Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wolas po rozpoznaniu w dniu 23 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.P. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie podatku rolnego za 2007 r. postanawia : - umorzyć postępowanie -

W dniu 28 marca 2013 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek E.P. o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Gminy S. z dnia 22 sierpnia 2012 r. określającej nadpłatę w podatku rolnym za 2007 r.

W dniu 15 lipca 2013 r. (data stempla pocztowego) E.P. wniósł skargę na bezczynność Kolegium, które mimo upływu ustalonego terminu rozpatrzenia ww. wniosku, nie wydało stosownego orzeczenia w sprawie.

Odpowiadając na skargę SKO wniosło o odrzucenie skargi z uwagi na niedochowanie warunków zaskarżenia bezczynności organu, ewentualnie umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. W uzasadnieniu SKO podało, że po wniesieniu skargi do WSA w Krakowie, a przed dniem jej rozpoznania, wydało decyzję z dnia 10 lipca 2013 r. stwierdzającą nieważność ostatecznej decyzji Burmistrza Gminy S. z dnia 22 sierpnia 2012 r. Okoliczność ta powoduje, że niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa.

Z akt sprawy wynika, że wskazana przez SKO decyzja z dnia 10 lipca 2013 r. została doręczona skarżącemu w trybie podwójnego awizo w dniu 5 sierpnia 2013 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie Sąd zauważa, że w sytuacji bezczynności samorządowego kolegium odwoławczego, które występuje w sprawie jako organ podatkowy, a w przypadku którego nie ma organów wyższego stopnia, do którego można byłoby wnieść ponaglenie na podstawie art. 141 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej określanej skrótem "O.p."), skierowana do sądu administracyjnego skarga na bezczynność nie musi być poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, bowiem w postępowaniu podatkowym środek ten jest przewidziany w art. 52 § 3 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej – "p.p.s.a.") wyłącznie dla aktów i czynności organu podatkowego, a nie stanu bezczynności. Powyższy pogląd znajduje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. postanowienie z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 1262/11, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Z przepisu tego wynika a contario, że wydanie przez organ decyzji, postanowienia lub innego aktu wyłącza możliwość uwzględnienia skargi przez sąd, nawet wówczas, gdy ta decyzja, postanowienie lub akt wydane zostały z naruszeniem terminu przewidzianego do ich wydania (zob. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, Lex 463487). Oczywistym jest zatem, że jeżeli do dnia orzekania przez sąd, organ administracji publicznej, którego dotyczyła skarga na bezczynność, wyda akt lub podejmie czynność, których domagała się strona, to przestaje on tkwić w bezczynności. Postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie jego bezczynności zatem staje się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, Sąd zauważa, że wydanie decyzji z dnia 10 lipca 2013 r. spowodowało ustanie zarzucanej przez skarżącego bezczynności Kolegium. Tym samym kończy się rola sądu administracyjnego polegająca na możliwości przymuszenia SKO do procesowej reakcji na wniosek skarżącego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Gminy S. Decyzja z dnia 10 lipca 2013 r. jest właśnie taką reakcją i powoduje, że brak podstaw do twierdzenia, że Kolegium pozostaje w bezczynności.

Przestała bowiem istnieć przyczyna, która spowodowała wszczęcie przez skarżącego postępowania sądowoadministracyjnego.

Mając na uwadze ww. okoliczności Sąd orzekł o umorzeniu postępowania stosownie do art. 161§1 pkt 3 i §2 p.p.s.a.