drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 2565/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-02-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 2565/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2016-02-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-10-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Aneta Lemiesz /przewodniczący/
Dorota Wdowiak
Grażyna Śliwińska /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II GZ 1052/16 - Postanowienie NSA z 2016-10-25
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2011 nr 227 poz 1367 art. 4, art. 11, art. 15, art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a), art. 107
Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant sekr. sąd. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lutego 2016 r. sprawy ze skargi D. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę w całości

Uzasadnienie

D. D. (dalej też jako "skarżący", "strona") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...], którą Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r., o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 10000 złotych.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm., dalej jako "Kpa") art. 4, art. 11, art. 15, art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a), art. 107 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2011 r. Nr 227 poz. 1367 ze zm.) oraz 1.4.1.1, 1.8.3.2 lit. (a) załącznika A do Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 882), Ip. 5.3 oraz Ip. 5.4 pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,

Podstawę faktyczną stanowiły następujące ustalenia:

Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. nałożono na stronę karę pieniężną w wysokości 10 000 złotych za ujawnione w trakcie kontroli w przedsiębiorstwie naruszenie norm wskazanych w Ip. 5.3 oraz Ip. 5.4 pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, tj:

- niewyznaczenie przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych,

- nieprzesłanie w ustawowo określonym terminie rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, jeżeli od ustawowo określonego terminu przesłania sprawozdania upłynęły co najmniej 3 miesiące.

W złożonym w terminie odwołaniu strona wnosiła o zmniejszenie nałożonej kary pieniężnej do wysokości 5000 zł podnosząc, że jest ona zbyt wysoka w stosunku do stwierdzonych naruszeń. Wskazywała, że prowadzi działalność od ponad dwudziestu lat i robi to rzetelnie i nie przewozi towarów niebezpiecznych. Skoro nie wykonuje transportu towarów niebezpiecznych to powinna mieć możliwość złożenia osobiście sprawozdania z przewozu towarów niebezpiecznych.

Po rozpoznaniu odwołania, zaskarżoną obecnie decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, że w toku kontroli ustalono, że w 2013 roku skarżący wykonał przewóz towaru niebezpiecznego UN 2794 AKUMULATORY, MOKRE, NAPEŁNIONE KWASEM, o masie 21120 kg, co wynika jednoznacznie z treści protokołu kontroli nr [...] z dnia [...] września 2013 r. oraz wyjaśnień złożonych przez D. D. tj. osobę upoważnioną do reprezentowania strony w trakcie kontroli, która wskazała, że firma przewozi m.in. zużyte akumulatory, które nie podlegają przepisom ADR - jako wyłączenie na podstawie przepisu szczególnego 598. Przyznała, że w 2013 roku w firmie była kontrola drogową, w której zakwestionowano fakt przewozu akumulatorów na wyłączeniu, "ale tylko dlatego, że były nieszczelne".

Organ II instancji powołując się na ustalenia kontroli, udokumentowanej protokołem nr [...] stwierdził, że realizowany przez stronę w dniu [...] września 2013 r. przewóz akumulatorów nie spełniał przesłanek wskazanych w przepisie szczególnym 598, zgodnie z którym, przepisom ADR nie podlegają akumulatory zużyte, jeżeli:

- ich obudowy nie są uszkodzone;

- są zabezpieczone w taki sposób, aby nie mogła wyciekać ich zawartość oraz, aby nie mogły zsunąć się, upaść lub ulec uszkodzeniu, np. zamocowane na paletach;

- nie mają na zewnętrznych powierzchniach pozostałości materiałów kwaśnych lub alkalicznych;

- są zabezpieczone przed zwarciem.

Tym samym przewóz akumulatorów z dnia [...] września 2013 r. strona powinna realizować na zasadach określonych w umowie ADR. W konsekwencji, stosownie do treści przepisu art. 15 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany wyznaczyć na swój koszt co najmniej jednego doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, właściwego ze względu na zakres wykonywanego przewozu lub czynności z nim związanych, określonych odpowiednio w umowie ADR, zwanego dalej "doradcą".

W myśl przepisu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, obowiązek wyznaczenia doradcy nie dotyczy uczestników wykonujących przewóz towarów niebezpiecznych każdorazowo w ilościach mniejszych niż określone w umowie ADR. Zgodnie z przepisem 1.8.3.2 lit. (a) umowy ADR, przedsiębiorstwa, których działalność dotyczy takich ilości towarów w każdej jednostce transportowej, które są mniejsze od podanych pod 1.1.3.6, 1.7.1.4 i w działach 3.3, 3.4 i 3.5 są zwolnione z obowiązku wyznaczenia doradcy.

Skarżący będąc uczestnikiem przewozu towarów niebezpiecznych w ilościach większych od określonych przepisem 1.8.3.2 lit. (a) umowy ADR - przy uwzględnieniu, że w 2013 roku skarżący wykonał przewóz towaru niebezpiecznego UN 2794 akumulatorów mokrych, napełnionych kwasem o masie 21120 kg - obowiązany był wyznaczyć na swój koszt co najmniej jednego doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych. Strona powyższego jednak nie uczyniła, dlatego organ odwoławczy uznał, że stosownie do Ip. 5.3 załącznika do ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, niewyznaczenie przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 5000 złotych.

Z kolei, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany wysłać jeden egzemplarz rocznego sprawozdania z działalności tego uczestnika, w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych oraz czynności z nim związanych, zwanego dalej "rocznym sprawozdaniem", w terminie do dnia 28 lutego każdego roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego właściwemu ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych.

Z ustaleń organu wynika, że w toku kontroli oraz postępowania wyjaśniającego ustalono, iż skarżący do dnia [...] listopada 2014 r., tj. dnia w którym rozpoczęto kontrolę, nie przesłał rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych za rok 2013. Uznał, że konsekwencja niedopełnienia nieprzesłania w ustawowo określonym terminie rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, jeżeli od ustawowo określonego terminu przesłania sprawozdania upłynęły co najmniej 3 miesiące, sankcjonowana jest karą pieniężną w wysokości 5000 złotych zgodnie z treścią Ip. 5.4 pkt 3 załącznika do ww. ustawy.

Odnosząc się ponadto do zarzutów strony, że nałożona na nią kara pieniężna jest zbyt wysoka w stosunku do stwierdzonych naruszeń, organ odwoławczy wskazał, że wysokość nakładanych na stronę kar pieniężnych za dane naruszenie, jest ściśle określona w załączniku do ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, a organy orzekające nie mają możliwości dowolnego kształtowania wysokości nakładanych kar pieniężnych. Stosownie do art. 107 ust. 1 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych w zw. z art. 92a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, suma kar pieniężnych nałożonych na uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć 10 000 złotych. W niniejszej sprawie suma kar pieniężnych z tytułu stwierdzonych naruszeń wynosi 10 000 złotych.

Odnosząc się do zarzutu strony, że powinna ona mieć możliwość osobistego złożenia rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z przytoczonym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, to uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany wysłać egzemplarz rocznego sprawozdania z jego działalności. Natomiast rolą doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych jest sporządzenie ww. sprawozdania. Na marginesie dodał, że strona nie przesłała żadnego sprawozdania ze swojej działalności jako uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, nawet takiego własnoręcznie sporządzonego.

Główny Inspektor Transportu Drogowego powołał się w szczególności na ustalenia wynikające z ostatecznej decyzji nr [...] z dnia [...] grudnia 2013 r. wydanej przez [...] Inspektora Transportu Drogowego w rezultacie przeprowadzonej w dniu [...] września 2013 r., kontroli drogowej. To wyniki tej kontroli przesądziły o ustaleniu, że przedmiotem przewozu był towar niebezpieczny, a na stronę nałożono karę pieniężną w wysokości 500 zł za nadanie lub przewóz towaru niebezpiecznego środkiem transportu, w cysternie, pojeździe-baterii, kontenerze, MEGC lub pojeździe MEMU, niezaopatrzonych w wymagane i prawidłowe oznakowanie, w zakresie nalepki lub nalepek ostrzegawczych oraz za sporządzenie dokumentu przewozowego, w którym nie jest zawarta inna wymagana informacja.

Organ wskazał, że w trakcie kontroli drogowej nie było możliwości sprawdzenia, czy strona miała wyznaczonego doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych i czy przesłała ona sprawozdanie z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych. Powyższe możliwe było do sprawdzenia jedynie w trakcie kontroli w siedzibie przedsiębiorcy, która została przeprowadzona i zakończona protokołem nr [...] z dnia [...] listopada 2014 r. Kontrola miała na celu weryfikację, czy strona zrealizowała obowiązki wynikające z art. 15 i art. 16 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych tj. czy wyznaczyła ona doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych oraz czy przesłała w ustawowo określonym terminie roczne sprawozdanie z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych.

W ocenie organu odwoławczego w sprawie nie znalazł także zastosowania art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych, zgodnie z którym nie nakłada się kary pieniężnej jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że uczestnik przewozu nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek działania osób trzecich lub wskutek zdarzeń i okoliczności, którym podmiot nie mógł zapobiec. Wskazał, że to na stronie spoczywał ciężar wskazania konkretnych faktów i zdarzeń, z których wywodziłaby dla siebie skutki prawne z art. 109 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. W niniejszej sprawie strona nie powoływała żadnych okoliczności, które świadczyłyby, iż nie miała wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek działania osób trzecich lub wskutek zdarzeń i okoliczności, którym nie mogła zapobiec - tj. zjawisk, które występują rzadko, gwałtownie, niespodziewanie, których wystąpienie nie jest możliwe do zaplanowania i uniknięcia przy dołożeniu ze strony uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych należytej staranności przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Tylko okoliczności i zdarzenia, wyłącznie o takim charakterze, są tymi, które uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych nie może przewidzieć i nie ma na nie wpływu.

D. D. złożył na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie, wszczęcie kolejnego postępowania celem ustalenia właściwej wartości kary oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania w tym kosztów ewentualnego zastępstwa procesowego. Zarzucił naruszenie art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez wielokrotne nałożenie kary na jeden podmiot gospodarczy za pomocą dwóch różnych środków sankcjonujących, mimo iż jedno wykroczenie było skutkiem drugiego. Nie kwestionował wykrytych naruszeń podczas czynności kontrolnych, a ponadto wskazał, że nie jest w stanie wykazać, by było inaczej. Wskazuje jednak, iż niesłusznie została na niego nałożona kara za dwa, w jego ocenie, powiązane ze sobą naruszenia, bowiem łamie to zasadę ne bis in idem.

Zdaniem skarżącego, także budzącym poważne wątpliwości faktem jest rozstrzygnięcie, czy [...] września 2013 roku doszło do realizacji przewozu ładunku typu ADR, skoro realizowany był przewóz drogowy rzeczy w postaci zużytych akumulatorów, napełnionych kwasem siarkowym będącym pozostałością ich normalnego użytkowania. Przewóz przez firmę traktowany był jako przewóz ładunku neutralnego będącego odpadem.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego i artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. - j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Stosownie do art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę tylko wówczas, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (1a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (1b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (1c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach bądź z tych przyczyn stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa.

Podkreślenia wymaga również, iż stosownie do powołanych wyżej przepisów Sąd nie bada zaskarżonej decyzji pod względem jej celowości czy słuszności.

W ocenie Sądu, nieusprawiedliwione są wszystkie zarzuty skargi podnoszące naruszenie zasady ne bis in idem czyli zakazu podwójnego karania. Nałożone bowiem na skarżącego kary za dwa naruszenia były wynikiem niedopełnienia dwóch obowiązków nałożonych ustawowo na przedsiębiorcę prowadzącego przewóz towarów niebezpiecznych, a taki przewóz został skarżącemu przypisany na mocy wyników kontroli drogowej [...] września 2013 r. i wydanej w związku z tym decyzji z [...] grudnia 2013 r.

Z ustalonych przez organ ustaleń faktycznych znajdujących poparcie w dokumentacji zgromadzonej w aktach administracyjnych wynika, że:

- skarżący D. D. posiada licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy wydaną na rzecz jego firmy "S." ważną od 21.10.2002 r. do 20.10.2052 r. oraz licencję na wykonywanie międzynarodowego przewozu rzeczy ważną od 1.05.2005 r. do 26.03.2034 r.,

- z oświadczenia złożonego 18.11.2014 r. w przedmiocie rodzajów prowadzonej przez skarżącego działalności wynika, że w okresie od 1.01.2013 r. do 18.11.2014 r. wykonywał: przewóz międzynarodowy rzeczy, przewóz krajowy rzeczy, a z przewozów specjalizowanych: odpady.

- w stosunku do skarżącego w dniu [...].12.2013 r. wydana została ostateczna decyzja [...] Inspektora Transportu Drogowego o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 500 zł z tytułu przewożonego w dniu [...] września 2013 r. ładunku "zużytych akumulatorów mokrych napełnionych kwasem" jako odpadu – towaru niebezpiecznego o nr UN 2794.

- po uprzednim zawiadomieniu z 15.10.2014 r. o zamiarze wszczęcia kontroli w zakresie wykonywania obowiązków związanych z wykonywaniem przewozów drogowych towarów niebezpiecznych – kontrola została przeprowadzona w dniach [...] - [...] listopada 20104 r. i obejmowała okres od 1 stycznia 2013 r. do 18 listopada 2014 r. Kontrola miała "charakter tematyczny wyłącznie w zakresie ADR", co wynika z protokołu kontroli.

Stwierdzono 2 naruszenia przepisów ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych:

1) przedsiębiorca nie wyznaczył doradcy ds. bezpieczeństwa w przewozie towarów niebezpiecznych,

2) nie wykonał obowiązku złożenia rocznego sprawozdania przez ww. doradcę z działalności w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych.

Stwierdzono, że w okresie objętym kontrolą przedsiębiorca wykonywał przewóz towarów niebezpiecznych.

W konsekwencji decyzją z [...] lutego 2015 r. organ I instancji nałożył na skarżącego karę 10000 zł za wskazane wyżej naruszenia.

Jak wynika z treści odwołania strony, wskazywała ona, że nie prowadzi przewozów ADR, nie przewozi ładunków podlegających ADR z uwagi na "uciążliwości przepisów dotyczących ich przewozu". Z tego względu nie zatrudnił doradcy ADR. Wskazał, że przewóz stwierdzony decyzją z [...] grudnia 2013 r. miał charakter jednostkowy.

Utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję organ II instancji wskazał na nie budzącą wątpliwości okoliczność, że kontrola obejmowała okres od 1 stycznia 2013 r. do 18 listopada 2014 r., a w tym okresie stwierdzono przewóz przez przedsiębiorcę towaru niebezpiecznego UN 2794 o masie 21120 kg co wynika z protokołu kontroli z [...].09.2013 r.

Zdaniem organu, powyższe ustalenia – na podstawie ostatecznej decyzji wydanej [...] grudnia 2013 r. – zobowiązywały przedsiębiorcę do wypełnienia obowiązków określonych w art. 15 i art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych.

Jak wynika z treści skargi – skarżący uważa, że nie może być ponownie ukarany w wyniku skutków kontroli przeprowadzonej w dniu [...] września 2013 r., a jeśli już, to kara może obejmować jedynie fakt nie wyznaczenia doradcy ADR. Jego zdaniem został ukarany dwukrotnie za to samo wykroczenie, bowiem gdyby doradcę wyznaczył, to niewątpliwie sprawozdanie zostałoby przez tego doradcę złożone. Skoro przedsiębiorca nie wynajął doradcy ADR, to nie mógł złożyć stosownego sprawozdania w żadnym terminie.

Innymi słowy uważa, że został ukarany dwa razy za to samo wykroczenie z naruszeniem zasady ne bis in idem.

Kolejnym zarzutem skarżącego jest kwestia, czy można traktować transportu objęty decyzją z [...] grudnia 2012 r. jako transport towarów niebezpiecznych skoro przedsiębiorca traktował go jako przewóz ładunku neutralnego, a w protokole kontroli z [...] września 2013 r. nie zawarto informacji, czy nie miały miejsca wyłączenia o których mowa w przepisie szczególnym nr 598.

Rozpatrując zarzuty skargi na wstępie podkreślić należy, że dokonane przez organ ustalenia w protokole kontroli z dnia [...] września 2013 r. nie mogą być skutecznie zakwestionowane w niniejszym postępowaniu. Ustalenia te stały się bowiem podstawą wydania decyzji z [...] grudnia 2013 r. o nałożeniu kary pieniężnej 500 zł za naruszenia przepisów ustawy z dnia [...] sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych. Decyzja stała się ostateczna i w konsekwencji należało uznać, że skarżący w dniu [...] września 2013 r. dokonywał takiego przewozu.

Okoliczność została zatem przesądzona prawomocną decyzję organu. Fakt, czy jej jednorazowy charakter miał wpływ na ocenę wyników kontroli przedsiębiorcy, która obejmowała okres jego działalności od 1 stycznia 2013 r. do 18 listopada 2014 r., należy rozpatrywać przez pryzmat ustawowych obowiązków przedsiębiorcy, któremu przypisano – choćby jednorazowo – wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego.

Zasadnie zatem organ uznał, że wykonywanie przewozu towaru niebezpiecznego w dniu [...] września 2013 r. rodziło po stronie przedsiębiorcy obowiązki ustawowe wynikające z art. 15 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych: tj. wyznaczenia na jego koszt co najmniej 1 doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, właściwego ze względu na zakres wykonywanego przewozu lub czynności z nim związanych, określonych odpowiednio w umowie ADR, zwanego dalej doradcą.

Nie dotyczyły go bowiem wyłączenia określone w art. 15 ust. 2 ww. ustawy w świetle ustaleń prawomocnej decyzji z [...] grudnia 2013 r.

Powyższe oznacza, że organ był związany ustaleniami, iż w 2013 r. skarżący wykonał przewóz towaru niebezpiecznego UN 2794 akumulatory mokre, napełnione kwasem o masie 21120 kg. Okoliczność tę potwierdzają inne dowody wskazane w zaskarżonej decyzji, a mianowicie zeznania świadka D. D., która potwierdziła, że firma skarżącego przewozi akumulatory zużyte, które w ich ocenie nie podlegają przepisom ADR, podlegając wyłączeniu na podstawie "przepisu szczególnego 598". Jednocześnie przyznała, że w czasie kontroli drogowej w 2013 r. zakwestionowano przewóz akumulatorów "na wyłączeniu, ale tylko dlatego, że były nieszczelne".

Powyższe okoliczności, mające miejsce we wrześniu 2013 r. zobowiązywały zatem przedsiębiorcę, który był uczestnikiem przewozu towarów niebezpiecznych w ilości większej niż określone w 1.8.3.2. lit. a) umowy ADR do wyznaczenia na własny koszt doradcy, co najmniej jednego, do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych. Z tego obowiązku skarżący się nie wywiązał i na mocy art. 5.3 załącznika do ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych organ prawidłowo nałożył karę na wysokości 5000 zł.

Wbrew stanowisku skarżącego, ustalenia kontroli drogowej z [...] września 2013 r. dokonane ostateczną decyzją z [...] grudnia 2013 r. kreowały dla przedsiębiorcy nie tylko obowiązek wskazany w ww. art. 15 ustawy, ale również – jednocześnie – ten wskazany w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych.

Przepis ten wymaga bowiem od uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych (a takim był skarżący z mocy decyzji z [...] grudnia 2013 r.) wysłania jednego egzemplarza rocznego sprawozdania (czyli za rok 2013) z działalności tego uczestnika w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych oraz czynności z nim związanych, zwanego dalej "rocznym sprawozdaniem" w terminie do dnia 28 lutego każdego roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego właściwemu ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych.

Oznacza to, że skarżący powinien do 28 lutego 2014 r. przesłać wymagane sprawozdanie roczne sporządzone przez doradcę, a wyniki kontroli jego przedsiębiorstwa wykazały, że takie sprawozdanie nie zostało złożone.

Innymi słowy, zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez organ administracji, jak i ich ocena zostały przeprowadzone prawidłowo. Nieprzesłanie ww. sprawozdania rocznego z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, jeżeli od ustawowo określonego terminu przesłania sprawozdania upłynęły co najmniej 3 miesiące – sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 5000 zł na mocy lp. 5.4 pkt 3 załącznika do ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych.

W konsekwencji powyższego, w ocenie Sądu, organ prawidłowo zastosował art. 107 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 92a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym sumując obie kary, a suma ta wyniosła 10000 zł.

Zdaniem Sądu, skarżący nie został dwukrotnie ukarany za to samo wykroczenie. Jak wyżej wskazano naruszył bowiem dwa ustawowe obowiązki, których podstawą były ustalenia objęte prawomocną decyzją z [...] grudnia 2013 r. potwierdzające okoliczność wykonywania w dniu [...] września 2013 r. przewozu towaru niebezpiecznego.

Niewątpliwie wykonanie obowiązku "pierwszego" tj. wyznaczenia na swój koszt doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych uchroniłoby skarżącego nie tylko od konsekwencji nie złożenia sprawozdania rocznego. Uchroniłoby także od dowolnego przyjęcia, że przewóz jaki miał miejsce [...] września 2013 r. podlegał wyłączeniu spod norm ADR. Wszak świadek D. D. potwierdziła, że przewożone wówczas zużyte akumulatory były nieszczelne.

Niewątpliwie ma rację skarżący, że skutki kontroli drogowej w dniu [...] września 2013 r. niejako "zachęciły" organ do przeprowadzenia w jego przedsiębiorstwie kontroli pod kątem przestrzegania zasad ADR, ale ta okoliczność nie może stanowić zarzutu względem działania organów. Można jedynie domniemywać, że ustanowienie doradcy do spraw bezpieczeństwa chociażby po kontroli [...] września 2013 r. – uchroniłoby skarżącego przed zarzutami organu po przeprowadzonej kontroli przedsiębiorstwa w listopadzie 2014 r. i konsekwencji finansowej wobec stwierdzonych naruszeń.

Mając na uwadze powyższe Sąd skargę oddalił na mocy art. 151 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt