Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędziowie : WSA Mirosław Bator (spr.) WSA Beata Łomnicka Protokolant : st. sekr. sąd. Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. sprawy ze skargi R.T. na decyzję Wojewody z dnia 3 listopada 2014 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego R.T. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezydent Miasta decyzją z dnia 3 września 2014 r. nr [...] działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 i art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a. po wznowieniu na wniosek R. T. postępowania zakończonego decyzją ostateczną Prezydenta Miasta z dnia 2 października 2013 r. w sprawie uchylenia decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta nr [...] oraz zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę budynku handlowego wraz ze zjazdem publicznym i miejscami parkingowymi, na terenie położonym w T. przy ul. R. obejmującym działki nr [...], [...], [...] obręb [...] odmówił uchylenia decyzji Prezydenta Miasta z dnia 2 października 2013 r. w sprawie:

1/ uchylenia decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku handlowego wraz ze zjazdem publicznym i miejscami parkingowymi, na terenie położonym w T. przy ul. R. obejmującym działki nr [...], [...], [...], [...] obręb [...];

2/ zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla "A" Sp.z.o.o. budynku handlowego wraz ze zjazdem publicznym i miejscami parkingowymi na terenie położonym w T. przy ul. R. obejmującym działki nr [...], [...], [...], [...] obręb [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzja Prezydenta Miasta z dnia 2 października 2013 r. stała się ostateczna z dniem 21 października 2013 r. O wydanej decyzji R. T. został poinformowany pismem z dnia 21 października 2013 r., w którym została zawarta analiza postępowania administracyjnego poprzedzającego wydanie decyzji oraz informacja o tym, ze wobec faktu zmiany wniosku przez inwestora działka, która jest jego współwłasnością znajduje się poza obszarem oddziaływania inwestycji a zatem jej współwłaścicielowi nie przysługuje status strony w postępowaniu. W dniu 12 listopada 2013 r. R. T. złożył odwołanie i skargę (potraktowane jako wniosek o wznowienie postępowania) uzasadniając je faktem, że jako strona nie brał udziału w postępowaniu administracyjnym. Organ I instancji postanowieniem z dnia 21 lutego 2014 r. odmówił wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie. Na skutek zażalenia R. T. Wojewoda [...] postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014 r. uchylił zaskarżone postanowienie przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Prezydent Miasta postanowieniem z dnia 23 grudnia 2011 r. wznowił postępowanie w sprawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Następnie organ przeprowadził postępowanie, w którym zebrał i ocenił czy domagający się wznowienia istotnie miał przymiot strony w postępowaniu zakończonym kwestionowaną decyzją. W tym zakresie organ ustalił, że R. T. jest współwłaścicielem nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...]. Zgodnie z wnioskiem inwestora "A" Sp.z.o.o. zmienionym w dniu 13 sierpnia 2013 r. teren inwestycji obejmuje inną nieruchomość, to jest działki nr [...], [...], [...] obręb [...], z którymi sąsiaduje nieruchomość skarżącego. Organ stwierdził, że przy budowie budynku handlowego nie dojdzie do żadnej ingerencji w działki skarżącego w szczególności warunki techniczne z dnia 27 grudnia 2011 r. przyłączenia do sieci kanalizacyjnej zmieniające warunki z dnia 22 listopada 2010 r. wskazują miejsce przyłączenia budynku handlowego do sieci kanalizacyjnej na działce nr [...] czyli pas drogowy ul. R. z pominięciem działek skarżącego. Ponadto warunki przyłączenia do sieci gazowej z dnia 2 stycznia 2012 r. wskazują jako miejsce włączenia do czynnej sieci gazowej gazociąg na działce nr [...] obręb [...]. W swoich pismach R. T. podnosi, że inwestycja związana z budową budynku handlowego realizowana była z ingerencją w jego własność, gdyż działka nr [...] której jest współwłaścicielem stanowi wewnętrzną drogę dojazdową do działek budowlanych. Działka ta nie była objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę. Zgodnie z wyjaśnieniem inwestora brał on pierwotnie pod uwagę wykorzystanie tej działki dla potrzeb swojej inwestycji ale na skutek braku zgody do dysponowania nieruchomością na cele budowlane musiał z niej zrezygnować. Działka ta została odgrodzona pełnym ogrodzeniem od działki inwestora jako do niczego mu niepotrzebna. Organ wskazał, że zgodnie z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Analizując treść aktualnej dokumentacji projektowej przedłożonej przez inwestora należało stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów obszar oddziaływania inwestycji nie obejmuje działek sąsiednich i zamyka się na terenie działek objętych oświadczeniem o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane złożonym przez "A" Sp.z.o.o. to jest działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami nr [...], [...], [...] obręb [...] przy ul. R. w T.. W rozpoznawanej sprawie nie występuje również prawne ograniczenie w sposobie zagospodarowania działki nr [...] obręb [...] w T.. Z powyższego wynika, że wskutek zmiany wniosku przez inwestora działa o nr [...] znajduje się poza obszarem oddziaływania inwestycji, a zatem jej współwłaścicielom nie przysługuje status stron postępowania.

