Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6239 Inne o symbolu podstawowym 623, Inne, Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno Spożywczych, Oddalono skargę, VI SA/Wa 478/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-05-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
VI SA/Wa 478/10 - Wyrok WSA w Warszawie
|
|
|||
|
2010-03-04 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie | |||
|
Małgorzata Grzelak /przewodniczący sprawozdawca/ Pamela Kuraś-Dębecka Piotr Borowiecki |
|||
|
6239 Inne o symbolu podstawowym 623 | |||
|
Inne | |||
|
Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno Spożywczych | |||
|
Oddalono skargę | |||
|
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 138 par. 1 pkt 2 zd. 1, art. 139 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U. 2005 nr 187 poz 1577 art. 3 pkt 10, art. 7 ust. 2 pkt 2 Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych - tekst jednolity Dz.U. 2000 nr 94 poz 1037 art. 166 par. 1 Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych. |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Protokolant Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2010 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno - Spożywczych z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie nakazu właściwego oznakowania artykułu rolno-spożywczego oddala skargę |
||||
Uzasadnienie
Pismem z dnia [...] stycznia 2010r. P. Sp. z o.o. reprezentowana przez adwokata W. F. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych nr [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. w pkt 1 uchylającą decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych w [...] z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w części dotyczącej nakazu "podania pełnego adresu dostawcy" i w tej części nakazującą podanie pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres oraz w pkt 2 utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części. Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym: W dniach od [...] do [...] września 2009 r. została przeprowadzona kontrola jakości handlowej przetworów mięsnych w P. Sp. z o.o., ul. S. [...], [...] S. W toku kontroli pracownicy WIJHARS w S. sprawdzili m.in. prawidłowość znakowania produktu o nazwie "Paluszki rybne z morszczuka, panierowane mrożone" z partii [...] szt. [...] g (oznaczenie partii [...]). Czynności te zostały zakończone spisaniem protokołu kontroli z dnia [...] września 2008 r., znak [...]. W dniu [...] października 2009 r. [...] Wojewódzki Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych działając na podstawie: - art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1701, z późn. zm.), - art. 29 ust. 1 pkt 2, art. 29 ust. 3 w związku z art. 21 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych (Dz. U. z 2005 r., Nr 187, poz. 1577, z późn. zm.) - art. 4 ust. 1 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych, - art. 27 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych, - § 2 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2005 r., - § 2 ust. 1 pkt 2 i pkt 5 i ust. 5 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych , - § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, - § 2 ust. 1 pkt 7 i § 15 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, - § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, - art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o towarach paczkowanych (Dz. U. Nr 91, poz. 740) - zgodnie z § 1 ust. 1 oraz § 2 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych (Dz. U. Nr 122, poz. 1010) nakazał stosowanie właściwego oznakowania artykułu rolno – spożywczego – Paluszków Rybnych z Morszczuka, Panierowanych mrożonych z partii [...] sztuk o wartości [...] zł. brutto wprowadzonych do obrotu przez P. Sp. z o.o. zgodnie z obowiązującymi przepisami umieszczania w oznakowaniu powyższego produktu informacji: poprzedzanie ilości nominalnej określeniem massa netto, podawania pełnego adresu dostawcy, podawania procentowej zawartości panieru i podawania warunków przechowywania w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości. W uzasadnieniu organ stwierdził, iż w oznakowaniu wspomnianej partii paluszków rybnych z morszczuka doszło do następujących nieprawidłowości: a) Zawartość netto poprzedzono określeniem waga – zdaniem organu stanowi to naruszenie § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych oraz § 2 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych, b) Brak adresu firmy (brak nazwy ulicy, nr i kodu) – zdaniem organu stanowi to naruszenie § 2 ust. 1 pkt 5 lit. a i ust. 5 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, c) Brak procentowej zawartości panieru - zdaniem organu stanowi to naruszenie § 9 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, d) Warunków przechowywania nie podano w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości – zdaniem organu stanowi to naruszenie art. § 15 w zw. z § 2 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych. W odwołaniu od powyższej decyzji strona wniosła o jej uchylenie, w trybie art. 138 § 1 pkt 2 kpa, w całości i umorzenie postępowania pierwszej instancji ewentualnie jej uchylenie, w trybie art. 138 § 2 kpa