółkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2019 r. sprawy ze skargi H. S. na uchwałę Rady [...] z dnia 6 grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 13 ust. 3 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] z obrębu [...] w zakresie słów "oraz posiadających możliwości dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...] ([...])"; II. oddala skargę w pozostałym zakresie; III. zasądza od [...] na rzecz H. S. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem postępowania była uchwała Rady Miasta [...] z [...] grudnia 2007 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] – część "[...]" (dalej: "uchwała" lub "plan"), wydana na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.; dalej: "usg") oraz art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.; dalej: "uzp") w związku z art. 85 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.; dalej: "upzp").

Skargę na powyższą uchwałę wniosła H. S. w części dotyczącej ustaleń zawartych w jej § 13 ust. 3, zarzucając jej naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7, 9 i art. 6 upzp w związku z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380) i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez pozbawienie nieruchomości skarżącej dostępu do drogi publicznej, a w konsekwencji brak możliwości zabudowy tej nieruchomości zgodnie z jej planistycznym przeznaczeniem, co stanowi o przekroczeniu granic władztwa planistycznego gminy (w szczególności zasady proporcjonalności) oraz o nieuzasadnionym i nadmiernym ograniczenie prawa własności skarżącej.

Wskazując na powyższe H. S., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o stwierdzenie nieważności planu w zaskarżonej części - w odniesieniu do działek stanowiących własność skarżącej - w zakresie słów "oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...], o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż skarżąca jest właścicielką nieruchomości oznaczonej jako działki o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] z obrębu [...], położonej w [...] w Dzielnicy [...] w rejonie ul. [...] i ul. [...], dla której Sąd Rejonowy dla [...] w [...] prowadzi księgę wieczystą nr [...]. Nieruchomość ta położona jest na obszarze objętym postanowieniami zaskarżonego planu. Obszar, na którym położona jest nieruchomość oznaczony jest m.in. symbolami MN 1 i MN 2.

Zdaniem skarżącej, ustalenia planu stanowią nieproporcjonalną ingerencję w prawo własności skarżącej, uniemożliwiając realizację zabudowy na nieruchomości, poprzez brak możliwości uzyskania zgód budowlanych ze względu na prawny brak dostępu do drogi publicznej.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zaskarżony zapis planu (§ 13 ust. 3) wskazuje, że realizacja zabudowy możliwa jest wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...]. Symbol ten jednoznacznie wskazuje, że ulica [...] jako ciąg pieszo-rowerowy nie może stanowić dojazdu do nowej zabudowy.

Rada argumentowała, iż zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie są jedynymi, które odnoszą się do przeznaczenia, czy sposobu zagospodarowania określonego terenu. Przepisem, który w tym wypadku należy wziąć pod uwagę jest art. 35 upzp, w którym przewidziano sytuację wprowadzenia zmiany na mocy planu w dotychczasowym sposobie zagospodarowania lub też przeznaczenia terenu w stosunku do tego, jakie obowiązywało lub było faktycznie realizowane przed wejściem w życie miejscowego planu. Powyższe, w ocenie organu oznacza, iż w ulica [...] może być wykorzystywana jako droga dojazdowa do czasu przekształcenia jej w ciąg pieszo-rowerowy zgodnie z planem, a to będzie możliwe dopiero po realizacji planowanej ulicy pozwalającej na inną obsługę komunikacyjną niż obecnie, tym bardziej, iż skarżona uchwala nie zawiera zapisów ustalających inny sposób tymczasowego zagospodarowania terenów. W takiej sytuacji w projekcie budowlanym inwestor może przewidzieć wjazd od ul. [...] jako rozwiązanie tymczasowe oraz wjazd od ulicy projektowanej jako rozwiązanie docelowe - zgodne z zapisem planu, które zostanie zastosowane w przyszłości.

W ocenie organu, ulica [...] jako XIX-wieczna aleja dworska zasługuje na szczególną uwagę wobec intensywnej zabudowy osiedli [...]. Charakter lokalnego ciągu przyrodniczo-spacerowego utrzymała jedynie ulica [...]. Zarówno więc jej charakter, jak też szerokość uniemożliwiająca realizację drogi jezdnej z chodnikami i ścieżką rowerową bez wycinki wartościowych drzew a także obejmująca fragment ulicy strefa ochronna od pomników przyrody, wykluczająca prowadzenie pod ulicą sieci infrastruktury technicznej zdecydowały, że ulica została przeznaczona pod ciąg pieszo-rowerowy. Powyższe zgodne jest z zasadami zagospodarowania terenu zawartymi w upzp, które za podstawę przyjmują ład przestrzenny i zrównoważony rozwój.

