Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Mirosław Bator Sędzia WSA Paweł Darmoń Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2014 r. sprawy ze skargi K. B. na bezczynność "T" S.A. w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje "T" S.A. w K. do wydania w terminie 14-stu dni aktu lub dokonania czynności w sprawie z wniosku skarżącego K. B. z dnia 26 listopada 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej ; II. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od "T" S.A. w K. na rzecz skarżącego K. B. kwotę 357 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

K. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność przedsiębiorstwa "T" S. A. z siedzibą K. polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek z 26 listopada 2013 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący domagał się stwierdzenia bezczynności "T" S. A. z siedzibą K. oraz zobowiązanie jej do udzielenia informacji w żądanym zakresie i w żądanej formie oraz o zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz zwrotu opłaty od pełnomocnictwa.

Skarżący podkreślił, że wniesienie skargi na bezczynność nie jest obwarowane jakimkolwiek terminem, zaś "T" S. A. z siedzibą K. była zobowiązana do udzielenia skarżącemu żądanej informacji, ponieważ jest podmiotem wykonującym zadanie publiczne w postaci dystrybucji energii elektrycznej. Skarżący zaznaczył również, że skarga na bezczynność zobowiązanego w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarżący podał, że wezwaniem z 26 listopada 2013 r. wystąpił do "T" S. A. z siedzibą K. m.in. o udostępnienie, w przypadku ich istnienia, kserokopii decyzji stanowiących podstawę lokalizacji, budowy, posadowienia, przebudowy linii energetycznych. W odpowiedzi skarżący otrzymał pismo z 13 grudnia 2013 r., w którym "T" S. A. bezpodstawnie zakwestionował precyzyjność złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wobec przedłużającej się bezczynności przedsiębiorcy przesyłowego w dniu 20 grudnia 2013 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej przesłania decyzji administracyjnych i innych stosownych dokumentów dotyczących budowy, posadowienia, przebudowy urządzeń elektroenergetycznych stanowiących własność "T" S.A., w tym protokoły z odbioru budowany linii przesyłowych oraz plany z mapkami. W piśmie tym został szczegółowo wskazany zakres przedmiotowy wniosku. W odpowiedzi otrzymano pismo z 10 stycznia 2014 r., w którym przedsiębiorca przesyłowy podtrzymał stanowisko wyrażone w poprzednim piśmie. Skarżący podkreślił, że zarówno we wniosku z 26 listopada 2013 r., jak również we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z 20 grudnia 2013 r. w sposób wyraźny została wskazana forma i sposób oczekiwanego rozpatrzenia wniosku. Skarżący zaznaczył, że do dnia złożenia skargi nie otrzymał jakichkolwiek wnioskowanych dokumentów, ani rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, czy też w sprawie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę "T" S.A. z siedzibą w K. wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w kosztów zastępstwa procesowego. Zdaniem "T" S.A. sposób sformułowania przez skarżącego wniosku o udostępnienie informacji publicznej uniemożliwiał udostępnienie tej, albowiem wniosek ten nie precyzował, jakich konkretnie dokumentów wnioskodawca żąda (data wydania, sygnatura, nazwa organu, wskazania poprzedników prawnych wnioskodawcy będących właścicielami nieruchomości w chwili budowy urządzeń elektroenergetycznych oraz ówczesnego oznaczenia nieruchomości). Brak tych informacji uniemożliwiał "T" S.A. odnalezienie żądanej dokumentacji, nawet jeśli jest ona w jej posiadaniu. Spółka podkreśliła, że na składane przez skarżącego pisma odpowiadała bez zbędnej zwłoki, a zarówno w piśmie z 26 listopada 2013 r. jak i w piśmie z 20 grudnia 2013 r. skarżący nie wskazał, jakie jego zdaniem konkretne dokumenty ma przedstawić "T" S. A.

