Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Saniewski sędzia WSA Anna Klotz (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2015 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych oddala skargę.

Decyzją z dnia ... 2015 r., nr ... Starosta Ż. na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 z późń. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267), cofnął diagnoście – W. Z. uprawnienie imienne o kodzie ... do wykonywania badań technicznych, które to uprawnienie przyznane było w dniu w dniu ... 2011 r.

Organ oparł rozstrzygnięcie na wynikach kontroli przeprowadzonej w dniu ... 2012 r. w podmiocie prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą "A" Spółka Jawna ul. D. ..., ... Ż.. Sporządzony i podpisany w dniu ... 2012 r. protokół z ww. kontroli stanowił podstawę podjęcia czynności kontrolnych u przedsiębiorcy.

Pismem z dnia ...2012 r. K.-P. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w B. poinformował Starostę Ż. o prawdopodobnych nieprawidłowościach w działaniu podmiotu "A " Spółka Jawna w Ż.. Kontrola została przeprowadzona w zakresie prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów oraz prawidłowości prowadzenia wymaganej dokumentacji. Staroście przekazano pośród załączników, także dokumentację fotograficzną. Zawiadomiono Prokuraturę Rejonową w S., Ośrodek Zamiejscowy z siedzibą w Ż. o możliwości popełnienia przestępstwa przez P. S. pracownika "A" Spółka jawna w Ż..

Prokuratura przejęła nadzór nad postępowaniem przygotowawczym przeciwko pracownikom kontrolowanego podmiotu – P. S. i W. Z.

W dniu ... 2015 r. Sąd Rejonowy w S. X Zamiejscowy Wydział karny z siedzibą w Ż. przesłał do organu odpis prawomocnego wyroku sygn. akt ... uznający W. Z. za winnego poświadczenia nieprawdy co do okoliczności mających znaczenie prawne poprzez wystawienia zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdów - przyczep rolniczych o kolejnych numerach rejestracyjnych: ..., ..., ... stanowiących własność firmy "B" w R.

W dniu ...2015 r. Starosta Ż. zawiadomił o wszczęciu postępowania administracyjnego nr ... wobec diagnosty W. Z., a w dniu ...2015 r. poinformował o przysługującym prawie zapoznania się przed wydaniem decyzji z aktami sprawy oraz wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów stosownie do art. 10 K.p.a. W dniu ... 2015 r. zainteresowany skorzystał z przysługującego mu prawa i stawił się celem wglądu do dokumentacji w postępowaniu administracyjnym. Zeznał, iż podczas badań technicznych pojazdów - przyczep o nr rej. ..., ... i ... stanowiących własność firmy "B" w R. doszło do nieprawidłowości z czego doskonale zdaje sobie sprawę. Stwierdził, iż zdarzenie to miało charakter jednorazowy, co ma poświadczenie w dochodzeniu prowadzonym przez policję. Zeznał także, iż podczas tych badań technicznych nie została przyjęta żadna korzyść majątkowa. Nadmienił również o fakcie bycia jedynym żywicielem rodziny, który ma na utrzymaniu żonę, dwójkę dzieci oraz jest w oczekiwaniu trzeciego dziecka. Na zakończenie prosił o przychylne i wyrozumiałe zakończenie sprawy uzasadniając to faktem, iż został już ukarany w postaci wydanego wyroku, który nie pozbawił go wykonywania zawodu.

Organ cofnął W. Z. uprawnienie do wykonywania badań technicznych powołując się na przepisy art. 84. ust. 2 - 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, które stanowią, że starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono: przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.

Ponadto organ powołał się na uchwałę składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11 w której stwierdzono, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy - Prawo o ruchu drogowym nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. Organ dodał, że Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż brak jest racjonalnych przesłanek do wykluczenia możliwości wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień, gdy informacje o wydaniu przez diagnostę zaświadczenia albo dokonaniu wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami zostały uzyskane podczas analizy akt w innej sprawie lub pochodzą od innych organów.

Zdaniem organu celem omawianego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów, a wydanie przez diagnostę zaświadczenia czy też dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, może mieć bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego, godzić w życie i zdrowie ludzkie. "Wynik kontroli" bowiem, o którym mowa w tym przepisie, nie stanowi przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście.

Wobec powyższego organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie podstawą wszczęcia postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnień stało się uzyskanie informacji o prawomocnym wyroku w sprawie wykonania badań technicznych i poświadczenia nieprawdy przy badaniu przyczep rolniczych o kolejnych numerach rejestracyjnych: ..., ..., ... stanowiących własność firmy "B" w R.

Zdaniem organu wszczęcie postępowania znajdowało uzasadnione podstawy, a ww. wyrok jest głównym dowodem w sprawie, bowiem na jego podstawie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego przez Sąd Rejonowy w S. X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ż. orzeczono winę diagnosty. Prawomocny wyrok karny, którego odpis włączono do akt postępowania administracyjnego i w którym skazano stronę za przestępstwo poświadczenia nieprawdy w dokumencie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym, jest wystarczającym dowodem na okoliczność spełnienia przesłanek cofnięcia diagnoście uprawnień (art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.). Bezspornie bowiem potwierdza on, że diagnosta wystawił wspomniane zaświadczenie oraz dokonał wpisu do systemu elektronicznego niezgodnie ze stanem faktycznym, a w konsekwencji i z prawem.

Za wspomniany czyn wymierzona została kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby wynoszący 2 lata.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji W. Z. zaskarżył ją w całości zarzucając naruszenie:

1. prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym poprzez nieprawidłowe uznanie, że diagnosta swoim postępowaniem wypełnił znamiona dokonania wpisu dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami;

2. procedury administracyjnej tj. art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 Kpa poprzez niewystarczające zebranie i rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu uprawnień diagnosty, a także błędne i niepełne uzasadnienie prawne i faktyczne decyzji.

Z uwagi na podniesione zarzuty, odwołujący wniósł o zmianę decyzji i wydanie decyzji w sprawie odmowy cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych, lub uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji z uwagi na to, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Ponadto wniósł o rozważenie przez organ pierwszej instancji możliwości uwzględnienia przedmiotowego odwołania w trybie art. 132 Kpa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia ... 2015 r., nr ... utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że materialnoprawną podstawę wydania decyzji w sprawie cofnięcia diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych stanowi art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, natomiast wszczęcie w sprawie postępowania nastąpiło w wyniku przeprowadzonej przez starostę kontroli, podczas której stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia, tudzież dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpoznając sprawę na skutek odwołania złożonego przez stronę, uznało, iż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, gdyż zgodnie ze stanowiącym podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W tym miejscu podkreślono, że choć literalne brzmienie powołanego przepisu wiąże możliwość nałożenia wymienionej w nim sankcji z przeprowadzeniem przez starostę kontroli, to zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwem sądów administracyjnych sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie (tak w szczególności Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11). Wobec powyższego ujawnienie naruszenia, tj. wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, nie tylko stanowi pozytywną przesłankę do wszczęcia postępowania w sprawie, lecz także daje możliwość nałożenia na diagnostę określonych w tym przepisie sankcji.

Nadto organ II instancji podkreślił, że przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym ma kategoryczne brzmienie, zatem w przypadku ustalenia nieprawidłowego działania diagnosty starosta nie ma wyboru i jest zobowiązany cofnąć uprawnienia do wykonywania badań technicznych. Kluczowe jest zatem dokonanie bezspornego i niebudzącego wątpliwości ustalenia, że diagnosta wydał zaświadczenie lub dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Organ podzielił poprawność tezy wyrażonej w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 12/14, że prawomocny wyrok karny, w którym skazano skarżącego za przestępstwo fałszu intelektualnego, jest wystarczającym dowodem na okoliczność spełnienia przesłanek cofnięcia diagnoście uprawnień (art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym). Teza, że fakty ustalone w postępowaniu karnym wskazujące, że dana osoba nie daje rękojmi należytego wykonywania czynności diagnosty, dają podstawę do wydania decyzji na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym.

Zdaniem organu odwoławczego okoliczności faktyczne potwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu uznać należy za udowodnione. Kolegium podkreśliło, że Sąd Rejonowy w S. X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ż. prawomocnym wyrokiem z dnia ... 2014 r., sygn. akt ... uznał oskarżonego W. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. że w dniu ... 2012 r. w Ż. na ul. D. ... w Stacji Diagnostyki Pojazdów "A" posiadając uprawnienia diagnosty oraz będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdów, poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne wystawiając zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu pojazdów - przyczep rolniczych o nr rej .... ..., ... stanowiących własność firmy "B" w R. Wyrok ten jednoznacznie wskazuje, że W. Z. swoim działaniem spełnił warunek, o których mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, tj. warunek wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, co z kolei uzasadnia konieczność nałożenia na niego sankcji w postaci cofnięcia przez starostę diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, co nastąpiło zaskarżoną decyzją.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. nie było konieczne dalsze wykazywanie jakie konkretnie przepisy rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U. z 2012 r., poz. 996 ze zm.) zostały naruszone przez diagnostę. Kwestie te mogły być ewentualnie podnoszone przez oskarżonego w postępowaniu karnym, natomiast organy administracji są związane prawomocnym wyrokiem sądu karnego. Nadto zgodnie z art. 12 § 1 K.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Wyrok sądu karnego stanowił w tym przypadku wystarczający dowód uzasadniający nałożenie zastosowanej sankcji i nie było konieczne przeprowadzanie kolejnych dowodów w sprawie, co mogłoby prowadzić do nieuzasadnionej przewlekłości postępowania administracyjnego.

Kolegium stwierdziło, że w takiej sytuacji wskazywanie w odwołaniu na naruszenie art. 79 K.p.a. i innych przepisów procedury administracyjnej nie znajduje uzasadnienia w niniejszej sprawie. Strona postępowania miała zapewniony czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwiono jej wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Ponadto z protokołu przesłuchania strony wynikało jednoznacznie, że W. Z. nie kwestionuje, iż podczas badania technicznego pojazdów doszło do nieprawidłowości, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Bez znaczenia w ocenie organu w takiej sytuacji jest także, czy poświadczenie nieprawdy wiązało się z przyjęciem korzyści majątkowej etc. Kwestie te również mogły mieć wpływ na wyrok sądu karnego i wymiar nałożonej sankcji karnej. Także późniejsze przeprowadzenie badań technicznych tych pojazdów nie może konwalidować poprzednich uchybień, których dopuścił się diagnosta.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. zaskarżona decyzja spełnia także wszystkie wymogi, o których mowa w art. 107 K.p.a., w szczególności w § 3.

Skarżący działając przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia ... 2015 r., znak ..., w której zażądał uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, jako wydanych z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 p.p.s.a) oraz zasądzenia od organu na jego rzecz kosztów postępowania, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" p.p.s.a.), tj. art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.) poprzez brak ustalenia i niewskazanie w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji przesłanek warunkujących zastosowanie tego przepisu, a dotyczących ustalenia, jakie uprawnienia posiada skarżący, gdzie był na tym stanowisku zatrudniony, na czym stwierdzone nieprawidłowości polegały, czy i w jakim zakresie wyczerpywały one dyspozycję powołanego przepisu prawa materialnego dając ewentualnie podstawę do wydania zaskarżonej o cofnięciu skarżącemu uprawnień do przeprowadzania badań technicznych pojazdów;

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a.), tj.; art. 7, art. 8, art. 11, art. 77, art. 80 i 107 K.p.a. poprzez:

• zaniechanie przez organy obu instancji wnikliwego i wyczerpującego zebrania oraz rozpatrzenia materiału dowodowego, prowadzące w konsekwencji do ustaleń nie znajdujących oparcia w dowodach zgromadzonych w sprawie, w tym poprzez dowolne uznanie, iż zostały spełnione przesłanki do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień, a także poprzez naruszenie zasady ważenia interesu społecznego i słusznego interesu obywatela;

• niewyjaśnienie przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwieniu sprawy w zakresie przesłanek warunkujących cofnięcie uprawnień diagnosty, wadliwe uzasadnienie zaskarżonej decyzji, bowiem nie zawiera ona wskazania konkretnych faktów, które organ uznał za udowodnione i dowodów, na których się oparł, mających związek ze sprawą;

• przeprowadzenie przez organy administracji publicznej postępowania w sposób niebudzący zaufania jego uczestników do władzy publicznej. Jednocześnie skarżący złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do skargi, na okoliczności w niej wskazane.