w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji. W ocenie strony stwierdzone w decyzji WIJHPRS nieprawidłowości są całkowicie bezpodstawne. Zdaniem skarżącego posłużenie się określeniem "waga" nie jest sprzeczne z § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych oraz § 2 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych. Według niego z konstrukcji tego przepisu nie wynika nie tylko, iż norma w niej zatarta ma charakter fakultatywny ale można pokusić się o pogląd iż wymienione w niej zwroty mają charakter jedynie przykładowy. Na marginesie skarżący wskazuje, iż w protokole kontroli z dnia [...] września 2009 r. organ powołał się na nieaktualny akt prawny, a mianowicie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 października 2005 r. Ponadto zdaniem skarżącego nie doszło do naruszenia § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych. Brak procentowej zawartości panieru wynika z faktu, iż tenże panier nie jest ani podstawowym składnikiem paluszków rybnych, ani nie jest z nim kojarzony przez konsumentów bowiem czynnikiem decydującym o wyborze produktów przez konsumenta jest procentowa zawartość ryby, a nie procentowa zawartość panieru. Skarżący nie zgadza się także ze stwierdzeniem, iż brak adresu firmy (brak nazwy ulicy, numeru i kodu) stanowi uchybienie. Według niego obowiązek wynikający z ust. 1 pkt 5 lit. a powyższego rozporządzenia został spełniony ponieważ podany przez niego adres został wskazany w formie skrytki pocztowej. Podaje on, iż w obiegu korespondencji także tej urzędowej powszechnie stosuje się doręczenia na adresy ograniczone do wskazania skrytki pocztowej. Skarżący nie podziela zdania organu, iż informacja o warunkach przechowywania nie znalazła się "w sąsiedztwie informacji o terminie przydatności do spożycia". W ocenie skarżącego rozmiar opakowania produktów paluszki rybne (20x10x3 cm), podanie bezpośrednio po informacji o terminie przydatności o terminie do spożycia na opakowaniu zakwestionowanego produktu informacji w brzmieniu "pod warunkiem przechowywania zgodnie ze wskazówkami podanymi na opakowaniu," a także umieszczenie w tym samym polu widzenia co informacji o terminie przydatności do spożycia informacji, iż jest to produkt głęboko mrożony spełnia literalnie interpretowane zalecenie przepisu § 15 wspominanego rozporządzenia. Ponadto, zdaniem skarżącego gdyby intencją ustawodawcy było aby informacja o terminie przydatności do spożycia oraz informacja dotycząca warunków przechowywania znalazła się w tym samym polu widzenia prawdopodobnie użyłby takiego określenia. Po rozpatrzeniu odwołania Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych wydał decyzję, w której w pkt 1 uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej nakazu "podania pełnego adresu dostawcy" i w tej części nakazał podanie pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres, w pkt. 2 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części. Zdaniem Głównego Inspektora organ I instancji dokonał błędu polegającego na nakazie podania w znakowaniu produktu pełnego adresu dostawcy, ponieważ art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych stanowi, że oznakowanie opakowanych środków spożywczych zawiera dane identyfikujące producenta. W pozostałej części zaś organ odwoławczy uznał decyzję WIJHARS za zgodną z przepisami prawa. W uzasadnieniu podał, iż przepis § 2 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych nie dopuszcza zastosowania innych określeń np. "waga" dla znakowania ilości nominalnej towaru. Z kolei obowiązek umieszczania w oznakowaniu opakowanego środka spożywczego formy i adresu producenta jednoznacznie wynika z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno – spożywczych. W oznakowaniu artykułu producent został określony w następujący sposób: "Dostawca: P. Sp. z o.o. Skr. Poczt. [...] [...] S." tymczasem zdaniem Głównego Inspektora prawidłowe oznaczenie producenta powinno brzmieć: "P. Sp. z o.o., ul. S. [...], [...] S.", jak wynika to z wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Organ odwoławczy wskazał również iż brak podania procentowe zawartości panieru stanowi naruszenie § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych. Zamieszczenie wśród surowców panieru, który został podkreślony w oznakowaniu w nazwie (panierowane) i poprzez grafikę przedstawiającą paluszki rybne panierowane nakłada obowiązek podania jego procentowej zawartości. Główny Inspektor podzielił stanowisko organu I instancji co do naruszenia § 15 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych. W ocenie organu odwoławczego wyrażenie "w sąsiedztwie" oznacza, że dana informacja powinna być umieszczona bezpośrednio obok drugiej informacji. Wymaganie zamieszczenia informacji "w sąsiedztwie" – jak stwierdza - jest znacznie bardziej restrykcyjne niż wskazane przez odwołującego się "w tym samym polu widzenia", ponieważ można umieścić dwie rzeczy w jednym polu widzenia, a mimo to nie będą pozostawiły ze sobą w sąsiedztwie. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie P. Sp. z o.o. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, a także zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzuciła: Rażące naruszenie następujących przepisów prawa materialnego: 1. art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych poprzez błędną wykładnię tego przepisu, w oderwaniu od językowych dyrektyw interpretacyjnych, co doprowadziło do niezasadnego uznania, że skarżąca uchybiła dyspozycji przytoczonego przepisu na skutek podania jedynie firmy i numeru skrytki pocztowej bez adresu swojej siedziby, podczas gdy wskazany przepis zawiera alternatywę rozłączną w zakresie podania obowiązkowych danych: "dane identyfikujące producenta albo producentów, w tym firmą albo nazwę i adres, albo imię, nazwisko i adres", 2. § 2 ust. 1 pkt 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych, poprzez wymaganie podania przez skarżącą pełnych danych identyfikujących producenta, w tym pełnego adresu, podczas gdy zgodnie z tym przepisem wystarczą dane identyfikacyjne w postaci firmy producenta. Trzeba jednak podkreślić, że oparcie zaskarżonej decyzji o przywołany przepis jest rażąco błędne, gdyż został on uchylony w dniu 14 października 2009 r., 3. art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 w zw. z art. 16 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 roku w sprawie znakowania środków spożywczych, poprzez niesłuszne uznanie, że informacja podana przez dostawcę na opakowaniu w postaci zwrotu "waga [...] g", a dotycząca jego zawartości nominalnej narusza przywołany przepis, wprowadzając w błąd konsumentów, podczas gdy jest ona jasna, przejrzysta i czytelna. Organ w żadnej mierze nie uargumentował, w jaki sposób opisanie wagi netto towaru słowem "waga" miałoby wprowadzić konsumentów w błąd, 4. art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 w zw. z art. 16 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 w zw. z § 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych, poprzez niesłuszne uznanie, że zastosowanie słowa "waga 300 g" w odniesieniu do zawartości nominalnej produktu spożywczego narusza przepis rozporządzenia, dopuszczający zdaniem organu jedynie określenia: "objętość netto", "masa netto" lub "zawartość netto", podczas gdy norma zawarta w tym przepisie ma charakter fakultatywny, a wymienione w nim określenia charakter przykładowy. Jednocześnie trzeba podkreślić, że zgodnie z przywołanym przepisem rozporządzenia, podana ilość nominalna towaru zawsze musi informować o zawartości netto, 5. § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych, poprzez uznanie, że skarżąca miała obowiązek podania ilościowej zawartości panierki, podczas gdy informacja o tym składniku nie stanowi przesłanki, którą bierze pod uwagę konsument przy wyborze panierowanych paluszków rybnych, a jej podanie stanowiłoby ujawnienie szczegółowej receptury produktu, a tym samym groziłoby ujawnieniem tajemnicy handlowej przedsiębiorstwa, 6. § 15 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych, poprzez przyjęcie, że określenie "sąsiedztwo" odnosi się jedynie do bezpośredniej bliskości, a w ślad za tym uznanie, że skarżąca zaniechała podania warunków przechowywania produktu " w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości", narażając konsumentów na wprowadzenie w błąd, podczas gdy taka interpretacja razi swoją dowolnością, stoi w sprzeczności z regułami wykładni funkcjonalnej i językowej oraz nie ma oparcia w zasadach doświadczenia życiowego oraz zasadach logicznego rozumowania, a skarżąca podając obok terminu przydatności do spożycia informację, że warunki przechowywania towaru znajdują się na opakowaniu, wypełniła nałożony na nią opisanym przepisem obowiązek, rażące naruszenie następujących przepisów postępowania administracyjnego: 1. Art. 7 kpa poprzez naruszenie słusznego interesu skarżącej, polegającego na wstrzymaniu wprowadzenia do obrotu towaru zakwestionowanego w trakcie kontroli handlowej, na skutek bezpodstawnego uznania, że towar ten nie spełnia wymagań jakości handlowej, wprowadzając konsumentów w błąd, co naraziło skarżącą na poniesienie znacznej szkody majątkowej, 2. Art. 77 § 1 kpa poprzez nierozpatrzenie całości materiału dowodowego, w szczególności brak rozważenia, że niepodanie przez skarżącą procentowej ilości panieru nie jest praktyką oszukańczą i nie wprowadza konsumentów w błąd. Organ nie ustosunkował się do argumentu skarżącej, że konsumenci kupując paluszki rybne kierują się takimi przesłankami jak cena i procentowana zawartość ryby w produkcie, podczas gdy oba wskazane elementy zostały podane do wiadomości konsumenta -cena na półce sklepowej, a zawartość procentowana ryby na opakowaniu detalicznym, 3. Art. 107 § 3 kpa poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydanej decyzji, a w szczególności brak wyjaśnienia, dlaczego argumentom wskazanym przez skarżąca odmówiono słuszności i brak ustosunkowania się do szeregu uchybień podniesionych w odwołaniu. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalanie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości zarówno materialnych jak i procesowych aspektów stosunku administracyjnoprawnego, skonkretyzowanego w zaskarżonej decyzji. Dla wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu niezbędne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c Ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , zwaną dalej p.p.s.a. (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm ). Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia decyzji Sąd nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych z dnia [...] grudnia 2009 r. naruszała przepisy prawa materialnego lub przepisy procedury administracyjnej w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie zakwestionowanego rozstrzygnięcia z obrotu prawnego. Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotowa decyzja (merytoryczno- reformatoryjna) została wydana m.in. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 zd.1 kpa. Organ odwoławczy uchylił bowiem decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] października 2009 r. w części dotyczącej nakazu "podania pełnego adresu dostawcy" i w tej części nakazał podanie pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres (v. pkt 1 decyzji z dnia 29 grudnia 2009 r.) oraz utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części (pkt 2 ww. decyzji). W przypadku wydania tego rodzaju decyzji sytuacja prawna strony jest określona decyzją organu odwoławczego w części, w której uchylił zaskarżoną decyzję i w tym zakresie orzekł co do istoty sprawy oraz decyzją organu pierwszej instancji w części nieuchylonej przez organ odwoławczy. W konsekwencji organ odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję w części i orzekając w tym zakresie, co do istoty nie zobowiązany do stwierdzenia w sentencji decyzji, że w pozostałej części utrzymuje zaskarżoną decyzję w mocy. Tak więc na gruncie niniejszej sprawy zbędne było zamieszczenie w sentencji decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. rozstrzygnięcia opisanego w punkcie 2. Nie jest to jednak w żadnym razie uchybienie mogące mieć jakikolwiek wpływ na wynik sprawy a zatem nie może prowadzić do uwzględnienia przedmiotowej skargi. Podkreślenia również wymaga, że organ odwoławczy, który uchyla zaskarżoną decyzję w części i orzeka w tym zakresie co do istoty sprawy, jest obowiązany do szczególnie starannego i niebudzacego wątpliwości oznaczenia w jakim zakresie uchyla zakwestionowaną decyzję a także do respektowania zakazu określonego w art. 139 kpa. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie ze wskazanych wyżej obowiązków Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych wywiązał się w sposób prawidłowy. Ostatecznie w niniejszej sprawie organ nakazał spółce P. stosowanie właściwego oznakowania artykułu rolno – spożywczego – Paluszków Rybnych z Morszczuka, Panierowanych mrożonych z partii [...] sztuk o wartości [...] zł. brutto wprowadzonych do obrotu przez skarżącą zgodnie z obowiązującymi przepisami umieszczania w oznakowaniu powyższego produktu informacji: 1) poprzedzanie ilości nominalnej określeniem masa netto; 2) podawania procentowej zawartości panieru; 3) podawania warunków przechowywania w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości; 4) podawania pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres. Odnosząc się do wymienionych kolejno obowiązków nałożonych na stronę stwierdzić należy, że mają one umocowanie w przepisach przytoczonych w zaskarżonej decyzji, natomiast informacje podane przez skarżącą spółkę na spornym artykule nie spełniały wymagań jakości handlowej odnoszących się do znakowania środków spożywczych. Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 8 ust.1 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności w związku z art. 16 tego aktu prawnego w związku z .§13 ust.1 pkt 2 ww. rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych i § 2 ust.4 ww. rozporządzenia w sprawie wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że aktualnie obowiązuje Rozporządzenie (WE) nr 1642/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2003 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 178/2002 ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności. Przy czym znowelizowane Rozporządzenie nie wprowadza zmian w zakresie przepisu art. 8 ust.1 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002. Przepis art. 8 ust.1 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002 stanowi, że prawo żywnościowe ma na celu ochronę interesów konsumentów i powinno stanowić podstawę dokonywania przez konsumentów świadomego wyboru związanego ze spożywaną przez nich żywnością. Ma na celu zapobieganie: a) oszukańczym lub podstępnym praktykom; b) fałszowaniu żywności, oraz c) wszelkim innym praktykom mogącym wprowadzać konsumenta w błąd. Z kolei w myśl art. 16 tego aktu prawnego, bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych przepisów prawa żywnościowego, etykietowanie, reklama i prezentacja żywności lub pasz, z uwzględnieniem ich kształtu, wyglądu lub opakowania, używanych opakowań, sposobu ułożenia i miejsca wystawienia oraz informacji udostępnionych na ich temat w jakikolwiek sposób, nie może wprowadzać konsumentów w błąd. Z zestawienia powyższych uregulowań wynika zatem, że przepisy prawa żywnościowego sprzeciwiają się każdej praktyce dotyczącej m.in. oznakowania artykułów rolno-spożywczych mogącej w jakikolwiek sposób wprowadzić w błąd konsumenta. Zgodnie z art. 3 pkt 10 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, artykuł rolno-spożywczy zafałszowany jest to produkt, którego skład jest niezgodny z przepisami dotyczącymi jakości handlowej poszczególnych