drukuj    zapisz    Powrót do listy

, ,  ,  , II SA 756/83 - Wyrok NSA z 1983-07-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA 756/83 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
1983-07-07 orzeczenie prawomocne
Sąd
NSA w Warszawie (przed reformą)
Sędziowie
Starczewski Henryk /przewodniczący/
Góraj Ignacy
Janusz Wiesław /sprawozdawca/
Powołane przepisy
Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135 art. 3 ust. 1
Obwieszczenie Ministra Rolnictwa z dnia 26 czerwca 1954 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli.
Publikacja w u.z.o.
ONSA 1983 2 poz. 53
Tezy

1. Obowiązek częściowego pokrywania kosztów elektryfikacji, wynikający z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135/ występuje tylko wówczas, gdy powszechna elektryfikacja zostanie zarządzona i ogłoszona w sposób określony w art. 1 ustawy.

2. Wybudowanie linii energetycznej przez państwowe jednostki organizacyjne ze środków państwowych nie jest równoznaczne z działaniem w ramach powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli w rozumieniu powyższej ustawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marka J. na decyzję Wojewody Skierniewickiego z dnia 21 stycznia 1983 r. w przedmiocie wymiaru opłaty elektryfikacyjnej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Skierniewickiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie

Decyzją nr FN.VII-3252/61/82 z dnia 21 stycznia 1983 r. Wojewoda Skierniewicki utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Gminy w S. z dnia 10 listopada 1982 r. w sprawie wymiaru Markowi J. opłaty elektryfikacyjnej w wysokości 5.668 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że zgodnie z par. 1 ust. 1 uchwały nr 480 Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1959 r. w sprawie opłat elektryfikacyjnych pobieranych przy powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /M.P. nr 103 poz. 554 ze zm./ obowiązek podatkowy z tytułu opłaty elektryfikacyjnej ciąży na właścicielu budynku, a zatem i na właścicielu budynku letniskowego we wsiach objętych powszechną elektryfikacją wsi. Opłata elektryfikacyjna jest zwrotem części kosztów poniesionych przez Państwo na budowę linii energetycznej i zgodnie z par. 2 ust. 6 wymienionej uchwały opłacie podlegają także budynki zelektryfikowane poza planem powszechnej elektryfikacji. W przypadku podłączenia wewnętrznego urządzenia odbiorczego, wykonanego na koszt własny, do linii niskiego napięcia opłatę elektryfikacyjną wymierza się odpowiednio niższą, uzależnioną jednak od przychodów i dochodów osiąganych przez właścicieli budynków. Wojewoda wskazał, że źródłem utrzymania Marka J. jest wynagrodzenie za pracę, w związku z tym opłatę elektryfikacyjną wymierzono według tabeli nr 1a, stanowiącej załącznik nr 2 do uchwały nr 135 Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1962 r. zmieniającej uchwałę w sprawie opłat elektryfikacyjnych pobieranych przy powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /M.P. nr 35 poz. 164/.

Decyzję powyższą Marek J. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uznanie jej za nieważną. Żądanie swoje skarżący uzasadnił tym, że nie posiada budynku letniskowego, lecz jedynie domek kempingowy o powierzchni 5,95 m2, który nie jest położony ani we wsi, ani w granicach wsi lub osiedla, lecz na gruncie będącym własnością Nadleśnictwa S., czasowo przeznaczonym do wykorzystania przez pracowników, emerytów i rencistów na cele rekreacyjno-wypoczynkowe. Doprowadzenie linii energetycznej, do której się dołączył, nie ma nic wspólnego z powszechną elektryfikacją wsi. Linia została wybudowana przez Lasy Państwowe i sfinansowana ze środków inwestycyjnych i częściowo z funduszu socjalnego. Niezależnie od tych podstawowych zarzutów, kwestionujących w ogóle zasadność wymierzenia opłaty elektryfikacyjnej, skarżący podniósł, że nawet gdyby opłata ta się należała, to i tak nastąpiło przedawnienie dokonania jej wymiaru, jako że mają tu zastosowanie przepisy o zobowiązaniach podatkowych i trzyletni termin przedawnienia.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Skierniewicki wniósł o jej oddalenie. Wojewoda stwierdził, że na terenie obszarów należących do Nadleśnictwa Lasów Państwowych w Ł. utworzony został Ośrodek Campingowy w miejscowości R., w którym zostały wybudowane domki letniskowe na koszt właścicieli i podłączone do linii niskiego napięcia wybudowanej przez ELTOR na koszt Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Ł. w celu doprowadzenia energii elektrycznej do zabudowań administracyjnych i gospodarczych. Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych jest zwolniony od opłaty elektryfikacyjnej na mocy par. 7 uchwały nr 480 Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1959 r. Skoro zatem Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych dokonał podłączenia własnych budynków do linii niskiego napięcia wybudowanej w ramach powszechnej elektryfikacji wsi, to - zdaniem Wojewody - na właścicielach budynków campingowych ciąży obowiązek poniesienia opłaty elektryfikacyjnej. Wymiaru opłaty elektryfikacyjnej Markowi J. dokonano, biorąc za podstawę wysokość wynagrodzenia za pracę.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym prokurator wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135/, na częściowe pokrycie kosztów elektryfikacji pobierana jest opłata elektryfikacyjna od właścicieli lub użytkowników budynków objętych elektryfikacją. przepis ten odnosi się jedynie do elektryfikacji przeprowadzonej w trybie określonym ustawą, a więc m.in. wówczas, gdy powszechna elektryfikacja zostanie zarządzona i ogłoszona w sposób przyjęty dla ogłoszeń urzędowych /art. 1 ustawy/.

Z akt sprawy nie wynika, że miejscowość R. została zelektryfikowana w trybie uregulowanym ustawą o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli. Należy zatem dojść do wniosku, że w toku rozpatrywania sprawy naruszone zostały przepisy postępowania administracyjnego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, w zależności bowiem od tego, czy R. została objęta zarządzeniem o powszechnej elektryfikacji, zależy dopuszczalność wymierzenia opłaty elektryfikacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska zajętego przez Ministerstwo Finansów - Departament Podatków i Opłat w piśmie z dnia 23 marca 1983 r. nr PO 2/Dz-820-16/83 /odpis w aktach sprawy/, że wybudowanie linii energetycznej przez państwowe jednostki organizacyjne ze środków państwowych jest równoznaczne z wybudowaniem jej w ramach powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli. Pogląd ten nie znajduje podstawy w przepisach omawianej ustawy.

W postępowaniu administracyjnym nie została także potwierdzona w sposób bezsporny okoliczność, kiedy domek skarżącego podłączony został do linii niskiego napięcia. Jest to okoliczność istotna, ponieważ w niniejszej sprawie miałyby zastosowanie terminy określone obecnie w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, wcześniej zaś określone w art. 141 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym /Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60/. Termin do wydania decyzji o wymiarze wynosi 3 lata od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, a tylko w ściśle określonych wypadkach - kiedy podatnik nie spełnił swoich obowiązków - 5 lat. W odpowiedzi na skargę stwierdza się, że skarżący był obowiązany do zgłoszenia obowiązku podatkowego, a czynności tych nie dopełnił, nie podając jednak przepisu, jaki skarżący miał naruszyć swoim postępowaniem, i nie uzasadniając tego poglądu.

Stosownie do art. 3 ust. 1 cytowanej ustawy o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli, opłatą elektryfikacyjną można obciążyć właścicieli lub użytkowników budynków. Kwestia ta - mimo podnoszonych zarzutów - nie została dostatecznie wyjaśniona, zważywszy że może tu chodzić o "własność" lub "użytkowanie" w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Na wyjaśnienie niektórych innych wątpliwości nie pozwalają niekompletne akta sprawy /brak akt organu I instancji wraz z decyzją wymiarową/.

Z podanych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa zaskarżoną decyzję uchylił, orzekając o kosztach postępowania stosownie do art. 208 Kpa.



Powered by SoftProdukt