drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1885/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-02-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1885/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2012-02-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-09-22
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Dorota Wdowiak
Jolanta Królikowska-Przewłoka /przewodniczący sprawozdawca/
Pamela Kuraś-Dębecka
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 1542/12 - Wyrok NSA z 2014-01-08
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 132 ust. 2 pkt 2.
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2012 r. sprawy ze skargi K. Sp. j. z siedzibą w L. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego za znak towarowy [...] oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy RP działający w trybie postępowania spornego unieważnił prawo ochronne udzielone na znak towarowy TEFLEX Q nr [...] na rzecz K. sp. j. z siedzibą w L. (skarżącej w niniejszej sprawie), dla wszystkich towarów z klasy 09 oraz usług optycznych ujętych w kl. 44, a w pozostałej części sprzeciw E. GmbH (uczestnika postępowania) oddalił.

Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r. Urząd Patentowy RP udzielił na rzecz K. sp.j. w L. prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny TEFLEX Q zgłoszony w dniu [...] kwietnia 2007 r. i przeznaczony do oznaczania towarów kl. 09, 44 wg. klasyfikacji nicejskiej.

W dniu [...] sierpnia 2009 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął sprzeciw spółki E. GmbH wobec ww. decyzji.

Jako podstawę prawną sprzeciwu wskazano art. 246 w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1, art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 132 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy Prawo Własności Przemysłowej. Wnoszący sprzeciw podniósł, iż znak towarowy TEFLEX Q jest podobny do wspólnotowego znaku towarowego "t-flex" o numerze [...] zarejestrowanego przez spółkę E. z wcześniejszym pierwszeństwem dla podobnych towarów. Wskazał, iż sporny znak został zgłoszony do rejestracji w złej wierze, a jego rejestracja i używanie prowadzi do naruszenia dóbr majątkowych wnioskodawcy oraz stanowi bezpodstawne wykorzystanie renomy oznaczenia t-flex.

Jego zdaniem o złej wierze strony świadczy fakt, iż uprawniony dokonał rejestracji znaku łudząco przypominającego znak t-flex dla tej samej, wąskiej klasy produktów. Takie zachowanie świadczy o zamiarze wykorzystania znajomości produktów t-flex. Znak t-flex jest oznaczeniem fantazyjnym i niezwykle mało prawdopodobne jest, aby wystąpienie o rejestrację oznaczenia o takim stopniu podobieństwa było jedynie dziełem przypadku.

Sprzeciwiający we wniosku wskazał na swoją działalność którą prowadzi w ponad 80 krajach świata, w tym w Polsce. Zaznaczył, iż od początku przedmiotem jego działalności była produkcja i sprzedaż okularów oraz urządzeń optycznych. Podniósł, iż jednym z najważniejszych jego produktów są okulary produkowane w technologii TITANflex. Linia produktów opatrzona znakiem t-flex jest częścią szerszej gamy produktów TITANflex. Wskazał, iż ocena profilu działalności uprawnionego prowadzi do wniosku, iż jest to podmiot w stosunku do niego konkurencyjny. Jego zdaniem rejestracja i stosowanie znaku towarowego TEFLEX Q narusza prawa ochronne na wspólnotowy znak towarowy t-flex oraz narusza jego dobra majątkowe. Zaznaczył, iż funkcjonowanie tak zbliżonych znaków może spowodować negatywne konsekwencje dla klientów, wprowadzając ich w błąd.

Zdaniem sprzeciwiającego naruszenie renomy znaku t-flex polega na rozwodnieniu wskazanego znaku, jest również sprzeczne z dobrymi obyczajami. Odnośnie podobieństwa towarów z klasy 44 znaku spornego i towarów z klasy 09 znaku przeciwstawionego sprzeciwiający wyjaśnił, iż w jego ocenie usługi z klasy 44 są komplementarne względem towarów z klasy 9 znaku przeciwstawionego.

