Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędzia WSA Krzysztof Armański, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 20 maja 2020 r. sprawy ze skargi [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Kielcach w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Prokuratora Okręgowego w Kielcach do rozpatrzenia wniosku [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W. z dnia 27 września 2019 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt organowi; II. stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; III. zasądza od Prokuratora Okręgowego w Kielcach na rzecz [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w Warszawie 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

[...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę z 19 marca 2020 r. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Kielcach w zakresie udostępnienia informacji zawartych we wniosku z 26 września 2019 r. Jednocześnie strona skarżąca domagała się zobowiązania organu do rozpoznania tego wniosku, w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt wraz z odpisem prawomocnego wyroku oraz stwierdzenia, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu skargi jej autor podniósł, że 26 września 2019 r. spółka [...] złożyła do Prokuratury Okręgowej w Kielcach wniosek w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 1429) dalej zwanej: "u.d.i.p.", w którym zwróciła się o udostępnienie, w formie skanów, wszystkich protokołów przesłuchania L.G. oraz I.G. znajdujących się w aktach postępowania o sygnaturze: [...], prawomocnie umorzonego przez Prokuraturę Okręgową w Kielcach.

Pismem z 10 października 2019 r., Prokurator Okręgowy w Kielcach odmówił udostępnienia żądanej informacji wskazując, że nie stanowi ona informacji publicznej. W odpowiedzi skarżąca 10 października 2019 r. skierowała prośbę o zmianę stanowiska. Jednak w piśmie z 18 października 2019 r. organ podtrzymał swój pogląd.

Dalej wnoszący skargę podniósł, że wnioskowane dokumenty stanowią informację publiczną, gdyż zawierają informacje o zasadach działania prokuratury - organu państwa, który wykonuje zadania w zakresie ścigania przestępstw oraz stoi na straży praworządności. Ponadto, dotyczą sfery faktów i odzwierciedlają treść przeprowadzonych przez prokuraturę czynności, które organ ten podjął w ramach sfery swojej działalności i wykorzystywał do realizacji zadań ustawowych. Powyższe znajduje potwierdzenie w treści postanowienia Prokuratury Okręgowej w Kielcach z 6 maja 2019 r. o umorzeniu śledztwa w sprawie [...], które zawiera liczne odniesienia do zeznań świadków, którzy zostali przesłuchani w sprawie.

Ponadto w piśmie z 10 października 2019 r. organ stwierdził, że "Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej obejmuje m.in. wgląd do dokumentów urzędowych. Tylko więc taki dokument może stanowić informację publiczną". Tym samym organ sprowadza pojęcie informacji publicznej do dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., a pomija, że prawo do informacji publicznej, oprócz prawa wglądu do dokumentów urzędowych, obejmuje także uprawnienie do uzyskania informacji publicznej. Oznacza to, że prawa dostępu do informacji publicznej nie sposób ograniczać do dostępu do dokumentów urzędowych.

Tym samym nawet przyjęcie, że żądane protokoły przesłuchania świadków nie spełniają kryteriów uznania ich za dokument urzędowy w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., nie pozbawia tych dokumentów charakteru informacji publicznej.

Skarżąca Spółka także stwierdziła, że złożenie przez funkcjonariusza publicznego podpisu na protokole przesłuchania nie stanowi wyłącznie dopełnienia wymogu formalnego wynikającego z przepisów prawa, lecz posiada doniosłe znaczenie, stanowiąc de facto oświadczenie wiedzy tego funkcjonariusza, zgodnie z którym treści zawarte w protokole odzwierciedlają faktyczny przebieg protokołowanej czynności. Przeczy to stanowisku organu, że protokół przesłuchania świadka nie stanowi dokumentu urzędowego.

Dodatkowo strona skarżąca zaznaczyła, że żądane protokoły dotyczą zeznań osób, które reprezentowały Narodowe Centrum Badań i Rozwoju na zewnątrz oraz miały wpływ na gospodarowanie mieniem tej jednostki (np. podejmowały decyzje w ramach przetargów i postępowań ofertowych). Tym samym należy je uznać za osoby pełniące funkcje publiczne w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p., do których nie mają zastosowania ograniczenia w dostępie do informacji wskazane w tym przepisie.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Okręgowy w Kielcach wniósł o jej oddalenie w całości. Wskazał, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że zawarte w aktach sprawy informacje publiczne mogą być udostępnione w trybie u.d.i.p., ale nie oznacza to, że dotyczy to wszystkich dokumentów znajdujących się w tych aktach (zob. uchwała NSA z 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 7/13). W zakresie przedmiotowym w informacji publicznej nie mieszczą się zeznania świadków, składane w toku prowadzonego postępowania, gdyż tego rodzaju dokumenty nie zostały wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p., ani też w pozostałych uregulowaniach tego przepisu. Przyjęcie zatem, że do dokumentów urzędowych, wytworzonych w postępowaniu indywidualnym, należy zaliczyć każdy dokument, nie odpowiadałoby sensowi regulacji zawartej w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p. Stanowisko to, nie pozostaje także w sprzeczności z celem ustawy o dostępie do informacji publicznej, którym jest poddanie kontroli społecznej działań organów władzy publicznej, czy też podmiotów wykonujących zadania publiczne. Dostęp do orzeczeń wydanych w trakcie postępowania przygotowawczego, w pełni bowiem realizuje ten cel ustawowy. Ponadto udostępnieniu co do zasady podlegają określonego rodzaju informacje, a nie znajdujące się w aktach dokumenty. Tymczasem skarżący, żądając dostępu do zeznań świadków, de facto domaga się dostępu do zbioru akt, co w świetle wskazanej wcześniej uchwały NSA I OPS 7/13, nie można traktować jako wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Następnie organ cytując definicję dokumentu urzędowego zawartą w art. 6 ust. 2 u.d.i.p., wywnioskował, że dokumentem urzędowym nie będzie protokół przesłuchania, który choć niewątpliwie jest dokumentem w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, to jednak nie spełnia wymogów dokumentu urzędowego, o których mowa w art. 6 ust. 2 u.d.i.p., a przede wszystkim nie zawiera oświadczenia woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego, lecz świadka. Samo zaś sygnowanie go przez funkcjonariusza publicznego nie stanowi jego oświadczenia woli czy wiedzy, a jedynie potwierdzenie sporządzenia go przez niego lub przy jego udziale w danym czasie, miejscu i warunkach (m.in. wyrok WSA w Olsztynie z 3 września 2019 r. sygn. akt II SAB/OL 48/19).

Zdaniem organu istotny jest również fakt, że skarżący zwracając się o udostępnienie informacji określonych w piśmie z 26 września 2019 r., nie kierował się troską o sprawy publiczne. Treść wniosku wskazuje, że celem wnioskodawcy było uzyskanie informacji w związku z wykorzystaniem ich na potrzeby reprezentowanej przez niego spółki. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że skarżący w ten sposób wykazuje swój subiektywny interes. Tymczasem ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być podstawą do otrzymania informacji we własnej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U.2019.2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Według art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2019.2325 ze zm.), dalej p.p.s.a., sądy sprawują kontrolę działalności administracji publicznej poprzez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 (art. 3 § 2 p.p.s.a.) lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a, a także na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność polegała z jednej strony na nieudzieleniu informacji publicznej, o którą wnioskodawca się zwrócił, z drugiej zaś strony na niewydaniu decyzji odmawiającej udostępnienia tej właśnie informacji. Nieudzielenie takiego rodzaju informacji oraz niewydanie takie decyzji oznacza bezczynność podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt. 4 p.p.s.a.

Dopuszczalność skargi na bezczynność organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie jest kwestionowana ani w orzecznictwie sądów administracyjnych, ani w piśmiennictwie. Przyjmuje się też, że dopuszczalność takiej skargi zachodzi również wtedy, gdy strona wbrew stanowisku organu uznaje, iż żądane informacje są informacjami publicznymi i powinny być udzielone w trybie wnioskowym na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ta kwestia była właśnie przedmiotem kontrowersji w niniejszej sprawie. Sporne bowiem było, czy protokoły przesłuchania świadków sporządzone w toku prawomocnie zakończonego postępowania przygotowawczego, stanowią informację publiczną, a nadto czy możliwość udostępnienia takiej informacji publicznej jest uzależniona od motywów, jakimi kieruje się wnioskodawca składając wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w szczególności, czy realizuje bądź chroni jego indywidualny interes, czy też wniosek dotyczy sprawy publicznej.

Nie było natomiast w sprawie sporne, że wniosek stanowiący przedmiot sprawy został skierowany do podmiotu, na którym ciąży ustawowy obowiązek udostępniania informacji publicznych (art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). Prokuratura mieści się bowiem w pojęciu organu władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyrok NSA z 7 marca 2003 r., II SA 3572/2002).

W myśl art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym, czyniąc to w sposób otwarty (przykładowy), o czym świadczy zawarty w tym przepisie zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także regulacje art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo te informacje zostały wytworzone (por. wyroki NSA: z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 678/11, z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 1323/15, dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nie budzi też wątpliwości, że informację publiczną stanowi treść i postać dokumentów urzędowych. Wynika to wprost z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p. Z kolei dokumentem urzędowym - jak stanowi art. 6 ust. 2 u.d.i.p.- jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

W ocenie strony skarżącej protokoły zeznań świadków spełniają wskazane wymogi dokumentu urzędowego, ponieważ obligatoryjne (art. 150 § 1 k.p.k.) podpisanie takiego protokołu przez funkcjonariusza organu przeprowadzającego czynność stanowi potwierdzenie, że jego treść odpowiada rzeczywistemu przebiegowi tej czynności. Poza taką argumentacją strona skarżąca uważa, że nawet w razie przyjęcia, że protokół przesłuchania świadka w postępowaniu przygotowawczym nie nosi cech dokumentu urzędowego, to i tak podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ prawo dostępu do takiej informacji nie ogranicza się do dostępu do dokumentów urzędowych, gdyż pojęcie dokumentu zawierającego informację publiczną jest szersze niż pojęcie dokumentu urzędowego w rozumieniu u.d.i.p., co wynika z zestawienia art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 tej ustawy.

Zdaniem organu natomiast, tylko dokument urzędowy co do zasady może stanowić informację publiczną, a protokół przesłuchania świadka nim nie jest, ponieważ nie zawiera oświadczenia woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego, lecz świadka. Samo zaś sygnowanie protokołu przez funkcjonariusza stanowi jedynie potwierdzenie sporządzenia go przy jego udziale w danym miejscu, czasie i warunkach.

Podzielając pogląd autora skargi odnośnie zarysowanych kontrowersji, Sąd kierował się następującą argumentacją.

W orzecznictwie sądów administracyjnych i w doktrynie zostały wyrażone podzielane przez Sąd w niniejszym składzie jednoznaczne poglądy, dotyczące charakteru protokołu przesłuchania świadka sporządzonego w toku postępowania przygotowawczego. Zgodnie z nimi, między innymi protokoły z przesłuchań świadków oraz wszelkie pisma urzędowe wychodzące z organu Policji i wpływające do niego w związku z prowadzoną sprawą, posiadają walor informacji publicznej. Dotyczą bowiem sfery faktów, zostały wytworzone w ramach sfery działalności organu administracji publicznej, zawierają informację o sposobie prowadzenia sprawy, przez co zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., stanowią informację o sprawach publicznych (por. ustawa o dostępie do informacji publicznej Komentarz, I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, LexisNexis, Warszawa 2016, str. 173). Warunkiem jednak skorzystania z uprawnienia do uzyskania informacji w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej jest skonkretyzowanie wniosku (wyrok NSA z 22 marca 2019 r., I OSK 1280/17, wyrok WSA w Warszawie z 14 stycznia 2010 r., II SAB/Wa 200/09, wyrok WSA w Poznaniu z 31 marca 2011 r., II SAB/Po 1/11).

Ten ostatni warunek niewątpliwie został w sprawie spełniony. Wnioskodawca określił bowiem we wniosku z 27 września 2019 r., a także w kolejnym piśmie z 10 października 2019 r., że domaga się udostępnienia wszystkich protokołów przesłuchania L.G. i I.G. znajdujących się w aktach prawomocnie umorzonego postępowania o sygnaturze [...] Prokuratury Okręgowej w Kielcach. Przy tym wbrew zarzutowi organu sformułowanemu w odpowiedzi na skargę, nie można tak sformułowanego wniosku traktować jako żądania "de facto [...] dostępu do zbioru akt", które to żądanie, rozumiane jako żądanie udostępnienia przez prokuratora akt sprawy, jako zbioru materiałów zakończonego postępowania przygotowawczego, rzeczywiście nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 u.d.i.p. (por. uchwałę 7 sędziów NSA z 9 grudnia 2013 r., I OPS 7/13). Wniosek z 26 września 2019 r. nie dotyczył bowiem całych akt zakończonego postępowania przygotowawczego, ani nawet jakiejś nieokreślonej ich części, ale konkretnie wskazanych dokumentów, tj. protokołów przesłuchania dwóch wymienionych z imienia i nazwiska świadków.