Ponadto Spółka podniosła, że skarga K. B. winna zostać odrzucona, ponieważ skarżący domagał się udostępnienia decyzji związanych z lokalizacją i budową infrastruktury energetycznej na nieruchomości, zaś tego rodzaju dokumenty stanowią w chwili obecnej państwowy zasób archiwalny w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 pkt. 1 i 3 w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach i dlatego nie podlegają udostępnieniu w trybie przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Spółka powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 marca 2013 r., sygn. akt l OSK 2984/12; postanowienie NSA z 29 listopada 2011 r., sygn. akt l OSK 2154/11 oraz postanowienie NSA z 19 października 2011 r., sygn. akt l OSK 1987/11.

Ponadto "T" S. A. podniosła, że żądane przez skarżącego informacje nie są informacją publiczną, gdyż decyzje uzyskiwane na potrzeby realizacji procesów inwestycyjnych związanych z budową infrastruktury elektroenergetycznej nie dotyczą publicznej sfery działalności spółki "T" SA, ich posiadanie przez Spółkę, która nie jest ich wytwórcą nie należy ani do wykonywania zadań publicznych, ani też gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. W ocenie "T" S. A., że skarżący domaga się wnioskowanych dokumentów w celu przygotowania się do przyszłego postępowania sądowego przeciwko Spółce i dlatego tryb udostępniania informacji publicznej nie powinien mieć w tym wypadku zastosowania. Spółka podniosła również, że udostępnienie informacji żądanych przez skarżącego może prowadzić do ujawnienia informacji przedsiębiorstwa, a także ujawnienia informacji mających istotne znaczenie dla bezpieczeństwa energetycznego państwa, gdyż zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 24 czerwca 2003 r. w sprawie obiektów szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa i obronności państwa oraz ich szczególnej ochrony obiektami szczególnie ważnymi dla bezpieczeństwa i obronności państwa są również elektrownie i inne obiekty elektroenergetyczne.

W piśmie procesowym z 24 października 2014 r. skarżący podkreślił, że każdy jest uprawniony do dostępu do informacji publicznej, a wskazane przez skarżącego dane umożliwiały "T" S. A. zidentyfikowanie żądanych przez skarżącego dokumentów i prawidłowe załatwienie wniosku skarżącego. Ponadto skarżący podkreślił, że nie ma on możliwości uzyskania wnioskowanych informacji w jakimkolwiek innym trybie. Skarżący powołał się na wyrok WSA w Poznaniu z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt IV SA/Po 545/07 na potwierdzenie tego, że wnioskowana przez niego dokumentacja podlegała udostępnieniu w trybie przewidzianych dla informacji publicznej. Skarżący podkreślił, że jego wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został załatwiony zgodnie z procedurą uregulowaną w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Ponadto skarżący powołał się na wyrok NSA z 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10 oraz późniejsze utrwalone orzecznictwo przesądzające o tym, że przedsiębiorstwa energetyczne wykonują zadania publiczne i są zobowiązane do udostępniania informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z 30. 08. 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne są powołane do kontroli administracji publicznej, w tym w zakresie orzekania m. in. w sprawach na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s. a., przy czym zgodnie z treścią art. 149 ustawy sąd uwzględniając taką skargę zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia albo obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie stwierdza czy bezczynność lub przewlekłość miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Skarga jest zasadna.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że przedmiotowa skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu w przedmiocie dostępu do informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia jej środkiem zaskarżenia wskazanym w art. 52 p.p.s.a., ponieważ stosownie do treści art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z 6. 09. 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112 poz. 1198 ze zm.), przepisy kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Oznacza to zatem, że przepisy kpa nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym do czynności materialno-technicznych w rozumieniu przepisu art. 3 § 2 pkt 4 ustawy p.p.s.a. Jakkolwiek art. 52 §.3 p.p.s.a. stanowi, że warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § pkt 4 p.p.s.a. jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa to bezczynność nie wchodzi w zakres pojęcia "akty lub czynności", a ponieważ ustawa o odstępie do informacji publicznej nie wskazuje dodatkowych środków prawnych przeciwko czynnościom podejmowanym w ramach jej realizacji (za wyjątkiem art. 16 ust.1 i 2 ) należy przyjąć, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenie informacji publicznej jest dopuszczalna bez wzywania organu do usunięcia naruszenia prawa. A zatem nie są wiążące również żadne terminy do jej skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego.

W niniejszej sprawie K. B. wystąpił do "T" S.A. w K. z wnioskiem z 26. 112013 r. o udostępnienie wszelkich ewentualnych decyzji administracyjnych i innych stosownych dokumentów dotyczących budowy, posadowienia i przebudowy urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej usytuowanych na nieruchomościach stanowiących działki nr: [...], [...], [...] w C.. W odpowiedzi "T" Spółka pismami z 13. 12. 2013 r. i 10. 01. 2014 r. poinformowała, że bez dokładnego sprecyzowania o jakie dokumenty wnosi skarżący nie jest możliwe ich udostępnienie. Nadto Spółka stanęła na stanowisku, iż część dokumentów znajduje się w archiwach i podlega regulacji ustawy z 14 lipca 2014 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, a żądane informacje nie stanowią informacji publicznej.

Żądana przez K. B. informacja nie została mu udostępniona do dnia rozprawy przed WSA w Krakowie w dniu 12 listopada 2014 r.

Wstępna kwestia, która wymaga wyjaśnienia dotyczy ustalenia czy przedsiębiorstwo energetyczne "T" S.A. z siedzibą w K. ( a zatem także jej Oddział w C.) jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej o jakim mowa w treści art. 4 ust. 1 ustawy z 6. 09. 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) Zgodnie z ww. przepisem art. 4 ust. 1 wynika, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyrokach: NSA z 18. 08. 2010 r., sygn.. akt l OSK 851/10, Lex 737513, w wyroku WSA w Krakowie z 15. 01. 2013 r. , sygn. akt SAB 184/12 i wyroku WSA z 27. 02. 2013 r. sygn. akt II SAB/Kr 5/13, że termin ""zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych oznacza bowiem realizację podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego. Mając powyższe na uwadze należy uznać, że działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu cyt. art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistnianie dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP stanowi "zadania publiczne" i jedynie działalność przedsiębiorstwa energetycznego nie mieszcząca się w katalogu wymienionym w art. 9c*ust. 3 Prawa energetycznego jeżeli dotyczy "sprawy publicznej" nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy. O obowiązku udostępniania przez przedsiębiorstwa energetyczne żądanej informacji decyduje zatem to czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej".

W tej sytuacji należy uznać, że "T" S.A. w K. należy do podmiotów, na których ciążył obowiązek rozpoznania wniosku K. B. z 26. 11. 2013 r. dotyczącego udzielenia informacji publicznej, przy czym Sąd nie przesądza w sprawie ze skargi na bezczynność w jaki sposób powinien być załatwiony przedmiotowy wniosek.

Z bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej mamy do czynienia, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana, a w szczególności czy bezczynność została spowodowana "zawinioną lub też niezawinioną opieszałością podmiotu", czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, przy czym w postępowaniu sądowoadministracyjnym spowodowanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 - przy jej zasadności, prowadzi w myśl art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu lub- w innych przypadkach- do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może jednak określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 61 § 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo do uzyskiwania informacji obejmuje również dostęp do dokumentów. Zgodnie z art. 61 § 3 Konstytucji ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Zgodnie natomiast z art. 61 ust. 4 Konstytucji udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie, jednak przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów (por. wyrok WSA w Warszawie z 18. 11. 2004 r., II SAB/Wa 166/04, Lex nr 164699). Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą (por. wyrok WSA w Warszawie z 31. 08. 2005 r., II SAB/Wa 1009/05, Lex nr 188310). Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do podmiotu wykonującego zadania publiczne. Informacją publiczną będą nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez taki podmiot, ale przymiot taki będą posiadać także te, których podmiot zobowiązany używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Informacją publiczną są zatem zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i tych, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich (por. wyrok WSA w Krakowie z 15. 01. 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 184/12)