Uprawniony z prawa do znaku towarowego o numerze [...] uznał sprzeciw za bezzasadny. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w sprzeciwie wyjaśnił, iż zarzut zgłoszenia do rejestracji znaku TEFLEX Q w złej wierze jest zupełnie bezpodstawny i nie poparty jakimikolwiek faktami. To samo dotyczy rzekomego naruszenia dóbr materialnych wnoszącego sprzeciw. Podniósł, iż powoływanie się przez wnoszącego sprzeciw na markę renomowaną jaką ma być produkt/znak t-flex nie jest poparte żadnymi faktami. Dodał, iż poziom inwestycji i działania sprzeciwiającego na rynku polskim oscyluje w okolicach zera. Dodatkowo wnioskodawca nie przedstawił żadnych dowodów na obecność produktów opatrzonych znakiem t-flex na polskim rynku. Zaznaczył, iż wnioskodawca za pomocą naprzemiennego opisywania znaków "t-flex" i TITANflex próbuje zatrzeć różnice pomiędzy nimi i stworzyć złudzenie, iż pierwszy znak jest równie rozpoznawalny jak drugi. Następnie wyjaśnił, iż po raz pierwszy spotkał się ze znakiem wnioskodawcy podczas lektury sprzeciwu, a jakiekolwiek podobieństwo pomiędzy znakami nie jest zamierzone. W dalszej części wykazał na różnicę koncepcyjną między porównywalnymi znakami, podkreślając iż znakiem t-flex opatrzone są jedynie oprawy do okularów, a znakiem TEFLEX Q wyłącznie szkła optyczne. Jego zdaniem w takiej sytuacji ryzyko wprowadzenia w błąd odbiorców z jednej strony profesjonalnych a z drugiej strony końcowych de facto nie istnieje. Odnosząc się do podobieństwa oznaczeń stwierdził, iż podobieństwa fonetyczne, konceptualne czy znaczeniowe spornych znaków nie występują.

Natomiast niewielkie podobieństwo wizualne, jest niewystarczające do zmiany status quo znaku TEFLEX Q.

Co do zarzutu złej wiary uprawniony wyjaśnił, iż w momencie zgłaszania znaku korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika a więc zachował należytą staranność. W momencie rejestracji jego znaku w bazie danych UPRP nie było znaków identycznych do TEFLEX Q ani znaków podobnych wskazując na stan zupełnie przeciwny okolicznościom rejestracji znaku wnoszącego sprzeciw który został zarejestrowany pomimo wcześniejszych rejestracji zawierających frazę t-flex. Jego zdaniem znak t-flex nie posiada zdolności odróżniającej, przy kilkudziesięciu tysiącach produktów o tej nazwie w skali światowej.

Decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] Urząd Patentowy RP działający w trybie postępowania spornego na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 1, art. 131 ust. 2 pkt 1, art. 132 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) unieważnił prawo ochronne na znak towarowy TEFLEX Q o numerze [...] dla wszystkich towarów z klasy 09 oraz usług optycznych ujętych w kl. 44 (pkt 1), a w pozostałej części sprzeciw oddalił (pkt 2).

Dokonując oceny podobieństwa na podstawie art. 132 ust. 2 pkt 2 u.p.w.p. Urząd Patentowy RP w pierwszej kolejności poddał ocenie podobieństwo samych towarów i w tym zakresie stwierdził, co następuje:

Znak towarowy TEFLEX Q [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów i usług: aparatura i instrumenty optyczne, oprawki do okularów, okulary przeciwsłoneczne, okulary, artykuły do wyrobu okularów, etui do okularów, łańcuszki do okularów, okulary ochronne do uprawiania sportu, soczewki optyczne, szkła optyczne, wyroby optyczne (kl. 9); prowadzenie usług w zakresie: usług optycznych, pomocy medycznej, klinik medycznych (kl. 44).

Natomiast znak towarowy t-flex [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: okulary, oprawki do okularów (kl. 09).

Z zestawienia zakresów ochrony kolizyjnych znaków towarowych wynika, iż oba te znaki są przeznaczone do oznaczania towarów w klasie 9. W ocenie Kolegium towary zawarte w przedmiotowej klasie są częściowo identyczne (w zakresie okularów i oprawek do okularów) a częściowo podobne. Wszystkie towary mają takie samo przeznaczenie, są zastosowanie w tej samej branży optycznej, w zakresie części towarów zachodzi również komplementarność. Nieobrobione szkła optyczne wskazywane przez uprawnionego są towarami komplementarnymi (uzupełniającymi), jednorodzajowymi w stosunku do oprawek do okularów i okularów. Dodatkowo zachodzi również podobieństwo między usługami optycznymi z kl. 44 a przeciwstawionymi im okularami i oprawkami do okularów, bowiem usługi optyczne wiążą się z przygotowaniem odpowiednich okularów i sprzedażą okularów czy oprawek do okularów. Natomiast nie zachodzi podobieństwo między okularami i oprawkami do okularów a prowadzeniem usług z zakresu pomocy medycznej, klinik medycznych, które to usługi mają zupełnie inny charakter i cel. Zdaniem Urzędu podmioty świadczące pomoc medyczną, w tym kliniki medyczne, nie oferują do sprzedaży okularów, czy tym bardziej oprawek. Jest to zupełnie inna branża, w której działają osoby uprawnione do świadczenia pomocy lekarskiej, w szczególności lekarze.

Oznaczenia powinny być, zdaniem Urzędu, zgodnie z orzecznictwem, oceniane jako całość, gdyż sama powtarzalność wyodrębnionych elementów lub zbieżność członów oznaczeń nie musi determinować stworzenia ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd. Dlatego mając na uwadze całościową ocenę znaku towarowego należy, zdaniem Urzędu, zwrócić uwagę na proporcje w sile odróżniającej poszczególnych elementów, a także ich oryginalność i sposób ich postrzegania, miejsce w znaku i kontekst w jakim poszczególne elementy zostały użyte. Dokonanie oceny porównawczej powinno się odbywać na różnych płaszczyznach postrzegania, mając na uwadze jednocześnie ogólne wrażenie jakie znaki wywierają na odbiorcy.

Zakres oceny podobieństwa porównywanych znaków towarowych wyznacza przy tym ich zarejestrowaną postać.

Znak sporny TEFLEX Q oraz znak przeciwstawiony t-flex są znakami, w których dominującymi elementami, są elementy słowne. Grafika obu znaków jest znikoma i nie ma żadnego wpływu na ich postrzeganie a tym bardziej na ich odróżnienie. W ocenie Urzędu zachodzi podobieństwo w zakresie porównywanych znaków - przesądza o tym warstwa fonetyczna. Znak sporny składa się w tej płaszczyźnie z dwóch elementów słowa teflex i litery Q. Dominujący charakter w tym znaku ma znajdujące się na pierwszym miejscu fantazyjne słowo teflex. Znak przeciwstawiony przez część potencjalnych odbiorców będzie wymawiany jako tiflex, a przez część jako teflex. Wystarczy, że część potencjalnych nabywców przeczyta przeciwstawiony znak jako teflex, żeby przyjąć jego identyczność względem dominującego elementu w znaku spornym oraz podobieństwo w zakresie znaków ocenianych jako całość.

Wizualna ocena podobieństwa znaków dotyczy samych wyrazów zapisanych w określony sposób. Wyrazy te należy zatem, jak stwierdził Urząd, uznać za wyraźne, dobrze widoczne i nie ulegające w odbiorze zniekształceniom, które mogłyby pojawić się w związku z nachodzącymi na wyrazy elementami graficznymi. Wizualnie znaki te będą postrzegane zgodnie z zapisem, a więc z uwzględnieniem wszystkich podobieństw i różnic wynikających z zastosowania określonych liter, znaków tworzących wyrazy TEFLEX Q i t-flex. Porównywane znaki różnią się w zakresie jednego elementu występującego po pierwszej literze, a mianowicie w znaku spornym występuje litera e natomiast w znaku przeciwstawionym jest myślnik dodatkowo w spornym znaku występuje litera Q. Wskazane różnice nie niweczą, zdaniem Urzędu, podobieństwa stwierdzonego w warstwie fonetycznej. Różnice te są zbyt małe, by wyeliminować ryzyko pomylenia towarów nawet jeśli nabywcą tych towarów jest osoba odpowiednio uważna i dobrze poinformowana. Dla konsumenta podstawowe znaczenie mają zbieżne elementy oznaczeń, co jest usprawiedliwione z psychologicznego punktu widzenia, gdyż nabywca z reguły zapamiętuje jedynie ogólny zarys oznaczenia, którego poszukuje. Powyższe ma istotne znaczenie w sytuacji, gdy przeciętny odbiorca nie ma możliwości porównania oznaczeń podczas dokonywania zakupów (co często ma miejsce). Przeciwstawione znaki nie mogą natomiast być porównywane na płaszczyźnie znaczeniowej (koncepcyjnej), gdyż są oznaczeniami fantazyjnymi.

Analizowanie przeciwstawionych w niniejsze sprawie oznaczeń według ich cech wspólnych dowodzi zatem, że cechy te mogą prowadzić do pomylenia znaków, gdyż oznaczenia postrzegane jako całość wywołują wrażenia wspomnianego podobieństwa i kreują ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd w zakresie, w jakim stwierdzono podobieństwo towarów i usług. Zważywszy, że oceny podobieństwa znaków towarowych dokonuje się z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy i w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego, jak również, że do stwierdzenia podobieństwa znaków nie jest konieczne rzeczywiste pomylenie znaków, lecz wystarczy tylko, że istnieje taka możliwość, można stwierdzić, że równoległe istnienie na rynku porównywalnych znaków towarowych mogłoby budzić niepotrzebne wątpliwości wśród potencjalnych odbiorców oraz skutkować konfliktem interesów firm.

Natomiast z uwagi na szczególny charakter pomocy medycznej i klinik medycznych nie ma ryzyka wprowadzenia w błąd potencjalnych odbiorców. Potencjalny odbiorca nie będzie bowiem kojarzył podmiotu świadczącego pomoc medyczną, w tym także działalność klinik medycznych z produkcją i oferowaniem okularów lub samych oprawek do okularów.

Urząd Patentowy nie podzielił natomiast stanowiska sprzeciwiającego o naruszeniu art. 132 ust. 2 pkt 3 u.p.w.p.

Zasadniczą cechą znaku renomowanego jest, zdaniem Urzędu, jego rozpoznawalność wśród potencjalnych odbiorców połączona z pozytywnym skojarzeniem zachęcającym do nabywania towarów nim oznaczonych ze względu na jego wysoką jakość i prestiż.

Renoma znaku ściśle powiązana jest z wyobrażeniem konsumentów o cechach oraz walorach towaru oznaczonego. Renomę znak nabywa wraz z upływem czasu często na skutek wysiłków uprawnionego przez dbałość o poziom towarów oraz utrwalanie znaku na rynku. Znakiem renomowanym staje się znak, który ma dużą zdolność przyciągania konsumentów. Nabywcy towarów oznaczonych takim znakiem dokonują swojego wyboru ze względu na bardzo pozytywne skojarzenia wywołane przez taki znak. Spostrzeganie znaku renomowanego wywołuje u konsumentów pozytywne emocje i powoduje, że jest on łatwo zauważalny nawet na nowych towarach wprowadzanych do obrotu gospodarczego. Renoma znaku jest swoistego rodzaju atrakcyjną wartością reklamową, ogółem pozytywnych wyobrażeń konsumentów o oznaczonych nim produktach.

Na terytorium Polski, aby można było uznać znak za znak renomowany należy wykazać spełnienie kilku z poniżej wskazanych punktów:

a) udział w rynku,

b) terytorialny i czasowy zasięg używania znaku,

c) długotrwałość i zasięg reklamy, wydatki poniesione na promocję,

d) znajomość marki u relewantnego odbiorcy,

e) wartość danego oznaczenia w ocenie niezależnych instytucji finansowych, nagrody, certyfikaty potwierdzające wysokie walory towarów opatrywanych znakiem towarowym.

Obowiązek wykazania renomy znaku towarowego, spoczywa na sprzeciwiającym. Jego twierdzenie, iż "dla uzyskania przez znak rozszerzonej ochrony właściwej znakom renomowanym nie jest zatem konieczne wykazanie, że znak cieszy się renomą na obszarze państwa członkowskiego, w którym jest on przeciwstawiony innym znakom" jest, zdaniem Urzędu, błędne.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (wyrok NSA II GSK 1111/08 z dnia 8 lipca 2009r., wyrok WSA VI SA/Wa 1885/09 z dnia 26 stycznia 2010r.) renoma znaku towarowego musi być zbadana i ustalona w kraju, w którym wystąpiono o jego ochronę. Konieczne jest więc wykazanie renomy w Polsce, w dacie zgłoszenia spornego znaku. Nie można twierdzić, iż o renomie w Polsce świadczy międzynarodowa renoma. Fakt posiadana renomy w Polsce musi być udowodniony, tymczasem sprzeciwiający nie wykazał nawet używania znaku w Polsce w tym okresie.

Urząd Patentowy RP nie podzielił również twierdzenia wnioskodawcy o naruszeniu art. 131 ust. 2 pkt 1 u.p.w.p. podnosząc, iż zgodnie z dotychczasową praktyką przyjmuje się, że "w złej wierze jest ten, kto powołując się na określone prawo lub stosunek prawny wie, że prawo to nie istnieje albo wprawdzie tego nie wie, ale jego braku wiedzy w tym przedmiocie nie można uznać w okolicznościach konkretnego przypadku, za usprawiedliwiony". Okoliczności te, w tym naganność postępowania uprawnionego, organ powinien ocenić w kontekście całokształtu ustalonego stanu faktycznego.

Zgodnie bowiem z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, sam fakt zgłoszenia oznaczenia podobnego do znaku, którym posługuje się inny podmiot nie jest działaniem w złej wierze.

Aby udowodnić złą wiarę zgłaszającemu znak należy wykazać, że oprócz posiadania przez niego wiedzy o istnieniu i używaniu innego znaku miały miejsce również inne okoliczności, takie jak nieuczciwość w stosunku do interesów innego przedsiębiorcy.

Spółka E. GmbH nie przedstawiła jednak, zdaniem Urzędu, wystarczających dowodów uzasadniających przyjęcie złej wiary po stronie uprawnionej z prawa ochronnego do spornego znaku. Powoływanie się na samo podobieństwo porównywalnych znaków to za mało żeby uznać złą wiarę, konieczne jest wykazanie dodatkowych okoliczności, których w przedmiotowej sprawie nie wykazano. Renoma znaku "t-flex" na którą powołuje się wnioskodawca nie została również udowodniona.

Urząd Patentowy za niezasadny uznał również zarzut udzielenia prawa ochronnego na sporny znak towarowy z naruszeniem art. 131 ust. 1 pkt 1 u.p.w.p. Zgodnie z treścią tego przepisu, wyłączone są z ochrony te znaki towarowe, których używanie stanowiłoby akt naruszenia praw osobistych lub majątkowych osoby trzeciej. Przy stwierdzeniu naruszenia dobra osobistego istotne znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony praw osobistych ile to, jaką reakcję w społeczeństwie wywołało to naruszenie. W sprzeciwie zarzut naruszenia dóbr majątkowych wnioskodawcy oparty jest na twierdzeniu o bezpodstawnym wykorzystaniu renomy znaku t-flex. Ponadto sprzeciwiający zaznaczył, iż stwierdzone podobieństwo znaków może wywierać negatywne skutki w zakresie jego interesów majątkowych. Za bezzasadne Urząd Patentowy uznał te zarzuty. Renoma znaku t-flex nie została wykazana i nie wykazano, że w dacie zgłoszenia spornego znaku spółka E. GmbH działała na polskim rynku. Samo stwierdzenie, iż posiada ona swoją spółkę córkę jest niewystarczające.

Dodatkowo Urząd zwrócił uwagę, iż zgodnie z wykładnią w/w przepisu przyjętą za prawidłową przez Wojewódzki Sąd Administracyjny (wyrok sygn. VISA/Wa 1033/09) przepis ten zapobiega niezgodnemu z prawem wykorzystaniu cudzych dóbr osobistych i majątkowych takich jak m. in. prawo do nazwiska, wizerunku, pseudonimu artystycznego, czci, a także osobistych praw autorskich, praw na innych dobrach niematerialnych, zwłaszcza do firmy przedsiębiorstw w rozumieniu art. 42 kc lub nazw osób prawnych, w charakterze znaku towarowego. Przepis ten nie wyłącza natomiast z ochrony tych znaków towarowych, na które prawo ochronne zostało udzielone z naruszeniem cudzego prawa do znaku towarowego legitymującego się wcześniejszym pierwszeństwem, na co powołuje się wnosząca sprzeciw. W takiej sytuacji mają zastosowanie inne przepisy ustawy o znakach towarowych, których celem jest objęcie ochroną znaków towarowych legitymujących się wcześniejszym pierwszeństwem, tj. w szczególności art. 132 ust. 2 u.p.w.p.

W skardze na powyższą decyzję w części orzekającej o unieważnieniu ww. prawa ochronnego dla towarów z kl. 09 i usług optycznych z kl. 44 skarżąca zarzuciła naruszenie:

- art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp poprzez:

- dokonanie oceny podobieństwa znaków towarowych i opatrzonych nimi towarów niezgodnie z właściwym prawem krajowym i wspólnotowym oraz orzecznictwem ETS i sądów krajowych wobec zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa państw członkowskich i niespełnieniem łącznym wszystkich przesłanek art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp;

- art. 2558 ust. 1 pkt 7 pwp poprzez nie zawarcie w Decyzji rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania,

- art. 2558 ust. 2 pwp poprzez sporządzenie pisemnego uzasadnienia do Decyzji w terminie wielokrotnie przekraczającym ustawowy termin 30 dni na dokonania tej czynności,

- art. 156 § 1 pkt 2 kpa poprzez:

- niezgodność z właściwym prawem krajowym i wspólnotowym oraz orzecznictwem ETS i sądów krajowych;

- udzielanie ochrony znakowi towarowemu "t-flex" w 44 klasie nicejskiej, w której nie został on zarejestrowany;

- naruszenie art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp,

- art. 6, 7, 8, 11 kpa poprzez:

- sporządzenie skrajnie niespójnego, nielogicznego i wewnętrznie sprzecznego pisemnego uzasadnienia do Decyzji;

- niewyjaśnienie wydania Decyzji z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz art. 2558 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pwp, a także art. 6, art. 7, art. 8, art. 11 oraz art. 156 § 1 pkt 2 kpa i art. 2 i 7 Konstytucji RP,

- art. 7 Konstytucji RP poprzez wydanie Decyzji z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz art. 2558 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pwp, a także art. 6, art. 7, art. 8, art. 11 oraz art. 156 § 1 pkt 2 kpa i art. 2,

- art. 2 Konstytucji RP poprzez wydanie Decyzji z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz art. 2558 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pwp, a także art. 6, art. 7, art. 8, art. 11 oraz art. 156 § 1 pkt 2 kpa i art. 2 i 7 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym, stosownie do § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

Badając skargę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja nie nosi bowiem znamion wadliwości w rozumieniu art. 145 § 1 ppsa.

Skarga obejmuje rozstrzygnięcie zawarte w pkt 1 decyzji z dnia [...] marca 2011 r. o unieważnieniu ww. prawa ochronnego dla wszystkich towarów z klasy 09 oraz usług optycznych ujętych w kl. 44.

Z uzasadnienia zaskarżonej w tej części decyzji wynika, iż podstawę materialnoprawną powyższego rozstrzygnięcia stanowił art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy pwp, który to przepis został wskazany przez wnioskodawcę (uczestnika) w sprzeciwie.

Urząd Patentowy uznał bowiem, iż z uwagi na podobieństwo towarów do których oznaczenia sporny znak i znak "t-flex" nr [...], wskazany przez wnioskodawcę na uzasadnienie zarzutu opartego na powołanym przepisie, są przeznaczone oraz na podobieństwo znaków zachodzą przesłanki do unieważnienia prawa ochronnego (we wskazanej części), o których w powołanym przepisie mowa.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji w tym zakresie jest jednoznaczne co do każdej z przesłanek wskazanych w art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp i wbrew przekonaniu skarżącej podnoszącej zarzuty o charakterze procesowym w zw. z wadliwym w jej ocenie uzasadnieniem nie ma podstaw do przyjęcia, by Urząd Patentowy przedstawiając swoją ocenę zaistniałego w powyższym zakresie stanu rzeczy uchybił wymogom procedury, którą jest związany i naruszył wskazane w skardze przepisy kpa. Z akt sprawy i zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem, iż Urząd Patentowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i dokonał w sposób trafny prawnej oceny podnoszonych zarzutów dając temu wyraz w sposób odpowiadający wymogom art. 107 § 3 kpa, którym uzasadnienie decyzji wydanej w postępowaniu spornym winno, zgodnie z art. 256 ust. 1 pwp odpowiadać tyle, że ze stanowiskiem Urzędu i jego oceną w powyższym zakresie skarżąca się nie zgadza. Ta jednak okoliczność nie może stanowić o zasadności twierdzeń strony co do wadliwości decyzji w powyższym zakresie.

Stosownie do art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym.

Urząd Patentowy odnosząc się do zarzutu udzielenia ochrony z naruszeniem powołanego przepisu winien zatem dokonać oceny z punktu widzenia wskazanych w przepisie przesłanek tj. pod względem podobieństwa towarów, do których ww. znaki są przeznaczone, podobieństwa oznaczeń i ryzyka kolizji w rozumieniu cyt. przepisu i takiej oceny Urząd Patentowy dokonał.

Dokonując oceny podobieństwa towarów Urząd Patentowy uwzględnił zakresy ochrony obu znaków. Z zestawienia ich wynika, że znaki są przeznaczone do oznaczania towarów w kl. 9 i w zakresie okularów i oprawek do okularów są identyczne, a w części pozostałej podobne. Urząd Patentowy prawidłowo stwierdził, że wszystkie towary mają takie samo przeznaczenie i zastosowanie w tej samej branży optycznej, a w części towarów zachodzi komplementarność. Co do nieobrobionych szkieł Urząd stwierdził, że są one jednorodzajowe w stosunku do oprawek do okularów i okularów i jako takie należy uznać je za komplementarne. Zachodzi również podobieństwo między usługami optycznymi, a okularami i oprawkami do okularów objętymi przeciwstawionym znakiem. Nie ma bowiem wątpliwości co do tego, iż usługi optyczne wiążą się z przygotowaniem okularów i oprawek do okularów i ich sprzedażą. Skoro zatem podobieństwo w powyższym zakresie zachodzi skutkiem tego stanu rzeczy jest unieważnienie prawa ochronnego w części dot. powyższych usług (kl. 44) mimo, iż przeciwstawiony znak tych usług nie obejmuje. Wiązanie przez skarżącą wadliwości rozstrzygnięcia w tej części z faktem, iż przeciwstawiony znak nie jest przeznaczony do oznaczania tego rodzaju usług jest w sposób oczywisty nieuzasadnione.

Podkreślić przy tym należy, iż znak przeciwstawiony jest przeznaczony do szkieł optycznych w ogólności. Podnoszona przez stronę kwestia, że w praktyce znak TEFLEX Q jest używany do nieobrobionych szkieł optycznych i wiązanie z tą praktyką zarzutu co do wadliwości oceny podobieństwa towarów nie stanowi uzasadnienia dla uznania skargi za zasadną.

Ocenie w ramach art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp podlegają towary, do których zgodnie ze zgłoszeniem i decyzją znak jest przeznaczony, a nie sposób korzystania z prawa ochronnego.

Zakres oceny podobieństwa porównywanych znaków wyznacza również ich zarejestrowana postać, a nie postać używana przez uprawnionego w obrocie.

Urząd Patentowy szczegółowo odniósł się do zarejestrowanej postaci obu znaków, analizując podobieństwa i różnice uznając, iż dominujący charakter w spornym znaku ma słowo teflex znajdujące się na pierwszym miejscu i wystarczy, aby potencjalny nabywca przeczytał przeciwstawiony znak jako teflex (czego wobec treści znaku nie można wykluczyć), aby przyjąć jego identyczność z dominującym elementem w spornym znaku. Podzielić należy przy tym stanowisko Urzędu Patentowego, iż różnice w znakach nie niweczą podobieństwa w warstwie fonetycznej, która wraz z dokonaną wizualną oceną podobieństwa przesądza o podobieństwie znaków w rozumieniu powołanego przepisu. Taka ocena Urzędu uwzględnia przyjęty w orzecznictwie sądów krajowych i wspólnotowym sposób oceny podobieństwa znaków zgodnie, z którym ocena obejmuje oceną wizualną, fonetyczną i znaczeniową znaków postrzeganych jako całość i dokonywana jest z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy. Warunkiem przyjęcia, iż podobieństwo między znakami zachodzi nie jest jednak podobieństwo w każdej z tych płaszczyzn. Brak podobieństwa w płaszczyźnie znaczeniowej, czy występujące między znakami różnice omówione przez Urząd nie stanowią jednak podstawy do uznania dokonanej przez Urząd oceny za błędną w sytuacji, gdy cechy wspólne przy uwzględnieniu postrzegania znaku jako całość wskazują na podobieństwo znaków, które to podobieństwo w połączeniu z podobieństwem towarów wskazuje na istnienie trzeciej z przesłanek art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp w postaci ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów.

Zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów kpa i art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp są w przeciwstawionym wyżej stanie rzeczy nieuzasadnione.

W związku z zarzutem naruszenia art. 2558 ust. 1 pkt 7 pwp podnieść należy, iż zgodnie z powołanym przepisem decyzja powinna zawierać rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania. Jednakże brak w decyzji rozstrzygnięcia w tym zakresie nie jest uchybieniem mogącym mieć wpływ na wynik sprawy i jako takie w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. c nie może skutkować uwzględnieniem skargi. Sąd nie wdawał się zatem w ocenę merytoryczną powyższego zarzutu.

W świetle powołanego przepisu nie jest również skuteczny podnoszony w skardze zarzut naruszenia art. 2558 ust. 1 pkt 1 pwp przez sporządzenie uzasadnienia decyzji z uchybieniem terminu, o którym w przepisie mowa.

W tym stanie rzeczy Sad uznał, iż zarzuty skargi są nieuzasadnione i nie stwierdzając znamion wadliwości zaskarżonej decyzji w rozumieniu art. 145 § 1 ppsa orzekł, na podstawie art. 151 ppsa, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt