Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski (spr.), Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Protokolant sekretarz sądowy Marta Zasoń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. sprawy ze skargi R. M. na akt Prezydenta Miasta R. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu drogowego 1. stwierdza nieważność zaskarżonego aktu w części dotyczącej wyznaczenia miejsca parkingowego naprzeciwko posesji nr [...] położonej przy ul. [...] w R.; 2. zasądza od Prezydenta Miasta R. na rzecz skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonym aktem z dnia [...] r. Prezydent Miasta R., działając na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) oraz § 8 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729 z 2003 r.) zatwierdził projekt zmiany stałej organizacji ruchu na ulicach [...] oraz [...]– oznakowania poziome – miejsca postojowe.

Pismem z dnia 1 marca 2012 r. R. M. jako współwłaścicielka nieruchomości położonej przy ul. [...] w R. wezwała Prezydenta Miasta R. do usunięcia naruszenia prawa w postaci niezgodności organizacji ruchu naprzeciwko bramy wjazdowej do jej posesji, uniemożliwiający swobodny wjazd i wyjazd z posesji, zwłaszcza służb ratowniczych.

W odpowiedzi na to wezwanie organ administracji pismem z dnia [...] r. odmówił uwzględnienia powyższego wezwania, podając, że zatwierdzona organizacja ruchu jest zgodna z prawem. W związku z tym R. M. w dniu 30 marca 2012 r. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach domagając się stwierdzenia, iż organizacja ruchu na ulicy [...] została dokonana z naruszeniem prawa. W szczególności skarżąca wskazała na niezgodność organizacji ruchu z art. 49 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) oraz § 155 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430 ze zm.). W odpowiedzi na skargę organ, którego działanie zaskarżono, wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej bądź oddalenie jako nieuzasadnionej. Domagał się nadto zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 561/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę R. M. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że czynność w postaci zatwierdzenia organizacji ruchu, podejmowana poprzez zarządcę drogi w trybie art. 10 ust. 6 Prawa o ruchu drogowym podlega kognicji sądu administracyjnego. Jednakże skarga podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna z uwagi na uchybienie przez skarżącą terminowi do wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa.

Na skutek skargi kasacyjnej R. M. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 r., sygn. akt I OSK 154/13 uchylił postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 października 2012 r. Sąd ten stwierdził w uzasadnieniu, że czynność Prezydenta Miasta R. w postaci zatwierdzenia projektu zmiany organizacji ruchu, stanowiła akt organu jednostki samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej podlegający kognicji sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpatrując sprawę wyrokiem z dnia 5 czerwca 2013 r. (sygn. II SA/Gl 548/13) oddalił skargę R. M. Skład orzekający uznał, że zaskarżone zarządzenie nie narusza obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego), a w szczególności uregulowań wskazanych w skardze. Miejsce parkingowe usytuowane prawie naprzeciwko bramy wjazdowej na nieruchomość skarżącej (w ramach obowiązującej strefy zamieszkania) umożliwia swobodny wjazd i wyjazd z tej działki. Jezdnia, przy uwzględnieniu tego miejsca postojowego ma szerokość 3,86 m (według skarżącej). W związku z tym zarzut naruszenia § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie jest niesłuszny, skoro wymieniony przepis przewiduje, że szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 metry. Podobnie nie został naruszony art. 49 ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, bowiem wskazane miejsce postojowe zostało przesunięte w stosunku do wjazdu na posesję ani § 155 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. (z uwagi na szerokość jezdni po odliczeniu miejsca postojowego), wskazana szerokość drogi pożarowej jest większa niż jej szerokość minimalna wymagana przepisami.

Skargę kasacyjną od tego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wniosła R. M. W złożonej skardze skarżąca zarzuciła kwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów:

1. prawa materialnego, czyli:

- § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, ze zm.) oraz § 155 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430, ze zm.) poprzez niewłaściwą ich wykładnię polegającą na uznaniu, że zapewnienie szerokości jezdni poza miejscem parkingowym ponad wymiar 3 metrów czyni organizację ruchu zgodną z tym przepisem, podczas gdy jest to wymiar minimalny, a organizacja ta w każdym wypadku winna zapewniać dojście i dojazd do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych, co oznacza, że samo zachowanie szerokości jezdni o wskazanej szerokości nie przesądza jeszcze zgodności zatwierdzenia organizacji ruchu z prawem,

- art. 49 ust. 2 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2005 r. Dz. U. Nr 108, poz. 908, ze zm.) w związku z § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez niewłaściwą ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że zapewnienie szerokości pasa jezdni o wymiarze 3 metrów nie wliczając miejsca postojowego czyni zgodnym z prawem usytuowanie tego miejsca naprzeciwko wjazdu do zabudowanej domem mieszkalnym posesji, podczas gdy hipotezą normy prawnej zawartej w art. 49 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest objęte parkowanie w sposób utrudniający wjazd lub wyjazd m.in. z bramy bez względu na szerokość jezdni, a usytuowanie miejsce postojowych w strefie zamieszkania w opisany sposób legalizuje bezprawne co do zasady zachowania kierujących pojazdami i prowadzi do zniweczenia celu zakazów wyrażonych w art.49 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

- art. 2 i art. 10 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez uznanie, że czynność z zakresu administracji publicznej dokonana przez zarządcę drogi w postaci zatwierdzenia projektu organizacji ruchu pozostaje zgodna z prawem, gdy pozostaje niespójna systemowo z przepisami ustawy, w tym ustawy Prawo o ruchu drogowym, podczas gdy czynność taka nie może pomijać otoczenia prawnego, w którym będzie realizowana, w tym przepisów ustaw regulujących bezpieczeństwo i porządek w ruchu drogowym, co jest warunkiem realizacji zasady demokratycznego państwa prawa z punktu widzenia związania władzy wykonawczej ustawami i wynika z zasady trójpodziału wyrażonej w art. 10 ust. 2 Konstytucji,

2. przepisów postępowania, czyli:

- art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270, ze zm.) poprzez niewszechstronne rozpatrzenie materiału dowodowego i ograniczenie się do ujawnionych w aktach sprawy parametrów szerokości jezdni i miejsca parkingowego przy wjeździe do nieruchomości skarżącej, przy jednoczesnym pominięciu innych dowodów i okoliczności świadczących o istotnym utrudnieniu przez usytuowanie naprzeciwko tego wjazdu miejsca postojowego, w szczególności okoliczności ujawnionych przez skarżącą oraz wynikających z przedstawionej dokumentacji fotograficznej, podczas gdy ich analiza pozwoliłaby na zrelatywizowanie abstrakcyjnych ocen wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do wszelkich okoliczności konkretnej sprawy i umożliwiłaby ocenę zgodności z prawem skarżonej czynności w odniesieniu do powołanych w skardze przepisów prawa materialnego,

- art. 141 § 4 i art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez ograniczenie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jedynie do ujawnionego w aktach sprawy wymiaru szerokości jezdni poza miejscem postojowym, podczas gdy wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia winno obejmować relewantne okoliczności opisane i wykazane przez skarżącą, a determinujące ocenę zgodności zaskarżonej czynności z wskazanymi w skardze przepisami w świetle także innych przesłanek w nich wymienionych poza parametrem szerokości jezdni, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż pozwoliłoby Sądowi na właściwą ocenę zgodności z prawem zaskarżonej czynności i ustalenie wszelkich istotnych okoliczności faktycznych oraz pozwalałoby na pełną kontrolę zaskarżonego orzeczenia w zakresie dokonanych ocen faktycznych i prawnych.

Wobec powyższego skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach oraz o zasądzenie od Prezydenta Miasta R. kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2015 r. sygn. I OSK 2694/13 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia NSA uznał za zasadne zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 133 § 1 oraz art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W uzasadnieniu zwrócił uwagę, że podnoszony przez skarżącą kasacyjnie problem utrudnienia a nawet uniemożliwienia wjazdu na posesję, której jest współwłaścicielką, dotyczy jednego z zaprojektowanych i wytyczonych w terenie miejsc postojowych (naprzeciwko posesji skarżącej). Obiektywna ocena stanu faktycznego wymaga zatem zbadania możliwego toru ruchu pojazdu wjeżdżającego lub wyjeżdżającego z posesji skarżącej z uwzględnieniem takich elementów jak: faktyczna szerokość wjazdu, szerokość drogi w miejscu wjazdu oraz jednoznacznego określenia wielkości wyznaczonego miejsca postojowego a w szczególności jego położenia w stosunku do przedmiotowego wjazdu.

W aktach sprawy brak jest dokumentów, z których wynikałoby, że organ taką analizę przeprowadził, za wyjątkiem zawartej w odpowiedzi Prezydenta Miasta R. z dnia [...] r. na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa uwagi, że "sprawa ta była wielokrotnie omawiana i analizowana" oraz informacji że przedmiotowy pas postojowy został wyznaczony "kilka metrów przed zjazdem do posesji nr [...]" oraz wskazania normatywnych wymiarów miejsca postojowego. Zgromadzony materiał dowodowy budzi wątpliwości co do faktycznych możliwości przeprowadzenia w jego oparciu wspomnianej przez organ analizy, jako że na towarzyszącej projektowi mapie w skali 1:1000 jeden metr odległości w terenie odpowiada jednemu milimetrowi na mapie. Wielkość obszaru na takiej mapie, który należałoby poddać niezbędnej analizie, można oceniać jako niewiele większą od 1 cm2. Na dodatek trudno na tej podstawie ocenić, czy miejsca postojowe wytyczone w terenie odpowiadają wyrysowanym na mapie i z jaką dokładnością. Podobnie załączone przez organ do akt zdjęcia zostały wykonane w sposób, który nie umożliwia łatwej oceny podstawowych dla sprawy odległości.

Za uzasadniony Naczelny Sąd Administracyjny uznał również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepis ten określa warunki, jakie winno spełniać uzasadnienie wyroku. Zgodnie z jego treścią uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

NSA w swym wyroku zawarł również wskazania dla Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego, wiążące przy ponownym rozpatrywaniu sprawy. Otóż Sąd I instancji został zobowiązany do rozważenia, czy zgromadzony w sprawie przez organ materiał dowodowy był wystarczający do wydania przez organ rozstrzygnięcia i czy potwierdza, że zatwierdzając projekt zmiany organizacji ruchu drogowego organ przeanalizował wpływ zaprojektowanych i wykonanych miejsc postojowych na możliwości korzystania przez skarżącą z jej nieruchomości oraz bezpieczeństwo ruchu drogowego w okolicy wjazdu na posesję skarżącej w szczególności w aspekcie przepisów art. 49 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a także wziął pod uwagę, że wszelkie ograniczenia zarówno konstytucyjnego prawa własności, jak i bezpieczeństwa ruchu drogowego ewentualnie wprowadzone projektem zmiany organizacji ruchu drogowego muszą być uzasadnione innymi ważnymi względami społecznymi (z uwzględnieniem zasady proporcjonalności). Ponadto Sąd I instancji będzie miał na względzie, że podstawą wydanego i kontrolowanego aktu są przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2005 r. Dz. U. Nr 108, poz. 908, ze zm.) oraz aktu wykonawczego do tej ustawy, czyli rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729), nie zaś przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430, ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ww. artykułu). Zakres tej kontroli obejmuje również orzekanie, w myśl art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (pkt 6). Zgodnie zaś z art. 147 § 1 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że sprawa rozpatrywana jest ponownie w wyniku uchylenia poprzedniego wyroku tutejszego Sądu wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, a co za tym idzie z wypływającymi z takiej oceny prawnej wskazaniami co do dalszego postępowania. Zatem rozpoznając ponownie sprawę Wojewódzki Sad Administracyjny w Gliwicach związany został oceną wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjnego w wyroku z dnia 6 sierpnia 2015 r. sygn. akt I OSK 2694/13 i nie może ocenić odmiennie kwestii przez ten Sąd przesądzonych.

Realizując powyższe wytyczne skład orzekający w niniejszej sprawie uznał, iż akt, w zakresie w jakim reguluje on sposób parkowania, utrudniając jednocześnie skarżącej korzystanie z jej nieruchomości, nie może ostać się w obrocie prawnym. Taki bowiem zakres orzekania został określony przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jak wyraźnie stwierdzono w uzasadnieniu wyroku kasacyjnego, konieczne jest przeanalizowanie wpływu organizacji ruchu "na możliwości korzystania przez skarżącą z jej nieruchomości oraz bezpieczeństwo ruchu drogowego w okolicy wjazdu na posesję skarżącej". Stąd niedopuszczalne jest badanie tego wpływu organizacji ruchu na całej długości ulic [...] oraz [...].

Dokonując analizy akt administracyjnych skład orzekający w niniejszej sprawie, podobnie jak Naczelny Sądu Administracyjny stwierdza, że nie zawierają one dokumentów, które pozwoliły by ustalić, jakimi przesłankami kierował się Prezydent Miasta R., zatwierdzając projekt zmiany stałej organizacji ruchu na ulicach [...] oraz [...]– oznakowania poziome – miejsca postojowe. Projekt powyższy sprowadza się do przedstawienia schematu organizacji ruchu. W dodatku został on sporządzony w skali uniemożliwiającej dokonanie oceny prawidłowości przyjętych tam rozwiązań. Należy zatem uznać, iż organ administracji w ogóle nie dokonał jakiejkolwiek analizy w tym zakresie.

Zgodnie z wytycznymi NSA skład orzekający dokonał ocenił rozpatrywany akt pod kątem jego zgodności z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729). Uznał jednocześnie, że zatwierdzony przez Prezydenta Miasta R. projekt zmiany stałej organizacji ruchu na ulicach [...] oraz [...]– oznakowania poziome – miejsca postojowe narusza § 5 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia. Otóż w świetle tego przepisu "projekt organizacji ruchu powinien zawierać:

1) plan orientacyjny w skali od 1:10.000 do 1:25.000 z zaznaczeniem drogi lub dróg, których projekt dotyczy;

2) plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1.000 (w uzasadnionych przypadkach organ zarządzający ruchem może dopuścić skalę 1:2.000 lub szkic bez skali) zawierający:

a) lokalizację istniejących, projektowanych oraz usuwanych znaków drogowych, urządzeń sygnalizacyjnych i urządzeń bezpieczeństwa ruchu; dla projektów zmian stałej organizacji ruchu dopuszcza się zaznaczenie lokalizacji tylko znaków i urządzeń dla nowej organizacji ruchu,

b) parametry geometrii drogi;

3) program sygnalizacji i obliczenia przepustowości drogi - w przypadku projektu zawierającego sygnalizację świetlną;

4) zasady dokonywania zmian oraz sposób ich rejestracji - w przypadku projektu zawierającego znaki świetlne lub znaki o zmiennej treści oraz w przypadku projektu dotyczącego zmiennej organizacji ruchu lub zawierającego inne zmienne elementów mające wpływ na ruch drogowy;

5) opis techniczny zawierający charakterystykę drogi i ruchu na drodze, a w przypadku organizacji ruchu związanej z robotami prowadzonymi w pasie drogowym - opis występujących zagrożeń lub utrudnień; przy robotach prowadzonych w dwóch lub więcej etapach opis powinien zawierać zakres planowanych robót dla każdego etapu i stan pasa drogowego po zrealizowaniu etapu robót;

6) przewidywany termin wprowadzenia czasowej organizacji ruchu oraz termin wprowadzenia nowej stałej organizacji ruchu lub przywrócenia poprzedniej stałej organizacji ruchu - w przypadku projektu dotyczącego wykonywania robót na drodze;

7) nazwisko i podpis projektanta.

W praktyce zatwierdzony przez organ administracji projekt zawiera jedynie plan orientacyjny oraz plan sytuacyjny, przy czym ten ostatni został opracowany w skali uniemożliwiającej dokonanie ustaleń dotyczących prawidłowości ustalenia miejsca parkowania przy nieruchomości skarżącej.

Powyższe okoliczności wskazują, że zatwierdzony projekt zmiany stałej organizacji ruchu na ulicach [...] oraz [...]– oznakowania poziome – miejsca postojowe nie odpowiada przepisom prawa. Zatem uwzględniając wskazania NSA co do zakresu orzekania, Sąd działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.