Od tej decyzji odwołanie złożył R. T. wnosząc o jej uchylenie i ostateczne przyznanie mu statusu strony postępowania. Zdaniem strony odwołującej się w sytuacji, gdy pawilon handlowy został oddany do użytkowania już w kwietniu 2012 r. nie dojdzie do bezpośredniej ingerencji w działkę nr [...] z chwilą zmiany przez inwestora wniosku i planów w dniu 13 sierpnia 2013 r. Pozostało jednak oddziaływanie pośrednie wykonanego przedsięwzięcia na pobliskie nieruchomości poprzez emisję hałasu. Jego zdaniem nie wskazano przepisów określających wymogi techniczne posadowienia tego rodzaju obiektów i nie wyeliminowano niezgodności z decyzją o warunkach zabudowy by uciążliwości i niedogodności związane z inwestycją były jak najmniejsze. W zagospodarowaniu terenu nie uwzględniono pasów zieleni wysokiej i średniowysokiej od strony wschodniej, zachodniej i północnej projektowanej inwestycji i nie przedstawiono właściwego rozwiązania wewnętrznego układu komunikacyjnego.

Wojewoda decyzją z dnia 3 listopada 2014 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że przesłanką wznowienia z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. jest to, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Oznacza to że sytuacja ta ma miejsce wtedy, gdy dana osoba, mimo że przysługiwał jej status strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. w czasie, gdy prowadzone było postępowanie administracyjne zakończone decyzją ostateczną nie brała w nim udziału bez własnej winy.

Z akt sprawy wynika, iż wnioskującemu o wznowienie postępowania nie została doręczona decyzja z dnia 2 października 2013 r., więc w sytuacji, gdy wznowienie postępowania następuje w oparciu o przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., stronami wznowionego postępowania winny być wyłącznie osoby, które brały udział w postępowaniu zakończonym kwestionowaną decyzją oraz wnioskodawca, który spełnił przesłankę z art. 148 § 1 i 2 K.p.a. Po wznowieniu postępowania R. T. miał zapewniony czynny udział w postępowaniu, ponieważ E. T. w dniu 25 czerwca 2014 r. potwierdziła odbiór postanowienia Prezydenta Miasta z dnia 16 czerwca 2014 r. o wznowieniu postępowania. Zgodnie z art. 28 K.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Jednakże w odniesieniu do postępowania w sprawach o pozwolenie na budowę, zgodnie z przepisem art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, będącym lex specjalis w stosunku do regulacji zawartej w art. 28 K.p.a., stronami tego postępowania są inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Zgodnie z powyższym, organ administracji architektoniczno-budowlanej zobligowany był do ustalenia w pierwszej kolejności kręgu stron w postępowaniu zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę, co łączyło się nierozerwalnie z ustaleniem obszaru oddziaływania inwestycji. Obszar ten objął wyłącznie nieruchomość wskazaną we wniosku o wydanie pozwolenia na budowę tj. działki nr [...], [...], [...], [...] obręb [...] przy ul. R. w T.. Po wznowieniu postępowania organ pierwszej instancji dokonał oceny posiadania przez R. T. interesu prawnego do udziału w postępowaniu ustalając, iż wnioskodawca nie jest stroną w przedmiotowym postępowaniu. Działka wnioskodawcy nr [...] obręb [...] jest położona poza obszarem oddziaływania obiektu. W przypadku, gdy R. T. nie jest stroną w niniejszym postępowaniu nie było podstaw prawnych do merytorycznej oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia, tym bardziej, że zarówno we wnioskach o wznowienie postępowania z dnia 16 października 2013 r. i z dnia 12 listopada 2013 r., a także w odwołaniu z dnia 25 września 2014 r., nie przedstawiono w istocie żadnych racjonalnych zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa. W sytuacji stwierdzenia braku przymiotu strony, na mocy przepisu art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., organ miał prawo odmówić uchylenia decyzji dotychczasowej.

Na decyzję tę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł R. T. domagając się jej uchylenia oraz uchylenia poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta z dnia 3 września 2014 r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1, 9, 10, art. 6, art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 28 ust. 2, art. 29 ust. 4 pkt 2, art. 33 ust. 2 pkt 2 i 3, art. 34 Prawa budowlanego oraz art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 28 K.p.a. W uzasadnianiu autor skargi opisał dokładnie przebieg sprawy. Podniósł, że obecnie stan prawny wygląda zupełnie tak samo jak przy pierwszym wznowieniu postępowania dotyczącym decyzji Prezydenta Miasta z dnia 19 października 2011 r. Na każdym etapie postępowania skarżącemu odmawiano dostępu do akt sprawy twierdząc, że nie jest stroną postępowania. W decyzji Prezydenta Miasta z dnia 3 września 2014 r. organ przyznał, że w wyniku zmiany wniosku przez inwestora działka o nr [...] w obrębie [...] znajduje się poza obszarem oddziaływania inwestycji, w ocenie skarżącego potwierdza to, że do dnia 13 sierpnia 2013 r. skarżącemu przysługiwał status strony postępowania. Skoro organ I instancji stwierdził, że skarżącemu przysługiwał jednak status strony od początku postępowania, to ewidentną kwestią jest, że dokonano wreszcie prawidłowych ustaleń w tym zakresie. Ponieważ inwestycja się nie zmieniła, to tym samym jednoznacznie można stwierdzić, że zostało naruszone prawo skarżącego do udziału w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku handlowego wraz ze zjazdem publicznym i miejscami parkingowymi. Oczywistym jest, że z chwilą zmiany wniosku i planów w dniu 13 sierpnia 2013 r. przez inwestora nie dojdzie do bezpośredniej ingerencji w działkę nr [...], gdyż pawilon handlowy został oddany do użytkowania już w kwietniu 2012 r., więc wszystkie prace zostały wówczas ukończone. Pozostało natomiast oddziaływanie pośrednie wynikające z przepisów dotyczących dopuszczalnych emisji, które negatywnie oddziaływają na nieruchomości położone w pobliżu planowanego przedsięwzięcia. Ponadto w zagospodarowaniu terenu miały być uwzględnione trzy metrowe pasy zieleni wysokiej i średniowysokiej od strony wschodniej, zachodniej i północnej projektowanej inwestycji. Do dnia dzisiejszego nigdzie na działkach objętych inwestycją nie ma żadnej zieleni średniowysokiej, a już tym bardziej wysokiej, a także ciągłego pasu zieleni o szerokości 3 m od strony wschodniej.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując przy tym argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do przepisu art. 145 p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych – o ile ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. treść wydanej decyzji lub postanowienia. Przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. stanowi, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tak więc sąd administracyjny, nie będąc związany granicami skargi, ocenia legalność decyzji administracyjnej w szerokim zakresie niezależnie od trafności zarzutów sformułowanych w skardze jak i ponad te zarzuty – w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego bądź postępowania mającego wpływ na wynik postępowania.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z zasadą trwałości decyzji ostatecznych wyrażoną w art. 16 § 1 k.p.a., uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznych, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych kodeksie lub w ustawach szczególnych. Są to sytuacje nadzwyczajne, enumeratywnie wymienione w przepisach prawnych. Zasada trwałości decyzji ostatecznych, jako jedna z fundamentalnych zasad całego systemu postępowania administracyjnego, ma na celu zapewnienie pewności i stabilności obrotu prawnego. Instytucją procesową stwarzająca możliwość prawną ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną jest wznowienie postępowania, jeżeli postępowanie, w którym zapadła decyzja ostateczna, było dotknięte kwalifikowaną wadą wyliczoną wyczerpująco w art. 145 § 1 k.p.a. W myśl tego przepisu w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli:

1) dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe,

2) decyzja wydana została w wyniku przestępstwa,

3) decyzja wydana została przez pracownika lub organ administracji publicznej, który podlega wyłączeniu stosownie do art. 24, 25 i 27,

4) strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu,

5) wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję,

6) decyzja wydana została bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu,

7) zagadnienie wstępne zostało rozstrzygnięte przez właściwy organ lub sąd odmiennie od oceny przyjętej przy wydaniu decyzji (art. 100 § 2),

8) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.

We wszystkich wymienionych wyżej ustawowych przesłankach wznowienia, kontrola decyzji ostatecznej w trybie wznowienia postępowania następuje z urzędu lub na wniosek, z wyjątkiem przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., tj. gdy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Wówczas bowiem, postępowanie inicjowane jest wyłącznie na wniosek. Podmiot, który żąda wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną na tej właśnie podstawie, musi wykazać, iż posiadał przymiot strony postępowania i bez własnej winy w postępowaniu tym nie brał udziału.

Z kolei przepis art. 151 § 1 k.p.a. przesądza, iż organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 150, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 wydaje decyzję, w której:

1) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, albo

2) uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy.

Zasadą jest więc, iż organ administracji w postępowaniu wznowieniowym uchyla decyzję będącą przedmiotem tego postępowania - jeżeli postępowanie przed tym organem potwierdzi, iż podstawy wznowienia istniały.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest ocena legalności decyzji organów obu instancji odmawiająca uchylenia decyzji wydanej w postępowaniu wznowieniowym uzasadniana tym, iż skarżącemu nie przysługiwał przymiot strony postępowania zakończonego decyzją także wydaną w postępowaniu wznowieniowym, a jej przedmiotem (rozstrzygnięciem) było uchylenie decyzji o pozwoleniu na budowę i udzielenie nowego pozwolenia na budowę. Zdaniem organów z uwagi na fakt, iż inwestor skorygował wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę i aktualnie droga przeciwpożarowa nie przebiega po gruncie, którego skarżący jest współwłaścicielem a także przyłącza są wykonane innych działek niż działka skarżącego, nie przysługiwał mu przymiot strony postępowania zakończonego decyzją z 2 października 2013 r. Pogląd ten jest nie do przyjęcia.

Wskazać przede wszystkim należy, iż decyzja ta (z 2 października 2013 r.) została wydana w postępowaniu z podania o wznowienie postępowania, jakie między innymi złożył skarżący. W postępowaniu tym wnioskodawca (wnoszący podanie o wznowienie) z definicji jest stroną, także jeżeli organ odmówił by uchylenia decyzji ustalając, iż podmiot inicjujący postępowanie wznowieniowe z powołaniem na przesłankę art 145 § 1 pkt 4 K.p.a. nie ma w istocie przymiotu strony tego postępowania.

