Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek Tomasz Zbrojewski (spr.) Protokolant Magdalena Cieślak po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2007 sygn. akt II SA/Wa 118/07 w sprawie ze skargi G. S. na orzeczenie Komendanta [...] Policji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby postanawia: odrzucić skargę kasacyjną

I OSK 1183/07

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2007 roku o sygn. akt II SA/Wa 118/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę G. S. na orzeczenie Komendanta [...] Policji z dnia [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Komendant [...] Policji orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia [...], na podstawie art. 135n ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 z późn. zm.), po rozpoznaniu odwołania G. S., utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Rejonowego Policji W. [...] z dnia [...] o stwierdzeniu winy i wymierzeniu kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby.

Wskazanym orzeczeniem dyscyplinarnym uznano st. sierż. G. S., referenta Referatu [...] Sekcji [...] Komendy Rejonowej Policji W. [...], winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na tym, że będąc funkcjonariuszem Policji w dniu [...] na ul. [...] w W., podczas wykonywania czynności służbowych, wspólnie i w porozumieniu z S. K. przekroczył uprawnienia w ten sposób, że poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, umieszczając w mandacie karnym stwierdzenie, że M. W. na ul. [...] kierował pojazdem marki [...] o nr rej. [...] bez włączonych świateł mijania. Następnie potwierdził w notatniku służbowym przeprowadzenie tej czynności, podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca. Powyższym naruszył dyscyplinę służbową, określoną w art. 132 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 132 ust. 4 ustawy o Policji oraz w związku z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk.

Przedmiotem postępowania dyscyplinarnego przeciwko G. S. jest przewinienie dyscyplinarne, które jednocześnie wyczerpuje znamiona przestępstwa, polegającego na poświadczeniu nieprawdy. Zebrany w toku postępowania dyscyplinarnego materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że obwiniony jest winnym popełnienia zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego. Obwiniony dopuszczając się zarzucanego mu czynu i wykorzystując swoje stanowisko służbowe sprzeniewierzył się obowiązkom policjanta i naruszył dobre imię Policji, co uniemożliwia jego pozostawanie w służbie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie G. S. podniósł zarzut braku niezbędnych ustaleń faktycznych do orzekania w sprawie, nieprawidłowego ustalenia stanu faktycznego oraz zarzut naruszenia zasad postępowania dyscyplinarnego, a także zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego.

W odpowiedzi na skargę Komendant [...] Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż organy w zaskarżonym orzeczeniu prawidłowo oceniły działanie funkcjonariusza jako naruszenie zasad dyscypliny i należycie rozpatrzyły sprawę.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 132 ustawy o Policji, policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi zaś czyn polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów.

Według mającego zastosowanie w sprawie przepisu art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa.

Poświadczenie nieprawdy w mandacie karnym jest jednak nie tylko naruszeniem dyscypliny służbowej, polegającym na przekroczeniu uprawnień, ale także przestępstwem podlegającym odpowiedzialności karnej. Fakt ten może być podstawą wszczęcia i prowadzenia postępowania dyscyplinarnego, a w konsekwencji prowadzić do wydania w tym przedmiocie orzeczenia. Czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie znamiona przestępstwa lub wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej, niezależnie od odpowiedzialności karnej.

Sąd meriti uznał, iż zgromadzony w toku postępowania dyscyplinarnego materiał dowodowy potwierdza, iż skarżący w dniu [...] poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mających znaczenie prawne w mandacie karnym, nałożonym na M. W.. Stwierdził również, iż nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skarżącego, co do naruszenia przepisów postępowania dyscyplinarnego, albowiem jak wskazują akta dyscyplinarne, w dniu [...] skarżący został zapoznany z aktami postępowania dyscyplinarnego, a w dniu [...] uczestniczył w raporcie dyscyplinarnym.

W konkluzji Sąd I instancji uznał za stosowne dodać, że objęcie policjantów odpowiedzialnością dyscyplinarną uzasadnia społeczna rola tej formacji, charakter powierzonych zadań i kompetencji oraz związane z działalnością Policji publiczne zaufanie. Służyć ma również przeciwdziałaniu takim zachowaniom, które mogłyby pozbawić ją wiarygodności w oczach opinii publicznej, zwłaszcza, że wiele uprawnień przyznanych Policji pozwala na ingerowanie w sferę obywatelskich wolności i praw.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżący, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, działając na podstawie art. 173 § 1 p.p.s.a., podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania, polegającego na wadliwym ustaleniu stanu faktycznego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy i wniósł o uchylenie w całości orzeczenia Komendanta [...] Policji z dnia [...].

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, iż materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania dyscyplinarnego nie zawiera dokumentu stwierdzającego, że w dniu [...] samochód marki [...] o nr rej. [...] nie znajdował się na terenie Polski, co jest warunkiem koniecznym i niezbędnym do stwierdzenia zaistnienia zarzucanego czynu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 173 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna.

Skarga kasacyjna, zgodnie z art. 176 p.p.s.a., powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Skargę kasacyjną, jak wynika z treści art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Związanie podstawami skargi kasacyjnej powoduje, iż winny być one prawidłowo określone w samej skardze. Należy zatem powołać konkretne przepisy prawa, którym sąd uchybił, uzasadnić zarzut ich naruszenia, a w razie zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazać, że uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przyjąć zatem należy, iż środek odwoławczy, który nie odpowiada powyższym wymogom, pozbawiony jest konstytuujących go elementów treściowych.

Jak wynika z powyższych przepisów skarga kasacyjna jest niezwykle sformalizowanym środkiem prawnym i z tej racji jest obwarowana przymusem adwokacko-radcowskim. Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2006 r. o sygn. akt II OSK 817/05, publ. LEX 297271).

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącego w osobie radcy prawnego nie odpowiada żadnym, wyżej wskazanym warunkom skargi kasacyjnej.

I tak, w pierwszej kolejności wypada zauważyć, iż skarga kasacyjna, w założeniu jej autora, oparta została na podstawie kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. naruszeniu przepisów postępowania, polegającym na wadliwym ustaleniu stanu faktycznego, mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślenia jednakże wymaga fakt, iż w ramach wskazanej podstawy kasacyjnej autor skargi, zarówno w jej petitum, jak i uzasadnieniu, nie podał żadnego przepisu postępowania, który miałby zostać naruszony przez Sąd I instancji. Nie podniósł również, jaką formę miałoby przybrać zarzucane naruszenie ani jaki wpływ na wynik sprawy naruszenie to mogłoby wywrzeć. Naczelny Sąd Administracyjny, działający jako sąd kasacyjny, nie jest natomiast uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów na tle polemicznych twierdzeń strony skarżącej.

Powyższe powoduje, iż tak sformułowany zarzut wadliwego ustalenia stanu faktycznego, postawiony w ramach skargi kasacyjnej bez wskazania konkretnego przepisu, wyłącza możliwość oceny zaskarżonego orzeczenia przez sąd kasacyjny z zastosowaniem jakiejkolwiek jurydycznej argumentacji.

Ponadto wypada również zwrócić uwagę, iż skarga kasacyjna nie zawiera wniosków, które odpowiadałyby w swej treści wymogom art. 176, art. 185 czy też art. 188 p.p.s.a. Mianowicie, skarga kasacyjna zawiera żądanie uchylenia w całości orzeczenia Komendanta [...] Policji z dnia [...], nie wskazując żądania uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku. Co prawda, żądanie uchylenia orzeczenia organu administracji mogłoby stanowić podstawę do twierdzenia, iż intencją skarżącego było rozpoznanie skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny, jednak brak postawionych zarzutów naruszenia prawa materialnego czyni niemożliwym zastosowanie takiego domniemania. Zgodnie bowiem z art. 188 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżony wyrok i rozpoznać skargę jedynie w przypadku, gdy zostały naruszone przepisy prawa materialnego i nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Reasumując, stwierdzić należy, iż skarga kasacyjna nie spełnia podstawowych wymogów formalnych, określonych przepisami art. 174 i art. 176 p.p.s.a., co uzasadnia jej odrzucenie na podstawie art. 180 p.p.s.a.