Skarga została szeroko uzasadniona.

W odpowiedzi na skargę organ, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia, wniósł o jej oddalenie wskazując, że po ponownej analizie akt sprawy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, ponieważ została ona podjęta zgodnie ze stanem faktycznym oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej, czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury. Ponadto, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, iż Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie. W przypadku, gdy skarga nie ma uzasadnionych podstaw podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Zaskarżona decyzja, jak i decyzja ją poprzedzająca opierały się na materialnoprawnych regulacjach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137), zwanej w skrócie ustawą. Organy obu instancji stwierdziły, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy zaktualizowały się przesłanki, o jakich mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy, zatem orzekły o cofnięciu diagnoście W. Z. uprawnienia do wykonywania badań technicznych i ze stanowiskiem tym należy się zgodzić.

Stosownie do treści wskazanego powyżej art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy, starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 , stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Dokonując analizy przytoczonego przepisu należy zauważyć, że decyzja podjęta na jego podstawie nie jest oparta na uznaniu administracyjnym, a więc organ ją wydający nie ma prawa wyboru jednego z dopuszczonych prawem wariantów rozstrzygnięcia. Wręcz przeciwnie, decyzja ta ma charakter decyzji związanej, gdyż w przypadku zaktualizowania się określonych w przedmiotowym przepisie przesłanek cofnięcie uprawnień diagnoście jest obowiązkiem właściwego starosty. Innymi słowy, komentowana regulacja nie daje uprawnionemu do orzekania organowi prawa do odstąpienia od określonej przepisem sankcji, jak również do miarkowania konsekwencji bezprawnego zachowania. Nie decydują również względy słuszności, takie jak sytuacja rodzinna, finansowa, czy stan zdrowia członków rodziny.

W rozpatrywanej sprawie stan faktyczny ustalono na podstawie treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowy w S. X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ż. z dnia ... 2014 r., sygn. akt ..., w którym uznano oskarżonego W. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. że w dniu ... 2012 r. w Ż. na ul. D. ... w Stacji Diagnostyki Pojazdów "A" posiadając uprawnienia diagnosty oraz będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdów, poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne wystawiając zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu pojazdów - przyczep rolniczych o nr rej .... ..., ... stanowiących własność firmy "B" w R. W tych okolicznościach słusznie organ odwoławczy wywiódł, że ustalenia poczynione w prawomocnym wyroku sądu, mieszczą się w hipotezie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy, co skutkować musiało cofnięciem uprawnień diagnosty. Dlatego też Sąd nie podzielił zarzutu skargi o nieprawidłowym zastosowaniu normy materialnego prawa administracyjnego do ustalonego stanu faktycznego (błąd subsumcji).

Stanowisko powyżej zaprezentowane zostało utrwalone przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. akt II GSK 928/13 publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl oraz LEX nr 1572680).

Przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawo o ruchu drogowym, stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnosty, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie uchybienia polegającego na wydaniu przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. Ta odpowiedzialność administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień jest niezależna od odpowiedzialności karnoprawnej. Stąd też okoliczność, iż skarżący na podstawie art. 41 § 1 k.k. nie został pozbawiony prawa wykonywania zawodu nie oznacza, iż nie mogły zostać cofnięte mu uprawnienia w oparciu o normy administracyjnego prawa materialnego. Sąd karny nie zastępuje bowiem organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego. Ponadto orzeczenie środka karnego z art. 41 § 1 k.k. jest uprawnieniem sądu, a nie obowiązkiem, co wynika ze sformułowania "sąd może".

Materialnoprawną przesłanką decyzji podjętych przez organy obu instancji w rozpoznawanej sprawie był art. 84 ust. 3 pkt 2 prd, uzależniający cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych od rezultatu kontroli przeprowadzonej przez Starostę, której efektem końcowym było stwierdzenie, że diagnosta wydawał zaświadczenia albo dokonywał wpisu do rejestru pojazdu danych niezgodnych ze stanem faktycznym lub przepisami. W doktrynie wskazuje się, że w wypadku wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu w dowodzie rejestracyjnym niezgodnie ze stanem faktycznym ponosi on odpowiedzialność za przestępstwo z art. 271 k.k., gdyż nie ulega wątpliwości, że jest on osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu (R. A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Warszawa 2008, str. 664).

W rozpoznawanej sprawie ustalone zostało ponad wszelką wątpliwość, że diagnosta dopuścił się przestępstwa z art. 271 k.k. Sąd w składzie rozpoznającym sprawę podziela stanowisko, że art. 84 ust. 3 prd jako przepis o charakterze sanacyjnym powinien być stosowany w sposób ścisły (por. wyrok NSA z dnia 20 października 2009 r., sygn. akt II GSK 87/09, Lex nr 573546).

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że diagnosta wypełnił swoim działaniem przesłankę skutkującą cofnięciem jemu uprawnień do wykonywania badań technicznych, o której ustawodawca stanowi w art. 84 ust. 3 pkt 2 prd.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę podziela pogląd, że nie może mieć podstawowego znaczenia dla oceny możliwości zastosowania danej sankcji, sam sposób ujawnienia dopuszczenia się określonego naruszenia. Celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Konsekwencje naruszania podstawowych zasad wykonywania zawodu diagnosty i dopuszczenie do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym doprowadziłyby do zagrożenia najistotniejszych dóbr chronionych prawem, jakimi są życie i zdrowie ludzkie. Celem tego przepisu nie są kwestie związane z nadzorem nad stacjami kontroli pojazdów i sposobem przeprowadzania w ramach tego nadzoru kontroli wykonywania czynności diagnostycznych (wyrok NSA z dnia 1 października 2008 r., sygn. akt I OSK 1450/07, Lex nr 529181), lecz jego celem jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów, którzy swoim postępowaniem zagrażają bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Prawomocny wyrok za poświadczenie nieprawdy o wykonaniu badań technicznych pojazdów bez faktycznego ich wykonania należy tak oceniać, jak wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami (art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.), czego konsekwencją jest cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt VIII SA/Wa 913/10, LEX nr 966723).

Wątpliwości interpretacyjne co do okoliczności ujawnienia naruszenia wynikającego z art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy w zupełności wyjaśnia uchwała składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11 w której przyjęto, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie (ONSAiWSA 2012/3/37, LEX nr 1124034, Prok.i Pr.-wkł. 2013/6/53).

W powyższej uchwale dokonano wyjaśnienia znaczenia zwrotu "w wyniku przeprowadzonej kontroli", użytego w art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym. Skład Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę całkowicie zgadza się z tym poglądem. Brak jest argumentów dla wykazania, że tylko wówczas, gdy postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście z powodów określonych w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym zostało wszczęte w "wyniku przeprowadzonej kontroli", można wobec diagnosty stosować sankcje administracyjnoprawne i karnoprawne. Natomiast nieujawnienie fałszu intelektualnego "w wyniku kontroli" znosi sankcję administracyjną. Argumentem takim nie może być podkreślana we wniosku i w orzeczeniach sądów administracyjnych sankcyjność przepisu art. 83 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym. "Wynik kontroli" bowiem, o którym mowa w tym przepisie, nie stanowi przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście.

