Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 września 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 grudnia 2017 r. sygn. akt IV SAB/Wr 350/17 w sprawie ze skargi M. P. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego we [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1/ oddala skargę kasacyjną; 2/ zasądza od M. P. na rzecz Prezesa Sądu Okręgowego we [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. [pic]

I OSK 1359/18

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M. P. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Od ww. wyroku skargę kasacyjną wniósł M. P.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie:

1/ prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 1 ust. 1 i art. 4 ust. 1 pkt 5) w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (dalej u.d.i.p.) w związku z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez bezzasadne przyjęcie, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia konstytucyjnego prawa do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także wadliwego przyjęcia, że organ nie pozostawał w bezczynności i bezzasadnego oddalenia skargi;

2/ przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1 i 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej p.p.s.a., w związku z art. 13 § 1 i 2 i art. 14 § 1 i 2 u.d.i.p. w związku z art. 7 i art. 77 k.p.a. oraz w związku z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez ich niezastosowanie w wyniku zaniechania przez Sąd I Instancji wnikliwej kontroli działalności organu, a przez to niedostrzeżenie, że organ z naruszeniem wskazanych przepisów nie udzielił informacji publicznej żądanej przez skarżącego.

Wskazując na powyższe naruszenia autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Jednocześnie skarżący kasacyjnie złożył oświadczenie, że zrzeka się rozprawy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, złożoną w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu skargi kasacyjnej, Prezes Sądu Okręgowego w [...] wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Biorąc po uwagę tak uregulowany zakres kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Kontrolując zgodność z prawem zaskarżonego wyroku w granicach skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył tę kontrolę do wskazanych w niej zarzutów, powołanych w ramach podstawy wskazanej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. Stosownie zaś do art. 193 in fine uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia, że w trybie u.d.i.p. udostępniane są wyłącznie informacje o sprawach publicznych, w najszerszym nawet rozumieniu. Wykładnię tego, co należy rozumieć przez "informację publiczną" w rozumieniu art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 u.d.i.p. obszernie przedstawił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i Naczelny Sąd Administracyjny, podzielając te wywody, nie widzi konieczności powtarzania poglądów orzecznictwa i doktryny w tym zakresie.

W niniejszej sprawie istotny jest bowiem fakt, że skarżący, zwracając się do Prezesa Sądu Okręgowego w [...] o udostępnienie informacji wskazanych w pkt 1-4 pisma z dnia [...] sierpnia 2017 r., nie kierował się troską o sprawy publiczne, co znalazło wprost wyraz w treści tego pisma. Uzasadnienie wniosku skarżącego w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje, że celem wnioskodawcy było uzyskanie informacji w związku z postępowaniem sądowym, którego rozstrzygnięciem jest osobiście zainteresowany (apelacja od postanowienia Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] października 2008 r., [...], gdzie stroną postępowania jest macocha wnioskodawcy, a w sprawie działa pełnomocnik wnioskodawcy). Jest on ponadto osobiście zainteresowany postępowaniem, które toczy się przed Prokuraturą Rejonową [...], sygn. akt [...], również przy udziale pełnomocnika wnioskodawcy, w którym to postępowaniu w charakterze świadka zeznawała SSO I. W., Przewodnicząca [...] Sądu Okręgowego [...], która wydała rozstrzygnięcia, z którymi nie zgadza się wnioskodawca (sygn. akt: [...] i [...]).

Z treści tego wniosku wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że żądane informacje mają posłużyć skarżącemu do wykazania, iż SSO I. W., w sprawach wyżej opisanych popełniła "trudne do wyjaśnienia błędy i podjęła nietypowe działania(...)", "rysuje się podejrzenie, że sędzia W. współpracowała z kancelarią adwokacką adwokata, którego zażalenie (...) uwzględniła", "pismo mojego pełnomocnika, w którym wskazano m.in. sprzeczność treści notatek pani sędzi z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także stopień osobistego zaangażowania w sprawę, prokurator potraktował jako odrębną sprawę", "w zażaleniu mój pełnomocnik podał nowe okoliczności uprawdopodobniające współdziałanie pani sędzi z adwokatem".

Nie może zatem ulegać wątpliwości, że skarżący w ten sposób wykazuje swój subiektywny interes. Tymczasem u.d.i.p. nie może być podstawą do otrzymania informacji we własnej sprawie. Stosownie bowiem art. 1 ust. 1 ww. ustawy jedynie informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Określenia istoty pojęcia "sprawa publiczna" powinno się dokonywać na podstawie kryterium interesu ogólnego i jednostkowego.

Sprawami publicznymi nie będą zatem konkretne i indywidualne sprawy określonej osoby lub podmiotu. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, że pisma składane w indywidualnych sprawach, przez podmioty, których interesów sprawy te dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej. Ich przedmiotem nie jest problem czy kwestia, która ma znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli, lub jest ważna dla funkcjonowania organów państwa. Przedmiotem takiego pisma jest realizacja lub ochrona indywidualnych interesów podmiotu, który pismo to składa. Wobec tego pismo takie nie dotyczy sprawy publicznej i nie powinno być udostępniane w trybie u.d.i.p. Podobnie nie można przy pomocy u.d.i.p. starać się o uzyskanie informacji w swojej własnej sprawie (por. wyroki NSA: z dnia 30 października 2012 r., I OSK 1696/12, z dnia 9 października 2010 r., I OSK 173/09, z dnia 7 marca 2012 r., I OSK 2265/11).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być nadużywana i wykorzystywana w czysto prywatnych sprawach. Z żądania udostępnienia informacji publicznej musi wynikać interes obiektywny a nie subiektywny.

Skoro zatem treść wniosku skarżącego, datowanego na dzień [...] lipca 2017 r., a które wpłynęło do Sądu Okręgowego w [...] w dniu [...] sierpnia 2017 r., wprost odnosi się informacji, które mają posłużyć do załatwiania indywidualnych spraw osoby składającej wniosek o udostępnienie informacji publicznej, nie zaś do istotnej kontroli społeczeństwa nad organami władzy publicznej, to Sąd I instancji zasadnie uznał stanowisko Prezesa Sądu Okręgowego w [ ...] za prawidłowe.

Konstatacja, że wnioskodawca nie domagał się informacji publicznej w przytoczonym wyżej rozumieniu, a jedynie informacji we własnej indywidualnej sprawie, oznacza, ze sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów materialnych i procesowych nie mają usprawiedliwionych podstaw.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.