artykułów rolno-spożywczych, albo produkt, w którym zostały wprowadzone zmiany, w tym zmiany dotyczące oznakowania, mające na celu ukrycie jego rzeczywistego składu lub innych właściwości, jeżeli niezgodności te lub zmiany w istotny sposób naruszają interesy konsumentów, w szczególności jeżeli: a) dokonano zabiegów, które zmieniły lub ukryły jego rzeczywisty skład lub nadały mu wygląd produktu zgodnego z przepisami dotyczącymi jakości handlowej, b) w oznakowaniu podano nazwę niezgodną z przepisami dotyczącymi jakości handlowej poszczególnych artykułów rolno-spożywczych albo niezgodną z prawdą, c) w oznakowaniu podano niezgodne z prawdą dane w zakresie składu, pochodzenia, terminu przydatności do spożycia lub daty minimalnej trwałości, zawartości netto lub klasy jakości handlowej. Podkreślenia wymaga, że wszelkie regulacje dotyczące znakowania żywności nałożone na producentów środków spożywczych mają na celu ogólnie rozumiane dobro potencjalnego konsumenta. Niewątpliwie każdy konsument pragnie, aby produkt, który kupi, sprostał jego wymaganiom. Przede wszystkim normy prawne mają uchronić potencjalnych nabywców przed próbą zafałszowania środka spożywczego bądź ukrycia przez producenta właściwości lub składników, które mogłyby odstraszyć klienta od zakupu jego produktu. W niniejszej sprawie organ wykazał, że skarżąca, naruszając przepisy wskazane w decyzji, zamieściła w oznakowaniu przedmiotowego artykułu spożywczego niepełne dane dotyczące producenta uniemożliwiając jego identyfikację, nie zamieściła informacji o ilości panieru, nie poprzedziła ilości nominalnej produktu określeniem "masa netto" użyła w zamian określenia "waga [...] gram" oraz nie podała warunków przechowywania w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia lub daty minimalnej trwałości. Przez wskazane wyżej działania dopuściła zatem możliwość wprowadzenia konsumenta w błąd. Gdy idzie o poprzedzanie ilości nominalnej określeniem "masa netto" podnieść należy, iż na opakowaniu skontrolowanego produktu zawartość netto wskazano jako "waga [...] g". Tymczasem zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych ( Dz. U. z 2007r., Nr 137, poz. 966) w oznakowaniu opakowanego środka spożywczego innego niż w postaci płynnej (a takim mamy do czynienia w niniejszej sprawie) zawartość netto tego środka spożywczego podaje się w jednostkach masy. Z kolei zgodnie z § 2 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych (Dz. U. Nr 122, poz. 1010) oznakowanie ilości nominalnej towaru paczkowanego może być poprzedzone dodatkowym napisem, odpowiednio: objętość netto, masa netto lub zawartość netto. Przepis ten nie dopuszcza zatem, jak słusznie podnosi organ, zastosowania innych określeń np. "waga" dla oznakowania ilości nominalnej towaru, jak uczyniła to skarżąca. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że znakowanie nie może wprowadzać konsumenta w błąd w zakresie charakterystyki środka spożywczego, w szczególności co do rodzaju, właściwości, składu, ilości, źródła, miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji. Przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za zapewnienie, że ilość rzeczywista towaru paczkowanego odpowiada ilości nominalnej podanej na opakowaniu, w granicy najwyższej dopuszczalnej wielkości ujemnego błędu. Ponadto, niewątpliwie wielkość opakowania sugeruje nabywcy zawartość netto produktu a zatem konsument ma prawo do rzetelnej informacji o faktycznej zawartości netto produktu aby nie zostać wprowadzony w błąd. Mając na uwadze powyższe, zarzuty skargi w omawianym zakresie nie mogą zostać uwzględnione, gdyż stanowią jedynie polemikę z jasnymi i precyzyjnymi uregulowaniami prawnymi, którym skarżąca uchybiła. W zakresie nałożonego na stronę obowiązku podawania procentowej zawartości panieru przytoczyć należy § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie znakowania środków spożywczych, zgodnie z którym w oznakowaniu opakowanego środka spożywczego podaje się ilościową zawartość składnika lub kategorii składników tego środka spożywczego, jeżeli nazwa składnika lub kategorii składników jest podkreślona w oznakowaniu środka spożywczego w formie pisemnej, przy użyciu obrazków i grafiki. W niniejszej sprawie wśród surowców podanych w składzie spornego wyrobu podany był panier, który został podkreślony w oznakowaniu w nazwie (panierowane), a także w formie grafiki przedstawiającej paluszki rybne panierowane. Powyższe ustalenie organu nie jest kwestionowane przez stronę, nie budzi także żadnych wątpliwości Sądu wobec znajdującego się w aktach sprawy jednego egzemplarza przedmiotowego opakowania. W tym stanie rzeczy wobec braku wskazania ilościowej (procentowej) zawartości panieru w produkcie organ prawidłowo nakazał stronie spełnić ten wymóg. Nie można podzielić zarzutów skargi, iż informacja o tym składniku nie stanowi przesłanki, którą konsument bierze pod uwagę przy wyborze panierowanych paluszków rybnych a ujawnienie szczegółowej receptury produktu stanowiłoby ujawnienie tajemnicy handlowej przedsiębiorstwa. Jak już wyżej zasygnalizowano, konsument ma prawo do uzyskania informacji o składzie nabywanego środka spożywczego. Natomiast ujawnienie informacji o składzie produktu nie grozi ujawnieniem tajemnicy przedsiębiorstwa, gdyż organ nie żądał od strony podania receptury produktu. Z kolei w odniesieniu do obowiązku podawania warunków przechowywania w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości stwierdzić należy, iż obowiązek ten wynika § 15 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych. Przepis ten odwołuje się do § 2 ust.1 pkt 7 ww. rozporządzenia, który stanowi, że na opakowaniu podaje się informację o warunkach przechowywania, jeżeli oznakowanie środka spożywczego zawiera informację o terminie przydatności do spożycia oraz w przypadku, gdy jakość środka spożywczego w istotny sposób zależy od warunków jego przechowywania. Trwałość to data, do której produkt przy właściwym przechowywaniu spełnia swoja założoną funkcję. Data minimalnej trwałości dotyczy okresu, do którego prawidłowo przechowywany lub transportowany produkt spożywczy zachowuje wszystkie swoje właściwości (napis: "najlepiej spożyć przed..."). Natomiast termin przydatności do spożycia określa się wyrażeniem "należy spożyć do..." i oznacza on, że po danym dniu produkt nie nadaje się do spożycia. Podkreślić przy tym wypada, że warunki przechowywania muszą być tak określone, aby klient mógł, stosując się do podanych informacji, przechować produkt tak, by jego jakość zdrowotna nie pogorszyła się podczas przechowywania. Co do zasady producent sam decyduje, jak precyzyjnie należy określić te warunki. Jednak wobec niektórych produktów mogą istnieć szczególne wymagania np. na opakowaniach produktów głęboko mrożonych należy podać temperaturę i okres przechowywania. Jak wynika z akt sprawy z takim produktem (głęboko mrożonym) mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. Zdaniem Sądu, prawidłowe jest stanowisko organu, że użyte w wyżej wymienionym § 15 rozporządzenia wyrażenie "w sąsiedztwie" oznacza, iż dana informacja powinna być umieszczona bezpośrednio obok drugiej informacji. Omawianie uregulowanie ma na celu umożliwienie konsumentowi zapoznanie się z informacją o okresie trwałości produktu równocześnie z warunkami jego przechowywania. Jest to uzasadnione, gdyż istnieje bezpośrednia zależność dnia, do którego produkt może być spożyty od warunków jego przechowywania. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, ustawodawca świadomie nie posłużył się w tym przepisie sformułowaniem "w tym samym polu widzenia", jak to uczynił w innych przepisach rozporządzenia w sprawie znakowania produktów spożywczych ( np. § 3 ust. 2, §14) lecz nakazał w tym zakresie bardziej restrykcyjne warunki oznaczania produktu. W niniejszej sprawie producent zamieścił informację o warunkach przechowywania produktu na przeciwległej ścianie opakowania na której umieszczono informację o dacie minimalnej trwałości. Strona podnosi w skardze, że z uwagi na niewielkie rozmiary spornego opakowania umieszczenie informacji o warunkach przechowywania produktu wraz z podaniem obok terminu przydatności do spożycia informacji, że jest on głęboko mrożony świadczy o tym, iż skarżąca dochowała wymogów należytej staranności i nie wprowadziła konsumentów w błąd. Sąd nie podziela stanowiska skarżącej, gdyż przytoczona argumentacja prowadzi w istocie do zanegowania nakazu oznakowania produktu w sposób określony w § 15 rozporządzenia prowadząc do wniosku, że można umieścić wzmiankowaną informację w dowolnym miejscu opakowania. Co prawda § 2 ust.2 ww. rozporządzenia dopuszcza możliwość podania ograniczonej ilości informacji w przypadku opakowanego środka spożywczego przez podanie co najmniej następujących informacji: nazwy środka spożywczego; daty minimalnej trwałości albo terminu przydatności do spożycia; zawartości netto lub liczby sztuk opakowanego środka spożywczego. Jednakże dotyczy to opakowań, których największa powierzchnia jest mniejsza niż 10 cm kw, a więc nie odnosi się do spornego opakowania, którego rozmiary wynoszą 20 cm x10 cm x 3 cm. Ponadto strona nie uwzględnia, że wymóg podania dodatkowej informacji o przedmiotowym środku spożywczym ("produkt głęboko mrożony") wynikał wprost z § 26 ust.1 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych i w żadnym razie nie wyłączał obowiązku podania warunków przechowywania spornego produktu. Sąsiedztwo to inaczej bliskość, styczność, przyległość a więc w myśl przytoczonego przepisu termin " w sąsiedztwie" należy rozumieć jako umieszczenie informacji o warunkach przechowywania w bezpośredniej bliskości terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości. Takie rozumienie powyższego przepisu znajduje również uzasadnienie w treści art. 9 pkt 3 oraz art. 10 pkt 2 akapit 2 dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich , w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych ( Dz. U. L.109.z 6 maja 2000r.) zmieniona przez Dyrektywę Komisji 2001/101/WE z dnia 26 listopada 2001 r. (Dz.U. L 310 z 28 listopada 2001, str. 19), oraz Dyrektywę Komisji 2002/67/WE z dnia 18 lipca 2002 r. (Dz.U. L 191 z 19.7.2002, str.20). Art. 9 pkt 1 ww. dyrektywy stanowi: Data minimalnej trwałości środka spożywczego jest datą, do której środek spożywczy zachowuje swoje szczególne właściwości, gdy jest właściwie przechowywany. Data ta zostanie wskazana zgodnie z ust. 2-5. pkt.2 - Datę poprzedza się wyrażeniem: – "Najlepiej spożyć przed..." – gdy data zawiera wskazanie dnia, – "Najlepiej spożyć przed końcem..." – w innych przypadkach. pkt 3 - Wyrażeniom określonym w ust. 2 towarzyszy: – sama data, lub – odniesienie, gdzie ta data jest podana w oznakowaniu. Jeśli to konieczne, po tych danych szczegółowych ma być podany opis warunków przechowywania, które muszą być przestrzegane, aby produkt mógł być przechowany przez określony okres. W myśl art. 10 pkt 1 W przypadku środków spożywczych, które z punktu mikrobiologicznego są wysoce nietrwałe i z tego względu już po krótkim czasie mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, data minimalnej trwałości powinna być zastąpiona datą przydatności do spożycia. 