Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Sędziowie Sędzia WSA Jakub Linkowski, Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi K. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady W. z dnia [...] kwietnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 6 ust. 1 pkt 3 i § 11 pkt 3 w zakresie ustaleń dotyczących linii zabudowy zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działek ewidencyjnych o numerach [...], [...], [...], [...], [...] z obrębu [...]; 2. orzeka, że zaskarżona uchwała w części opisanej w punkcie 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącej K. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2011 r. K. spółka z o.o. z siedzibą w W. reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego A.G. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na uchwałę Nr [...] z dnia [..] kwietnia 2004 r. Rady W. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu M. [..] w odniesieniu do nieruchomości położonej w W., przy ul. [..] -[..], stanowiącej działki ewidencyjne numer [..],[..],[..],[..],[..] z obrębu [..] -[..]- [..], której użytkownikiem wieczystym jest strona skarżąca. Skarżąca spółka zaskarżyła § 11 pkt 3 uchwały - Zasady kształtowania przestrzeni - Linie zabudowy "Ustala się linie zabudowy zgodnie z rysunkiem planu". Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, tj. w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia skarżonej uchwały) poprzez błędne zastosowanie i ustalenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obowiązującym na terenie nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne numer [..],[..],[..],[..].,[..] z obrębu [..] -[..] -[..] obowiązującej nieprzekraczalnej linii zabudowy w. sposób uniemożliwiający jej zachowanie z uwagi na położenie powyższej nieruchomości w zasięgu strefy oddziaływania l;

2. art. 6 ust. 2 pkt 1) ww. ustawy poprzez błędne zastosowanie i dokonanie

w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obowiązującym na terenie nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne numer [..],.[..],[..],[..],[..] z obrębu [..] -[..] -[..] ustaleń sprzecznych wzajemnie i w konsekwencji uniemożliwiających skarżącej zagospodarowanie powyższej nieruchomości zgodnie z warunkami ustalonymi w powyższym planie, tj. zachowanie obowiązującej nieprzekraczalnej linii zabudowy z uwagi na sąsiedztwo powyższej nieruchomości z l. , której tunele przebiegają w obrębie powyższej nieruchomości;

3. art. 233 k.c. poprzez błędne zastosowanie i dokonanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obowiązującym na terenie nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne numer [..],[..],[..],[..],[..] z obrębu [..] -[..] -[..] ustaleń sprzecznych wzajemnie uniemożliwiających skarżącej zagospodarowanie, powyższej nieruchomości w granicach określonych w umowie o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, w ustawach oraz zgodnie z ustaleniami powyższego planu.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane zarzuty skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 11 pkt 3 Zasady kształtowania przestrzeni - Linie zabudowy "Ustala się linie zabudowy zgodnie z rysunkiem planu", w odniesieniu do działek pozostających w użytkowaniu wieczystym skarżących.

W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, iż jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w W., przy ul. [..] – [...], stanowiącej działki ewidencyjne numer [...],[...],[...],[...],[...] z obrębu [...]-[...]-[...]. Aktem notarialnym z dnia [...] sierpnia 2007 r., Repertorium A nr [...] (kopia

w załączeniu) na prawie użytkowania wieczystego powyższej nieruchomości ustanowiono na czas nieoznaczony użytkowanie na rzecz miasta stołecznego Warszawy polegające na korzystaniu z wybudowanego tunelu szlaku [...], dostępie do wybudowanych urządzeń w celu ich utrzymania, konserwacji, remontów

i modernizacji, usuwania awarii i zagrożeń. Wykonywanie powyższego prawa ograniczono do przestrzeni podziemnej wybudowanego tunelu szlaku [...]zlokalizowanego w granicach działek ewidencyjnych numer [...], numer [...], numer [...] o powierzchni [...] m kw.

Na terenie wskazanych nieruchomości obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rejonu M. - część III uchwalony uchwałą Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r. Rady [...]. Zgodnie z

§ 11 pkt 1 i pkt 2 planu przeznaczenie powyższego terenu stanowi zabudowa śródmiejska, usługowa, administracyjna i handlowa oraz zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna z usługami, przy czym dopuszcza się wielokondygnacyjne parkowanie podziemne (teren oznaczony symbolem AUC/MUW). Zgodnie z § 11 pkt 3 powyższego planu ustalono linie zabudowy zgodnie z rysunkiem planu. Stosowanie do części graficznej powyższego planu obowiązująca linia zabudowy dla powyższej nieruchomości od strony ulicy [...]przebiega na terenie tzw. [...] (teren położony w odległości 45 m od osi [...]) l. Innymi słowy nieprzekraczalna obowiązująca linii zabudowy dla tej części wyżej opisanej nieruchomości przebiega na terenie, pod którym biegną tunele [...]. Zgodnie z § 8 ust. 6 przedmiotowego planu warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla obszaru [...] powinny uwzględniać możliwości realizacji zabudowy kubaturowej nad l. po jej realizacji, w tym uwzględniać obciążania dynamiczne budowli powodowane przez drgania generowane przez poruszający się tabor [...]. Realizacja zabudowy w obszarze [...] powinna być poprzedzona wykonaniem. ekspertyzy oddziaływania projektowanego zamierzenia inwestycyjnego na obiekty [...].

Biorąc pod uwagę wyżej wskazany zapis planu skarżąca spółka zwróciła się do Biura Projektów M. o wydanie opinii na temat możliwości usytuowania projektowanych budynków mieszkalnych na nieruchomości w miejscu wyznaczonym przez obowiązujące linie zabudowy w sąsiedztwie tunelu szlaku [...]. Wydana przez powyższe biuro opinia z dnia 25 marca 2011r. (kopia w załączeniu) w sposób jednoznaczny wykazała, że usytuowanie projektowanego budynku według obowiązującej linii zabudowy na tunelu sżklaku [...] ze względów konstrukcyjnych jest niemożliwe i wymaga korekty w planie miejscowym. Powyższe stanowisko potwierdziła także opinia urbanistyczna dr inż. arch. T.S. (kopia w załączeniu).

W ocenie strony skarżącej Rada W. dokonując w miejscowym planie zagospodarowania : przestrzennego rejonu [...] - część III ustaleń

w wyżej opisanym zakresie naruszyła art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym zasady sporządzania miejscowego planu skutkujące nieważnością uchwały Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r.

w zaskarżonym niniejszą skargą zakresie.

W ocenie strony skarżącej powołane przepisy zaskarżonego planu wzajemnie wykluczają się.

W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o oddalenie skargi, wyjaśniając iż skarga poprzedzona została wniesieniem w dniu [...] czerwca 2011 r. do Rady W. wezwania do usunięcia naruszenia prawa uchwałąNr [...]r. Rady W. z dnia [...] kwietnia 2004 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] - część III, które pozostało bez rozpoznania. W pierwszej kolejności organ podniósł, że skarżąca spółka nie przedstawiła aktu notarialnego, które przenosi prawo użytkowania wieczystego ze S. na rzecz skarżącej spółki.

Ponadto zdaniem organu ustanowione prawo użytkowania - według załączonego aktu notarialnego - na przebiegu tunelu [...] nie uniemożliwia zagospodarowanie tego terenu w części naziemnej i podziemnej, nie formułuje też zakazów takiego zagospodarowania, pod warunkiem, że dochowa dostęp do wybudowanych urządzeń w celu ich utrzymania, konserwacji, remontów

i modernizacji, usuwania awarii i zagrożeń, ograniczając jego wykonywanie do przestrzeni podziemnej wybudowanego szlaku [...].

W ocenie organu nie bez znaczenia w sprawie jest, że zaskarżony plan miejscowy był uchwalony przed uzyskaniem prawa do terenu przez skarżącą spółkę, co świadczy o pełnej świadomości ograniczeń zapisanych w obowiązującym planie. Bez wątpienia zatem wskazane ograniczenia miały wpływ na cenę. Jeżeli zaś idzie

o definicję obowiązujących linii zabudowy, to według przepisu § 7 ust. 1 należy rozumieć linie wyznaczone przez zewnętrzne lico ścian budynku, przy czym poza linię zabudowy wystawać mogą ponad kondygnację przyziemia, balkony, wykusze

i nadwieszenia o wysięgu nie większym niż 1,2 m., a w głąb budynku mogą być stosowane miejscowe cofnięcia, wgłębne i nisze, przy czym linia wyznaczona przez pionowy rzut budynku od linii zabudowy musi się z nią pokrywać co najmniej w 50%. Tak więc definicja ta dotyczy naziemnej części budynku.

Organ wskazał, iż z załączonych opinii wynika, że planowana zabudowa do 11 kondygnacyjny kompleks usługowo mieszkaniowy z garażami w 2-3 kondygnacjach podziemnych. Z opinii M. wynika, że przedstawiony projekt zagospodarowania nie może być zlokalizowany w obowiązujących w planie liniach zabudowy, a więc, że w ogóle nie jest możliwe zagospodarowanie przedmiotowego terenu zgodnie z ustalonymi w planie liniami zabudowy. Przyznać tu należy, że ewentualna realizacja obiektu budowlanego zgodnie z planem, położonego częściowo nad tunelem [...], wymagałaby zastosowania skomplikowanego technicznie i zwiększającego koszty inwestycji rozwiązania posadowienia tej części budynku. W tym miejscu dodać jednak należy, że załączone opinie dotyczą konkretnego wstępnego projektu koncepcyjnego budynku mieszkaniowo-usługowego zagospodarowania, który nie został dołączony do dokumentacji skargowej ani do organu. Oczywistym w sprawie pozostaje, że skarżąca spółka może zagospodarować teren, do którego uzyskała użytkowanie wieczyste, ale zgodnie z ustaleniami planu, ale nie w sposób przedstawiony w samej koncepcji opiniowanej przez Biuro Projektów M. i przywołanego architekta.

Zaskarżony miejscowy plan określa, że wysokość zabudowy ustala się maksymalnie na 11 kondygnacji, co nie oznacza, że wysokość 11-kondygnacyjna jest wysokością obowiązującą. Wielokondygnacyjne parkingi podziemne są też tylko dopuszczeniem i nie są one obowiązkowe. Tak więc oczywistym w sprawie pozostaje, że nie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego należy dostosować do projektu zagospodarowania terenu - ale odwrotnie. To właśnie projekt planowanej inwestycji musi pozostawać w zgodzie z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu. Zatem w celu zagospodarowania wnioskowanej nieruchomości należy sporządzić projekt inwestycji zgodnie z ustaleniami planu miejscowego, również wynikającymi z przepisu § 8 ust. 6.

Zdaniem organu trudno podzielić pogląd, iż uchwałodawca ustalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego naruszył wskazane w skardze przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym czy też przepis art. 233 k.c.

W piśmie procesowym z dnia 14 września 2011 r. skarżąca spółka rozwinęła swoje zarzuty wyjaśniając przede wszystkim, iż posiada interes prawny

w zaskarżeniu powyższej uchwały.

Z kolei pismem z dnia 11 października 2011 r. na wezwanie Sądu organ uzupełnił swoje stanowisko w sprawie ustosunkowując się zwłaszcza do zarzutu wewnętrznej sprzeczności zapisów zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] - część III przyjętego uchwałą Rady W. Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r. W ocenie organu zarzut ten jest bezzasadny, albowiem nie zachodzi sprzeczność w zapisach przedmiotowego planu. Zgodnie z treścią § 11 pkt 3 w/w planu ustalono obowiązujące linie zabudowy zgodnie, z rysunkiem planu. Stosownie natomiast do § 8 ust. 6 warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla obszaru [...] powinny uwzględniać możliwość realizacji zabudowy kubaturowej nad l. po jej realizacji, w tym uwzględniać obciążenia dynamiczne budowli powodowane przez drgania generowane przez poruszający się tabor [...]. Realizacja zabudowy w obszarze [...] powinna być poprzedzona wykonaniem ekspertyzy oddziaływania projektowanego zamierzenia inwestycyjnego na obiekty [...].

Organ wskazał, więc że skarżący zabudowując swoją nieruchomość musi uwzględniać okoliczność, iż poprowadzona pod nią jest [...]. Nabywając nieruchomość skarżący wiedział o ograniczonymprawie rzeczowym służącym Miastu W. i wpisanym w Dziale III KW [...]. Powyższe potwierdza również treść aktów notarialnych, przedstawionych przez stronę skarżącą, poświadczających nabycie przez Spółkę prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

W odpowiedzi na pismo procesowe organu skarżący podtrzymał stanowisko w sprawie podtrzymując wszystkie dotychczasowe zarzuty i twierdzenia. Ponadto strona skarżąca zapewniła, że w jej intencji nie leży taka zabudowa nieruchomości przy ul. [...], która w jakikolwiek sposób mogłaby kolidować

z [...]. Skarżąca zaproponowała więc możliwość przesunięcia obowiązującej linii zabudowy w głąb nieruchomości skarżącej.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie skarżąca wniosła dodatkowo o stwierdzenie nieważności § 6 ust.1 pkt 3 zaskarżonej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej: P.p.s.a., sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Sąd, badając legalność zaskarżonej uchwały w oparciu o wyżej powołane przepisy, uwzględnił skargę. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r. Rady W. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...]- część III w odniesieniu do nieruchomości położonej w W., przy ul. [...], stanowiącej działki ewidencyjne numer [...],[...],[...],[...],[...] z obrębu

[...].

Przechodząc do oceny skargi wniesionej przez spółkę K.w pierwszej kolejności należało się odnieść do legitymacji skarżącej do wywiedzenia przedmiotowej skargi. Stosownie do treści art. 101 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym określonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest zatem przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego i otwiera drogę do jej merytorycznej oceny. Ocena ta zaś dotyczy charakteru naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę. Z naruszeniem interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego będziemy mieli zaś do czynienie wówczas, gdy jest ono konsekwencją naruszenia obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego lub procesowego).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie skarżąca spółka wykazała swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Jest bowiem użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w W., przy

ul. [...], stanowiącej działki ewidencyjne numer [...],[...],[...],[...],[...] z obrębu [...], która to nieruchomość objęta została zaskarżonym planem zagospodarowania przestrzennego.

Skarżąca wskazywała na niezgodne z prawem ustalenie obowiązującym na terenie nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne numer [...],[...],[...],[...],[...]

z obrębu [...] obowiązującej nieprzekraczalnej linii zabudowy w sposób uniemożliwiający jej zachowanie z uwagi na położenie powyższej nieruchomości w zasięgu strefy oddziaływania [...]. Mimo iż zgodnie z § 11 pkt 1 i pkt 2 planu przeznaczenie powyższego terenu stanowi zabudowa śródmiejska, usługowa, administracyjna i handlowa oraz zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna z usługami, przy czym dopuszcza się wielokondygnacyjne parkowanie podziemne (teren oznaczony symbolem AUC/MUW) to z uwagi na zapisy zawarte w § 11 pkt 3 powyższego planu ustalającym linie zabudowy zgodnie z rysunkiem planu, nie jest możliwe zagospodarowanie tego terenu zgodnie z zapisami planu.

Zasadniczym zarzutem skargi jest naruszenie przez Radę prawa własności nieruchomości skarżącego, naruszenie godzące w uprawnienia właściciela określone w art. 233 k.c. i art. 3 ustawy. Uniemożliwia to, zdaniem strony skarżącej, planowane zagospodarowanie terenu i korzystanie z nieruchomości. Tak sformułowany zarzut wymaga jednak zastrzeżenia, że plan zagospodarowania przestrzennego z samego założenia może naruszać prawo własności nieruchomości, a ingerencja gminy w to prawo jest co do zasady dopuszczalna. Problem polega jednak na tym, czy ingerencja ta jest usprawiedliwiona z punktu widzenia zasad i wartości, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy, tj. czy ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości

i wykonywaniu prawa własności są konieczne dla zrealizowania koniecznych funkcji publicznych gminy.

Jak już wyżej wskazano nie tylko posiadanie interesu prawnego jest przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego i otwiera drogę do jej merytorycznej oceny, ale i naruszenie posiadanego interesu prawnego.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie skarżący bez wątpienia wykazał swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g. Sam fakt objęcia nieruchomości przy ul. [...], postanowieniami planu które wyznaczają dopuszczalna linię zabudowy w zasięgu strefy oddziaływania [...], przez co ograniczony został sposób zagospodarowania jej nieruchomości narusza interes prawny skarżącej. Obowiązkiem Sądu było zatem rozważenie, czy naruszenie to mieści się w ramach przedstawianego wyżej władztwa planistycznego gminy.

W ocenie Sądu organ wykroczył poza ramy przysługującego mu władztwa planistycznego ustalając dopuszczalne linie zabudowy nad [...]. Z uwagi na stanowisko strony skarżącej, iż uwarunkowania techniczne określone załączoną do skargi ekspertyzą opracowaną zgodnie z zaleceniami planu uniemożliwiają jakąkolwiek zabudowę bezpośrednio nad [...] i w jej sąsiedztwie, Wydział Planowania Miejscowego Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Urzędu W. wystąpił do spółki M. Sp. z.o.o o zajęcie stanowiska co do możliwości realizacji na nieruchomości skarżącej inwestycji spełniającej ustalenia mpzp.

W odpowiedzi na wezwanie organu M. Sp. z o.o. odpowiedziało, że każda realizacja zabudowy w rejonie istniejących obiektów [...] musi być poprzedzone analizami:

- wpływu oddziaływań dynamicznych od [...] na konstrukcję nowoprojektowanych budynków i ludzi w nich przebywających,

- wpływu budowy i eksploatacji zabudowy na stan bezpieczeństwa i warunki użytkowania obiektów [...]. Dopiero wnioski z tych analiz wykonanych dla konkretnych przypadków pozwolą jednoznacznie stwierdzić o realności danego zamierzenia inwestycyjnego.

Odnosząc się do opinii Biura Projektów M. sp. z o.o. M. potwierdziło, że konstrukcja tunelu [...] nie była projektowana na dodatkowe obciążenia, wynikające z posadowienia zabudowy na lub nad tunelem [...].

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż wyznaczenie dopuszczalnej linii zabudowy nad [...] uniemożliwia zagospodarowanie nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym skarżącej spółki zgodnie z ustalonym dla tych terenów przeznaczeniem.

W świetle stwierdzonych uchybień Sąd doszedł do przekonania, iż skarga zasługuje na uwzględnienie i dlatego też działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. Na podstawie art. 152 Sąd orzekł o niewykonywaniu zaskarżonej uchwały w zakresie w jakim orzeczono o jej nieważności do czasu uprawomocnienia się wyroku. Jednocześnie Sąd – działając w oparciu o przepis

art. 200 p.p.s.a. - zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego, w tym zwrot uiszczonego wpisu sądowego (który w niniejszej sprawie wynosił 300 zł), a także postanowił o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego na podstawie przepisu

art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust.2 pkt 1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm).