Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

I. Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji jest postępowaniem nadzwyczajnym i muszą istnieć "mocne" podstawy z art. 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), aby twierdzić, że podstawa prawna do stwierdzenia nieważności istnieje i nie budzi wątpliwości.

II. Naruszenie przepisu o właściwości organu, w świetle art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, musi być niewątpliwe, aby można było stwierdzić nieważność decyzji podyktowanej tym zarzutem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie asesor WSA Małgorzata Roleder,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lutego 2009 r. sprawy ze skargi S.Cz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] września 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie rejestracji pojazdu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca jej wydanie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...].09.2007r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącego S.Cz. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu wpisu sądowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...].09.2007r. stwierdziło z urzędu nieważność decyzji Starosty W. z dnia [...].06.2006r. w sprawie rejestracji ciężarowego ciągnika samochodowego marki D. [...]. Po rozpatrzeniu wniosku S. C. o ponowne rozpatrzenie sprawy, SKO decyzją z dnia [...].11.2007r. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...].09.2007r.

W ocenie SKO Starosta W. wydając decyzję z dnia [...].06.2006r. o rejestracji pojazdu dopuścił się rażącego naruszenia art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdyż S. C. nie mógł zarejestrować pojazdu w C., bo tam jest zameldowany na pobyt czasowy, zaś stałym miejscem jego zameldowania jest W. Organ naruszył przepis o właściwości miejscowej.

Wskutek skargi wniesionej przez S. C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Sąd ten wyrokiem z dnia 15.04.2008r.

w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 35/08 uchylił decyzję SKO w Ł. z dnia [...].11.2007r., wskazując na naruszenie przepisów postępowania (art. 145 § 1 pkt 1

lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Sąd zalecił organowi przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego na okoliczność ustalenia przesłanek do stwierdzenia miejsca zamieszkania Skarżącego, gdyż pojęcia "zameldowania" i "zamieszkiwania" nie są tożsame, zaś art. 73 ust. 1 ustawy Prawo

o ruchu drogowym przewiduje rejestrację pojazdu ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy.

Po wyroku uchylającym WSA w Białymstoku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. przeprowadziło uzupełniające postępowanie dowodowe, żądając dodatkowych pisemnych wyjaśnień od S. C., a nadto przeprowadziło rozprawę administracyjną, podczas której w dniu 23.09.2008r. przesłuchano Skarżącego oraz dwie pracownice Urzędu Miejskiego w C., a także pełnomocnika Starosty W. SKO zwróciło się nadto do Prezydenta Miasta S. W. o informację dotyczącą zakończenia sprawy w zakresie podatków od środków transportu p. C. oraz z prośbą

o przesłuchanie M. C. na okoliczność miejsca zamieszkiwania jej męża S. C.

W dniu [...].09.2008r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podjęło decyzję nr [...], na podstawie której utrzymało w mocy decyzję SKO

z dnia [...].09.2007r. stwierdzającą z urzędu nieważność decyzji Starosty W. z dnia [...].06.2006r. nr [...]. U podstaw rozstrzygnięcia SKO legły następujące ustalenia:

Zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 pkt 1 kpa uprawniające do stwierdzenia nieważności decyzji Starosty W. z dnia [...] czerwca 2006r. wobec wydania przez Starostę W. tej decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości miejscowej.

Przedmiotowa decyzja Starosty W. została wydana w oparciu o art. 73 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Z treści art. 73 ust. 1 tej ustawy wynika, że rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania, wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice rejestracyjne wraz z nalepką kontrolną, jeżeli jest wymagana. Ponieważ art. 2 powołanej ustawy nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez miejsce zamieszkania właściciela pojazdu, stąd też należy sięgnąć do przepisów, które ten problem wyjaśniają.

Przepisem takim jest art. 25 Kodeksu cywilnego, z treści którego wynika,

że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Podobnie stanowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r.

Nr 139, poz. 993 ze zm.). Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy pobytem czasowym jest jedynie przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego.