Wskazać też należy, iż w postępowaniu zakończonym decyzją z 2 października 2013 r. nie odmówiono uchylenia decyzji. Przeciwnie uchylono ją, nie podając nawet w uzasadnieniu jakie to motywy zdaniem organu przemawiają za uchyleniem decyzji o pozwoleniu na budowę i wydaniu nowego orzeczenia w tym przedmiocie, a skupiono się na wykazywaniu, że skarżącemu przymiot strony nie przysługuje. Stanowisko to jest dla sądu niezrozumiałe, gdyż postępowanie toczyło się na wniosek skarżącego a nie z urzędu i było podstępowaniem nadzwyczajnym - w trybie wznowienia postępowania. Jeżeli więc organ uznaje, iż skarżącemu przymiot strony nie przysługiwał – do badania czego był zobligowany wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 22 listopada 2012 r. II SA/Kr 1118/12., to jedynym prawnie dopuszczalnym rozstrzygnięciem mogła być tu tylko odmowa uchylenia decyzji w oparciu o przepis art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. z uwagi na brak przesłanki wznowieniowej. Tymczasem organ wniosek uwzględnia i uchyla decyzję będącą przedmiotem wniosku o wznowienie postępowania, jednocześnie wskazując w uzasadnieniu, że podstawa wznowieniowa nie istnieje. Sąd zwraca uwagę, iż postępowanie wznowieniowe, w szczególności z powołaniem się na przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., nie służy korygowaniu wadliwych decyzji poprzez uwzględnienie zmiany wniosku o wydanie decyzji, ale ma na celu eliminację z obrotu prawnego decyzji co do których zachodzą podstawy wznowieniowe. Jeżeli podstawa taka nie zachodzi (co wykazuje organ w decyzji z 2 października 2013 r.) brak podstaw do uchylenia decyzji. Postępowania nadzwyczajne jakim jest wznowienie postępowania nie jest instrumentem eliminacji czy też korekty decyzji wadliwych co do zasady, ale służy usuwaniu z obrotu prawnego decyzji kiedy zachodzą przesłanki wznowieniowe, chyba że zachodzą przesłanki z art. 146 § 2 K.p.a. tj. jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Decyzja nawet wadliwa o ile przesłanki wznowieniowe nie wystąpiły (np. strona powołująca się na przesłankę z art 145 § 1 pkt 4 K.p.a. faktycznie stroną nie jest) nie może być z obrotu prawnego wyeliminowana. Jak zasadnie wskazuje WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 września 2011 r. VII SA/Wa 1345/11 gdy organ ustali nieistnienie (nieprawdziwość) badanej przyczyny wznowienia, to chociażby dostrzegł inne wady prawne decyzji dotychczasowej, wydaje decyzję o odmowie jej uchylenia w oparciu o art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. Nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy (czyli decyzję merytoryczną) organ wydaje dopiero po ustaleniu przyczyny wznowienia i po uchyleniu decyzji dotychczasowej (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., o ile nie stwierdzi przeszkód wymienionych w art. 146), stosując wówczas nowy stan prawny. Do merytorycznej oceny sprawy w trybie wznowieniowym organ może przystąpić więc dopiero po jednoznacznym ustaleniu, że wystąpiła przesłanka wznowienia. Jeśli organ przesłanki takiej wyraźnie nie stwierdzi, to do merytorycznej oceny sprawy przystąpić nie może, bo to godziłoby przede wszystkim w zasadę trwałości decyzji ostatecznej (art. 16 k.p.a.) i naruszało reguły obowiązujące w postępowaniu wznowieniowym (LEX nr 1155839). Decyzja ta rażąco obrażą obowiązujące przepisy i zdaniem sądu organ wyższego stopnia rozważyć powinien kwestię stwierdzenia jej nieważność.

Jak mowa o tym wyżej, z uwagi na fakt, iż postępowanie to toczyło się z wniosku skarżącego w sposób ewidentny z przyczyn formalnych był on jedno stroną. Zdaniem sądu nie budzi także wątpliwości, że merytorycznie a nie tylko jako inicjator postępowania nadzwyczajnego, skarżący był stroną postępowania zakończonego decyzją z 10 października 2011 r. o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego, gdyż jak wynika z projektu budowlanego na działce drogowej stanowiącej jego współwłasność zlokalizowana była droga przeciwpożarowa. W sprawie sąd II SA/Kr 1118/12 nie przesądził wprawdzie jednoznacznie że skarżącemu przymiot strony przysługuje a nakazał organowi kwestie tę badać, tym niemniej nie budzi wątpliwości sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, że z uwagi na wyżej wskazane okoliczności (współwłasność działki [...] po której przebiegała droga przeciwpożarowa) organ wadliwie przymiotu strony skarżącemu odmówił. Podkreślić jeszcze raz wymaga, iż w postępowaniu wznowieniowym opartym o przepis art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. a więc prowadzanym wyłącznie na wniosek, wnioskodawcy temu z zasady, formalnie przymiot strony przysługuje a w tym przypadku zachodziła także materialna podstawa by skarżącemu przymiot strony postępowania zakończonego decyzją z dnia 19 października 2011 r. przyznać. Organ nie miał natomiast żadnych podstaw prawnych by odmawiając przymiotu strony skarżącemu tj. stwierdzając (wadliwie), że podstawa wznowieniowa nie istnieje uchylać decyzję będącej przedmiotem wniosku o wznowienie i orzekać co do istoty. Zwrócić też należy uwagę na fakt, że WSA w Krakowie w sprawie II SA/Kr 1085/12 w sposób jednoznaczny przesądził, iż inne osoby wnioskujące o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z 10 października 2011 r. M. S. i P. S., które znajdowały się w identycznej sytuacji prawnej jak skarżący tj. są współwłaścicielami działki [...] - były stroną tego postępowania. Sąd wyraźnie wskazał, iż fakt posiadania współwłasności tej działki przesądza o posiadaniu interesu prawnego w postępowania zakończonego decyzją z 10 października 2011 r. Zgodnie zaś z art. 170 P.p./s.a. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak wskazuje to natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 marca 2014 r. II OSK 2423/12 wynikająca z przepisu art. 170 p.p.s.a. moc wiążąca wcześniejszego orzeczenia w odniesieniu do sądów oznacza, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dane zagadnienie, nie może być ono ponownie badane (LEX nr 1495290). Zdaniem sądu organy związane były w/w poglądem WSA i choćby na tej podstawie (poza podstawami wykazanymi wyżej) winne były skarżącego do postępowania w charakterze jego strony dopuścić.

Sąd zwraca też uwagę (aczkolwiek decyzja z 2 października 2013 r. nie jest przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie), iż ugruntowanym w orzecznictwie jest, że w sytuacji, gdy stwierdzono nieważność decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę i zatwierdzaniu projektu budowlanego, czy też je uchylono już po wykonaniu obiektu budowlanego (zakończeniu robót budowlanych), powinien być stosowany odpowiednio przepis art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane., który pozwala, po nałożeniu obowiązku sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego (vide; Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2014 r. II OSK 2286/12 LEX nr 1447263). W sytuacji zrealizowania obiektu budowlanego a następnie uchylenia tej decyzji w postępowaniu wznowieniowym prawidłową formą procesową jest więc umorzenie postępowania i prowadzenia w stosunku do obiektu zrealizowanego tzw. postępowania naprawczego. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony przez WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 7 września 2011 r. II SA/Gl 167/11, który orzekł, iż art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. dopuszcza wydanie w charakterze "nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy" także rozstrzygnięcia umarzającego postępowanie uprzednio zakończone uchylaną obecnie decyzją ostateczną, a ma to miejsce wówczas gdy postępowanie stało się bezprzedmiotowe (LEX nr 966351).

Konkludując stwierdzić należy, iż skarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji jest wadliwa, gdyż organy nieprawidłowo przyjęły, iż skarżącemu nie przysługiwał przymiot strony w postępowaniu zakończonym decyzją z 2 października 2013 r. Ponownie rozpoznając sprawę organy okoliczność tą uwzględnią.

Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekła jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200p.p.s.a.