Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi Ł.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skierowania na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami oddala skargę.

Starosta decyzją z dnia [...] lutego 2013r. ([...]) zarządził sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami mechanicznymi wg kategorii B prawa jazdy poprzez skierowanie Ł.S. ( PESEL [...] ) na egzamin sprawdzający kwalifikacje do Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego na terenie całego kraju.

Jako podstawę tej decyzji organ I instancji wskazał art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U z 2013 r. poz. 267 określanej dalej jako k.p.a ) oraz art. 99 ust. 1 pkt 1 i art. 99 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 05 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami ( Dz. U nr 30, poz. 151 ze zm. określanej dalej jako u.k.p. )

W uzasadnieniu tej decyzji Starosta wskazał, iż w dniu [...] czerwca 2009 r. wpłynął wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji o skierowania Ł.S. na egzamin kontrolny, a to w związku z przekroczeniem przez niego 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. W okresie bowiem od dnia [...] lipca 2008r. do dnia [...] maja 2009r. czyli w okresie krótszym niż rok uzyskał 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Dlatego też w dniu [...] czerwca 2009r. zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie skierowania Ł.S. na egzamin sprawdzający.

Postępowanie administracyjne było dwukrotnie zawieszane z uwagi na fakt, iż wspomniany na wstępie kierowca próbował wzruszyć mandat za spowodowanie kolizji w dniu [...] maja 2009r., poprzedzonej niezastosowaniem się do znaku podwójna ciągła i zakaz wyprzedzania, w następstwie którego wymierzono mu 16 punktów za powyższe naruszenia przepisów.

Mianowicie pismem z dnia [...] maja 2009r. wystąpił do Sądu Rejonowego o uchylenie tego mandatu w trybie art. 101 § 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia ( Dz. U nr 2013 r. poz. 395 ze zm. określanej dalej jako k.p.s.w.). Postępowanie to zakończyło się oddaleniem jego wniosku postanowieniem wyżej wymienionego sądu z dnia [...] lipca 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt [...].

Skarżący wystąpił również z w wnioskiem z dnia [...] maja 2009 r. do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o uchylenie wspomnianego mandatu w trybie nadzoru realizowanego na podstawie art. 102 k.p.s.w. Postępowanie to zakończyło się wydaniem przez tenże organ decyzji o odmowie wszczęcia postępowania z uwagi na bezprzedmiotowość tego postępowania tj. brak uprawnienia po jego stronie władczego rozstrzygnięcie tej kwestii przez organ administracji publicznej. Skarżący wywiódł od powyższej decyzji skargę do sądu administracyjnego, jednakże została ona oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2010 r. ( sygn. akt V SA/Wa 101/10 ), a z kolei skarga kasacyjna od tego orzeczenia została również oddalona wyrokiem NSA z dnia 30 sierpnia 2011 r. ( sygn. akt II GSK 811/10 ).

Skarżący w toku dalszego postępowania złożył wniosek z dnia [...] listopada 2012 r. o rozważenie możliwości umorzenia postępowania z uwagi na to, iż stało się ono bezprzedmiotowe, gdyż upłynął okres trzech lat od zdarzenia, a tym samym ulegało przedawnieniu wykonanie kary grzywny, tym samym niecelowe jest również kontynuowanie postępowania administracyjnego w przedmiocie skierowania na egzamin sprawdzający jego kwalifikacje.

W odpowiedzi na to pismo Starosta poinformował, iż nie ma możliwości prawnych do umorzenia postępowania w sprawie, może to nastąpić jedynie na wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji.

W związku z tym skarżący skierował w dniu 28 grudnia 2012 r. pismo do wspomnianego Komendanta, w którym domagał się rozważenia możliwości umorzenia postępowania w sprawie skierowania go na egzamin sprawdzający. W odpowiedzi na to pismo Zastępca Komendanta Wojewódzkiego Policji poinformował nie znajduje podstaw do przychylenia się do wniosku skarżącego, wskazując jednocześnie, iż zarówno przepisy materialne, jak i procesowe nie przewidują instytucji przedawnienia w tego rodzaju sprawach. Następnie postanowieniem z dnia [...] lutego 2013 r. wydanym w sprawie [...] odmówił wszczęcia postępowania w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie skierowania skarżącego na egzamin .

Wobec powyższego organ I instancji nie znalazł podstaw do dalszego zawieszania postępowania i wydał wskazaną na wstępie decyzję .

Od powyższej decyzji odwołanie złożył skarżący, zarzucając naruszenie przepisów prawa mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a polegające w szczególności na naruszeniu przepisu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a poprzez zaniechanie zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie oraz wadliwym przyjęciu, że nie zachodziły podstawy do umorzenia postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu skarżący podkreślił, iż od zdarzenia, które miało miejsce w dniu [...] maja 2009 r. upłynął już okres ponad 3 lat . Przedawnieniu uległo zatem wykonanie kar grzywien nałożonych mandatami karnymi zgodnie z art. 45 § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń ( Dz. U z 2013 r. poz. 482 ze zm. określanej dalej jako k.w. ), który stanowi , iż orzeczona kara lub środek karny nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata. Skoro więc – zdaniem odwołującego – przedawnieniu uległo wykonanie kary grzywny, tym bardziej nie jest celowe kontynuowanie postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na egzamin kwalifikujący do prowadzenia pojazdów. Wszczęcie owego postępowania było wszak konsekwencją popełnia wykroczenia. Jeżeli zatem przedawnieniu uległo wykonanie kary, odpadała tym samym podstawa do podjęcia i kontynuowania postępowania przez Starostę.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2013r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, iż decyzja Starosty, aczkolwiek niepozbawiona mankamentów, ostatecznie odpowiada prawu. W aktualnym stanie prawnym podstawą bowiem do skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenie przepisów o ruchu drogowym stanowi w dalszym ciągu art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U z 2012 r. poz. 1137 ze zm. określana dalej jako p.r.d. ). Wprawdzie w dniu 19 stycznia 2013 r. weszła w życie u.k.p. , jednakże zgodnie z art. 125 pkt 10 lit. g i pkt 13 tej ustawy uchylony został rozdział 2 i 2 b i art. 130 p.r.d., jednakże utrata mocy tych przepisów nastąpi dopiero w dniu 4 stycznia 2016r., albowiem dopiero wówczas wejdą w życie wskazane powyżej przepisy uchylające (art. 139 pkt 3 u.k.p.) . Do tego czasu organy Policji uprawnione są do prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego o której mowa w art. 130 p.r.d. na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U z 2012 r. poz. 488 ze zm. zwane dalej rozporządzeniem MSW z 2012 r.). Po przekroczeniu dopuszczalnej liczby punktów organ Policji zawiadamia właściwego starostę, który wydaje decyzję w przedmiocie skierowania na egzamin kontrolny ( art. 114 ust. 1 pkt 1 lit b p.r.d. ) .

W związku z wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji - jak wskazał organ II instancji w dalszej części uzasadnienia - o sprawdzenie kwalifikacji odwołującego do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień, a to w następstwie otrzymania przez niego 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, Starosta zobowiązany był do skierowania tego odwołującego na odpowiedni egzamin do wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego. Obowiązek bowiem taki powstaje z chwilą przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Przy czym – jak podniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze - starosta nie jest organem prowadzącym ewidencję kierowców naruszających prawo, prowadzi je co do zasady komendant wojewódzki policji właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ewidencjonowanych, a organ I instancji orzekając w przedmiotowej sprawie był związany domniemaniem prawdziwości informacji zawartych w dokumencie urzędowym. Wniosek zatem organu Policji jest wiążący dla starosty i nie uprawnia go do samodzielnego weryfikowania ewidencji prowadzonej przez właściwego komendanta.

Zdaniem Kolegium nie sposób było również podzielić zarzutów zgłoszonych w odwołaniu dotyczących przedwczesnego rozstrzygnięcia postępowania i istnienia przesłanek do umorzenia postępowania . Zgodnie bowiem z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. organ zobowiązany jest zawiesić postępowanie, jeżeli rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W tym kontekście prowadzone przed organami Policji postępowanie , którego przedmiotem jest wniosek odwołującego o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania tegoż odwołującego na egzamin nie może skutkować zawieszeniem postępowania prowadzonego w tej sprawie przed Starostą. Bezsprzecznie bowiem Komendant Wojewódzki Policji nie jest organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie skierowania odwołującego na egzamin kontrolny, a zatem nie posiada również kompetencji do umorzenia takiego postępowania.

Również - w ocenie Kolegium - przedawnienie karalności wykroczenia za które przyznane zostały punkty karne nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania w sprawie skierowania na egzamin kontrolny. Podstawy wykreślenia punktów z ewidencji prowadzonej przez Policję określa bowiem § 6 ust. 1 rozporządzenia MSW z 2012r. i przedawnienie karalności wykroczenia nie zostało przewidziane w tym przepisie jako podstawa do weryfikacji przyznanych punktów.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim złożył Ł.S., zaskarżając ją w całości i zarzucając:

- naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. polegające na utrzymaniu w mocy decyzji starosty z dnia [...] lutego 2013r. w przedmiocie skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający, która to decyzja winna była zostać w całości uchylona w oparciu o normę art. 138§ 2 k.p.a. , gdyż została wydana przedwcześnie, a to dlatego, że postępowanie w sprawie powinno zostać zawieszone na podstawie art. 97 §1 pkt 4 k.p.a. i to przynajmniej do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie wniosku skarżącego o umorzenie postępowania administracyjnego w wyżej wymienionej sprawie, skierowanego do Komendanta Wojewódzkiego Policji;

- naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie umorzenia postępowania administracyjnego pomimo tego, że postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie od organu II instancji na jego rzecz kosztów postępowania skargowego, w tym kosztów zastępstwa wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż zakończenie postępowania przed Komendantem Wojewódzkim Policji może mieć wpływ na dalszy bieg postępowania, nie jest bowiem wykluczone, że wskutek rozpoznania skargi na postanowienie Komendanta Głównego Policji i ponownego rozpoznania sprawy, Komendant Wojewódzki wystosuje do organu wniosek o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami lub też cofnie wniosek z dnia [...] czerwca 2009 r.

W odniesieniu do zarzutu zaniechania umorzenia postępowania skarżący podniósł te same argumenty, co wskazane powyżej, a powołane w uzasadnieniu odwołania od decyzji organu I instancji .

Prawomocnym wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1268/13 oddalił skargę Ł.S. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2013r. ([...]) utrzymujące w mocy wspomniane już postanowienie Komendanta Wojewódzkiego z dnia [...] lutego 2013r. o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia [...] stycznia 2013r. o umorzenie postępowania w zakresie skierowania go na kontrolny egzamin sprawdzający kwalifikacje do prowadzenia pojazdów. Sąd administracyjny podzielił argumenty zawarte w postanowieniu Komendanta Głównego Policji, iż skoro Komendant Wojewódzki Policji nie jest organem prowadzącym postępowanie w sprawie skierowania wnioskodawcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje, to nie może tym samym umorzyć postępowania, którego nie prowadzi. Komendant co najwyżej powinien - jeśli zaszłyby przesłanki do usunięcia punktów z ewidencji przypisanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego z dnia [...] maja 2009r. - wystąpić do Starosty z wnioskiem o rozważenie możliwości umorzenia postępowania administracyjnego .

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż brak jest - zdaniem sądu - podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem obowiązującego prawa.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r., Nr 270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W ramach badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną w niej podstawą prawną ( art. 134 p.p.s.a.). Oznacza to, iż kontrola sądowa sprawowana jest w granicach sprawy administracyjnej zakończonej zaskarżoną decyzją, a sąd administracyjny ma obowiązek uwzględnić każde dostrzeżone naruszenia prawa, o ile miało lub mogło mieć wpływ na treść wydanej decyzji.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż Samorządowe Kolegium Odwoławcze prawidłowo wskazało – w przeciwieństwie do organu I instancji - właściwą podstawę prawną skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje, a mianowicie, że jest to przepis art. 114 ust.1 pkt 1 lit. b p.r.d., który stanowi, że kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 p.r.d. W uzupełnieniu wywodów Kolegium w tym zakresie należy jedynie wskazać, iż utrata mocy obowiązującej tego przepisu z dniem 04 stycznia 2016r. wynika z art. 139 pkt 3 u.k.p. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 04 stycznia 2013 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami ( Dz. U z 2013 r. poz. 82 ).

Trafnie również Kolegium uznało, iż Starosta wydając decyzję o skierowaniu na egzamin sprawdzający kwalifikacje do prowadzenia pojazdów był związany wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji. Decyzja o skierowaniu bowiem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji wydana na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b p.r.d. ma charakter związany. Oznacza to, że właściwy starosta ( prezydent ) nie ma wyboru co do możliwości skierowania lub odstąpienia od niego w przypadku złożenia wniosku przez właściwego komendanta Policji. Ani starosta, ani samorządowe kolegium odwoławcze, prowadząc postępowania w sprawie dotyczącej uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, nie mają kompetencji do samodzielnego ustalania ilości punktów przypisanych kierowcy ze względu na naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego. Kwestie te rozstrzygane są w odpowiednim trybie przez policję i sądy powszechne orzekające w sprawach karnych. Jedynie Komendant Wojewódzki Policji jest organem, który dokonuje wpisów do ewidencji, a więc w drodze czynności materialno-technicznych ujawnia w ewidencji punkty przyznane poszczególnym kierowcom i dokonuje ich wykreśleń, a zainteresowany kierowca może zaskarżyć do sądu administracyjnego powyższe czynności, to kwestia prawidłowości takich wpisów, a co za tym idzie, ilości punktów karnych przyznanych danemu kierowcy, może być jedynie rozważana w sprawie ze skargi na taką czynność ( por. wyrok NSA z dnia 09 sierpnia 2013 r., I OSK 855/12, wyrok NSA z dnia 08 lutego 2011 r., I OSK 511/10, wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2009 r. , I OSK 1371/08, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 02 czerwca 2011 r. , III SA/Gd 48/11 ). Sąd w niniejszym składzie podziela powyższe stanowisko sądów administracyjnych i zawartą w uzasadnieniach powołanych wyroków argumentację prawną.

Nie sposób również zgodzić się z zarzutem skarżącego, iż postępowanie w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe i winno zostać umorzone ze względu na treść art. 45 § 3 k.w. Zważyć bowiem należy, iż powołany przepis statuuje instytucję przedawnienie wykonania kary oraz środka karnego orzeczonego za wykroczenie, jeśli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata. Ani punkty za naruszenie przepisów o ruchu drogowym, ani też obowiązek poddania się egzaminowi sprawdzającemu nie stanowią środka karnego w rozumieniu art. 28 §1 k.w., a tym samym nie można wprost wywodzić z powołanego przepisu podstawy do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie. Również pośrednio z faktu, iż konsekwencje przekroczenia określonej liczby punktów w postaci skierowania na kontrolny egzamin sprawdzający, są następstwem popełnienia wykroczenia, nie sposób budować twierdzenia, iż przedawnienie wykonania kary lub środka karnego za wykroczenie (art. 45 § 3 k.w.), czy też zatarcia ukarania (art. 46 § 1 k.w. ) skutkują automatycznie koniecznością odstąpienia od wydania decyzji na podstawie art. 114 ust.1 pkt 1 lit b p.r.d. Zważyć bowiem należy, iż kontrolne sprawdzenie kwalifikacji stanowi administracyjnoprawną konsekwencję przekroczenia określonej przez ustawodawcę liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Wprowadzenie tej instytucji ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez skontrolowanie uprawnień i ewentualne wyeliminowanie z ruchu podmiotu, którego zachowanie nie daje gwarancji bezpiecznego przemieszczania się uczestnikom ruchu. Powtarzające się nieprawidłowe zachowanie na drodze, nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa i przepisów ruchu drogowego zawsze stanowi potencjalne zagrożenie. Zebranie ponad 24 punktów z powodu naruszenia przepisów ruchu drogowego, zawiera w sobie domniemanie, że z tego względu nasuwają się wątpliwości, czy kierowca zna przepisy ruchu drogowego lub potrafi bezpiecznie prowadzić pojazd. Domniemanie to jest niezależne od posiadanej kategorii praw jazdy. Taka regulacja ma charakter prewencyjny i zabezpieczający, zmierzający do wyeliminowania z ruchu drogowego kierowców, którzy stwarzają dla niego zagrożenie. Natomiast bez znaczenia pozostaje kwestia, czy w dniu orzekania przez organ właściwy w sprawach wydawania prawa jazdy w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami, wpisy stanowiące podstawę sporządzenia wniosku przez wojewódzkiego komendanta Policji, pozostają nadal w ewidencji, czy też zostały z niej usunięte . Stąd też zatarcie ukarania, a tym bardziej przedawnienie wykonania kary za czyny stanowiące naruszenie przepisów ruchu drogowego, wypełniające znamiona wykroczenia, po skierowaniu wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy nie ma wpływu na możliwość orzekania przez właściwy organ w tym przedmiocie. Przekroczenie liczby 24 punktów w ciągu roku od pierwszego naruszenia przepisów ruchu drogowego, z którym wiązało się przypisanie odpowiedniej liczby punktów skutkuje obligatoryjnym skierowaniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, jeżeli liczba punktów znajduje oparcie we wpisach ostatecznych istniejących na dzień sporządzenia wniosku przez komendanta. P.r.d . bowiem nie przewiduje określonego terminu, do którego możliwe jest wydanie decyzji o skierowaniu na egzamin sprawdzający. Odrębnym zagadnieniem jest karalność za wykroczenia, wymierzanie kary za wykroczenie, a wynikający z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b obowiązek poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji ( por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 2011 r., I OSK 511/10, wyrok NSA z dnia 7 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1451/09, wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2013 r. , I OSK 330/12 , wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 stycznia 2012 r. VII SA/Wa 2013/11, wyrok WSA w Łodzi z dnia 21 czerwca 2011 r., III SA/Łd 4/11, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 09 maja 2013 r. II SA/GL 153/13 ) .

W niniejszej sprawie bezsporne jest , iż na dzień złożenia przez Komendanta Wojewódzkiego Policji wniosku - zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 2 obowiązującego wówczas rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego ( Dz. U nr 236, poz 1998 ze zm. ) – skarżący miał przypisanych 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego , stąd też w świetle powyższych rozważań nie było podstaw do umorzenia postępowania.

Brak również było podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a , na co trafnie zwróciło uwagę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Rozważenia w tym zakresie organu II instancji sąd administracyjny w niniejszej sprawie w pełni podziela. Stanowisko to koresponduje zresztą z powołanym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2013r. wydanym w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1258/13, który również stwierdził, iż skoro Komendant Wojewódzki Policji nie jest organem prowadzącym postępowanie w sprawie skierowania wnioskodawcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje, to nie może tym samym umorzyć postępowania, którego nie prowadzi. Dlatego brak było podstaw do zawieszenia postępowania w oczekiwaniu na rozpatrzenie wniosku skarżącego złożonego do Komendanta Wojewódzkiego Policji o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania go na egzamin sprawdzający kwalifikacje.

Mając na uwadze powyższe - nie znajdując żadnych innych naruszeń prawa, które miały albo mogły być mieć istotny w pływ na wynik postępowania - sąd uznał, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa i organ II instancji trafnie - w oparciu o powołane przepisy prawa materialnego na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty, nie dopuszczając się tym samym naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 i art. 138 §2 k.p.a.

W związku z tym sąd – na podstawie art. 151 p.p.s.a – oddalił skargę .