Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 lipca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Protokolant St. sekretarz sądowy Anna Łyżwa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lipca 2020 roku sprawy ze skargi K. C. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - oddala skargę. ał

II SA/Łd 883/19

U Z A S A D N I E N I E

M. i A.G. wystąpili do Starosty [...] o wydanie pozwolenia na budowę budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K., przy ul. A, gm. K..

Organ I instancji ustalił strony postępowania, a następnie pismem z 30 stycznia 2019 r., na podstawie art. 61 § 1 i 4 k.p.a. zawiadomił o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie i możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz zgłoszenia zastrzeżeń i wniosków.

M.C., pełnomocnik K.C., właścicielki sąsiedniej nieruchomości, pismem z dnia 15 lutego 2019 r. złożyła prośbę o przywrócenie terminu do złożenia wniosków i zastrzeżeń dotyczących sprawy. Umotywowana była ona niemożnością przybycia do Starostwa w P. z powodu stanu zdrowia oraz przebywaniem na rehabilitacji pourazowej. Postanowieniem nr [...] z dnia [...] lutego 2019 r. odmówiono przywrócenia 7-dniowego terminu, zawartego w pouczeniu do zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego znak: [...] z dnia [...].01.2019 r. w sprawie budowy budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K. przy ul. A, gm. K.. Podstawą wydania tego postanowienia był fakt, iż wnioskująca działa w sprawie jako pełnomocnik strony, a zatem nic nie stało na przeszkodzie, aby strona, która zgodnie z potwierdzeniem odbioru osobiście odebrała zawiadomienie o wszczęciu postępowania wyznaczyła innego pełnomocnika, wiedząc, że pełnomocnik w osobie M.C. nie może w wyznaczonym terminie stawić się do Urzędu, z uwagi na zaplanowane dużo wcześniej zabiegi rehabilitacyjne.

Pismem z dnia 12 marca 2019 r. inwestorzy M. i A. G. przedstawili uwagi, po zapoznaniu się z pismem z dnia 20 lutego 2019 r. wniesionym przez pełnomocnika K. C.. Poinformowali, że wykonany projekt budynku garażowe gospodarczego jest zgodny z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a jak wynika z pisma Ministra Inwestycji i Rozwoju znak: [...] dot. [...] z dnia 2 listopada 2018 r. należy kierować się zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który dopuszcza posadowienie budynku garażowo-gospodarczego w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy. W/w budynek garażowo -gospodarczy M. i A. G. uznali za niezbędny dla prawidłowego korzystania z budynku mieszkalnego. Lokalizację projektowanego budynku garażowo-gospodarczego na swojej działce (nr ewid. 1278/5), w jej wschodnio-południowym narożniku, uzasadniają ponadto ergonomicznym wykorzystaniem swojej nieruchomości, ponieważ w jej centralnej części realizowany jest obecnie budynek mieszkalny, na budowę którego uzyskali decyzję nr [...] znak: [...] z dnia [...] r. Odsunięcie przedmiotowego budynku od granicy spowodowałoby zmniejszenie odległości od realizowanego budynku mieszkalnego i tym samym brak możliwości wjazdu do garażu. Inwestycja, w ocenie inwestorów, jest zgodna z planem zagospodarowania przestrzennego gminy K. i nie będzie miała wpływu na środowisko ani sposób zagospodarowania działek sąsiednich. Zostanie tu również zachowana ochrona interesów osób trzecich w myśl art. 5 ustawy Prawo budowlane.

Starosta [...], decyzją nr [...] z dnia [...] roku, zatwierdził projekt budowlany i udzielił M. i A. G. pozwolenia na budowę budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K., przy ul. A, gm. K..

