Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędzia WSA Sławomir Antoniuk (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2012 r. sprawy ze skargi D. P. na bezczynność Narodowego Banku Polskiego w przedmiocie dostępu do informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia [...] grudnia 2011 r. 1. zobowiązuje Narodowy Bank Polski do rozpoznania wniosku D. P. z dnia [...] grudnia 2011 r. w zakresie obejmującym udostępnienie listu biegłego rewidenta do Zarządu NBP w związku z zakończeniem badania sprawozdania finansowego za 2010 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Narodowego Banku Polskiego na rzecz D. P. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

D. P. pismem z dnia [...] stycznia 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Narodowego Banku Polskiego (dalej NBP) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w postaci tzw. listu do Zarządu NBP skierowanego przez podmiot uprawniony do badania sprawozdania finansowego w związku z zakończeniem badania sprawozdania finansowego NBP za 2010 r.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż drogą elektroniczną w dniu [...] grudnia 2011 r. zwrócił się do NBP o udostępnienie informacji publicznej, w tym m. in. listu skierowanego przez biegłego rewidenta badającego sprawozdanie finansowe NBP za 2010 r. do Zarządu NBP, w związku z zakończeniem badania sprawozdania finansowego za 2010 r. (tzw. list do zarządu). W dniu [...] stycznia 2012 r. zainteresowany otrzymał z NBP drogą elektroniczną odpowiedź informującą, iż zgodnie z krajowymi standardami rewizji finansowej, wydanymi przez Krajową Radę Biegłych Rewidentów, stanowiącymi podstawę badania rocznego sprawozdania finansowego NBP, przekazywanie przez biegłego rewidenta tzw. "listu do zarządu", zawierającego zalecenia i spostrzeżenia stwierdzone w toku badania nie jest obligatoryjne, a przedstawione w nim kwestie mają charakter poufny, tj. są przeznaczone wyłącznie do użytku przez adresatów listu. Tym samym nie można skarżącemu udostępnić przedmiotowego listu do zarządu. W dniu [...] stycznia 2012 r. skarżący drogą elektroniczną odpowiedział na opisaną wyżej informację, że przedmiotowy list do zarządu stanowi informację publiczną i nie mają do niej zastosowania ograniczenia w dostępie, o których mowa w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Następnie w dniu [...] stycznia 2012 r. skarżący otrzymał drogą elektroniczną odpowiedź z NBP, w której stwierdzono, że informacje zawarte w tym liście nie mieszczą się w zakresie pojęciowym "sprawy publicznej" w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Według organu, nie niosą one żadnego komunikatu w "sprawach publicznych" w rozumieniu przywołanej ustawy i nie mieszczą się w żadnej z kategorii informacji publicznych skonkretyzowanych w jej art. 6, ani wyodrębnionych w drodze jej wykładni, dokonywanej w doktrynie i orzecznictwie.

Ze stanowiskiem NBP skarżący nie zgadza się twierdząc, iż NBP, będąc bankiem centralnym Rzeczypospolitej Polskiej posiadającym osobowość prawną (art. 1 i 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim), powołanym

w celu kształtowania polityki pieniężnej Państwa, jest w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej podmiotem wykonującym zadania publiczne. Natomiast żądana informacja dotyczy dokumentu, który powstaje w związku z zakończeniem badania sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta i przekazywany jest zarządowi badanej jednostki. List do zarządu - w przeciwieństwie do opinii i raportu z badania sprawozdania finansowego - nie jest obligatoryjnym wynikiem prac biegłego rewidenta (podmiotu uprawnionego do badania sprawozdania finansowego). To od osądu zawodowego biegłego rewidenta zależy, czy taki dokument zostanie sporządzony, ewentualnie konieczność sporządzenia takiego listu może wynikać z zapisów umowy o badanie sprawozdania finansowego zawartej między jednostką badaną a podmiotem uprawnionym do badania sprawozdań finansowych. Nie ma także żadnych przepisów prawnych, które regulują kwestię struktury tego dokumentu. W Krajowym Standardzie Rewizji Finansowej nr 1 "Ogólne zasady badania sprawozdań finansowych", przyjętym uchwałą nr [...] Krajowej Rady Biegłych Rewidentów w sprawie krajowych standardów rewizji finansowej (zatwierdzoną w dniu [...] kwietnia 2010 r. przez Komisję Nadzoru Audytowego), w kontekście - listu do zarządu padają sformułowania, które mogą pomóc w określeniu celu i charakteru tego dokumentu:

a) "W raporcie nie podaje się natomiast informacji o tym, czy biegły rewident wystosował list poufny do kierownika jednostki, którego przedmiotem są zazwyczaj stwierdzone podczas badania uchybienia i niedociągnięcia, niewpływające istotnie na rzetelność i zgodność z wymagającymi zastosowania zasadami (polityką) rachunkowości sprawozdania finansowego oraz ksiąg rachunkowych stanowiących podstawę jego sporządzenia, a także uwagi na temat stwierdzonego podczas badania sprawozdania finansowego działania odcinkowych systemów kontroli wewnętrznej;

b) Na dokumentację rewizyjną gromadzoną przez biegłego rewidenta składają się na ogół kopia ewentualnego listu poufnego do kierownika jednostki na temat stwierdzonych w toku badania niedociągnięć oraz sposobów ich usunięcia;

c) możliwość przesłania kierownikowi jednostki, której sprawozdanie finansowe podlega badaniu, listu poufnego dotyczącego ewentualnych istotnych nieprawidłowości w organizacji rachunkowości i kontroli wewnętrznej nadużyć lub innych niedociągnięć stwierdzonych w czasie badania sprawozdania finansowego".

W ocenie organu, kwestie poruszane w liście biegłego rewidenta, związanym z badaniem sprawozdania finansowego za 2010 r., dotyczą wyłącznie wewnętrznych procedur, systemów oraz rozwiązań organizacyjnych w NBP i mają na celu ich usprawnienie. W ocenie strony, informacje na temat wewnętrznych procedur także są informacją publiczną.

Z podanych powodów, skarżący wniósł o zobowiązanie NBP do udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik NBP wniósł o jej oddalenie.

Motywując wniosek zawarty w piśmie procesowym, pełnomocnik organu wskazał, iż w sprawie będącej przedmiotem skargi NBP w ustawowym terminie poinformował skarżącego, że informacje, których się domaga, nie są informacją publiczną. W konsekwencji nie doszło do bezczynności NBP, bowiem skarżącemu dwukrotnie udzielono odpowiedzi, z których wynikało jednoznacznie, że jego wniosek nie znajduje podstaw w obowiązujących przepisach prawa.

Pełnomocnik organu podniósł m. in., iż za informację publiczną, która podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, należy uznać roczne sprawozdanie finansowe NBP oraz opinię biegłego rewidenta o tym badaniu wraz z raportem, który uzupełnia stwierdzenia zawarte w opinii, jako dokumenty zawierające informacje o majątku państwowej osoby prawnej, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej. W myśl Krajowego Standardu Rewizji Finansowej, na który powołał się skarżący, warunki realizacji umowy o badanie sprawozdania finansowego mogą przewidywać możliwość przesłania kierownikowi jednostki, której sprawozdanie finansowe podlega badaniu, tzw. listu poufnego (cz. XIV pkt 91 lit. d KSRF 1). W samym raporcie nie podaje się informacji o tym, czy biegły rewident wystosował list poufny do kierownika jednostki, którego przedmiotem są zazwyczaj stwierdzone podczas badania uchybienia i niedociągnięcia, niewpływające istotnie na rzetelność i zgodność z wymagającymi zastosowania zasadami (polityką) rachunkowości sprawozdania finansowego oraz ksiąg rachunkowych stanowiących podstawę jego sporządzenia, a także uwagi na temat stwierdzonego podczas badania sprawozdania finansowego działania odcinkowych systemów kontroli wewnętrznej (cz. XI pkt. 77 KSRF 1). Mając na uwadze zróżnicowany zakres i charakter informacji, jakie potencjalnie mogą się znaleźć w liście poufnym biegłego rewidenta do kierownika jednostki, sam fakt sporządzenia takiego listu nie przesądza o objęciu tych informacji zakresem pojęciowym "sprawy publicznej", w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że nie każdy dokument sporządzony na użytek organu administracji publicznej stanowi informację publiczną. Dlatego też dla dokumentów niezawierających treści stanowiących informację publiczną używa się niekiedy określenia "dokument wewnętrzny". Dokumenty wewnętrzne nie są skierowane do podmiotów zewnętrznych i mogą w szczególności wskazywać zasady działania organu w określonych sytuacjach, w celu zapobieżenia wystąpienia skutków niepożądanych. Okoliczność, że dany dokument ma charakter wewnętrzny, nie powoduje sama przez się wyłączenia go z zakresu obowiązku udostępnienia w trybie ustawy o udostępnianiu informacji publicznej. O tym, czy taki dokument podlega udostępnieniu decyduje cel, w jakim został opracowany, tj. czy służy realizowaniu przez organ zadań publicznych i odnosi się do tego w sposób bezpośredni. Natomiast żądany przez skarżącego przedmiotowy list biegłego rewidenta zawiera spostrzeżenia i uwagi na temat stwierdzonego podczas badania sprawozdania finansowego działania odcinkowych systemów kontroli, które mogły (ale nie musiały) zostać wykorzystane przez NBP w dalszej działalności. Jak wyjaśniono skarżącemu, informacje zawarte w liście dotyczą wyłącznie wewnętrznych procedur i systemów: operacyjnego i księgowego, stosowanych w NBP, a także proponowanych przez biegłego rewidenta usprawnień tych systemów. Przekazując przedmiotowe informacje członkowi Zarządu NBP biegły rewident wyjaśnił, że chociaż celem badania nie było udzielenie zapewnienia co do prawidłowości działania systemu, dokonał pewnych spostrzeżeń, które przekazuje wraz ze swoimi sugestiami, tak aby pomóc NBP w usprawnieniu systemów i zwiększeniu efektywności działania. Wskazał, że kwestie poruszone w liście nie wpływają w istotny sposób na opinię z badania sprawozdania finansowego oraz ocenę systemu kontroli wewnętrznej. Podkreślił, że przekazywane spostrzeżenia i zalecenia przeznaczone są wyłącznie do użytku przez Radę Polityki Pieniężnej, Zarząd oraz pozostałych pracowników NBP. Zatem uwagi sformułowane na użytek NBP

w przedmiocie ewentualnego udoskonalenia funkcjonowania systemu operacyjnego i księgowego nie niosą żadnego komunikatu w "sprawach publicznych" i nie mieszczą się w żadnej z kategorii informacji publicznych skonkretyzowanych w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej ani wyodrębnionych w drodze jej wykładni, dokonywanej w doktrynie i orzecznictwie. W konsekwencji informacje zawarte w przedmiotowym liście nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu w trybie tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których wydawane są decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty (inne niż decyzje i postanowienia) lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W takich sprawach skargę na bezczynność można wnieść skutecznie, jeżeli organ administracji (podmiot zobowiązany z mocy ustawy) nie załatwia sprawy w terminie określonym przepisami regulującymi sposób postępowania organów administracji. Aby można było mówić o bezczynności organu (podmiotu zobowiązanego) należy jednak przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnia.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, przewiduje różne sposoby jej udostępniania. Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze: 1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w art. 8, 2) udostępniania, o którym mowa w art. 10 (na wniosek) i art. 11 (udostępnienie wglądu), 3) wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia. Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej wszczyna przede wszystkim postępowanie w sprawie jej udostępnienia, ale również określa krąg podmiotów tego postępowania. Złożenie wniosku do organu administracji (podmiotu zobowiązanego) przesądza o tym, iż w odniesieniu do tego właśnie konkretnego organu należy ustalić, czy jest on zobowiązany, w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, do udzielenia informacji publicznej oraz czy podejmuje stosowne czynności, których brak jest jednoznaczny z bezczynnością.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 4 ust. 1 pkt 1 stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej.

Z treści art. 1 i 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2007 r. o Narodowym Banku Polskim (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) wynika, iż NBP jest bankiem centralnym Rzeczypospolitej Polskiej i posiada osobowość prawną oraz prawo używania pieczęci z godłem państwowym. Zgodnie z art. 11 ust. 2 i 4 tej ustawy, Prezes NBP przewodniczy Radzie Polityki Pieniężnej, Zarządowi NBP oraz reprezentuje NBP na zewnątrz oraz przy wydawaniu zarządzeń podlegających ogłoszeniu oraz decyzji administracyjnych ma prawo używania pieczęci z godłem państwowym. Zatem w świetle powyższych przepisów NBP, którego reprezentuje Prezes NBP, jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej.

Skoro spełniony został zakres podmiotowy stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, należy zbadać, czy żądany przez skarżącego list biegłego rewidenta skierowany do Zarządu NBP w związku z zakończeniem badania sprawozdania finansowego tego Banku stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy.

Przechodząc zatem do oceny przedmiotu żądania skarżącego należy wskazać, iż pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając wszystkie te aspekty można zatem uznać, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do podmiotów zobowiązanych na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Innymi słowy, będzie nią treść dokumentów wytworzonych przez podmioty zobowiązane do jej udostępnienia, bez względu na to, do kogo są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez organ (podmiot zobowiązany), jak i te, których organ (podmiot zobowiązany) używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Informacja publiczna dotyczy więc sfery faktów.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret drugi ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających.

Zasady rachunkowości, tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów oraz zasady wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 tej ustawy, celem badania sprawozdania finansowego jest wyrażenie przez biegłego rewidenta pisemnej opinii wraz z raportem o tym, czy sprawozdanie finansowe jest zgodne z zastosowanymi zasadami (polityką) rachunkowości oraz czy rzetelnie i jasno przedstawia sytuację majątkową i finansową, jak też wynik finansowy badanej jednostki. Powołana ustawa oprócz pisemnej opinii i raportu nie wskazuje innych instrumentów prawnych przysługujących biegłemu rewidentowi w procesie oceny kontrolowanego sprawozdania finansowego, w tym nie wymienia tzw. listu do zarządu. Instrument ten został przyjęty w Krajowym Standardzie Rewizji Finansowej nr 1 "Ogólne zasady badania sprawozdań finansowych" przyjętym uchwałą nr [...] Krajowej Rady Biegłych Rewidentów w sprawie krajowych standardów rewizji finansowej. Organ samorządu zawodowego biegłych rewidentów w ramach przyjętych standardów kontroli określił, iż na dokumentację rewizyjną gromadzoną przez biegłego rewidenta składają się na ogół kopia ewentualnego listu poufnego do kierownika jednostki na temat stwierdzonych w toku badania niedociągnięć oraz sposobów ich usunięcia, zaś możliwości przesłania kierownikowi jednostki, której sprawozdanie finansowe podlega badaniu, listu poufnego dotyczącego ewentualnych istotnych nieprawidłowości w organizacji rachunkowości i kontroli wewnętrznej nadużyć lub innych niedociągnięć stwierdzonych w czasie badania sprawozdania finansowego.

Zatem list kierowany przez biegłego rewidenta do zarządu kontrolowanego podmiotu w zakresie rocznego sprawozdania finansowego, stanowi integralną część dokumentacji rewizyjnej (kontrolnej), w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret drugi ustawy o dostępie do informacji publicznej, albowiem jest niczym innym jak formą wystąpienia podmiotu kontrolującego skierowanego do podmiotu kontrolowanego o usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w obszarze poddanym kontroli. Wystąpienie pokontrolne służy zasygnalizowaniu ujawnionych w toku kontroli nieprawidłowości i wskazaniu sposobu usunięcia stwierdzonych uchybień. Tym samym, list do zarządu - wystąpienie biegłego rewidenta stanowi nierozerwalny element procesu kontrolnego i choć, jak wynika z odpowiedzi na skargę, dotyczy wyłącznie usprawnienia wewnętrznych procedur i systemów operacyjnego i księgowego w NBP, co do zasady dotyczy sprawy publicznej. Przedmiotowy list nie jest bowiem korespondencją prywatną biegłego rewidenta. List ten został wytworzony przez biegłego rewidenta w wyniku dokonanych ustaleń kontrolnych i stanowi działanie w ramach przyznanych prawem uprawnień i jako taki dotyczy sprawy publicznej. Ocena NBP, czy kwestie poruszane w tym liście wpływają w znacznym stopniu na opinię z badania finansowego, czy też nie, nie może być czynnikiem kwalifikującym informacji do sprawy publicznej. Trzeba mieć bowiem na względzie, że o zakwalifikowaniu określonej informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu powołanej ustawy decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji. Zatem żądane przez skarżącego dokumenty, w postaci wystąpienia – tzw. listu do zarządu, są informacją publiczną. Inną kwestią jest natomiast możliwość ich udostępnienia ze względu na ograniczenia - dobra chronione prawem określone w art. 5 ust. 1-4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tym aspekcie należy oceniać stanowisko pełnomocnika NBP zawarte w odpowiedzi na skargę, iż przekazywane przez biegłego rewidenta spostrzeżenia i zalecenia przeznaczone są wyłącznie do użytku przez Radę Polityki Pieniężnej.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno - techniczną. Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może odmówić udzielenia tej informacji z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednakże, jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej.

Skoro skarżący nie otrzymał żądanej informacji oraz w sprawie nie doszło do wydania decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia żądanych dokumentów, to NBP pozostaje w bezczynności. Stwierdzona w niniejszej sprawie bezczynność nie ma jednak postaci kwalifikowanej, albowiem podmiot zobowiązany nie pozostawił wniosku strony bez rozpoznania, lecz błędnie zakwalifikował żądanie skarżącego. Dlatego też należało zobowiązać NBP do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] grudnia 2011 r., bądź poprzez udostępnienie informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie jej wydania, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych, łącznie z prawem wniesienia skargi do sądu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 ww. ustawy procesowej. Sąd, zasądzając zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącego, uwzględnił wartość uiszczonego wpisu sądowego w wysokości 100 zł.