drukuj    zapisz    Powrót do listy

6329 Inne o symbolu podstawowym 632, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, *Oddalono skargę, IV SA/Wr 652/15 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2016-09-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wr 652/15 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2016-09-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-10-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Alojzy Wyszkowski /przewodniczący/
Julia Szczygielska /sprawozdawca/
Lidia Serwiniowska
Symbol z opisem
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
*Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2015 poz 114 art. 17 ust. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych - tekst jednolity.
Sentencja

|Sygn. akt IV SA/Wr 652/15 | | , , [pic], , WYROK, , W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ, , , Dnia 19 września 2016 r., , , Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w składzie następującym:, Przewodniczący, , Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski, , Sędziowie, Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, Sędzia NSA Julia Szczygielska (spr.), , , Protokolant, starszy asystent sędziego Krzysztof Caliński, , , po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 19 września 2016 r., sprawy ze skargi E. W., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W., z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, , oddala skargę w całości;, przyznaje radcy prawnemu B. K. od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu kwotę 295,20 (słownie: dwieście, dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych w tym 23 % podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu, sądowym., , ,

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 24 marca 2015 r. E.W. (zwana dalej wnioskodawczynią, stroną lub skarżącą) wystąpiła do Wójta Gminy M. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką sprawowaną nad niepełnosprawnym synem P. W.

Do wniosku strona skarżąca dołączyła orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ś.Ś. z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...], a także orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności syna wydane przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie D. z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...].

Decyzją z dnia [...] maja 2015 r., nr [...] Wójt Gminy M., działając na podstawie art. 3 pkt 11, art. 17, art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 114 ze zm., zwanej dalej u.ś.r.), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., zwanej dalej k.p.a.), rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 3 stycznia 2013 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz. U. z 2013 r., poz. 3) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 sierpnia 2012 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 959), odmówił wnioskodawczyni przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką sprawowaną nad synem.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji podał, że wnioskodawczyni legitymuje się orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ś.Ś. z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] o znacznym stopniu niepełnosprawności wydanym na stałe. Wśród zaleceń zawartych w orzeczeniu wskazano, że strona nie może wykonywać żadnej pracy oraz, że wymaga stałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Powołując się na wykładnię art. 17 ust. 1 u.ś.r. organ stwierdził, że przesłanką konieczną do uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego jest niepodejmowanie lub rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny. Wnioskodawczyni nie spełnia jednakże wskazanej przesłanki, gdyż jej własna niepełnosprawność wyklucza możliwość wykonywania jakiejkolwiek pracy, a tym samym rezygnacji z niej w celu sprawowania opieki nad synem. Bez znaczenia przy tym pozostaje okoliczność rejestracji w urzędzie pracy.

Organ pierwszej instancji dodał również, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności jest dokumentem urzędowym, który dowodzi tego co zostało w nim stwierdzone. Jeżeli zaś strona uważa, że orzeczenie nie odzwierciedla stanu jej zdrowia i faktycznych możliwości zatrudnienia, to powinna wystąpić o jego zmianę.

W odwołaniu od powyższego rozstrzygnięcia wnioskodawczyni wskazała, że przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych nie uzależniają przyznania świadczenia pielęgnacyjnego od pełnosprawności rodzica, co potwierdza zarówno rzecznik Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu. Wydana decyzja świadczy więc jedynie o nieuzasadnionym przeciąganiu sprawy.

Strona zarzuciła również organowi pierwszej instancji, że powołuje się na pismo do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 24 listopada 2006 r., lecz nie odnosi się do pisma z wytycznymi jakie otrzymał w październiku 2014 r., które stanowi o tym, że decyzje odmawiające przyznania świadczenia pielęgnacyjnego rodzicom z powodu ich znacznej niepełnosprawności są decyzjami bezprawnymi i wydanymi bez podstawy prawnej.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., działając na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 u.ś.r. oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy wskazał, że aby mogło być przyznane świadczenie pielęgnacyjne należy zbadać, czy zostały spełnione przesłanki pozytywne, oraz czy nie występują okoliczności wymienione w art. 17 ust. 5 ustawy, wykluczające możliwość przyznania wnioskowanego świadczenia. Jednak w ocenie Kolegium konieczną i najważniejszą przesłanką uzyskania prawa do wnioskowanego świadczenia jest niepodejmowanie lub rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny. Dosłownie oznacza to, że osoba zatrudniona musi zrezygnować z pracy (w celu opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny), zaś osoba niepracująca nie korzysta z możliwości podjęcia pracy lub zatrudnienia, mimo że taką możliwość potencjalnie posiada. Celem świadczenia pielęgnacyjnego – co podkreślił organ odwoławczy – jest bowiem częściowa rekompensata utraconego (lub nieuzyskiwanego z powodu niepodejmowania zatrudnienia) wynagrodzenia dla osób, które świadomie rezygnują z pracy, aby sprawować opiekę nad członkiem rodziny. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest natomiast przyznawane z tego powodu, że dana osoba sprawuje tę opiekę. Ponadto, między rezygnacją z zatrudnienia lub jego niepodejmowania a koniecznością opieki musi istnieć związek przyczynowy.

Odwołując się do orzeczenia o stopniu niepełnosprawności skarżącej Kolegium stwierdziło, że w niniejszej sprawie nie można uznać, aby strona nie podejmowała zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad synem, ponieważ z uwagi na jej własną niepełnosprawność nie ma ona możliwości podjęcia jakiejkolwiek pracy, nawet w warunkach pracy chronionej. Organ drugiej instancji dodał również, że zaliczenie do znacznego stopnia niepełnosprawności nie wyklucza możliwości zatrudnienia osoby niepełnosprawnej u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej po spełnieniu dodatkowych warunków. Nie jest zatem wykluczone, aby osoba niepełnosprawna w znacznym stopniu pracowała. Jednakże dotyczy to wyłącznie tych osób, w stosunku do których orzeczono o możliwości pracy w warunkach pracy chronionej, nie zaś tych, którzy nie są w ogóle zdolne do pracy. Bez znaczenia więc pozostawał w ocenie Kolegium fakt zarejestrowania strony w powiatowym urzędzie pracy, skoro urząd ten nie jest uprawnionym do ustalania zdolności danej osoby do pracy.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności Kolegium stwierdziło, że w aktualnym stanie prawnym strona nie spełnia przesłanki związanej z niepodejmowaniem lub rezygnacją z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad synem.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wnioskodawczyni – powołując się na pisma Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 sierpnia 2015 r. oraz z dnia 30 października 2014 r. – wskazała, że żądane świadczenie jednoznacznie jej przysługuje. Dodała również, że osoby niepełnosprawne niezdolne do pracy nie są pozbawione możliwości zarobkowania.

Mając na uwadze powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zakwestionowanej decyzji jako niezgodnej z prawem i stanem faktycznym, a także wskazanie organom konsekwencji z jakimi muszą się one liczyć w przypadku uporczywego łamania prawa.

W odpowiedzi na skargę Kolegium potrzymało swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji, wnosząc o oddalenie skargi.

W piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2016 r. skarżąca, reprezentowana przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika, podtrzymała stanowisko oraz żądania zawarte w skardze. Uzupełniając argumentację przemawiającą za uchyleniem zaskarżonej decyzji wskazała, że dokonana przez organy obu instancji wykładnia art. 17 ust. 1 u.ś.r. jest błędna i nie zasługuje na aprobatę. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie wywiera skutków prawnych jakie wiążą się z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, który jest wyłącznie uprawnionym do stwierdzenia niezdolności do pracy. Osoba zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności nie zawsze będzie osobą niezdolną do pracy. Nie została bowiem wykluczona możliwość zatrudnienia takiej osoby po spełnieniu szczególnych przesłanek. Nie było więc uzasadnione uznanie, że legitymowanie się przez skarżącą orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności świadczyło o jej niezdolności do jakiejkolwiek pracy i w konsekwencji braku możliwości niepodejmowania, czy rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym synem.

Dalej skarżąca podkreśliła, że organ nie wziął pod uwagę posiadanego przez nią statusu osoby bezrobotnej i możliwości pobierania przez taką osobę świadczenia pielęgnacyjnego, co prowadziło do naruszenia art. 77 § 1 i 80 k.p.a., a w konsekwencji również do niewłaściwej wykładni przepisów prawa materialnego.

Skarżąca nadmieniła również, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r. odnosi się wyłącznie do osób niepełnosprawnych w nim wskazanych. Nie dotyczy zaś rodziców dzieci niepełnosprawnych, co uzasadnia spostrzeżenie, że ustawa nie zawiera zakazu przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego rodzicom sprawującym opiekę nad dzieckiem wówczas, gdy sami również są osobami niepełnosprawnymi. Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie wyklucza sprawowania przez takiego rodzica należytej opieki i pieczy nad swoim niepełnosprawnym dzieckiem.

Strona odwołała się również do zasad wynikających z art. 32 ust. 1, art. 71 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które nakładają na organy władzy publicznej obowiązek szczególnego traktowania rodziców dzieci niepełnosprawnych polegającego na udzielaniu wszelkiej niezbędniej pomocy, by w trudnych sytuacjach życiowych podtrzymywać więź rodzicielską i umożliwiać wykonywanie naturalnych obowiązków wynikających ze szczególnego stosunku łączącego rodziców z dzieckiem.

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu 19 września 2016 r. skarżąca podtrzymała skargę i żądania w niej zawarte oraz wniosła o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. zwanej dalej p.p.s.a.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Należy również pamiętać, że sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest wyłącznie w granicach danej sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja została podjęta zgodnie z obowiązującym prawem.

Podstawę materialną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.

Zgodnie z art. 17 ust 1 u.ś.r., świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje:

1) matce albo ojcu,

2) opiekunowi faktycznemu dziecka,

3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej,

4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności

- jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że pierwotnym założeniem wprowadzenia do systemu prawnego świadczenia pielęgnacyjnego było zapewnienie osobom, które dla sprawowania opieki nad niepełnosprawną osobą bliską, rezygnują z zatrudnienia bądź takiego zatrudnienia nie podejmują, swoistej rekompensaty finansowej. Zatem świadczenie pielęgnacyjne w swojej istocie nie jest nagrodą za sprawowanie opieki nad bliską osobą niepełnosprawną, lecz jest instytucją pomocy ze strony państwa w sytuacjach, w których choroba, a w konsekwencji niepełnosprawność osoby bliskiej, wymuszają rezygnację albo niepodejmowanie zatrudnienia (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt I OPS 5/12, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2014 r., sygn. akt I OSK 968/14 oraz z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt I OSK 1219/13, dostępne w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Działaniem o szczególnej doniosłości prawnej jest zatem ustalenie, czy wnioskodawca ubiegający się o otrzymanie świadczenia pielęgnacyjnego zrezygnował w istocie z możliwości podjęcia lub świadczenia pracy.

W niniejszej sprawie należy podzielić stanowisko organów, że skarżąca nie spełnia przesłanek uprawniających do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Na podstawie bowiem należycie zgromadzonego materiału dowodowego, organ odwoławczy doszedł do trafnej konkluzji, że wskazania dotyczące możliwości zatrudnienia zawarte w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności z dnia 16 lipca 2008 r., uniemożliwiają jej podjęcie jakiejkolwiek pracy. Zgodnie z zaleceniem zespołu orzekającego skarżąca zatem nie może ze względu na swoją niepełnosprawność podejmować zatrudnienia nawet w ograniczonym zakresie.

Wskazania wynikające z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności są o tyle istotne, że ustawodawca nie wprowadził generalnej zasady, że osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności nie mogą świadczyć żadnej pracy.

W myśl bowiem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Jak stanowi zaś ust. 5 cytowanego przepisu, zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności osoby, o której mowa w ust. 1 lub 2, nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach:

1) przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej;

2) zatrudnienie w formie telepracy.

Niemniej jednak skarżąca – w świetle wyraźnego wskazania zespołu orzekającego – nie kwalifikowała się do podjęcia zatrudnienia nawet w ograniczonych warunkach wynikających z przywołanych przepisów.

