Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 17 września 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Protokolant Asystent sędziego Beata Czyżewska, po rozpoznaniu na rozpoznaniu w dniu 17 września 2008 r. przy udziale - sprawy ze skargi B. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...]. Nr [...]; 2. przyznaje adwokatowi J. C. prowadzącemu Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ul. [...] kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa i 80/100) złotych, obejmującą podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu sądowym skarżącej i kwotę powyższą nakazuje wypłacić adwokatowi J. C. z funduszów Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], znak [...] Prezydent Miasta Ł. ustalił na wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej A. w Ł. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażami wbudowanymi, przewidzianej do realizacji na działce nr 646, położonej w Ł. przy ul. A 13.

Pismem z dnia 23 lipca 2007 r., złożonym w siedzibie organu I instancji w dniu 30 lipca 2007 r. mieszkańcy bloku przy ul. A. 13 zwrócili się do organu I instancji z wnioskiem o wznowienie w trybie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem decyzji z dnia [...] r. Nr [...] o warunkach zabudowy. W uzasadnieniu wniosku wskazali, iż są członkami Spółdzielni Mieszkaniowej A. "na warunkach lokatorskiego lub własnościowego prawa do lokali mieszkalnych". Podnieśli, iż wniosek o wznowienie przedmiotowego postępowania zawarli w zażaleniu mieszkańców bloku nr 13 z dnia 22 maja 2007 r. na decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. Nr [...] odmawiającą wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego zatwierdzonego decyzją tego organu z dnia [...] r. Nr [...], skierowanym do Wojewody [...] za pośrednictwem Dyrektora Wydziału Urbanistyki i Architektury UMŁ. Mieszkańcy nie mieli dotychczas w ogóle możliwości wglądu w treść decyzji o warunkach zabudowy, która została wymieniona w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] r. o udzieleniu pozwolenia na budowę.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Prezydent Miasta Ł. na podstawie art. 149 § 3 K.p.a. po rozpatrzeniu wniosku mieszkańców bloku przy ul. A. 13 odmówił wznowienia postępowania w sprawie wydanej decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] r. Nr [...] dla inwestycji polegającej na budowie przy ul. A. 13 budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażami wbudowanymi. W uzasadnieniu, organ podniósł, iż wnioskujący powołują się na brak możliwości zapoznania się z decyzją, a więc na przesłankę wznowienia postępowania wymienioną w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. W tej sytuacji, termin do złożenia wniosku, o którym mowa w art. 148 § 2 K.p.a. biegł od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji. O istnieniu tej decyzji, wnioskodawcy dowiedzieli się zgodnie ze złożonym pismem z dnia 30 lipca 2007 r. – w dniu 23 lutego 2007 r. Zatem niespornym jest, że wniosek o wznowienie postępowania został złożony w terminie przekraczającym 1 miesiąc, co uzasadniało odmowę wznowienia postępowania.

W odwołaniu od powyższej decyzji, mieszkańcy bloku nr 13 przy ul. A.13 wnieśli o jej uchylenie, podnosząc iż wnosili o wznowienie postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., a nie jak twierdzi organ w trybie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Wyjaśnili, iż wniosek o wznowienie przedmiotowego postępowania został zawarty w uzasadnieniu zażalenia z dnia 22 maja 2007 r., gdzie wskazano, iż mieszkańcy bloku nr 13 dowiedzieli się o decyzji z dnia [...] r. dopiero po otrzymaniu pisma prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej w dniu 23 kwietnia 2007 r. Tymczasem w zaskarżonej decyzji organ błędnie podał, iż mieszkańcy dowiedzieli się o istnieniu spornej decyzji w dniu 23 lutego 2007 r. Zdaniem odwołujących, Prezydent Miasta Ł. mając na względzie treść art. 148 § 1, art. 145 § 1 i art. 147 K.p.a. winien z urzędu uwzględnić okoliczności uzasadniające wznowienie postępowania. Ich zdaniem, okolicznością uzasadniającą wznowienie z urzędu postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 1 K.p.a. jest fakt, że w decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. Nr [...] wskazano działkę nr 495/1, jako nieruchomość położoną w Ł. przy ul. A., na której ma być realizowana budowa. Przedmiotowa działka nie jest jednak własnością Spółdzielni i należy do Miasta Ł. Mieszkańcy bloku nie mają dostępu do decyzji z dnia [...] r. Nr [...] i dlatego też nie mogą wskazać, czy działka nr 495/1 została również w tej decyzji uwzględniona. Własnością Miasta Ł. są ponadto działki nr 516/1 i 521/1, znajdujące się w obrębie G-28. Działki te (nr 495/1, 516/1, 525/1) oddzielają działkę nr 646, na której ma być budowany budynek przy ul. A., co oznacza, że przewidziany do budowy budynek nie ma dostępu do drogi głównej ani też drogi wewnętrznej, albowiem wokół działki nr 646 znajdują tylko chodniki, przeznaczone dla pieszych oraz na cele przeciwpożarowe.

Pismem z dnia 22 listopada 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wezwało odwołujących do sprecyzowania złożonego wniosku o wznowienie postępowania, przez jednoznaczne oświadczenie woli, czy wniosek z dnia 23 lipca 2007 r. oparto o przesłankę wynikającą z art. 145 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. czy też o przesłankę wynikającą z dyspozycji art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. Kolegium wezwało także do przedłożenia dowodów, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, a które okazały się fałszywe oraz dokumentów potwierdzających, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję. Jednocześnie organ wezwał do precyzyjnego określenia terminów, w których strona dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę wznowienia postępowania.

W odpowiedzi, odwołujący wskazali, iż żądają wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. Wyjaśnili, iż w dniu 2 maja 2007 r. złożyli wniosek o wznowienie postępowania dotyczącego decyzji z dnia [...] r. Nr [...] o udzieleniu pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego przy ul. A. 13. Decyzja objęta przedmiotowym wnioskiem została wydana w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy z dnia [...] r. Nr [...], co oznacza iż także tej decyzji dotyczył wniosek z dnia 2 maja 2007 r. Wniosek ten został powtórzony następnie w zażaleniu z dnia 22 maja 2007 r. od decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. Nr [...], a następnie wyodrębniony we wniosku z dnia 23 lipca 2007 r. Wniosek z dnia 23 lipca 2007 r. jest kontynuacją wniosków z dnia 26 kwietnia 2007 r., 2 maja 2007 r. oraz zażalenia z dnia 22 maja 2007 r. Przesłanki wznowienia postępowania w sprawie dotyczącej ustalenia decyzją z dnia [...] r. warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego przy ul. A. 13 znane mieszkańcom bloku nr 13, zostały przedstawione w powołanych wyżej pismach. Dysponentem wiedzy o statusie prawnym działek gruntu o numerach 495/1, 516/1 i 525/1 podanych w tych pismach są Zarząd Dróg i Transportu, Urząd Miasta Ł. Wydział Gospodarowania Majątkiem UMŁ Delegatura A..

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 i art. 148 § 2 K.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W jej uzasadnieniu, organ II instancji podniósł, iż wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym trybem wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej, polegającym na możliwości ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie w którym ona została wydana było dotknięte jedną z wad wymienionych w art. 145 § 1 K.p.a. Rozpatrując wniosek o wznowienie postępowania, organ zobligowany był przede wszystkim ustalić, czy odpowiada on warunkom formalnoprawnym, to znaczy, czy wnioskodawcy zachowali termin do wystąpienia z wnioskiem o wznowienie postępowania liczony od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia, czy wniosek pochodzi od strony oraz czy opiera się na ustawowej przesłance wznowienia postępowania.

