Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Protokolant spec. Sylwia Kruszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2011 r. sprawy ze skargi B. W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2010 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącego B. W. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] października 2010 r., znak: [...], Wojewoda [...], na podstawie art. 67a § 1 oraz 67b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (teks jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, ze zm.), zw. dalej Ordynacją podatkową, rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy do minimis w sektorze produkcji rolnej (Dz.U.UE.L.07.337.35 z dnia 21 grudnia 2007 r.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, ze zm.), zw. dalej k.p.a., oraz art. 59g ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118, ze zm.), zw. dalej Prawem budowlanym, po rozpatrzeniu wniosku B. W., odmówił umorzenia w całości należności pieniężnej z tytułu opłaty legalizacyjnej w wysokości 25000 zł ustalonej postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zw. dalej PINB, Powiatu Ziemskiego S. z dnia [...] marca 2010 r., znak: [...], utrzymanym w mocy postanowieniem [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zw. dalej WINB, z dnia [...] kwietnia 2010 r., znak: [...], oraz odmówił umorzenia w części w kwocie 22500 zł i rozłożenia na 11 rat kwoty 2500 zł.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie po przeanalizowania zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika by zachodził ważny interes strony i interes publiczny, uzasadniające uwzględnienie wniosku.

Odwołanie od ww. decyzji złożył B. W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., znak: [...], Minister Finansów, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpoznaniu ww. odwołania, utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy k.p.a. oraz Ordynacji podatkowej, albowiem zgodnie z ark 49b ust. 5 Prawa budowlanego do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 59g, w tym przepis ust. 5, w którym przewidziano odesłanie do przepisów działu III ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Zgodnie z art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwlokę lub opłatę prolongacyjną.

Umorzenie należności publicznoprawnej jest instytucją nadzwyczajną. Regułą jest ponoszenie ciężarów i świadczeń publicznych przez obywateli, i tylko w wyjątkowych sytuacjach podmiot publiczny może zrezygnować z przyznanego uprawnienia, np. poprzez umorzenie należności. Taką sytuację przewiduje art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, który dopuszcza możliwość całkowitego bądź częściowego umorzenia należności od zaistnienia przesłanek w postaci ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego. Decyzja o udzieleniu ulgi w spłacie należności publicznoprawnej ma charakter uznaniowy, tzn. pozostawia organowi stosującemu prawo pewien zakres luzu decyzyjnego, co nie oznacza oczywiście, że organ wydając rozstrzygnięcie może zachowywać się w sposób dowolny. Organ jest obowiązany do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego a co za tym idzie do rozważenia istnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego w kontekście wniosku Strony.

Ponadto organ II instancji wskazał, iż nie można z instytucji umorzenia zaległości podatkowych czynić środka prowadzącego generalnie do zwolnienia od zapłaty podatku - por. wyrok z dnia 2 grudnia 2003 r. NSA we Wrocławiu sygn. akt I SA/Wr 2238/01, LEK nr 103439. Co do zasady przyjmuje się, iż udzielanie ulg, o których mowa w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej uzależnione jest od wystąpienia czynników, na które podatnik nie ma wpływu (np. klęski żywiołowe, itp.), i które są niezależne od sposobu jego postępowania - por. wyrok z dnia 19 września 2007 r. WSA w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 538/07, LEX nr 297127.

Minister Finansów wskazał także, iż z uwagi na fakt, że B. W. jest rolnikiem, to organ I instancji rozpatrzył jego wniosek pod względem spełnienia kryteriów wymaganych przy udzielaniu pomocy publicznej de minimis w oparciu o przepis art. 67b § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, który odsyła do aktów prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady dc minimis, w tym wypadku do rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu (WE) w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej oraz rozporządzenia Rady (WE) Nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r., dotyczącego stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu niektórymi produktami rolnymi (Dz.U.E.L.06.214.7 z 4 lipca 2006 r.). Stosownie do art. 2 pkt 1 rozporządzenia Komisji Europejskiej Nr 1535/2007, "przedsiębiorstwa sektora produkcji rolnej" oznaczają przedsiębiorstwa prowadzące działalność związaną z produkcją podstawowych produktów rolnych. Łączna kwota pomocy de minimis przyznana określonemu beneficjentowi nie może przekroczyć 7500 euro brutto w okresie trzech lat obrotowych. Ustalono, że strona nie korzystała z pomocy de minimis w rolnictwie w ciągu trzech lat poprzedzających złożenie wniosku. Po ustalenia, że strona spełnia określone vw przepisach art. 67b § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej przesłanki do zastosowania w stosunku do niej pomocy publicznej, organ I instancji przystąpił do oceny, czy strona spełnia określone w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej przesłanki zastosowania w przedmiotowej sprawie ulgi z punktu widzenia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego,

W ocenie Ministra Finansów w przedmiotowej sprawie organ I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący zebrał i ocenił materiał dowodowy odnoszący się do sytuacji materialnej i życiowej strony, uznając że brak jest przesłanek do uwzględnienia stanowiska B. W..

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył B. W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wojewody [...] z [...] października 2010 r.; umorzenie w całości należności pieniężnej z tytułu opłaty legalizacyjnej w wysokości 25000 zł ustalonej postanowieniem PINB Powiatu Ziemskiego S. z [...] marca 2010 r. i utrzymanym w mocy postanowieniem [...] WINB z [...] kwietnia 2010 r.; ewentualnie umorzenie kwoty 22500 zł. z jednoczesnym rozłożeniem na 11 rat kwoty 2500 zł oraz zwolnienie skarżącego z kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przepisów k.p.a., a w szczególności: art. 6 przez utrzymanie w mocy decyzji Wojewody [...] w sprawie odmowy umorzenia należności; art. 7 przez niepodjęcie niezbędnych kroków do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nieuwzględnienie przy rozpatrywaniu sprawy słusznego interesu obywatela; art. 8 przez "formalistyczne'' rozpatrzenie sprawy, bez uwzględnienia faktycznych okoliczności sprawy.

Minister Finansów w odpowiedzi na skargę podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, przy czym z przyczyn innych niż zostały w niej podniesione.

W ocenie Sądu, wydając zaskarżoną decyzję organ nie wyjaśnił bowiem podstawowej w tej sprawie kwestii, związanej z zastosowaniem instytucji umorzenia przewidzianej w przepisach działu III Ordynacji podatkowej do opłaty legalizacyjnej, o której mowa w art. 49 Prawa budowlanego.

Przed rozwinięciem powyższego przypomnieć trzeba, iż przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2010 r., którą organ utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2010 r. o odmowie umorzenia opłaty legalizacyjnej w części. Wskazane orzeczenia zostały wydane na podstawie art. 67a i art. 67b Ordynacji podatkowej w związku z art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister Finansów wprost stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują przepisy k.p.a. i Ordynacji podatkowej, albowiem zgodnie z art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego do kar stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej.

Przypomnienia również wymaga, iż postępowanie zakończone zaskarżoną decyzją zainicjowane zostało wnioskiem skarżącego, który zwrócił się o umorzenie opłaty legalizacyjnej wynoszącej 25000 zł. W aktach sprawy znajduje się postanowienie PINB Powiatu Ziemskiego S. z [...] kwietnia 2009 r., którym organ nadzoru budowlanego na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 w zw. z art. 59f ust. 1 i art. 59g ust. 1 Prawa budowlanego ustalił skarżącemu wysokość opłaty legalizacyjnej za rozpoczęcie rozbudowy budynku mieszkalnego bez pozwolenia na budowę w kwocie 25000 zł. Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2010 r. [...] WINB utrzymał wskazane orzeczenie w mocy.

Zatem, niniejsza sprawa dotyczy umorzenia w części opłaty legalizacyjnej przewidzianej w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego, a organy orzekające w sprawie przyjęły (bez głębszej analizy sprawy w tym zakresie), iż na podstawie odesłania zawartego we wskazanym powyżej przepisie art. 49, do opłaty legalizacyjnej znajdują zastosowanie przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego, w tym również dział III Ordynacji podatkowej.

W tym miejscu Sąd zauważa, iż opłata legalizacyjna przewidziana w przepisach art. 49 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego stanowi warunek legalizacji obiektu budowlanego wybudowanego bez pozwolenia na budowę. Spełnienie wymogów określony w art. 49 ust. 1 ww. ustawy otwiera możliwość legalizacji, ale do legalizacji może dojść dopiero po uiszczeniu stosownej opłaty legalizacyjnej, którą organ określa w postanowieniu podlegającym zaskarżeniu (v. art. 49 ust. 1). Stosownie do ust. 2 art. 49, do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu. W myśl z kolei art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego, do kar, o których mowa w ust. 1 (tj. do kar, o których mowa w art. 59f ust. 1), stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organu podatkowego, z wyjątkiem określonego w ust. 1, przysługują wojewodzie.

Na podstawie odesłania zawartego w art. 49 ust. 2, a następnie w art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego, Minister Finansów uznał w niniejszej sprawie, że wniosek skarżącego o umorzenie (w części) opłaty legalizacyjnej podlega załatwieniu w oparciu o art. 67a Ordynacji podatkowej przewidziany w dziale III tej ustawy (a tym samym potwierdził także swoją właściwość w tej sprawie). Przy czym, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ nie wyjaśnił swojego stanowiska w tym zakresie. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji kwestia związana z zastosowaniem do opłaty legalizacyjnej instytucji umorzenia przewidzianej w przepisach działu III Ordynacji podatkowej nie została dokładnie (a właściwie w ogóle) przez Ministra Finansów wyjaśniona. Organ wskazał jedynie na art. 59g ust. 5 w zw. z art. 49b ust. 5 Prawa budowlanego (chociaż ten ostatni w ogóle nie miał zastosowania w sprawie), nie wyjaśniając przy tym zasadności takiego działania i nie analizując przywołanych regulacji prawnych.

Dlatego też Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja jest co najmniej przedwczesna, bo nie wyjaśnia, czy do opłaty legalizacyjne w ogóle możliwym jest zastosowanie instytucji uregulowanej w art. 67a Ordynacji podatkowej, a jeśli tak, to na jakiej podstawie. Stąd też za konieczne Sąd uznał uchylenie zaskarżonego orzeczenia jako naruszającego art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 tej ustawy i art. 67a Ordynacji podatkowej (tych ostatnich poprzez co najmniej przedwczesne ich zastosowanie). W ocenie Sądu, w sprawie zabrakło bowiem ustaleń dotyczących zakresu odesłania przewidzianego w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego, a braki w tym zakresie mogą mieć istotny wpływ na końcowy wynik sprawy.

Rozwijając powyższe przede wszystkim trzeba podnieść, iż wątpliwości Sądu w sprawie (i na tle art. 49 ust. 5 oraz art. 59g ust. 5) wynikają z odrębności pomiędzy opłatą legalizacyjną przewidzianą w art. 49 (i art. 49b) Prawa budowlanego a karą administracyjną, o której mowa w art. 59f i nast. tej ustawy, co zaś niewątpliwe może mieć wpływ na zakres odesłania przewidzianego w ww. art. 49 ust. 2.

W tym miejscu dostrzec trzeba, iż ustawodawca - odstępując w nowelizacji Prawa budowlanego z 2003 r. od bezwzględnego stosowania rozbiórki samowolnie wzniesionych obiektów - postawił sprawcę samowoli budowlanej wobec alternatywy, obejmującej skutek wcześniejszego nierespektowania przez taki podmiot przepisów Prawa budowlanego. Może on bowiem podporządkować się wynikom postępowania legalizacyjnego, wnieść opłatę i zachować oraz użytkować wybudowany obiekt jako odpowiadający wymaganiom prawa albo też zakwestionować wynik takiego postępowania przez złożenie zażalenia na postanowienie ustalające wysokość opłaty legalizacyjnej, przy czym zażalenie może kwestionować nie tylko ustaloną wysokość opłaty, lecz również może dotyczyć materialnoprawnych ustaleń organu odnoszących się do przedmiotu postępowania w sprawie samowoli. Wynika to ze swoistego trybu przewidzianego w omawianych przepisach. Postanowienie nakładające opłatę legalizacyjną jest bowiem pierwszym ze środków zaskarżenia przewidzianych w toku postępowania legalizacyjnego toczącego się w oparciu o art. 48 i 49 Prawa budowlanego. Skutkiem takiego rozwiązania proceduralnego jest to, że dopiero wydanie postanowienia ustalającego wysokość opłaty legalizacyjnej stwarza pierwszą procesową możliwość kwestionowania zarówno wcześniej dokonanych ustaleń prowadzących do nałożenia tej opłaty, jak i zgłaszania zastrzeżeń co do jej wysokości. Skorzystanie z tej drogi zaskarżenia postanowienia prowadzić zatem może zarówno do wyjaśnienia podstaw nałożenia opłaty, jak też ustalenia, czy jej wysokość została ustalona zgodnie z prawem. Postanowienie o ustaleniu opłaty legalizacyjnej doprowadza więc postępowanie legalizacyjne do stadium, w którym adresat uzyskuje możliwość wyboru co do jego dalszego biegu. W przypadku nieuiszczenia w terminie opłaty legalizacyjnej po ustaleniu, że doszło do samowolnego wzniesienia obiektu, organ winien wydać decyzję nakazującą jego rozbiórkę na podstawie art. 48 Prawa budowlanego. Uwolnić się od tego sposobu przywrócenia porządku prawnego adresat postanowienia może tylko w przypadku zapłaty opłaty legalizacyjnej. Opłata ta wiąże się więc z uzyskaniem pewnego uprawnienia, a realizacja tego uprawnienia zależy od dobrowolnego jej wniesienia.

Zatem, powyższe wskazuje na to, iż ustalenie opłaty legalizacyjnej nie jest środkiem represyjnym, ani też nie ma charakteru kary administracyjnej, opłata legalizacyjna nie ma bowiem cech przymusowości. To adresat postanowienia ustalającego wysokość opłaty decyduje, czy chce skorzystać z możliwości legalizacji samowolnie wykonanego obiektu, czy też nie. W przypadku odstąpienia od legalizacji i nie uiszczenia opłaty legalizacyjnej, opłata ta nie podlega egzekucji w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 129, poz. 1954, ze zm.). Prawo budowlane przewiduje w tym przypadku sankcję w postaci nakazu rozbiórki.

Zupełnie odmienny charakter ma kara uregulowana w przepisach art. 59a - art. 59g Prawa budowlanego, które to wprowadzają obowiązek przeprowadzenia przez organy nadzoru budowlanego kontroli obiektów budowlanych, po zakończeniu budowy.

Kontrola, o której mowa w art. 59a, obejmuje sprawdzenie zgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki lub terenu (ust. 2 pkt 1) oraz zgodność obiektu budowlanego z projektem architektoniczno-budowlanym w zakresie określonym w ust. 2 pkt 2 lit. a-f. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli organ stwierdzi nieprawidłowości w ww. zakresie, jest zobligowany na podstawie art. 59f ust. 1 wymierzyć karę (stanowiącą sankcję pieniężną), której podstawową funkcją jest represja. Z literalnego i jednoznacznego brzmienia art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego wynika, iż organy nadzoru budowlanego zobowiązane są do wymierzenia kary w każdym przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie spraw wymienionych enumeratywnie w art. 59a ust. 2 cytowanej ustawy, bez potrzeby ustalenia, czy stanowią one istotne odstępstwo od warunków pozwolenia na budowę (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt II OSK 712/08). Karę przewidzianą w omawianym przepisie cechuje zatem (w odróżnieniu od opłaty legalizacyjnej) przymusowość jej uiszczenia. W przypadku jej nie uiszczenia podlega ona ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 59g ust. 3).

Z powyższego w ocenie Sądu jednoznacznie wynika, iż wskazane przepisy prawa budowlanego (art. 49 i art. 49b oraz art. 59a – 59g) przewidują dwie całkowicie odrębne instytucje prawne, pełniące zupełnie odmienne cele i funkcje w prawie budowlanym. W takiej zaś sytuacji za konieczne -dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej spraw- należy uznać dokładne przeanalizowanie zakresu odesłania zawartego w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego.

Przepis ten, dotyczący opłaty legalizacyjnej (pozbawionej charakteru przymusowości) odsyła do przepisów dotyczących kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, przy czym przepis ten wskazuje, iż przepisy dotyczące ww. kar mają odpowiednie (a nie dosłowne) zastosowanie do opłaty legalizacyjnej. Nie wszystkie tym samym regulacje przewidziane w przepisach dotyczących kar będą więc miały zastosowanie na podstawie art. 49 ust. 2 do opłaty legalizacyjnej. Taką regulacją jest chociażby art. 59g ust. 3 Prawa budowlanego przewidujący, iż w przypadku nie uiszczenia kary w terminie podlega ona ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepis ten nie znajduje zastosowania do opłaty legalizacyjnej. Ustawodawca przewidział bowiem zupełnie inną sankcję (tj. nakaz rozbiórki) w przypadku jej nie uiszczenia, a nie do przyjęcia jest sytuacja, by racjonalny ustawodawca przewidział dwie różne sankcje z tego samego tytułu.

Niezależnie od powyższego wywodu, rozważenia przez organ powinno podlegać również to, czy w odniesieniu do dobrowolnej opłaty legalizacyjnej można przyjąć, że opłata taka stanowi zobowiązanie podatkowe w rozumieniu Ordynacji podatkowej, gdyż i ta okoliczność może równolegle doprowadzić do oceny, co do możliwości zastosowania przepisów dotyczących ulg i zwolnień.

Ponadto analizę taką winno się przeprowadzić z uwzględnieniem obecnego brzmienia ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.), która zawiera odesłania do przepisów Ordynacji podatkowej.

Z tych też przyczyn, nie przesądzając końcowego wyniku sprawy, Sąd uznał, iż w sprawie należy w szczególności rozważyć zakres odesłania przewidzianego w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego (biorąc przy tym pod uwagę charakter obu ww. instytucji, tj. ich materialno prawną odmienność). Dopiero wyjaśnienie tej kwestii pozwoli bowiem na ustalenie, czy w sprawie będą miały zastosowanie przepisy działu III Ordynacji podatkowej, a wobec tego czy instytucja umorzenia znajduje zastosowanie także do opłat legalizacyjnych.

Ponownie orzekając Minister Finansów obowiązany będzie uwzględnić powyżej poczynione przez Sąd uwagi.

W tej sytuacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 156, poz. 1270, ze zm.), orzekł jak w sentencji.