Poświadczenie nieprawdy stwierdzone prawomocnym wyrokiem karnym całkowicie wyczerpuje ustawową przesłankę cofnięcia uprawnień diagnoście. Postępowanie nie wymaga w tej sytuacji przeprowadzania dodatkowych dowodów w zakresie ustalenia stanowiska, na którym został zatrudniony skarżący, a tym bardziej ustalania na czym stwierdzone nieprawidłowości polegały. Organ nie miał już obowiązku przeprowadzania dodatkowego dowodu na okoliczność udowodnienia poświadczenia nieprawdy. Bez wpływu zatem na wynik sprawy pozostaje zarzut niekompletności akt z postępowania kontrolnego. W przedmiotowej sprawie poświadczenie nieprawdy przez skarżącego zostało bowiem stwierdzone prawomocnym wyrokiem. Nie ma znaczenia, że w aktach sprawy znajdują się dokumenty dotyczące kontroli podmiotu prowadzącego stację diagnostyczną; w tym dokumenty pracowników. Uprawnienia diagnostyczne skarżącego potwierdzone zostały w skazującym go wyroku karnym dotyczącym przestępstwa fałszu intelektualnego - poświadczenia nieprawdy, który dokładnie opisuje na czym ów fałsz polegał.

Dlatego należy podzielić stanowisko organu odwoławczego, że sam wyrok karny skutkować może zastosowaniem sankcji z art. 84 ust.3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, bez żadnych dodatkowych ustaleń. Stanowisko to znajduje uzasadnienie w art. 77 § 4 Kpa, który stanowi, że fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu. Fakty znane organowi z urzędu należy zakomunikować stronie. Również dla Sądu rozpoznającego sprawę prawomocny wyrok karny jest wiążący na podstawie art. 11 p.p.s.a. Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. W ocenie Sądu materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie był kompletny. Przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ nie naruszył art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 11, art.80 K.p.a., a zaskarżona decyzja spełnia wymagania określone w art. 107 K.p.a.

W ocenie Sądu uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2012 r., II GPS 2/11 mogła dla organów orzekających w sprawie posłużyć jako wykładnia prawa, natomiast dla Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie jest ona wiążąca. Mimo, że uchwała składu siedmiu sędziów NSA jest wiążąca w danej sprawie (art. 187 § 2 p.p.s.a.), ma ona dodatkowo tzw. ogólną moc wiążącą, wynikającą z art. 269 § p.p.s.a. Przepis ten nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć innej sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale powiększonego składu NSA. Skład, który nie podziela wspomnianego stanowiska, może jedynie ponownie przedstawić dane zagadnienie odpowiedniemu składowi powiększonemu.

Moc wiążącą ma stanowisko zawarte w sentencji uchwały. Poglądy prawne wyrażone w uzasadnieniu pozbawione są mocy wiążącej, jeśli nie mają bezpośredniego związku z "zajętym stanowiskiem".

Niezasadne jest również stanowisko skargi sugerujące niekonstytucyjność rozwiązania prawnego przyjętego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, stanowiącym podstawę cofnięcia uprawnień diagnosty. W uzasadnieniu wspomnianej powyżej uchwały stwierdzono, że celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów, którzy swoim postępowaniem zagrażają bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Zakres zagrożenia wywołanego nierzetelnością diagnosty może nawet doprowadzić do skutków w postaci katastrofy w ruchu lądowym. Trudno w tej sytuacji mówić o tym, że powyższe przepisy ustawy - Prawo o ruchu drogowym pozostają w sprzeczności z art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ograniczenie wprowadzone w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym ma umocowanie ustawowe i jest konieczne z uwagi na bezpieczeństwo dla życia i zdrowia. Poza tym omawiane przepisy korzystają z domniemania zgodności z Konstytucją RP, gdyż Trybunał Konstytucyjny nie orzekał o ich niezgodności z Konstytucją.

Z powyższych względów Sąd nie przedstawił TK stosownego pytania, gdyż nie dopatrzył się niekonstytucyjności ww. przepisów. Na marginesie należy jedynie dodać, że skarżący na podstawie art. 79 Konstytucji RP może sam wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego. Przepis ten stanowi, że każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 p.p.s.a Sąd oddalił skargę jako nieuzasadnioną.