Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Maria Tarnowska, Protokolant sekr. sąd. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi P. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2016 r. znak: [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę

Zaskarżoną decyzja z dnia [...] marca 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] działając w oparciu o art. 127 § 2 w związku z art. 17 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez P. C. od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...].02.2016 r. znak [...] orzekającej o zatrzymaniu P. C. na okres 3 miesięcy tj. od dnia 05.01.2016 r. do dnia 05.04.2016 r. prawa jazdy kategorii B nr [...] wydanego przez Prezydenta [...] – utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił ustalony stan faktyczny wskazując, że w dniu 11.01.2016 r. do Urzędu [...] wpłynęło pismo z Komendy Policji Wydziału Ruchu Drogowego l.dz. [...] z dnia 05.01.2016 r. informujące o kierowaniu przez P. C. pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Pismem z dnia 12.01.2016 r., doręczonym w dniu 19.01.2016 r, Prezydent [...] zawiadomił P. C. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zatrzymania prawa jazdy.

W dniu 22.02.2016 r. Prezydent [...] decyzją znak [...] orzekł o zatrzymaniu P. C. na okres 3 miesięcy tj. od dnia 05.01.2016 r. do dnia 05.04.2016 r. prawa jazdy kategorii B nr [...] wydanego przez Prezydenta [...].

P. C., z zachowaniem ustawowo przewidzianego terminu, w dniu 03.03.2016 r. złożył odwołanie od ww. decyzji podnosząc naruszenie art. 75 § k.p.a. w zw. z art. 29a, art. 8 pkt 2 Ustawy prawo o miarach (Dz. U z 2001 r., nr 63, poz.636) poprzez dopuszczenie dowodu z pomiaru urządzeniem, któremu Główny Urząd Miast wydał świadectwo legalizacji ponownej z naruszeniem przepisów ustawy prawo o miarach, obrazę art. 77 § 1 k.p.a., poprzez brak podjęcia działań zmierzających do wyczerpującego zebrania materiału dowodowego i jego rozpatrzenia, art 80 k.p.a. poprzez przyjęcie jako dowodu w sprawie wniosku KSP, mimo braku orzeczenia sądu, art. 97 § 1 pkt 4 poprzez wydanie decyzji w sytuacji przesłanki do zawieszenia ze względu na konieczność rozpatrzenia zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny, obrazę art. 42 pkt 3 Konstytucji RP przez naruszenie gwarantowanej każdemu obywatelowi RP zasady domniemania niewinności, obrazę art. 45 pkt 1 Konstytucji RP, poprzez przejęcie przez Prezydenta [...] kompetencji niezawisłego sądu i stwierdzenie winy skarżącego.

Odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz dołączył do odwołania decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] października 2015 r. nr [...].

Organ II instancji rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym wskazał, że jak stanowi art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami ( Dz.U. z 2015 r. poz. 155 z późn. zm.) starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Stosownie do art. 102 ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1 pkt 4 lub 5, na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 (ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks kamy oraz innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541) - do dnia 03.01.2016 r., podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt la) ustawy prawo o ruchu drogowym.

Organ II instancji wskazał w związku z tym, że decyzja wydawana przez właściwego starostę (w niniejszej sprawie Prezydenta [...]) na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami nie jest decyzją wydawaną w ramach uznania administracyjnego, a organ administracyjny związany jest uzyskaną informacją o zatrzymaniu kierowcy, na podstawie art. 135 ust. 1 pkt la) ustawy prawo o mchu drogowym prawa jazdy w związku z przekroczeniem przez kierowcę dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Dalej organ stwierdził, że mając na względzie powyższe, w związku z uzyskaniem informacji z Komendy Policji o kierowaniu przez P. C. pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej nić 50 km/h na obszarze zabudowanym, na podstawie art. 135 ust. 1 pkt la ustawy - Prawo o ruchu drogowym, to jest z powodu przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym, Prezydent [...] miał obowiązek, na mocy art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. lc ustawy o kierujących pojazdami, wszcząć postępowanie i wydać decyzję o zatrzymaniu P. C. prawa jazdy na okres 3 (trzech) miesięcy.

SKO stwierdziło zatem, że decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy jest prawidłowa i jak wynika z akt postępowania została wydana po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym, w którym strona miała zapewnione prawo czynnego udziału.

Jednocześnie organ odwoławczy wskazał, że argumenty podniesione w odwołaniu nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Podkreślono, iż w świetle przepisów, nawet toczące się postępowania w sprawie uchylenia mandatu karnego i uchylenie tego mandatu jest dla sprawy zatrzymania praw jazdy na 3 miesiące bez znaczenia, o czym świadczy chociażby treść art. 102 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami. Przepis ten stanowi, że jeżeli sprawa o naruszenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lub 5, została skierowana do rozpoznania przez sąd lub organ orzekający o sprawie w postępowaniu dyscyplinarnym i nie zakończyła się prawomocnym rozstrzygnięciem w okresie 3 miesięcy od dnia zatrzymania dokumentu, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1d - w okresie 6 miesięcy, podlega on zwrotowi. Z przepisu tego wynika, że ustawodawca dopuścił sytuację, w której kwestia naruszenia (w tym nałożenia mandatu) będzie stanowić przedmiot sporu pomiędzy kierowcą, a organem kontroli ruchu drogowego, jednakże w każdej sytuacji, niezależnie od toczącego się sporu, prawo jazdy podlega zatrzymaniu na okres 3 (lub 6 miesięcy), a dokument zwracany jest po upływie tego okresu.

Jednocześnie wskazano, iż dołączona do odwołania przez P. C. decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] nie jest w przedmiotowej sprawie w żaden sposób wiążąca, mimo podobnego stanu faktycznego w sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę, a w szczególności okoliczność, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, po analizie całokształtu sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] przesądziło o jej utrzymaniu w mocy na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

Skargę na tę decyzje do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył P. C..

Zaskarżonej decyzji zarzucił: Zaskarżonej decyzji zarzucam:

I. Naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1 c ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami w zw. z art. 7, art. 75 § 1, art 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez taką interpretację przepisu art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami, jakoby przepis ów zawieszał obowiązywanie przepisów dotyczących:

- zgromadzenia przez organ w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, a następnie wyczerpującego rozpatrzenia całokształtu tego materiału celem prawidłowego ustalenia podstawy faktycznej decyzji administracyjnej;

- uwzględniania z urzędu słusznego interesu obywateli;

- swobodnej oceny materiału dowodowego;

II. Naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz innych ustaw (znowelizowanym art. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw) w zw. z art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez przyjęcie błędnej jego interpretacji, iż podstawą zatrzymania przez starostę prawa jazdy jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy przez policję, a nie fakt rzeczywistego przekroczenia dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym - a tym samym błędne przyjęcie, iż zasada prawdy obiektywnej nie ma zastosowania do postępowania administracyjnego w przedmiocie zatrzymania prawo jazdy za przedmiotowy czyn.

III. Naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 29a ustawy z dnia 11 maja 2001 o miarach w zw. z art. 6 k.p.a., poprzez błędną jego interpretację przyjmującą, że przyrządy pomiarowe (w tym przyrząd Rapid 1A) mogły być legalizowane po dniu 31 grudnia 2013 r., a tym samym, że pomiar prędkości wykonany takim nielegalnie zalegalizowanym urządzeniem może stanowić legalny dowód w postępowaniu administracyjnym;

IV. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 97 § 1 pkt. 4 kpa, poprzez wydanie decyzji w sytuacji istnienia przesłanki do zawieszenia postępowania ze względu na konieczności rozpatrzenia zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny;

V. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.a. poprzez odstąpienie od podjęcia jakichkolwiek kroków zmierzających do wyjaśnienia sprawy - w sytuacji, gdy strona od samego początku kwestionuje fakt, iż dokonała rzeczywistego przekroczenia dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym

VI. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 8 k.p.a poprzez przyjęcie sprzecznej z prawem reguły interpretacji i rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść obywatela, w szczególności poprzez zupełnie pomięcie w procesie rozstrzygania (oraz uzasadniania rozstrzygnięcia) następujących okoliczności:

- ręczny miernik prędkości typu Rapid 1A nie i identyfikuje pojazdów, których prędkość jest mierzona;

- ręczny miernik prędkości typu Rapid 1Anie rozróżnia kierunków jazdy;

- w miejscu, w którym dokonywany był pomiar są cztery pasy ruchu (po dwa w obu kierunkach jazdy); 

- ręczny miernik prędkości nie posiada funkcji rejestrowania wykonanych pomiarów - nie można zatem wykluczyć, iż P. C. próbowano (i nadal próbuje się) przypisać pomiar wykonany wcześniej innemu kierującemu;

- na pasach ruchu w czasie pomiaru znajdowało się równocześnie kilka pojazdów;

- pod miejscem, w którym dokonywany był pomiar przebiega obwodnica warszawy, po które poruszała się nieoznaczona ilość pojazdów, a pomiar prędkości wykonany przez funkcjonariuszkę policji mógł dotyczyć któregoś z pojazdów przejeżdżających tą obwodnicą;

- sierżant E. C. nie posiadała żadnego przeszkolenia w zakresie obsługi miernika prędkości typu Rapid 1A i - jak wskazują źródła osobowe - w dniu 5 stycznia 2016 r. obsługiwała miernik Eapid-1A po raz pierwszy w życiu;

- sierżant Ewa Czubak nie odbyła przeszkolenia zakresie RD, które winni posiadać wszyscy policjanci drogówki - nie posiadała zatem podstawowych wiadomości z zakresu ruchu drogowego;

VII. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 w zw. z art. 75 75 § 1 k.p.a poprzez niedopuszczenie jako dowodu:

- dowodu z nagrania video wykonanego w dniu 5 stycznia 2016 r. w miejscu zdarzenia ukazującego okoliczności i przebieg pomiarów wykonywanych przez funkcjonariuszkę policji;

- dowodu z nagrania video, wykonanego 5 stycznia 2016 r. obrazującego jak funkcjonariuszka E. C. była uczona procedur - jak postępować po zatrzymaniu kierowcy – tzn. - jaki papier wypisać, co kogo zadzwonić aby umówić datę przesłuchania itp.

- dowodu z instrukcji obsługi ręcznego miernika prędkości Rapid 1A - na okoliczność, że pomiar wykonywany tym urządzeniem może ulec zniekształceniu na skutek wielu różnych działań i okoliczności, np. w sytuacji gdy jest używany w polu elektromagnetycznym emitowanym przez linie wysokiego napięcia lub też gdy funkcjonariusz wykonujący pomiar posiada przy sobie telefon komórkowy.

Podnosząc te zarzuty wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości (wraz z decyzją Prezydenta [...] z dnia [...] lutego 2016 r.).

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Ocena zaskarżonej decyzji przeprowadzona w zakresie wynikającym z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") nie potwierdza, aby w toku postępowania administracyjnego uchybiono prawu w sposób uzasadniający uchylenie decyzji.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że nie jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, odpowiada obowiązującemu prawu, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem składu orzekającego, nie może zostać uwzględniona. Trafnie bowiem zaskarżoną decyzją Kolegium utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji, w zgodzie z prawem orzekającą o zatrzymaniu prawa jazdy. W sposób przekonujący, poparty dowodami, Kolegium wykazało zaistniałe w sprawie przesłanki powodujące konieczność wydania przez Prezydenta [...] omawianej decyzji, a wydana przez organ odwoławczy decyzja została szczegółowo uzasadniona i zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości co do ustaleń okoliczności faktycznych i prawnych.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, iż niewątpliwym jest, że w dniu 11.01.2016 r. do Urzędu [...] wpłynęło pismo z Komendy Policji Wydziału Ruchu Drogowego l.dz. [...] z dnia 05.01.2016 r. informujące o kierowaniu przez P. C. pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Okoliczność ta zobowiązywała organ I instancji do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania zakończonego wydaniem decyzji o zatrzymaniu skarżącemu prawa jazdy na okres 3 miesięcy oraz do nadania tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Przepis art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami stanowi, że starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Czas, na który orzeka się o zatrzymaniu prawa jazdy określa art. 102 ust. 1c tej ustawy, stanowiąc, że decyzję w powyższym przedmiocie wydaje się na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. -Prawo o ruchu drogowym. Z powyższej regulacji wynika, że o zatrzymaniu prawa jazdy organ orzeka obligatoryjnie.

Jak słusznie wskazał organ odwoławczy, ustawodawca jasno sprecyzował, co stanowi źródło ustalenia stanu faktycznego w zakresie stwierdzenia okoliczności przekroczenia dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym o 50 km/h. Zgodnie z treścią art. 7 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541) do dnia 3 stycznia 2016 r. ( po ostatniej nowelizacji tego przepisu do dnia 8 czerwca 2018 r.) podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy prawo o ruchu drogowym. Przepis ten przesądza, że jedyną i wyłączną okolicznością, która stanowi o obowiązku wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, jest ww. informacja.

W związku z powyższym oczywistym jest, że organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości, ale z mocy woli ustawodawcy opiera swoje rozstrzygnięcie na przekazanej mu informacji o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy prawo o ruchu drogowym. Tym samym organ prowadzący postępowanie o zatrzymanie prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, nie może ani powoływać z urzędu, ani na wniosek dowodów na okoliczność potwierdzenia, czy też weryfikacji treści zawartych w informacji, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw.

W świetle powyższych unormowań, zdaniem Sądu zarzuty Skarżącego dotyczące naruszenia prawa materialnego nie mogą być uznane za uzasadnione.

Z tych względów za chybione należało też uznać zarzuty skargi odnoszące się do sposobu prowadzenia postepowania wyjaśniającego przez organy w przedmiotowym postepowaniu. Jak wskazano wyżej jedynym istotnym dowodem w sprawie jest informacja udzielona na podstawie wyżej wymienionych przepisów. Odnośnie kwestii niekonstytucyjności przepisów stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji należy wskazać, że konstytucyjność przepisów przewidujących zatrzymanie prawa jazdy na okres trzech miesięcy w sytuacji przekroczenia dozwolonej prędkości o ponad 50 km/h na terenie zabudowanym, nie została do chwili obecnej zakwestionowana, a więc organ był zobowiązany do ich zastosowania.

Sąd dostrzega, że stanowisko sądów administracyjnych nie jest w zakresie rozpatrywanego zagadnienia jednolite.

W szczególności wyrażany jest pogląd o konieczności zawieszenia postepowania w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy na podstawie 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami w sytuacji prowadzonego przed sądem powszechny postępowania w związku z zakwestionowaniem popełnienia przedmiotowego wykroczenia.

Z tym stanowiskiem Sąd orzekający w niniejszej sprawie się nie zgadza. Przeciwko takiemu stanowisku przemawia w szczególności treść art. 7 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541) w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2018 r.

Przepis ten jednoznacznie stanowi, że podstawą wydania decyzji, a nie wszczęcia postępowania, jest informacja udzielana w opisanym wyżej trybie.

Poza tym słusznie organ odwoławczy wskazał, że ustawodawca wprost określił sytuację procesowego kwestionowania popełnienia wykroczenia ustalając w art. 102 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami, że jeżeli sprawa o naruszenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lub 5, została skierowana do rozpoznania przez sąd lub organ orzekający o sprawie w postępowaniu dyscyplinarnym i nie zakończyła się prawomocnym rozstrzygnięciem w okresie 3 miesięcy od dnia zatrzymania dokumentu, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1d - w okresie 6 miesięcy, podlega on zwrotowi.

Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że prawomocność ukarania nie jest konieczna do zatrzymania prawa jazdy.

Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.