W powyższym kontekście, odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa własności, organ stwierdził, iż prawo własności uregulowane w art. 140 Kodeksu cywilnego, nie jest prawem nieograniczonym, bowiem granice jego wykonywania zakreślają ustawy oraz zasady współżycia społecznego. Zgodnie z art. 6 ust. 1 upzp ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności, a stosownie do treści art. 6 ust. 2 pkt 1 tej ustawy każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeśli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego. Z powyższego wynika, iż właściciel nieruchomości, przystępując do realizacji zamierzenia budowlanego, musi liczyć się z ograniczeniami wynikającymi z przepisów prawa, a istotne znaczenie dla określenia sposobu korzystania z prawa własności i prowadzenia procesu inwestycyjnego ustawodawca przypisuje miejscowym planom zagospodarowania przestrzennego.

W piśmie z dnia 13 maja 2019 r., stanowiącym uzupełnienie skargi, skarżąca podniosła, że kwestionowany § 13 ust. 3 planu w zakresie słów "oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...] o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" w świetle zasad uchwalania planu miejscowego stanowi nieproporcjonalną ingerencję w prawo własności skarżącej, uniemożliwiając jej zabudowę nieruchomości. Na potwierdzenie swojego stanowiska pełnomocnik powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2016 r., IV SA/Wa 793/16, zgodnie z którym ustalenie związane z realizacją zabudowy w § 13 ust. 3 planu, w części obejmującej wymóg posiadania przez nieruchomość możliwości dojazdu innymi ulicami niż ulica [...] stanowi aktualnie ograniczenie prawa własności wykraczające poza granice władztwa planistycznego gminy, jako sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa. Tak sformułowane ustalenie wyklucza bowiem w sposób kategoryczny (niepozwalający na żadną swobodę w zakresie korzystnej interpretacji dla skarżącej, której nieruchomość położona jest w rejonie ul. [...] i ul. [...], a ul. [...] jest niezbędna dla jej skomunikowania) dostęp do ul. [...] jako drogi publicznej, mimo że jej przeznaczenie nie zostało jeszcze faktycznie zmienione. Ten zaś warunek, a więc warunek dostępu do drogi publicznej musi być spełniony, by nieruchomość położona w terenie przeznaczonym pod inwestycje mogła stanowić nieruchomość dla celów budowlanych (zarówno według Prawa budowlanego, jak też innych ustaleń planu, tj. § 2 pkt 6). Skoro § 13 ust. 3 planu dotyczy warunków realizacji zabudowy to użyte w nim pojęcie "możliwości dojazdu innymi ulicami niż ul. [...]", towarzyszące drugiemu warunkowi, związanemu z wyposażeniem terenu w infrastrukturę techniczną, należy rozumieć właśnie jako warunek posiadania dostępu do drogi publicznej, którego nie może stanowić ulica [...]. Ponadto pełnomocnik skarżącej podkreślił, że dodatkowy warunek "o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" niewątpliwie dotyczy ustaleń tej uchwały, w której ta jednostka redakcyjna się znajduje, czyli ustaleń planu. W związku z tym inne ustalenia tego planu nie modyfikują tego ograniczenia, mającego negatywne konsekwencji dla realizacji prawa zabudowy, chociażby przez określenie przedziału czasowego, w którym ograniczenie to nie obowiązuje.

Odnosząc się do stanowiska organu zawartego w odpowiedzi na skargę w kwestii wykorzystania ul. [...] jako drogi dojazdowej do czasu przekształcenia jej w ciąg pieszo-rowerowy zgodnie z planem, pełnomocnik skarżącej zwrócił uwagę, że zostało ono zakwestionowane w przywoływanym wyroku z dnia 23 maja 2016 r. Sąd wyraźnie wskazał, że do czasu powstania ulic odbarczających zgodnie z ustaleniami obu planów miejscowych (tj. zaskarżonego oraz z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] obejmującego ustaleniami również ul. [...]), możliwy jest ruch pojazdów ulicą [...], wykluczona zaś jest jej formalna rola jako drogi publicznej zapewniającej nieruchomościom przy niej położonym dostęp do drogi publicznej dla celów inwestycyjnych. Powyższe oznacza, że wyłączenie dotychczasowego sposobu korzystania z tej drogi zgodnie z przeznaczeniem, w szerokim znaczeniu, zostało wprowadzone wbrew zasadzie określonej w art. 35 upzp, a zatem sprzecznie z obowiązującymi przepisami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: "ppsa"), kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 ppsa, sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 ppsa, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Z kolei stosownie do art. 151 ppsa, w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.

Rozpoznając skargę Sąd stwierdził, że zasługuje ona na uwzględnienie w części, bowiem zaskarżona uchwała została wydana z istotnym naruszeniem zasad sporządzenia planu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że z uwagi na fakt, iż nieruchomość skarżącej leży w granicach zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] - część "[...]", a przylegająca do działek skarżącej ulica [...] leży w granicach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] - część "[...]" (uchwała Rady [...] z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...]), skarżąca zaś kwestionuje ustalenia obu tych uchwał, konieczna jest analiza rozwiązań planistycznych zawartych w obu ww. uchwałach.

W ocenie Sądu rozwiązania obu planów w zakresie obsługi komunikacyjnej polegające na ustaleniu możliwości dojazdu do działek skarżącej innymi ulicami urządzanymi niż ulica [...] wiąże się z przewidzianą w planie inną możliwością obsługi komunikacyjnej tych terenów poprzez realizację ulic odbarczających mieszczą się w granicach władztwa planistycznego przewidzianego w art. 3 ust. 1 upzp. Przeznaczenie w planie ulicy [...] jako terenu pod realizację ciągu pieszo-rowerowego znajduje bowiem uzasadnienie w przyjętej przez organ koncepcji zagospodarowania całego obszaru objętego powyższymi planami miejscowymi, przy uwzględnieniu przedstawionych przez ten organ uwarunkowań historycznych, przyrodniczych oraz zasad wynikających z ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju (art. 1 ust. 1 upzp w związku z art. 2 pkt 1 tej ustawy i art. 3 pkt 50 ustawy Prawo ochrony środowiska).

W sytuacji, gdy rozwiązania planu właściwego dla ulicy [...] przewidują możliwość sytuowania urządzeń infrastruktury technicznej w pasie ulic i ciągów pieszo-jezdnych, jak też dróg pieszo-rowerowych (§ 4 ust. 3 i 4 uchwały z 2009 r.), a realizacja dróg odbarczających umożliwi nie tylko obsługę komunikacyjną, ale też lokalizację infrastruktury technicznej, zaś faktyczne dotychczasowe wykorzystanie pasa ulicy [...] do tych celów ograniczone było do minimum (tylko sieć energetyczna i telekomunikacyjna), to rozwiązanie to jest zrozumiałe i uzasadnione (zwłaszcza względami ochrony zabytku przyrodniczego).

Natomiast kwestię sporną w niniejszej sprawie – w ocenie skarżącej - stanowią ustalenia planu dotyczące przeznaczenia nieruchomości stanowiącej jej własność na cele inwestycyjne, zgodnie bowiem z zapisami § 13 ust. 3 zaskarżonej uchwały "realizacja zabudowy możliwa jest wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ulica [...] o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej", natomiast w myśl ustaleń przyjętych w § 5 ust. 4 pkt 1 i 3 uchwały z 2009 r. "po realizacji ulic odbarczających, umożliwiających obsługę komunikacyjną terenów – zakaz wjazdu dla pojazdów samochodowych i motocykli, z wyłączeniem pojazdów zaopatrzenia usług dostępnych jedynie od ul. [...]", "na terenach przeznaczonych do realizacji ciągu pieszo-rowerowego [...] (obecnie ul. [...]) ustala się zakaz realizacji urządzeń infrastruktury technicznej na terenie przeznaczonym dla terenu ciągu pieszo-rowerowego". Wykluczeniu zatem na czas nieograniczony podlega dojazd dla nowych inwestycji ulicą [...] oraz umieszczanie na jej terenie nowych urządzeń infrastruktury technicznej służących zabudowie na nieruchomościach sąsiadujących z planowanym ciągiem pieszo-rowerowym. Tym samym skarżąca nie kwestionuje zasadności i prawidłowości ustaleń tych planów na przyszłość (po realizacji nowego przeznaczenia dotychczasowej ulicy [...]), a tylko niezasadne ograniczenie prawa własności polegające na wykluczeniu prawa zabudowy zgodnego z przeznaczeniem ich nieruchomości w planie, do czasu powstania planowanych dróg odbarczających i faktycznej zmiany przeznaczenia terenu ulicy [...].

Zadaniem składu orzekającego, ustalenia zawarte w § 13 ust. 3 planu, w zakresie w jakim dotyczą rozwiązań planistycznych mających obowiązywać w przyszłości, jak wskazano powyżej mieszczą się w granicach władztwa planistycznego i są prawidłowe. W sytuacji bowiem, gdy powstaną drogi odbarczające, które zapewnią komunikację terenu, ale też umożliwią lokalizację nowych urządzeń infrastruktury technicznej, taka koncepcja zagospodarowania terenu z pewnością nie ograniczy w sposób nieuzasadniony prawa własności i uprawnienia do zagospodarowania własnej nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem planu.

Jednakże, w ocenie Sądu, zapis związany z realizacją zabudowy w § 13 ust. 3 zaskarżonej uchwały, w części obejmującej wymóg posiadania przez nieruchomość możliwości dojazdu innymi ulicami niż ulica [...], stanowi aktualnie ograniczenie prawa własności wykraczające poza granice władztwa planistycznego gminy, jako sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa. Tak sformułowane ustalenie wyklucza bowiem w sposób kategoryczny, niepozwalający na żadną swobodę w zakresie korzystnej interpretacji dla właściciela nieruchomości usytuowanej przy ulicy [...], dostęp do tej drogi jako drogi publicznej, mimo że jej przeznaczenie nie zostało jeszcze faktycznie zmienione. Ten zaś warunek, a więc warunek dostępu do drogi publicznej musi być spełniony, by nieruchomość położona w terenie przeznaczonym pod inwestycje mogła stanowić nieruchomość dla celów budowlanych (zarówno według ustawy prawo budowlane, jak też innych ustaleń planu § 2 pkt 6). Wobec tego skoro § 13 ust. 3 uchwały dotyczy warunków realizacji zabudowy to użyte w nim pojęcie "możliwości dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...]", należy rozumieć właśnie jako warunek posiadania dostępu do drogi publicznej, którego nie może stanowić ulica [...]. Ponadto zauważyć należy, że dodatkowy warunek "o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" niewątpliwie dotyczy ustaleń tej uchwały, w której ta jednostka redakcyjna się znajduje. Inne ustalenia tej uchwały nie modyfikują jednak tego ograniczenia, mającego negatywne konsekwencje dla realizacji prawa zabudowy, chociażby przez określenie przedziału czasowego, w którym ograniczenie to nie obowiązuje.

Sąd wskazuje również, iż analiza ustaleń uchwały 2009 r., w szczególności § 5, nie pozwala na ocenę, że kwestionowany zapis nie wyklucza dostępu do ulicy [...], która w przyszłości ma przestać pełnić rolę drogi publicznej, a już obecnie ma przestać ją pełnić w odniesieniu do nieruchomości skarżącej. Co prawda w § 5 ust. 4 pkt 1 uchwały z 2009 r. zawarto zapis o treści "po realizacji ulic odbarczających, umożliwiających obsługę komunikacyjną terenów - zakaz wjazdu dla pojazdów samochodowych i motocykli, z wyłączeniem pojazdów zaopatrzenia usług dostępnych jedynie od ulicy [...]" to w ocenie sądu, mimo że zapis ten stanowi realizację zasady wyrażonej w art. 35 upzp, poprzez wprowadzenie zakazu wykorzystania ulicy [...] zgodnie z jej dotychczasowym przeznaczeniem, jako drogi publicznej służącej do ruchu pojazdów samochodowych i motocykli, dopiero po faktycznej zmianie przeznaczenia z dotychczasowego na planowane, to jednak nie modyfikuje omawianego wyżej ustalenia § 13 ust. 3 zaskarżonego planu. Określa on bowiem możliwość dotychczasowego korzystania z tej drogi wyłącznie do ruchu pojazdów. Wobec tego nie ma wątpliwości, że każdy w tym zakresie może z tej drogi korzystać do czasu, aż zostanie przekształcona w ciąg pieszo-rowerowy. Ustalenie to nie zmienia zapisu uchwały kwestionowanej przez skarżącą, wykluczającego formalną funkcję ulicy [...] polegającą na zapewnieniu dostęp do drogi publicznej dla celów inwestycyjnych.

