Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Zając po rozpoznaniu w dniu 28 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej PHU "J." s.c. w P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 25 lipca 2008 r., o sygn. akt I SA/Ol 282/08 w sprawie ze skargi PHU "J." s.c. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 7 maja 2008 r., Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia oddalić skargę kasacyjną.

Decyzją z dnia 7 maja 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w O. uchylił spółce cywilnej PHU J. w P. decyzję w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od maja do grudnia 2000 r. w części dotyczącej listopada oraz grudnia i w tym zakresie umorzył postępowanie.

W skardze, wniesionej przez radcę prawnego strona zażądała uchylenia decyzji odwoławczej w całości wskazując, iż zabrakło w niej rozstrzygnięcia w stosunku do okresu od maja do października 2000 r.

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2008 r. Wojewódzki Sad Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargę spółki odrzucił

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, iż skarga została wniesiona przez profesjonalnego pełnomocnika. Ponadto podlegała wpisowi stałemu, co wynikało z faktu, iż w zaskarżonym akcie organ odwoławczy rozstrzygnął jedynie kwestię dwóch ostatnich miesięcy 2000 r., umarzając postępowanie w tym zakresie. Mając powyższe na uwadze, wobec nie uiszczenia opłaty stałej, na podstawie art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. skarga strony musiała zostać odrzucona.

W skardze kasacyjnej spółka wniosła o uchylenie powyższego postanowienia i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Jako podstawy kasacyjne wskazano naruszenie przepisów procesowych w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj.

- art. 216 oraz 231 p.p.s.a. w zw. z § 1 i § 2 ust. 3 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 321, poz. 2193 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem;

- art. 221 p.p.s.a.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podniósł, iż w zaskarżonej decyzji nie ograniczono się wyłącznie do umorzenia postępowania dotyczącego rozliczenia podatku za listopad i grudzień, ale także uchylono decyzję w tym zakresie. Ponadto stwierdził, że dyspozycja art. 216 p.p.s.a. nie odnosi się tylko do tych należności, które są ustalane wprost w sentencji decyzji, ale także do tych, na których wysokość bezpośrednio oddziałują innego rodzaju rozstrzygnięcia merytoryczne. W ocenie autora skargi kasacyjnej przedmiotem zaskarżenia było nie tylko to, co się w sentencji decyzji znalazło, ale przede wszystkim to, czego w niej nie było. A nie było tam odniesienia się do przyjętego przez organy podatkowe sposobu rozliczeń podatku od towarów i usług za okres od maja do października 2000 r., czyli do należności pieniężnych za ten okres. Biorąc powyższe pod uwagę strona wyraziła pogląd, iż w sprawie winno mieć zastosowanie zdanie pierwsze art. 231 p.p.s.a. Wątpliwości, co najwyżej, mogły dotyczyć podstawy obliczenia wpisu tzn. czy była to pełna kwota spornych należności pieniężnych za okres od maja do grudnia, czy też tylko kwota należności za okres od maja do października 2000 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna jest bezzasadna i musi podlegać oddaleniu. W pierwszej kolejności na uwagę zasługuje fakt, iż strona mimo zaskarżenia decyzji w całości kwestionowała jedynie brak rozstrzygnięcia organu za okres od maja do października 2000 r. Jeśli by rozpoznać tę skargę jedynie w tym zakresie (czy jak to podnosi autor skargi kasacyjnej - odnośnie tego czego w decyzji nie ma) to ponad wszelką wątpliwość musiałaby podlegać odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Powołany przepis stanowi, iż skarga podlega odrzuceniu jeśli jej wniesienie jest niedopuszczalne. Przesądza o trym fakt, iż strona skarży rozstrzygnięcie, które w sprawie w ogóle nie zapadło. Z treści decyzji wyraźnie bowiem wynika, iż organ odwoławczy orzekł jedynie w kwestii listopada i grudnia 2000 r. Skoro strona uznała, iż orzeczenie Dyrektora Izby Skarbowej było niekompletne to służyło jej na podstawie art. 213 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 poz. 60 ze zm.) żądanie uzupełnienia decyzji co do rozstrzygnięcia. W następstwie takiego wniosku organ może wydać decyzję, w której uzupełni wskazane braki lub postanowieniem orzec o odmowie takiego uzupełnienia. W obu przypadkach strona ma otwartą drogę by po wyczerpaniu toku instancyjnego złożyć skargę do sądu administracyjnego. Innymi słowy niedopuszczalnym jest by skarżyć decyzję w odniesieniu do okresów rozliczeniowych, które nie były przedmiotem rozważań organu odwoławczego, a co ważniejsze, w odniesieniu do których nie zapadły żadne rozstrzygnięcia. Tym samym przedmiotem skargi mogło być jedynie uchylenie i umorzenie postępowania za listopad i grudzień 2000 r. Z uzasadnienia skargi wynika jednoznacznie, iż strona nie kwestionowała ani uchylenia decyzji pierwszo instancyjnej, ani też umorzenia postępowania za wymienione powyżej miesiące. Gdyby jednak przyjąć, iż intencją strony było zakwestionowanie tego rozstrzygnięcia to i tak skarga musiała zostać odrzucona z uwagi na nie uiszczenie wpisu. Zgodnie z treścią art. 231 p.p.s.a. wpis stosunkowy pobiera się w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne. W innych sprawach pobiera się wpis stały. W sprawie rozpoznawanej treść decyzji wyraźnie wskazuje, iż u podstaw rozstrzygnięcia legły przesłanki umorzenia postępowania, a nie wymiar podatku od towarów i usług. Innymi słowy organ nie wypowiedział się w kwestii wysokości zobowiązania podatkowego bowiem w sytuacji przedawnienia postępowanie w sprawie wymiaru stało się bezprzedmiotowe. Tym samym należało przyjąć, iż skarga w odniesieniu do listopada i grudnia 2000 r. podlegała wpisowi stałemu. W związku z powyższym w sprawie musiał mieć zastosowanie art. 221 p.p.s.a. Przepis ten w zw. z art. 220 § 3 p.p.s.a. przesądza, iż nienależycie opłacona skarga, od której należny był wpis stały, wniesiona przez radcę prawnego, podlega odrzuceniu bez wezwania do uiszczenia opłaty. Czyni to całkowicie bezzasadnymi zarzuty postawione w skardze kasacyjnej i skutkuje jej oddaleniem na podstawie art. 184 p.p.s.a.