Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anna Sękowska, Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman (spr.), sędzia WSA Alina Balicka, Protokolant ref. Bartłomiej Grzybowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2016 r. sprawy ze skargi M. L. i M. L. na uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 13 ust. 3 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek o nr ewid. [...] i [...] z obrębu [...] w zakresie słów "oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ul. [...] ([...])", 2. oddala skargę w pozostałym zakresie, 3. zasądza od Rady Miasta W. na rzecz M. L. i M. L. solidarnie kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

IV SA/Wa 793/16

UZASADNIENIE

M. Ł. i M. Ł. wnieśli skargę na uchwałę Nr [...] Rady [...]z dnia [...] grudnia 2007 r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pod nazwą plan zagospodarowania przestrzennego [...]– część "[...]" (Dz.Urz. [...]) w części, tj. w zakresie § 13 ust. 3.

Wskazanej uchwale w zaskarżonej części zarzucili:

– naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 9 i 10 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 64 oraz 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 1 Protokołu Nr 1 poprzez nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących i naruszenie zakresu władztwa planistycznego, w tym naruszenie zasady proporcjonalności;

– naruszenie art. 140 k.c. w zw. z art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 34 ust. 3 pkt 3 lit. a/ ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane poprzez pozbawianie skarżących na czas nieokreślony możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego (przeznaczenie nieruchomości na cele inwestycyjne).

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że są właścicielami niezabudowanych nieruchomości oznaczonych jako działki o nr ew. [...] i nr ew. [...] z obrębu [...], które zostały objęte zaskarżonym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z planem nieruchomość przeznaczona jest pod zabudowę oznaczoną funkcją zabudowy rezydencyjnej (MN1) oraz ekstensywnej zabudowy jednorodzinnej (MN2). W znacznej zatem części nieruchomość przeznaczono pod cele inwestycyjne. Jedynie część nieruchomości przeznaczono pod ulice dojazdowe (27KUD). Wymienione działki ewidencyjne posiadają bezpośredni dostęp do drogi publicznej, tj. do ulicy [...]. Pomimo jednak wynikającego z postanowień planu przeznaczenia pod zabudowę oraz pomimo faktycznego dostępu nieruchomości do drogi publicznej wynikające z planu przeznaczenie nie może zostać zrealizowane. Postanowienia § 13 pkt 3 zaskarżonej uchwały przewidują, że realizacja nowej zabudowy jest możliwa wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ulica [...]. Wykluczenie dojazdu ulicą [...] w sytuacji, gdy nieruchomości nie posiadają dostępu do innej drogi publicznej uniemożliwia na ich terenie inwestycje, a tym samym uniemożliwia wykorzystanie nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem wynikającym z postanowień planu.

Skarżący podkreślili, że zgodnie z art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nieruchomość powinna być wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem w planie zagospodarowania przestrzennego, a zatem w tym wypadku powinna być wykorzystana pod cele inwestycyjne oznaczone symbolem MN1, MN2. Wskazane postanowienie uchwały uniemożliwiają właścicielom dopuszczalne korzystanie z przedmiotu ich prawa, czyniąc w nieograniczonym czasie nieruchomość bezwartościową.

Ponadto skarżący wskazali, że prawo własności chronione jest art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP oraz art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 1 Protokołu Nr 1. Ograniczenie prawa własności Konstytucja RP dopuszcza, stanowiąc, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Na możliwość wprowadzenia przez ustawodawcę w drodze ustawy ograniczeń wykonywania prawa własności wskazuje też przepis art. 140 k.c.

Z chwilą wejścia w życie planu przeznaczono tereny skarżących pod budownictwo. jednocześnie w żaden sposób nie zapewniając możliwość skomunikowania takich inwestycji. Postanowienia planów pomimo, że na podstawie uchwały nr [...] Rady [...] ulica [...] została zaliczona do kategorii publicznej drogi gminnej i uchwała ta do chwili obecnej nie została wyeliminowana z obrotu prawnego, wykluczyły możliwość niezbędnego do realizacji zabudowy przez nią dojazdu, wykluczając jednocześnie przebieg na jej terenie niezbędnej infrastruktury technicznej do czasu realizacji planowanych innych dróg, tj. ulicy 10UKD oraz projektowanej ulicy [...].

