drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Minister Sprawiedliwości, Oddalono skargę, II SAB/Wa 280/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-10-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 280/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2016-10-26 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2016-05-11
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj
Eugeniusz Wasilewski /przewodniczący sprawozdawca/
Ewa Pisula-Dąbrowska
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 560/17 - Wyrok NSA z 2019-02-22
Skarżony organ
Minister Sprawiedliwości
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 ust. 1, 2 i 4
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2016 poz 718 art. 149 par. 1 i par. 1a
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 2058 art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 13, art. 14 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski (spr.), Sędziowie WSA Ewa Pisula – Dąbrowska, Andrzej Góraj, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 października 2016 r. sprawy ze skargi D. B. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] marca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej - oddala skargę -

Uzasadnienie

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że korespondencja pomiędzy D.B. (dalej skarżąca) a Ministerstwem Sprawiedliwości prowadzona była za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Wnioskiem z [...] marca 2016 r., powołując się na art. 2 ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, D. B. zwróciła się do Ministra Sprawiedliwości (dalej Minister) o przesłanie na podany adres poczty elektronicznej "pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii, dotyczących orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wydanego 9 marca 2016 r. w połączonej sprawie K 47/15". Skarżąca wyjaśniła, że o posiadaniu ww. opinii Minister poinformował podczas konferencji prasowej w dniu [...] marca 2016 r.

W odpowiedzi z 15 marca 2016 r. na wniosek Minister poinformował, że opinie prawne zostały opublikowane i są dostępne pod wskazanym adresem na stronie internetowej Ministerstwa. Minister poinformował również, że sporządzenie pozostałych dokumentów, wymienionych podczas konferencji, zostało zlecone przez Biuro Analiz Sejmowych i z tego powodu o ich udostępnienie należy wystąpić do tego Biura, podając jednocześnie dane kontaktowe.

W piśmie z dnia 16 marca 2016 r. skarżącą stwierdziła, że przekazane jej informacje tylko w części stanowią odpowiedź na jej wniosek, ponieważ na konferencji Minister poinformował, iż jest w posiadaniu ośmiu opinii, a nie siedmiu ja podano w notatce z konferencji na stronie internetowej Ministerstwa. Zakwestionowała również odesłanie jej do Biura Analiz Sejmowych.

W odpowiedzi z 25 marca 2016 r. i w nawiązaniu do zarzutów Ministerstwo poinformowało skarżącą, że dotychczasowa informacja udostępniona na stronie internetowej została rozszerzona i aktualnie do publicznej informacji podane zostały wszystkie opinie prawne, które były przedmiotem wystąpienia Ministra.

W odpowiedzi na powyższe skarżąca zauważyła, że przekazane jej wyjaśnienia nie stanowią odpowiedzi na jej wniosek, ponowiony 16 marca 2016 r. Podała, że nadal nie może się doliczyć ośmiu ekspertów oraz, że nie została opublikowana opinia prof. G.G.

W odpowiedzi z 29 marca 2016 r. Ministerstwo poinformowało, że w kwestii opinii prof. G. G., której brak wśród udostępnionych opinii dostrzegła skarżąca (e-mail z dnia[...] marca 2016 r.), Ministerstwo wydało specjalne oświadczenie. Zostało ono zamieszczone w piśmie stanowiącym wniosek o sprostowanie, którego adresatem był redaktor naczelny serwisu [...] Dokument ten jest powszechnie dostępny w domenie publicznej, na co wskazano w odpowiedzi skarżącej. Wynika z niego, że opinia pani profesor została najpierw przekazana ustnie Podsekretarzowi Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (w dniach [...] lutego br., czyli przed konferencją), a dopiero później w formie pisemnej i dopiero wtedy opublikowana. Skarżącej wskazano adresy stron internetowych, na których znajdują się zarówno ww. oświadczenie, jak i treść wszystkich opinii wraz z życiorysami ich autorów.

W skardze na bezczynność organu skarżąca zarzuciła naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżąca wniosła o zobowiązanie Ministra do rozpatrzenia jej wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżąca uznała bowiem, że Minister nie zrealizował prawidłowo jej wniosku, ponieważ nie nadesłał żądanych dokumentów, odesłał natomiast do strony internetowej Ministerstwa, która nie jest Biuletynem Informacji Publicznej. Nadto, wskazana przez Ministra strona internetowa w dniu wniesienia wniosku nie zawierała wszystkich ośmiu opinii prawnych.

Skarżąca uznała nadto, że wskazanie innego organu, w którego dyspozycji znajdują się żądane przez nią informacje, również nie stanowi prawidłowego wykonania jej wniosku.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o jej oddalenie, wskazując, że na dzień udzielenia ostatniej odpowiedzi na wniosek (w konsekwencji także na dzień wniesienia skargi na bezczynność organu), a więc 24 marca 2016 r. w domenie publicznej zostały opublikowane wszystkie posiadane przez Ministerstwo Sprawiedliwości opinie prawne, związane tematycznie z przedmiotem konferencji prasowej z [...] marca 2016 r. Jednocześnie organ uznał, że na dzień wniesienia skargi opinie prawne, które były przedmiotem konferencji prasowej zorganizowanej w dniu [...] marca 2016 r., znajdowały się w posiadaniu skarżącej, która znała już treść wnioskowanej informacji publicznej.

Minister wyjaśnił, że w niniejszej sprawie przekazanie dokumentów nastąpiło poprzez wskazanie skarżącej bezpośredniego linku do strony internetowej, na której znajdowała się lista dokumentów w formacie PDF z możliwością pobrania ich do własnego użytku. Lista opublikowanych opinii była uzupełniana niezwłocznie po otrzymaniu treści ww. dokumentów, o czym skarżąca była na bieżąco informowana. Taki sposób udostępnienia informacji publicznej wykluczył możliwość pomyłki co do liczby przekazanych dokumentów i nie powinien być uznany za nieprawidłowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod kątem bezczynności organu nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) – zwanej dalej P.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

W myśl art. 149 § 1a P.p.s.a. jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności (jak w rozpoznawanej sprawie), nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza więc, że zarzut bezczynności powinien się pojawić wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie podjęcie przez organ administracji publicznej oczekiwanej czynności.

Mówiąc natomiast o dostępie do informacji publicznej i ewentualnej bezczynności w tym zakresie, stwierdzić należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 4).

Konkretyzacją natomiast tego prawa zajmuje się m.in. powołana wyżej ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.) – zwana dalej u.d.i.p. W myśl art. 1 tej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja tego prawa spoczywa bowiem na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej, nie budzi zatem wątpliwości fakt, że Minister Sprawiedliwości jest organem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Dalej wskazać należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów.

Dalej stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. W myśl art. 2 ust. 1 u.d.i.p. – co już wyżej wykazano – prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 u.d.i.p., ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.).

Wobec treści powołanych wyżej przepisów Sąd uznał, że zarzut bezczynności w rozpoznawanej sprawie nie jest zasadny, ponieważ Minister Sprawiedliwości udostępnił skarżącej żądaną informację publiczną poprzez wskazanie dokładnej lokalizacji w internecie (tzw. linka do strony internetowej) opinii prawnych. Zdaniem składu orzekającego sposób udostępnienia tej informacji spełniał ustawowe wymogi co do treści i formy udzielanej informacji publicznej. Skarżąca żądała przesłania na adres poczty elektronicznej pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych (wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii), o których Minister poinformował na konferencji z [...] marca 2016 r. i takie też informacje tą samą drogą organ jej przekazał. Przy czym nie bez znaczenia dla oceny sposobu udostępnienia informacji publicznej w niniejszej sprawie jest fakt, że strony internetowe, które Minister wskazał w odpowiedziach z [...] i z [...] marca 2016 r. na wniosek skarżącej, zawierały dokładnie te informacje, których udostępnienia żądała skarżąca. Zapoznanie się przez skarżącą z treścią przekazanych informacji wymagało jedynie wejścia na wskazaną stronę internetową poprzez podany link do strony Ministerstwa oraz otwarcie wybranych dokumentów. W przypadku przesłania skarżącej na jej adres poczty elektronicznej opinii prawnych w formie załączników do wiadomości skarżąca musiałaby dokonać tych samych kroków, by zapoznać się z treścią ww. dokumentów, stąd też Sąd ocenił ww. czynność Ministra jako udostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem skarżącej.

O uaktualnianej liście opinii prawnych Minister na bieżąco informował skarżącą, co również wyklucza stan bezczynności tego organu.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 P.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt