Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. Na każdym z etapów realizacji przedsięwzięcia inwestor zobowiązany jest do przedłożenia aktualnej decyzji środowiskowej. Określenie w art. 72 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm.), czasowych granic obowiązywania decyzji środowiskowej ma bowiem na celu zagwarantowanie realizacji inwestycji w aktualnych uwarunkowaniach środowiskowych z wykorzystaniem adekwatnych rozwiązań technicznych.

2. Związanie organu wydającego decyzję o pozwoleniu na budowę decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego nie ma charakteru bezwzględnego i dotyczy przede wszystkim parametrów technicznych inwestycji. Związanie to nie dotyczy takich kwestii jak ocena oddziaływania inwestycji na środowisko, albowiem na etapie postępowania dotyczącego pozwolenia na budowę należy przedłożyć aktualną decyzję środowiskową – art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1073 ze zm.).

3. W postępowaniu sądowym toczącym się ze sprzeciwu od decyzji kasacyjnej nie ma zastosowania przepis art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.). Oznacza to, że sąd w takim postępowaniu nie może ocenić zasadności postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 września 2018 r. sprawy ze sprzeciwu Miasta B. od decyzji Wojewody P. z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia oddala sprzeciw

Sprzeciw został wywiedziony na podstawie następujących okoliczności:

Decyzją Prezydenta Miasta B. z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę budynku hali widowiskowo – sportowej o powierzchni zabudowy 19528m2 i kubaturze 294246 m3 wraz z zagospodarowaniem terenu, miejscami parkingowymi w ilości 397 szt., budową zewnętrznych instalacji: oświetlenia terenu i kanalizacji deszczowej, kanalizacji kablowej, sieci kanalizacji deszczowej, 3 zbiorników podziemnych kanalizacji deszczowej, 1 zbiornika podziemnego wody tryskaczowej, 1 zbiornika podziemnego wody szarej oraz kontenerowej stacji transformatorowej, a także udzielającej pozwolenia na rozbiórkę instalacji oświetlenia terenu na części dziatki nr [...] w B. przy ul. [...].

Odwołanie od tej decyzji złożył Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej - Państwowy Instytut Badawczy i zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 5 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że planowana inwestycja została zaprojektowana z poszanowaniem uzasadnionego interesu osób trzecich, podczas gdy jej realizacja wpłynie na zdolność prawidłowego wykonywania pomiarów obserwacji przez zlokalizowaną w obszarze oddziaływania inwestycji stację synoptyczną I rzędu w B. na nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym IMGW-PIB, w stopniu uniemożliwiającym jej prawidłowe działanie;

- art. 382 ust. 2 ustawy - Prawo wodne, przez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w pobliżu urządzeń pomiarowych stacji synoptycznej I rzędu w B. -wchodzących w skład Państwowej Służby Hydrologiczno-Meteorologicznej obowiązuje zakaz podejmowania czynności powodujących ich zniszczenie, uszkodzenie, zakłócenie prawidłowego funkcjonowania lub zmianę warunków obserwacji;

2. przepisów postępowania, tj.:

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 oraz w zw. z art. 107 § 3 K.p.a., przez zaniechanie podjęcia niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, polegających na ustaleniu wpływu budowy hali widowiskowo - sportowej na zdolność prawidłowego wykonywania pomiarów i obserwacji zlokalizowanej w bezpośrednim sąsiedztwie stacji synoptycznej I rzędu w B.;

- art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na odmowie zawieszenia postępowania administracyjnego, w sytuacji gdy istniało zagadnienie wstępne warunkujące rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy.

W uzasadnieniu odwołania podano, że w bezpośrednim sąsiedztwie działki ewidencyjnej nr [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna K. znajduje się nieruchomość składająca się z działek nr [...] stanowiąca własność SP w użytkowaniu wieczystym IMGW-PIB. Działki te stanowią jedną całość gospodarczą i są wykorzystywane na potrzeby działalności stacji meteorologicznej I rzędu w B. Stacja w B. od kilkudziesięciu lat jest jedną z 6 polskich stacji meteorologicznych wchodzących w skład GOS-Global Observing System. Zarzucono, że realizacja przedmiotowej inwestycji w bezpośrednim sąsiedztwie wpłynie na zdolność prawidłowego wykonywania pomiarów i obserwacji zlokalizowanej w obszarze oddziaływania inwestycji stacji, w stopniu uniemożliwiającym jej całkowite działanie. W takim przypadku nie będzie możliwe zapewnienie osłony hydrologicznej i meteorologicznej dla tego regionu. Nadto zarzucono, że niewłaściwie odmówiono w sprawie niniejszej zawieszenia postępowania. Podniesiono, że jako zagadnienie wstępne powinno być uznane postępowanie prowadzone w sprawie ustanowienia strefy ochronnej urządzeń pomiarowych stacji. W ocenie strony odwołującej ostateczny kształt pozwolenia na budowę jest determinowany zakresem wyznaczonej strefy ochronnej urządzeń pomiarowych stacji zlokalizowanej na działce sąsiedniej, co wynika z art. 382 ust. 4 ustawy-Prawo wodne.

