Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Wójcik, sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi Miasta W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

I. Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] grudnia 2014 r. Nr [...] (dalej "rozstrzygnięcie nadzorcze") Wojewoda [...] (dalej również "Wojewoda" lub "organ nadzoru") stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Miasta W. (dalej "Rady") z [...] października 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W. w rejonie ul. [...] w części.

II. Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody zostało wydane w następującym stanie sprawy:

1. Na sesji w dniu [...] października 2014 r. Rada Miasta W., podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W. w rejonie ul [...] (dalej również "uchwała (Rady)" lub "plan miejscowy").

2. Uchwała Rady wraz z dokumentacją prac planistycznych wpłynęła do Wojewody [...] w dniu 6 listopada 2014 r.

3. Pismem z 24 listopada 2014 r. znak: [...] Wojewoda zawiadomił Radę o wszczęciu postępowania nadzorczego w sprawie uchwały, zaś w dniu [...] grudnia 2014 r. wydał rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające jej nieważność w części dotyczącej m.in. ustaleń:

– § 2 ust. 1 pkt 13 uchwały;

– § 2 ust. 1 pkt 36 uchwały;

– § 6 ust. 3 pkt 2 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) poprzez zastąpienie drzewa usuniętego nowym, gatunku dostosowanego do lokalnych i aktualnych warunków środowiska (...)";

– § 6 ust. 4 pkt 3 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) na nowe oraz sukcesywnej wymiany na gatunki odpowiednie do obsadzania ulic (...)";

– § 6 ust. 6 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) oraz nakazuje się zastąpienie drzewa usuniętego nowym, gatunku dostosowanego do lokalnych i aktualnych warunków środowiska, w wieku powyżej 5 lat (...)";

– § 9 ust. 11 uchwały;

– § 11 ust. 2 uchwały, w zakresie w jakim odnosi się do procedury podziału nieruchomości;

– § 11 ust. 3 uchwały, w zakresie w jakim odnosi się do procedury podziału nieruchomości;

– § 11 ust. 4 uchwały;

– § 11 ust. 5 uchwały;

– § 11 ust. 6 uchwały;

– § 11 ust. 7 uchwały;

– § 16 ust. 2 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A2 MW;

– § 16 ust. 3 pkt 5 uchwały;

– § 16 ust. 5 pkt 5 uchwały;

– § 16 ust. 6 pkt 5 uchwały;

– § 16 ust. 7 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust. 8 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust. 9 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A9 MNi;

– § 16 ust. 10 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A10 MNi;

– § 16 ust. 11 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A11 MNi ;

– § 16 ust. 12 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A12 MNi;

– § 16 ust. 13 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A13 U/MW;

– § 16 ust. 14 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A14 MW;

– § 16 ust. 15 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A15 MNi;

– § 16 ust. 17 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A17 MN;

– § 16 ust. 18 pkt 5 uchwały;

– § 16 ust. 19 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A19 MN;

– § 16 ust. 20 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust. 21 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A21 MN;

– § 16 ust. 22 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A22 MNi;

– § 16 ust. 23 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A23 MN;

– § 16 ust. 24 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust. 25 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A25 MNi;

– § 17 ust. 1 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B1 MW;

– § 17 ust. 5 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 17 ust. 6 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B6 MNi;

– § 17 ust. 7 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 17 ust. 8 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B8 MN;

– § 17 ust. 9 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B9 U-Z;

– § 17 ust. 11 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B11 MN;

– § 17 ust. 15 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B15 MN;

– § 17 ust. 16 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B16 MN;

– § 17 ust. 18 pkt 5 lit. b uchwały;

– § 17 ust. 19 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem B19 MNi;

– § 18 ust. 1 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem C1 U;

– § 18 ust. 2 pkt 5 uchwały;

– § 18 ust. 3 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem C3 MW;

– § 18 ust. 4 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem C4 MN;

– § 18 ust. 5 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 18 ust. 6 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem C6 MN;

– § 18 ust. 8 pkt 5 uchwały;

– § 18 ust. 9 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem C9 MNi;

– § 18 ust. 10 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem CIO MNi;

– § 18 ust. 15 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem 05 MW;

– § 19 ust. 1 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D1 MN/ MW;

– § 19 ust. 2 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D2 U-O;

– § 19 ust. 3 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D3 U-O;

– § 19 ust. 4 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 19 ust. 5 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 6 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D6 MNi;

– § 19 ust. 7 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 8 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D8 U-A;

– § 19 ust. 9 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 10 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D10 MW;

– § 19 ust. 11 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D11 MN/MW;

– § 19 ust. 12 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D12 MW;

– § 19 ust. 13 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D13 U-O;

– § 19 ust. 14 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D14 MN/MW;

– § 19 ust. 16 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D16 MW;

– § 19 ust. 17 pkt 5 uchwały.

III. Uzasadniając rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewoda wskazał w szczególności, co następuje:

1. Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z ze zm.) dalej również "ustawy planistycznej" albo "u.p.z.p.", organ wykonawczy gminy sporządza plan miejscowy zgodnie z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem miejscowym. Tym samym organ nadzoru za nieuprawnione uznał działanie Rady, polegające na modyfikowaniu w planie miejscowym (stanowiącym akt prawa miejscowego) definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa, wyższych rangą.

I tak organ wskazał, że naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego stanowi:

- definiowanie w § 2 ust. 1 pkt 13 uchwały, co należy rozumieć za "maksymalną wysokość zabudowy" pod kątem sposobu pomiaru wysokości budynku, podczas gdy kwestia ta została uregulowana w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2012 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze. zm.). Zarówno z przepisów powołanego rozporządzenia jaki i ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie wynika możliwość definiowania sposobu pomiaru wysokości, lecz jedynie wymóg określenia gabarytów obiektów i wysokości projektowanej zabudowy;

- definiowanie w § 2 ust. 1 pkt 36 uchwały, co należy rozumieć za "urządzenia infrastruktury technicznej", albowiem organ gminy zmodyfikował w ten sposób przepis art. 143 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze. zm.), do którego odwołuje się art. 2 pkt 13 u.p.z.p.;

- dopuszczenie mocą § 6 ust. 3 pkt 2 uchwały, § 6 ust. 4 pkt 3 uchwały oraz § 6 ust. 6 uchwały wymianę drzew zagrażających bezpieczeństwu ludzi i mienia poprzez zastąpienie drzewa usuniętego nowym drzewem o określonym gatunku, wykracza poza dyspozycję zawartą w art. 15 u.p.z.p. Powyższe zagadnienie zostało uregulowane w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r., poz. 627 ze zm.), w szczególności w jej rozdziale 4. "Ochrona terenów zieleni i zadrzewień". Zgodnie z treścią art. 83 powyższej ustawy wydanie zezwolenia na usunięcie drzew może, ale nie musi być uzależnione od konieczności zastąpienia tych drzew innymi drzewami;

- definiowanie w § 9 ust. 11 uchwały co należy rozumieć za "przebudowę" i "wymianę" istniejących budynków w zabudowie bliźniaczej i szeregowej w zakresie w jakim nakazuje się dostosowanie pomiędzy sobą gabarytów i elewacji poszczególnych segmentów, albowiem pozostają w sprzeczności z postanowieniami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.). Z treści art. 3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane, zawierającego definicję "przebudowy" nie wynika, że w ramach wykonania takich robót budowlanych mogły ulec zmianie gabaryty budynków. Z kolei użyte cytowanej jednostce redakcyjnej pojęcie "wymiana" zostało zdefiniowane w § 2 ust. 11 pkt 41 uchwały, jako rozbiórka obiektu będącego w złym stanie technicznym oraz jego odtworzenie w dotychczasowych gabarytach. W ocenie organu nadzoru, skoro wymiana istniejących budynków musi zostać zrealizowana w dotychczasowych gabarytach, to tym samym brak jest możliwości dokonywania zmian gabarytów istniejącej zabudowy. W konsekwencji ustalenia § 9 ust. 11 uchwały naruszają nie tylko przepisy odrębne, ale również są sprzeczne wewnętrznie.

Organ nadzoru stanął na stanowisku, że powtarzanie regulacji ustawowych, bądź ich modyfikacja i uzupełnienie przez przepisy uchwały jest dezinformujące i może prowadzić do odmiennej, czy wręcz sprzecznej z intencjami ustawodawcy interpretacji. Co więcej kwestionowane przepisy uchwały stanowią nie tylko niezgodną z prawem modyfikację obowiązujących przepisów prawa, ale również w sposób nieuzasadniony rozszerzają kompetencję organu uchwałodawczego. Tym samym naruszone zostały zasady sporządzania planu, pojmowane jako merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy w zakresie zawartości ustaleń planu.

2. Organ nadzoru wskazał również, że wyznaczone na rysunku planu obowiązujące i nieprzekraczalne linie zabudowy nie określają w sposób jednoznaczny granic obszarów, na których może być realizowana nowa zabudowa oraz rozbudowa zabudowy istniejącej. Dotyczy to terenów określonych w:

– § 16 ust. 2 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A2 MW;

– § 16 ust. 9 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A9 MNi;

– § 16 ust. 10 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A10 MNi;

– § 16 ust. 11 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A11 MNi ;

– § 16 ust. 12 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A12 MNi; ;

– § 16 ust. 13 uchwały; dla terenu oznaczonego, symbolem: A13 U/MW;

– § 16 ust. 14 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A14 MW;

– § 16 ust. 15 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A15 MNi;

– § 16 ust. 17 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A17-MN;

– § 16 ust. 19 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A19 MN;

– § 16 ust. 21 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A21 MN;

– § 16 ust. 22 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A22 MNi;

– § 16 ust. 23 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A23 MN;

– § 16 ust. 25 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem A25 MNi;

– § 17 ust. 1 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B1 MW;

– § 17 ust. 6 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B6 MNi;

– § 17 ust. 8 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B8 MN;

– § 17 ust. 9 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B9 U-Z;

– § 17 ust. 11 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B11 MN;

– § 17 ust. 15 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B15 MN;

– § 17 ust. 16 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B16 MN;

– § 17 ust. 19 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem B19 MNi;

– § 18 ust. 1 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C1 U;

– § 18 ust. 3 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C3 MW;

– § 18 ust. 4 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C4 MN;

– § 18 ust. 6 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C6 MN;,

– § 18 ust. 9 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C9 MNi;

– § 18 ust 10 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C10 MNi;'

– § 18 ust. 15 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem C15 MW;

– § 19 ust. 1 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D1 MN/MW;

– § 19 ust. 2 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D2 U-O;

– § 19 ust. 3 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D3 U-O;

– § 19 ust. 6 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D6 MNi;

– § 19 ust. 8 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D8 U-A;

– § 19 ust. 10 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D10 MW;

– § 19 ust. 11 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D11 MN/MW;

– § 19 ust. 12 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D12 MW;

– § 19 ust. 13 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D13.U-0;

– § 19 ust. 14 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D14 MN/MW;

– § 19 ust. 16 uchwały, dla terenu oznaczonego symbolem D16 MW.

W ocenie organu nadzoru wyznaczone na tych terenach linie zabudowy są nieprecyzyjne i nie "domykają" obszaru dopuszczonej zabudowy (nie określają obszaru tzw. "ruchu budowlanego"), gdyż są wyznaczone tylko na fragmencie terenu. Tym samym nie przesądzają, na której części terenu wyznaczonymi liniami rozgraniczającymi można realizować nową zabudowę, bądź rozbudowę istniejącej zabudowy. Ponadto w ramach jednego terenu występują linie zabudowy zarówno nieprzekraczalne, jak i obowiązujące, zaś brak "domykania" poszczególnych rodzajów linii zabudowy skutkuje brakiem możliwości jednoznacznego zakwalifikowania możliwości inwestycyjnych w ramach poszczególnych terenów.

Z ustaleń planu miejscowego nie wynika zatem, gdzie ma być lokalizowana nowa zabudowa oraz dopuszczona rozbudowa istniejącej zabudowy. Brak linii zabudowy lub ich niejednoznaczne wyznaczenie na rysunku planu, stanowiących jeden z obligatoryjnych elementów kształtujących zabudowę i zagospodarowanie terenu, stwarzać będzie bardzo istotne problemy na etapie realizacji ustaleń planu, w indywidualnych postępowaniach administracyjnych w sprawie wydania pozwolenia na budowę, w których bezpośrednią podstawę prawną stanowi właśnie plan miejscowy. Brak ten, zdaniem organu nadzoru, uniemożliwia prawidłowe zastosowanie planu w tym postępowaniu i tym samym przesądza o konieczności wyłączenia go, w zakresie dotkniętym opisywanym brakiem, z obrotu prawnego. Powyższe ustalenia uchwały stanowią o naruszeniu art. 15 ust 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 6 i § 7 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Ponadto niezgodności w powyższym zakresie rysunku planu z ustaleniami zawartymi w tekście uchwały stanowią także o braku powiązania rysunku z tekstem uchwały, a to narusza również przepis § 8 ust. 2 zd. 1 ww. rozporządzenia.

3. Organ nadzoru zakwestionował również ustalenia planu miejscowego w zakresie procedury podziału nieruchomości. W swoich wywodach organ wskazał, że z literalnego brzmienia § 11 ust. 2, ust. 3, ust. 4, ust. 5, ust. 6 i ust. 7 uchwały wynika, iż w ustaleniach tych uregulowano kwestie dotyczące zarówno procedury scalania i podziału nieruchomości, jak i podziału nieruchomości. Zwrócił jednocześnie uwagę na fakt, iż przepisy art. 15 ust. 2 i ust. 3 u.p.z.p. nie upoważniały rady gminy do określenia jakichkolwiek zasad i warunków podziałów nieruchomości, tylko do określenia zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości. Co więcej organ uchwałodawczy nie był uprawniony do formułowania ustaleń dotyczących określenia minimalnej powierzchni nowo wydzielonej działki budowlanej. Ustalenia w tym zakresie dopuszczone zostały przez ustawodawcę jedynie dla procedur planistycznych rozpoczętych po 21 października 2010 r.

W ocenie Wojewody również ustalenia zawarte w:

– § 16 ust. 2 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 3 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału . nieruchomości: nakazuje się zachowanie istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 5 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą";

– § 16 ust. 6 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą";

– § 16 ust. 7 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 8 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 16 ust. 9 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: (...) dopuszcza się zmiany w parcelacji w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 16 ust. 10 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: (...) dopuszcza się zmiany w parcelacji w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 11 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: (...) dopuszcza się zmiany w parcelacji w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 12 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: (...) dopuszcza się zmiany w parcelacji w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 15 pkt 5 lit a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 17 pkt 5 lit, a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 18 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą";

– § 16 ust. 19 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 20 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 21 pkt 5 lit a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji";

– § 16 ust. 22 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 16 ust. 23 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 16 ust. 24 pkt 5 lit a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 16 ust. 25 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 17 ust. 5 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 17 ust. 6 pkt 5 lit. a, lit. b uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji, b) dla zabudowy szeregowej dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenia) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania, intensywności i. gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 17 ust 7 pkt 5 lit a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 17 ust 8 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji, ";

– § 17 ust 11 pkt 5 lit a uchwały, ,w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 17 ust 14 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej pod warunkiem zachowania intensywności i zasadniczych gabarytów nowych obiektów",

– § 17 ust. 15 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 17 ust. 16 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 17 ust 18 pkt 5 lit. b uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: (...) b) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenia) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem";

– § 17 ust 19 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i . warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej, parcelacji, dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenia) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na ,nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem (dotyczy zabudowy segmentowej)",

– § 18 ust. 2 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 18 ust 3 pkt 5 lit. a . uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej - ukształtowanej po II wojnie parcelacji, dopuszcza się scalenia w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 18 ust 4 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji, dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z o toczeniem (dotyczy działek poddanych wtórnej parcelacji po II wojnie światowej)",

– § 18 ust 5 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej - ukształtowanej po II wojnie światowej parcelacji, dopuszcza się scalenia w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 18 ust. 6 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji, dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem (dotyczy działek poddanych wtórnej parcelacji po II wojnie światowej)",

– § 18 ust. 8 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 18 ust. 9 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) dopuszcza się zmiany w parcelacji (scalenie) w przypadku wymiany zabudowy istniejącej na nową pod warunkiem zachowania intensywności i gabarytów korespondujących z otoczeniem",

– § 19 ust. 4 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 19 ust. 5 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 19 ust. 6 pkt 5 lit. a uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: a) nakaz utrzymania istniejącej parcelacji",

– § 19 ust. 7 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 19 ust. 8 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 19 ust. 9 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 19 ust. 13 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

– § 19 ust. 17 pkt 5 uchwały, w brzmieniu: "5) zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości: zachowuje się działkę istniejącą",

należy potraktować, jako wykroczenie poza przyznane organom gminy, granice kompetencji do określenia w planie miejscowym. Przytoczone powyżej ustalania wykraczają poza kompetencje, o których mowa w art. 7 Konstytucji RP w związku z art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. Brak jest bowiem podstaw prawnych, by w planie miejscowym nakazywać utrzymanie istniejącej parcelacji, dopuszczać zachowanie lub utrzymanie działek istniejących, dopuszczać zachowanie istniejących przed wejściem w życie planu podziałów geodezyjnych działek budowlanych, dopuszczać zmiany w parcelacji (scalenie).

Organ nadzoru podkreślił, że warunki i zasady podziału nieruchomości ustala ustawa o gospodarce nieruchomościami, która określa kryteria dopuszczające podział nieruchomości zarówno w przypadku, gdy dotyczy on nieruchomości położonych na obszarze, dla którego uchwalono plan miejscowy, jak i na obszarze, dla którego brak jest takiego planu (art. 93, art. 94, art. 95 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Jako jedno z podstawowych kryteriów dopuszczających podział nieruchomości, ustawa wskazuje zgodność podziału z ustaleniami planu miejscowego, przy czym zgodność ta dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Natomiast sama ocena dopuszczalności podziału dokonywana jest przez właściwy organ wykonawczy gminy w postępowaniu administracyjnym (art. 96 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

4. Podsumowująco organ wskazał, że zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy planistycznej każde naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego oraz istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, wywołuje sankcje w postaci konieczności stwierdzenia nieważności uchwały, bez ich wartościowania z uwagi na stopień naruszeń.

IV. Miasto W. wywiodło skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z [...] grudnia 2014 r. w części dotyczącej:

– § 2 ust. 1 pkt 13 uchwały;

– § 2 ust. 1 pkt 36 uchwały;

– § 6 ust. 3 pkt 2 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) poprzez zastąpienie drzewa usuniętego nowym, gatunku dostosowanego do lokalnych i aktualnych warunków środowiska"

– § 6 ust. 4 pkt 3 uchwały w zakresie sformułowania: na nowe oraz sukcesywnej wymiany na gatunki odpowiednie do obsadzania ulic (...)

– § 6 ust. 6 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) oraz nakazuje się zastąpienie drzewa usuniętego nowym, gatunku dostosowanego do lokalnych i aktualnych warunków środowiska, w wieku powyżej 5 lat (...)",

– § 9 ust. 11 uchwały;

– § 11 ust. 2 uchwały, w zakresie w jakim odnosi się do procedury podziału nieruchomości;

– § 11 ust. 3 uchwały, w zakresie w jakim odnosi się do procedury podziału nieruchomości;

– § 11 ust. 4 uchwały;

– § 11 ust. 5 uchwały;

– § 11 ust. 6 uchwały;

– § 11 ust. 7 uchwały;

– § 16 ust.2 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A2 MW;

– § 16 ust. 3 pkt 5 uchwały;

– § 16ust. 5 pkt 5 uchwały;

– § 16ust.6 pkt 5 uchwały;

– § 16 ust.7 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust8 pkt 5 lit. a uchwały;

– § 16 ust. 9 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A9 MNi;

– § 16 ust.l0 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A10 MNi;

– § 16 ust.ll uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A11 MNi;

– § 16 ust. 12 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem Al2 MNi;

– § 16 ust. 13 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A13 U/MW;

– § 16 ust. 14 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A14 MW;

– § 16 ust. 15 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem A15 MNi;

– § 19 ust. 5 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 6 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D6 MNi;

– § 19 ust. 7 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 8 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D8 U-A;

– § 19 ust. 9 pkt 5 uchwały;

– § 19 ust. 10 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D10 MW;

– § 19 ust. 11 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D11 MN/MW;

– § 19 ust. 12 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D12 MW;

– § 19 ust. 13 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D13 U-O;

– § 19 ust. 14 uchwały oraz w części graficznej, dla terenu oznaczonego symbolem D14 MN/MW;

– § 19 ust. 16 uchwały oraz w części graficznej dla terenu oznaczonego symbolem D16 MW;

– § 19 ust. 17 pkt 5 uchwały.

Strona skarżąca zaskarżonemu rozstrzygnięciu nadzorczemu zarzuciła naruszenie:

art. 91 ust.1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w związku z art. 28 u.p.z.p., poprzez błędne przyjęcie, iż uchwała jest sprzeczna z prawem, w szczególności, że naruszone zostały zasady sporządzania planu miejscowego

art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 7, 10, 77 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), dalej "k.p.a.", poprzez brak umożliwienia Skarżącemu złożenia wyjaśnień w sprawie, a co za tym idzie brak zapewnienia jakiegokolwiek udziału w toczącym się postępowaniu nadzorczym;

art. 15 ust. 2 pkt 3 i pkt 10 u.p.z.p.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego we wskazanym zakresie oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazała między innymi, co następuje:

1. Paragraf 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nie zawiera legalnej definicji "wysokości budynku". W powołanym przepisie określono jedynie definicję o charakterze operacyjnym i oznacza, jej stosowanie wyłącznie na potrzeby tego konkretnego - niższego rangą, niż ustawa - aktu prawnego (rozporządzenia) i nie może być odnoszony wprost do innych przepisów prawa. Służy bowiem przyporządkowaniu budynku np. do budynków średnich czy wysokich co przekłada się na zastosowanie odpowiednich przepisów np. pożarowych. Definicja ta ma więc ograniczone, związane z kwestiami technicznymi, znaczenie i może być używana tylko w obrębie zespołu przepisów tego rozporządzenia albo przepisów wyraźnie z nim powiązanych.

Strona skarżąca podniosła, że wysokość budynku zgodnie z rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, mierzy się bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych. Oznacza to, że np. pod nazwą "pomieszczenie techniczne" można na dachu budynku wykonać dużą kubaturę. Definicja nie uwzględnia również przy dachach płaskich attyki o wys. np. 1,5 m co ma zasadniczy wpływ na gabaryt budynku ani wyniesienia dachu ponad najwyżej położony strop. Niezgodne z wymogiem zapewnienia ładu przestrzennego na analizowanym terenie będzie więc stosowanie takiej definicji. Różne budynki stojące obok siebie lub wzdłuż ulicy, zgodnie z definicją z ww. rozporządzenia, mające taką samą wysokość, mogą w rzeczywistości różnić się zasadniczo gabarytami. Wysokość budynków w rozumieniu urbanistycznym uwzględnia natomiast ich oddziaływanie wizualne, w tym na krajobraz a także takie aspekty środowiskowe, jak np. wpływ na przewietrzanie, co nie jest w żadnym przypadku materią warunków technicznych.

Strona skarżąca podkreśliła, że określenie w przedmiotowym planie miejscowym definicji pojęcia "wysokość zabudowy" w odniesieniu do budynku tej sytuacji pozostaje w zgodzie z § 146 ust. 1. rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908).

2. Dalej skarżąca podniosła, że tożsame argumenty dotyczące braku podstaw stosowania definicji zawartych w całkowicie innych aktach prawnych, na potrzeby innych instytucji i regulacji, dotyczą pojęcia "urządzeń infrastruktury technicznej".

Zdefiniowane w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami pojęcie budowy urządzeń infrastruktury technicznej – w ocenie strony skarżącej - nie jest definicją legalną, a jedynie doprecyzowaniem zakresu regulacji dotyczącej udziału w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej, a w konsekwencji ponoszeniem opłat. Nieuprawnione jest zatem przenoszenie tego rodzaju zawężającej definicji do aktu prawa miejscowego, związanego z realizacją innych celów. Strona skarżąca podkreśliła, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym posługuje się natomiast pojęciem "uzbrojenie terenu" (art. 2 pkt 13 u.p.z.p.) przez które należy rozumieć: drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Analiza przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i przepisów wykonawczych jednoznacznie wskazuje na całkowicie inny zakres pojęciowy "urządzeń infrastruktury technicznej" w planie miejscowym oraz "budowy urządzeń infrastruktury technicznej" zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami. Artykuł 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami mówi tylko o drogach, przewodach lub urządzeniach, podczas gdy art. 2 pkt 13 u.p.z.p. mówi o drogach, obiektach budowlanych, urządzeniach i przewodach. Zatem i w tym przypadku zakresy pojęciowe "uzbrojenia terenu" (o jakim mowa w u.p.z.p.) i "budowy urządzeń infrastruktury technicznej" (z ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Poza tym, z definicji działki budowlanej zawartej w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że "drogi" oraz "urządzenia infrastruktury technicznej" nie są tożsamą kategorią pojęciową. Natomiast "budowa urządzeń infrastruktury technicznej" obejmuje również budowę drogi.

3. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Radę Miasta W. art. 83 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, strona skarżąca wskazał, że przepis ten zawiera normy o charakterze proceduralnym. Określa on właściwość organów, wymogi formalne wniosku oraz dopuszczalne elementy treściowe decyzji administracyjnej, którymi oprócz zgody (lub odmowy) usunięcia drzewa, może być również uzależnienie udzielenia zgody na usunięcie drzewa od jego przesadzenia lub zastąpienia nowym.

Natomiast zakwestionowane ustalenia planu miejscowego mają charakter materialnoprawny, merytoryczny, określający sytuacje, gdy takie przesadzenie musi nastąpić. Wiąże się to z charakterem decyzji o zezwoleniu na usuniecie drzew i krzewów.

W przypadku ochrony drzew i krzewów przepisami modyfikującymi możliwość wyrażenia zgody na usuwanie drzew i krzewów a także określenia obowiązku ich przesadzania i zastępowania nowymi są regulacje z zakresu między innymi planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz ochrony zabytków.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. podstawę planowania i zagospodarowania przestrzennego stanowią: zrównoważony rozwój i ład przestrzenny. W art. 1 ust. 2 u.z.p.z. wymieniony został ponadto przykładowy katalog wartości innych niż wymienione w ust. 1, które powinny być szczególnie uwzględnione w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wśród nich jest wymaganie ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych. W wyraźny sposób dochodzi zatem do powiązania kształtowania prawidłowej struktury przestrzennej miast w odniesieniu do zieleni i terenów otwartych. Ich wskazanie nakazuje uznać, że ustawodawca do ich ochrony w planowaniu przestrzennym przywiązuje szczególną wagę.

Zgodnie z § 4 pkt 3 lit. a rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w planie ustala się wymogi dotyczące zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów wynikające z potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w art. 72 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.). W ocenie strony skarżącej art. 72 powyższej ustawy wskazuje na przykładowe działania, które mają zapewnić utrzymanie równowagi przyrodniczej. Oznacza to, że w ramach planu miejscowego organy gminy mogą dookreślać zasady ochrony zieleni przy wydawaniu zezwoleń na usuwanie drzew i krzewów. Skoro w planie miejscowym dopuszczalne jest wprowadzanie zakazu usuwania drzew, to może to również dotyczyć przesłanek przesadzenia drzewa lub zastąpienia go nowym, gdyż tak samo są to proceduralnie dopuszczone elementy decyzji administracyjnej.

Strona skarżąca podkreśliła, że podstawą takich zapisów był szczególny charakter obszaru W. Jest to jeden z nielicznych na tym obszarze zachowanych terenów zabudowy willowej w otoczeniu zieleni. Jest więc to teren, w którym zieleń odgrywa kluczową rolę nie tylko dla kształtowania jakości środowiskowej przestrzeni, lecz również estetycznej. Utrzymanie "nasycenia" terenu zielenią - rozumianej nie tylko jako powierzchnia biologicznie czynna, lecz również jako pojedyncze drzewa, jest jednym z kluczowych elementów zapewnienia ładu przestrzennego i wymagań ochrony środowiska.

Dodatkowo całkiem niezrozumiałe jest pozostawienie w ustaleniach planu nakazu lokalizacji szpaleru przy jednoczesnym uchyleniu § 6 ust. 4 pkt 3 - nakazu utrzymania drzew w tym szpalerze. Powoduje to niezgodność tekstu planu z jego rysunkiem.

4. W odniesieniu do uchylonego zapisu dotyczącego przebudowy budynków w zabudowie bliźniaczej lub szeregowej strona skarżąca wyjaśniła, że nie jest konieczna zmiana gabarytów żeby zmienić elewację. Zapis ma na celu utrzymanie kontynuacji elewacji i gabarytów przy przebudowie lub wymianie budynków. Po wyeliminowaniu ww. zapisu brak jest w planie ustaleń zapewniających aby wygląd poszczególnych segmentów w zabudowy bliźniaczej lub szeregowej był spójny. Specyfika miejsca oraz fakt, że jest to obszar urbanistyczny wpisany do rejestru zabytków powinien obligować do tego by zabudowa była harmonijna.

5. Strona skarżąca stanęła na stanowisku, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego W. w rejonie ul. [...] wyznaczono dokładne linie zabudowy, określające jednoznacznie granice obszarów, na których może być realizowana nowa zabudowa oraz rozbudowa zabudowy istniejącej. Rzeczywiście są to linie odbiegające od standardowo stosowanych w planach miejscowych liniach zabudowy obiegających teren dookoła, nie uwzględniających zazwyczaj istniejących budynków cofniętych lub wysuniętych w stosunku do tych linii zabudowy. Strona skarżąca podniosła, że ani w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani w rozporządzeniu w sprawie wymaganego zakresu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie ma wymogu określania w planie wszystkich linii zabudowy. Nie ma także wymogu wyznaczania linii zabudowy wokół całego terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi.

Miasto W. nie zgodziło się ze stwierdzeniem organu nadzoru, że linie zabudowy są nieprecyzyjne i nie "domykają" obszaru dopuszczonej zabudowy. W ocenie strony skarżącej linie te zostały wyznaczone w oparciu o staranną analizę terenów, budynków istniejących zarówno pod względem usytuowania jak i ich architektury i wytycznych konserwatorskich dla obszaru - cały obszar planu na zachód od ul. [...] jest chroniony konserwatorsko zarówno jako strefy ochrony konserwatorskiej jak i ochrona poszczególnych obiektów.

Linie zabudowy domknięte, obiegające teren dookoła nie określają w jakikolwiek sposób położenia budynków względem granic działek czy względem sąsiednich istniejących budynków. Nie chronią budynków ujętych w gminnej ewidencji zabytków lub nawet w rejestrze zabytków przed dobudową, jak również przed realizacją obiektów mogących przesłaniać charakterystyczne i cenne architektonicznie obiekty czy ich części, np. boczne elewacje.

Linie zabudowy w przedmiotowym planie wyznaczono jako ciągłe, tam gdzie możliwe jest łączenie sąsiednich obiektów, jako przerwane - ale z wyznaczeniem ich także na bocznych elewacjach budynków - w miejscach, gdzie elewacje te należy chronić przed dobudową lub przesłanianiem. Dotyczy to większości uchylonych terenów - choćby B8, B11, B16, A22, itd. Wyznaczenie linii domkniętych wokół terenu można by wręcz określić jako schematyczne, przeprowadzone bez analizy konieczności ochrony ładu przestrzennego, podczas gdy w przedmiotowym planie linie te dla każdej działki wyznaczone są po szczegółowej analizie. Co więcej takie wyznaczenie linii zabudowy uzyskało pełną akceptację zarówno Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków jak i [...] Konserwatora Zabytków (opinia i uzgodnienie w dokumentacji planistycznej). Linie takie pozwalają znacznie bardziej precyzyjnie i jednoznacznie "zakwalifikować możliwości inwestycyjne w ramach poszczególnych terenów".

Niezamknięcie linii zabudowy od strony ogrodów powoduje możliwość realizacji tej rozbudowy, bez ograniczenia jej ostatecznego kształtu, który wynika z odrębnych przepisów dotyczących nasłonecznienia, przesłaniania, odległości pożarowych (innych dla ścian z oknami a innych dla ścian pełnych), w szczególności z wymogów w zakresie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i usytuowanie.

Ustalone w planie linie zabudowy dotyczą zasadniczej bryły budynku i nie dotyczą niskich, drugorzędnych elementów typu ganki, werandy, schody, itp. Znajduje to odbicie między innymi w definicji linii zabudowy.

6. Kwestionując zapis § 11 uchwały organ nadzoru dokonał interpretacji poszczególnych jego fragmentów bez powiązania z pozostałą częścią zawartych w nim przepisów. Oznacza to, że ustalenia dla nowo wydzielanych działek, w tym sformułowania dotyczące "podziału", w żadnym przypadku nie dotyczą procedury podziału, określonej w Dziale III, Rozdziale I ustawy o gospodarce nieruchomościami, ale procedury scalania i podziału nieruchomości, określonej w Rozdziale II tej ustawy. Odczytywanie "literalnego brzmienia" przepisu, jak chce organ nadzoru, prowadzi do wewnętrznej sprzeczności kwestionowanych przepisów.

Zdaniem strony skarżącej, w świetle treści § 11 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 4 maja 2005 r. w sprawie scalania i podziału nieruchomości (Dz. U. Nr 86, poz. 736), używanie pojęcia "nowo wydzielanych działek gruntu" jest całkowicie prawidłowe również w odniesieniu do działek powstałych w wyniku scalania i wtórnego podziału, pod warunkiem jednak, że z treści przepisu wyraźnie wynika, że tej właśnie procedury dotyczą wprowadzone ustalenia. Taka właśnie sytuacja zachodzi w przypadku planu miejscowego dla W. Jest to zupełnie inna sytuacja, niż określenie powierzchni nowo wydzielanej działki budowlanej, dopuszczonej w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., który to parametr dotyczy działek powstałych w wyniku procedury podziału.

Natomiast w zakwestionowanych przez organ nadzoru ustaleniach szczegółowych wskazane zostały szczególne wymogi w zakresie utrzymania istniejącej parcelacji (w przeważającej większości parcelacji przedwojennej). Jest to związane z koniecznością zachowania historycznej struktury zabudowy i parcelacji, przy uwzględnieniu zabytkowego charakteru zabudowy.

7. Dodatkowo strona skarżąca wskazała, że organ nadzoru pominął konieczność odniesienia zastrzeżeń do uchwały rady gminy do istotności naruszeń. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w przypadku nieistotnego naruszenia prawa uchwałą organ nadzoru nie stwierdza nieważności tych aktów ograniczając się do wskazania, iż wydano je z naruszeniem prawa (art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym). Takie wskazanie organ nadzoru nie jest również ograniczone jakimkolwiek terminem.

8. Niezależnie od powyższego, strona skarżąca zarzuciła organowi nadzoru naruszenie art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez brak możliwości ustosunkowania się do stawianych przez Wojewodę zarzutów. Wojewoda [...] wszczął postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia nieważności miejscowego planu zagospodarowania w dniu 24 listopada 2014 r. W zawiadomieniu poinformował o wszczęciu postępowania nadzorczego nie zawierając w nim żadnego uzasadnienia, choćby pobieżnego co do zarzutów, jakie stawia się gminie. Zawiadomienie to zostało doręczone do Biura Rady w dniu 27 listopada 2014 r. W dniu [...] grudnia 2014 r. organ nadzoru wydał rozstrzygnięcie nadzorcze w którym stwierdził nieważność części uchwały.

Z zestawienia tych dwóch dat, jak również biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek wskazań co do stawianych zarzutów w zawiadomieniu o wszczęciu, wynika, iż W. nie miało żadnej możliwości złożenia wyjaśnień w sprawie. Tym samym nie zapewniono stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania, w szczególności nie umożliwiono wypowiedzenia się w sprawie przed wydaniem rozstrzygnięcia, jak również nie został spełniony obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego i wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy (art. 7 k.p.a., art. 10 k.p.a. i 77 k.p.a.).

V. W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując ocenę wyrażoną w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

VI. Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi - odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

W świetle art. 3 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.; dalej w skrócie: "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego.

Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze - w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody odpowiada prawu.

VII. Kontrola legalności zaskarżonego do Sądu rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody [...] prowadzi do następujących wniosków:

1. W myśl art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 594), uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90. Natomiast zgodnie z art. 98 ust. 1 i 3 tej samej ustawy, rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczące gminy, w tym rozstrzygnięcia, o których mowa w art. 96 ust. 2 i art. 97 ust. 1, a także stanowisko zajęte w trybie art. 89, podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia. Do złożenia skargi w sprawach regulowanych tym przepisem uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Podstawą zaś wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie, albo którego dotyczy rozstrzygnięcie.

2. Zgodnie z art.28 ust.1 ustawy planistycznej naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Zauważyć należy, że przewidziany w przywołanym przepisie wymóg istotności naruszenia odnosi się wyłącznie do naruszenia trybu sporządzania uchwały planistycznej, nie zaś do naruszenia zasad sporządzenia planu.

3. Sąd podziela w całości stanowisko organu nadzorczego, że z uwagi na naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego zachodziła konieczność stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta W. z dnia [...] października 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W. w rejonie ul. [...] w zakresie wskazanym w rozstrzygnięciu nadzorczym. Zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie.

4. W pierwszej kolejności Sąd nie podziela stanowiska skargi co do obciążenia kontrolowanego postępowania nadzorczego istotnym naruszeniem przepisów postępowania, polegającym na pozbawieniu skarżącej czynnego udziału w tym postępowaniu. Skarżąca wywodzi, że z uwagi na krótki odstęp czasu, jaki wystąpił pomiędzy zawiadomieniem jej o wszczęciu postępowania nadzorczego a wydaniem przez Wojewodę zaskarżonego obecnie orzeczenia, została ona pozbawiona możliwości wypowiedzenia się w sprawie i złożenia wyjaśnień w sprawie. W ocenie skarżącej postępowanie nadzorcze jest w tej sytuacji obciążone uchybieniem przepisowi art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym, nakazującemu odpowiednie stosowanie do postępowania nadzorczego przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 7, 10 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.).

Bezsprzecznie okres, jaki upłynął pomiędzy doręczeniem skarżącej zawiadomienia o wszczęciu postępowania nadzorczego (27 listopada 2014 r.) a wydaniem orzeczenia nadzorczego ([...] grudnia 2014 r.) należy uznać za krótki, która to okoliczność niewątpliwie utrudniała o ile nie uniemożliwiała skarżącej wypowiedzenie się w sprawie. Sam ten fakt nie wystarcza jednakże do zakwestionowania legalności postępowania nadzorczego. Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się bowiem do reprezentowanego w orzecznictwie sądowym stanowiska, że co do zasady zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. przez niezawiadomienie strony o zebranym materiale dowodowym i możliwości składania wniosków (a tym samym również wyznaczenie na powyższe zbyt krótkiego terminu) może odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, iż zarzucane naruszenie uniemożliwiało jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (patrz: wyrok NSA z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 831/05, publ. ONSAiWSA 2006/6/157). W sytuacji, w której przedmiotem postępowania nadzorczego była wyłącznie kontrola legalności postanowień uchwały planistycznej, a zatem zestawienie zapisów tej uchwały z obowiązującymi przepisami prawa powszechnie obowiązującego, ewentualne złożenie przez skarżącą dodatkowych informacji i wyjaśnień nie mogło wpłynąć na wynik sprawy. W szczególności nie można uznać za zasadne i niezbędne dla wyniku rozstrzygnięcia, wypowiadanie się przez stronę skarżącą co do zgromadzonych materiałów dowodowych przekazanych stronę, które stanowią dowód na potwierdzenie wykonanych, przez samą stronę skarżącą, określonych czynności proceduralnych.

5. Sąd w całości podziela argumentację organu nadzorczego w kwestii wadliwości definicji wysokości zabudowy, zawartej w postanowień planu. Zasadnie zatem przyjął organ nadzorczy, że o ile przepisy ustawy planistycznej, w tym jej art.15 ust.1 – 3 należy w oczywisty sposób traktować jako generalne upoważnienie rady gminy do ustalania, w ramach sprawowanego przez gminę władztwa planistycznego, szczegółowych zasad zagospodarowania przestrzennego terenu objętego planem miejscowym, o tyle z powyższego nie wynika upoważnienie do arbitralnego definiowania pojęć opisujących te zasady, w tym pojęcia "wysokości zabudowy". Umocowanie rady gminy do definiowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, pojęć, które już zostały zawarte w obowiązujących przepisach prawa, musi jednoznacznie wynikać z przepisów ustawy upoważniającej do zawarcia w planie miejscowym regulacji w ww. zakresie.

Organy gminy, jako organy władzy publicznej obowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP). Przepisy gminne mogą być wydawane wyłącznie w ramach obowiązujących przepisów wyższego rzędu (konstytucja, ustawa, rozporządzenie) i w zakresie upoważnień wyraźnie tam udzielonych organom gminy. Hierarchia źródeł prawa została wyraźnie określona w art. 87 Konstytucji RP. Akty prawa miejscowego nie mogą regulować materii należących do przepisów wyższego rzędu i nie mogą być sprzeczne z nimi. Definiowanie w akcie prawa miejscowego pojęcia, którego definicja zawarta jest już w akcie prawnym powszechnie obowiązującym (np. ustawie czy rozporządzeniu wykonawczym do ustawy) jest sprzeczne z zasadami techniki prawodawczej. Zgodnie z § 136 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908) – "W uchwale i zarządzeniu nie zamieszcza się przepisów prawnych niezgodnych z ustawą, na podstawie której są one wydawane, oraz innymi ustawami i ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, a także przepisów prawnych niezgodnych z rozporządzeniami.". Również, stosownie do dyspozycji § 137 załącznika do ww. rozporządzenia, "W uchwale i zarządzeniu nie powtarza się przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń.".

W związku z powyższym, definiując pojęcie maksymalnej wysokości zabudowy rozumianej jako wysokość budynku, Skarżący nie może w miejscowym planie zawrzeć przepisów, które skutkowałyby innym sposobem mierzenia wysokości budynku, niż przewidują to przepisy rozporządzenia wykonawczego, wydanego stosownie do delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ustawy Prawo budowlane.

Żaden przepis obowiązującego prawa (rangi ustawy) nie przyznaje kompetencji organom gminy, do dowolnego ustalania, w ramach przepisów prawa miejscowego oraz stosowania własnych przepisów definiujących sposób pomiaru wysokości budynku, gdyż zasady w tym zakresie zawarte zostały w § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Rada Miasta W. wprowadzając w uchwale definicję "maksymalnej wysokości zabudowy", rozumianej jako "wysokość budynku", działała z przekroczeniem ustawowego upoważnienia, ponieważ nie była umocowana do definiowania tego pojęcia w planie miejscowym. Akt prawa miejscowego musi uwzględnić przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Obowiązek sporządzenia planu miejscowego przez organ wykonawczy gminy, zgodnie z przepisami odrębnymi, wynika z art. 15 ust. 1 ustawy planistycznej. Do przepisów tych należą m.in. przepisy ustawy Prawo budowlane i ww. rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy. Przepisy ustawy Prawo budowlane i rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, mają zastosowanie przy projektowaniu, budowie, utrzymaniu i rozbiórce obiektów budowlanych (art. 1 ww. ustawy). Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdza (m.in.) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu) oraz zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi. Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o określonej treści jego postanowień może pozostawać w oderwaniu od projektowania obiektów budowlanych i treści norm prawnych zawartych w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy Prawo budowlane.

Wysokość budynku, określona w § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, służy do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich wymagań tego rozporządzenia. Podkreślić przy tym należy, że tak zdefiniowana wysokość budynku ma zasadnicze znaczenie dla stosowania pozostałych przepisów tego rozporządzenia. Ustalenie wysokości budynku ma przed wszystkim znaczenie dla podziału budynków na grupy wysokości (niskie, średniowysokie, wysokie, wysokościowe), wprowadzonego w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych, o czym stanowi § 8 ww. rozporządzenia. Warunki związane z wysokością budynku mają odniesienie do określenia m.in. wymogów konstrukcyjnych, wyposażenia budynku w instalacje, zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego, w tym odporności pożarowej, zapewnienia dróg ewakuacyjnych.

W tym kontekście należy wskazać, że ustalenie w planie miejscowym innych, niż w ww. rozporządzeniu, zasad pomiaru wysokości budynku, będzie skutkować tym, że ten sam budynek będzie miał różną wysokość, tj. jedną ustaloną zgodnie z ustaleniami planu miejscowego i drugą określoną zgodnie z dyspozycją zawartą w ww. rozporządzeniu. Określenie parametru wysokości zabudowy ma tymczasem kluczowe znaczenie przy zatwierdzaniu projektu budowlanego, zaś "rozumienie urbanistyczne", o którym mowa na str. 7 skargi winno być rozumiane, jako takie dostosowanie parametru wysokości zabudowy w podejmowanej przez organ uchwałodawczy uchwale, aby owy efekt rozumienia urbanistycznego osiągnąć. W systemie demokratycznego państwa prawa nie jest do przyjęcia, iż w celu osiągnięcia celu urbanistycznego łamane są przepisy wykonawcze do ustawy Prawo budowlane oraz formułowane definicje bez jakiegokolwiek upoważnienia ustawowego.

6. Sąd w całości podziela stanowisko organu nadzorczego w kwestii niezgodności §2 ust.1 pkt 36 uchwały (definicja urządzeń infrastruktury technicznej) z art.143 ust.3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn. zm.). Zasadnie zatem oparł się organ na linii orzeczniczej przyjętej m.in. w prawomocnych orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu – wyrok z dnia 8 września 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 411/14, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku – wyrok z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Gd 298/14, w myśl której "brak zdefiniowania pojęcia infrastruktury technicznej w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uzasadnia odwołanie się w tym zakresie do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy Prawo energetyczne. Pojęcie urządzeń infrastruktury technicznej jest zdefiniowane w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 518, ze zm.), zwanej dalej u.g.n., zgodnie z którym do urządzeń infrastruktury technicznej zalicza się: budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Obiekty wymienione w art. 143 ust. 2 u.g.n. są przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 2 pkt 13 utożsamiane z uzbrojeniem terenu.".

Jednocześnie art.143 ust.2 ustawy o gospodarce nieruchomościami winien mieć zastosowanie przy formułowaniu ustaleń dotyczących uzbrojenia, co wynika wprost z dyspozycji art. 2 pkt 13 tej ustawy, odsyłającej do przedmiotowego przepisu.

Tym samym stanowisko Skarżącego zawarte na str. 12 skargi wers 10, iż przedmiotowe pojęcie nie zostało zawarte w ustawie o gospodarce nieruchomościami jest błędne. Jako błędne uznać należy również wywody Skarżącego zawarte na str. 12 skargi wersy: 28 – 34 i na str. 13 wersy: 1 – 6, będące podstawą argumentacji dla uchylenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Skarżący udowadnia w nich sprzeczność pojęć użytych w ustawie o p.z.p. oraz ustawie o gospodarce nieruchomościami wskazując, że: "Z analizy powyższych zapisów wynika zatem, że odesłanie w art.2 pkt 13 u.p.z.p. w brzmieniu: "o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" może odnosić się tylko do "urządzeń i przewodów", ponieważ u.g.n. w ogóle nie wymienia obiektów budowlanych (które wymienia u.p.z.p.). Odesłanie może dotyczyć albo wszystkich czterech wymienionych pojęć albo tylko dwóch ostatnich . Odesłanie dla wszystkich czterech jest niemożliwe ponieważ, jak wykazano w u.g.n. nie definiuje się pojęcia: "obiekty budowlane". Przyjęcie innej interpretacji byłoby równoznaczne z uznaniem za błędne odesłanie w u.p.z.p. do u.g.n..". Tymczasem nie można mówić o sprzeczności znaczeniowej poszczególnych pojęć, w sytuacji odesłania jednej jednostki redakcyjnej wprost do innej zawartej w innej ustawie. W tym przypadku art. 2 pkt 13 ustawy o p.z.p. w brzmieniu: "2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: (...) 13) "uzbrojeniu terenu" - należy przez to rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami" odwołuje się wprost do art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami a więc nie może go naruszać. Należy również zauważyć, iż art. 2 pkt 13 ustawy o p.z.p. został zmodyfikowany na podstawie art. 70 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675) z dniem 17 lipca 2010 r., zaś przedmiotowe zmiany dotyczyły głównie obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej.

7. Sąd w całości podziela stanowisko organu nadzorczego w kwestii wadliwości wymienionych w orzeczeniu nadzorczym postanowień uchwały planistycznej, odnoszących się do kwestii wymiany drzew. Nie można podzielić stanowiska skargi, że rozstrzygnięcie nadzorcze narusza przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r., poz. 627 z późn. zm.). Nakaz posadzenia nowych drzew w miejsce usuniętych, w związku z dyspozycją art. 83 ust. 1 i ust. 3 ustawy o ochronie przyrody, może, ale nie musi być zawarty w decyzji zezwalającej na wycinkę drzew. Uprawnienie dotyczące ustanowienia tego nakazu lub od jego odstąpienia, związane jest z postępowaniem administracyjnym dotyczącym uzyskania zezwolenia na wycięcie drzew i przysługuje wyłącznie wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta, a nie organowi uchwałodawczemu.

Kierując się treścią art. 83 ust. 1 i ust. 3 ustawy o ochronie przyrody organ nadzoru zasadnie zakwestionował ustalenia planu, przewidujące nakaz posadzenia nowych drzew w miejsce usuniętych. Kwestionowane przez organ nadzoru zapisy zawarte w § 6 ust. 3 pkt 2, § 6 ust. 4 pkt 3 i § 6 ust. 6 uchwały, nie mogą tym samym być przedmiotem ustaleń planu miejscowego. Wskazać przy tym należy, że z dyspozycji art. 83 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody wynika, że wydanie zezwolenia, na usunięcie drzew, może (a więc nie musi) być uzależnione od przesadzenia drzew lub krzewów w miejsce wskazane przez wydającego zezwolenie albo zastąpienia ich innymi drzewami lub krzewami, w liczbie nie mniejszej niż liczba usuwanych drzew lub krzewów. Ponadto z art. 84 ust. 4 ww. ustawy wynika, że organ właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów odracza, na okres 3 lat od dnia wydania zezwolenia, termin uiszczenia opłaty za ich usunięcie, jeżeli zezwolenie przewiduje przesadzenie ich w inne miejsce lub zastąpienie innymi drzewami lub krzewami. Należy także zauważyć, że przepisy ustawy o ochronie przyrody nie odsyłają w tym zakresie do ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co jest kluczowe w niniejszej sprawie.

8. Sąd w całości podziela stanowisko organu nadzorczego w kwestii wadliwości §9 ust.11 planu w brzmieniu: "Przy przebudowie i wymianie istniejących budynków w zabudowie bliźniaczej i szeregowej nakazuje się dostosowanie pomiędzy sobą gabarytów i elewacji poszczególnych segmentów.". Trafnie przyjął organ nadzorczy, że cytowane wyżej postanowienie planu może sugerować, wbrew klarownemu zakazowi ustanowionemu w art. 3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane, dopuszczalność zmiany gabarytów budynku przy jego przebudowie. Stosownie do art.3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane ilekroć w ustawie mowa jest o przebudowie - należy przez to rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

9. Sąd w całości podziela stanowisko organu nadzorczego w kwestii wadliwości uchwały planistycznej, polegającej na nieprecyzyjnym wyznaczeniu linii zabudowy w odniesieniu do szeregu jednostek planistycznych. Wbrew stanowisku skargi, w rozstrzygnięciu nie wskazano na wymóg wyznaczania "standardowych" linii zabudowy, "wokół całego terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi" oraz jako "obiegających teren".

Zgodnie z ustaleniami § 2 ust. 1 pkt 9 uchwały, nieprzekraczalne linie zabudowy wyznaczają na rysunku planu "najmniejszą dopuszczalną odległość, w jakiej może być usytuowany budynek w stosunku do linii rozgraniczającej ulicy, linii rozgraniczającej ciągu pieszego, linii rozgraniczającej placu, linii rozgraniczającej innego terenu lub innych obiektów i urządzeń (...).". Natomiast obowiązujące linie zabudowy, zgodnie z ustaleniami § 2 ust. 1 pkt 11 uchwały, wyznaczają na rysunku planu "usytuowanie zewnętrznej, najbliższej w stosunku do linii rozgraniczającej terenu ściany budynku (...)".

Celem wyznaczenia linii zabudowy jest natomiast jednoznaczne określenie obszaru tzw. "ruchu budowlanego", na którym może być lokalizowana nowa zabudowa oraz dopuszczona rozbudowa istniejącej zabudowy. Obszar ten nie musi być wyznaczony liniami zabudowy wokół całego terenu wydzielonego liniami rozgraniczającymi, jako obiegającymi teren przeznaczony pod zabudowę, lecz musi w precyzyjny, nie budzący jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych, sposób określać te części terenu przeznaczonego pod zabudowę, na których plan dopuszcza sytuowanie budynków, co wynika wprost z przytoczonych powyżej definicji.

Co do zasady powyższe nie oznacza zakwestionowania dopuszczalności niestandardowego sposobu wyznaczania linii zabudowy, który według wyjaśnień skarżącego, wynika z przeprowadzonej analizy terenu znajdującego się w strefie ochrony konserwatorskiej i ma na celu zapewnienie zachowanie ładu przestrzennego.

Nie można jednakże przyjąć, że w przedmiotowym planie miejscowym "wyznaczono dokładne linie zabudowy, określające jednoznaczne granice obszarów, na których może być realizowana nowa zabudowa oraz rozbudowa zabudowy istniejącej", bowiem nie znajduje to potwierdzenia na rysunku planu, w odniesieniu do terenów wskazanych w rozstrzygnięciu nadzorczym. Linie zabudowy określone na ww. terenach są nieprecyzyjne i nie "domykają" obszaru dopuszczonej zabudowy, gdyż, jak wskazano w rozstrzygnięciu nadzorczym, są wyznaczone tylko na fragmentach tych terenów, "urywają się" nie określają tym samym, w którym miejscu one faktycznie obowiązują, a tym samym nie przesądzają, na których częściach tych terenów wyznaczonych liniami rozgraniczającymi, możliwa jest realizacja budynków (zarówno nowych, jak i podlegających rozbudowie). W związku z powyższym, lokalizowanie zabudowy na wskazanych w rozstrzygnięciu nadzorczym terenach, nie zostało jednoznacznie określone, a więc umożliwia dowolne i uznaniowe sytuowanie zabudowy na tych terenach, w zależności od interpretacji organu wydającego pozwolenie na budowę na podstawie ustaleń tego planu. Skoro zatem plan miejscowy stanowi bezpośrednią podstawę do uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę to jego zapisy winny być jednoznaczne, nie zaś uznaniowe, a więc zależne od różnorakiej interpretacji organów.

Brak jednoznacznego wyznaczenia terenu, a tym samym brak "domknięcia" obszaru, na którym może być realizowana zabudowa, potwierdzają wyjaśnienia samego skarżącego, w których stwierdza, że "Nie zamknięcie linii zabudowy od strony ogrodów powoduje możliwość realizacji tej rozbudowy, bez ograniczenia jej ostatecznego kształtu, który wynika z odrębnych przepisów dotyczących nasłonecznienia, przesłaniania, odległości pożarowych (innych dla ścian z oknami

a innych dla ścian pełnych), w szczególności z wymogów w zakresie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania.".

Powyższe stwierdzenie skarżącego: "Niezamknięcie linii zabudowy od strony ogrodów (...)", świadczy również o wzajemnej sprzeczności z poprzednim stwierdzeniem Skarżącego, w którym nie zgadza się z rozstrzygnięciem nadzorczym wskazującym, że linie zabudowy "są nieprecyzyjne" i "nie domykają" obszaru dopuszczonej zabudowy. Z argumentacji Skarżącego wynika także, że zabudowa na kwestionowanych terenach może być realizowana w dowolny sposób, o dowolnym kształcie, a więc bez zachowania ładu przestrzennego, który w szczególności ma być chroniony w przedmiotowym planie miejscowym, co podkreśla Skarżący. Skarżący podnosi ponadto, że "Standardowo wyznaczone linie zabudowy (dookoła terenu) nie określają w jakikolwiek sposób odległości między sąsiednimi budynkami ani możliwości sytuowania zabudowy wewnątrz terenu.".

Odnosząc się do powyższej kwestii należy zauważyć, że zasady sytuowania budynków na działce budowlanej oraz związanych z nimi urządzeń, jak również zagospodarowanie działek przeznaczonych pod zabudowę, regulują przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Natomiast określenie granic obszaru, na którym plan ustala sytuowanie zabudowy, poprzez wyznaczenie na rysunku planu linii zabudowy, w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych, co do możliwości jej sytuowania, należy do obligatoryjnych ustaleń planu miejscowego, stosownie do wymogu art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o p.z.p. oraz § 4 pkt 6 i § 7 pkt 8 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p. Jednocześnie zaznaczyć należy, że odwołując się w powyższych kwestiach do spełnienia wymogów zawartych w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, Skarżący akceptuje stosowanie przepisów tego rozporządzenia przy sporządzaniu planu miejscowego, przeciwnie, jak to uczynił w pkt 1 skargi, w odniesieniu do stosowania przepisów tego rozporządzenia dotyczących wysokości zabudowy. A zatem stanowisko Skarżącego odnośnie stosowania przepisów ww. rozporządzenia jest również wzajemnie sprzeczne z prezentowanym w innej części skargi.

Do sytuowania zabudowy w obrębie terenów wyznaczonych liniami rozgraniczającymi, zgodnie z ustalonymi na rysunku planu liniami zabudowy, odwołują się ustalenia § 5 ust. 1 pkt 4 oraz § 9 ust. 4 i ust. 5 uchwały. W ramach ustaleń dotyczących zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ustalono w § 5 ust. 1 pkt 4 uchwały, że "wyznacza się linie zabudowy obowiązujące i nieprzekraczalne dla lokalizowania budynków w obrębie terenów".

Z ustaleń § 9 ust. 4 i ust. 5 pkt 2 uchwały, wynika, że lokalizowanie zarówno nowej zabudowy, jak też rozbudowy zabudowy istniejącej, musi być zgodne z ustalonymi na rysunku planu liniami zabudowy, a więc powinno mieścić się w granicach obszaru wyznaczonego tymi liniami zabudowy. Skoro zatem na rysunku planu wyznaczono linie zabudowy w sposób fragmentaryczny, bez możliwości jednoznacznego określenia punktu do którego mają one obowiązywać, to tym samym nie wyznaczono obszaru, na którym może być lokalizowana zabudowa, o której mowa w ustaleniach planu. Nieprawidłowości te skutkują tym, że plan miejscowy jest w tym zakresie nieprecyzyjny i nieczytelny, a jego stosowanie może prowadzić do dowolności w interpretacji jego zapisów. Określenie linii zabudowy musi jednoznacznie wynikać zarówno z tekstu uchwały, jak i z rysunku planu, gdyż to dopiero stanowi precyzyjną i jednoznaczną normę prawną ustaloną w planie miejscowym. Ustalenie tej normy nie może polegać na dowolnej interpretacji ustaleń planu, jak też nie może być przekazane do jej ustalenia, innemu organowi na etapie stosowania planu przy wydawaniu decyzji o pozwoleniu na budowę. Ustalenia planu muszą zawierać normy, których stosowanie nie wymaga domyślnej interpretacji przez inny, nieupoważniony do tego, organ administracji na etapie postępowań administracyjnych.

Ponadto wskazać należy, iż w przedmiotowym planie miejscowym brak terenów oznaczonych symbolami: BI MW, Bi1 MN, CIO MNi, 05 MW, wskazanych w skardze w: § 17 ust. 1, § 17 ust. 11, § 18 ust. 10 i § 18 ust. 15 uchwały. Natomiast wskazany w rozstrzygnięciu nadzorczym, teren oznaczony symbolem B14 MNi, o którym mowa w § 17 ust. 14 uchwały, nie został objęty skargą, a zatem Skarżący aprobuje tożsame, jak dla pozostałych terenów wymienionych w rozstrzygnięciu, zarzuty dla tego terenu, w zakresie niejednoznacznego wyznaczenia linii zabudowy.

Brak wyznaczenia na rysunku planu linii zabudowy określającej w jednoznaczny sposób obszar, na którym dopuszczona została ustaleniami uchwały zabudowa, stanowi także o naruszeniu art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o p.z.p. oraz § 7 pkt 8 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., jak też stanowi o braku powiązania rysunku z tekstem planu, a tym samym również o naruszeniu § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p.

10. Sąd w całości podziela stanowisko organu nadzorczego w kwestii wadliwości wymienionych w orzeczeniu nadzorczym postanowień uchwały planistycznej, odnoszących się do kwestii zasad podziału nieruchomości. Nie można zatem podzielić stanowiska skargi w kwestii możliwości uregulowania w planie miejscowym zasad podziału nieruchomości, przedstawionego w pkt 6 skargi. Przede wszystkim nie można zgodzić się ze skargą, że "§ 11 zakwestionowanej uchwały, co jednoznacznie wynika z jego treści, reguluje szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości. Biorąc powyższe pod uwagę, nie można dokonywać interpretacji poszczególnych jego fragmentów bez powiązania z pozostałą częścią zawartych w nim przepisów. Oznacza to, że ustalenia dla nowo wydzielanych działek, w tym sformułowania dotyczące "podziału", w żadnym przypadku nie dotyczą procedury podziału, określonej w Dziale III, Rozdziale I ustawy o gospodarce nieruchomościami, ale procedury scalania i podziału nieruchomości, określonej w Rozdziale II tej ustawy. Odczytywanie "literalnego brzmienia" przepisu, jak chce organ nadzoru, prowadzi do wewnętrznej sprzeczności kwestionowanych przepisów.". Przy czym skarga opiera swoją argumentację wyłącznie na sformułowaniu "nowo wydzielanych działek gruntu", zawartym w § 11 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie scalania i podziału nieruchomości (Dz. U. Nr 86, poz. 736), wydanym na podstawie upoważnienia zawartego w art. 108 ustawy o gospodarce nieruchomościami, pomijając całkowicie wymogi przepisów ustawy o p.z.p., na podstawie której sporządzony został plan miejscowy.

Zasady scalania i podziału nieruchomości, wynikają ze zdania wprowadzającego zawartego w § 11 uchwały, w brzmieniu: "Szczegółowe zasady i warunki scalania nieruchomości", a nie, jak wywodzi skarga, z jego treści. Właśnie z treści § 11 ust. 2, ust. 3, ust. 4, ust. 5, ust. 6 i ust. 7 uchwały wynika, iż w ustaleniach tych uregulowano kwestie dotyczące zarówno procedury scalania i podziału nieruchomości, jak i podziału nieruchomości. Przy czym, w ustaleniach § 11 ust. 2 i ust. 3 uchwały, sformułowano uregulowania dotyczące określenia parametrów wymaganych dla działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości (tj. powierzchni, minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów oraz kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego), które przypisano ustaleniom dla nowo wydzielanych działek. Zgodnie z w § 4 pkt 8 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., parametry powyższe określa się dla działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, a nie dla nowo wydzielanych działek uzyskiwanych w wyniku podziału nieruchomości. Należy zwrócić uwagę, że minimalne wielkości nowo wydzielanych działek, nie dotyczą procedury scalania i podziału nieruchomości, lecz stanowią odrębny normatyw, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 10 ustawy o p.z.p., odnoszący się do procedury podziału nieruchomości. Są to dwie odrębne procedury, o których mowa w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami. Z zapisów § 11 uchwały wynika więc, że merytoryczna zawartość ustaleń przedmiotowej jednostki redakcyjnej, jest sprzeczna z brzmieniem zdania wprowadzającego.

Ustalenia § 11 ust. 3, ust. 4, ust. 5, ust. 6 i ust. 7 uchwały, świadczą, że regulacje w nich zawarte, zamieszczone w ramach ustaleń dotyczących szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, dotyczą podziałów nieruchomości, tj. zapisy w brzmieniu: "W przypadku wydzielania nowych działek (...) działki muszą spełniać następujące warunki: (...)", "Dopuszcza się zachowanie istniejących przed wejściem w życie planu podziałów geodezyjnych działek budowlanych (...)", "Ustala się minimalną szerokość ulicy wewnętrznej (KDW) powstałej w wyniku dokonanych podziałów na 8 m.", "Lokalizacja reklam i elementów Miejskiego Systemu Informacji nie wymaga wydzielania działek.", "Dopuszcza się lokalizowanie urządzeń infrastruktury technicznej na działkach wydzielonych, bez określenia ich minimalnej powierzchni.".

Zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości, o których mowa w § 4 pkt 8 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., ustala się obowiązkowo w planie miejscowym, o czym stanowi art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o p.z.p. Nie mogą one stanowić ustaleń określanych dla nowo wydzielanych działek budowlanych, bowiem dla nowo wydzielanych działek, zgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 10 ustawy o p.z.p., wprowadzonym w art. 1 pkt 4 lit. b tiret drugie ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, można jedynie ustalać wielkość ich powierzchni i to tylko wyłącznie w planach miejscowych, dla których procedura sporządzenia została rozpoczęta z dniem 21 października 2010 r., tj. z dniem wejścia w życie ww. ustawy zmieniającej ustawę o p.z.p., w ww. zakresie. Zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy "Do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, w stosunku do których podjęto uchwałę o przystąpieniu do sporządzania lub zmiany planu lub studium, a postępowanie nie zostało zakończone do dnia wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.". Rada Miasta W. podjęła uchwałę Nr [...] o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W. w rejonie ul. [...], w dniu [...] czerwca 2010 r., zatem nie była uprawniona do określenia w przedmiotowym planie miejscowym zarówno minimalnej powierzchni nowo wydzielanych działek budowlanych, a tym bardziej nie miała podstaw prawnych do określenia minimalnej szerokości frontu działki budowlanej w odniesieniu do trybu podziału, czy kąta położenia granic w stosunku do przyległego pasa drogowego. Podkreślić należy, że Skarżący całkowicie pominął, fakt niedopuszczalności zamieszczania w przedmiotowym planie miejscowym ustaleń dotyczących nowo wydzielanych działek, wskazany również w rozstrzygnięciu nadzorczym.

Zwrócić należy uwagę na fakt, iż przepisy art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy o p.z.p., w brzmieniu przed wejściem w życie ustawy nowelizującej ustawę o p.z.p., nie upoważniały Rady Miasta W. do określenia zasad i warunków podziałów nieruchomości, tylko do określenia zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, w przeciwieństwie do art. 10 ust. 1 pkt 7 nieobowiązującej już ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). Ustalenia § 11 dotyczące podziałów nieruchomości wskazują, że będą się one odnosić do trybu uregulowanego w Dziale III Rozdziale 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, co wywoła istotne implikacje na etapie realizacji ustaleń planu i nie jest zgodne z ustawą o p.z.p., która ogranicza zakres dopuszczalnych ustaleń planu do zasad i warunków "scalania i podziału", a także z rozporządzeniem w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., a konkretnie z jego treścią zawartą w § 4 pkt 8. Należy bowiem jednoznacznie podkreślić, iż warunki i zasady podziału nieruchomości ustala ustawa o gospodarce nieruchomościami, określając kryteria dopuszczające podział nieruchomości zarówno w przypadku, gdy dotyczy on nieruchomości położonych na obszarze, dla którego uchwalono plan miejscowy, jak i na obszarze, dla którego brak jest takiego planu (art. 93, art. 94, art. 95 ustawy jw.). Jako jedno z podstawowych kryteriów dopuszczających podział nieruchomości, ustawa wskazuje na zgodność podziału z ustaleniami planu miejscowego (art. 93 ust. 1 ustawy jw.), przy czym zgodność ta dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Natomiast ocena dopuszczalności podziału dokonywana jest przez właściwy organ (organ wykonawczy gminy) w postępowaniu administracyjnym (art. 96 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Tym samym Rada Miasta W. nie posiada kompetencji do tego, aby w formie uchwały, dokonywać ustaleń, o których mowa w § 11 uchwały, na obszarze objętym planem.

Ustanawiając w uchwale regulacje odnoszącą się do podziałów nieruchomości, Rada Miasta W. naruszyła tym samym dyspozycję art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy o p.z.p., wykraczając poza zakres delegacji ustawowej określającej przedmiot, który ustawodawca przekazał radzie do regulacji w ramach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wkroczyła również w sferę uprawnień ustawowo zastrzeżonych dla organu wykonawczego gminy, bowiem to wójt, burmistrz albo prezydent miasta po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego decyduje, czy podział jest dopuszczalny, czy też nie. O tym, jakiej wielkości działka może być wydzielona będzie decydować możliwość zrealizowania, na proponowanej do wydzielenia działce, określonego planem przeznaczenia terenu oraz możliwość zrealizowania określonych planem warunków zabudowy, co oceniane będzie w postępowaniu administracyjnym.

11. Trafne są także pozostałe zarzuty organu nadzoru zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

12. Reasumując organ nadzoru prawidłowo zakwestionował wskazane w rozstrzygnięciu postanowienia uchwały, a wskazane w skardze zarzuty Sąd uznał za niezasadne. W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.