Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 25 października 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 806/17 w sprawie ze sprzeciwu P. sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, wyrokiem z dnia 25 października 2017r., sygn. akt II SA/Ol 806/17, oddalił sprzeciw P. Sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] września 2017 r., nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Decyzją z dnia [...] lipca 2017 r. Wójt Gminy K., po rozpatrzeniu wniosku P. Sp. z o.o. w W., ustalił lokalizację dla inwestycji celu publicznego polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, na działce nr [...], w obrębie geodezyjnym M., gm. K.. Organ zezwolił na lokalizację wieży wolnostojącej o całkowitej wysokości do 62 m n.p.t. (wraz z fundamentem i odgromnikiem) z instalacją radiokomunikacyjną, składającą się z anten nadawczych i radiolinii. Stwierdził, że równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny może wynieść nie mniej niż 1000 W, nie więcej niż 2000 W. Organ ocenił, że inwestycja nie należy do rodzaju przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2016r. poz. 353 ze zm.).

Od powyższej decyzji odwołanie złożyli A. F., T. K. oraz M. B., nie zgadzając się na lokalizację wnioskowanej inwestycji. M. B. wskazał, że nie wyraża zgody na dojazd do wieży przez działkę nr [...], której jest właścicielem. A. F. i T. K. zarzuciły, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż nie została opracowana ocena oddziaływania na środowisko.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., decyzją z dnia [...] września 2017 r. uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu powyższej decyzji organ odwoławczy wskazał na wadliwą ocenę wniosku przez organ I instancji i potrzebę rozważenia, czy rzeczywiście inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Organ odwoławczy zauważył, że inwestor przyjął we wniosku równoważną moc promieniowania izotropowo dla pojedynczej anteny. Natomiast zgodnie z wnioskiem na wieży mają być montowane zespoły anten na trzech kierunkach. Na każdym kierunku przewiduje się instalację trzech anten, a moc EIPR pojedynczej anteny określona jest na 1000W-EIPR-2000W. Wyznaczenie na podstawie decyzji obszaru do zabudowy zbyt szeroko, tj. możliwość "dowolnego" sytuowania stacji w obrębie działki geodezyjnej, będzie zawsze miała potencjalny wpływ na kwestie ustaleń w zakresie posadowienia obiektu i oddziaływania anten na miejsca dostępne dla ludności. Przedstawione bowiem w "Kwalifikacji przedsięwzięcia" wyliczenia i rysunki odnoszą się do ściśle określonej lokalizacji. Ponadto Kolegium zarzuciło, że w decyzji nie uwzględniono istotnej charakterystyki zamierzenia, tj. skonkretyzowanych parametrów technicznych (ilości anten i ich mocy oraz ich kierunku).

W złożonym sprzeciwie Spółka domagała się uchylenia decyzji organu odwoławczego w związku z naruszeniem: art. 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 51 ust 1 i art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – dalej: u.p.z.p. - poprzez sugerowanie przez organ II instancji bez uzasadnionej przyczyny, co mogłyby zostać uznane jako zalecenie w wytycznych dla organu I instancji, rozważenia powołania biegłego dla oceny dokumentacji przedłożonej przez skarżącą, w sytuacji gdy nie pojawia się żadne zagadnienie specjalne; art. 138 § 2 k.p.a. albowiem w ocenie skarżącej, organ II Instancji nie wskazał w jaki sposób należy wyznaczyć nieprzekraczalną linię zabudowy; § 2 ust 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r. w zw. z art. 122a pkt 1 w zw. z art. 122 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. ustawy Prawo ochrony środowiska w zw. z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów, poprzez nałożenie na skarżącą obowiązku dokonania dokumentacji niezgodnie z jednoznacznym przepisem rozporządzenia z 2010 r. oraz w zakresie w jakim działają przepisy Prawa ochrony środowiska i przepisy wykonawcze, w szczególności poprzez bezzasadne przyjęcie, że postanowienia rozporządzenia o znaczącym oddziaływaniu nakładają obowiązek sumowania mocy anten, w sytuacji gdy przepisy nakazują badanie mocy wzdłuż wiązki pojedynczej anteny, co w przedmiotowej sprawie skutkuje bezzasadnym nałożeniem na organ I instancji obowiązku uwzględnienia zjawiska rzekomej kumulacji; art. 54 w zw. z art. 52 ust. 2 pkt 2 lit. c) u.p.z.p. poprzez uznanie przez organ II instancji, że w treści decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego powinno zostać zawarte określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko, podczas gdy parametry inwestycji zostały wyszczególnione we wniosku o wydanie decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie zasadnie organ odwoławczy dostrzegł luki w złożonym wniosku, które nie pozwalały na ocenę w sposób niebudzący wątpliwości, czy rzeczywiście inwestycja nie wymaga przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania inwestycji na środowisko. Sąd podniósł, że w niniejszej sprawie jest bezsporne, że stosownie do § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, ze względu na emisję do otoczenia elektromagnetycznego promieniowania, mogą zostać zaliczone do inwestycji mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane. Istotna jest przy tym właściwa kwalifikacja przedsięwzięcia przeprowadzana na podstawie charakterystyki instalowanych anten sektorowych - w oparciu o dwa kryteria, tj. równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) oraz na podstawie wyznaczanej dla poszczególnych anten odległości miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten. Sąd wskazał, że zgodnie z załączoną do wniosku dokumentacją techniczną dotyczącą "Kwalifikacji przedsięwzięcia", opracowaną na zlecenie inwestora, równoważna moc promieniowana izotropowo (EIRP) wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosiłaby nie mniej niż 1000 W, a nie więcej niż 2000 W i nie objęłaby swym oddziaływaniem miejsc dostępnych dla ludności w odległości do 70 m od środka elektrycznego anteny w osi głównej wiązki promieniowania, przy założeniu, że zgodnie z brzmieniem § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r., każda antena rozsiewcza rozpatrywana jest osobno i nie ma wpływu na wynik analizy kwalifikacyjnej innej anteny. Założenie to zostało w ocenie Sądu określone błędnie. Z wniosku wynika jednoznacznie, że inwestor zamierza na każdym z trzech obranych kierunków nadawczych umieścić po trzy anteny sektorowe o tej samej mocy i różnym pochyleniu wiązek. Wskazany przepis zastrzega wprawdzie in fine, że równoważną moc promieniowaną izotropowo (EIRP) wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna, jednak z zapisu tego nie można wywodzić, że określając poziom pola elektromagnetycznego na kierunku działania anteny nie należy uwzględniać działania urządzeń towarzyszących, które także wytwarzają pole elektromagnetyczne. Zgodnie z załącznikiem nr 1 tabelą 2 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 18[...]), dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego w środowisku dla miejsc dostępnych dla ludności wynosi – przy zakresie częstotliwości pola elektromagnetycznego wynoszącej od 300 MHz do 300 GHz – 0,1 W/m2 gęstości mocy. Obszar więc, nad którym zlokalizowane jest pole elektromagnetycznego oddziaływania przekraczające ww. wskaźnik, należy uznać za obszar oddziaływania obiektu. Zgodnie z ust. 7 załącznikiem nr 2 do tego rozporządzenia, określającego metody sprawdzania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku - pomiary poziomów pól elektromagnetycznych w otoczeniu instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych oraz radiolokacyjnych wykonuje się w sposób umożliwiający: 1) wyznaczenie miejsc występowania pól elektromagnetycznych o poziomach dopuszczalnych; 2) wyznaczenie granic obszarów ograniczonego użytkowania. Stosownie do ust. 8 tego załącznika - jeżeli w otoczeniu instalacji wymienionych w ust. 7 niniejszego załącznika występuje pole elektromagnetyczne wytworzone przez kilka instalacji niepracujących równocześnie, zasięg występowania pól elektromagnetycznych o poziomach dopuszczalnych wyznacza się dla instalacji albo grupy instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne o poziomach najwyższych. W myśl zaś ust. 9 załącznika - pomiary w otoczeniu instalacji wymienionych w ust. 7 niniejszego załącznika wykonuje się podczas pracy wszystkich urządzeń wytwarzających pola elektromagnetyczne w danym zakresie częstotliwości, w warunkach odpowiadających charakterystykom eksploatacyjnym tych urządzeń; w przypadku możliwości eksploatacji w kilku rodzajach pracy - pomiary należy wykonać przy tym rodzaju pracy, przy którym występują pola elektromagnetyczne o najwyższym poziomie. Z treści tych przepisów wynika, że przy ustaleniu zasięgu pola elektromagnetycznego i jego mocy należy uwzględniać możliwości eksploatacyjne projektowanych urządzeń i kumulowanie się wiązek antenowych. Wykładnia systemowa § 3 ust. 1 rozporządzenia z 2010r. wymaga wskazania inwestycji, które potencjalnie znacząco mogą oddziaływać na środowisko, co oznacza, że rolą organów jest ustalenie, w jaki sposób inwestycja, a nie poszczególne jej elementy, wpłynie na środowisko. Ponieważ wniosek inwestora pomija w ogóle kwestie badania poziomu równoważnej mocy promieniowania izotropowo całej instalacji, czyli podczas działania wszystkich projektowanych anten sektorowych, organ I instancji nie mógł ocenić, czy zamierzenie może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Kwestia ta wymaga poczynienia dodatkowych ustaleń, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Organ administracji publicznej ma obowiązek działać na podstawie przepisów prawa, dlatego organ I instancji nie mógł poprzestać bezkrytycznie na zapewnieniach inwestora. Na zasadzie art. 52 ust. 2 pkt 2 lit. c) u.p.z.p., wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko. Stwierdzony brak danych dotyczy zatem wymogu formalnego, który powinien dopełnić wnioskodawca. Dlatego, zdaniem Sądu, prawidłowo w pierwszej kolejności należy wezwać inwestora do przedłożenia wymaganych obliczeń, dla łącznej pracy wszystkich planowanych anten sektorowych. Jeżeli spółka nie wykona wezwania, uznając za wystarczające dotychczasowe wyliczenia dla pojedynczych anten, będzie to uzasadniało odmowne załatwienie wniosku. W takiej sytuacji organ I instancji nie będzie mógł poczynić niezbędnych ustaleń dotyczących spełnienia warunku określonego w art. 56 u.p.z.p. Uzyskanie przez organ I instancji wymaganych danych musi natomiast podlegać swobodnej ocenie, dokonywanej zgodnie z posiadaną przez organ administracji publicznej wiedzą, doświadczeniem życiowym, zgodnie z zasadami logiki. Bezpodstawnie też Spółka podważa skuteczność dopuszczenia przez organ I instancji dowodu z opinii biegłego. Art. 84 § 1 k.p.a. pozostawia tę kwestię uznaniu organu, który może przyznać, że nie dysponuje wystarczającą wiedzą w rozstrzyganym przedmiocie. Niewątpliwie zaś rozpatrywane zagadnienie, dotyczące analizy emisji pola elektromagnetycznego, promieniowania przez wnioskowaną do realizacji stację bazową telefonii komórkowej, wymaga poszerzonej wiedzy z dziedziny radiokomunikacji i zrozumienia występujących na tej płaszczyźnie zależności. W konsekwencji uznania, że ilość projektowanych anten ma znaczenie przy oddziaływaniu całego wnioskowanego zamierzenia na środowisko, nie może pozostawać obojętna dla rozstrzygnięcia o warunkach lokalizacji, ilość dopuszczonych do instalacji anten sektorowych i ich wnioskowane kierunki. Słusznie więc zdaniem Sądu organ II instancji dostrzegł brak spójności między wnioskiem, a zawartymi w decyzji ustaleniami lokalizacyjnymi w związku z pominięciem ilości dopuszczonych anten sektorowych na poszczególnych kierunkach, co ma przełożenie na zakres oddziaływania całej wnioskowanej inwestycji i powinno znaleźć odzwierciedlenie w rozstrzygnięciu.

W ocenie Sądu, niezasadnie natomiast organ II instancji nakazał przy ponownym rozpoznaniu sprawy bardziej szczegółowe wyznaczenie linii zabudowy w związku z oznaczeniem we wniosku konkretnego terenu do posadowienia masztu, co nie miało jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia, wobec omówionej powyżej konieczności powtórzenia postępowania wyjaśniającego w podanym kierunku.

Podsumowując Sąd stwierdził, że zasadnie organ odwoławczy wydał decyzję kasacyjną, gdyż zakres postępowania wyjaśniającego, które należy przeprowadzić, wykracza poza ramy określone w art. 136 k.p.a.

Skargą kasacyjną P. sp. z o.o. z siedzibą w W. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię:

1) art. 84 § 1 w zw. z art. 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 51, art. 52, art. 53, art. 54 u.p.z.p. poprzez bezpodstawne uznanie, że sprawa która leży w kompetencji organu (organu I instancji) i która została przez ten organ samodzielnie rozpatrzona, powinna zostać oceniona z udziałem biegłego, ponieważ zdaniem skarżącej mogłoby to zostać uznane jako zalecenie w wytycznych dla organu I instancji do powołania biegłego dla oceny dokumentacji przedłożonej przez skarżącą, w sytuacji gdy nie pojawia się dotychczas żadne zagadnienie specjalne;

2) art. 138 § 2 k.p.a. albowiem w ocenie skarżącej organ II Instancji nie wskazał w jaki sposób należy wyznaczyć nieprzekraczalną linię zabudowy;

3) § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w zw. z art. 122a ust. 1 w zw. z art. 122 ustawy z dnia 21 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska w zw. z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów - poprzez nałożenie na skarżącą obowiązku dokonania dokumentacji niezgodnie z jednoznacznym przepisem rozporządzenia o znaczącym oddziaływaniu oraz w zakresie w jakim działają przepisy Prawa ochrony środowiska i przepisów wykonawczych, w szczególności poprzez bezzasadne przyjęcie, że postanowienia rozporządzenia o znaczącym oddziaływaniu nakładają obowiązek sumowania mocy anten, w sytuacji gdy przepisy nakazują badanie mocy wzdłuż wiązki pojedynczej anteny, co w przedmiotowej sprawie skutkuje bezzasadnym nałożeniem na organ I instancji obowiązku, przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, uwzględnienia zjawiska rzekomej kumulacji.

Ze względu na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, uchylenie w całości decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] września 2017 r., rozpatrzenie skargi kasacyjnej na rozprawie i zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono m.in., że zarówno § 2 ust. 7 jak i § 3 ust. 8 rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko nie przewidują innego rodzaju pomiarów, w szczególności kumulowania sąsiadujących ze sobą anten na tym etapie postępowania. Żadna z zainstalowanych anten nie jest zbieżna w osi głównej wiązki z inną anteną, w konsekwencji na przedmiotowej działce nie ma przedsięwzięć, które z uwagi na charakter wymagałaby sumowania mocy. Nie ma więc innej możliwości dokonania pomiarów niż te, które zostały dokonane teoretycznie, w oparciu o dokumentację przedłożoną do dokumentacji załączonej do zgłoszenia. Bezpodstawny jest również zdaniem skarżącej zarzut Kolegium, że wskazanie w decyzji Wójta linii zabudowy nie było odpowiednio szczegółowe. Kolegium w żaden sposób nie konkretyzuje swoich wątpliwości. Z toku rozumowania organu wynika, że treść decyzji lokalizacyjnej powinna powielać informacje zawarte we wniosku. Taki wniosek nie wynika jednak z u.p.z.p., gdyż treść wniosku jasno precyzuje art. 52 tej ustawy, natomiast treść decyzji lokalizacyjnej precyzuje art. 54 u.p.z.p. Skarżąca Spółka kwestionuje także wyznaczenie przez Kolegium wytycznych dla organu I instancji w przedmiocie ewentualnego rozważenia powołania biegłego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej - art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.) - biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Oznacza to związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnej podstawami, określonymi w art. 174 p.p.s.a.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe jest stanowisko zarówno Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie jak i orzekającego w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O., zgodnie z którym we wniosku inwestora pominięto istotną charakterystykę planowanego przedsięwzięcia, która była niezbędna dla prawidłowej oceny, czy inwestycja ta może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Dla oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko, wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej, konieczne było bowiem – w celu ustalenia zasięgu pola elektromagnetycznego - wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach tego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie.

Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 71) - § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 - wynika, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o wpływie na środowisko należą: rodzaj anteny (instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne, radiolokacyjne); liczna anten; moc promieniowania poszczególnych anten; emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi; występowanie na obiekcie realizowanej lub zrealizowanej innej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej. Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji pozwala na dokonanie jej kwalifikacji i charakteru (por. wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt II OSK 2706/13; z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 104/13 - CBOSA).

Jak wskazano wyżej, jednym z podstawowych parametrów inwestycji polegającej na budowie instalacji radiotelekomunikacyjnej (tj. m.in. stacji bazowej telefonii komórkowej) jest ilość i moc anten. Dla poczynienia prawidłowych ustaleń, w jaki sposób dana inwestycja wpłynie na środowisko niezbędne jest określenie nie tylko mocy poszczególnych anten, ale i rozważenia ewentualnego nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny. Nie można bowiem wykluczyć, że ich ewentualne nakładanie bądź nachodzenie się spowoduje, że moc promieniowania znacznie przekroczy wartości dopuszczalne.

Z powyższych względów niezbędne jest – dla prawidłowej oceny, czy dana inwestycja może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych anten jak i całego przedsięwzięcia (por. wyroki NSA: z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt II OSK 2706/13; z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt II OSK 139/14 - CBOSA) - czego w niniejszej sprawie nie uczyniono. Podkreślić należy, iż wykładnia systemowa § 3 ust. 1 rozporządzenia prowadzi do wniosku, że celem ustawodawcy było wskazanie inwestycji, które potencjalnie znacząco mogą oddziaływać na środowisko, co oznacza, że rolą organów powołanych do ochrony środowiska jest ustalenie, w jaki sposób inwestycja (a nie poszczególne anteny) wpłynie na środowisko. Dla oceny oddziaływania inwestycji na środowisko istotne znaczenie może mieć wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne. Stosownie bowiem do § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących to przedsięwzięcie z parametrami realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1. Przepis ten jednoznacznie przewiduje sumowanie parametrów przedsięwzięcia, którego dotyczy postępowanie administracyjne.

Przepisu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia nie należy mylić z § 3 ust. 1 pkt 8 tegoż rozporządzenia, gdzie jest mowa o wyznaczaniu równoważnej mocy promieniowania izotropowo dla pojedynczej anteny. Przepis § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia (sumowanie parametrów planowanego przedsięwzięcia i parametrów realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju) wchodzi w grę, gdy planowane przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko nie osiąga progów określonych w ustępie 1 § 3 rozporządzenia.

Rację ma też Sąd pierwszej instancji, że materiał dowodowy sprawy winien dawać odpowiedź na pytanie, czy w danej sprawie może znaleźć zastosowanie przepis § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia.

Przed wydaniem decyzji organ winien zbadać charakter planowanej inwestycji, poddając wnikliwej analizie parametry techniczne i użytkowe planowanego urządzenia, w tym złożoną dokumentację. Bez prawidłowego ustalenia tych parametrów nie sposób rozstrzygnąć o charakterze planowanej inwestycji, tj. nie można stwierdzić, czy planowana inwestycja należy, czy też nie należy, do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko bądź przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu odpowiednio § 2 ust. 1 pkt 7 bądź § 3 ust. 1 pkt 8 powołanego wyżej rozporządzenia. Jest to istotne, gdyż – jak trafnie podniósł Sąd pierwszej instancji - od kwalifikacji zamierzonego przedsięwzięcia zależy tryb postępowania, jaki organ winien przyjąć w związku ze złożonym przez inwestora wnioskiem o ustalenie lokalizacji przedmiotowej inwestycji.

Zaznaczyć należy, iż składana przez inwestora kwalifikacja przedsięwzięcia nie ma charakteru wiążącego dla organu; jest dowodem, który jak każdy inny dowód podlega ocenie organu. Organ administracji publicznej na podstawie całokształtu materiału dowodowego winien ocenić, czy dana okoliczność została udowodniona – art. 80 k.p.a. To zaś oznacza, że także dokument złożony przez stronę - kwalifikacja przedsięwzięcia podlega ocenie organu. Ocena wartości dowodowej kwalifikacji przedsięwzięcia, jego wiarygodności i przydatności dla rozstrzygnięcia sprawy należy do obowiązków organu, gdyż to organ administracji rozstrzyga sprawę. W niniejszej sprawie niedostatecznie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i nienależyte wyjaśnienie przez organ I instancji okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie pozwalały na prawidłową ocenę charakteru inwestycji i zakresu oddziaływania pól elektromagnetycznych na środowisko. W tym stanie rzeczy nie jest usprawiedliwiony podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w zw. z art. 122a ust. 1 w zw. z art. 122 ustawy z dnia 27 kwietnia 2002r. Prawo ochrony środowiska ( w zw. z bliżej nieokreślonymi przez stronę przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów). Nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 84 § 1 w zw. z art. 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 51, 52, 53 i 54 u.p.z.p. Zarówno bowiem Sąd I instancji, jak i organ odwoławczy, nie nakazali organowi I instancji przeprowadzenia przy ocenie wniosku inwestora dowodu z opinii biegłego. Zauważyć przy tym należy, że skoro, zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem (m.in.) decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji, to organ wydający takie decyzje ma obowiązek sprawdzić, czy przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy bądź decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji inwestor nie powinien uzyskać decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a w przypadku wątpliwości w tym zakresie wskazać na potrzebę wyjaśnienia tej kwestii przez właściwy organ. Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i decyzji o ustaleniu lokalizacji nie jest bowiem właściwy do rozstrzygnięcia kwestii unormowanych w Dziale V – "Ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz na obszar Natura 2000" powołanej wyżej ustawy z dnia 3 października 2008 r. i nie może wkraczać w kompetencje przysługujące organom właściwym w tych sprawach. Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie m.in. następujące uwarunkowania: rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem skali przedsięwzięcia i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych proporcji, powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, wykorzystywania zasobów naturalnych, emisji i występowania innych uciążliwości (art. 63 ust. 1 pkt 1 tej ustawy ). Postanowienie wydaje się również, jeżeli organ nie stwierdzi potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko - art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r.

Niezrozumiały jest natomiast zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 138 § 2 k.p.a. przez niewskazanie przez organ II instancji, w jaki sposób należy wyznaczyć nieprzekraczalną linię zabudowy. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził jednoznacznie, że niezasadnie organ odwoławczy nakazał przy ponownym rozpoznaniu sprawy bardziej szczegółowe wyznaczenie linii zabudowy w związku z oznaczeniem we wniosku konkretnego terenu do posadowienia masztu. Stanowisko to będzie wiązało organ I instancji przy ponownym rozpoznawaniu sprawy (art. 153 p.p.s.a.).

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 2a i § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.