W ocenie skarżących niedopuszczalne jest przeznaczenie w planie stanowiącej ich własność nieruchomości pod zabudowę mieszkaniową, a równocześnie nierozwiązanie problemu dojazdu do inwestycji budowlanych oraz zabudowania infrastruktury technicznej, aż do czasu wybudowania w nieokreślonej przyszłości nowoprojektowanych dróg, w sytuacji gdy nieruchomość posiada dostęp do istniejącej drogi publicznej.

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o oddalenie skargi.

Organ podkreślił, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z planem, chyba, że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. W powyższym przepisie przewidziano zatem sytuację wprowadzenia zmiany na mocy miejscowego planu w dotychczasowym sposobie zagospodarowania lub przeznaczenia terenu w stosunku do tego, jakie obowiązywało lub było faktycznie realizowane przed wejściem w życie miejscowego planu. Powyższe w ocenie organu oznacza, że w przedmiotowej sprawie ulica [...] może być wykorzystywana jako droga dojazdowa do czasu przekształcenia jej w ciąg pieszo – rowerowy zgodnie z planem, a to będzie możliwe dopiero po realizacji planowanej ulicy pozwalającej na inną obsługę komunikacyjną niż obecnie, tym bardziej że skarżona uchwała nie zawiera zapisów ustalających inny sposób tymczasowego zagospodarowania terenów. W takiej sytuacji w projekcie budowlanym inwestor może przewidzieć wjazd od ul. [...] jako rozwiązanie tymczasowe oraz wjazd od ulicy projektowanej jako rozwiązanie docelowe – zgodnie z zapisem miejscowego planu, które zostanie zastosowane w przyszłości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 1868/13, oddalił skargę M. Ł. i M. Ł. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wniesionej przez M. Ł. i M. Ł. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. W uzasadnieniu wyroku zalecił sądowi ponowne rozpoznanie sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu zarzutów podniesionych przez skarżących, jak też twierdzeń strony przeciwnej oraz dokonanie takiej analizy faktycznej i prawnej, która pozwoli na ocenę, czy naruszenie interesu prawnego skarżących stanowiące w myśl art. 101 ust. 1 u.s.g. o ich legitymacji do zaskarżenia przedmiotowej uchwały w oznaczonej części – jednocześnie wiąże się z nadużyciem przysługującego Gminie władztwa planistycznego, bądź naruszeniem przepisów prawa normujących zasady i tryb sporządzania planu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W ocenie sądu skarga zasługuje na uwzględnienie w części.

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę, zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej P.p.s.a, związany był oceną prawną dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku z dnia 2 grudnia 2015 r. sygn. akt II OSK 656/14.

Stosownie do treści artykułu 101 ustawy o samorządzie gminnym uprawnionym do wniesienia skargi na uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone kwestionowaną uchwałą.

Naczelny Sąd Administracyjny we wskazanym wyżej wyroku wyjaśnił, że w okolicznościach tej sprawy należało przyjąć, iż skarżący jako właściciele nieruchomości objętej planem miejscowym wykazali, że przyjęte w planie rozwiązania wprowadzają ograniczenie uniemożliwiające im zagospodarowanie nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem i w sposób odpowiadający zamierzeniom inwestycyjnym. Dalej NSA wskazał, że odrębnym zagadnieniem badanym w trakcie merytorycznego rozpoznania skargi jest to, czy stwierdzone naruszenie interesu prawnego skarżących znajduje oparcie w przepisach powszechnie obowiązujących. Obowiązek uwzględnienia skargi na uchwałę organów gminy powstaje bowiem wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Dlatego też zalecił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, by przy ponownym rozpoznaniu sprawy dokonał analizy faktycznej i prawnej która pozwoli na ocenę czy naruszenie interesu prawnego skarżących, jednocześnie wiąże się z nadużyciem przysługującego gminie władztwa planistycznego, bądź naruszeniem przepisów prawa normującego zasady i tryb sporządzania planu.

Jednocześnie NSA dokonał oceny prawnej innych istotnych sprawie kwestii, którą sąd rozpoznający ponownie sprawę w całości podziela. Z uwagi na to, że nieruchomość skarżących leży w granicach planu miejscowego [...] - część "[...]", a przylegająca do działek skarżących ulica [...] leży w granicach planu miejscowego [...] - część "[...]", skarżący zaś kwestionują ustalenia obu tych uchwał, NSA wskazał, że zasadna i konieczna jest analiza rozwiązań planistycznych we wzajemnym powiązaniu.

Istotne w sprawie jest również to, że NSA ocenił, iż w granicach władztwa planistycznego przewidzianego w art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (zwanej dalej "ustawą" lub "ustawą o p.z.p" mieszczą się rozwiązania obu planów zakresie obsługi komunikacyjnej. Ustalenie w planie miejscowym możliwości dojazdu do działek skarżących innymi ulicami urządzonymi niż ulica[...], wiąże się bowiem z przewidzianą w planie inną możliwością obsługi komunikacyjnej tych terenów poprzez realizację ulic odbarczających. Przeznaczenie w planie ulicy [...] jako terenu pod realizację ciągu pieszo - rowerowego znajduje zdaniem NSA uzasadnienie w przyjętej przez organ gminy koncepcji zagospodarowania całego obszaru objętego przedmiotowymi planami miejscowymi, przy uwzględnieniu przedstawionych przez Radę uwarunkowań historycznych, przyrodniczych oraz zasad wynikających z ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju (art. 1 ust. 1 ustawy o p.z.p w zw. z art. 2 pkt 1 tej ustawy i art. 3 pkt 50 ustawy Prawo ochrony środowiska).

Z tych samych względów w ocenie sądu ponownie rozpoznającego sprawę znajduje uzasadnienie w przyjętej przez organ gminy koncepcji zagospodarowania obszaru objętego przedmiotowymi planami, wyłączenie sytuowania nowej infrastruktury technicznej na terenie ulicy [...] przeznaczonej pod realizację ciągu pieszo - rowerowego.

W sytuacji, gdy rozwiązania planu właściwego dla ulicy [...] przewidują możliwość sytuowania urządzeń infrastruktury technicznej w pasie ulic i ciągów pieszo jezdnych, jak też dróg pieszo rowerowych (§ 4 pkt 3 i 4), a realizacja dróg odbarczających umożliwi nie tylko obsługę komunikacyjną, ale też lokalizację infrastruktury technicznej, zaś faktyczne dotychczasowe wykorzystanie pasa ulicy [...] do tych celów ograniczone było do minimum (tylko sieć energetyczna i telekomunikacyjna), to rozwiązanie to jest zrozumiałe i uzasadnione (zwłaszcza względami ochrony zabytku przyrodniczego).

Istota sporu w przedmiotowej sprawie polega na tym że skarżący zarzucają sprzeczność pomiędzy przyjętym w uchwale przeznaczeniem nieruchomości stanowiącej ich własność na cele inwestycyjne, z ustaleniem przyjętym w § 13 pkt 3 uchwały nr [...] treści: "realizacja zabudowy możliwa jest wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ulica [...] (35 KP-R), o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" w powiązaniu z ustaleniem przyjętym w § 5 ust. 4 pkt 3 uchwały nr [...] z dnia [...] lutego 2009r o treści: "zakaz realizacji urządzeń infrastruktury technicznej na terenie przeznaczonym dla terenu ciągu pieszo - rowerowego (obecnie ulicy [...])."

Sprzeczność ta zdaniem skarżących polega na wykluczeniu na czas nieograniczony dojazdu dla nowych inwestycji ulicą [...] oraz na wykluczeniu umieszczania na jej terenie nowych urządzeń infrastruktury technicznej służących zabudowie na nieruchomościach sąsiadujących z planowanym ciągiem pieszo-rowerowym.

Tym samym skarżący nie kwestionują zasadności i prawidłowości tych ustaleń planów na przyszłość (po realizacji nowego przeznaczenia dotychczasowej ulicy [...]), a tylko niezasadne ograniczenie prawa własności polegające na wykluczeniu prawa zabudowy zgodnego z przeznaczeniem ich nieruchomości w planie, do czasu powstania planowanych dróg odbarczających i faktycznej zmiany przeznaczenia terenu ulicy[...].

W ocenie sądu ustalenia zawarte w § 13 pkt 3 uchwały, w zakresie w jakim dotyczą rozwiązań planistycznych mających obowiązywać w przyszłości, jak wskazano wyżej mieszczą się w granicach władztwa planistycznego i są prawidłowe. W sytuacji bowiem, gdy powstaną drogi odbarczające, które zapewnią komunikację terenu, ale też umożliwią lokalizację nowych urządzeń infrastruktury technicznej, taka koncepcja zagospodarowania terenu z pewnością nie ograniczy w sposób nieuzasadniony prawa własności i uprawnienia do zagospodarowania własnej nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem planu. Z tych względów brak jest podstaw do stwierdzenia, że tak sformułowane ustalenia na przyszłość, naruszają art. 15 ust. 2 pkt 9 i 10 ustawy o p.z.p, mimo że z pewnością naruszają interes właścicieli nieruchomości usytuowanych przy ulicy [...] przez wyłączenie dostępu do tej drogi, jako drogi publicznej niezbędnej do realizacji zamierzeń inwestycyjnych.

Zdaniem sądu jednak, ustalenie związane z realizacją zabudowy w § 13 pkt 3 uchwały, w części obejmującej wymóg posiadania przez nieruchomość możliwości dojazdu innymi ulicami niż ulica [...], stanowi aktualnie ograniczenie prawa własności wykraczające poza granice władztwa planistycznego gminy, jako sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa. Tak sformułowane ustalenie wyklucza bowiem w sposób kategoryczny, niepozwalający na żadną swobodę w zakresie korzystnej interpretacji dla właściciela nieruchomości usytuowanej przy ulicy[...], dostęp do tej drogi jako drogi publicznej, mimo że jej przeznaczenie nie zostało jeszcze faktycznie zmienione. Ten zaś warunek, a więc warunek dostępu do drogi publicznej musi być spełniony, by nieruchomość położona w terenie przeznaczonym pod inwestycje mogła stanowić nieruchomość dla celów budowlanych (zarówno według ustawy prawo budowlane, jak też innych ustaleń uchwały § 2 pkt 6 ). Skoro § 13 pkt 3 uchwały dotyczy warunków realizacji zabudowy to użyte w nim pojęcie "możliwości dojazdu innymi ulicami niż [...]" towarzyszące drugiemu warunkowi, związanemu z wyposażeniem terenu w infrastrukturę techniczną, należy rozumieć właśnie jako warunek posiadania dostępu do drogi publicznej, którego nie może stanowić ulica [...]. Należy zauważyć, że dodatkowy warunek "o ile inne ustalenia planu nie stanowią inaczej" niewątpliwie dotyczy ustaleń tej uchwały, w której ta jednostka redakcyjna się znajduje. Inne ustalenia tej uchwały nie modyfikują jednak tego ograniczenia, mającego negatywne konsekwencje dla realizacji prawa zabudowy, chociażby przez określenie przedziału czasowego, w którym ograniczenie to nie obowiązuje.

Analiza ustaleń uchwały gminy nr z dnia [...]lutego 2009r., a zwłaszcza § 5 tej uchwały również nie pozwala na ocenę, że kwestionowane ustalenie nie wyklucza dostępu do ulicy [...], która w przyszłości ma przestać pełnić rolę drogi publicznej, a już obecnie ma przestać ją pełnić w odniesieniu do nieruchomości skarżących. Co prawda w § 5 ust. 4 pkt 1 uchwały przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] - część "[...]" zawarto ustalenie o treści "po realizacji ulic odbarczających, umożliwiających obsługę komunikacyjną terenów - zakaz wjazdu dla pojazdów samochodowych i motocykli, z wyłączeniem pojazdów zaopatrzenia usług dostępnych jedynie od ulicy [...].".

W ocenie sądu postanowienie to, choć stanowi realizację zasady wyrażonej w art. 35 ustawy o p.z.p, poprzez wprowadzenie zakazu wykorzystania ulicy [...] zgodnie z jej dotychczasowym przeznaczeniem, jako drogi publicznej służącej do ruchu pojazdów samochodowych i motocykli, dopiero po faktycznej zmianie przeznaczenia z dotychczasowego na planowane, to jednak nie modyfikuje omawianego wyżej ustalenia § 13 pkt 3 uchwały z 2007r. Tak naprawdę określa bowiem możliwość dotychczasowego korzystania z tej drogi wyłącznie do ruchu pojazdów. Nie ma więc wątpliwości, że każdy w tym zakresie może z tej drogi korzystać do czasu, aż zostanie przekształcona w ciąg pieszo - rowerowy. Postanowienie to nie zmienia postanowienia uchwały kwestionowanej skargą, wykluczającego formalną funkcję ulicy [...] jako zapewniającej dostęp do drogi publicznej dla celów inwestycyjnych.

Do czasu więc powstania ulic odbarczających zgodnie z ustaleniami obu uchwał, możliwy jest ruch pojazdów ulicą [...], wykluczona zaś jest jej formalna rola jako drogi publicznej zapewniającej nieruchomościom przy niej położonym dostęp do drogi publicznej dla celów inwestycyjnych. Oznacza to, że wyłączenie dotychczasowego sposobu korzystania z tej drogi zgodnie z przeznaczeniem, w szerokim znaczeniu, zostało wprowadzone wbrew zasadzie określonej w art. 35 ustawy, a zatem sprzecznie z obowiązującymi przepisami.

Stosownie do treści art. 35 w/w ustawy tereny których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania.

Skoro w uchwale z [...] lutego 2009 r. zmieniono przeznaczenie ulicy[...] z drogi na ciąg pieszo - rowerowy, a uchwała nie przewidziała innego sposobu tymczasowego zagospodarowania tego terenu oznacza to, że dopuszczalne jest jej wykorzystanie w sposób dotychczasowy. W uchwale, w której zmienia się przeznaczenie terenu dopuszczalne są więc tylko takie ustalenia, które realizują tą zasadę, a więc ustalają tymczasowy sposób zagospodarowania, albo też doprecyzowują warunki korzystania z dotychczasowego przeznaczenia. W sytuacji gdy uchwała nie zawiera w ogóle ustaleń w tym zakresie, i tak zastosowanie znajduje zasada wyrażona w art. 35 ustawy jako przepisie prawa powszechnie obowiązującego. Jednak uchwała nie może zawierać postanowień wykluczających zastosowanie tej zasady, a więc sprzecznych z art. 35 ustawy, a taki charakter ma ustalenie zawarte w § 13 pkt 3 uchwały, w części od słów "oraz posiadających możliwość dojazdu innymi ulicami urządzonymi niż ulica [...] (35 KP-R)".

Z tych względów skarga zasługiwała na uwzględnienie w tej części. Naruszenie art. 35 ustawy o p.z.p. wiąże się z naruszeniem art. 3 ust. 1, art. 6 w/w ustawy, a także art. 140 K.c i art. 64 Konstytucji.

W odniesieniu do pozostałego zakresu § 13 pkt 3 uchwały w ocenie sądu skarga nie jest zasadna. Ustalenie umożliwiające realizację zabudowy wyłącznie na terenach wyposażonych we wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej ma w istocie charakter neutralny, a więc nie wyłącza możliwości zabudowy nieruchomości skarżących. Obowiązuje w sposób usprawiedliwiony zarówno przed zmianą przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenu ulicy [...], jak też po zmianie tego przeznaczenia. Postanowienie to wiąże się z wymogami jakie spełniać musi nieruchomość dla celów budowlanych. Oczywistą więc konsekwencją jest ustalenie planu dopuszczające realizację zabudowy tylko na terenie wyposażonym w infrastrukturę.

W ocenie sądu nie wyklucza jednak możliwości zabudowy okoliczność, że w chwili wejścia w życie uchwały infrastruktura techniczna nie jest jeszcze usytuowana w planowanym pod zabudowę inwestycyjną terenie w sposób docelowy, a więc taki który będzie możliwy po wybudowaniu dróg odbarczających. Wybudowanie tych dróg z kolei umożliwi stopniowe doprowadzenie infrastruktury do dalszych obszarów terenu przeznaczonego pod zabudowę.

W tym przypadku przy wykładni kwestionowanego zakresu postanowienia planistycznego należy uwzględniać również inne ustalenia tej uchwały, a także kwestionowany przez skarżących § 5 ust. 4 pkt 3 uchwały z dnia [...] lutego 2009r. Ustalenia przedmiotowej uchwały z dnia [...] grudnia 2007r. w zakresie dotyczącym infrastruktury technicznej w którą wyposażona musi być działka budowlana (& 2 pkt 6) zawarte są w § 16 uchwały. Zgodnie z tymi postanowieniami zaopatrzenie w wodę i energię elektryczną możliwe jest wyłącznie z sieci lub systemów miejskich, a w zakresie odprowadzania ścieków sanitarnych, zaopatrzenia w ciepło i gaz możliwe jest korzystanie z urządzeń lub źródeł indywidualnych. Z kolei przewidziany w § 5 ust. 4 pkt 3 uchwały z dnia [...] lutego 2009r. [...]) zakaz realizacji urządzeń infrastruktury technicznej na terenie przeznaczonym dla terenu ciągu - pieszo rowerowego (obecnie ulicy [...] ) ograniczony jest niewątpliwie do realizacji nowych urządzeń infrastruktury (w znaczeniu budowy sieci lub systemu urządzeń). Postanowienie to nie wprowadziło zakazu podłączenia nieruchomości do istniejących urządzeń infrastruktury technicznej. Co istotne w § 2 pkt 13 obu uchwał znajduje się definicja urządzeń infrastruktury technicznej przez które należy rozumieć zlokalizowane pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewody lub urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne, jednak z wyłączeniem przyłączy do budynków. Nie może być więc wątpliwości, że wykonanie przyłącza do budynku w celu doposażenia nieruchomości w infrastrukturę techniczną nie jest objęte przedmiotowych zakazem. Stan faktyczny dotyczący wyposażenia terenu, w którym znajduje się nieruchomość skarżących w infrastrukturę techniczną wskazuje, że mimo dotychczasowego przeznaczenia terenu ulicy[...] jako drogi publicznej, była ona wykorzystywana w minimalnym zakresie do sytuowania urządzeń infrastruktury (tylko sieć energetyczna i telekomunikacyjna). Ogólny plan zagospodarowania dla miasta [...] nie przewidywał usytuowania infrastruktury technicznej w ulicy [...]. Teren, w którym usytuowana jest nieruchomość skarżących został wyposażony w pozostałe elementy infrastruktury, a więc kanalizację, wodę i gaz poprzez doprowadzenie tych instalacji do obecnej działki nr [...], planowanej jako ciąg pieszo - jezdny 42 KPJ. Nie jest to oczywiście rozwiązanie docelowe i ulegnie zmianie po wybudowaniu dróg odbarczających.

Zdaniem sądu kwestionowane przez skarżących ustalenie planistyczne nie wyklucza możliwości zabudowy z uwagi na wprowadzony w § 5 ust. 4 pkt 3 uchwały z dnia [...] lutego 2009r. zakaz budowy infrastruktury technicznej w dotychczasowej ulicy [...]. Nie jest również niezgodne z zasadą wyrażoną w art. 35 ustawy, gdyż dotychczasowe przeznaczenie ulicy [...] nie wiązało się z przebiegiem innej, niż istniejąca obecnie infrastruktury w postaci sieci energetycznej i telekomunikacyjnej. Postanowienie § 5 ust. 4 pkt 3 uchwały z dnia 26 lutego 2009r., obowiązujące od uchwalenia planu, a nie od momentu wybudowania ulic odbarczających nie zmienia więc faktycznej, dotychczasowej roli tej ulicy do celów lokalizacji infrastruktury, gdyż w istocie takiej roli nie pełniła m.in. ze względu na strefę ochrony zabytków przyrody.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 147 i art. 151 P.p.s.a orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.