Wojewoda P. decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] uchylił decyzję Prezydenta Miasta B. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Jako podstawowy powód wydania decyzji kasacyjnej podano konieczność uzyskania nowej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Wskazano, że w aktach sprawy znajduje się decyzja z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] o środowiskowych uwarunkowaniach stwierdzająca brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji. W niniejszej sprawie 6 – letni termin o którym mowa w art. 72 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa) upłynął w dniu 5 października 2015 r. natomiast wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę został złożony w dniu [...] września 2017 r. Organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie nie zachodzą przesłanki o których mowa w art. 72 ust. 4 ustawy. W ocenie organu odwoławczego bezskuteczny upływ 6 – letniego terminu (niezłożenie wniosku o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę w tym terminie) powoduje, że adresat decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie może już dołączyć posiadanej decyzji do wniosku o wydanie decyzji określonej w art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy. Uzyskanie w wymaganym terminie ważności decyzji środowiskowej, decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego z dnia [...] września 2011 r. nr[...] pozostaje, zdaniem organu odwoławczego, bez znaczenia dla możliwości wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, ponieważ w przepisach prawa brak jest przesłanki wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jako okoliczności wpływającej na wydłużenie tego terminu.

Nadto w ponownie prowadzonym postępowaniu nakazano organowi pierwszej instancji sprawdzenie ustaleń w zakresie obsługi komunikacyjnej, zawartych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego a także wyjaśnienie wątpliwości dotyczących szerokości elewacji frontowej.

Odnośnie zarzutu odwołania dotyczącego naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane nakazano organowi pierwszej instancji przeanalizować zarzucany negatywny wpływ inwestycji na zdolność prawidłowego wykonywania pomiarów i obserwacji przez zlokalizowaną w obszarze oddziaływania inwestycji stację synoptyczną I rzędu. Natomiast odnośnie naruszenia art. 382 ust. 2 pkt 2 ustawy-Prawo wodne wskazano, że jest on powiązany z art. 474 tej ustawy. Regulacja ta zdaniem organu odwoławczego odnosi się do dokonywanych przez osoby fizyczne czynności faktycznych, które nie stanowią przedmiotu postępowań administracyjnych. Organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma instrumentów do zastosowania tej regulacji. Nie jest też władny do oceny czy dane zachowanie stanowi przestępstwo zniszczenia, uszkodzenia, zakłócenia prawidłowego funkcjonowania czy też zmiany warunków obserwacji. Mechanizmem prawnym, który ma na celu administracyjnoprawną ochronę urządzeń pomiarowych są tworzone na podstawie art. 382 ust. 4 ustawy – Prawo wodne, strefy ochronne urządzeń pomiarowych służb państwowych stanowiące obszary, na których obowiązują zakazy, nakazy lub ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów oraz korzystania z wód. W ponownie prowadzonym postępowaniu zobowiązano organ pierwszej instancji do uwzględnienia konkretnych i jednoznacznych zakazów o których mowa w ust. 5 art. 382, tj. zdaniem organu odwoławczego organ pierwszej instancji powinien uwzględnić strefę ochronną urządzeń pomiarowych, jeśli zaszłaby okoliczność jej ustanowienia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. podano, że samo stwierdzenie, iż wynik innego postępowania może mieć, a nawet niewątpliwe będzie miał wpływ na losy sprawy administracyjnej, nie daje jeszcze podstaw do zawieszenia postępowania, jeżeli w chwili orzekania możliwe jest rozpatrzenie sprawy przez organ administracyjny i wydanie decyzji. Natomiast to, że wynik innego postępowania może mieć wpływ na treść decyzji, nie przesądza o istnieniu zagadnienia wstępnego.

Sprzeciw od tej decyzji do sądu administracyjnego wniosło Miasto B. i zarzuciło naruszenie art. 138 § 2 K.p.a. poprzez błędne jego zastosowanie przy braku istnienia przesłanek uzasadniających uchylenie przez organ odwoławczy decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu organowi do ponownego rozpatrzenia. Wskazując na powyższe naruszenie wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów decyzji kasacyjnej podano, że bezzasadny jest zarzut zaniechania sprawdzenia ustaleń w zakresie obsługi komunikacyjnej, zawartych w decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego i że w związku z tym nie jest zapewniona odpowiednia liczba miejsc postojowych. Wskazano, że zapotrzebowanie na ilość miejsc dla przedmiotowej inwestycji wynosi 995. Na terenie inwestycji zaprojektowano 397 miejsc postojowych. Pozostałe miejsca postojowe w liczbie 598 zapewniono w pasie drogowym gminnej drogi publicznej [...], której projekt zatwierdzony został decyzją z dnia [...] października 2017 r. nr [...], gdzie zaplanowano 312 miejsc postojowych oraz w pasie drogowym projektowanej drogi gminnej, której projekt został zatwierdzony decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...], gdzie planuje się 333 miejsca postojowe. Łączna liczba miejsc postojowych, zlokalizowanych w pasach drogowych projektowanych dróg wynosi 645 (333+312), co daje nadwyżkę miejsc postojowych, wymaganych do obsługi przedmiotowej inwestycji poza granicami terenu inwestycji. Zaznaczono przy tym, że kserokopie (poświadczone za zgodność z oryginałem) obu wyżej wskazanych decyzji znajdowały się w aktach sprawy niniejszej, przekazanych wraz z odwołaniem do Wojewody P. Zarzucono, że organ odwoławczy pominął milczeniem istnienie ww. decyzji i w rezultacie dokonał błędnych ustaleń, skutkujących bezpodstawnym nakazem przeprowadzenia ponownych wyjaśnień w powyższym zakresie.

Organ odwoławczy także wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu zarzucił, że przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany nie spełnia wymogu określonego w punkcie 2 decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego, a dotyczącego konieczności zachowania maksymalnej szerokości elewacji frontowej budynku, tj. do 150,00 m. Zdaniem organu odwoławczego wskazany w projekcie zagospodarowania terenu wymiar szerokości elewacji frontowej (południowej) wynoszący 147,00 m, nie określa całej szerokości elewacji, ponieważ nie jest to wymiar, który łączy najdalej oddalone punkty w widoku budynku od strony frontu działki. Odnosząc się do powyższego podano, że biorąc pod uwagę definicję frontu działki określoną w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588; dalej powoływane jako rozporządzenie), za elewację frontową przyjęto tę część obiektu budowlanego, która znajduje się od strony działki budowlanej przylegającej do drogi z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę. Wskazano, że zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia parametr ten wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym. Możliwa jest tolerancja szerokości do 20%. Następnym wziętym pod uwagę parametrem kształtowania zabudowy była wysokość. Zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki dla nowej zabudowy wyznaczana jest jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Wysokość ta jest mierzona od średniego poziomu terenu przed głównym wejściem do budynku (§ 7 ust. 2 rozporządzenia). Zdaniem inwestora z powyższego wynika, że przy określeniu gabarytów planowanego budynku, jego parametry powinny być określone oddzielnie dla elewacji frontowej, tj. ściany budynku (jej szerokość i wysokość do gzymsu lub attyki) oraz oddzielnie dla dachu. Przy ustaleniu wysokości elewacji frontowej brana jest pod uwagę jej krawędź, tj. gzyms lub attyka, czyli górna krawędź ściany. Dlatego właściwym było przyjęcie, że elewacja frontowa to ściana usytuowana od strony frontowej działki budowlanej, a jej szerokość mierzy się na odcinku łączącym najdalej oddalone od siebie punkty w widoku ściany, a nie tak jak to przyjął organ odwoławczy, w linii prostej łączącej najdalej oddalone punkty w widoku całego budynku. Podniesiono, że formę architektoniczną projektowanego obiektu stanowi budynek hali zdominowany przez zadaszenie stanowiące wycinek kopuły, ściętej ścianami przeszkleń z trzech kierunków. Układ konstrukcyjny zadaszenia został zaprojektowany w taki sposób, że przykrywa on przeszklone ściany budynku oraz zlokalizowane przy nich wydzielone, utwardzone miejsca przeznaczone pod urządzenia techniczne, tzw. "parki techniczne", poza obrysem ścian zewnętrznych projektowanej hali. Główny wjazd oraz wejście na działkę inwestycji odbywać się będzie z pasa drogowego projektowanej drogi gminnej, której projekt został zatwierdzony decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, tj. od strony południowej. Dlatego też biorąc pod uwagę definicję frontu działki, określoną w § 2 pkt 5 ww. rozporządzenia, za front działki o nr ewid. gr. [...] przyjęto jej południową część, w związku z czym elewację frontową stanowi powierzchnia ściany od strony głównego wjazdu i wejścia na działkę, której szerokość została wymierzona na 147,00 m, tj. zgodnie z wymogiem posiadanej przez inwestora decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zdaniem inwestora żądanie aby uwzględnić w ponownie prowadzonym postępowaniu przy ustalaniu szerokości elewacji frontowej - szerokość dachu, jest pozbawione uzasadnienia prawnego. Dach jest odrębnym od elewacji elementem budynku, zazwyczaj szerszym od jego ścian, a odrębność tę potwierdza treść rozporządzenia, ustalając odmiennie wymagania dla elewacji i dachu budynku.

Za bezzasadny uznano także zarzut braku decyzji środowiskowej w postępowaniu poprzedzającym wydanie pozwolenia na budowę. Odnosząc się do powyższego podano, że w przepisach art. 72 ust. 3 i 4 ustawy wskazano terminy, w których na podstawie decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania można ubiegać się o wydanie jednej z decyzji wymienionych w art. 72 ust. 1 ustawy. W ocenie strony wnoszącej sprzeciw do zachowania terminu "obowiązywania" decyzji środowiskowej niezbędne jest skuteczne złożenie wniosku o wydanie jednej z decyzji wskazanych w art. 72 ust. 1 ustawy. W sprawie niniejszej w terminie wystąpiono o wydanie decyzji o której mowa w art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy. Wskazano, że w dniu [...] września 2011 r. uzyskano decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego wobec czego należy stwierdzić, że inwestor dopełnił ustawowego obowiązku uzyskując przed upływem 6 lat decyzję wskazaną w art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy. Dlatego nie istnieje obowiązek uzyskiwania ponownie tej samej decyzji na potrzeby postępowania o udzielnie pozwolenia na budowę. Podniesiono, że zakwestionowanie "ważności" decyzji środowiskowej, przez wzgląd na upływ ustawowo zakreślonego terminu, pomimo uzyskania decyzji lokalizacyjnej musiałoby skutkować stwierdzeniem nieważności także i tej decyzji, wydanej na podstawie decyzji środowiskowej i inkorpującej jej ustalenia do własnych postanowień. Taki skutek byłby zaś sprzeczny z art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie strony wnoszącej sprzeciw decyzja środowiskowa została "skonsumowana" w momencie złożenia wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej i brak jest podstaw do żądania wydania nowej decyzji środowiskowej na etapie ubiegania się o pozwolenie na budowę. Podniesiono, że ustawodawca ograniczając skuteczność prawną decyzji środowiskowej po upływie 6/10 lat nie uczynił tego w odniesieniu do decyzji niejako już "potwierdzonych" jedną z decyzji wymienionych w art. 72 ust. 1 ustawy. Uzyskanie decyzji środowiskowej wymagane jest przy ubieganiu się o jedną ze wskazanych decyzji, a nie dla każdej z nich osobna. Nadmieniono przy tym, że przedmiotowa decyzja środowiskowa stwierdzała brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko.

Odnosząc się do zarzutu niewyjaśnienia wszystkich okoliczności w przedmiocie wpływu planowanej inwestycji na prawidłowość pomiarów i obserwacji IMGW-PIB podano, że organ odwoławczy w żaden sposób nie wskazał, na czym miałyby polegać ponowione czynności w tym zakresie. Wręcz przeciwnie stwierdzono, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma instrumentów do zbadania takich okoliczności. Odnośnie obowiązku uwzględniania stref ochronnych stwierdzono, że jest on niewykonalny, albowiem takich stref w dacie orzekania przez organ pierwszej instancji nie było i nadal nie ma.

Organ w odpowiedzi na sprzeciw wniósł o jego oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

Sprzeciw podlega oddaleniu.

Przedmiotem zaskarżenia w sprawie niniejszej jest decyzja Wojewody P. wydana na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., czyli tzw. decyzja kasacyjna. Od dnia [...] czerwca 2017 r. decyzja taka podlega zaskarżeniu wyłącznie sprzeciwem, a nie skargą, zaś zasady rozpoznawania sprzeciwów od decyzji kasacyjnych zostały uregulowane w rozdziale 3a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: P.p.s.a.).

Zgodnie z art. 64e P.p.s.a. rozpoznając sprzeciw od decyzji, sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 K.p.a. Oznacza to, że zakres kontroli legalności sprawowany przez sąd administracyjny w sprawie zainicjowanej sprzeciwem od decyzji kasacyjnej został określony w sposób zawężający, tzn. rola sądu administracyjnego kontrolującego decyzję o charakterze kasacyjnym sprowadza się do analizy przyczyn, dla których organ odwoławczy uznał za konieczne skorzystanie z możliwości przewidzianej przepisem art. 138 § 2 K.p.a. W konsekwencji, sąd jest władny uwzględnić sprzeciw wyłącznie, gdy uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia nie wynikało z przesłanek wynikających z art. 138 § 2 K.p.a. Jak wskazuje się w orzecznictwie, sprzeciw od decyzji kasacyjnej jest kierowany wyłącznie przeciwko uchyleniu decyzji pierwszointancyjnej i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia, sprzeciw ten inicjuje postępowanie szczególne, w którym sąd powinien wyłącznie ocenić, czy organ odwoławczy zasadnie uchylił się od wydania rozstrzygnięcia merytorycznego co do istoty sprawy, nie powinien zaś, jak w przypadku spraw ze skarg, rozstrzygać w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.). Kontrola ta nie może zatem obejmować oceny materialnoprawnej co do istoty sprawy, gdyż formułowanie wniosków w tym zakresie byłoby niedopuszczalne i przedwczesne (vide: wyrok WSA w Poznaniu z 8 sierpnia 2017 r., IV SA/Po 649/17; wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 17 października 2017 r., II SA/Go 838/17; wyrok WSA w Łodzi z 29 listopada 2017 r., II SA/Łd 654/17, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA).

Przepis art. 138 § 2 K.p.a., w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, stanowi że organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Stosownie do § 2b art. 138 K.p.a. przepisu § 2 nie stosuje się w przypadkach, o których mowa w art. 136 § 2 lub 3 K.p.a., tj. gdy organ drugiej instancji sam przeprowadzi konieczne postępowanie wyjaśniające w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy, na zgodny wniosek wszystkich stron (art. 136 § 2 K.p.a) lub na wniosek jednej ze stron, za zgodą pozostałych stron (art. 136 § 3 K.p.a.).

Organ odwoławczy odstępując od możliwości uzupełnienia postępowania dowodowego i wydając decyzję kasacyjną na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., powinien wskazać przyczyny niezastosowania art. 136. Jednocześnie zaakcentować należy, że organ odwoławczy nie może zastępować organu pierwszej instancji w prowadzeniu postępowania zmierzającego do wyjaśnienia kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia, ponieważ prowadziłoby to do naruszenia prawa strony do dokonania ich oceny i rozpatrzenia sprawy w jej całokształcie przez organy dwóch instancji. Treść przesłanek określonych w art. 138 § 2 K.p.a. powinna tym samym być interpretowana łącznie z przepisem art. 136 K.p.a., określającym granice postępowania wyjaśniającego przed organem odwoławczym. Przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego, przekraczającego granice wyznaczone przez art. 136 K.p.a. stanowi naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, której istota polega na dwukrotnym rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu sprawy (art. 15 K.p.a.). Po uchyleniu decyzji przez organ odwoławczy na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. sprawa wraca do poprzedniego stanu i postępowanie przed organem pierwszej instancji toczy się od początku, więc od nowa należy ustalić stan faktyczny, jak i prawny, badanej sprawy.

Badając – w świetle powyższych kryteriów – zasadność wydania w niniejszej sprawie decyzji kasacyjnej, Sąd stwierdził, że okoliczności jakimi kierował się organ odwoławczy uzasadniały uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Przede wszystkim zasadnie organ odwoławczy wskazał na konieczność uzyskania nowej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sprzeciwu jest decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę hali widowiskowo – sportowej.

Stosowanie do treści art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1332, ze zm.), przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno – budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostepnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Wystąpienie z wnioskiem o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę jest w przedmiotowej sprawie kolejnym etapem realizacji inwestycji, bowiem dla terenu, na którym ma zostać wybudowana inwestycja nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Koniecznym zatem było uzyskanie, przed wystąpieniem o udzielenie pozwolenia na budowę, decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, co w niniejszej sprawie miało miejsce. Decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] ustalono lokalizację inwestycji celu publicznego dla przedmiotowej inwestycji. Wydanie tej decyzji zostało poprzedzone, zgodnie z treścią art. art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa), postępowaniem przeprowadzonym w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań inwestycji. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...]. stwierdzono brak potrzeby przeprowadzania oceny odziaływania inwestycji na środowisko. Pomimo tego, że decyzją tą stwierdzono brak potrzeby przeprowadzania postępowania o oddziaływaniu inwestycji na środowisko to zawiera ono ustalenia w przedmiocie warunków ochrony przed uciążliwościami spowodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne i promieniowanie, zanieczyszczeniem powietrza wody i gleby. W decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego stwierdzono, że inwestycja w zakresie ww. warunków ma być zaprojektowana i zrealizowana z uwzględnieniem wymagań wynikających z decyzji z dnia [...] sierpnia 2009 r.

Spór w sprawie niniejszej dotyczy tego czy na kolejnym etapie postępowania inwestycyjnego jakim jest zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę inwestor musi dysponować aktualną decyzją środowiskową. Zdaniem inwestora uzyskanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego skutkuje "skonsumowaniem" przez tę decyzję decyzji środowiskowej i brak jest podstaw do żądania decyzji środowiskowej na etapie ubiegania się o pozwolenie na budowę. Z kolei zdaniem organu odwoławczego do wniosku o wydanie decyzji o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę powinna być dołączona decyzja środowiskowa. Rozstrzygnięcie tego sporu na gruncie sprawy niniejszej jest o tyle istotne, że na etapie składania wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę inwestor nie dysponował aktualną decyzja środowiskową.

Odnosząc się do powyższego podać należy, że zgodnie z treścią art. 72 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy, wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem: decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych - wydawanych na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, 961, 1165, 1250 i 2255) - pkt 1; decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (w tym decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego) – pkt 3. W wyroku z dnia 15 marca 2017 r. wydanym w sprawie II OSK 2697/15 (pub. Lex nr 2305637) NSA stwierdził, że pomimo tego iż w art. 72 ust. 1 ustawy, nie ma wśród wymienionych decyzji rozstrzygnięcia dotyczącego lokalizacji inwestycji celu publicznego, to jednak z uwagi na zbliżony charakter tej decyzji do decyzji o warunkach zabudowy stwierdzić należy, że decyzja lokalizacyjna musi być poprzedzona postępowaniem środowiskowym.

Zgodnie z ust. 3 art. 72 ustawy, decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji, o których mowa w ust. 1, oraz zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1a. Złożenie wniosku lub dokonanie zgłoszenia następuje w terminie 6 lat od dnia, w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna, z zastrzeżeniem ust. 4 i 4b.

W sprawie niniejszej do wniosku o wydanie decyzji ustalającej lokalizację celu publicznego dołączona została decyzja środowiskowa i nastąpiło to w terminie 6 lat od dnia w którym decyzja środowiskowa stała się ostateczna. Jak już wskazano powyżej decyzja stwierdzająca brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko została wydana w dniu [...] sierpnia 2009 r. Z kolei decyzja lokalizacyjna została wydana w dniu [...] września 2011 r. Natomiast na datę złożenia wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w dniu [...] września 2017 r. decyzja środowiskowa nie była już aktualna. Termin 6- lat upłynął bowiem w dniu [...] października 2015 r.

Zdaniem Sądu nie ma racji inwestor, że wydanie decyzji lokalizacyjnej w terminie, w którym decyzja środowiskowa była aktualna, skutkowało "skonsumowaniem" tej decyzji i brak było potrzeby dołączania decyzji środowiskowej do wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę. Sąd stoi na stanowisku, że na każdym z etapów realizacji przedsięwzięcia inwestor zobowiązany jest do przedłożenia aktualnej decyzji środowiskowej.

Uzasadniając ten pogląd przede wszystkim wskazać należy na cel uregulowania terminowości obowiązywania decyzji środowiskowej. W doktrynie stwierdza się, że "zakreślenie przez prawodawcę czasowych granic obowiązywania warunków, na jakich podmiot korzystający ze środowiska może ingerować w to środowisko jest w pełni zrozumiałe, gdyż raz ustalone warunki ingerencji w środowisko nie są niezmienne, a można wręcz uznać, że są dość zmienne" (vide: B. Rakoczy, Komentarz do art. 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, pub. Lex, uwaga 2). Również K. Gruszecki określenie czasowych granic obowiązywania decyzji środowiskowej tłumaczy dość szybkimi zmianami zachodzącymi w środowisku i w rozwiązaniach technicznych stanowiących podstawę realizacji przedsięwzięcia (vide: Komentarz do art. 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, pub. Lex, uwaga 4). Regulacja ta, zdaniem Sądu, ma na celu zagwarantowanie realizacji inwestycji w aktualnych uwarunkowaniach środowiskowych z wykorzystaniem adekwatnych rozwiązań technicznych.

W okolicznościach faktycznych sprawy niniejszej aktualność postępowania środowiskowego nabiera szczególnego znaczenia. Podnieść bowiem należy, że zarówno decyzja środowiskowa jak i decyzja ustalająca lokalizację celu publicznego w zakresie wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich nie analizują zarzucanego przez stację synoptyczną negatywnego wpływu inwestycji na prawidłowe wykonywanie przez tę stację pomiarów meteorologicznych. Jak wynika z akt sprawy Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowy Instytut Badawczy z siedzibą w Warszawie w dniu [...] maja 2005 r. zwrócił się do Prezydenta Miasta B. z wnioskiem o ustanowienie strefy ochronnej wokół ogródka pomiarowego Stacji Hydrologiczno – Meteorologicznej w B. W uzasadnieniu wniosku podano, że stacja prowadzi obserwacje od początku lat 70 –tych. Przez wile lat Stacja stanowiła jedyną zabudowaną nieruchomość w tym rejonie miasta. Postępująca rozbudowa miasta powoduje jednak realne zagrożenie dla działalności stacji. Wniosek o ustanowienie strefy ochronnej ma służyć zachowaniu dotychczasowych warunków zagospodarowania terenów wokół stacji w strefie o promieniu od 100 do 300 m, względnie prowadzenia procesu dalszego zagospodarowania z najmniej negatywnymi skutkami dla realizowanych przez stację zadań. Podniesiono, że nie zapewniona strefa ochronna dla pomiarów meteorologicznych to niewiarygodne dane, m.in. podwyższona temperatura powietrza, zaniżone opady, zakłócone pomiary prędkości i kierunku wiatru, parowania i promieniowania słonecznego a także brak możliwości prawidłowej oceny stanu zachmurzenia, widzialności i stanu pokrywy śnieżnej. W piśmie z dnia [...] listopada 2017 r. Instytut złożył wniosek o zawieszenie postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2018 r. odmówiono zawieszenia postępowania. Skarga do sądu administracyjnego na to postanowienie została odrzucona w dniu 26 marca 2018 r. (II SA/Bk 168/18) jako niedopuszczalna. W piśmie z dnia [...] lutego 2018 r. Instytut wystąpił z kolejnym wnioskiem o zawieszenie postępowania podtrzymując swoje stanowisko, że postępowanie o ustanowienie strefy ochronnej stanowi zagadnienie wstępne w sprawie dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Organ postanowieniem z dnia [...] lutego 2018 r. ponownie odmówił zawieszenia postępowania. W uzasadnieniu wywiedziono, że w uwagi na to, iż do chwili obecnej nie ustanowiono stref ochronnych to nie można mówić o istnieniu zagadnienia wstępnego. Powyższe okoliczności faktyczne prowadzą do wniosku, że w sprawie niniejszej mamy do czynienia z taką sytuacja w której z jednej strony wniosek o ustanowienie stref ochronnych z 2005 r. nie jest rozpatrzony przez organ do chwili obecnej (pełnomocnik inwestora na rozprawie w dniu 27 września 2018 r. podał, że nie ma jeszcze orzeczenia o strefach ochronnych), z drugiej strony nie zawiesza się postępowania inwestycyjnego twierdząc, że dopiero ustanowienie stref ochronnych urządzeń pomiarowych powoduje powstanie ograniczeń w zakresie wznoszenia obiektów budowlanych oraz wykonywania robót budowlanych. Jako, że inwestorem jest Miasto B. a organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie stref ochronnych jak i decyzji dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę jest Prezydent Miasta B. stwierdzić można, że brak decyzji o strefach ochronnych jest działaniem zamierzonym. Sąd zauważa przy tym, że ocena legalności postanowienia w przedmiocie odmowy zawieszenia postepowania w niniejszym postępowaniu sądowym nie jest możliwa. Postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania, jak słusznie wywiedziono w orzeczeniu z dnia 26 marca 2018 r. nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, albowiem nie przysługuje na nie zażalenie ani nie jest to postanowienie kończące postępowanie lub rozstrzygające sprawę co do istoty. Postanowienie takie może być zatem zakwestionowane w odwołaniu od decyzji. Instytut odwołując się od decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę zakwestionował odmowę zawieszenia postępowania. Wojewoda odnosząc się do tego zarzutu lakonicznie stwierdził, że to iż wynik innego postepowania może mieć wpływ na treść decyzji, nie przesądza o istnieniu zagadnienia wstępnego. Jako, że sprawa niniejsza przed sądem administracyjnym toczy się na skutek sprzeciwu od decyzji kasacyjnej Sąd nie ma możliwości wypowiedzi w przedmiocie legalności postanowienia o odmowie zawieszenia postepowania. Jak już wywiedziono powyżej, zgodnie z art. 64e P.p.s.a. sąd rozpoznając sprzeciw od decyzji ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 K.p.a. Dlatego też, zdaniem Sądu, w sprawie toczącej się ze sprzeciwu od decyzji kasacyjnej nie ma zastosowania art. 135 P.p.s.a., który stanowi, że sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. W sprawie ze sprzeciwu od decyzji kasacyjnej wydanej w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę sąd nie może oceniać zasadności odmowy zawieszenia tego postępowania w trybie art. 135 P.p.s.a. Nie zmienia to jednak faktu, że powyższe okoliczności przemawiają za stanowiskiem, iż na etapie zatwierdzania projektu budowlanego i udzielania pozwolenia na budowę inwestor powinien dołączyć do wniosku aktualną decyzję środowiskową.

W sprawie niniejszej na dzień złożenia wniosku o wydanie decyzji o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę upłynęło ponad 8 lat od daty wydania decyzji środowiskowej. Wniosek ten zatem został złożony po upływie 6 lat co oznacza, że inwestor nie mógł dołączyć do niego aktualnej decyzji środowiskowej. Wymóg taki oprócz art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika także z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane.

W sprawie przy tym nie zachodzą przesłanki wydłużenia przedmiotowego terminu do 10 lat. Zgodnie z art. 72 ust. 4 ustawy, złożenie wniosku lub dokonanie zgłoszenia może nastąpić w terminie 10 lat od dnia, w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna, o ile strona, która złożyła wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, lub podmiot, na który została przeniesiona ta decyzja, otrzymali, przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 3, od organu, który wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, stanowisko, że realizacja planowanego przedsięwzięcia przebiega etapowo oraz że aktualne są warunki realizacji przedsięwzięcia określone w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach lub postanowieniu, o którym mowa w art. 90 ust. 1, jeżeli było wydane. Zajęcie stanowiska następuje w drodze postanowienia uwzględniającego informacje na temat stanu środowiska i możliwości realizacji warunków wynikających z decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z regulacji tej zatem wynika, że termin aktualności decyzji środowiskowej może uleć przedłużeniu o 4 lata, jeżeli realizacja przedsięwzięcia ma przebiegać etapowo oraz nie zmieniły się warunki jego realizacji. Ocena co do etapowości warunków realizacji przedsięwzięcia lub zmiany warunków jego realizacji należy do organu, który wydał decyzję o uwarunkowaniach środowiskowych. Aby jednak organ miał możliwość potwierdzenia, że przedsięwzięcie jest realizowane etapowo oraz wydłużyć termin, w jakim podmiot zainteresowany może ubiegać się o decyzję stanowiącą podstawę realizacji przedsięwzięcia, wnioskodawca musi wystąpić z wnioskiem na podstawie art. 72 ust. 4 ustawy z odpowiednim wyprzedzeniem, umożliwiającym organowi administracji wydanie postanowienia przed upływem terminu, w jakim dotychczas decyzja środowiskowa mogła stanowić podstawę do ubiegania się o zezwolenie stanowiące podstawę realizacji przedsięwzięcia. Inwestor w sprawie niniejszej nie podjął żadnych działań w celu uzyskania takiego rozstrzygnięcia. Stwierdzić zatem należy, ze termin aktualności decyzji środowiskowej nie mógł być przedłużony.

Nadmienić przy tym należy, że aktualnie od dnia 4 września 2015 r., tj. od dnia w którym weszła w życie ustawa z dnia 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1211) terminy te wydłużono z 4 i 6 lat na 6 i 10 lat.

Rację ma zatem organ odwoławczy, że w sprawie zachodzi konieczność uzyskania nowej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Bez znaczenia, zdaniem Sądu, pozostaje to, że decyzja środowiskowa stwierdzała brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko. Sądowi znane jest stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 21 listopada 2006 r., II OSK 1371/05 (pub. Lex nr 318327) zgodnie z którym "tylko w takich wypadkach, gdy powinno być przeprowadzone postepowanie o oddziaływaniu na środowisko organ architektoniczno – budowlany bada, czy zostało ono przeprowadzone, jaki jest jego wynik, a więc zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego bada projekt budowlany z wymaganiami ochrony środowiska". W sprawie niniejszej pomimo tego, że stwierdzono brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko to określono warunki ochrony przed uciążliwościami spowodowanymi przez hałas, wibracje, zakłócenia elektryczne i promieniowanie, zanieczyszczeniem powietrza, wody, gleby. Warunki te, jak już wskazano powyżej, w decyzji lokalizacyjnej nakazano uwzględnić przy projektowaniu i realizowaniu inwestycji.

Sąd nie podziela przy tym stanowiska inwestora, że zakwestionowanie "ważności" decyzji środowiskowej, z uwagi na upływ terminu, pomimo uzyskania decyzji lokalizacyjnej musiałoby skutkować stwierdzeniem nieważności także i tej decyzji wydanej na podstawie decyzji środowiskowej i inkorpującej jej ustalenia, a to z kolei byłoby sprzeczne z art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1073 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem istotnie decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. W ocenie Sądu jednak związanie to nie ma charakteru bezwzględnego i dotyczy przede wszystkim parametrów technicznych inwestycji. Związanie to nie dotyczy jednak takich kwestii jak ocena odziaływania planowanej inwestycji na środowisko, a w konsekwencji konieczności wdrożenia przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia (tak też WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 26 kwietnia 2018 r., II SA/Sz 55/18, Lex nr 2507745).

W ocenie Sądu jako, że na każdym z etapów realizacji inwestycji organy zobowiązane są przed wydaniem decyzji badać, czy zachodzą okoliczności uzasadniające przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko, ocena ta w sprawie niniejszej powinna dotyczyć tylko etapu pozwolenia na budowę.

Reasumując tę część rozważań stwierdzić należy, że zasadnie organ odwoławczy wydał decyzję kasacyjną z uwagi na konieczność uzyskania przez inwestora nowej (aktualnej) decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W ponownie prowadzonym postępowaniu inwestor powinien przeprowadzić postępowanie środowiskowe przy czym wynik tego postępowania będzie miał wpływ na etap procesu inwestycyjnego dotyczącego zatwierdzenia projektu budowalnego i udzielenia pozwolenia na budowę. W ocenie Sądu bez względu na wynik postępowania środowiskowego nie będzie zachodziła potrzeba powtarzania postępowania dotyczącego ustalenia lokalizacji inwestycji.

Odnosząc się do naruszenia dotyczącego braku ustaleń dotyczących zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc postojowych, zdaniem Sądu, mogło być ono usunięte przez organ odwoławczy w trybie art. 136 K.p.a. w zw. z art. 35 ust. 3 ustawy – Prawo budowlane. Tym bardziej, że istotnie w aktach sprawy znajdują się obie wskazane przez inwestora decyzje zatwierdzające projekty dróg w pasach których zaprojektowano miejsca postojowe, mające zapewnić liczbę miejsc postojowych potrzebnych do obsługi przedmiotowej inwestycji.

Z kolei uchybienie dotyczące sposobu określenia szerokości elewacji frontowej, zdaniem Sądu, nie miało miejsca. Sąd podziela stanowisko inwestora, że przy ustalaniu szerokości elewacji frontowej nie powinna być uwzględniana szerokość dachu. Dach jest odrębnym od elewacji elementem budynku. Oddzielenie określa się parametry dla elewacji frontowej i oddzielnie dla dachu. Powyższe wynika z § 6 ust. 1 i § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588). Regulacja ta stanowi, że wysokość elewacji frontowej określa się do gzymsu lub attyki, nie uwzględnienia się więc dachu. Wymierzona w taki sposób szerokość elewacji frontowej, tj. ściany usytuowanej od strony południowej działki wynosi 147,00 m i jest zgodna z wymogiem określonym w decyzji lokalizacyjnej.

Mając powyższe na uwadze sprzeciw oddalono na podstawie art. 151a § 2 ustawy-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.