Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Łomnicka Sędziowie: WSA Paweł Darmoń (spr.) WSA Agnieszka Nawara- Dubiel Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2016 r. sprawy ze skargi S.C. na uchwałę nr XLIX/526/2010 Rady Miejskiej w Olkuszu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe-Zimnodół skargę oddala.

S. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Nr XLIX/526/2010 Rady Miejskiej w Olkuszu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Uzasadniając swój interes prawny we wniesieniu skargi powołał się na art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, który przyznaje prawo do wniesienia skargi każdemu, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętym przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej. Ustęp 2a tego artykułu wskazuje ponadto, że skargę na uchwałę bądź zarządzenie można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę.

Skarżący wskazał za orzecznictwem że związek pomiędzy własną, indywidualną sytuacją prawną skarżącego a zaskarżoną uchwałą musi w dacie wniesienia skargi powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia danego podmiotu konkretnych uprawnień lub nałożenia na niego obowiązków (wyrok NSA z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 84/08) . Korzystanie z nieruchomości przejawia się w wykonywaniu aktów władztwa fizycznego nad nieruchomością (gospodarowanie zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem). Uniemożliwienie lub utrudnienie w sferze wykonywania aktów władztwa w tym sensie może polegać na różnego rodzaju immisjach materialnych i niematerialnych skierowanych na nieruchomość skarżącego. Istota ich wyraża się w tym, że określone przyczyny (praca budowli lub urządzeń technicznych) są źródłem przenikania w sferę nieruchomości sąsiedniej określonych elementów i zjawisk przyrody w szerokim tego słowa znaczeniu lub oddziaływania na nieruchomość określonych sił. Przyczyną sprawczą tych zakłóceń mogą być konstrukcje budowlane i urządzenia techniczne emitujące: dymy, gazy, wyziewy, zapylenia, wstrząsy, energie, hałas itd. Z tej grupy przypadków nie można wyłączać oddziaływania na samą stronę fizyczną istoty ludzkiej, tj. na stan psychiczny właściciela lub posiadacza nieruchomości. Hipoteza przepisu art. 144 KC obejmuje bowiem także tzw. immisje niematerialne, tj. immisje oddziaływające nie tylko na nieruchomość w powyższym sensie, ale na sferę psychiczną właściciela lub posiadacza nieruchomości, który na niej mieszka lub pracuje. Z reguły wchodzi tu w grę wywoływanie zagrożeń psychicznych, stresów i różnego rodzaju napięć psychicznych, naruszenie poczucia piękna, spokoju i bezpieczeństwa psychicznego, zdolności do wykonywania pracy, zdolności do wypoczynku we własnym domu itd. Dodatkowo należy wskazać, że w sporządzonej prognozie oddziaływania na środowisko dla miejscowego planu, który przewiduje na terenie oznaczonym symbolem "B. l E.R" możliwość lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej nie przeprowadzono dokładnej analizy akustycznej oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Autorzy planu w § 29 ust. 2 pkt 8) planu przyjęli a priori założenie, że odległość 400 m będzie wystarczająca, powołując się przy tym na nieznane prawu "przepisy odrębne" w zakresie minimalnej odległości elektrowni wiatrowych od zabudowy mieszkalnej.

Dalej skarżący wyjaśnił, że wraz z małżonką E. C., jest współwłaścicielem:

1) zabudowanej budynkiem mieszkalnym nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,0603 ha położonej w miejscowości Zimnodół, obręb nr [...] Zimnodół, gmina Olkusz, dla której to nieruchomości Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Olkuszu prowadzi księgę wieczystą o nr KW [...] Numer działki ewidencyjnej to [...]. Teren ten oznaczony jest w ewidencji gruntów symbolami: B-RV;

nieruchomości rolnej o powierzchni 1,6172 ha (nr działki ewid. [...]). Teren ten oznaczony jest w ewidencji gruntów symbolami: RIVb oraz RV; nieruchomości gruntowej zabudowanej o powierzchni 0,0508 ha (nr działki ewid. [...]). Teren ten oznaczony jest w ewidencji gruntów symbolem: B-RV oraz nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,0631 ha (nr działki ewid. [...]). Teren ten oznaczony jest w ewidencji gruntów symbolem: B-RV. Dla nieruchomości tych Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Olkuszu prowadzi księgę wieczystą o nr KW [...]

Te nieruchomości będące współwłasnością skarżącego znajdują się na obszarze objętym ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, jednostka "B" sołectwo Zimnodół.

Skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia z dnia 26 października 2015 r., doręczonym Radzie Gminy w dniu 26 października 2015 r. Rada Miejska, nie odniosła się w ustawowym terminie 30 dnia do złożonego wezwania, co uzasadnia wniesienie skargi do sądu administracyjnego z zachowaniem terminu z art. 53 § 2 p.p.s.a.

Zaskarżonej uchwale zarzucił istotne naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu, tj. przepisu art. 28 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 w związku z art. art. 18 ust. 1 i z art. 17 pkt 14) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199) poprzez brak rozpatrzenia przez Radę Miejską w Olkuszu złożonych uwag i wniosków do projektu zmiany miejscowego planu na sesji w dniu 15 czerwca 2010 r. w odrębnym głosowaniu.

Do skarżonej uchwały swoje uwagi w trybie art. 17 pkt 11) upzp zgłosiło 16 osób. Treść tych uwag znajduje się w załączniku nr 4 do uchwały z dnia 15 czerwca 2010 r. Skarżący wskazuje, że na sesji Rady Miejskiej, w dniu 15 czerwca 2010 r. doszło do uchwalenia całego projektu miejscowego planu bez osobnego głosowania nad każdą z uwag, które nie zostały uwzględnione przez Burmistrza. W protokole z sesji nr XLIX/2010 (str. 6-9) nie ma mowy, że Rada Miejska dokonała samodzielnej, merytorycznej oceny zasadności wniesionych uwag i wniosków czy też zasadności ich nieuwzględnienia przez Burmistrza. Z treści protokołu wynika, że Rada Miejska 19 głosami za przyjęła uchwałę w sprawie miejscowego planu.

Skarżący powołał się na pogląd wyrażony w wyroku z dnia 22 listopada 2011 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, sygn. akt II SA/Ol 641/11 stwierdził, że zaniechanie przez Radę Miejską w Mikołajkach rozpatrzenia uwag do studium skutkuje kwalifikowaną wadliwością uchwalonej zmiany studium, co obligowało Sąd do wyeliminowania z obrotu prawnego całego tego aktu. Stanowisko to ma również zastosowanie w odniesieniu do procedury rozpoznawania uwag zgłaszanych do projektu miejscowego planu.

Zdaniem skarżącego rozpatrzenie uwag w procedurze planistycznej powinno być czynnością odrębną od uchwalenia samego planu i poprzedzającą jego uchwalanie. W ten sposób możliwe byłoby przekazanie organowi wykonawczemu gminy uwag uwzględnionych przez radę do wprowadzenia ich do planu. Dopiero po uprzednim przegłosowaniu stanowiska wobec każdej z przekazanych radzie uwag, możliwe jest podjęcie zbiorczej uchwały w sprawie planu z rozstrzygnięciem o sposobie rozpatrzenia uwag, jako jej załącznika (por. Niewiadomski Z., Jaroszyński K., Szmytt A., Złakowski Ł, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, C.H.Beck 2011, s.129-130). Na poparcie swojego poglądu skarżący przywołał orzecznictwo sądów administracyjnych. W jego ocenie nie może być wątpliwości, że brak rozpatrzenia przez Radę Miejską w Olkuszu nieuwzględnionych przez Burmistrza uwag skutkuje nieważnością całej uchwały Nr XLIX/526/2010.

W dalszej części skargi zarzucono zaskarżonej uchwale naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tj. przepisu art. 28 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 3, pkt 4) i pkt 10) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199) poprzez ustalenie zawarte w § 29 ust. 2 pkt 8) zaskarżonej uchwały wykraczające poza zakres kompetencji organu uchwałodawczego gminy.

Zdaniem skarżącego zakres przedmiotowy władztwa planistycznego gminy, w ramach którego ma ona możliwość wpływu na sposób wykonywania prawa własności przez właścicieli i użytkowników terenów objętych ustaleniami planu miejscowego, nie jest i nie może być nieograniczony i został szczegółowo określony w art. 15 ust. 2 i 3 upzp oraz w § 3, 4 i 7 § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) poprzez wskazanie obowiązkowej i dopuszczalnej treści miejscowego planu. Oznacza to, że nie każde rozstrzygnięcie związane swobodnie z przeznaczeniem, zagospodarowaniem i użytkowaniem terenu może być włączone do ustaleń miejscowego planu, a jedynie takie, które mieści się ściśle w ramach tego, co ustawa określa ogólnie, jako ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego i określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu, jako nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów określone w § 4 w/w rozporządzenia. W szczególności, wobec zasady hierarchiczności źródeł prawa, przedmiotem regulacji planu nie mogą być kwestie, które podlegają już regulacjom aktów wyższego rzędu, ani tym bardziej regulacje planu nie mogą być z nimi sprzeczne.

Tymczasem w ustaleniach zawartych w § 29 ust. 2 pkt 8) planu, Rada Miejska w Olkuszu uzależniła możliwość lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych, oznaczonych na rysunku planu symbolem "B.1E,R", w ten sposób, że wskazała iż: "odległość turbin od zabudowy przeznaczonej na pobyt stały ludzi min. 400 m, zgodnie z przepisami odrębnymi". Do ustaleń planu wprowadzono zatem warunek odległości, dla którego trudno jest znaleźć podstawę prawną. Ani z przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani z ustawy o ochronie przyrody, czy z Prawa ochrony środowiska oraz innych przepisów nie wynika jakakolwiek regulacja prawna w zakresie minimalnych odległości elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych. Powołanie się w tym zakresie na bliżej nieokreślone "przepisy odrębne" i to mimo definicji zawartej w § 6 ust. 1 pkt 3) uchwały wykracza poza zakres umocowania wynikający z przepisu art. 15 ust. 2 pkt 10) upzp. Brak regulacji prawnej w tym względzie, oznacza konieczność powstrzymania się rady gminy od wprowadzania odwołań do nieobowiązujących przepisów.

Sytuacja ta zdaniem skarżącego jest analogiczna do ustaleń planów uzależniających dokonanie określonych czynności od warunków przyszłych i niepewnych, np. uzgodnień z podmiotami trzecimi. Skoro przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazują w sposób jednoznaczny materię przekazaną do uregulowania i mieszczącą się w granicach władztwa planistycznego gminy, to nakładanie w drodze miejscowego planu obowiązków w postaci konieczności uzyskania zgód czy dokonania uzgodnień, uwzględnienia warunków i zasad ustalanych przez określone podmioty, stanowi przekroczenie kompetencji wynikających z art. 15 ust. 2 pkt 3) i pkt 4) upzp - por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 124/11.

W świetle przepisu art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Oznacza to, że każde działanie organu władzy, w tym także Rady Miejskiej w Olkuszu, musi mieć oparcie w obowiązującym prawie. W zakresie konieczności przestrzegania granic kompetencji ustawowej oraz działania na podstawie i w granicach prawa należy przyjąć, iż organ stanowiący przyjmując akty prawne (akty prawa miejscowego i inne) w oparciu o kompetencję ustawową, musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady oznacza przekroczenie uprawnień przez organ stanowiący.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy Olkusz wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że zaskarżona uchwała została podjęta po wyczerpaniu trybu przygotowania projektu uchwały oraz trybu i sposobu zwołania sesji Rady, opisanego w Statucie. Uchwała została przekazana organowi nadzorczemu: Wojewodzie Małopolskiemu, który nie wydał rozstrzygnięcia nadzorczego, lecz złożył skargę do Sądu. Postępowanie sądowe było prowadzone pod sygnaturą akt II SA/Kr 1190/10, zostało ono umorzone, albowiem uchwałą Rady Miejskiej w Olkuszu numer LIII/595/2010 z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Osiek południe - Zimnodół wprowadzonego uchwałą nr XLIX/526/2010 do przedmiotowego planu wprowadzono zmiany według wskazań zawartych w skardze.

Dalej zwrócono uwagę na to, że zgodnie z ustaleniami zaskarżonego planu działki nr [...], [...] i w większości działka nr [...] (stanowiące własność Skarżącego i jego żony) znajdują się w terenie oznaczonym w planie symbolem:

- B.2RM - opisanym jako: "tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych, gdzie przeznaczeniem podstawowym jest: zabudowa zagrodowa, w szczególności budynki mieszkalne, gospodarcze lub inwentarskie. Na przedmiotowym terenie dopuszcza się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną w formie wolnostojącej, usługi o charakterze podstawowym, garaże, obiekty gospodarcze, obiekty oraz urządzenia sportu rekreacji, obiekty małej architektury, zieleń urządzona, uprawy sadownicze i ogrody warzywne, uprawy polowe, zieleń izolacyjna, zadrzewienia, dojazdy, parkingi niezbędne dla obsługi zabudowy, sieci i urządzenia infrastruktury związane z obsługą terenów.

Południowy fragment działki nr [...] znajduje się w liniach rozgraniczających B.1KDL stanowiącej istniejącą drogę powiatową relacji Osiek - Zawada - Gorenice nr 1080 K, o szerokości w liniach rozgraniczających 15 m.

Północny fragment działki nr [...] oraz południowa część działki nr [...] znajdują się w terenie oznaczonym w planie symbolem:

* B.2RO" - opisanym jako: "Tereny rolnicze, sady, ogrody przydomowe", gdzie przeznaczeniem podstawowym są : uprawy polowe, sady , ogrody. Na przedmiotowym terenie dopuszcza się dojazdy maszyn rolniczych, zieleń urządzona, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej.

Ustala się całkowity zakaz lokalizacji nadziemnych obiektów kubaturowych i obiektów tymczasowych, w tym garaży blaszaków.

Pozostała znaczna część działki nr [...] znajduje się w terenie oznaczonym w planie symbolem:

* B.2KDD" - opisanym jako: "Tereny dróg publicznych"; planowana ulica dojazdowa o szerokości w liniach rozgraniczających 10 m. W ramach przeznaczenia podstawowego drogi i ulice publiczne zapewniają zewnętrzne i wewnętrzne powiązania komunikacyjne obszaru planu oraz dojazd i dojścia do terenów budowlanych.

W pasie drogowym planuje się:

* jezdnia o szerokości 6 m z dwoma pasami ruchu

* chodnik jednostronny lub dwustronny.

W pasie drogowym dopuszcza się sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, miejsca postojowe, szlaki rowerowe, zieleń urządzona, izolacyjna, obiekty i urządzenia służące ograniczeniu uciążliwości komunikacyjnej, obiekty małej architektury, zatoki autobusowe i wiaty przystankowe.

Zgodnie z ustaleniami obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Olkusz, zatwierdzonego Uchwałą Nr XXXIV/279/97 Rady Miejskiej w Olkuszu z 27 lutego 1997 roku, z późn. zm., w tym zmianą Nr 10 (Uchwała Nr XL/450/2009 z dnia 1009r.) wzdłuż planowanej drogi dojazdowej, m.in. przebiegającej w poprzek działki nr [...], obu stronach drogi ustalono kierunek zmian zagospodarowania przestrzennego, mianowicie rozwój terenów osadnictwa wiejskiego – zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Określona w studium polityka przestrzenna może być realizowana w planach poprzez dokonanie racjonalnego jej etapowania.

