Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędziowie WSA Agnieszka Nawara-Dubiel WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi M. H. – redaktora naczelnego portalu "[...] w gminie [...]." na bezczynność Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. do rozpoznania wniosku M. H. – redaktora naczelnego portalu "[...] w gminie [...]" z dnia 3 grudnia 2015 r. poprzez wydanie aktu lub dokonanie czynności w terminie 14 dni; II. stwierdza, że Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. dopuścił się bezczynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej; III. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. na rzecz skarżącego M. H. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 2 grudnia 2015 r. M.H. redaktor naczelny portalu " [....] " złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w postaci zestawienia pracowników Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. bez Zarządów Zlewni z podziałem na wydziały/stanowiska wraz ze wskazaniem nazwy ukończonego kierunku studiów tego pracownika, wraz ze specjalnością oraz ewentualną nazwą kierunku ukończonych studiów podyplomowych.

W odpowiedzi na wniosek Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w K. w piśmie z dnia 16 grudnia 2015 r. znak: [....] udzielił informacji w zakresie wykształcenia osób pełniących funkcje publiczne - tj. dyrektora oraz jego zastępców. Co do pozostałych pracowników poinformowano, że informacje dotyczące kierunków ukończonych studiów należą do kategorii dóbr osobistych chronionych przepisami Kodeksu cywilnego, a ujawnienie tych danych przez pracodawcę bez zgody pracownika skutkuje naruszeniem art. 23 K.c. i art. 24 K.c.

Redaktor naczelny portalu "[....] " pismem z dnia 1 lutego 2016 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że udostępnienie informacji publicznej na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy wnioskowane dane stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 oraz 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a podmiot, do którego kierujemy żądanie jest podmiotem zobowiązanym w świetle art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stanowisko to zostało potwierdzone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 528/15, zgodnie z którym ustawa o dostępie do informacji publicznej reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Nie ulega wątpliwości, że Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej na gruncie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 listopada 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1150/14).

Powyższe potwierdza również fakt, zgodnie z którym Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej jest państwową jednostką budżetową, nie posiadającą osobowości prawnej oraz działającą na rzecz i w imieniu Skarbu Państwa.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż gospodaruje on mieniem Skarbu Państwa związanym z gospodarką wodną, co za tym idzie, spełnia zakres podmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Konstytucyjne prawo do informacji znajduje swoją podstawę w art. 61 Konstytucji. Realizacją tego prawa zajmuje się ustawa o dostępie do informacji publicznej, która w art. 1 ust. 1 stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Interpretacja pojęcia informacji publicznej stała się przedmiotem wielokrotnego zainteresowania sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt I OSK 1421/14 wskazał, że treść art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oznacza, iż prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter publicznego prawa podmiotowego. Natomiast Wojewódzki Sąd Admnini9stracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt II SAB/Łd 45/15 wskazał, że doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także regulacje art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone. Z powyższego wynika, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne lub gospodarujących mieniem publicznym. Dodatkowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt II SAB/Kr 67/15 także stwierdził, że informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 marca 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 678/13.

Obok szeroko pojmowanego przepisu ustawy zasadniczej istotne znaczenie wywiera także fakt, iż prawo do informacji uznane zostało na gruncie art. 10 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności za prawo człowieka przez Europejski Trybunał Praw Człowieka.

W orzeczeniu w sprawie Gillberg v. Sweden [GC] (nr 41723/06, § 74, z dnia 3 kwietnia 2012 r.) Trybunał stwierdził, że prawo do otrzymywania i przekazywania informacji w sposób oczywisty stanowi część prawa do wolności wyrażania opinii, zgodnie z art. 10. To prawo zasadniczo zakazuje Rządowi ograniczania dostępu do informacji, które inni chcą lub mogą być skłonni udostępnić (zob. np. Leander v. Sweden, 26 marca 1987, § 74, Seria A nr 116, oraz Gaskin v. the United Kingdom, 7 lipca 1989, § 52, A nr 160).

Istotne znaczenie ma również art. 1 ustawy Prawo prasowe, zgodnie z którym prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Co za tym idzie, prasa pełni szczególną rolę w realizacji prawa do informacji. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 września 2015 r. sygn. akt II SAB/Lu 116/15 wskazano, że jeżeli prasa domaga się udzielenia informacji od podmiotu objętego obowiązkiem udostępniania informacji publicznej na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś wnioskowana informacja ma charakter informacji publicznej, wówczas - niezależnie od charakteru wnioskodawcy - właściwym do załatwienia wniosku jest tryb określony przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13. Wynika to z dyspozycji art. 3a Prawa prasowego, który stanowi wprost, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem osoba, która w celach dziennikarskich chce otrzymać informację publiczną, ma takie same uprawnienia w tym zakresie, jak każda inna osoba działająca na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wyprowadzić wniosek, zgodnie z którym informacja dotycząca wykształcenia pracowników Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej posiada walor informacji publicznej. Stanowisko to potwierdza regulacja zawarta w art. 6 ust. 1 pkt. 2 lit. d ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak również orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 12 lutego 2015 r. sygn. akt II SAB/Ke 1/15 wskazano, że w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 (władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne), w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. Zważywszy więc na obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy uznać, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się również szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia osób należących do kręgu objętego zakresem art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. Dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami decyzyjnymi. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. w wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SAB/Op 17/14 stwierdził, że zważywszy na obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy uznać, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia tych osób, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. To samo stwierdzenie należy odnieść do innych osób należących do kręgu objętego zakresem przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami decyzyjnymi. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny.

Dalej skarżący podniósł, że nie sposób zgodzić się z argumentem, że wszyscy pozostali pracownicy Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej - poza dyrektorem oraz zastępcami jednostki - zatrudnieni są jedynie celem wykonywania czynności technicznych bądź usługowych. Przyjęcie takiego założenia w sposób nieuzasadniony prowadzi do zawężania dostępu do informacji publicznej.

Podkreślono również, że pojęcie osoby pełniącej funkcje publiczne nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, jednakże w orzecznictwie przyjmuje się, iż będzie to każdy podmiot, któremu przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. z dnia 18 grudnia 2014 r. o sygn. akt II SAB/Op 77/14).

Ponadto, jeżeli w ocenie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej informacje dotyczące ukończonych kierunków studiów zasługują na ochronę, to też w przedmiotowej sprawie powinna zostać wydana decyzja administracyjna ograniczająca dostęp do informacji publicznej. Nieprawidłowe jest bowiem przyjęcie, że informacje te nie posiadają waloru informacji publicznej, a jednocześnie jako uzasadnienie powoływanie się na ochronę dóbr osobistych pracownika.

Reasumując, wnioskowane informacje - wbrew twierdzeniom Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej - posiadają walor informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podmiot zobowiązany powinien zatem udostępnić je w terminie ustawowo przewidzianym - tj. najpóźniej 14 dni od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W przypadku, gdy Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej uznałby jednak, że konieczne jest ograniczenie dostępu do informacji, powinien on przeanalizować możliwość takiej ochrony na gruncie art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tej sytuacji w sprawie winna zostać wydana decyzja administracyjna, zawierająca adekwatne uzasadnienie swojego rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie nie ulega zatem wątpliwości, że Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej można zarzucić stan bezczynność, co wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2014 r. sygn. akt I OSK 18/14 wskazując, że bezczynność organu, to taki stan gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. w wyroku z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt IV SAB/Po 81/14 wskazał, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wtedy, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Podobnie orzekały inne wojewódzkie sądy administracyjne, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. w wyroku z dnia 30 lipca 2014 r. sygn. akt II SAB/Gd 82/14; Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. w wyroku z dnia 13 sierpnia 2014 r. sygn. akt II SAB/OI 72/14; Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. akt II SAB/Kr 116/14. Dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną albo też niezawinioną opieszałością organu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinny zostać dokonane. Powyższe kwestie mogą jednakże mieć znaczenie dla kwalifikacji bezczynności, jako posiadającej albo nieposiadającej cech rażącego naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. wniósł o jej oddalenie w całości z uzasadnieniem jak w piśmie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z dnia 16 grudnia 2015 r. znak [....] .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647). Kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach - art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a."

W przedmiocie udostępniania informacji publicznej bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do takiej informacji będącej informacją publiczną, a organ ani nie udziela tej informacji wnioskodawcy, nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji, nie informuje o braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, ani też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji (lub decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania, decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania informacji publicznej oraz o wysokości opłat za udzielenie takiej informacji) lub decyzji umarzającej postępowanie.

Jeżeli dany organ nie podjął jednej z ww. czynności, to dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia okoliczności z jakich powodów określona informacja publiczna nie została przekazana wnioskodawcy.

Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach bezczynności w przedmiocie dostępu do informacji publicznej prowadziłaby w myśl art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a. do zobowiązania organu do udzielenia takiej informacji lub wydania aktu administracyjnego. Są to generalnie dwie podstawowe możliwości zakończenia postępowania zainicjowanego wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Istota sporu w tej sprawie dotyczy zakwalifikowania informacji o wykształceniu (ukończone kierunki studiów, specjalność, ukończone studia podyplomowe) pracowników Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. W ocenie strony skarżącej takie dane dotyczące pracowników administracji publicznej stanowią informacje publiczną, a w ocenie organu nie jest to informacja publiczna a dane te należą do kategorii dóbr osobistych chronionych przepisami Kodeksu cywilnego, a ujawnienie tych danych przez pracodawcę bez zgody pracownika skutkowałoby naruszeniem art. 23 K.c. i art. 24 K.c.

