Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 8 sierpnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki Sędzia WSA Ewa Alberciak (spr.) Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Kowalska Protokolant specjalista Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2018 roku sprawy ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zarejestrowania motocykla zabytkowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] roku nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącej A. S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.) w zw. z art. 72 ust. 1, art. 73 ust. 1, art. 74 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U z 2017 r. poz. 1260, dalej p.r.d.) - po rozpatrzeniu odwołania A. S. od decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy czasowego zarejestrowania motocykla zabytkowego w celu przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania technicznego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:

Decyzją z dnia [...] r. organ I instancji odmówił czasowego zarejestrowania motocykla zabytkowego marki WSK175 o nr ramy- [...], w celu przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania technicznego. Organ I instancji w uzasadnieniu ww. decyzji, wskazał na brak we

wniosku o czasową rejestrację motocykla zabytkowego marki WSK 175 o nr ramy [...] - dowodu rejestracyjnego pojazdu, wskazującego ostatniego właściciela pojazdu oraz mogącego potwierdzić fakt rejestracji pojazdu na terytorium kraju. Na tę okoliczność wezwano G. S., w celu złożenia stosownych wyjaśnień dotyczących statusu własnościowego pojazdu oraz wskazania "źródła" pochodzenia pojazdu. Świadek wyjaśnił, że nabył pojazd na [...] Bazar w Ł. "prawie" w całości tj. ramę, silnik, zawieszenie przód-tył, kierownice, bak, od nieznanej osoby. Na okoliczność kupna pojazdu nie został sporządzony żaden dokument (...). W dalszej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ I instancji przywołał treść przepisu art. 72 ust.1 i ust. 2b p.r.d.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie:

- przepisów prawa materialnego, tj. - naruszenie poprzez niezastosowanie § 2 pkt 1 ust. 1 w zw. z § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych (Dz. U 2017 r., poz. 2355), gdzie wprost wskazano, iż do wniosku o rejestrację należy dołączyć dowód własności, a dowodem własności pojazdu i jego pojedynczych zespołów jest umowa sprzedaży, a w ich miejsce nie tylko zastosowanie przepisów uchylonego rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (tj. Dz. U 2016r., poz. 1038) i oparcie swojego rozstrzygnięcia na nieaktualnym stanie prawnym, zarówno w dniu zarejestrowania sprawy, jak i wydania decyzji, ale także błędną wykładnię zastosowanych przepisów (błędną wykładnię § 2 pkt 1 ust. 1 w zw. z § 4 pkt 1 ust. 1, z których należy wywieść taki sam wniosek jak na gruncie aktualnego rozporządzenia);

- naruszenie poprzez jego niezastosowanie art. 72 ust. 2b p.r.d. i odmowę uznania oświadczenia złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej zarówno przez zbywcę oraz skarżącego o nieposiadaniu dowodu rejestracyjnego pojazdu zabytkowego jako zastępującego ten dokument w procedurze rejestracji pojazdu;

- naruszenie poprzez jego niezastosowanie § 2 ust. 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych wprowadzające szczególne, a nie dodatkowe wymogi rejestracji pojazdu zabytkowego;

- przepisów ustawy kodeks postepowania administracyjnego, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż umowa nabycia pojazdu, załączona do akt sprawy, nie jest potwierdzeniem własności pojazdu; art. 75 § 2 k.p.a. poprzez pominięcie okoliczności, iż zarówno wnioskodawczyni jak i poprzedni właściciel pojazdu złożyli stosowne oświadczenia przewidziane prawem, zastępujące konieczność przedstawienia dowodu rejestracyjnego, w przypadku jego braku. - zasad postępowania administracyjnego art., 6, 7, 8, 9 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy powyższe rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu organ wskazał, że materialnoprawną podstawę rejestracji pojazdu stanowią przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Organ wyjaśnił, że zgodnie z przepisem art. 2 pkt 39 ww. ustawy pojazd zabytkowy, to pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 73 ust. 1 powołanej ustawy rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek

właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedzibę), wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust. 2-5.

Organ wskazał, że w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych z dnia 11 grudnia 2017 r. w celu rejestracji pojazdu właściciel pojazdu składa do organu rejestrującego wniosek o rejestracje pojazdu, do którego dołącza: dowód własności pojazdu; kartę pojazdu, jeżeli była wydana; dowód rejestracyjny jeżeli pojazd był zarejestrowany; tablice rejestracyjne, jeżeli pojazd był zarejestrowany bądź stosowne oświadczenie w przypadku pojazdu sprowadzonego z zagranicy bez tablic rejestracyjnych lub konieczności zwrotu tych tablic organowi rejestrującemu państwa, z którego pojazd został sprowadzony. Zgodnie z § 2 ust. 7 ww. rozporządzenia w przypadku zgłoszenia do pierwszej rejestracji pojazdu zabytkowego, do wniosku o rejestrację właściciel pojazdu dołącza: 1) uwierzytelnioną kopię decyzji w sprawie wpisania pojazdu do rejestru zabytków lub dokument potwierdzający ujęcie pojazdu w wojewódzkiej ewidencji zabytków albo potwierdzający wpisanie pojazdu do inwentarza muzealiów, zgodnie z odrębnymi przepisami; 2) zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu co do zgodności z warunkami technicznymi pojazdu zabytkowego oraz protokół oceny stanu technicznego pojazdu zabytkowego, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 81 ust. 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Natomiast zgodnie z ust. 9 § 2 przywołanego rozporządzenia w przypadku zgłoszenia do rejestracji pojazdu, który nie posiada nadanych i umieszczonych fabrycznie przez producenta lub w trybie określonym przepisami odrębnymi cech identyfikacyjnych lub nie posiada tabliczki znamionowej, do wniosku o rejestrację właściciel pojazdu dołącza zaświadczenia, o których mowa w § 38 ust. 1 lub § 39 ust. 2. Organ rejestrujący przyjmuje wniosek o rejestrację pojazdu z dołączonymi dokumentami, o których mowa w art. 72 Prawo o ruchu drogowym uwzględniając warunki określone w rozporządzeniu o rejestracji pojazdów i sprawdzając zgodność zawartych w nich danych dotyczących właściciela pojazdu oraz cech identyfikacyjnych pojazdu.

Organ wskazał także, że zgodnie z art. 74 p.r.d. czasowej rejestracji pojazdu dokonuje, w przypadkach określonych w ust. 2, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela pojazdu, wydając pozwolenie czasowe i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne. Ustawodawca przewidział następujące rodzaje rejestracji czasowej: 1) z urzędu - po złożeniu wniosku o rejestrację pojazdu; 2) na wniosek właściciela pojazdu - w celu umożliwienia: a) wywozu pojazdu za granicę, b) przejazdu pojazdu z miejsca jego zakupu lub odbioru na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, c) przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania technicznego lub naprawy; 3) na wniosek jednostki uprawnionej lub jednostki badawczej producenta pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części - w celu umożliwienia odpowiednich badań. (art. 74 ust. 2 p.r.d.).

Kolegium wyjaśniło, że skarżąca składając wniosek o czasową rejestrację motocykla zabytkowego marki WSK 175 o nr ramy-[...] w celu dokonania badania technicznego pojazdu, do wniosku dołączyła: 1) umowę kupna - sprzedaży ww. pojazdu zawartą w dniu 12 września 2013 r. między G. S. /sprzedający / a A. S. /kupująca/: 2) oświadczenie skarżącej o nieposiadaniu dowodu rejestracyjnego i tablicy rejestracyjnej ww. motocykla, 3) opinie techniczno - historyczną pojazdu nr [...] z dnia 3 lipca 2017r., 4) zaświadczenie wydane w dniu 12 grudnia 2017r. przez Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Ł., potwierdzające, że karta ewidencyjna ruchomego zabytku techniki-motocykla marki WSK 175 o nr ramy –[...] została włączona do Wojewódzkiej Ewidencji Zabytków Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Ł..

Z uwagi na brak we wniosku dowodu rejestracyjnego pojazdu, wskazującego ostatniego właściciela pojazdu oraz mogącego potwierdzić fakt rejestracji pojazdu na terytorium kraju, organ I instancji wezwał poprzedniego właściciela w celu złożenia stosownych wyjaśnień dotyczących statusu własnościowego pojazdu oraz wskazania "źródła" pochodzenia pojazdu. Świadek wyjaśnił, że nabył pojazd na [...] Bazar w Ł."prawie" w całości, tj. ramę, silnik, zawieszenie przód-tył, kierownice, bak, od nieznanej osoby. Na okoliczność kupna pojazdu nie został sporządzony żaden dokument (...).

Kolegium podkreśliło, że niniejsze, jak słusznie zauważył w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ pierwszej instancji (...) uniemożliwia dokonanie ustaleń dotyczących tzw. ciągłości własności (.... ), a w zasadzie w ocenie Kolegium powyższe uniemożliwia uznanie, iż w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z niespornym stanem w sferze stosunków własnościowych.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ wskazał, że w postępowaniu o rejestrację pojazdu organy administracji publicznej i sąd administracyjny nie mogą rozstrzygać kwestii nabycia prawa własności pojazdu od osoby nieuprawnionej, gdyż należy to do właściwości sądu powszechnego.

Organ podkreślił, że strona umowy, G. S. nie legitymowała się żadnym dowodem/dokumentem potwierdzającym nabycie własności części do pojazdu- złożonego motocykla w związku z czym nie można ustalić "źródła" pochodzenia pojazdu. Jako, że organy administracji dokonują rejestracji właśnie na podstawie dokumentów potwierdzających niesporne stany w sferze stosunków własnościowych, powyższe w przedmiotowej sprawie nie było możliwe.

W ocenie Kolegium nie miał wpływu na podjęte rozstrzygnięcie zarzut naruszenia prawa materialnego polegający na oparciu rozstrzygnięcia przez organ I instancji na nieaktualnym stanie prawnym, tj. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów (...), podczas gdy w dniu zarejestrowania sprawy jak i wydania decyzji obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych (Dz. U. z 2017r., poz. 2355). W rozpoznawanej sprawie podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia są p.r.d.

W skardze A. S. zarzuciła:

1. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- naruszenie § 2 pkt. 1 ust. 1 w. zw. z § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych, gdzie wprost wskazano, iż do wniosku o rejestrację należy dołączyć dowód własności, a dowodem własności pojazdu i jego pojedynczych zespołów jest umowa sprzedaży poprzez jego niezastosowanie;

- naruszenie art. 72 ust. 1 pkt 1 p.r.d. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż w celu rejestracji pojazdu zabytkowego nie wystarczy przedstawienie dowodu własności pojazdu, a konieczne jest wykazanie "ciągu własności", co przecież w przypadku pojazdów zabytkowych jest najczęściej niemożliwe;

- naruszenie art. 72 ust. 2b p.r.d. i odmowę uznania oświadczenia złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej zarówno przez zbywcę oraz skarżącą o nieposiadaniu dowodu rejestracyjnego pojazdu zabytkowego jako zastępującego ten dokument w procedurze rejestracji pojazdu, poprzez jego niezastosowanie;

- naruszenie § 2 ust. 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. wprowadzającego szczególne, a nie jak twierdzi organ "dodatkowe", wymogi rejestracji pojazdu zabytkowego, poprzez jego błędną wykładnię.

2. Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 7, art. 77 § 1 i 75 § 1 i 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie, wyrażającej się zwłaszcza w odmówieniu mocy dowodowej i wiarygodności dokumentowi w postaci umowy sprzedaży motocykla, który niewątpliwie stanowi dowód własności pojazdu oraz oświadczeń zarówno skarżącej, jak i poprzedniego nabywcy, które zastępują dowód rejestracyjny w przypadku jego braku, co w konsekwencji doprowadziło do odmowy rejestracji pojazdu;

- art. 75 § 2 k.p.a. poprzez pominięcie okoliczności, iż zarówno skarżąca jak i poprzedni

właściciel pojazdu złożyli stosowne oświadczenia przewidziane prawem, zastępujące konieczność przedstawienia dowodu rejestracyjnego, w przypadku jego braku;

- art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 6 k.p.a. polegające na bezzasadnym utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji, w sytuacji kiedy organ I Instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na nieaktualnym stanie prawnym tj. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 22 lipca 2002 r. zamiast na rozporządzeniu Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, a także poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 - dalej p.p.s.a., stanowiący, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli w rozpoznawanej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 22 stycznia 2018r. w przedmiocie odmowy czasowego zarejestrowania motocykla zabytkowego.

Przeprowadzona przez sąd w rozpoznawanej sprawie kontrola aktu administracyjnego we wskazanym wyżej aspekcie wykazała, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2260) - dalej p.r.d.

Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy, rejestracji dokonuje się na podstawie:

1) dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5;

2) karty pojazdu, jeżeli była wydana;

3) świadectwa zgodności WE albo świadectwa zgodności wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu, dopuszczenia jednostkowego pojazdu, decyzji o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu - jeżeli są wymagane;

4) zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub innego dokumentu wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego, potwierdzającego wykonanie oraz termin ważności badania technicznego;

5) dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;

6) dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony z terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz pierwszy;

6a) dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na terytorium kraju albo dokumentu potwierdzającego brak obowiązku zapłaty akcyzy na terytorium kraju albo zaświadczenia stwierdzającego zwolnienie od akcyzy, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, jeżeli samochód osobowy lub pojazd rodzaju "samochodowy inny", podrodzaj "czterokołowiec" (kategoria homologacyjna L7e) lub podrodzaj "czterokołowiec lekki" (kategoria homologacyjna L6e) został sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz pierwszy.

Stosownie zaś do treści § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2355), dowodem własności pojazdu lub jego pojedynczych zespołów jest w szczególności jeden z następujących dokumentów:

1) umowa sprzedaży;

2) umowa zamiany;

3) umowa darowizny;

4) umowa o dożywocie;

5) faktura potwierdzająca nabycie pojazdu;

6) prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności.

W rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie ma treść art. 72 ust. 2b ustawy, zgodnie z którym w przypadku pojazdu zabytkowego, zamiast dowodu rejestracyjnego, dopuszcza się przedstawienie oświadczenia właściciela pojazdu, złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu rejestracyjnego.

Dodatkowo w stosunku do pojazdów zabytkowych wymaga się dokumentu potwierdzającego spełnienie wymagań, o których mowa w art. 2 pkt 39 (wpisu do wojewódzkiej ewidencji zabytków, ust. 3). Zgodnie zaś z art. 2 pkt 39 p.r.d. pojazdem zabytkowym jest pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W rozpoznawanej sprawie organ administracji odmówił dokonania rejestracji pojazdu zabytkowego na tej podstawie, że postępowanie wyjaśniające nie potwierdziło ciągłości własności przedstawionego do rejestracji motocykla.

Skarżąca dołączyła do wniosku o czasową rejestrację pojazdu zabytkowego – motocykla marki WSK 175 wymagane przez wskazane wyżej przepisy dokumenty, w tym informację z dnia 12 grudnia 2017 r., że karta ewidencyjna ruchomego zabytku techniki – motocykla marki WSK, model:175, typ M21W2, rok produkcji [...], wyprodukowanego przez Wytwórnię A. została włączona do Wojewódzkiej Ewidencji Zabytków Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Ł. oraz dowód własności w postaci umowy sprzedaży. Prawidłowość tych dokumentów nie została zakwestionowana przez organ. Nie wykazał on również, aby zbywca przedmiotowego motocykla, a właściwie części pojazdu nie był jego właścicielem. Organ wskazał tylko, że zbywca – G. S. nie legitymował się żądnym dokumentem potwierdzającym nabycie części pojazdu. Jednocześnie skarżąca zwróciła się do Komendy Miejskiej Policji w Ł. z prośbą o wydanie zaświadczenia, czy zakupiony przez nią motocykl nie figuruje w rejestrze pojazdów kradzionych, zgodnie z żądaniem [...] Konserwatora Zabytków. W odpowiedzi [...] Komisariat Komendy Miejskiej Policji w Ł. w piśmie z dnia 15 września 2017 r. poinformował, że przedmiotowy pojazd na dzień wydania przedmiotowego pisma nie figuruje w policyjnych bazach danych jako utracony.

Zauważyć w tym miejscu należy, że mimo iż przedmiotowy motocykl został zakupiony w częściach, a zbywca wskazał tylko miejsce jego zakupu, tj. [...] Bazar w Ł. i nie przedstawił dowodu zakupu, to pojazd ten posiada numer identyfikacyjny na tabliczce znamionowej, tj. numer ramy – [...] oraz numer silnika na bloku – [...] i numer silnika na tabliczce znamionowej [...].

Wobec powyższego oraz mając na uwadze, że chodzi o rejestrację pojazdu zabytkowego organ mógł na podstawie tych danych dokonać własnych ustaleń co do właścicieli przedmiotowego motocykla.

Ponadto istotne znaczenie w rozpoznawanej sprawie ma treść art. 72 ust. 2b ustawy p.r.d. Ustawodawca zezwolił bowiem właścicielowi pojazdu, w przypadku rejestracji pojazdu zabytkowego, złożenie zamiast dowodu rejestracyjnego oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu rejestracyjnego. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie miała miejsce, gdyż zarówno skarżąca jak i zbywca części przedmiotowego motocykla – G. S. złożyli odpowiednie oświadczenia, a organ rejestrujący nie wykazał ich nieprawdziwości.

W ocenie Sądu, sam fakt, że w okolicznościach konkretnej sprawy organ nie jest w stanie ustalić wszystkich właścicieli danego pojazdu zabytkowego nie może skutkować odmową jego zarejestrowania. Ustawodawca przewidział bowiem dla pojazdu zabytkowego wyjątek od zasady dotyczącej obowiązku przedłożenia dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany, gdyż w tym przypadku zamiast dowodu rejestracyjnego możliwe jest przedstawienie oświadczenia właściciela pojazdu pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu rejestracyjnego.

W świetle powyższego zaskarżona decyzja oraz poprzedzającą ją decyzja wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 72 ust. 1 pkt 1, art. 72 ust. 2b p.r.d. oraz § 2 pkt 1 w związku z § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r., a także z naruszeniem przepisów postępowania - art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując ponownie sprawę organ uwzględni wskazane wyżej uwagi Sądu w zakresie ustalenia prawa własności pojazdu, a następnie dokona ponownej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w aspekcie przesłanek przewidzianych w art. 72 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz przepisach wykonawczych rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji.

Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania zapadło zgodnie z art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Sąd zasądził od organu administracji na rzecz skarżącego kwotę 697 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na ogólną sumę kosztów złożyło się: 200 zł - wpis sądowy, 480 zł - wynagrodzenie pełnomocnika oraz 17 zł - opłata od pełnomocnictwa.

e.o.