Według licznych oświadczeń odwołujących, dowiedzieli się oni o istnieniu decyzji Nr [...] w dniu [...] r. po otrzymaniu pisma od prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej A.. Podaną datę jako termin powzięcia informacji o okolicznościach mających stanowić podstawę wznowienia postępowania odwołujący podali we wniosku o wznowienie postępowania, a także w zażaleniu kierowanym do Wojewody [...] z dnia 22 maja 2007 r., odwołaniu z dnia 22 października 2007 r. oraz piśmie z dnia 3 grudnia 2007 r. Przyjąć zatem należy, iż to właśnie w tym dniu dowiedzieli się o wydaniu decyzji i wywiedli, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody (których nie załączają) istniejące w dniu wydania decyzji, a które nie były znane Prezydentowi Miasta Ł., który wydał decyzję.

Z zażalenia z dnia 22 maja 2007 r., stanowiącego uzasadnienie wniosku z dnia 23 lipca 2007 r. wynika, że istniejący blok nr 13 jest zbudowany w kształcie podkowy-studni. Składa się z trzech połączonych ze sobą części. Noworealizowany budynek mieszkalny przy ul. A. 13a, pozostaje w bliskiej odległości od istniejącego bloku nr 13. Blok ten zasłoni dostęp światła dla niektórych mieszkań, które nabiorą częściowo cech sutereny, brak będzie dojazdu do części zachodniej bloku nr 13, ponadto utrudnione zostanie parkowanie samochodów. Budowa tego bloku pozbawi mieszkańców bloku nr 13 komfortu zamieszkiwania, prywatności i kontaktu z terenem zielonym. Lokatorzy obu budynków będą mieli wzajemny wgląd do pomieszczeń mieszkalnych poprzez okna i balkony. Budynek 13a wpłynie również niekorzystnie na warunki zamieszkiwania członków Wspólnoty Mieszkaniowej w bloku nr 14. Ponadto zagęszczenie dalszą zabudową działki gruntu nr 646 narusza rażąco postanowienia art. 2 pkt 1 i 2, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Forma architektoniczna budynku nr 13a nie jest dostosowana do istniejącej już zabudowy bloków mieszkalnych usytuowanych od strony wschodniej wzdłuż ulicy A., począwszy od ulicy B.

Kolegium podniosło ponadto, iż odwołujący w piśmie z dnia 3 grudnia 2007 r., wskazali, że jak wynika z pisma z dnia 6 sierpnia 2007 r. okolicznością uzasadniającą wznowienie postępowania jest fakt, że działki gruntu nr 546 i 495/1, objęte decyzją z dnia [...] r. udzielającą pozwolenia na ich zabudowę nie są przeznaczone na cele budowlane. Działka nr 646 nie ma ponadto bezpośredniego dostępu do drogi publicznej. Budynek mieszkalny przewidziany do budowy na działce nr 646 nie nawiązuje w ogóle do zabudowy istniejącej już na działkach sąsiednich. Żadna z działek sąsiednich zlokalizowanych przy ul. A. nie jest zabudowana. Przedmiotowy budynek mieszkalny będzie jedynym w takiej formie architektonicznej, całkowicie odmiennym od istniejących już budynków mieszkalnych.

W dalszej części uzasadnienia decyzji, SKO podzieliło zarzut odwołujących, iż organ I instancji błędnie określił termin, kiedy dowiedzieli się o przytoczonych wyżej okolicznościach. Uznając zatem, że strony dowiedziały się o okolicznościach mogących stanowić podstawę wznowienia postępowania w dniu 23 kwietnia 2007 r. termin do złożenia przedmiotowego wniosku upływał w dniu 24 maja 2007 r. W tej sytuacji, złożenie w dniu 31 lipca 2007 r. wniosku o wznowienie postępowania nastąpiło z przekroczeniem ustawowego terminu, co stanowiło podstawę do wydania decyzji o odmowie wznowienia postępowania.

Dodatkowo Kolegium wskazało, iż organ I instancji błędnie przyjął, że podstawą wznowienia postępowania jest przesłanka wynikająca z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., podczas gdy odwołujący wniosek swój oparli na przesłance określonej w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. Niemniej jednak, podjęte przez organ I instancji rozstrzygnięcie z uwagi na uchybienie terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania Kolegium uznało za prawidłowe, co uzasadniało utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia organu I instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi mieszkańcy bloku nr 13 – A. i B. małżonkowie G., Z. K., H.K., J.S., J.B., .K.B., E.W., Z.W., J.N. oraz K.G. powtórzyli zarzuty z odwołania od decyzji organu I instancji i wnieśli o uchylenie wydanych w sprawie decyzji. Ich zdaniem, Kolegium nie ustosunkowało się do przesłanek i okoliczności uzasadniających wznowienie postępowania. Podkreślili, iż wniosek z dnia 22 maja 2007 r. był pierwszym wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie decyzji z dnia [...] r. Nr [...], wyczerpująco uzasadnionym, z podaniem okoliczności faktycznych i dowodów mających podstawę w prawie budowlanym oraz w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które stanowiły przesłankę do wznowienia tego postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. Fakt, że Kolegium przytoczyło w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji treść pierwotnego wniosku o wznowienie postępowania z dnia 22 maja 2007 r., świadczy o tym, że wniosek ten został złożony z zachowaniem ustawowego terminu, tym bardziej, że wniosek z dnia 23 lipca 2007 r. był ponowieniem wniosku z dnia 22 maja 2007 r. Skarżący podnieśli ponadto zarzut naruszenia art. 107 § 1 i 3 K.p.a., wskazując iż organ I instancji wadliwie ustalił stan faktyczny dotyczący zachowania terminu, o którym stanowi art. 148 § 1 K.p.a.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 3 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargi A.G., Z.K., H.K., J.S., J.B., K.B., E.W., Z.W., J.N. i K.G.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. ) i art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W ramach wspomnianej kontroli, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W niniejszej sprawie przedmiotem rozważań Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. utrzymująca w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, mocą którego odmówiono mieszkańcom bloku przy ul. A. 13 wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie przy ul. A.13 w Ł. budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażami wbudowanymi.

Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym została ona podjęta, było dotknięte kwalifikowaną wadą procesową. Przesłanki wznowienia postępowania określone zostały przez ustawodawcę enumeratywnie w art. 145 § 1 pkt 1-8 i art. 145a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Postępowanie w tym przedmiocie, co wynika jednoznacznie z dyspozycji art. 147 K.p.a. może być wszczęte z inicjatywy organu, czyli innymi słowy z urzędu, bądź też z inicjatywy strony, a więc na jej wniosek. Podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania (art. 148 § 1 K.p.a.). Przy czym, termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 K.p.a.). Wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia, które stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (art. 149 § 1 i 2 K.p.a.). Natomiast odmowa wznowienia postępowania w rozumieniu art. 149 § 3 K.p.a. następuje w drodze decyzji.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że postępowanie wznowieniowe można w zasadzie podzielić na dwa etapy. Pierwszy z nich polega na badaniu formalnych podstaw wznowienia i sprowadza się do oceny, czy został zachowany termin do wniesienia podania, czy żądanie wznowienia postępowania zostało zgłoszone przez stronę (przesłanki podmiotowe) oraz czy we wniosku wskazano podstawy wznowienia postępowania, wymienione w art. 145 § 1 pkt 1-8 bądź art. 145a § 1 K.p.a (przesłanki przedmiotowe). Pozytywna analiza tych okoliczności winna skutkować wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania, zaś negatywna decyzją o odmowie wznowienia podstępowania. W ramach drugiego etapu, prowadzonego po wydaniu postanowienia, o którym mowa w art. 149 § 1 K.p.a. prowadzone jest postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Tylko na tym etapie możliwy jest wgląd w materialnoprawny przedmiot sprawy, której wznowienie dotyczy.

W rozpoznawanej sprawie organ odmówił wznowienia postępowania i dlatego też Sąd badał, czy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego istniały przesłanki uzasadniające wydanie decyzji w tym przedmiocie.