Szczególnego podkreślenia wymaga, że decyzja odmowna nie miała żadnego związku ze stopniem niepełnosprawności skarżącej. Powołane przez nią w skardze pisma z Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej nie świadczyły, że powinna ona otrzymać świadczenie pielęgnacyjne. Wskazywały jedynie na niekwestionowaną również w niniejszej sprawie okoliczność, że sam fakt legitymowania się przez rodzica orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie w ustaleniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego przysługującego w związku z opieką sprawowaną nad niepełnosprawnym dzieckiem. Negatywna dla wnioskodawczyni decyzja wynika zaś tylko i wyłącznie z tego, że jako osoba niepełnosprawna w stopniu znacznym otrzymała jednocześnie wskazanie, że nie może wykonywać żadnej pracy, co mieściło się w kompetencjach zespołu orzekającego, nieruszających w tym zakresie uprawnień lekarza orzecznika ZUS. Organ odwoławczy dokonał zatem prawidłowej wykładni art. 17 ust. 1 pkt 1 u.ś.r., gdyż nie odniósł się do faktu legitymowania się przez stronę orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, lecz stwierdził, że zawarte w tym orzeczeniu wskazanie uniemożliwia podjęcie jakiegokolwiek odpowiedniego zatrudnienia, z którego skarżąca mogłaby zrezygnować w celu podjęcia opieki nad niepełnosprawnym synem. W takiej zaś sytuacji sprawowana opieka – choć niewątpliwa – nie wynika z niepodjęcia bądź rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Nie można podzielić podniesionego przez skarżącą zarzutu, że organ nie wziął pod uwagę przysługującego jej statusu osoby bezrobotnej, który – co do zasady – nie stoi na przeszkodzie w otrzymaniu świadczenia pielęgnacyjnego. Sąd podziela wyrażone w tym względzie poglądy, że gdyby wolą ustawodawcy był zamiar pozbawienia osób bezrobotnych zarejestrowanych w urzędach pracy i posiadających status osoby bezrobotnej możliwości ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne, to z pewnością zastrzeżenie takie uczyniłby w tym przepisie (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2008 r., sygn. akt I OSK 1758/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Kr 721/13, dostępne w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Niemniej jednak okoliczność zarejestrowania się przez skarżącą w powiatowym urzędzie pracy nie miała znaczenia w niniejszej sprawie. Należy bowiem zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 149 ze zm.) organy rejestrujące nie badają stanu zdrowia i możliwości zatrudnienia osoby rejestrowanej. Także i z treści § 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 listopada 2012 r. w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukujących pracy (Dz.U. z 2012 r. poz. 1299), określającego dokumenty, które powinna przedstawić osoba rejestrująca się jako bezrobotna, również nie wynika, aby urząd zatrudnienia przed rejestracją mógł domagać się dokumentów dotyczących stanu zdrowia wnioskodawcy. Nie można więc uznać, że zarejestrowanie się skarżącej jako osoby bezrobotnej spowodowało, że winna ona była otrzymać świadczenie pielęgnacyjne, gdyż zrezygnowała nawet z potencjalnej możliwości zatrudnienia.

Reasumując powyższe rozważania należało stwierdzić, że organ odwoławczy, odmawiając uwzględniania żądania skarżącej, doszedł do trafnych wniosków, że nie spełniała ona kryteriów do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 u.ś.r. Z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika bowiem, że ze względu na stan zdrowia nie może podjąć jakiegokolwiek zatrudnienia, a tym samym w konsekwencji, nie może z tego zatrudnienia zrezygnować w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym synem. Ustalenia powyższe zostały przez organ odwoławczy poczynione z poszanowaniem art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, umożliwiającego podjęcie rozstrzygnięcia w zakwestionowanym kształcie. Nie pozostawało ono także w sprzeczności z powołanymi przez skarżącą przepisami Konstytucji rzeczypospolitej Polskiej, zwłaszcza że stanowią one przepisy o charakterze programowy i same w sobie nie zawierają treści normatywnej.

Mając więc na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. zobowiązany był do oddalenia skargi, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Podstawę prawną wydania rozstrzygnięcia w punkcie II sentencji stanowił natomiast art. 250 § 1 p.p.s.a. oraz § 4 ust. 1 w zw. z 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1805).



Powered by SoftProdukt