Zgodnie z ustaleniami studium jak i planu miejscowego, o których wyżej mowa w południowej części Zimnodołu dopuszczono lokalizację stacji bazowych telefonii komórkowej. Teren lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych stanowi jeden zwarty obszar o powierzchni 66,79 ha i w planie miejscowym został oznaczony symbolem B.1E,R.

Zgodnie z ustaleniami obowiązującego planu przeznaczenie podstawowe stanowią: elektrownie wiatrowe wraz z urządzeniami towarzyszącymi. Na przedmiotowym terenie dopuszcza sr sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, stacje bazowe telefonii komórkowej wraz z urządzeniami towarzyszącymi w granicach strefy TK, zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu, drogi wewnętrzne do obsługi elektrowni wiatrowych i stacji bazowych telefonii komórkowych z placami manewrowymi, maszty pomiarowe, uprawy polowe, w tym uprawy roślin do produkcji biopaliw, zieleń łąkowa.

W planie miejscowym, w § 29 ust.2 tekstu planu zostały określone również parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych B.1E,R, mianowicie :

"1) moc jednostkowa turbiny do 3 MW;

2) wysokość wież nośnych do 120 m;

3) średnica rotora do 120 m;

4) całkowita wysokość do 180 m;

5) wirnik trójłopatowy;

2) kolorystyka elektrowni wiatrowej: jasna, pastelowa, nie powodująca odbłysku i refleksów świetlnych, zgodnie z przepisami odrębnymi;

6) oznakowanie kolorystyczne łopat wirnika zgodnie z przepisami odrębnymi;

3) odległość turbin od zabudowy przeznaczonej na stały pobyt ludzi min. 400 m, zgodnie z przepisami odrębnymi;

9) odprowadzenie energii elektrycznej z elektrowni wiatrowych do systemu elektroenergetycznego liniami kablowymi podziemnymi".

Zgodnie z rysunkiem planu odległość działki nr [...], przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową, jako najbliżej położonej (spośród pozostałych działek wymienionych w skardze) w stosunku do linii rozgraniczającej "terenu lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych" - B.1E,R - wynosi około 800 m.

Zdaniem organu administracyjnego skarżący nie posiada interesu prawnego, albowiem istotą interesu prawnego jest związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Dodatkowo przyjmuje się, że interes prawny powinien być aktualny, osobisty (własny, indywidualny) i dotyczyć bezpośrednio sfery prawnej określonego podmiotu. Aktualność interesu prawnego oznacza, wejściu w życie takiego aktu interes ten w danej sytuacji faktycznej i prawnej obiektywnie . Wymóg ten wiąże się z "realnością" interesu prawnego. Powinien on rzeczywiście istnieć. Nie to być interes tylko przewidywany w przyszłości czy też hipotetyczny. Skarżący powołuje się na niesprecyzowane immisje, tj. potencjalne stany faktyczne, które gdy rzeczywiście zaistnieją będą być przedmiotem zainteresowania sądów powszechnych. Potencjalne immisje mogłyby uzasadniać istnienie interesu prawnego gdybyśmy mieli do czynienia z tzw. punktową zmianą planu danego obszaru już objętego planem, naruszającą ogólny ład przestrzenny wprowadzony planem, a nie uchwalaniem planu obejmującego cały teren. W procedurze planistycznej nie jest wymagane uzyskanie raportu oddziaływania na środowisko, który wymagany jest dopiero na etapie przygotowywania realizacji inwestycji.

Skarżący wobec zaskarżonej uchwały skierował dwa zarzuty: pierwszy dotyczący sposobu rozpatrzenia przez Radę Miejską w Olkuszu złożonych uwag i wniosków do projektu zmiany miejscowego planu, drugi - wprowadzenia kryteriów lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej.

Plan został sporządzony na podstawie Uchwały Nr IV/32/2002 Rady Miejskiej w Olkuszu z 19 grudnia 2002 roku o przystąpieniu do sporządzenia planu (Uchwała Nr XLI/542/2005 z 12 października 2005 roku z późniejszymi zmianami).

Celem planu było m.in. uporządkowanie, uzupełnienie i ukształtowanie terenów przeznaczonych do zagospodarowania zgodnie z występującymi uwarunkowaniami funkcjonalnymi, kulturowymi i przyrodniczymi, przy uwzględnieniu m.in. następujących kierunków zagospodarowania

* adaptowania istniejącej zabudowy z jej uporządkowaniem i uzupełnieniem umożliwienia wykorzystania wolnych terenów pod zabudowę mieszkaniową, zagrodową i usługową,

* stworzenia warunków dla rozwoju działalności gospodarczej, przy zachowaniu warunków nieuciążliwości dla mieszkalnictwa,

* wyposażenia w niezbędne urządzenia z zakresu komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym umożliwienia lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej.

Projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół przeszedł procedurę uzgodnień i opiniowania z właściwymi instytucjami.

Proces uzgodnień i opiniowania trwał od 2007 roku, a ostateczny w okresie od 13 listopada 2009 roku do 8 marca 2010 roku. Wyłożenie do publicznego wglądu projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko miało miejsce w okresie 15.03.2010r. do 06.04.2010r. Przewidziano możliwość złożenia uwag zarówno do projektu planu jak i prognozy w terminie do 27.04.2010 r. włącznie.

W zakresie zarzutu nr 1:

S. C. uczestniczył w dyskusji publicznej, która miała miejsce w dniu 25 marca 2010 roku w siedzibie Urzędu Miasta i Gminy Olkusz.

Zagadnienia poruszone w dyskusji m.in. dotyczyły omówienia ustaleń projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, w tym, terenów budowlanych, rozwiązań komunikacyjnych, a także obszaru przewidzianego pod obiekty energetyki wiatrowej. Zapytanie Skarżącego dotyczyło przewidywanej kubatury budynków gospodarczych dla terenów zabudowy mieszkaniowej.

W wyznaczonym terminie do 27 kwietnia 2010 roku, jak i po tym terminie, Skarżący nie złożył żadnych uwag do projektu planu, ani też uwag do prognozy oddziaływania na środowisko.

Do Rady Miejskiej w Olkuszu został skierowany projekt Uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół z kompletem załączników i uzasadnieniem. Integralną częścią projektu uchwały stanowiły załączniki:

* rysunek planu miejscowego w skali 1: 2000 - załącznik nr 1 do niniejszej uchwały

* rysunek : "Zasady uzbrojenia w infrastrukturę techniczną" w skali 1: 2000 - załącznik nr 2 do niniejszej uchwały,

* wyrys ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Olkusz, zatwierdzonego Uchwałą Nr XXXIV/279/97 Rady Miejskiej w Olkuszu - załącznik nr 3 do niniejszej uchwały,

* Rozstrzygnięcie Rady Miejskiej w Olkuszu o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu -załączniki nr 4 i 4A do niniejszej uchwały

* Rozstrzygnięcia Rady Miejskiej w Olkuszu o sposobie realizacji zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy oraz zasadach ich finansowania - załącznik nr 5 do niniejszej uchwały.

Do projektu planu miejscowego Osiek południe - Zimnodół zostało złożonych ogółem 16 uwag, w tym:

* w obszarze Osiek południe - 2 uwagi

* w obszarze Zimnodół - 13 uwag

-1 uwaga po terminie, t. j. po 27.04.2010 r.

Uwagi w większości dotyczyły sprzeciwów wobec przebiegów planowanych nowych dróg dojazdowych w Zimnodole oraz braku zgody na połączenia komunikacyjne w postaci ciągów pieszo-jezdnych o szerokości 5 lub 6 m z istniejącej drogi powiatowej biegnącej przez Zimnodół do nowoplanowanych dróg dojazdowych.

W wyniku rozpatrzenia uwag Burmistrz Miasta i Gminy Olkusz zajął stanowisko, nie uwzględniając uwag. Nie uwzględniono również z przyczyn formalnych jednej uwagi, ponieważ wpłynęła ona po terminie.

Rada Miejska w Olkuszu została poinformowana, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag. Przed sesją, na której uchwalono zaskarżony plan, projekt stosownej uchwały był przedmiotem posiedzenia Komisji Rozwoju Gospodarczego w dniu 9 czerwca 2010 roku.

Członkowie Komisji Rozwoju w głosowaniu jawnym jednogłośnie pozytywnie zaopiniowali projekt uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe -Zimnodół, rozstrzygając również m.in. o sposobie rozpatrzenia każdej z uwag.

O terminie sesji w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół wraz z informacją o terminie, godzinie , miejscu uchwalenia planu wraz z rozstrzygnięciem o sposobie rozpatrzenia uwag - podano w ogłoszeniu Burmistrza Miasta i Gminy Olkusz, zamieszczonym w "Przeglądzie Olkuskim" Nr 23/750 z dnia 11.06.2010 r., na stronie internetowej Urzędu Miasta i Gminy Olkusz z dnia 10.06.2010 r., w miejscach zwyczajowo przyjętych w dniu 09.06.2010 r., a także pismem przewodnim rozesłano stosowne obwieszczenia do przewodniczących osieli i sołtysów z prośbą o ich rozwieszenie w miejscach zwyczajowo przyjętych.

Poinformowano również o tym sołtysów, m.in. sołectwa Zimnodół i Osiek (data odbioru 11.06.2015 r.).

Protokołem sesji Nr XLIX/2010 z dnia 15.06.2010r. odnotowano, że podczas sesji zostało przedstawione uzasadnienie do projektu uchwały. Tym samym poinformowano radnych, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag.

Podczas sesji w dniu 15.06.2010r. przewodniczący Komisji rozwoju przedstawił opinię Komisji, która na posiedzeniu w dniu 09.06.2010 r. analizowała przedmiotowy projekt uchwały wraz z uwagami jednogłośnie pozytywnie opiniując przedmiotowy projekt uchwały.

Wyjaśnienie przeprowadzenia głosowania przedstawił radca prawny tut. Urzędu. Przewodniczący Rady Miejskiej poddał pod głosowanie przedstawiony projekt uchwały, czyli projekt planu kompletny, rozstrzygając tym samym o sposobie rozpatrzenia każdej uwagi, zamieszczonej w załączniku nr 4 i 4A do projektu uchwały.

W głosowaniu jawnym, Rada przy 21 głosujących - 19 głosami za, bez głosów przeciwnych i przy 2 głosach wstrzymujących się podjęła uchwałę Nr XLlX/526/2010. Uchwała stanowi załącznik do protokołu. Na Uchwałę Nr XLIX/526/2010 z dnia 15.06.2010 r. składa się komplet załączników, a więc również załączniki nr 4 i 4A, w których Rada Miejska wyraziła swoje stanowisko, rozstrzygając indywidualnie o każdej uwadze. Zgodnie z przywołanymi załącznikami do Uchwały Rada Miejska w Olkuszu zajęła stanowisko oddzielnie dla każdej z 15 uwag zamieszczonych odpowiednio w wykazie Nr 4 oraz 1 uwagi zamieszczonej w wykazie nr 4A - rozstrzygając o nieuwzględnieniu każdej uwagi.

Według woli ustawodawcy uchwalenie planu miejscowego winno odbywać się z jednoczesnym rozpatrzeniem uwag nieuwzględnionych przez Burmistrza, elementem procedury uchwalania planu miejscowego składającym się na akt uchwalenia planu miejscowego jest rozpatrzenie uwag nieuwzględnionych przez Burmistrza, a złożonych przez osoby fizyczne i prawne na etapie wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu.

Za bezsporne uznać także należy, że rada gminy nie rozważa listy nieuwzględnionych uwag lecz rozważa każdą uwagę indywidualnie.

Rozpatrzenie uwag w procedurze planistycznej było, zatem czynnością odrębną do uchwalenia samego planu Osiek południe - Zimnodół. Rada Miejska nie uwzględniła uwag, wobec powyższego projekt planu przedstawiony do uchwalenia na sesji - nie wymagał też dokonania zmian.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli Rada Miejska w Olkuszu stwierdziłaby konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego Osiek południe - Zimnodół, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu, należałoby ponowić czynności w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.

W związku jednak z nieuwzględnieniem przez Radę Miejską w Olkuszu wszystkich uwag zawartych w załącznikach Nr 4 i 4A do uchwały, przedstawiony projekt planu nie wymagał wprowadzenia zmian.

Organ zgodził się z ogólnym stwierdzeniem skarżącego, że każda ze zgłoszonych uwag musi być rozpatrzona indywidualnie. Niemniej jednak w ślad za przyjętą wykładnią art. 20 ust. 1 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 2010 roku, sygnatura akt II OSK 467/10 stwierdzić należy, że "ustawodawca nie narzucił w formie normatywnej, jak powinna postępować rada gminy poddając rozpatrzeniu poszczególne uwagi zgłoszone do projektu planu, a następnie podejmując uchwałę co do sposobu rozstrzygnięcia w kwestii danej uwagi, najbardziej właściwe wydaje się ujęcie tego etapu postępowania protokole z sesji poświęconej realizacji".

Na podsumowanie wskazano, że rozstrzygnięcie Rady, co do wniesionych uwag musi mieć charakter merytoryczny. Merytoryczność takiego rozstrzygnięcia wcale nie musi się sprowadzać do sformalizowanego aktu indywidualnego dotyczącego konkretnej uwagi, merytoryczność może być efektem dyskusji, np. takiej, jaka odbyła się po odczytaniu na sesji projektu uchwały wraz z jej uzasadnieniem. Podkreślono, że uwagi były przedmiotem dyskusji na posiedzeniu Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Miejskiej, które bezpośrednio poprzedzało sesję rady miejskiej, tym samym nie były one po raz pierwszy przedstawiane na sesji.

Zdaniem Organu zarzuty skargi winny wypływać z interesu prawnego skarżącego. Skoro Skarżący zarzuca, że podczas uchwalania planu miało miejsce niewłaściwe rozstrzygnięcie uwag, które w pewien sposób miało ograniczyć jego prawo do kształtowania ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to w sytuacji, w której podczas procedury planowania Skarżący żadnych uwag nie zgłaszał, jak też przedmiot jego zapytania był odmienny od przedmiotu uwag, należy stwierdzić, że nie został - przynajmniej w tym zakresie - naruszony jego interes prawny (por. wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gdańsku z 29 września 20112 roku sygnatura akt II Sa/Gd 978/10 Nałożony przepisem art. 20 ust. 1 u.p.z.p. na radę gminy obowiązek rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu służy zabezpieczeniu praw osób trzecich przed ewentualnymi naruszeniami ich interesów..!).

Przywołano pogląd przedstawiony przez Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Krakowie w wyroku z dnia 12 grudnia 2011roku sygnatura akt II SA/Kr 817/11, który stwierdza że dopuszczalne jest przegłosowanie przez radę gminy wszystkich uwag jednocześnie. W ślad za tym poglądem Załącznik nr 4 i 4a do planu miejscowego obejmuje szczegółowo opisane poszczególne uwagi i w sytuacji, w której podczas sesji rady miejskiej nie było innej dyskusji niż zaprotokołowanej i objętej stenogramem, co wskazuje, że żaden z radnych nie chciał zabrać głosu w sprawie innych uwag, tym samym dopuszczalne było przegłosowanie wszystkich uwag jednocześnie.

Gdyby nawet zastrzeżenia, co do sposobu rozpatrzenia uwag uznać za słuszne, to jednak nie mogą one rzutować, ze względu na swój przedmiot i ich ilość (zobacz pkt VII) na zgodność planu z prawem, gdyż uwagi te nie miały decydującego wpływu na treść planu (podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 28 grudnia 2010 roku, sygnatura akt II SA/Kr 828/10).

Co do samego załącznika nr 4 i 4a zwrócono uwagę na jego tabelaryczną konstrukcję. Załącznik składa się z 11 kolumn i z tylu wierszy ile było złożonych uwag, tj. m.in. z kolumn 7 i 8 dotyczących rozstrzygnięć Burmistrza i kolumn 9 i 10 - rozstrzygnięć Rady Miejskiej. W chwili złożenia projektu uchwały i przystąpienia do jego procedowania na sesji, kolumny 9 i 10 nie były wypełnione. Natomiast załącznik podjętej uchwały zawiera już uzupełnione kolumny.

W zakresie zarzutu nr 2:

Zgodnie z § 29 ust. 2 zaskarżonej uchwały wprowadzono Parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych B.1E,R, w którym w pkt 8 wprowadzono zapis o treści: odległość turbin od zabudowy przeznaczonej na stały pobyt ludzi min. 400 m, zgodnie z przepisami odrębnymi.

Jednocześnie w ust. 3 przywołanego powyżej paragrafu uregulowano "Szczegółowe zasady zagospodarowania terenów lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych B.1E,R oraz dopuszczenia i ograniczenia w ich użytkowaniu" w których w pkt 3 ustalono, że funkcja przeznaczenia podstawowego terenu, sposób jej realizacji i zagospodarowanie terenu realizujące tę funkcję nie spowoduje przekroczenia normatywnych parametrów jakości środowiska w zakresie hałasu, jak również nie spowoduje przekroczenia normatywnych parametrów jakości środowiska w zakresie promieniowania nie jonizującego, emisji zanieczyszczeń oraz wibracji.

Odległość instalacji wiatrowych od domów jest pochodną wielu czynników, m.in. takich jak: ukształtowanie terenu, bliskość zabudowy, wysokość urządzenia, oddziaływania akustyczne i elektromagnetyczne. Z eksperckich analiz jednoznacznie wynika, że najlepszym rozwiązaniem w zakresie lokalizacji turbin jest jej określenie w oparciu o badania akustyczne. Prawo ochrony środowiska reguluje środowiskowe aspekty funkcjonowania farm wiatrowych. Szczegółowe regulacje dotyczą ochrony powierzchni ziemi, ochrony przed hałasem, ochrony przed oddziaływaniem pola elektromagnetycznego oraz ochrony roślin i zwierząt. Realizacja tych obowiązków podlega kontroli właściwych służb ochrony środowiska. Ochrona przed hałasem polega na zapewnieniu jak najlepszego stanu akustycznego środowiska poprzez uniemożliwienie występowania hałasu w środowisku, powyżej dopuszczalnego prawnie poziomu.

W dniu uchwalania zaskarżonego planu inwestycje wiatrowe musiały spełniać normy akustyczne zawarte w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2007 r. Nr 120, poz. 826, z późn. zm.). Zatem dopuszczalne poziomy hałasu wyznaczone przez przepisy prawa dla określonego miejsca, nie w sposób bezpośredni ale pośrednio wyznaczają minimalną odległość w jakiej mogą być usytuowane farmy wiatrowe. Regulacja ta wprowadziła możliwość zobowiązania inwestora do zachowania jednoznacznie określonych odległości minimalnych, obliczanych w oparciu o poziomy dopuszczalnego natężenia dźwięku.

Ochrona przed działaniem pola elektromagnetycznego oparta jest na wprowadzeniu dopuszczalnych norm składowej elektrycznej i magnetycznej dla poszczególnych zakresów częstotliwości, uzależnionych od przeznaczenia terenu. Każdorazowo winna być dokonywana analiza natężenia pola elektrycznego i magnetycznego. Czynnikiem determinującym lokalizację siłowni wiatrowych są izofony, czyli wykazanie przez inwestora, że spełni on warunki stawiane tego typu zabudowie określone w rozporządzeniu dot. hałasu z 2007 r., t. j. odpowiednio 45 dB w nocy i 55 dB w dzień w przypadku zabudowy zagrodowej na wsi. W przypadku jednorodzinnej jest to odpowiednio 40 dB i 50 dB. Inwestor winien zatem wykazać, że zbliżenie siłownią wiatrową nie będzie negatywnie wpływać na lokalną społeczność. Ocenę zagrożenia hałasem w zakresie częstotliwości słyszalnych prowadzi się na etapie projektowania farmy oraz w trakcie opracowania raportu, stanowiącego niezbędny dokument do uzyskania decyzji środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia. Reasumując, odnosząc powyższe uregulowania do inwestycji w farmy wiatrowe, dopuszczalne poziomy hałasu w określonej zabudowie wyznaczają minimalną odległość farmy od zabudowań. Dla ich wyznaczenia niezbędne jest wykonanie przestrzennej analizy propagacji hałasu oraz porównanie przewidywanych wartości z dopuszczalnymi poziomami hałasu dla najbliższej chronionej akustycznie zabudowy. Na propagację hałasu, a co za tym idzie na minimalną odległość farmy wiatrowej względem sąsiedniej zabudowy ma wpływ: skala przedsięwzięcia (ilość turbin -oddziaływanie skumulowane), poziom mocy akustycznej turbiny (stopień głośności), wysokość wieży, na której posadowiona jest turbina oraz ukształtowanie terenu. Jak wyżej wspomniano, w zależności od kategorii zabudowy dopuszczalne są różne poziomy hałasu, a zatem odległość farmy od zabudowań (Regulacje prawa krajowego dotyczące inwestycji w farmy wiatrowe (wybrane aspekty) - R. Zajdler).

Zaskarżonego przepisu nie można interpretować w ten sposób, że wskazana w nim odległość (400 m) wynika wprost z odrębnych przepisów. Odwołanie się przez Radę Miejską w Olkuszu do odrębnych przepisów jest dodatkowym kryterium wpływającym na lokalizację, a także i na gabaryty obiektu, które doprecyzowane zostaną na etapie przygotowania do realizacji inwestycji (w raporcie, projekcie budowlanym itp.). Tę wskazaną odległość należy potraktować analogicznie jak definiowaną w planie nieprzekraczalną linię zabudowy, tj. linię określającą obszar dopuszczalnego lub wymaganego położenia budynków, budowli, i w tym kontekście należy szukać usprawiedliwienia dla wprowadzenia takiego kryterium. Kryterium będącym elementem zasad kształtowania zabudowy oraz wskaźników zagospodarowania terenu, w tym szczególnych warunków zagospodarowania terenów oraz ograniczeń w ich użytkowaniu, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 6 i 9 ustawy. Wskazana minimalna odległość (400 m) jest jednym z zasadniczych instrumentów kształtowania ładu przestrzennego w terenie. Ustalenie jej wielkości służy postawieniu pewnej granicy w przestrzeni, do której inwestorzy nie mają prawa realizować obiektów energetyki wiatrowej. Określenie takiej odległości wynika z już ukształtowanej szaty przestrzennej, jak również z chęci wprowadzenia nowych założeń kształtowania ładu przestrzennego, podyktowanego aspektami uwzględnianymi w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 1 ust 2 ustawy, w szczególności: walorami krajobrazowymi, wymaganiami ochrony środowiska, ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. Pojęcie ładu przestrzennego (jakkolwiek niedookreślone, nieostre), do którego nawiązuje zaskarżony przepis, stanowi samoistną podstawę do rekonstrukcji norm prawnych i ma charakter bezpośrednio obowiązujący organy w procesie kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej. Ustalona minimalna odległość służy ustawowemu wymogowi zachowania ładu przestrzennego w ramach dającej się wyodrębnić zwartej jednostki terenowej urbanistyczno-architektonicznej na danym obszarze, w niniejszym przypadku na obszarze B.1E,R, o powierzchni 66,79 ha.

Zgodnie z poglądem przedstawionym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 4 czerwca 2014 roku, sygnatura akt II SA/Gd 119/14 miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może uzależniać warunków zabudowy i zagospodarowania danego terenu od zdarzenia przyszłego i niepewnego. Wskazane w § 29 ust. 2 zaskarżonej uchwały warunki lokalizacji nie mogą być kwalifikowane, jako zdarzenie przyszłe i niepewne, nie są one niedookreślone, a ich jednoznaczność wskazuje, że Rada Miejska w Olkuszu nie naruszyła art. 7 konstytucji w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez

kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i

między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30

sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje w

szczególności orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego, jak również inne niż określone w pkt 5 akty organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 §

2 pkt 6). Z kolei zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. / Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie

będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę w świetle powyższych kryteriów należy uznać, że wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do legitymacji skarżącego do wywiedzenia skargi. Skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( j.t. Dz.

U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. ) . Stosownie do tego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji

publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym określonym

przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o

samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest, zatem przesłanką dopuszczalności skargi do

sądu administracyjnego i otwiera drogę do jej merytorycznej oceny. Ocena ta zaś dotyczy charakteru naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę. Naruszenie interesu prawnego lub

uprawnienia skarżącego występuje wówczas, gdy jest ono konsekwencją naruszenia obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego lub procesowego).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie skarżący wykazał swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym.

Z treści art. 52 § 4 i art. 53 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, że przesłanką wniesienia skargi na uchwałę rady gminy jest uprzednie wezwanie tego organu do

usunięcia naruszenia prawa, przy czym skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi na wezwane do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w

terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięciu naruszenia prawa ( uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSP 2/2007 ONSAiWSA 2007/3, poz. 60).

Skarżący wystosował do organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa związanego z trybem uchwalania uchwały i domagał się uchylenia uchwały w piśmie z dnia 26 października 2015 r ( k – 17-25).

Wobec braku reakcji organu na wezwanie skarga została wniesiona w dniu 22 grudnia 2015 r (data nadania k - 26), zatem zachowano termin do wniesienia skargi.

Przez interes prawny, w przeciwieństwie do interesu faktycznego, rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego sytuację prawną. Naruszenie tego

interesu następuje więc wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy

obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 205/09) .

Musi to być nadto interes indywidualny, bezpośredni i realny ( wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I OSK 715/05), wynikający z normy obowiązującego prawa, naruszony aktem prawa

miejscowego. Istotne by był wykazany przez skarżącego, gdyż dopiero stwierdzenie naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę otwiera mu drogę do merytorycznego rozpoznania skargi (

wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1539/09).

W sprawie niesporne jest, że skarżący to współwłaściciel na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr [...] zabudowanej budynkiem mieszkalnym o

powierzchni 0,0603 ha położonej w miejscowości Zimnodół, obręb nr [...] Zimnodół, gmina Olkusz, dla której to nieruchomości Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Olkuszu prowadzi księgę wieczystą

o nr KW [...] , nieruchomości rolnej o powierzchni 1,6172 ha (nr działki ewid. [...]) , nieruchomości gruntowej zabudowanej o powierzchni 0,0508 ha (nr działki ewid. [...]) oraz nieruchomości

gruntowej o powierzchni 0,0631 ha (nr działki ewid. [...]). Dla nieruchomości tych Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Olkuszu prowadzi księgę wieczystą o nr KW [...] Nieruchomości

te są objęte ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, jednostka "B" sołectwo Zimnodół i sąsiadują bezpośrednio z obszarem, na którym zgodnie z

ustaleniami planu przewiduje się możliwość jego przeznaczenia między innymi na inwestycje polegające na budowie farm wiatrowych. Ustalenia kwestionowanej uchwały wpływają, zatem na sytuację prawną

skarżącego, jako współwłaściciela nieruchomości, albowiem wskazują na konkretne ograniczenia w wykonywaniu prawa własności ( art. 140 kodeksu cywilnego), co przemawia za potrzebą ochrony własnego

interesu w szerokim rozumieniu. Powstająca ewentualnie na tym obszarze farma wiatrowa będzie oddziaływać (poprzez immisje) na uprawnienia i obowiązki właścicieli nieruchomości z nią sąsiadujących.

Inwestycja może doprowadzić do ograniczenia przysługujących uprawnień właścicielskich np. w zakresie korzystania z nieruchomości ze względu na emitowany przez wiatraki hałas. Takie stanowisko znajduje

również poparcie w poglądach zaprezentowanych przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu postanowienia z dnia 12 lutego 2016 r , sygn. akt. II OSK 260/16.

Te okoliczności uzasadniają przyznanie skarżącemu legitymacji do wniesienia skargi na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.

z 2012 r., poz. 647 ze zm.)., co otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi.

Podnoszone zarzuty skargi mają dwojaki charakter: proceduralny - związany z trybem uchwalania uchwały - planu, a następnie merytoryczny - który odnosił się wyłącznie do sfery naruszenia interesu

prawnego skarżącego związanego z wykonywaniem prawa własności, przez wprowadzenie kryteriów lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej.

W kwestiach zachowania wymogów procedury przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Osiek południe – Zimnodół nie sposób zarzucić Radzie Miejskiej w Olkuszu naruszenia

zasad i trybu określonych w powołanej ustawie. Zastosowane procedury, prowadzenie postępowania planistycznego, zasad planistycznych oraz wyważanie różnego rodzaju interesów (publicznego - ochrony

środowiska, zdrowia, ochrony gruntów rolnych i leśnych przed zabudową, walorów ekonomicznych przestrzeni oraz indywidualnego prawa własności, itd.), a więc tego wszystkiego, co składa się na ocenę

przestrzegania prawa przez organy planistyczne, było prawidłowe.

Rada Miejska w Olkuszu podjęła uchwałę z dnia 19 grudnia 2002 r Nr IV/32/2002 o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe – Zimnodół wraz z

prognozą oddziaływania na środowisko , z późniejszą zmianą uchwałą z dnia 12 października 2005 r Nr XLI/542/2005.

Dokonano stosownych ogłoszeń w prasie ( "Przegląd Olkuski " nr 23/750 z dnia 11 czerwca 2010 r), na tablicy informacyjnej gminy oraz stronie internetowej www.olkusz.eu. Sporządzony projekt planu

został przedstawiony do opiniowania i uzgodnienia. Uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. Projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko był wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 15

marca 2010 r do 6 kwietnia 2010 r.

Rozstrzygnięcie Rady Miejskiej w Olkuszu w kwestii wniesionych uwag (załącznik nr 4 i 4a do uchwały) miało charakter merytoryczny i towarzyszyła mu ocena zasadności wszystkich uwag. Przy każdej

nieuwzględnionej uwadze jednoznacznie określono stanowisko Rady Miejskiej w tym względzie. Każda uwaga mogła zostać uwzględniona lub odrzucona. Rada stanowczo wypowiedziała się, których uwag nie

uwzględnia, czemu dała wyraz w załącznikach nr 4 i 4a do uchwały planowej. Każdy radny mógł w ramach uprawnień związanych z wykonywaniem mandatu zażądać treści każdej z uwag i zapoznać się z jej

treścią. Radni mieli pełną możliwość wprowadzenia zmian – poprawek do projektu uchwały. Tryb przygotowywania projektu uchwały oraz sposób zwołania sesji Rady Miejskiej zostały opisane w statucie.

Regulacje statutu są komplementarne z normą ustawową i zostały zachowane w procedurze uchwalania planu. Przed sesją, na której uchwalono zaskarżony plan, projekt stosownej uchwały był przedmiotem

posiedzenia Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Miejskiej w Olkuszu w dniu 9 czerwca 2010 roku. Projekt planu był szczegółowo analizowany na posiedzeniu właściwej komisji w obecności radnych.

Był szczegółowo przedstawiony przez Naczelnika Wydziału Urbanistyki i Architektury a następnie dyskutowany przez radnych. Poruszane kwestie były wyjaśniane.

Każda ze zgłoszonych uwag mogła zostać wychwycona i rozważona przez radnych biorących udział w poszczególnych czynnościach procedowania nad uchwałą. Wbrew twierdzeniom skargi wymogi art. 20 ust 1

ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zostały zachowane, bowiem sama czynność uchwalenia planu nastąpiła jednocześnie z rozstrzygnięciem o sposobie rozpatrzenia uwag i jednocześnie z

dokonaniem oceny w przedmiocie zgodności planu ze studium. Protokołem sesji Rady Miejskiej w Olkuszu Nr XLIX/2010 z dnia 15 czerwca 2010r. odnotowano, że podczas sesji zostało przedstawione

uzasadnienie do projektu uchwały. Jednocześnie przypomniano radnym, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy uchwala rada

gminy po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag.

Radni mieli pełną możliwość wprowadzenia zmian - poprawek do projekty uchwały wynikających z odmiennego rozpatrzenia uwag, które nie zostały uwzględnione przez Burmistrza Miasta i Gminy Olkusz.

Inicjatywa w tym względzie należała do radnych i była nieskrępowana. Radni mieli wystarczająco dużo czasu by szczegółowo zapoznać się z projektem i wnieść poprawkę. Brak stosownego działania radnych

wskazywał że aprobują oceny projektodawcy, który sporządza również projekt załącznika do uchwały stanowiącego o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag. Dopiero zgłoszenie poprawki przez radnego

umożliwia przyjęcie przez Radę odmiennych niż zawarte w projekcie uchwały stanowiska i przyjęcie odmiennych niż w projekcie zapisów – ustaleń, po przegłosowaniu poprawki. Nie ma żadnych wymogów, co

do zakresu poprawki więc mogła ona dotyczyć zarówno sposobu rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag a także poszczególnych ustaleń projektu studium. Obecny na sesji prawnik wyjaśniał na bieżąco wszelkie

wątpliwości radnych. Podczas całego procedowania nad uchwałą zachowano, zatem w pełni udział czynnika społecznego w procedurze sporządzania studium zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym. Twierdzenia skarżącego jakoby Rada Miejska w Olkuszu nie obradowała merytorycznie nad uwagami jest całkowicie nieuprawnione,

Miało miejsce prawidłowe udostępnienie projektu planu w placówce organu sporządzającego projekt oraz na stronie internetowej urzędu, na której był dostępny. Taki sposób wyłożenia odpowiadał wymogom

prawnym, co umożliwiło wszystkim zainteresowanym zapoznanie się z treścią projektu i wniesieniem ewentualnych uwag. Sam skarżący nie miał żadnych trudności z zapoznaniem się z projektem. W ten sposób

udział czynnika społecznego w tworzeniu planu miejscowego stosownie do art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym został zachowany. O terminie procedowania nad uchwałą podano w

ogłoszeniu Burmistrza Miasta i Gminy Olkusz, zamieszczonym w "Przeglądzie Olkuskim" Nr 23/750 z dnia 11.06.2010 r., na stronie internetowej Urzędu Miasta i Gminy Olkusz z dnia 10.06.2010 r., w

miejscach zwyczajowo przyjętych w dniu 09.06.2010 r., a także pismem przewodnim rozesłano stosowne obwieszczenia do przewodniczących osieli i sołtysów z prośbą o ich dalsze rozpropagowanie w miejscach

zwyczajowo przyjętych.

Podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Brak jest podstaw do uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy interes prawny lub

uprawnienie skarżącego zostaje naruszony, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o

planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.) władztwa planistycznego. Wadliwymi ustaleniami planu będą, zatem wyłącznie te jego ustalenia, które naruszają przepisy

prawa oraz te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień.

Z przepisów art. 9 ust. 4, art. 14 ust 5, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wynika obowiązek organów planistycznych do zachowania zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z

przepisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Przepis art. 9 ust. 4 u.p.z.p. stanowi, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów

miejscowych. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 u.p.z.p. wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium

oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium (podkreślenie sądu), rozstrzygając

jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz

zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. ( art. 20 ust. 1 zd. 1 )

Stosownie do art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania planu powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą treści merytorycznej, a więc obejmują badanie zawartości planu miejscowego, braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i

kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowiska organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.z.p. w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania

studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Ustalenia studium określające kierunki zagospodarowania przestrzennego ( jego perspektywy) a także same uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego mają wiążące znaczenie dla organu gminy przy

sporządzaniu planu miejscowego. (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.). Niezgodność planu miejscowego z ustaleniami studium skutkuje tym, że dochodzi do naruszenia zasad sporządzenia planu miejscowego.

Chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to, jako akt planistyczny określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy

sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów studium ( z uzasadnienia wyroku NSA w Warszawie z 25 kwietnia 2012 r sygn.II OSK

329/12).

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie tylko jest aktem określającym założenia lokalnej polityki przestrzennej, lecz także zawiera ustalenia wiążące przy

sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz elementy regulacyjne w postaci lokalnych zasad zagospodarowania. Studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie. Studium ma

być z założenia aktem elastycznym, który stwarzając nieprzekraczalne ramy swobody planowania miejscowego, pozwala na maksymalne uwzględnienie warunków i potrzeb lokalnych przy tworzeniu regulacji

planów miejscowych. ( Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, 7. Wydanie C.H. Beck , Warszawa 2013, str. 79-81)

Analiza postanowień obowiązującego w Mieście Olkuszu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Olkusz, zatwierdzonego Uchwałą Nr XXXIV/279/97 Rady Miejskiej w

Olkuszu z 27 lutego 1997 roku, z późn. zm., w tym zmianą Nr 10 (Uchwała Nr XL/450/2009 z dnia 15.12.2009r.) oraz ich konfrontacja z postanowieniami kwestionowanego planu zagospodarowania

przestrzennego prowadzi do wniosku, że postanowienia planu zgodne są ze studium. Ta okoliczność nie była kwestionowana przez skarżącego.

Studium w swoich ustaleniach dopuściło w południowej części Zimnodołu lokalizację obszaru elektrowni wiatrowej wraz z obiektami i urządzeniami towarzyszącymi a wzdłuż planowanej drogi dojazdowej

przebiegającej również w poprzek działki nr [...] należącej do skarżącego, po obu stronach drogi ustalono kierunek zmian zagospodarowania przestrzennego – rozwój terenów osadnictwa wiejskiego –

zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Teren lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych stanowi jeden zwarty obszar o powierzchni 66,79 ha i w planie miejscowym został oznaczony

symbolem B.1E,R.

Zapisy planu nie naruszają zapisów studium a realizują jego wytyczne. Przeznaczenie terenu, na którym położone są nieruchomości należące do skarżącego są takie same (okoliczność która nie była

kwestionowana przez skarżącego) – B.2RM "teren zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych " i B.2RO " tereny rolnicze , sady , ogrody przydomowe ", a postanowienia planu

są adekwatne do zapisanej w studium ochrony walorów tego terenu jako osadnictwa wiejskiego. Odległość działki nr [...], przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową, jako najbliżej położonej (spośród

pozostałych działek wymienionych w skardze) w stosunku do linii rozgraniczającej "terenu lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych" - B.1E,R - wynosi około 800 m. Sam skarżący nie

zarzuca by taka odległość od terenu planowanego pod energetykę wiatrową nie była odpowiednia.

W trakcie trwania postępowania planistycznego dokonano wszystkich wymaganych uzgodnień, w tym uzgodnienia z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w K., który kilkakrotnie zajmował stanowisko

a uchwalony plan uwzględnia te wskazania. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w K. uzgodnił bezwarunkowo miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Osiek – Południe – Zimnodół

postanowieniem z dnia 3 marca 2010 r , OP.AKu.7041-6-7-10 ,bowiem zgłoszony wcześniejszym uzgodnieniem warunek poprawnego naniesienia granicy Parku Krajobrazowego Dolinki Krakowskie na rysunku

projektu planu został prawidłowo wykonany. W zaskarżonej uchwale – miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Osiek - Południe - Zimnodół w szczególności w § 29 uchwały - planu (

tereny lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych oznaczone na rysunku planu miejscowego symbolem – B.1E,R) Sąd nie dopatrzył się uchybień, które mogłyby doprowadzić do stwierdzenia

jego nieważności poprzez naruszenie zasad sporządzania planu ( art. 28 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu) jak tego domaga się skarżący.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) - w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się

różnego rodzaju wartości, co w praktyce może prowadzić do sprzeczności interesów różnych osób a nawet konfliktów. Z jednej, bowiem strony uwzględnia się prawo własności (art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy), z

drugiej zaś potrzeby interesu społecznego, wymagania ochrony środowiska, potrzeby ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi, rozwój infrastruktury i inne wyszczególnione w ustawie. Określając, w

ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego, przeznaczenie terenu oraz sposób jego zagospodarowania i warunki zabudowy (art. 4 ust. 1 u.p.z.p.) organy gminy muszą rozważyć wszystkie

wchodzące w grę interesy a powstające sytuacje konfliktowe rozstrzygać zgodnie z obowiązującym prawem. Obowiązek taki wynika, przede wszystkim z art. 2 Konstytucji RP. Wszelkie wartości podlegające

ustawowej ochronie zostały właściwie przez organ planistyczny rozważone i zachowane.

Zarzut skarżącego zmierzający do wykazania naruszenia jego prawa własności poprzez " uniemożliwienie lub utrudnienie w sferze wykonywania aktów władztwa " przez " różnego rodzaju immisje materialne i

niematerialne" nie mógł doprowadzić do stwierdzenia nieważności uchwały. Należy, bowiem mieć na względzie, często przywoływane w orzecznictwie argumenty, że normy planowe określają cele, które powinny

być osiągnięte nie przesądzając środków, które mogą być zastosowane do osiągnięcia celu. Plan zagospodarowania przestrzennego stanowi podstawę do ingerencji w prawo własności, dotyczyć to może sposobu

wykonywania prawa a nie samego prawa ( wyrok NSA z dnia 11 czerwca 1999 r , IV SA 295/96 , str 167 komentarza prof. Z. Niewiadomskiego do ustawy o planowaniu przestrzennym)

Kwestionowanym w skardze § 29 ust. 2 pkt 8) planu Rada Miejska w Olkuszu uzależniła możliwość lokalizacji obiektów energetyki wiatrowej na gruntach rolnych, oznaczonych na rysunku planu symbolem

"B.1E,R w ten sposób, że wskazała że "odległość turbin od zabudowy przeznaczonej na pobyt stały ludzi min. 400 m, zgodnie z przepisami odrębnymi".

To postanowienie planu jest prawidłowe, bowiem jasno wskazuje na minimalną odległość ochronną dla zabudowy przeznaczonej na pobyt stały ludzi, która powinna być zachowana. Skarżący zresztą nie

zarzuca, że odległość 400 metrów przewidziana w planie jest zbyt mała, tylko że w ogóle nie było podstaw do jej wprowadzenia.

Wprowadzony do ustaleń planu warunek minimalnej odległości elektrowni wiatrowych od zabudowań mieszkalnych mieści się w swobodnej autonomii władztwa planistycznego organu gminy, nie wykracza poza

zakres umocowania ustawowego. Rzeczywiście jak zauważa skarżący ani z przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani z ustawy o ochronie przyrody, czy z prawa ochrony środowiska

oraz innych przepisów nie wynika konkretna regulacja prawna w zakresie minimalnych odległości, ale określona w zaskarżonym planie minimalna odległość chroni zabudowę mieszkalną w koniecznym zakresie.

Jednocześnie zapis wskazuje na to, że jeśli przepisy odrębne stanowić będą o bardziej wzmożonej i restrykcyjnej ochronie zabudowań przeznaczonych na stały pobyt ludzi to należy je zastosować. Mowa tu

o wszelkich powszechnie obowiązujących przepisach prawnych. Minimalną odległość określono, po sporządzonej ocenie oddziaływania na środowisko i po dokonaniu wymaganych procedurą planistyczną uzgodnień

projektu planu z kompetentnymi jednostkami ochrony środowiska. W sporządzonej prognozie oddziaływania na środowisko analizowano możliwość ponadnormatywnego zagrożenia hałasem w związku z realizacja

turbin wiatrowych, w strefie przeznaczonej do pełnienia funkcji rolniczych z zakazem zabudowy. W tym względzie władztwo planistyczne gminy jest swobodne, lecz nie dowolne.

Jednocześnie wskazać należy, że inwestycje wiatrowe muszą spełniać normy akustyczne zawarte w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w

środowisku (Dz.U. z 2007 r. Nr 120, poz. 826, z późn. zm.) . Dopuszczalne poziomy hałasu wyznaczone przez przepisy prawa dla określonego miejsca, nie w sposób bezpośredni ale pośredni wyznaczają

minimalną odległość w jakiej mogą być usytuowane farmy wiatrowe. Regulacja ta wprowadza możliwość zobowiązania inwestora do zachowania jednoznacznie określonych odległości minimalnych, obliczanych w

oparciu o poziomy dopuszczalnego natężenia dźwięku. Każdorazowo, zatem powinna być dokonywana analiza natężenia pola elektrycznego i magnetycznego na etapie projektowania konkretnej inwestycji. Na tym

etapie prowadzi się szczegółową ocenę zagrożenia hałasem w zakresie częstotliwości słyszalnych a także w trakcie opracowania raportu, stanowiącego niezbędny dokument do uzyskania decyzji

środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia. Dopuszczalne poziomy hałasu w określonej zabudowie wyznaczają minimalną odległość farmy od zabudowań. Na minimalną odległość farmy wiatrowej

względem sąsiedniej zabudowy ma wpływ: skala przedsięwzięcia (ilość turbin i związane z tym oddziaływanie skumulowane), poziom mocy akustycznej turbiny wpływający na głośność, wysokość wieży, na

której posadowiona jest turbina oraz ukształtowanie terenu. W zależności, zatem od kategorii zabudowy dopuszczalne są różne poziomy hałasu, a zatem odległość farmy od zabudowań.

Trafny jest pogląd zaprezentowany przez Radę Miejską w Olkuszu, że odwołanie się do odrębnych przepisów jest dodatkowym kryterium wpływającym na lokalizację, a także i na gabaryty obiektu, które

doprecyzowane zostaną na etapie przygotowania do realizacji inwestycji (w raporcie, projekcie budowlanym). Tę wskazaną odległość należy potraktować analogicznie jak definiowaną w planie

nieprzekraczalną linię zabudowy, tj. linię określającą obszar dopuszczalnego lub wymaganego położenia budynków, budowli, i w tym kontekście należy szukać usprawiedliwienia dla wprowadzenia takiego

kryterium. Kryterium będącym elementem zasad kształtowania zabudowy oraz wskaźników zagospodarowania terenu, w tym szczególnych warunków zagospodarowania terenów oraz ograniczeń w ich użytkowaniu, o

których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 6 i 9 ustawy. Wskazana minimalna odległość (400 m) jest jednym z zasadniczych instrumentów kształtowania ładu przestrzennego na danym terenie. Ustalenie jej wielkości

służy postawieniu pewnej granicy w przestrzeni, do której inwestorzy nie mają prawa realizować obiektów energetyki wiatrowej.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części powoduje: naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. W tej normie ustawowej poszukiwać należy ewentualnych podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały Nr XLIX/526/2010 Rady Miejskiej w Olkuszu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Osiek południe - Zimnodół, biorąc jednak pod uwagę wszystkie naprowadzone motywy należy uznać, że w sprawie nie doszło do naruszenia wymienionych w skardze przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80 , poz.717) a także Sąd z urzędu nie dopatrzył się uchybień, które mogłyby przesądzić o uznaniu zaskarżonej uchwały za wadliwą.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270), orzekł jak w sentencji wyroku.