Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka (spr.) Sędzia WSA Teresa Liwacz Protokolant Starszy asystent sędziego Agnieszka Kujawa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2018r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Bydgoszczy na uchwałę Rady Miejskiej w Łabiszynie z dnia 2 grudnia 2015 r. nr X/83/15 w przedmiocie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych stwierdza nieważność zaskarżonej Uchwały w części obejmującej postanowienie załączników: nr 1 rubryka "G", nr 2 rubryka "H", nr 5 rubryka "H", nr 6 rubryka "I", nr 9 rubryka "G" oraz nr 10 rubryka "H" w zakresie zapisu: " Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością"

I SA/Bd 448/18

UZASADNIENIE

Rada Miejska Ł. w dniu [...] grudnia 2015 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie określenia obowiązujących na terenie Gminy Ł. wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych. W § 1 pkt 1 określono wzór informacji w sprawie podatku od nieruchomości IN-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 1 pkt 2 określono wzór deklaracji na podatek od nieruchomości DN-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 2 pkt 1 określono wzór informacji w sprawie podatku rolnego IR-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 2 pkt 2 określono wzór deklaracji na podatek rolny DR-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 3 pkt 1 określono wzór informacji w sprawie podatku leśnego IL-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 3 pkt 2 określono wzór deklaracji na podatek leśny DL-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały.

Uchwałą Burmistrz Miasta z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] zmieniono uchwałę z dnia [...] grudnia 2015 r. w sprawie określania wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych w zakresie załącznika nr [...] W § 1 pkt 1 określono nowy wzór informacji w sprawie podatku rolnego IR-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały; w § 1 pkt 2 określono wzór deklaracji na podatek rolny DR-1, stanowiący załącznik nr [...] do uchwały. Bez zmian pozostawiono brzmienie wskazanych w zarzutach oświadczeń.

We wzorach formularzy, które wskazano wyżej, zawarto sformułowania w postaci wzorów oświadczeń, o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością".

W skardze do tut. Sądu P. B. wniósł

o stwierdzenie nieważności przepisów zaskarżonej uchwały nr [...] Burmistrz Miasta z dnia [...] grudnia 2015 r. w sprawie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych dotyczących zawarcia w załącznikach: nr [...]

w rubryce "G", nr [...] w rubryce "H", nr [...] w rubryce "H", nr [...] w rubryce "I", nr [...] w rubryce "G" i nr [...] w rubryce "H" zaskarżonej uchwały sformułowań o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością", jako naruszających prawo w sposób istotny.

Zarzucił:

1. istotne naruszenie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia [...] marca 1990 r. o samorządzie gminnym w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] grudnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1515 j.t.; dalej: u.s.g.), art. 6 ust. 13 ustawy z dnia [...] stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] grudnia 2015 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) poprzez:

- zawarcie we wzorze informacji w sprawie podatku od nieruchomości IN-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "G", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

- zawarcie we wzorze deklaracji na podatek od nieruchomości DN-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "H", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

podczas gdy sformułowania takie nie zawierają danych dotyczących przedmiotu i podmiotu opodatkowania, niezbędnych do wymiaru i poboru podatku od nieruchomości;

2. istotne naruszenie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 8 u.s.g. oraz art. 6a ust. 11 ustawy z dnia [...] listopada 1984 r. o podatku rolnym w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] grudnia 2015 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 1381 z późn. zm.) poprzez:

zawarcie we wzorze informacji w sprawie podatku rolnego IR-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "H", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

zawarcie we wzorze deklaracji na podatek rolny DR-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "I", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

podczas gdy sformułowania takie nie zawierają danych dotyczących przedmiotu i podmiotu opodatkowania, niezbędnych do wymiaru i poboru podatku rolnego;

3. istotne naruszenie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 8 u.s.g. oraz art. 6 ust. 9 ustawy z dnia [...] października 2002 r. o podatku leśnym w brzmieniu obowiązującym w dniu

[...] grudnia 2015 r. (Dz. U z 2013 r., poz. 465) poprzez:

zawarcie we wzorze informacji w sprawie podatku leśnego IL-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "G", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego

o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

- zawarcie we wzorze deklaracji na podatek leśny DL-1, stanowiącym załącznik nr [...] do zaskarżonej uchwały, w rubryce "H", sformułowania o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością",

podczas gdy sformułowania takie nie zawierają danych dotyczących przedmiotu

i podmiotu opodatkowania, niezbędnych do wymiaru i poboru podatku leśnego.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta wniosła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

I. W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2018r., poz. 1302 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016r., poz. 1066 ze zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 3 § 1 pkt 5 p.p.s.a. kognicją sądu objęte jest orzekanie

w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

II. Z treści skargi jednoznacznie wynika, że jej przedmiotem są jedynie niektóre (wymienione szczegółowo w skardze) postanowienia zaskarżonej uchwały.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem zaskarżenia nie jest więc cała uchwała, lecz wyłącznie ta jej część, w stosunku do której strona skarżąca wyznaczyła jej granice.

Odnosząc się z kolei do pojęcia "aktów prawa miejscowego" wskazać należy, że pod pojęciem tym należy rozumieć akty normatywne zawierające przepisy

o charakterze abstrakcyjnym i generalnym, powszechnie obowiązujące na określonej części terytorium państwa, wydawane przez organy samorządu terytorialnego lub terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Uchwała w przedmiocie określenia wzoru deklaracji i informacji podatkowych, jako skierowana do wszystkich osób zamieszkujących teren Gminy, na których ciąży obowiązek uiszczania opłat, jest aktem prawa miejscowego. Dlatego stwierdzić należy, że nie ma przeszkód, aby w razie stwierdzenia naruszenia prawa, sąd mógł stwierdzić nieważność uchwały, mimo że od daty podjęcia aktu upłynął ponad rok, stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 94 ust. 1 u.s.g.

W ramach tej kognicji Sąd bada zatem, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Przepis ten pozostaje w związku z art. 91 ust. 1 ustawy

z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.), dalej: "u.s.g.", stosownie do którego nieważna jest uchwała organu gminy sprzeczna

z prawem. Wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwa naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. Zasadnym jest zatem sięgnięcie do przepisów ustawy

o samorządzie gminnym, gdzie przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Mogą to być naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Jednak i tu brak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie.

Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego,

a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. W judykaturze za istotne naruszenie prawa uznaje się takiego rodzaju naruszenia jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenia procedury podjęcia uchwały. Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym. Nie jest zaś konieczne rażące naruszenie, warunkujące stwierdzenie nieważności decyzji, czy postanowienia, o jakim mowa w przepisie art. 156 § 1 k.p.a.

III. Stosownie do art. 50 § 1, art. 52 § 1 i art. 53 § 3 p.p.s.a. prokurator może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Jak wynika z treści art. 52 § 1 p.p.s.a. obowiązek wyczerpania środków zaskarżenia służących w postępowaniu przed organem jest wyłączony jeśli skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Sąd zaś rozstrzyga w granicach danej sprawy, ale nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

IV. W ocenie Sądu, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, skarga jest zasadna, bowiem kwestionowane zapisy uchwały rady są sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa.

Dokonując kontroli uchwały objętej skargą w zakresie wskazanym, stwierdzić trzeba, że brak było podstaw prawnych (upoważnienia ustawowego) do zawarcia we wzorach deklaracji stanowiących załączniki do zaskarżonej uchwały z [...] grudnia

2015 r. nr [...] treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością". Organ w podstawie prawnej tej uchwały wskazał art. 18 ust. 2 pkt 8 u.s.g. ustawy

o samorządzie gminnym i art. 6 ust. 13 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Przesądzało to o konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały (art. 147 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 94 ust. 1 u.s.g.) w zakresie zapisów zawartych w ww. pozycjach i załącznikach zaskarżonej uchwały.

Zauważyć należy, że z art. 168 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika prawo jednostek samorządu terytorialnego do uchwalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie ustalonym w ustawie. Konkretyzację tego prawa – poza uregulowaniami szczególnymi – zawiera, w odniesieniu do gminy, art. 40 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązującego na obszarze gminy, przy czym – w myśl art. 18 ust. 2 pkt 8 tej ustawy – podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat należy do wyłącznej właściwości rady gminy, lecz tylko w granicach określonych w odrębnych ustawach.

Wskazywane w uchwale przepisy nakładają na radę gminy obowiązek ustalenia obowiązującego wzoru informacji i deklaracji na podatki, których dotyczą i w których zawarte będą dane dotyczące podmiotu i przedmiotu opodatkowania niezbędne do wymiaru i poboru poszczególnych podatków.

Regulacje ustaw podatkowych, co wynika jasno z ich treści, nie dają, co do zasady, radzie gminy uprawnienia do nakładania na podatników podatku od nieruchomości, podatku rolnego i podatku leśnego obowiązku składania omawianego oświadczenia w deklaracjach i informacjach podatkowych. Zawarte w nich dane mają służyć jedynie wymiarowi tych podatków i uzyskaniu ich przez gminę, nie zaś ewentualnemu pociągnięciu podatników do odpowiedzialności karnej skarbowej. Innymi słowy, ustawodawca w ustawie podatkowej normującej opodatkowanie podatkami,

o których mowa, nie upoważnił rad gmin do odbierania od podatników w treści informacji i deklaracji podatkowych oświadczenia o tym, że znane są im przepisy mówiące o zasadach odpowiedzialności karnej skarbowej za podawanie danych niezgodnych z rzeczywistością. Takiego upoważnienia, w ocenie Sądu, nie można wyczytać z unormowań ustawy o samorządzie gminnym ani z ustawy o podatkach

i opłatach lokalnych. Analizowane oświadczenia, ściśle rzecz biorąc, nie są też w żaden sposób wpisane w konstrukcję opodatkowania ww. podatkami. Wiedza podatnika

o regulacjach z zakresu prawa karnego skarbowego dotyczących odpowiedzialności za podawanie danych niezgodnych z prawdą nie ma żadnego związku z wymiarem

i poborem omawianych podatków, a co najistotniejsze, ustawodawca w treści omawianych ustaw podatkowych nie upoważnił rad gmin do odbierania od podatników zakwestionowanego przez Prokuratora oświadczenia. Dokonując wykładni zakresu upoważnienia zawartego we wskazanych przepisach nie można odchodzić od jasnej treści tych unormowań na rzecz domniemania.

Ustawowe wyliczenie zagadnień przekazanych radzie gminy do uregulowania

w drodze uchwały w sprawie wzoru deklaracji jest wyczerpujące. Zdaniem Sądu, nie jest zatem dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania tego przepisu

w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione. Oznacza to, że

w podejmowanym, na podstawie cytowanych przepisów, akcie prawa miejscowego nie można zamieszczać postanowień, które wykraczają poza treść tych przepisów. Deklaracja podatkowa powinna zatem zawierać jedynie takie dane, które konieczne są do prawidłowego obliczenia wysokości podatku.

Skoro ustawowe wyliczenie zagadnień przekazanych radzie gminy do uregulowania w drodze uchwały w sprawie wzoru informacji i deklaracji jest wyczerpujące oraz nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania powyższych przepisów w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione, to w podejmowanym, na podstawie wyżej cytowanych przepisów, akcie prawa miejscowego, nie można zamieszczać postanowień, które wykraczają poza treść tych przepisów. Natomiast w niniejszej sprawie zamieszczenie w we wzorze informacji

i deklaracji danych niewymienionych w ustawowym wyliczeniu oznacza istotną sprzeczność uchwały w zaskarżonej części z prawem i w konsekwencji skutkuje stwierdzeniem jej nieważności. Takie stanowisko zaprezentowano m.in. w wyrokach WSA w Krakowie z dnia 22 września 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1053/15, z dnia

8 września 2015r. sygn. I SA/Kr 1203/15 i sygn. I SA/Kr 1205/15, 27 lipca 2015r. sygn. akt I SA/Kr 973/15, 22 lipca 2015r. sygn. akt I SA/Kr 415/15, z dnia 29 czerwca 2015r. sygn. I SA/Kr 653/15, sygn. akt I SA/Kr 652/15r. sygn. akt I SA/Kr 758/15, z dnia

13 lipca 2014r. sygn. akt I SA/Kr 900/15m z dnia 11 lipca 2017r. sygn. akt I SA/Łd 625/17, z 9 czerwca 2017r. sygn. akt VIII SA/Wa 948/16 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2012r., sygn. akt II OSK 2012/12 i z 11 lipca 2017r. sygn. akt II FSK 1219/17.

V. Podsumowując, trzeba w pełni zgodzić się z Prokuratorem co do tego, że wskazane przepisy nie dawały radzie gminy uprawnienia do nałożenia na podatników obowiązku składania oświadczeń, o których mowa w zaskarżonej części uchwały.

W następstwie uzasadniona jest ocena, że kontrolowana uchwała w zaskarżonej części istotnie narusza art. 7 w zw. art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 6 ust. 13 u.p.o.l., art. 6a ust. 11 ustawy o podatku rolnym i art. 6 ust. 9 ustawy o podatku leśnym. Wymaga przy tym podkreślenia, że w myśl zasad praworządności i legalności, wynikających z art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, co oznacza, że mogą czynić tylko to, na co prawo wyraźnie im zezwala lub co wyraźnie nakazuje. Tymczasem w realiach analizowanej sprawy rada gminy, ponad treść art. 6 ust. 13 u.p.o.l. w urzędowych wzorach deklaracji i informacji podatkowych zawarła oświadczenia podatnika dotyczące jego wiedzy na temat odpowiedzialności karnej skarbowej za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością. Jednak, jak to zostało wyjaśnione wyżej, ww. ustawy podatkowe nie uprawniają rad gmin do nakładania na podatników obowiązku składania takich oświadczeń organowi podatkowemu w treści deklaracji czy informacji niezbędnych do wymiaru i poboru podatku od nieruchomości, podatku rolnego i podatku leśnego.

VI. Warto w tym miejscu przywołać pogląd zaprezentowany w wyroku, zgodnie

z którym: "Jeżeli rozpatrywany wzór oświadczenia miał być, w zamiarze uchwałodawcy, pouczeniem o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń,

to pouczenie to jest niewątpliwie niepełne, ogólnikowe, zgoła enigmatyczne. Zgodnie

z art. 233 § 6 k.k., przepisy o fałszywych zeznaniach stosuje się odpowiednio

do fałszywych oświadczeń złożonych w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, jeżeli przepis ustawowy dotyczący tego postępowania wyraźnie przewiduje odebranie oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej. Upoważnienie do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, o którym mowa w art. 233 § 6, musi wynikać z ustawy, na podstawie której prowadzone jest postępowanie. Takiego upoważnienia zatem nie może kreować akt rangi podstawowej. Rada gminy nie jest podmiotem, który stanowi organ podatkowy uprawniony

do wymiaru lub poboru podatku, nie uczestniczy w postępowaniu podatkowym ani też

w postępowaniu dotyczącym poboru i wykonania zobowiązania podatkowego,

w związku z czym nie może tych postępowaniach zobowiązywać do składania oświadczeń o wiedzy w zakresie odpowiedzialności karnej lub też przyjmować te oświadczenia; podstawą takich czynności niewątpliwie nie może być uchwała rady gminy. Regulacje prawne art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca

1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 ze zm.) oraz art. 6a ust. 11 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1381 ze zm.) nie przewidują prawa rady gminy do wydawania uchwał dotyczących wzoru deklaracji podatkowej w zakresie wiedzy deklarującego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń. Nie można nawet wykluczyć, że podpisanie i złożenie deklaracji zawierającej sporne w ocenie oświadczenie stwierdzać będzie nieprawdę. Podatnik nie ma obowiązku znać poszczególnych regulacji prawa karnego

i jeżeli nie zostanie w tym przedmiocie pouczony, to postępując zgodnie z wzorem deklaracji może podpisać niezgodne z rzeczywistością oświadczenie w tym przedmiocie. W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę niniejszą nie można zgodzić się

z poglądami, że zawarcie analizowanego oświadczenia w uchwalonym przez radę gminy wzorze deklaracji podatkowej stanowi tylko "mało znaczące uchybienie" bądź "niezręczność językową" uchwały (por. wyroki w sprawach II FSK 3355/15, II FSK 3406/15), skoro złożenie takiego oświadczenia przez podpisującego i składającego sporządzoną według uchwalonego wzoru deklarację podatkową może stać się elementem sporu prawnego w przedmiocie odpowiedzialności karnej deklarującego." Sąd w tut. składzie ww. pogląd podziela.

VII. Mając na uwadze powyższe, należało – na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. – stwierdzić nieważność uchwały z [...] grudnia 2015 r. nr [...] w zakresie wskazanych fragmentów zgodnie z treścią sentencji wyroku. W ten bowiem sposób podatnik informuje organ podatkowy, że zna przepisy o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością. To podatnik jest tu podmiotem składającym oświadczenie wiedzy, zaś organ jest jego adresatem.

E. Kruppik-Świetlicka H. Adamczewska-Wasilewicz T. Liwacz