Z powyższych wywodów wynika, że protokoły zeznań świadków znajdujące się w aktach zakończonego postępowania przygotowawczego mają cechy dokumentów urzędowych, przez co podlegają udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z powyższym stwierdzeniem tylko ubocznie można dodać, że nie nadaje się do zaakceptowania pogląd wyrażony w odpowiedzi na skargę, jakoby "tylko dokument urzędowy, co do zasady, mógł stanowić informację publiczną", przy czym wyrażając taki pogląd Prokurator Okręgowy w Kielcach nie wskazał wyjątków od wspomnianej zasady. Ma bowiem rację autor skargi, że dokumenty urzędowe są tylko jednym z rodzajów informacji publicznych podlegających udostępnieniu na podstawie u.d.i.p., kwalifikowanym w tym znaczeniu, że ich udostępnienie dotyczy nie tylko treści, ale i ich postaci i może być realizowane również poprzez wgląd do takich dokumentów (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) i art. 3 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p.). Nie wyczerpuje to jednak wszystkich form dostępu do informacji publicznej, skoro zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej oprócz wglądu do dokumentów urzędowych obejmuje również uprawnienie do uzyskania informacji publicznej znajdującej się w innych źródłach niż dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. Jeśliby więc nawet przyjąć, że protokoły zeznań świadków złożone w zakończonym postępowaniu przygotowawczym nie stanowiły dokumentów urzędowych w rozumieniu ostatnio powołanego przepisu, to zawarte w tych zeznaniach informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., a w szczególności o przedmiocie ich działalności, kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach, o zasadach ich funkcjonowania, w tym o sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania, a także informacje o sposobie przeprowadzenia przez funkcjonariuszy przedmiotowego przesłuchania świadków, a w tym o niezbędnych pouczeniach, danych osobowych, zadawanych świadkom pytaniach - również mają walor informacji publicznej i podlegają udostępnieniu. Te trzy ostatnio wymienione informacje przy tym, niewątpliwie stanowią utrwalone i podpisane w formie protokołu oświadczenia woli lub wiedzy osób przeprowadzających przesłuchanie świadków będących funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu Kodeksu karnego, dokonywane w ramach ich kompetencji i złożone do akt sprawy. To zaś oznacza, że w tej części informacje zawarte w protokole zeznań świadków niewątpliwie stanowią podlegające udostępnieniu informacje publiczne zawarte w dokumentach urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) w zw. z art. 6 ust. 2 u.d.i.p.

Należy dodać, że w skardze został ujawniony powód wystąpienia z żądaniem udostępnienia zeznań tych akurat świadków, choć w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest to konieczne w sytuacji wniosku dotyczącego uzyskania informacji publicznej innej niż przetworzona (to, że przedmiotem wniosku nie była informacja przetworzona, nie było w sprawie kwestionowane, ani też nie miało miejsca). Jak wynika bowiem z art. 2 ust. 1 i 2 u.d.i.p. każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, zwane dalej "prawem do informacji publicznej", a od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Według twierdzenia skarżącej spółki zawartego w uzasadnieniu skargi i niepodważonego w odpowiedzi na skargę, wspomnianym powodem złożenia wniosku o ujawnienie zeznań tych akurat świadków było to, że L.G. w latach 2011-2016 był Zastępcą Dyrektora, a I.G. Dyrektorem Działu Kontroli Projektów w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju będącym państwową osobą prawną odpowiedzialną za przyznawanie publicznych dotacji na realizację projektów badawczo-rozwojowych. Obie te osoby reprezentowały Narodowe Centrum Badań i Rozwoju na zewnątrz oraz miały wpływ na gospodarowanie mieniem tej jednostki i na podejmowanie decyzji w ramach przetargów i postępowań ofertowych. Oznacza to, że ich zeznania złożone w zakresie ich kompetencji służbowych, mogły mieć walor informacji o podmiocie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., (jakim niewątpliwie jest NCBiR w [...] działające na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Narodowym Centrum Badań i Rozwoju - Dz.U. 2019.1770 t.j. ze zm. – por. wyrok WSA w [...] z dnia 16 listopada 2018 r., II SAB/Wa 376/18), a w szczególności o przedmiocie jego działalności, kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nim funkcje i ich kompetencjach, a także o zasadach jego funkcjonowania, w tym o sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania, co w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c) i d) oraz pkt 3 lit. d) i e) u.d.i.p. dodatkowo uzasadnia uznanie wnioskowanych do udostępnienia informacji za publiczne.

Nie mogły zostać uwzględnione zarzuty odpowiedzi na skargę dotyczące niezasługujących na uznanie motywów, jakimi miał się kierować wnioskodawca domagając się udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej. Jak już wyżej wspomniano, konieczność ujawnienia i wykazania powodów żądania udostępnienia informacji publicznej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, zachodzi tylko w przypadku żądania udostępnienia informacji publicznej przetworzonej (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). W sprawie jednak sytuacja taka nie zachodzi. W pozostałych przypadkach ani ustawa o dostępie do informacji publicznej, ani też żadne inne przepisy nie wymagają od wnioskodawcy ujawniania motywów wniosku o udostępnienie informacji publicznej, co oznacza, że motywy te nie mają znaczenia i nawet w razie ich ujawnienia nie mogą być podstawą do odmowy udostępnienia informacji publicznej. Należy zauważyć, że orzeczenia NSA podane w odpowiedzi na skargę jako potwierdzenie zawartej w niej tezy, że skarżący zwracając się do Prokuratury Okręgowej w Kielcach o udostępnienie przedmiotowej informacji publicznej nie kierował się troską o sprawy publiczne, lecz wykazywał swój subiektywny interes, co uniemożliwiało udzielenie informacji we jego własnej sprawie - zostały błędnie zrozumiane, bądź zinterpretowane. NSA w wyrokach z dnia 30 października 2012 r., I OSK 1696/12, z 9 października 2010 r., I OSK 173/09 i z 7 marca 2012 r., I OSK 2265/11 wyraził bowiem jedynie pogląd, że pisma składane w indywidualnych sprawach, przez podmioty, których interesów sprawy te dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej. NSA nie wyrażał więc poglądu dotyczącego motywów, jakimi winien kierować się wnioskodawca aby uzyskać dostęp do informacji publicznej, ale oceniał jakiego rodzaju informacje mają charakter publicznych i wyraził przytoczony wyżej pogląd, z którym należy się zgodzić. Nie ma on jednak wpływu na wynik niniejszej sprawy, ponieważ przedmiotem wniosku w niniejszej sprawie były zeznania świadków stanowiące informacje publiczne, co zostało wyżej szczegółowo wyjaśnione.

Konsekwencją uznania wnioskowanych do udostępnienia protokołów przesłuchania świadków znajdujących się w aktach zakończonego postępowania przygotowawczego za podlegającą udostępnieniu informację publiczną oraz braku ich udostępnienia, jak również braku wydania decyzji odmawiającej ich udostępnienia, było stwierdzenie bezczynności Prokuratora Okręgowego w Kielcach i zobowiązanie go do rozpatrzenia wniosku strony z 26 września 2019 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu organowi akt sprawy, co nastąpi po uprawomocnieniu się wyroku.

Stwierdzona bezczynność miała jednak miejsce bez rażącego naruszenia prawa, o czym orzeczono na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., w punkcie II wyroku. Bezczynność Prokuratora Okręgowego w Kielcach była bowiem spowodowana błędnym przekonaniem organu, co do sposobu procedowania po uznaniu przez organ, że wnioskowane do udostępnienia informacje nie mają charakteru informacji publicznej. Organ zareagował jednak w terminach przewidzianych w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. na wniosek strony, a także na jej późniejsze pismo z 10 października 2019 r. Wskazał również w swych pismach kierowanych do strony, a także w odpowiedzi na skargę, jakimi motywami się kierował przy rozstrzyganiu sprawy. Choć ostatecznie nie zasługują one na akceptację, to jednak przy istniejących, również w orzecznictwie sądów administracyjnych, rozbieżnościach co do oceny charakteru wnioskowanej do udostępnienia informacji, nie można w żadnym razie organowi przypisać rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 149 § 1a p.p.s.a.

O kosztach postępowania sądowoadministracyjnego orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. Na zasądzone koszty składa się wpis od skargi w kwocie 100 zł., wynagrodzenia reprezentującego stronę skarżącą radcy prawnego w kwocie 480 zł oraz kwota 17 złotych uiszczonych z tytułu opłaty od pełnomocnictwa.