Odwołanie od powyższej decyzji w ustawowym terminie wniosła K.C., podnosząc, że projektowany budynek garażowo-gospodarczy o długości powyżej 5,5 m i wysokości powyżej 3,0 m, ma wymiary większe niż przewiduje uregulowanie prawne zawarte w § 12 ust. 3 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Tej normy prawnej nie uchyla szczegółowe prawo lokalne w postaci planu zagospodarowania przestrzennego. Strona z uwagi na powyższe zwraca uwagę na niekorzystne oddziaływanie tak zaplanowanego budynku na jej działkę - usytuowanie takiego budynku na działce budowanej w granicy spowodowałoby objęcie sąsiedniej działki obszarem oddziaływania obiektu. Starostwo i Wydział Architektury na żadnym etapie nie zarzuciło uchybienia co do wielkości i usytuowania budynku w projekcie inwestorów do dnia dzisiejszego i nie zobowiązało do jego usunięcia, a na to wskazuje wyżej wymieniony przepis art. 35 ust. 1-3 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Skutkuje to przeciąganiem się postępowania. Skarżąca podniosła również, iż postępowanie Starostwa [...] umożliwia inwestorom działanie metodą "faktów dokonanych" w ten sposób, że inwestorzy, dzieląc przedsięwzięcie na etapy, zbudowali dom jednorodzinny, po czym występują o pozwolenie na budowę i lokalizację budynku garażowo gospodarczego w sposób narażający interesy K.C. Inwestorzy zamiast przeprojektować całe przedsięwzięcie budowalne na początkowym etapie (już po pierwszym sprzeciwie, czyli we wrześniu 2017), zwrócili się dopiero 6 sierpnia 2018 r. do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z wnioskiem o zgodę na odstąpienie od warunków technicznych § 12 ust. 3 pkt. 4 zawartych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, oraz o wyrażenie zgody przez Starostę [...] na odstępstwo od warunków technicznych w związku z zamierzeniem dotyczącym budowy budynku garażowo-gospodarczego. Starostwo Powiatowe w P., Wydział Architektury i Budownictwa już na etapie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na budowę całego zamierzenia budowlanego państwa G., które obejmowało: budynek mieszkalny jednorodzinny, budynek garażowo-gospodarczy, instalację zbiornikową na gaz płynny, instalację elektroenergetyczną, instalację kanalizacji sanitarnej oraz instalację wentylacji mechanicznej nie zajęło na piśmie stanowiska wobec żadnego z zasadniczych zastrzeże K.C.

Z powyższych powodów Odwołująca wniosła o uchylenie decyzji Starosty [...] nr [...] z dnia [...] r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K. przy ul. A, gm. K..

Po rozpatrzeniu odwołania K. C. od decyzji Starosty [...] nr [...], z dnia [...] marca 2019 r., znak [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K. przy ul. A, gm. K., Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu I instancji.

Organ odwoławczy wyjaśnił w pierwszej kolejności, że podstawową zasadą postępowania odwoławczego jest to, że organ II instancji nie ogranicza się jedynie do oceny zarzutów zawartych w odwołaniu, lecz rozpoznaje sprawę co do istoty. Art. 7 k.p.a. stanowi, iż w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zgodnie zaś z art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Zgodnie z art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.), inwestor do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę powinien dołączyć, m.in.: cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, aktualnym na dzień opracowania projektu; oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane; decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza, m.in.: zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno - budowlanymi; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Zgodnie z art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane w razie spełnienia wymagań

określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Wojewoda podkreślił, iż organ administracji architektoniczno-budowlanej rozpatrując sprawę zawsze ma na uwadze interes stron postępowania, w tym zarówno inwestora, jak i osób będących właścicielami nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania inwestycji, ustalonych na podstawie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy stwierdził, że inwestor do wniosku złożonego 14 stycznia 2019 r. o wydanie pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji dołączył projekt budowlany, opracowany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu lub jego

sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, i według złożonych przez projektantów oświadczeń, wykonany zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej, zawierający stosowne opinie i uzgodnienia; oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zgodnie z wymogiem art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego. Z weryfikacji załączonego materiału dowodowego wynika, że dla przedmiotowej inwestycji Inwestor uzyskał wymagane opinie, uzgodnienia i pozwolenia.

Lokalizacja projektowanego budynku garażowo-gospodarczego jest zgodna z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego na terenie gminy K., przyjętego uchwałą Nr [...] Rady Gminy K. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Woj. [...] z 2005 r. nr 378 póz. [...]) Działka inwestycyjna położona jest w jednostce planistycznej 2 MN.54. W rozdziale 2 Ustalenia ogólne dotyczące przeznaczenia terenów, w § 6 ust. 1 ustalono, że tereny oznaczone na planie symbolem MN określają obszar zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, obejmując budynki przeznaczone do samodzielnego gospodarstwa domowego wraz z budynkami garażowymi i gospodarczymi. § 7 powyższej uchwały dopuszcza "lokalizację zabudowy w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od granicy z sąsiednią działką, lub bezpośrednio przy granicy", oraz "dopuszcza w ramach zabudowy podstawowej lokalizację zabudowy gospodarczej i garażowej zgodnie z przepisami szczegółowymi. Niniejszy projekt budowlany jest również zgodny z § 84 ust. l miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - dla terenów, oznaczonych na rysunku planu symbolami 2.MN.54, 2.MN.55, 2.MN.56, 2.MN.58, 2.MN.60 o podstawowym przeznaczeniu mieszkaniowym jednorodzinnym, z utrzymaniem istniejącego zagospodarowania terenu, z prawem do przebudowy, rozbudowy i nadbudowy ustala się parametry i wskaźniki kształtowania nowej zabudowy podstawowej: maksymalna powierzchnia zabudowy 30% działki, warunek spełniony, zaprojektowano 28,20% powierzchni zabudowy działki w sumie; udział powierzchni biologicznie czynnej minimum 40 % powierzchni działki, warunek spełniony, zaprojektowano w sumie 59,65%; maksymalna wysokość 10 m, dla budynków z dachami płaskimi - 9 m, a dla budynków gospodarczych i garażowych 5 m, warunek spełniony zaprojektowano budynek o maksymalnych wymiarach 4,45 m n.p.t. (wysokość ściany w granicy); dachy wielospadowe o kącie nachylenia połaci dachowych 30° - 45°, dla budynków gospodarczych i garażowych 0° - 45°, zalecana symetria połaci dachowych, dopuszczenie dachów płaskich, warunek spełniony, zaprojektowano dach jednospadowy o spadku 8° w kierunku działki inwestora.