Rozważając zatem w pierwszej kolejności zachowanie terminu do złożenia podania o wznowienie postępowania, podnieść trzeba, iż organ zobligowany był ustalić, czy ów termin został zachowany w oparciu o regulację art. 148 § 1 K.p.a., gdyż jak zostało to już podniesione § 2 tego przepisu ma zastosowanie wyłącznie, gdy przesłanką wznowienia postępowania jest art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Strona bowiem jako podstawę wznowienia postępowania wskazywała art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., a więc fakt wyjścia na jaw istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, a nieznanych organowi, który wydał decyzję. Należało zatem ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, czy podanie o wznowienie postępowania zostało wniesione do organu, który wydał w sprawie decyzję w I instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., co wynika niespornie z uzasadnienia kwestionowanej decyzji uznało, iż termin do złożenia podania o wznowienie postępowania został uchybiony, albowiem strony dowiedziały się o okolicznościach mogących stanowić podstawę wznowienia postępowania w dniu 23 kwietnia 2007 r., a wniosek o wznowienie postępowania złożyły dopiero w dniu 31 lipca 2007 r.

Prezentowane stanowisko w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jest, w przekonaniu Sądu, błędne.

Wskazać trzeba, iż skarżąca wraz innymi uczestnikami przedmiotowego postępowania już w piśmie z dnia 22 maja 2007 r. (k.90 akt administracyjnych) kierowanym do Wojewody [...] za pośrednictwem organu I instancji wnosiła o wznowienie postępowania miedzy innymi w sprawie zakończonej decyzją Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. Nr [...]. Mimo, iż dokument ten nosił tytuł "zażalenie" i adresowany został w istocie do Wojewody [...], to nie zmienia stanu rzeczy, że zawierał wyraźny wniosek o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie. Argument ten skarżąca podnosiła konsekwentnie w toku całego postępowania, a mimo to organ bez podjęcia jakichkolwiek czynności wyjaśniających pominął go i nie starał się nawet ustosunkować do niego w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia.

Takie działanie organu nie mogło zostać zaaprobowane przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę. W postępowaniu administracyjnym zasadą jest, że organ do którego wpłynęło podanie, zobowiązany jest w możliwie precyzyjny sposób ustalić przedmiot żądania (wniosku), niezależnie od tego jakim tytułem jest ono opatrzone. W tym celu, organ, mając na względzie regulację art. 9 K.p.a. winien wezwać stronę do wyjaśnienia, co jest intencją jej pisma, informując ją przy tym wyczerpująco o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, czuwając nad tym, aby strona i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa. Dopiero tak wyjaśnione okoliczności faktyczne dotyczące rzeczywistych intencji danej osoby pozwalają określić treść żądania, ustalić, czy podanie takie w ogóle dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej, do której stosuje się przepisy K.p.a., a następnie po ustaleniu organu właściwego rzeczowo, miejscowo i instancyjnie – przekazać temu organowi wniesione podanie, stosownie do treści art. 65 § 1 K.p.a.

W tej sprawie rzeczywista treść żądania strony nie została wyjaśniona i w rezultacie organ błędnie przyjął, że wniosek o wznowienie postępowania został złożony po upływie przewidzianego terminu.

Dodatkowo w przekonaniu składu orzekającego, Prezydent Miasta Ł. nie zbadał należycie przesłanki podmiotowej wznowienia postępowania, a stwierdzone uchybienie nie zostało również dostrzeżone w toku postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym.

Przede wszystkim, podnieść trzeba, iż obowiązkiem organu wszczynającego postępowanie administracyjne jest ustalenie katalogu stron tego postępowania w świetle przesłanek art. 28 K.p.a., a następnie powiadomienie o wszczęciu postępowania wszystkich osób będących stronami (art. 61 § 4 K.p.a.).

Stroną jest bowiem każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, które zresztą Sąd w pełni podziela przyjmuje się, iż podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje.

Precyzyjne oznaczenie wszystkich stron danego postępowania ma bowiem istotne znaczenie dla późniejszego określenia adresata decyzji administracyjnej. Według art. 107 § 1 K.p.a. decyzja oprócz jeszcze innych elementów powinna zawierać oznaczenie strony lub stron. Osoby fizyczne winny być więc oznaczone danymi personalnymi (imieniem i nazwiskiem) oraz adresem zamieszkania bądź pobytu.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, podnieść przede wszystkim trzeba, iż decyzje organu I i II instancji nie precyzują ich adresata. Obie decyzje posługują się nieznanym dotychczas procedurze administracyjnej pojęciem strony - mieszkańcy bloku nr 13 przy ul. A. 13 w Ł. Takie określenie adresatów decyzji jest, zdaniem Sądu, nieprawidłowe. Uniemożliwia bowiem skuteczną identyfikację stron postępowania, tym bardziej, że jak wynika z akt sprawy organy administracyjne zaniechały w ogóle ustalenia katalogu podmiotów posiadających przymiot strony w niniejszym postępowaniu. Na podkreślenie zasługuje dodatkowo niedostrzeżony przez organy fakt braku tożsamości pomiędzy podmiotami, które podpisały wniosek o wznowienie postępowania i odwołanie od decyzji organu I instancji, nie wspominając już o osobach, które podpisały pismo zatytułowane "zażalenie" z dnia 22 maja 2007 r.

W ocenie Sądu, niewyjaśniona również pozostaje kwestia reprezentacji mieszkańców bloku nr 13 przy ul. A. 13 w Łodzi przez A.G.

W sentencji zaskarżonej decyzji, Kolegium wskazało bowiem, iż rozpoznało odwołanie wniesione przez A.G., reprezentującego mieszkańców bloku nr 13. Tymczasem szczegółowa analiza akt administracyjnych wykazała, iż brak w nich pełnomocnictwa dla A.G. Co więcej nawet, załączona dokumentacja dowodzi, że adres A.G. był tylko adresem do korespondencji. Dlatego w sytuacji, gdy organ nie dysponował pełnomocnictwem dla A.G. konieczne było jednoznaczne ustalenie, tak jak wymaga tego art. 7 i 77 § 1 K.p.a. w zw. z art. 33 § 1-3 K.p.a., czy faktycznie jest on pełnomocnikiem stron i ewentualnie wezwanie do złożenia pełnomocnictwa ze wskazaniem terminu i pouczeniem o skutkach niewykonania wymaganej czynności. Uchylenie się od wyjaśnienia tej kwestii jest uchybieniem, które w przekonaniu Sądu, miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji nie sposób, zdaniem Sądu, pominąć kwestii nieprecyzyjnego wskazania jej podstawy prawnej. Mianowicie, Kolegium błędnie powołało art. 148 § 2 K.p.a., natomiast w motywach decyzji rozważało kwestię zachowania terminu w oparciu o regulację art. 148 § 1 K.p.a. Poza tym, jako podstawę prawną decyzji Kolegium wskazało art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., co według Sądu może sugerować, że organ badał sprawę merytorycznie, a takie działanie na tym etapie postępowania jest niedopuszczalne.

Mając zatem na względzie powyższe rozważania, Sąd doszedł do przekonania, iż decyzje organów obu instancji zostały wydane z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ zobligowany będzie w pierwszej kolejności ustalić katalog stron postępowania w świetle art. 28 K.p.a., wyjaśnić kwestię ewentualnego pełnomocnictwa dla A.G. oraz zachowania terminu do wniesienia podania o wznowienie postępowania, ocenić czy spełnione zostały przesłanki do wznowienia postępowania i w rezultacie wydać rozstrzygnięcie odpowiadające przepisom prawa, bacząc przy tym na to, by właściwie określić jego adresata.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu Sąd orzekł w trybie art. 250 w/w ustawy w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

B.C.