Reasumując stwierdzić należy, że do czasu powstania ulic odbarczających, zgodnie z ustaleniami obu uchwał, możliwy jest ruch pojazdów ulicą [...], wykluczona zaś jest jej formalna rola jako drogi publicznej zapewniającej nieruchomościom przy niej położonym dostęp do drogi publicznej dla celów inwestycyjnych. Oznacza to, że wyłączenie dotychczasowego sposobu korzystania z tej drogi zgodnie z przeznaczeniem, w szerokim znaczeniu, zostało wprowadzone wbrew zasadzie określonej w art. 35 upzp, a zatem sprzecznie z obowiązującymi przepisami.

Jak stanowi art. 35 upzp tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania.

Wobec powyższego skoro w uchwale z 2009 r. zmieniono przeznaczenie ulicy [...] z drogi na ciąg pieszo-rowerowy, a uchwała ta nie przewidziała innego sposobu tymczasowego zagospodarowania tego terenu oznacza to, że dopuszczalne jest jej wykorzystanie w sposób dotychczasowy. W uchwale, w której zmienia się przeznaczenie terenu dopuszczalne są więc tylko takie ustalenia, które realizują tą zasadę, a więc ustalają tymczasowy sposób zagospodarowania, albo też doprecyzowują warunki korzystania z dotychczasowego przeznaczenia. W sytuacji gdy uchwała nie zawiera w ogóle ustaleń w tym zakresie, i tak zastosowanie znajduje zasada wyrażona w art. 35 upzp, jako przepisie prawa powszechnie obowiązującego. Jednak uchwała nie może zawierać postanowień wykluczających zastosowanie tej zasady, a więc sprzecznych z tym przepisem, a taki charakter ma ustalenie zawarte w § 13 ust. 3 uchwały, w części od słów "oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ulica [...] Z tych względów skarga zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Natomiast naruszenie art. 35 upzp stanowi z kolei o naruszeniu art. 3 ust. 1, art. 6 ww. ustawy oraz art. 140 kc i art. 64 Konstytucji.

Odnosząc się do pozostałego zakresu zaskarżenia zapisów § 13 ust. 3 planu w ocenie Sądu skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Ustalenie umożliwiające realizację zabudowy wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej ma w istocie charakter neutralny, a więc nie wyłącza możliwości zabudowy nieruchomości skarżącej. Obowiązuje w sposób usprawiedliwiony zarówno przed zmianą przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenu ulicy [...], jak też po zmianie tego przeznaczenia. Postanowienie to wiąże się z wymogami jakie spełniać musi nieruchomość dla celów budowlanych. W konsekwencji zasadne jest ustalenie planu dopuszczające realizację zabudowy tylko na terenie wyposażonym w infrastrukturę.

Z powyższych względów, zdaniem Sądu, wymóg posiadania przez nieruchomość skarżącej możliwości dojazdu innymi ulicami niż ulica [...] stanowi nieuzasadnione, nieproporcjonalne i godzące w istotę własności ograniczenie prawa własności prywatnej, co stanowi istotne naruszenie art. 64 ust. 3 Konstytucji, art. 140 kc i art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp.

W konsekwencji należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej nieruchomości będącej własnością skarżącej w zakresie słów "oraz posiadających możliwości dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...].

W pozostałym zakresie Sąd skargę oddalił przyjmując, że pozostałe ustalenia planu nie stanowią naruszenia interesu skarżącej.

Zważywszy na powyższe Sąd, na podstawie art. 147 § 1 ppsa, orzekł jak w punkcie I. sentencji. W punkcie II. wyroku Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności uchwały w pozostałym zakresie, stosownie do art. 151 ppsa.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w punkcie III. wyroku, na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 2 ppsa, zasądzając na rzecz skarżącej kwotę 797 zł, na którą składa się kwota uiszczonego wpisu sądowego od skargi w wysokości 300 zł, zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł - stosownie do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.