Oceniając zgodność planowanej inwestycji z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, organ zauważył, że wnioskiem z dnia 06.08.2018 r. (data wpływu) M. i A. G., w oparciu o art. 9 ustawy Prawo budowlane, wnieśli o wystąpienie do właściwego ministra w sprawie upoważnienia Starosty [...] do udzielenia zgody na odstępstwo od warunków technicznych, a także o wyrażenie zgody przez Starostę [...] na odstępstwo od warunków technicznych (§12 ust. 4 pkt 3), w związku z zamierzeniem inwestycyjnym, polegającym na budowie budynku garażowo-gospodarczego na działce nr ewid. 1278/5 w K., przy ul. A, gm. K.. Zgodnie z żądaniem Inwestorów, Starosta [...] w dniu 20 sierpnia 2018 r. przesłał powyższy wniosek wraz z aktami sprawy do Ministra Inwestycji i Rozwoju. Minister, pismem z dnia 2 listopada 2018 r., poinformował Starostę [...], iż zgodnie z § 12 ust. 2 w/w rozporządzenia, sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. l pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli plan miejscowy przewiduje taką możliwość, oraz że tym samym, dla przedmiotowej inwestycji, nie ma potrzeby występowania z wnioskiem o odstępstwo.

W związku ze stanowiskiem Ministra Inwestycji i Rozwoju, wyrażonym w piśmie znak: [...] z dnia 02.11.2018 r., Starosta [...] decyzją nr [...] znak: [...] z dnia [...].12.2018 r. orzekł o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie upoważnienia Starosty [...] do udzielenia zgody na odstępstwo od warunków technicznym.

Odnosząc się do twierdzenia odwołującej się, że budynek garażowo- gospodarczy ma wymiary większe niż przewiduje § 12 ust. 3 pkt. 4 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, Wojewoda wyjaśnił, że § 12 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza usytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, o ile miejscowy przewiduje taką możliwość, co ma miejsce w niniejszej sprawie.

Organ powołując się na poglądy judykatury wskazał, że użycie zwrotu "dopuszcza się" budowę przy granicy nie świadczy o przyznaniu organowi luzu decyzyjnego w tym zakresie, ani uzależnienia prawa inwestora od spełnienia dodatkowych warunków. Sformułowanie to oznacza, że realizacja budowy w granicy jest dopuszczalne i stanowi uprawnienie inwestora. Stronie kwestionującej możliwość zabudowy przy granicy, przy spełnieniu warunku jego dopuszczalności określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przysługuje prawo do ochrony jej interesów, jedynie w zakresie spełnienia wymogów nasłonecznienia i bezpieczeństwa pożarowego wskazanych w § 13, § 60 oraz § 271-273 rozporządzenia, co wprost wynika z treści § 12 ust. 1 rozporządzenia (por. np. wyrok WSA w Gliwicach z 30 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 1128/16)".

Zdanie to podzielił Minister Inwestycji i Rozwoju w odpowiedzi na wniosek z dnia 20 sierpnia 2018 r. znak: [...], złożony na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy Prawo budowlane, w sprawie upoważnienia do udzielenia zgody na odstępstwo od przepisów § 12 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Z projektu zagospodarowania terenu wynika, że działki sąsiednie 1278/6 i 1301 w odległości minimum 20 m od planowanej inwestycji nie są zabudowane. Brak zatem pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, w tym mieszkalnych, które mogłyby być przesłaniane lub zacieniane przez projektowany budynek o wysokości 4,45 m. Stąd w sprawie nie ma zastosowania § 13 i 60 powyższego rozporządzenia..

Odnosząc się do zarzutów skarżącej, że Starostwo Powiatowe w P. Wydział Architektury na żadnym etapie nie zarzuciło uchybienia co do wielkości i usytuowania budynku w projekcie inwestorów, Wojewoda wyjaśnił, że we wspomnianym wyżej wniosku Starosty [...] do Ministra Inwestycji i Rozwoju zawarte były wielkości przedmiotowej inwestycji - długość 11,50 m i wysokość 4,45 m, wraz z informacją, iż planowana inwestycja nie narusza zapisu planu miejscowego. Dlatego też zarzut strony należy uznać za bezprzedmiotowy.

Stosownie do treści § 272 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie zaznaczyć należy, że budynek usytuowany bezpośrednio przy granicy działki powinien mieć od strony sąsiedniej działki ścianę oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej określonej w § 232 ust. 4 i 5. Ścianę oddzielenia przeciwpożarowego należy wysunąć co najmniej 0,3 m poza lico ściany zewnętrznej budynku lub na całej wysokości ściany zewnętrznej zastosować pionowy pas z materiału niepalnego o szerokości co najmniej 2 m i klasie odporności ogniowej E I 60, stanowi o tym § 235 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia. Zgodnie z projektem budowlanym ściany w granicy działki 1278/6 i 1301 zaprojektowano jako ściany oddzielenia przeciwpożarowego, spełniające wymogi § 235 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Ponadto projektowany budynek garażowy uzyskał pozytywne opinię rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.

Jeśli chodzi o zarzut, iż postępowanie Starostwa [...] umożliwia inwestorom działanie metodą "faktów dokonanych" w ten sposób, że dzieląc przedsięwzięcie na etapy, narażają interesy skarżącej, organ II instancji wskazał, że nie znajduje on uzasadnienia w przepisach prawa. Rzeczona inwestycja może być zrealizowana zarówno jednocześnie z budową domu jednorodzinnego, jak i w osobnym przedsięwzięciu inwestycyjnym rozpoczętym poprzez złożenie wniosku o wydanie pozwolenie na budowę.

Odnosząc się do kwestii niekorzystnego oddziaływania budynku na jej działkę, organ podkreślił, że każde zagospodarowanie działek sąsiednich będzie stwarzało wzajemne oddziaływanie dla obu stron. Jednak nie można odmówić wydania pozwolenia na budowę na konkretne zamierzenie inwestycyjne, jeśli spełnione są wszystkie niezbędne wymagania określone przepisami Prawa budowlanego i przepisami wykonawczymi, co też ma miejsce w niniejszej sprawie i co zostało wykazane, a znajduje potwierdzenie w art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego.

Wobec powyższego organ odwoławczy uznał, że planowana inwestycja spełnia wszystkie wymagania określone przepisami prawa. Projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego zatwierdzania regulacjami prawnymi, posiada wymagane opinie, pozwolenia i uzgodnienia. Opracowany został przez projektantów posiadających stosowne uprawnienia, i którzy złożyli oświadczenia o sporządzeniu go zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej, o czym mowa w art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego. Skoro spełnione zostały wymogi art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, stosownie do art. 35 ust. 4 ww. ustawy, organ administracji architektoniczno-budowlanej I instancji zobligowany był do wydania pozytywnej dla inwestora decyzji, a odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi [...] K. C., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie matki M.C. podniosła m.in., że po pierwsze, w dokumentach do Ministra całkowicie pominięte zostały zastrzeżenie i sprzeciwy skarżącej wobec planowanego obiektu, co stanowi rażące naruszenie prawa (narusza to art. 6,7, 8, 9, 10 k.p.a.). Po drugie, w opinii inwestorów skierowanej do Ministra zawarte są fałszywe i nieuzasadnione twierdzenia dotyczące oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko i sposób zagospodarowania sąsiedniej działki oraz zachowania interesów osób trzecich. Po trzecie, K. C. jako strona, bez własnej winy nie brała udziału w części postępowania przez ministrem, a po czwarte, opinię Ministra dotyczącą warunków technicznych przyjęto za podstawę dla wydania aż 3 decyzji administracyjnych, pomimo że nie mogła ona i nie musiała być powoływana, gdyż wystarczało zastosować przepisy aktualnego prawa dotyczącego warunków technicznych. Po piąte, wydane decyzje Starosty i Wojewody naruszają w sposób rażący prawo, gdyż oparte są na w/w fałszywych przesłankach i stoją w sprzeczności z przepisami prawa o warunkach technicznych dotyczących projektowania budynków garażowo - gospodarczych. Po szóste, organ II instancji nie zbadał sprawy w sposób wyczerpujący i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego.

Wymienione fakty i okoliczności stanowią, zdaniem skarżącej, przesłanki dla podważania argumentacji inwestorów, wskazują na liczne nieprawidłowości postępowania organu ł i lI instancji i z dużym prawdopodobieństwem mogą być podstawą do wznowienia postępowania administracyjnego. Dlatego M. C. w dniu 28. 06 2019 r. złożyła w kancelarii [...] Urzędu Wojewódzkiego wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Wojewody [...] nr [...] z [...] do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Czas rozpatrywania skargi przez Sąd może być tak długi, że w tym czasie inwestorzy zdołaliby wybudować garaż. Jednocześnie skarżąca stoi na stanowisku, że z uwagi na naruszenie § 12 ust. 3 pkt. 4 i § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, art. 4, art. 5 ust. 1 ustawy Prawo Budowlane, art. 6, 7, 8, 9, 10 k.p.a. art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5 k.p.a., że w tej sprawie zachodzi prawdopodobieństwo wznowienia postępowania administracyjnego, którego się domaga, ponieważ dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Ustaliła to M.C. w czasie kwerendy dokumentów i analizy szeregu zdjęć dokumentów w Urzędzie Wojewódzkim w Ł., które wykonała w dniach 2 i 8 lipca 2019 r.. Wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nr [...], o czym przekonała się M. C. w toku kwerendy dokumentów i po analizie szeregu zdjęć wykonanych w Urzędzie Wojewódzkim w Ł. w dniach 2 i 8 lipca 2019 r. K.C.- bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, gdyż nie została poinformowana o wniosku inwestorów do ministra ani o decyzji Starosty [...] nr [...]. W konsekwencji nie mogła ona na nie adekwatnie i na czas zareagować. Zaistniała sytuacja, w której Starosta [...] wydał na postawie pisma otrzymanego od Ministra korzystną dla inwestorów decyzję. W tak kluczowej sprawie Starosta [...] popart wniosek inwestora do Ministra, mając wiedzę, że opinia inwestora zawarta w tymże wniosku dotycząca oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko i na sposób zagospodarowania sąsiedniej działki oraz odnosząca się do zachowania ochrony interesów osób trzecich jest fałszywa. Skarżąca twierdzi, że Starosta nie zastosował się do zasady prawdy obiektywnej.

Skarżąca podniosła ponadto, że projektowany obiekt w wersji jej znanej jako ostatnia (czyli z 2019 r.) ma cały czas takie same gabaryty oraz tę samą lokalizację na działce w granicy, czyli dłuższym bokiem wynoszącym 11,2 m, jak w dokumentacji początkowej z 2017 r. Jednakże inwestor nie wykazał jednoznacznie obu tych faktów ani w rysunkach załączonych do wniosku skierowanego do Ministra, ani w pisemnej części wniosku skierowanym do niego. Trzeba przyjąć, że brak jednoznacznego wskazania, który z podanych wymiarów obiektu (o powierzchni zabudowy 6,5 x 11,2 ) jest długością w granicy projektowanego obiektu, mógł wprowadzić w błąd Ministra. Gdyby chodziło o długość 6,5 m w granicy (a nie wynika to z żadnego rysunku ani opisu p. A. G.), to Minister , uznając, że inwestycja nie ma znaczącego wpływu na nieruchomość sąsiednią mógł domniemać, że nie ma potrzeby jego rozstrzygania w sprawie, ponieważ nikt z sąsiadów się nie sprzeciwia z powodu: naruszenia interesu osób trzecich, wpływu na zagospodarowanie sąsiedniej działki, ani ze względu na pogorszenie na niej warunków środowiskowych. Minister, nie będąc poinformowany o sprzeciwach K.C., mógł wobec tej niejednoznaczności za długość w granicy przyjąć 6,5 m, przyjmując, że długością w granicy jest ten właśnie wymiar. W takim wypadku Minister uznał, że nie musi wyrażać zgody na odstępstwo od warunku zabudowy, zawartego obecnie w § 12 ust. 4 pkt. 3 (a do 31.12.2017 r. w § 12 ust. 3 pkt 4), wskazującego na dopuszczalną długość w granicy jako 6,5 m. Inwestorzy sprytnie ukryli przed Ministrem długość budynku garażowo-gospodarczego w granicy. Z żadnego z trzech rysunków dołączonych przez pp. A. i M. G. do wniosku do Ministra nie wynika, że dłuższy bok garażu (11,2 m) miałby się znaleźć w granicy.

K.C. sprzeciwia się nadał, począwszy od 28 09 2017 r., projektowanej budowie budynku garażowo-gospodarczego o gabarytach i usytuowaniu takim jak w dokumentacji z 2017 roku, czyli o wysokości 4,45 m, o szerokości 6,5 m i o długości 11,50 m w granicy jej niezbudowanej działki o nr ewid. 1278/6 przy ul. A 20 w K. przez inwestorów, pp. M. i A. G. Od początku postępowania administracyjnego w sprawie projektowanego budynku nie wyrażała zgody na usytuowanie w granicy swojej działki takiego obiektu o wymiarach niezgodnych z warunkami technicznymi. Wyraża natomiast zgodę wyłącznie na to, co jest dopuszczalne w zabudowie jednorodzinnej przy budowie budynków garażowo-gospodarczych, czyli na obiekt o długości nie większej niż 5,5 m i wysokości nie większej niż 3,0 m. K.C. postępuje zatem w zgodzie z warunkiem zawartym w § 12 ust. 3 pkt. 4 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Projektowany budynek garażowo - gospodarczy o długości powyżej 5,5 m i wysokości powyżej 3 m ma wymiary większe, niż przewiduje uregulowanie prawne zawarte w § 12 ust. 3 pkt. 4. Warunek ten jest kluczową normą prawną w całym postępowaniu. Tej normy prawnej zawartej w § 12 ust. 3 pkt. 4 nie uchyla ani szczegółowe prawo lokalne w postaci planu zagospodarowania przestrzennego Gminy K., które tylko dopuszcza budowę w granic co oznacza, że dopuszcza, jeśli nie ma innych przeszkód, np. słusznego sprzeciwu sąsiada. Ani nie uchylił jej Minister, wprowadzony w błąd przez inwestorów, proszących go o udzielenie zgody ma odstępstwo od § 12 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W uzupełnieniu skargi z dnia 1 sierpnia 2019 r. skarżąca przedstawiła żądania, w tym o zastosowanie środków przewidzianych ustawą w celu usunięcia naruszeń prawa w stosunku do wszystkich aktów lub czynności podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy pozwolenia na budowę garażu w granicy, natychmiastowego wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, nakłonienia inwestora do modyfikacji projektu poprzez odsunięcie się z budową od granicy zgodnie z warunkami technicznymi, czyli 3 m od granicy, a więc takiego przeprojektowania swojej inwestycji, aby nie tworzyło ono trudności i kontrowersji, jak również umożliwiło ułożenie stosunków sąsiedzkich na praworządnej procedurze. Skarżąca podniosła, że jeśli mowa jest w przepisach, że jakieś rozwiązanie "dopuszcza się", to nie znaczy, że jest ono dozwolone.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W piśmie z dnia 20 listopada 2019 r. skarżąca wniosła o wydanie przez sąd natychmiastowego wstrzymania prac budowlanych przy budowie garażu do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez sąd oraz rozbiórki garażu. Skarżąca wskazała, że będąc na nieruchomości w dniu 18 listopada 2019 r. stwierdziła, że garaż "jest już pod dachem", a w środku trwają prace budowlane. Skarżąca wskazała, że inwestor buduje nielegalnie, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, choć powiadomiony nie interweniuje. Skarżąca wyraziła protest przeciwko budowie wbrew składanym przez nią sprzeciwom.

Na rozprawie przed tut. Sądem w dniu 28 lipca 2020 r. pełnomocnik skarżącej oświadczyła, że minister został wprowadzony w błąd przez inwestora, ponieważ nie zostały spełnione wymagania wynikające z § 12 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim muszą odpowiadać budynki i ich usytuowanie, ponieważ nie został uwzględniony interes prawny K.C., w tym prawo do swobodnego zagospodarowania nieruchomości, stanowiącej jej własność. Budynek jest niezgodny z przepisem § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia ze względu na długość w granicy przekraczającą 5,5 m i wysokość przekraczającą 3 m. Nie została zachowana ochrona interesów osób trzecich, a pan A. G. pisze nieprawdę do ministra. Starosta [...] oraz Wojewoda [...] w wydanych decyzjach poświadczyli nieprawdę wynikającą z zapewnienia inwestora, że inwestycja nie narusza interesów osób trzecich i nie będzie miała wpływu na zagospodarowanie działek sąsiednich.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2167) w związku z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) – dalej: "p.p.s.a." – sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach owej kontroli sąd administracyjny nie przejmuje sprawy administracyjnej do jej końcowego załatwienia, lecz ocenia, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie naruszono zasad postępowania administracyjnego i czy prawidłowo zastosowano prawo materialne.

Stwierdzenie, że zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, obliguje sąd do uchylenia zaskarżonego aktu (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Stosownie zaś do art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę sąd, co do zasady, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, a ponadto może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala odpowiednio w całości albo w części (art. 151 p.p.s.a.).

Przedmiotem kontroli przez tut. Sąd stała się decyzja Wojewody [...] z dnia [...] r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] roku, zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą M. i A. G. pozwolenia na budowę budynku garażowo-gospodarczego z instalacją elektroenergetyczną, na działce nr ewid. 1278/5 w K., przy ul. A, gm. K..

Kontrolowane decyzje wydane zostały po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, którego ramy określone zostały w art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, a zgodnie z którym przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie –w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu – lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Zgodnie zaś z ust. 3 tego artykułu w razie stwierdzenia naruszeń w zakresie określonym w ust. 1, organ administracji architektoniczno-budowlanej nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę, na mocy zaś ust. 4 –w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Jak zatem wynika z powyższego sprawa o pozwolenie na budowę ma precyzyjnie wyznaczone granice faktyczne i prawne, a decyzja w tej sprawie nosi znamiona aktu związanego - organ jest obowiązany ją wydać, ilekroć stwierdzi spełnienie określonych w przepisach wymagań.

Istotne w sprawie jest również to, że działka nr ewid. 1278/5 w K., przy ul. A, na której planowana jest sporna inwestycja położona jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zatwierdzony uchwałą Nr [...] Rady Gminy K. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Woj. [...] z 2005 r. nr 378 poz. [...]).

Działka inwestorów położona jest w jednostce planistycznej 2 MN.54. W rozdziale 2 Ustalenia ogólne dotyczące przeznaczenia terenów, w § 6 ust. 1 ustalono, że tereny oznaczone na planie symbolem MN określają obszar zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, obejmując budynki przeznaczone do samodzielnego gospodarstwa domowego wraz z budynkami garażowymi i gospodarczymi. Postanowienia § 7 powyższej uchwały dopuszczają "lokalizację zabudowy w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od granicy z sąsiednią działką, lub bezpośrednio przy granicy", oraz dopuszczają "w ramach zabudowy podstawowej lokalizację zabudowy gospodarczej i garażowej zgodnie z przepisami szczegółowymi". W treści § 84 ust. 1 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalono dla terenów, oznaczonych na rysunku planu symbolami 2.MN.54, 2.MN.55, 2.MN.56, 2.MN.58, 2.MN.60 o podstawowym przeznaczeniu mieszkaniowym jednorodzinnym, z utrzymaniem istniejącego zagospodarowania terenu, z prawem do przebudowy, rozbudowy i nadbudowy następujące parametry i wskaźniki kształtowania nowej zabudowy podstawowej

-: maksymalna powierzchnia zabudowy 30% działki (warunek spełniony, zaprojektowano 28,20% powierzchni zabudowy działki w sumie);

- udział powierzchni biologicznie czynnej minimum 40 % powierzchni działki (warunek spełniony, zaprojektowano w sumie 59,65%);

- maksymalna wysokość 10 m, dla budynków z dachami płaskimi - 9 m, a dla budynków gospodarczych i garażowych 5 m (warunek spełniony zaprojektowano budynek o maksymalnych wymiarach 4,45 m n.p.t.);

- geometria dachów: dachy wielospadowe o kącie nachylenia połaci dachowych 30° - 45°, dla budynków gospodarczych i garażowych 0° - 45°, zalecana symetria połaci dachowych, dopuszczenie dachów płaskich (warunek spełniony, zaprojektowano dach jednospadowy o spadku 8° w kierunku działki inwestora).

W niniejszej sprawie wymagania postawione przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w stosunku do planowanego zamierzenia zostały przez organy administracji architektoniczno-budowlanej prawidłowo zidentyfikowane i pozytywnie zweryfikowane w postępowaniu wyjaśniającym.

Skarżąca nie kwestionuje przesłanek z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane odnoszących się do zgodności z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego w zakresie przeznaczenia terenu ani możliwości usytuowania w granicy działki, natomiast zasadniczą kwestią sporną, wokół której koncentrują się zarzuty skarżącej jest okoliczność usytuowania w granicy z działką będącą przedmiotem jej własności budynku o parametrach przekraczających wymiary dopuszczone w treści § 12 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W ocenie Sądu nie znajduje uzasadnienia podniesiony w skardze zarzut naruszenia przepisów § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w tej mierze pogląd prezentowany w judykaturze, że przepis § 12 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia reguluję kwestię dopuszczalności sytuowania budynku gospodarczego lub garażu o wskazanych wymiarach (długość nie większa niż 6,5 m, wysokość nie większa niż 3 m) bezpośrednio przy granicy działki budowlanej lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 ścianą bez okien i drzwi, w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej jedynie wówczas, gdy dla danego terenu (działki) nie został uchwalony i nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Ustawodawca upoważnił gminę do tego, aby w ramach swego władztwa planistycznego ustaliła odmienne zasady sytuowania budynków bezpośrednio przy granicy z działką sąsiednią lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 od tej granicy, co wynika wprost z przepisu § 12 ust. 2 rozporządzenia. W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli plan miejscowy taką możliwość dopuszcza i zawiera własne warunki, na jakich takie sytuowanie może się odbyć, to brak jest podstaw, aby doszukiwać się ograniczeń na podstawie innych przepisów § 12 rozporządzenia, które znajdują zastosowanie wyłącznie w przypadku braku obowiązywania planu miejscowego (lub planu miejscowego, który takiej zabudowy wprost nie dopuszcza). Tym samym, gdy plan taki uchwalono, jego zapisy w omawianym zakresie są wiążące (por. wyrok NSA z 30 stycznia 2019 r., sygn. akt II OSK 560/17, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt II SA/Po 12/19, dostępne na stronie internetowej - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Parametry projektowanego garażu nie naruszają ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego, co było przedmiotem analizy w zaskarżonej decyzji. Nie można również uznać, że przepisy rozporządzenia uzależniają możliwość sytuowania budynku na zasadach wynikających z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego od zgody właścicieli działki sąsiedniej, gdyż nie znajduje to odzwierciedlenia w przepisach prawa.

Podkreślenia natomiast wymaga, że z treści art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane nie sposób wywieść kompetencji organu architektonicznego do badania słuszności postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i rozważania, czy budowa przy granicy może być zrealizowana z uwagi na interes właściciela sąsiedniej nieruchomości, jeżeli prawo do takiej zabudowy wynika z przepisów prawa miejscowego (vide: wyrok WSA w Gdańsku z dnia 22 lutego 2012 r., II SA/Gd 908/11). W szczególności w ocenie Sądu, organ wydający pozwolenie na budowę nie może dokonywać oceny, czy inwestor może zrealizować inwestycję z uwagi na interes właściciela sąsiedniej nieruchomości, wynikający z unormowań zawartych w przepisach prawa cywilnego, związany z immisjami czy zacienieniem sąsiedniej nieruchomości gruntowej, gdzie jedynie potencjalnie w przyszłości może powstać zabudowa.

Wynikającemu z przepisów prawa budowlanego uprawnieniu właściciela do zabudowy nieruchomości przy granicy odpowiada każdorazowo obowiązek właściciela sąsiedniej nieruchomości do zaakceptowania takiej sytuacji. W ocenie Sądu, interes właściciela sąsiedniej nieruchomości przed budową obiektu przy granicy, chroniony jest jedynie w takim zakresie, jaki wynika z unormowania §12 rozporządzenia.

Reasumując, przepis § 12 ust. 2 rozporządzenia stanowi odrębną i niezależną od postanowień § 12 ust. 3 rozporządzenia przesłankę prawa zabudowy przy granicy nieruchomości. Stronie kwestionującej możliwość powstania zabudowy o konkretnych wymiarach przy granicy przysługuje prawo do ochrony jej interesów jedynie w drodze skargi na uchwałę w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego.

Podzielić należy również wywody organu co do kwestii związanych z zacienieniem i przesłanianiem nieruchomości skarżącej przez planowany budynek. Niewątpliwie nieruchomość skarżącej nie jest zabudowana, zatem przepis § 13 rozporządzenia nie może mieć zastosowania w okolicznościach przedmiotowej sprawy. Z projektu budowlanego wynika, że uwzględnia on również kwestię warunków ochrony przeciwpożarowej.

Trudno zgodzić się również z zarzutem, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy, w szczególności wobec zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego usytuowanie spornego budynku w granicy zakłóci korzystanie przez skarżącą z prawa własności ponad przeciętną miarę, lub też uniemożliwi zagospodarowanie nieruchomości. Zaznaczyć przy tym należy, że projekt zagospodarowania terenu jest elementem projektu budowlanego i to do inwestora, nie zaś do organu, czy też sąsiada należy decyzja co do miejsca usytuowania obiektów na nieruchomości.

Wyjaśnienia również wymaga, że nie mogą mieć wpływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji podnoszone w związku z błędnie zainicjowanym przez inwestorów postępowaniem mającym na celu uzyskanie zgody na odstępstwo od warunków technicznych.

Otóż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych dopuszcza się w przypadkach szczególnie uzasadnionych (...). Organ administracji architektoniczno-budowlanej, po uzyskaniu upoważnienia ministra, który ustanowił przepisy techniczno-budowlane, w drodze postanowienia, udziela bądź odmawia zgody na odstępstwo. Przepis ten stanowi regulację szczególną, umożliwiającą organom architektoniczno-budowlanym na dopuszczenie w sytuacjach wyjątkowych do zrealizowania obiektu budowlanego, mimo uchybienia wymogom określonym dla wszystkich obiektów tego rodzaju co projektowany.

Jak jednak wynika z treści art. 9 ust. 1 ustawy Prawo budowlane warunkiem uzyskania zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych jest stwierdzenie, że projektowany jest budynek, który w założeniu nie będzie odpowiadał wymogom rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, w tym § 12. Jak już zostało wcześniej wykazane sytuowanie budynku o przewidywanych przez inwestora wymiarach z uwagi na wyraźne zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie narusza przepisów rozporządzenia, zatem brak było potrzeby uzyskania zgody ministra na odstępstwo. Skoro postępowanie takie zostało jednak wszczęte, zasadne stało się jego umorzenie jako bezprzedmiotowego. Jako że było ono zbędne i nie mogło mieć wpływu na fakt, że zaistniały przesłanki do udzielenia pozwolenia na budowę, podnoszone przez skarżącą okoliczności braku udziału skarżącej w tym postępowaniu czy też wprowadzenia ministra w błąd na skutek niepoinformowania o sprzeciwie skarżącej czy też o dokładnej lokalizacji budynku względem granicy nie mogą być rozważane w kategoriach wad postępowania, które mając jakikolwiek wpływ na wynik sprawy mogłyby wywołać skutek w postaci uchylenia zaskarżonej decyzji czy to na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) lub c) czy też lit. b) p.p.s.a.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w wyroku.

dc