S. C. twierdził, że jego miejscem zamieszkania jest C. Jest to miejsce stałego pobytu, tu się urodził, prowadzi gospodarstwo rolne, produkcję roślinną, prowadzi również jako osoba fizyczna firmę P. "R." wielozakładową. Środki transportowe są zlokalizowane przy zakładzie w C., korzysta z infrastruktury lokalnej i logiczne jest to, że podatek od środków transportowych opłaca do tej jednostki samorządowej. Ponadto oświadczył, że jego trzej synowie w wieku 37, 33 i 29 lat posiadają własne rodziny. Nie zmieniał miejsca zamieszkania w 2002 r. na W., uczyniła to tylko jego małżonka. Głównym powodem jego zameldowania w W. była i jest możliwość korzystania z placówek służby zdrowia – wówczas była ścisła rejonizacja, nadmienił, że jest rencistą. W 2006r. zameldował się w C. czasowo, bo jest i było to jego miejsce zamieszkanie. W gospodarstwie rolnym pracował osobiście lub przez wynajęte osoby. Płody sprzedawał w młynie w C., poprzednio w PZZ oraz na targowisku, dokumentacji nie przechowuje, nie ma takiego obowiązku. W firmie "R." urzęduje osobiście tam, gdzie jest taka potrzeba w danym momencie

w sklepach firmowych w W. przy ulicy D., O. i R. W zakładzie w C. dodatkowo w nadzorze są zatrudnieni pracownicy w ilości zależnie od potrzeb. Dom w W. przy ulicy D. [...] stanowi własność jego i żony M. C., która od ponad 10 lat jest na rencie

i zawodowo nigdzie nie pracuje. Przy ulicy K. [...] w C. zamieszkuje w oddzielnych lokalach mieszkalnych dwóch jego synów z rodzinami. Na pytanie z dnia 5 sierpnia 2008r. czy wnioskodawca na dzień [...] czerwca 2006r. z żona M. C. pozostawał we wspólnym gospodarstwie domowym – odmówił udzielenia odpowiedzi.

Zeznania przesłuchanych na rozprawie świadków A. C. i G. G. w zasadzie nic nowego do sprawy nie wniosły.

Kolegium otrzymało także od Burmistrza C. materiał dowodowy służący do ustalenia miejsca zamieszkania S. C. przy rozpatrywaniu jego odwołań w innych sprawach, w tym przy wydawaniu ostatecznej decyzji z dnia [...] października 2007r. [...] po rozpatrzeniu odwołania strony od decyzji Burmistrza C. z dnia [...] czerwca 2007r. określającej wysokość zobowiązania podatkowego od środków transportowych. W tym postępowaniu ustalono, że miejscem zamieszkania S. C. była miejscowość W. Radca prawny P. Ś. w opinii z dnia 21 marca 2005r. i J. H. w opinii z dnia 5 maja 2007r. w postępowaniu podatkowym opiniowali, że miejscem zamieszkania S. C. była W., a nie C.

Jak wynika z zebranego przez Kolegium materiału dowodowego S. C. w dniu 2 czerwca 1986r. rozpoczął działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą P. "R." z miejscem wykonywania działalności w W. jako zakład główny i oddziały, oraz w C. jako oddział. Od 29 kwietnia 2002r. S. C. wymeldował się z dotychczasowego miejsca stałego pobytu w C. i zameldował się na pobyt stały w W. w domu przy ulicy D. [...]. W piśmie z dnia 7 października 2002r. skierowanym do Urzędu Miejskiego w C. S. C. oświadczył, że podatek od środków transportu opłaci w C., mimo jego miejsca zameldowania na pobyt stały w W. przy ulicy D. [...] z uwagi na to, że jego środki transportowe głównie przebywają na terenie jego zakładu produkcyjnego w C. Poza tym oświadczył, że jest podatnikiem podatku rolnego z tytułu posiadania użytków rolnych na terenie Gminy C. o pow. 10,08 ha

W W. toczy się postępowanie dotyczące określenia wysokości zobowiązania podatkowego strony za lata 2002, 2003, 2004.

Od dnia 13 marca 2006r. do dnia 12 marca 2011 r. skarżący zameldowany jest na pobyt tymczasowy w C.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego materiał dowodowy wskazuje na to, że S. C. posiadał miejsce stałego zamieszkania w W. na dzień wydania decyzji Starosty W. z dnia [...] czerwca 2006r. W tej miejscowości był zameldowany na pobyt stały i prowadził działalność gospodarczą w trzech zakładach, w tym w jednym jako zakładzie głównym, znajdującym się przy ulicy D. [...].

Okoliczność tą potwierdza również systematyczne odbieranie korespondencji przez S. C. pod adresem w.

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zamiar taki odnośnie pobytu w W. wyraził skarżący już w 2002r. zamieszkując w W. i dokonując tam meldunku na pobyt stały. Z C. wymeldował się wówczas i dopiero w 2006r. w trakcie postępowania podatkowego zameldował się na pobyt tymczasowy w C.

Takie postępowanie nie jest jednak wiarygodne i okoliczności świadczą, że zostało podjęte dla zrealizowania swojego zamiaru w zaistniałym sporze co do właściwości organu, któremu należy uiszczać podatki od środków transportowych.

W 2002r. S. C. wyprowadził się wraz z małżonką do W. i tam zamieszkał we własnym domu. Odwołujący się nie twierdzi by z żoną pozostawali w separacji. Taki stan trwał również w 2006r. W C. zamieszkali jego synowie wraz z rodzinami. Tam też S. C. przebywał dość często z uwagi na obowiązki zawodowe, jak i rodzinne. Zamieszkiwał wówczas w lokalu, w domu, w którym zamieszkuje jego 2 synów z rodzinami. S. C. zajmował się też uprawą gospodarstwa rolnego położonego

w C., osobiście bądź też przez wynajętych pracowników. Przy czym prowadzono głównie produkcję roślinną (uprawę zbóż), gdzie nie jest wymagane stałe zaangażowanie właściciela gospodarstwa.

Motywy postępowania odwołującego zdaniem Kolegium wyjaśnia treść jego pisma z dnia 7 października 2002r. skierowanego do Urzędu Miejskiego

w C. S. C. oświadczył w nim, że podatek od środków transportu opłaci w C., mimo jego miejsca zameldowania na pobyt stały w W. z uwagi na to, że jego środki transportowe przebywają na terenie jego zakładu produkcyjnego w C.

Nadto wobec tak ogólnego pojęcia miejsca zamieszkania, wyrażonego

w przepisach kodeksu cywilnego należy mieć na uwadze normy prawne wynikające

z ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, stanowiące lex specialis

w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 5-7 ustawy z dnia

10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz, U. z 2001r.

Nr 87, poz. 960 ze zm.) osoba przebywająca stale na terytorium Polski jest obowiązana zameldować się w miejscu pobytu stałego. Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Oznacza to, że aby uznać zamiar zainteresowanego co do zamieszkania w mieście C., powinien on dokonać obowiązku meldunkowego w tym mieście i zameldować się na pobyt stały lub najpierw na pobyt czasowy, następnie na pobyt stały. Samo oświadczenie dokonane po czasie w trakcie postępowania administracyjnego nie ma decydującego znaczenia przy określaniu właściwości miejscowej organów w zakresie rejestracji pojazdów. Właściwość miejscową w przypadku osób fizycznych określa się przede wszystkim na podstawie nazwiska i adresu zamieszkania osoby, na którą ma być wydany dowód rejestracyjny. Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie sądowym – np. uchwała NSA z dnia 19 listopada 1997r. OSP 1998 nr 2.

Z art. 28 tego kodeksu wynika także, że można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. Z powołanych wyżej przepisów prawnych jasno wynika, że Starosta W. nie mógł zarejestrować pojazdu S. C., bo na dzień [...] czerwca 2006r. nie przebywał on w miejscowości C. z zamiarem stałego pobytu. Taka miejscowością była W., gdzie zameldowany był on tez na pobyt stały.

Decydującym jest by w sprawie orzekał organ I instancji właściwy miejscowo do rozpatrzenia sprawy.

Ocena materiału dowodowego przez SKO doprowadziła do wniosku, że skoro S. C. zamieszkiwał w 2006r. w W., to organ w C. nie był właściwy do wydania decyzji rejestrującej jego pojazd.

W skardze wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Białymstoku S. C. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanie w mocy decyzji Starosty W. z dnia [...].06.2006r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podał, że jego miejscem zamieszkania jest C., a nie W., gdzie zameldował się po to, by korzystać z opieki zdrowotnej.

Powtórzył swoją argumentację, a mianowicie, że na terenie C. prowadzi produkcję wyrobów z drewna, posiada hale produkcyjne, własny tartak, usługi transportowe, gospodarstwo rolne. Wielkość zakładu i potrzeba nadzoru powodują, że jego zamieszkiwanie w C. jest niezbędne.

Adres korespondencyjny jest w W., gdzie znajduje się biuro firmy

i osoba odbierająca korespondencję. Nie zgodził się ze stwierdzeniem Kolegium,

że jego postępowanie nie jest wiarygodne, a podyktowane tym, by płacić podatki od środków transportu w C. Wskazał, iż Prezydent W. zakwestionował właściwość urzędu do opłacania tych podatków i wszczął postępowanie w tym przedmiocie.. Wskazał tez na zeznania pracowników Urzędu Miasta C., którzy na rozprawie administracyjnej potwierdzili jego "przebywanie" w C.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co wynika z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.).

Z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd ma prawo, a także obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nawet wówczas, gdy taki zarzut nie został podniesiony w skardze. Nie będąc związany granicami skargi sąd zobowiązany jest do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa, a także wszystkich przepisów, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie.

Kierując się powyższą regułą sad stwierdził, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa procesowego i to w sposób mający wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

Na wstępie zasadniczego podkreślenia wymaga zakres, w jakim toczyło się postępowanie administracyjne zakończone zaskarżoną decyzją. Nie było to postępowanie prowadzone w tzw. zwykłym toku instancji, lecz postępowanie nadzwyczajne podjęte w trybie art. 156 § 1 kpa. Jako przesłankę nieważności postępowania z urzędu Kolegium wskazało – wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 kpa).

Należy jednak zgodzić się ze stanowiskiem SKO w Ł., iż w niniejszej sprawie właściwość miejscową starosty, który dokonuje rejestracji pojazdu, określa miejsce zamieszkania właściciela pojazdu. Zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) rejestracji pojazdu dokonuje na wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana,

z zastrzeżeniem ust. 2-5.

Miejscem zamieszkania osoby fizycznej – zgodnie z art. 25 k.c. – jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Przede wszystkim w przepisie tym chodzi o miejscowość, a nie o dokładny adres.

W doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się, że dla przyjęcia zamieszkiwania danej osoby w określonej miejscowości konieczne jest występowanie łącznie dwóch przesłanek, a mianowicie przebywania (corpus) i zamiaru stałego pobytu (animus). Miejscowość, w której dana osoba ma zamiar stale zamieszkiwać powinna stanowić "centrum jej życiowej działalności" (por. S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, Część ogólna, Warszawa 2001, s. 97-98, wyrok SN z dnia 7.06.1983r. sygn. akt II UR 4/83, OSP 1984/12/265). Zatem

w każdym przypadku należy ustalić fakt zamieszkiwania w danej miejscowości,

a także w oparciu o kryterium zobiektywizowane zamiar pobytu. Można też stwierdzić, że w orzecznictwie prezentowane jest jednolite stanowisko, że fakt zameldowania na pobyt stały nie wystarczy samo przez się do przyjęcia zamieszkiwania w rozumieniu art. 25 k.c., może on stanowić jedną z przesłanek do wyciągnięcia prawidłowego wniosku, a więc ułatwiać ustalenie (np. postanowienie SN z dnia 26.03.1973r. sygn. akt I CZ 38/73, LEX nr 7234, postanowienie SN z dnia 03.05.1973r. sygn. akt I CZ 48/1973 LEX nr 7250, postanowienie NSA z dnia 15.02.2006r. sygn. akt I OW 231/05 LEX Nr 201525). Zameldowanie służy wyłącznie celom ewidencyjnym, a zatem rejestracji danych o miejscu pobytu osób, nie ma zatem podstaw, by utożsamiać je z miejscem zamieszkania, które musi spełniać wskazane powyżej warunki.

W przypadku trudności z ustaleniem miejsca zamieszkania (a z taką organ miał do czynienia w sprawie niniejszej) należy brać pod uwagę miejscowość, w której z największym nasileniem koncentruje się działalność życiowa danej osoby,

jej aktywność życiowa, zawodowa, rodzinna oraz wola koncentracji tych spraw w tym a nie w innym miejscu.

W ocenie Sądu rozpoznając ponownie sprawę SKO winno raz jeszcze dogłębnie i obiektywnie rozważyć przesłanki świadczące o miejscu zamieszkania skarżącego na dzień [...].06.2006r. (data kwestionowanej rejestracji pojazdu)

Z jednej strony – jak twierdzi organ – za miejscem zamieszkania skarżącego w W. przemawiają takie okoliczności, jak: zameldowanie na pobyt stały od 2002r. we własnym domu, zarejestrowanie działalności gospodarczej, odbieranie korespondencji, zamieszkanie żony skarżącego. Z drugiej zaś strony organ nie dokonał oceny innych przesłanek, które konsekwentnie podnosi skarżący, a mogące równie dobrze świadczyć o jego zamieszkaniu w C.

Są to:

- współwłasność wraz z synami domu mieszkalnego w C.,

- prowadzenie przedsiębiorstwa wielozakładowego, w tym – głównego

w C., zarejestrowanego od 1986r.,

- uprawa gospodarstwa rolnego w C.,

- powiązania rodzinne (pochodzenie z C.),

- zameldowanie czasowe w C.,

- motyw zameldowania stałego w W. (lepsza opieka medyczna),

- ilość czasu spędzonego w C. (skarżący podaje – 80-90%, stwierdzając, że nie po to wybudował dom w C., aby się wyprowadzać).

Dla ponownej oceny materiału dowodowego pomocnym mogą być wyjaśnienia skarżącego złożone na rozprawie sądowej do protokołu w dniu 17 lutego 2009r. Skarżący odpowiedział przed sądem na pytania, które nie zostały mu zadane podczas rozprawy administracyjnej, zaś wnoszą istotne elementy do sprawy.

Zgodnie z art. 75 kpa: jako dowód organ powinien dopuścić wszystko,

co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Nie ma przeszkód by takim dowodem była treść protokołu sądowego.

Dodatkowym dokumentem, który złożył skarżący do akt sądowych jest decyzja Prezydenta W. z dnia [...].11.2008r. w przedmiocie umorzenia postępowania podatkowego od środków transportu, gdzie organ stwierdza, iż organem właściwym w tym podatku dla pana S. C. jest Gmina C.

Powyższa okoliczność nie była znana SKO w dacie orzekania, niemniej jednak może dawać inny pogląd na rozstrzygnięcie sprawy. Nota bene SKO zwracało się pismem z dnia 5.08.2008r. do Prezydenta Miasta W. o stosowne informacje dotyczące toczącego się postępowania w zakresie właściwości organu

co do podatku od środków transportu, lecz (nie widzieć dlaczego) nie było konsekwentne w żądaniu tej informacji przed zamknięciem postępowania dowodowego. To samo dotyczy zlecenia przesłuchania M. C. Organ do chwili wydania zaskarżonej decyzji nie uzyskał żądanego dowodu (protokołu przesłuchania), ani też nie podjął żadnej czynności wskazującej na odstąpienie od przeprowadzenie wyżej wskazanych dowodów (art. 77 § 2 kpa).

Powyższe wskazania co do ponownej oceny materiału dowodowego SKO winno skorelować przede wszystkim z trybem postępowania, w jakim toczy się niniejsza sprawa. Jak wskazano powyżej stwierdzenie nieważności decyzji jest postępowaniem nadzwyczajnym i muszą istnieć tzw. "mocne" podstawy z art. 156 kpc, aby twierdzić, że podstawa prawna do stwierdzenia nieważności istnieje i nie budzi wątpliwości. Naruszenia przepisu prawa o właściwości miejscowej tj. art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, dopuściłby się Starosta W., zdaniem Sądu, wówczas, gdyby pojęcie "zamieszkania" było tożsame z pojęciem "zameldowania na pobyt stały" osoby wnioskującej o rejestrację pojazdu. Starosta nie miał obowiązku z urzędu wszczynać postępowania w celu sprawdzenia, czy właściciel pojazdu zamieszkuje w C., skoro taką deklarację złożył we wniosku. Byłoby nielogiczne, by Starostwo sprawdzało "prawdomówność" wszystkich osób wnioskujących o rejestrację pojazdu.

Skoro przepis art. 73 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym posługuje się pojęciem "zamieszkania" wnioskodawcy, a nie "zameldowania", zaś interpretacja pojęcia "zamieszkania" w pewnych okolicznościach faktycznych może budzić trudności, to ustawodawca (można by postawić tezę) godził się na takie dane o miejscu zamieszkania, jakie wskaże petent we wniosku o rejestrację pojazdu.

Naruszenie przepisu o właściwości organu, w świetle art. 156 § 1 pkt 1 kpa musi być niewątpliwe, aby można było stwierdzić nieważność decyzji podyktowanej tym zarzutem.

Rozpoznając sprawę ponownie SKO winno uzupełnić materiał dowodowy o:

- decyzję Prezydenta Miasta S. W. z dnia [...].11.2008r. nr [...] umarzającą postępowanie podatkowe od środków transportu S. C., oceniając czy decyzja ta stanowi odpowiedź na pismo organu z dnia 5.08.2008r. wystosowane do Prezydenta Miasta W., na które to pismo organ odpowiedzi nie otrzymał przed wydaniem zaskarżonej decyzji,

- treść protokołu sądowego dnia 17.02.2009r. dotyczącej wyjaśnień skarżącego, odnoszących się do motywów pobytu w C. (corpus) i woli dalszego pobytu (animus),

- należy podjąć decyzję w kwestii podtrzymania dowodu z zeznań M. C. i w tym celu ponaglić organ, któremu zlecono przesłuchanie do wykonania tej czynności, bądź też zrezygnować z przeprowadzenia tego dowodu (art. 77 § 2 kpa).

Po wyczerpującym zebraniu materiału dowodowego należy dokonać jego rozpatrzenia i oceny, kierując się zasadami określonymi w przepisach art. 7, 8, 77 § 1 kpa, zważywszy że postępowanie toczy się w trybie art.156 § 1 pkt 1 kpa.

Uznając, że zaskarżona decyzja naruszyła przepisy art. 7, 8, 77 § 1 i art. 156 § 1 pkt 1 kpa, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy, Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 wyżej wskazanej ustawy.