2. Datę poprzedza się wyrażeniem (....) Wyrażeniom tym towarzyszy: sama data, lub - odniesienie, gdzie data jest podana w oznakowaniu. Po tych danych szczegółowych ma być podany opiswarunków przechowywania, które muszą być przestrzegane. W tym stanie rzeczy, nakazując stronie podanie informacji o warunkach przechowywania produktu w sąsiedztwie rozumianym jako bezpośrednia bliskość (wyżej, niżej, z lewej, z prawej) terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości jest prawidłowa i nie narusza § 15 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych. Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż organ odwoławczy prawidłowo uznał, że decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych w [...] z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w części dotyczącej nakazania skarżącej poprzedzanie ilości nominalnej określeniem "masa netto"; podawania procentowej zawartości panieru oraz podawania warunków przechowywania w sąsiedztwie terminu przydatności do spożycia albo daty minimalnej trwałości była zgodna z prawem. Zasadnie zatem Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych nie wyeliminował zaskarżonego rozstrzygnięcia w tej części z obrotu prawnego Za prawidłowe należy również uznać stanowisko organu odwoławczego w zakresie uchylenia decyzji Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych w [...] z dnia [...] października 2009 r. w części dotyczącej nakazu "podania pełnego adresu dostawcy" i w tej części nakazującą podanie pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres. Zdaniem Sądu, Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych nie naruszył art. 138§1 pkt 2 zd. 1 kpa. Organ I instancji w tym zakresie nakazał stronie podawanie pełnego adresu dostawcy, uznając że brak tej informacji narusza § 2 ust.1 pkt 5 lit. a) i ust.5 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007 r. ( Dz. U. Nr 137, poz. 966 ze zm). Wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy podniósł, że przepis § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia doprecyzowujący jakie dane identyfikujące należy zamieszczać w znakowaniu został uchylony z dniem 14 października 2009 r., a więc po wydaniu decyzji przez organ I instancji a więc obowiązek umieszczania w oznakowaniu opakowanego środka spożywczego firmy i adresu producenta wynika wprost z art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych. Zdaniem Sądu, stanowisko Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych organu odwoławczego jest prawidłowe. Organ odwoławczy, jako organ o charakterze reformacyjnym, ma obowiązek uwzględnić zmiany stanu faktycznego i prawnego, które nastąpiły po wydaniu decyzji przez organ pierwszej instancji. Zmiana przepisów prawa materialnego w toku postępowania między wydaniem orzeczenia w pierwszej instancji, a rozpatrzeniem odwołania ( jak to miało miejsce w niniejszej sprawie) obligowało organ odwoławczy do uwzględnienia nowego stanu prawnego, jeżeli z nowych przepisów nie wynika inny skutek. W tej sprawie § 2 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych został uchylony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 3 września 2009 r. (Dz.U.09.160.1271) zmieniającego niniejsze rozporządzenie z dniem 14 października 2009 r. (v.§3 rozporządzenia z dnia 3 września 2009r). Rozporządzenie zmieniające (z dnia 3 września 2009 r.) nie zawiera przepisów przejściowych, tak więc organ odwoławczy słusznie uznał, że zastosowanie w niniejszej sprawie będzie miał przepis art. art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych, który – co należy podkreślić, obowiązywał również w dacie wydania decyzji przez Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno – Spożywczych w [...] z dnia [...] października 2009 r. Ponadto zaakcentowania wymaga, że decyzja organu odwoławczego respektuje zakaz określony w art. 139 kpa. Uchylony przepis §2 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych stanowił, że dane identyfikujące, o których mowa w ust. 1 pkt 5 lit. a, obejmują firmę lub nazwę ze wskazaniem formy prawnej i adres, a w przypadku osoby fizycznej - imię i nazwisko oraz nazwę, pod którą osoba ta wykonuje działalność, oraz jej adres. Z kolei, zgodnie z art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych, w przypadku artykułu rolno -spożywczego będącego środkiem spożywczym, oznakowanie opakowanych środków spożywczych zawiera dane identyfikujące producenta albo producentów, w tym firmę albo nazwę i adres , albo imię, nazwisko i adres. Jak wynika z zestawienia tych dwóch przepisów dane identyfikujące m.in. producenta obejmowały zarówno pod rządami uchylonego § 2 ust. 5 rozporządzenia jak i art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych również jego adres. W tym stanie rzeczy nie znajduje uzasadnienia zarzut skargi oparcia zaskarżonej decyzji na uchylonym w dniu 14 października 2009 r. przepisie §2 ust. 5 rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych. W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom skargi, wykładnia przepisu art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych dokonana przez organ odwoławczy nie jest wadliwa. Celem tego przepisu jest zapewnienie konsumentowi możliwości zidentyfikowania producenta środków spożywczych. Skarżąca jest spółką prawa handlowego (spółką z ograniczona odpowiedzialnością) a zgodnie z art. 166 § 1. pkt Kodeksu Spółek Handlowych, zgłoszenie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do sądu rejestrowego powinno zawierać firmę, siedzibę i adres spółki. Niewątpliwie są to dane identyfikujące ten rodzaj spółek. Jak już wyżej wskazano, zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych, oznakowanie opakowanych środków spożywczych zawiera dane identyfikujące producenta albo producentów, w tym firmę albo nazwę i adres , albo imię, nazwisko i adres. Stosownie do art.3 pkt 9 tejże ustaw, użyte w ustawie określenia oznaczają: producent - osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która: a) produkuje lub paczkuje artykuły rolno - spożywcze, lub b) wprowadza artykuły rolno - spożywcze do obrotu, jeżeli działalność ta jest zarejestrowana na terytorium któregoś z państw członkowskich Unii Europejskiej; Z akt sprawy wynika, że spółka P., zarejestrowana w Polsce, jest importerem produktu głęboko mrożonego, który wprowadza do obrotu a więc jest producentem o jakim mowa w art. 7 ust.2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych. W niniejszej sprawie sporne oznaczenie brzmiało: "Dostawca P. sp. z o.o. Skr. Poczt.[...] [...] S. P. ". Skarżąca wywodzi, że dla identyfikacji producenta wystarcza wskazanie samej firmy ponadto, że warunek rozporządzenia został spełniony ponieważ podany przez stronę adres został wskazany w formie skrytki pocztowej. Strona akcentuje, iż w obiegu korespondencji także tej urzędowej powszechnie stosuje się doręczenia na adresy ograniczone do wskazania skrytki pocztowej. W ocenie Sądu, stanowisko skarżącej jest błędne. Wskazana w przepisie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych kolejność użytych słów oznacza, że najpierw winno się zastosować alternatywę rozłączną (albo) między słowami "firmę" oraz "nazwę" a następnie miedzy wynikiem tej alternatywy rozłącznej zastosować koniunkcję (i) ze słowem "adres". Tak więc dla spełnienia przesłanek zawartych w tym przepisie producent ma obowiązek podania danych go identyfikujących w tym: firmy i adresu ewentualnie nazwy i adresu. Adresem spółki P. nie jest podany przez nią numer skrytki pocztowej, ale zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego jest to ul. S. [...] , [...] S. Argumenty strony dotyczące istoty numeru skrytki pocztowej nie zasługują na uwzględnienie. Celem przepisu art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych jest identyfikacja producenta a przez to zagwarantowanie konsumentowi możliwości odróżnienia konkretnego producenta od innych występujących na rynku. Obowiązująca ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz.U. Nr 171, poz. 1225) chroni konsumenta, który, zależnie od treści etykiety, podejmuje decyzje o wydawaniu swych pieniędzy na zakup tego a nie konkurencyjnego produktu. Etykieta jest wizytówką producenta, przede wszystkim jako autora dokumentu o charakterze paszportu wystawianego produktowi, aby ten mógł wejść na rynek. Producent wypełnia tutaj zwykły obowiązek przekazania konsumentowi informacji wymaganych prawem. Wszelkie zaniedbania w tym zakresie trzeba uznać za oczywiste naruszenie interesów konsumenta. Odczytując tekst etykiety, konsument podejmuje decyzję o wydaniu swoich pieniędzy. Jeśli etykieta produktu nie zawiera tego, co powinna, lub jest elementem manipulacji, oznacza to, że producent nie potrafi lub nie chce sprostać prawu odnośnie znakowania, a więc nie może zapewnić wystarczająco dobrej jakości produkcji i/lub jej bezpieczeństwa. Ponieważ w rozpatrywanej sprawie sporne oznaczenie "Dostawca P. sp. z o.o. Skr. Poczt. [...] [...] S." nie spełniało warunków określonych art. 7 ust.2 pkt 2 o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych, zasadnym było nakazanie skarżącej spółce oznaczenia produktu w sposób odpowiadający wymogom przytoczonego przepisu tj. zawierających firmę i adres, a więc jak wskazano w uzasadnieniu decyzji z dnia 29 grudnia 2009 r. : "P. sp. z o.o. ul. S. [...], [...] S". Reasumując, zaskarżona decyzja nie narusza także prawa, w szczególności art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno - spożywczych oraz § 2 ust.1 pkt 5 lit. a) rozporządzenia w sprawie znakowania środków spożywczych, nakazując spółce P. podawanie pełnych danych identyfikacyjnych producenta zawierających firmę i adres. Mając na uwadze powyższe, skargę spółki P należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a. jako, ze nie miała usprawiedliwionych podstaw. |