Rozstrzygając ten spór należy przede wszystkim wskazać na art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej gwarantujący prawo do informacji. Zgodnie z tym artkułem obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Ogólna zasada konstytucyjna bardzo szeroko zakreśla dostęp do informacji publicznej i oznacza ona, że wszelkie wyjątki od tej zasady powinny być formułowane w sposób wyraźny, a w razie wątpliwości powinny przemawiać na rzecz dostępu.

Zasady udzielania informacji publicznej precyzuje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm.), zwana dalej w skrócie "u.d.i.p.", włączając w to dyspozycję z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy zawiera przykładowe wyliczenie informacji publicznych podlegających udostępnieniu.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej określa krąg podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej. Na zasadzie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obejmuje on władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a w szczególności organy władzy publicznej (pkt 1), do których należy również Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej jako organ władzy wykonawczej wykonujący zadania publiczne. Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p., udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. W świetle powyższego, informacja ta dotyczy także wszystkich pracowników organu, którzy biorą udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych. Odnosi się to bowiem wprost do sfery działalności organu i z tego względu ma charakter publiczny. Branie udziału we wszelkiego rodzaju procesach decyzyjnych nie obejmuje jedynie podejmowania decyzji, aktów administracyjnych lub zawierania umów w imieniu danego organu. Każda osoba, która w jakimkolwiek zakresie swoich obowiązków służbowych bądź pracowniczych bierze udział w przygotowywaniu dokumentacji niezbędnej do podjęcia decyzji, czy też gromadzenia materiału dowodowego niezbędnego do podjęcia decyzji winna być traktowana jako biorąca udział w procedurach decyzyjnych. Z tego kręgu osób zatrudnionych w danym organie administracji publicznej wyłączone byłyby co do zasady te osoby, których zakres czynności ma charakter typowo pomocniczy w żadnej mierze nie ingerujący w tok procesów decyzyjnych. Do takich osób wyłączonych z tej kategorii można by zaliczyć np. osoby pilnujące wejścia do budynku urzędu lub jedynie sprzątające dany budynek. Nie można natomiast zaliczyć tych osób, których zakres czynności pracowniczych lub służbowych obejmuje uczestniczenie w przygotowywaniu decyzji, nawet jeżeli same te osoby decyzji nie podejmują. W istocie takie osoby przedkładając materiały i dokumenty niezbędne do wydania decyzji także współuczestniczą w wydaniu decyzji.

W powołanym art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p. ustawodawca nie konkretyzuje danych, jakie w odniesieniu do kręgu tych osób objęte mogą być informacją publiczną. Z art. 5 u.d.i.p. ogranicza prawo do informacji publicznych z uwagi na określone przepisy i wartości. Z zestawienia tych dwóch przepisów wynika, że każda informacja o osobie uczestniczącej w pełnieniu funkcji publicznej stanowi informację publiczną.

W ocenie Sądu należy przyjąć, że żądane przez skarżącego informacje dotyczącej wykształcenia, tj. kierunków studiów jakie ukończyły (ewentualnie studiów podyplomowych) osób, które wprawdzie samodzielnie nie podejmują finalnych czynności decyzyjnych, ale mogą uczestniczyć w podejmowaniu tych czynności poprzez kształtowanie podstaw do ich podjęcia - stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Informacje wskazujące na poziom kompetencji pracownika (jego kwalifikacji) do sprawowania funkcji publicznej, stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Niewątpliwie informacje o kierunkach, jakie ukończyły osoby uczestniczące w wykonywaniu funkcji publicznych stanowią informacje, odzwierciedlają kompetencje danych osób i wskazują na poziom zdatności do wykonywania danych funkcji publicznych.

Powołana przez Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej argumentacja wskazuje na art. 5 ust. 2 u.d.i.p. który stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność (dobro osobiste) osoby fizycznej, nie może stanowić uzasadnienia dla każdego przypadku odmowy udostepnienia informacji publicznej. Sam bowiem ustawodawca uznał, że dane dotyczące prywatności takiej osoby stanowią informację publiczną tylko nie podlegająca udostępnieniu. Tym samym odmawiając udostepnienia takich informacji organ winien wydać decyzję administracyjną o odmowie udostępnienia informacji publicznej ze względu na chociażby prawo do prywatności. W tej sprawie żadnej decyzji negatywnej dla skarżącego nie wydano. Jak przy tym wyraźnie wynika z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ograniczenie w zakresie udostępniania informacji nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne lub mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Należy stwierdzić, że ustawa o dostępie do informacji publicznej wprost daje prymat jawności w odniesieniu do osób mających chociażby związek z pełnieniem funkcji publicznych, a tym samym ochrona prywatności takich osób fizycznych musi doznawać ograniczenia w przypadku, gdy osoby te sprawują funkcje publiczne. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05, opub. w OTK-A 2006, Nr 3, poz. 30 wyraźnie rozstrzygnął, że przepis art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zgodny z art. 31 ust. 3, art. 47 i art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz, że nie jest niezgodny z art. 61 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i stwierdził, że tak samo jak w przypadku innych konstytucyjnych praw i wolności, ochrona prywatności i autonomia informacyjna nie mają charakteru absolutnego, między innymi ze względu na potrzeby życia w zbiorowości. Przewidziany w tym przepisie obowiązek ujawnienia informacji o sobie stanowiąc ograniczenie autonomii informacyjnej, został ustanowiony w granicach zgodnych z konstytucyjną zasadą proporcjonalności, zgodnie z którą wszelkie ingerencje w prywatność muszą mieć na uwadze jej ochronę jako dobra konstytucyjnie chronionego i zasady konstytucyjne wskazujące na granice i przesłanki, jakie muszą być zachowane na wypadek ingerencji. O ile sfera życia prywatnego (Prywatności) objęta jest pełną prawną ochroną, o tyle ochrona sfery życia prywatnego podlega pewnym ograniczeniom, uzasadnionym "usprawiedliwionym zainteresowaniem". Owo "usprawiedliwione zainteresowanie" znajduje swoje źródło w uzyskaniu informacji o osobach zatrudnionych w strukturach administracji publicznej i wykonujących zadania publiczne. W związku z tym informacje dotyczące kierunki studiów, jakie ukończyły osoby biorące udział w wykonywaniu zadań publicznych nie należą do sfery dóbr osobistych nie podlegających ujawnieniu w trybie dostępu do informacji publicznej.

Rekapitulując należy stwierdzić, że mając na uwadze obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących lub uczestniczących w pełnieniu funkcji publicznych należy stwierdzić, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia tych osób, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. To samo stwierdzenie należy odnieść do innych osób należących do kręgu objętego zakresem przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p., gdyż dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny. Informacja o kierunku studiów powinna być w posiadaniu organu, a posiadanie wykształcenia stanowi nieraz warunek nawiązania stosunku pracy z danym pracownikiem. Dokument ten, potwierdzający kwalifikacje zawodowe, jest przedkładany przy ubieganiu się o zatrudnienie, a jego odpis albo kopia najczęściej są przechowywane w aktach osobowych.

Sad przy tym zobowiązał do rozpoznania wniosku strony skarżącej z daty 3 grudnia 2015 r. mając też świadomość, że Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej udzielił odpowiedzi skarżącemu w stosunku do kilku pracowników. W stosunku do tych pracowników nie ma potrzeby ponownego udzielania informacji. Tym niemniej niezbędnym będzie ponowne rozpoznanie wniosku skarżącego i udzielenie na niego odpowiedzi w zakresie, w którym nie ujęto tych informacji w odpowiedzi organu z dnia 16 grudnia 2015 r. Organ winien przy tym ustalić, którzy pracownicy biorą udział w czynnościach decyzyjnych chociażby w ograniczonym zakresie. Organ winien również ustalić, czy sposób udzielenia skarżącemu informacji stanowi postać informacji prostej czy przetworzonej.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, że na datę orzekania w tej sprawie przez Sąd administracyjny Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej nie udzielił w pełni wnioskowanej informacji publicznej, należało orzec w zakresie wynikającym z art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a., a więc nakazać udzielenie tejże informacji w terminie 14 dni.

Ponadto na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Sąd zobowiązany był stwierdzić, czy organ dopuścił się bezczynności. W ocenie Sądu organ w tej sprawie dopuścił się bezczynności.

Sąd uznał jednak, że w tej sprawie bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej bez zbędnej zwłoki odpowiedział na wniosek strony skarżącej zajmując stanowisko o braku kwalifikowania części tego wniosku jako żądania udostepnienia informacji publicznej. Istotne, kwestia zakwalifikowania żądania strony skarżącej mogła budzić wątpliwości i nie może być organ dodatkowo oceniony negatywnie tylko dlatego, że te wątpliwości posiadał i wybrał inny niż wskazuje na to Sąd sposób załatwienia sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 200 P.p.s.a. w związku z art. 205 § 1 P.p.s.a. Sąd z urzędu zasądził na rzecz skarżącego koszty postępowania, obejmujące kwotę uiszczonego wpisu sądowego.