Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA Łukasz Krzycki, , , , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 kwietnia 2020 r. sprawy ze skargi Powiatu T. na postanowienie Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie negatywnej opinii w sprawie likwidacji poradni psychologiczno-pedagogicznej uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie [...] Kuratora Oświaty z [...] lipca 2019 r.

Kontrolą sądowoadministracyjną w niniejszej sprawie objęte zostało postępowanie zakończone postanowieniem Ministra Edukacji Narodowej (zwanego dalej: "Ministrem") z dnia [...] września 2019 r. w sprawie opinii w zakresie likwidacji Poradni Psychologiczno-

Pedagogicznej w [...].

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Rada Powiatu [...] podjęła w dniu [...] czerwca 2019 r. uchwałę w sprawie zamiaru likwidacji z dniem [...] sierpnia 2019r. w/w placówki, oraz utworzenia w jej miejsce gabinetu zamiejscowego Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w [...] z siedzibą w [...]. Wykonanie uchwały powierzono Zarządowi Powiatu [...].

Pismem z 11 czerwca 2019 r. Starosta [...] wystąpił do [...] Kuratora Oświaty o wydanie opinii co do zamiaru likwidacji ww. poradni. Wskazano, że na terenie Powiatu [...] działają dwie poradnie psychologiczno-pedagogiczne, dla których organem prowadzącym jest Powiat [...]. Wskazano, że planowana likwidacja poradni uwzględnia potrzeby środowiska lokalnego, możliwości organizacyjno-finansowe poradni oraz zwiększenie dostępności do specjalistów udzielających pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

[...] Kurator Oświaty, postanowieniem nr [...] z [...] lipca 2019 r. (znak: [...]) negatywnie zaopiniował zamiar likwidacji Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w [...] (zwanej dalej także PPP w [...]). Kurator wskazał, że argument natury finansowej nie jest przekonujący, gdyż finansowanie zadań przypisanych do PPP w [...], podobnie jak i Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w [...] (zwanej dalej także PPP w [...]), zagwarantowane jest ustawą o finansowaniu zadań oświatowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2203 z późn zm.). Kurator wskazał, że Starosta [...] zapewnił, iż wszyscy pracownicy PPP w [...] przejęci zostaną przez PPP w [...], a zatem nie ulegnie zasadniczej zmianie wielkość wydatków związanych z ich zatrudnieniem. Podobnie w związku z przejęciem majątku PPP w [...] przez PPP w [...], nie zmniejszą się w sposób znaczący wydatki związanego z utrzymaniem obiektu, w którym docelowo i tak miałby funkcjonować gabinet zamiejscowy. Koszty zakupu testów specjalistycznych, baterii diagnoz, pomocy terapeutycznych i doskonalenia zawodowego nauczycieli i tak musiałyby zostać przez organ prowadzący zakupione, jako narzędzia pracy specjalistów, gdyż nie zmniejszyłaby się liczba specjalistów realizujących zadania poradni psychologiczno-pedagogicznej, jak i liczba uprawnionych do korzystania z pomocy tejże placówki. Kurator nie zgodził się z argumentem strony, że rozszerzeniu ulegnie oferta pomocy psychologiczno-pedagogicznej poradni. Poradnia w [...] jak i Poradnia w [...] zgodnie z przepisami powszechnie obowiązującego prawa wykonują te same zadania i powinny robić to w sposób, któremu można przydać przymiot najwyższej staranności. Odnosząc się natomiast do kwestii skrócenia czasu oczekiwania na wydanie orzeczenia, kurator stwierdził, że jedynie od właściwego zarządzania placówkami przez ich dyrektorów zależy szybkość realizacji zadań.

Na powyższe postanowienie Zarząd Powiatu [...], pismem [...] lipca 2019 r. (znak [...]) wniósł zażalenie do Ministra Edukacji Narodowej.

Minister Edukacji Narodowej, zachowując zasadę dwuinstancyjności, ponownie rozpatrzył sprawę i utrzymał w mocy skarżone postanowienie.

W ocenie organu odwoławczego na podstawie zgromadzonych informacji [...] Kurator Oświaty wnikliwie i rzetelnie dokonał analizy wniosku, argumentując punkt po punkcie wydanie negatywnej opinii dotyczącej zamiaru likwidacji PPP w [...].

Minister zauważył, że zażalenie na postanowienie nr [...] zawiera argumentację Starosty [...], która występuje również we wniosku skierowanym do [...] Kuratora Oświaty o opinię dotyczącą likwidacji placówki.

Minister podzielił zdanie organu I instancji, że likwidacja PPP w [...] nie jest korzystna dla środowiska lokalnego oraz prowadzi do ograniczenia oferty, gdyż w miejsce dwóch samodzielnych poradni, funkcjonować będzie tylko jedna poradnia z oddziałem zamiejscowym. Jedyna korzyść według Ministra z likwidacji poradni to korzyść finansowa dla organu prowadzącego, która będzie polegać na zmniejszeniu liczby etatów kierowniczych.

Podkreślono, że realizacja wczesnego wspomagania rozwoju w PPP w [...], czy poszerzenie oferty każdej z poradni, nie wymaga przeprowadzenia likwidacji jednej z nich, a jedynie wymaga odpowiedniego dostosowania statutu oraz zgody organu prowadzącego na realizacje większej liczby zadań.

Zwrócono też uwagę na to, że organ nadzoru pedagogicznego ma prawo do oceny przedstawionych argumentów. Każda z poradni zgodnie z obowiązującymi przepisami ma prawo do świadczenia całego spektrum usług. Minister podziela zdanie kuratora, że doradztwo znajduje się w ofercie usług tej poradni, czego potwierdzeniem jest informacja znajdująca się na stronie internetowej PPP w [...] (źródło; https://[...]) cyt.: "Poradnia od wielu lat zajmuję się pośrednictwem edukacyjno-zawodowym". Tym samym za nieprawdziwy uznano argument strony, że nastąpi cyt: "Rozszerzenie oferty kierowanej do klientów poradni o doradztwo zawodowe, które oferuje Poradnia w [...]". Oferowanie usługi która już znajduje się w ofercie likwidowanej poradni, nie jest poszerzeniem jej oferty.

Podkreślono także iż możliwe jest poszerzenie oddziaływania poradni bez konieczności likwidacji innej.

Minister podzielił też zdanie Kuratora wyrażone w opinii [...], że zgodnie z przepisami § 21 ust. 2 ww. rozporządzenia cyt. "Organ prowadzący, który prowadzi więcej niż jedną poradnię, może ustalić, w porozumieniu z dyrektorem poradni, terminy przerw w pracy niektórych poradni w okresie ferii letnich" (Dz. U. 2013, poz. 199 z późn. zm).

Minister wskazał, że [...] Kurator Oświaty wnikliwie przeanalizował kwalifikacje kadry pedagogicznej zatrudnionej we wskazanych poradniach. Obie poradnie dysponują specjalistyczną kadrą pedagogiczną posiadającą kwalifikacje zawodowe m.in. z zakresu pedagogiki, psychologii, logopedii, socjoterapii, oligofrenopedagogiki, terapii pedagogicznej i doradztwa zawodowego.

Minister podziela też zdanie [...] Kuratora Oświaty zgodnie, z którym zaproponowane rozwiązanie dotyczące likwidacji jednej z poradni i utworzenie w jej miejsce gabinetu zamiejscowego, nie obniży w sposób znaczący kosztów wymienionych w odwołaniu przez skarżącego.

Ponadto wg zapewnień Starosty [...], zatrudnienie pracowników pozostanie na tym samym poziomie, zaś PPP w [...]i gabinet zamiejscowy tej poradni w [...], miałby obsługiwać tę samą liczbę mieszkańców. W ocenie Ministra, wydatki związane z zatrudnieniem nie zmniejszą się, podobnie jak nie zmniejszą się również w znaczący sposób, wydatki związane z utrzymaniem budynku w [...], w którym miałby zamiast samodzielnej poradni funkcjonować gabinet zamiejscowy. Podobnie nie zmniejszą się wydatki związane z zakupem pomocy terapeutycznych, testów specjalistycznych, gdyż jeśli utrzymana zostanie liczb obsługiwanych mieszkańców (zgodnie z zapewnieniami skarżącego), to zapotrzebowanie na pomoce nie zmaleje i będzie na poziomie tym samym co przy funkcjonowaniu dwóch niezależnych poradni.

Podkreślenia w ocenie Ministra wymagało to, że zgodnie z art. 10 ustawy Prawo oświatowe, organ prowadzący jest zobowiązany o zapewnienia warunków działania placówki (art. 10 ust. 1 pkt 1), zapewnienia warunków umożliwiających stosowanie specjalnej organizacji nauki i metod pracy dla dzieci i młodzieży objętych kształceniem specjalnym (art. 10 ust. 1 pkt 2), wyposażenie placówki w pomoce dydaktyczne i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji programów nauczania, programów wychowawczo-profilaktycznych, przeprowadzania egzaminów oraz wykonywania innych zadań statutowych (art. 10 ust. 1 pkt 5). Nieprzeznaczanie środków na ten cel (np. na zakup pomocy dydaktycznych) stanowi naruszenie obowiązków ciążących na organie prowadzącym, a wskazanych w art. 10 ustawy Prawo oświatowe. Likwidacja PPP w [...], zastosowana w zamian za dokonania stosownych zakupów brakujących pomocy dydaktycznych, nie stanowi rozwiązania problemu braku odpowiedniego wyposażenia i pomocy dydaktycznych, oraz jest niekorzystna dla osób korzystających z jej usług.

W ocenie Ministra likwidację PPP w [...] trudno jest nazwać "stwarzaniem dogodniejszych warunków do pomocy dzieciom i młodzieży". W ocenie Ministra zapotrzebowanie na usługi poradni psychologiczno-pedagogicznych jest coraz większe. Zamknięcie jednej z nich spowoduje ograniczenie dostępności dzieci i młodzieży do ww. usług i będzie stratą, której z całą pewnością nie powetuje gabinet zamiejscowy utworzony w to miejsce.

W ocenie Ministra nie ma podstaw do twierdzenia o przekroczeniu kompetencji organu nadzoru pedagogicznego, o których mowa w art. 51 ust. 1 ustawy - Prawo

oświatowe w związku z art. 89 ust. 3 Prawo oświatowe poprzez cyt.: "przekroczenie uprawnień organu, co do kryteriów oceny wniosku organu prowadzącego w sprawie likwidacji placówki, oraz przekroczenie granic uznania administracyjnego, poprzez wydanie rozstrzygnięcia w sposób dowolny, wbrew merytorycznym argumentom przedstawionym organowi w toku sprawy".

Od powyższego postanowienia skargę do tut. Sądu wywiódł Starosta Powiatu [...] zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania:

- art, 7 k.p.a. oraz art. 77 k.p.a., poprzez niewyczerpanie w sposób należyty dostępnych

środków dowodowych oraz błędną ocenę zebranych w sprawie dowodów, co skutkował niedokładnym wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy i wydaniem postanowienia

naruszającego interes społeczny oraz słuszny interes obywateli przez nieuwzględnienie

między innymi tego, że likwidacja placówki oraz stworzenie w jego miejsce gabinetu

zamiejscowego doprowadzi do rozszerzenia oferty pomocy psychologiczno -

pedagogicznej;

- art. 124 §2 k.p.a., w związku z art. 107 §3 k.p.a. i art. 126 k.p,a., poprzez brak

właściwego uzasadnienia faktycznego i prawnego postanowienia.

2. naruszenie prawa materialnego:

- art. 51 ust. 1 p.o., w związku z art. 89 ust. 3 p.o., poprzez przekroczenie uprawnień

organu, co do kryteriów oceny wniosku organu prowadzącego w sprawie likwidacji

placówki, oraz przekroczenie granic uznania administracyjnego, poprzez wydanie

rozstrzygnięcia w sposób dowolny, wbrew merytorycznym argumentom przedstawionym organowi w toku sprawy;

- art. 8 ust. 1-3 i art. 10 p.o., poprzez przekroczenie kompetencji w zakresie wydawania

opinii.

Wobec powyższych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia poprzedzającego [...] Kuratora Oświaty.

W uzasadnieniu rozwinięto powyższe zarzuty odwołując się do argumentacji zaprezentowanej w zażaleniu.

W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga zasługuje co do zasady na uwzględnienie.

W pierwszym względzie przypomnieć należy, że przesłanki likwidacji (przekształcenia) publicznej szkoły lub placówki publicznej określa art. 89 ust 3 ustawy – Prawo oświatowe, zgodnie z którym, może być ona zlikwidowana po uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora oświaty.

Poza przedmiotem sporu w niniejszej sprawie pozostawało to, że organ prowadzący placówkę objętą zamiarem likwidacji zapewnił osobom zainteresowanym pomoc psychologiczną w [...]. Obowiązki likwidowanej samodzielnej poradni miał bowiem przejąć gabinet zamiejscowy Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w [...]. Pomimo tego, Kurator postanowił wydać opinię negatywną w sprawie niniejszej. Organ wywodził umocowanie w tym zakresie ze swoich kompetencji związanych z realizacją nadzoru pedagogicznego i polityki oświatowej państwa. W realiach kontrolowanej sprawy przyjąć zatem należy, że istota sporu między stronami sprowadza się do ustalenia podstaw i zakresu ingerencji kuratora oświaty, będącego organem administracji rządowej, w decyzje samorządowego organu prowadzącego placówkę publiczną mającą ulec likwidacji.

Przystępując do rozstrzygnięcia tak zakreślonego sporu przypomnieć trzeba, że zasadniczym elementem wyznaczającym pozycję ustrojową jednostek samorządu terytorialnego jest ich samodzielność, podlegająca ochronie sądowej, zagwarantowanej przez art. 163 i 165 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 506 ze zm.; zwanej dalej: "u.s.g."). Gwarancją tej samodzielności jest także ograniczenie zakresu nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego do kryterium legalności (art. 171 Konstytucji RP i art. 85 u.s.g.). Gmina wykonuje więc zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność (art. 2 pust. 1 u.s.g.). Do zadań własnych gminy należą m. in. sprawy edukacji publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 8 u.s.g.). Nadto art.10 ust.1 w/przywołanej ustawy określa obowiązki organu prowadzącego placówkę publiczną zajmującą się specjalną organizacją nauki i metod pracy dzieci i młodzieży objętych kształceniem specjalnym – w tym obowiązki wyposażenia placówki w sprzęt dydaktyczny i pomoce niezbędne dla realizacji programów nauczania, programów wychowawczo-profilaktycznych, przeprowadzania egzaminów oraz wykonywania innych zadań statutowych.

Z kolei w myśl art. 51 ust. 1 ustawy – Prawo oświatowe, kurator oświaty, w imieniu wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w zakresie oświaty określone w ustawie i przepisach odrębnych na obszarze województwa, a w szczególności sprawuje nadzór pedagogiczny nad publicznymi szkołami. Przedmiotem nadzoru kuratora jest zatem głównie działalność szkół i placówek (art. 55 ustawy – Prawo oświatowe), a jedynie w ograniczonym zakresie środki nadzoru mogą być kierowane do organu prowadzącego szkołę (art. 56 ust. 1 i 6 ustawy – Prawo oświatowe). W doktrynie i orzecznictwie podnosi się przy tym, że granice omawianego nadzoru określa sama ustawa – Prawo oświatowe. W zakresie działalności dydaktyczno-wychowawczej i opiekuńczej organ sprawujący nadzór pedagogiczny, może ingerować w działalność szkoły lub placówki wyłącznie w zakresie i na zasadach określonych w ustawie (art. 58 ustawy – Prawo oświatowe).

Należy przyjąć, że formą nadzoru pedagogicznego kuratora oświaty nad działalnością szkół i placówek publicznych jest również wymaganie uzyskania pozytywnej opinii tego organu w sprawie likwidacji (przekształcenia) szkoły publicznej lub placówki (art. 89 ust. 3 ustawy – Prawo oświatowe). Niemniej jednak – zdaniem Sądu – powyższa kompetencja nadzorcza jest równorzędna wobec wskazanych wyżej zasad nadzoru sprawowanego nad działalnością jednostek samorządowych określonych w Konstytucji RP i w odniesieniu do gmin w u.s.g. Pozytywna opinia kuratora oświaty, działającego w imieniu wojewody, w rzeczywistości decyduje o "ważności" uchwały rady gminy o likwidacji szkoły czy placówki. Dlatego też należy ją kwalifikować jako środek nadzoru nad działalnością organu samorządu terytorialnego, przewidziany w art. 89 ust. 1 u.s.g. Nie ma żadnych prawnych przesłanek do dopatrywania się w prawie oświatowym wyjątków od konstytucyjnego kryterium nadzoru i podstaw do wkraczania przez organy sprawujące nadzór pedagogiczny (co do zasady nad szkołami i placówkami) w działalność jednostek samorządowych prowadzących szkoły i placówki w ramach swoich zadań własnych i to głębiej, niż pozwala na to Konstytucja RP i samorządowe ustawy ustrojowe. W szczególności usprawiedliwieniem takiej ingerencji nie mogą być wyłącznie przepisy typu zadaniowego, np. art. 51 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo oświatowe, stanowiący o realizowaniu przez kuratora polityki oświatowej państwa.

Również w orzecznictwie przyjmuje się, że wiążące dla organu stanowiącego, stanowisko kuratora w sprawie likwidacji szkoły lub placówki, nie może naruszać samodzielności gminy w zakresie wykonywania jej własnych, obowiązkowych zadań publicznych w dziedzinie oświaty (por. wyrok NSA z dnia 10 listopada 2006 r. o sygn. akt I OSK 258/06; wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14 sierpnia 2017 r. o sygn. akt II SA/Rz 692/17; wyroki WSA w Warszawie: z dnia 20 sierpnia 2019 r. o sygn. akt II SA/Wa 1603/19 i z dnia 19 września 2019 r. o sygn. akt II SA/Wa 1604/19).

Powyższe rozważania prowadzą zdaniem Sądu do wniosku, że organ nadzoru pedagogicznego może odmówić organowi samorządowemu prowadzącemu placówkę wydania pozytywnej opinii w sprawie jej likwidacji tylko wtedy, gdyby decyzja w tym zakresie była sprzeczna z konkretnymi przepisami ustawy. Innymi słowy rzecz ujmując, nie uzasadniają takiej odmowy względy szeroko rozumianej polityki oświatowej państwa.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że opinia Kuratora została powzięta z naruszeniem przedstawionych wyżej reguł. Przepis art. 89 ust. 3 ustawy – Prawo oświatowe należy bowiem czytać w połączeniu z poprzedzającym go ustępem 1, który nakłada na organ prowadzący szkołę w razie powzięcia zamiaru jej likwidacji (przekształcenia) jedynie obowiązek zapewnienia uczniom szkoły likwidowanej (przekształcanej) możliwości kontynuowania nauki w innej szkole publicznej. W tym przepisie chodzi zatem jedynie o gwarancję możliwości kontynuowania nauki, a nie o gwarancję porównywalnych lub lepszych warunków kontynuowania nauki. Te same kryteria (lub co najmniej podobne) należy więc brać pod uwagę przy zamiarze likwidacji placówki. Co do zasady racjonalny ustawodawca tworząc konkretny przepis prawa, stara się unormować nim zbieżną ze sobą tematykę by osiągnąć zbliżone skutki prawne. Tym samym kurator oświaty nie może kierować się przy podejmowaniu opinii, o której mowa w przepisie art. 89 ust. 3 ustawy – Prawo oświatowe, względami innymi, aniżeli wynikającymi z unormowania zawartego w jego ust. 1. W szczególności nie mogą nim kierować argumenty natury celowościowej czy słusznościowej, związane z uogólnianymi zasadami polityki oświatowej, a już z całą stanowczością subiektywne opinie lokalnej społeczności, gdyż wszystkie one stanowią argumenty pozanormatywne w świetle omawianych przepisów.

Reasumując Sąd wskazuje, że negatywna opinia Kuratora w sprawie likwidacji placówki, oparta została na argumentacji pozaprawnej, celowościowej i słusznościowej, której źródłem są opinie lokalnej społeczności, a nadto ogólnie rozumiana polityka oświatowa państwa. Brak jest natomiast wyczerpującego uzasadnienia prawnego zaskarżonej opinii oraz wskazania, jakie konkretnie przepisy prawa stoją na przeszkodzie zaakceptowania zamierzonej likwidacji Poradni i zastąpienia jej gabinetem zamiejscowym takiej samej poradni. Pamiętać zaś należy o tym, że organ nie jest uprawniony do oceny racjonalności działania organów samorządu terytorialnego, zwłaszcza opłacalności takich działań. Może jedynie badać je przez pryzmat realizacji ustawowych obowiązków - dla dobra obywateli. Takiej jednakże oceny, opartej o konkrety, zabrakło w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia.

Niezależnie od powyższego, na marginesie niejako podkreślić należało, iż w treści skarżonego rozstrzygnięcia znalazły się też stwierdzenia o charakterze arbitralnym, które nie zostały poparte ani żadną argumentacją ani żadnym odniesieniem do materiału dowodowego sprawy. W szczególności chodzi tu o brak dokładnego wyłuszczenia powodów dla których w ocenie organu likwidacja Poradni i zastąpienie jej gabinetem zamiejscowym innej Poradni doprowadzi do "ograniczenia oferty" a gabinet zamiejscowy "z całą pewnością nie powetuje ograniczonej dostępności dzieci i młodzieży do usług", w sytuacji jednoczesnego ustalenia, że kadra zatrudniona w placówce likwidowanej i tworzonej na jej miejsce będzie taką samą. Skoro zaś organ nie wyjaśnił w sposób dokładny w/w wniosków, to tym samym pozbawił Sąd administracyjny możliwości weryfikacji oceny poprawności całego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, że działające w sprawie organy dokonały błędnej interpretacji przepisu prawa materialnego wyrażonego w art. 89 ust. 1 ustawy – Prawo oświatowe, jak również dopuściły się naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 w związku z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.), a naruszenia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając sprawę ponownie Kurator weźmie pod uwagę zaprezentowaną przez Sąd oceną prawna i wyda wyczerpująco umotywowaną opinię w sprawie likwidacji placówki.

Z wyłuszczonych wyżej względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie oraz postanowienie organu I instancji, o czym orzekł – na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 lit. a) i c) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) – w sentencji wyroku. Zawarte w wyroku postanowienie w przedmiocie kosztów sądowych oparte zostało na przepisach art. 200 w związku z art. 210 § 2 in fine tej ustawy.