Odnosząc się natomiast do stanowiska Spółki, zgodnie z którym jedną z przeszkód uniemożliwiających udzielenie wnioskowanej informacji było nieprecyzyjne określenie żądanych dokumentów (pismo z 13. 12.2013 r oraz 10. 01. 2014 r.), co nie pozwoliło na sprawdzenie czy Spółka dysponuje tymi dokumentami wskazać należy, że z wniosku skarżącego z 26. 11. 2013 r. , ponowionego w dniu 10 grudnia 2013 r. jednoznacznie wynikał rodzaj dokumentów, o udostępnienie których K. B. wnosił. W ocenie Sądu żądane w ww. pismach skarżącego dokumenty były w wystarczający sposób określone i nie zachodziła potrzeba dalszego ich doprecyzowania ( we wniosku wskazano bowiem: numery działek, określono miejsce ich położenia oraz numery ksiąg wieczystych, określono także jakie energetyczne urządzenia przesyłowe znajdują się na poszczególnych działkach skarżącego ), a zatem żądanie ich doprecyzowania było niezasadne. W ocenie Sądu "T" S.A z siedzibą w K. dysponowała wystarczającą ilością informacji do odszukania żądanych dokumentów względnie stwierdzenia, że ich nie posiada.

Nie można również uznać za zasadne stanowiska Spółki, iż dostęp do interesujących skarżącego dokumentów może być zrealizowany nie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, lecz w oparciu o ustawę z dnia 14.07.1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. 2011 r. Nr 123, poz. 698). Należy podkreślić, że z treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p. wynika, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2 (w tym także podmioty wykonujące zadania publiczne), będące w posiadaniu takich informacji.

Z treści obu pism "T" S.A. z siedzibą w K. tj. z pism z 13.12. 2013 r. i 10.01. 2014 r. wynika, iż Spółka najprawdopodobniej dysponuje dokumentami odnoszącymi się do budowy infrastruktury energetycznej na działkach stanowiących własność Skarżącego. Nadto należy zauważyć, iż niewątpliwie decyzje stanowiące podstawę lokalizacji i budowy urządzeń energetycznych są dokumentami, w których posiadaniu winien być inwestor (lub jego następca prawny). Zatem podmiot posiadający dokument zawierający informację publiczną podlegającą udostępnieniu – winien dokument ten udostępnić wnioskodawcy, na podstawie art. 4 ust. 3 u.d.i.p. Należy przy tym wskazać, że Państwowy zasób archiwalny, o którym mowa w powoływanej ustawie z 14.07.1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach – tworzą, co do zasady, materiały powstałe w wyniku działalności organów państwowych oraz innych państwowych jednostek organizacyjnych, organów jednostek samorządu terytorialnego oraz innych samorządowych jednostek organizacyjnych (art. 15 ust. 1 ustawy). Okoliczność, iż wymienione organy przekazują wytworzone w wyniku swojej działalności dokumenty do zasobu archiwalnego, nie oznacza, iż podmiot posiadający dokument obejmujący informację publiczną, zwolniony jest z obowiązku udostępnienia tego dokumentu wnioskodawcy, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta bowiem szeroko określiła krąg podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji, ułatwiając w ten sposób zainteresowanym, możliwość pozyskiwania takich dokumentów (analogicznie wyrok WSA w Krakowie 10 październik 2014 r., sygn. akt II SAB/Kr 273/14). Odnosząc powyższe do okoliczności przedmiotowej sprawy trzeba zauważyć, że z akt sprawy nie wynika, aby jakiekolwiek dokumenty odnoszące się do infrastruktury zlokalizowanej na działkach K. B. zostały przekazane przez Spółkę do zasobu archiwalnego lub że dokumenty związane z tą infrastrukturą znajdują się w tym zasobie. Nadto trzeba wskazać, że z treści przepisów art. 35 ust. 3 i art. 36 ust. 3 ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i o archiwach, nie wynika, że żądane przez skarżącą informacje nie mogą zostać udostępnione w trybie u.d.i.p. Wskazane przepisy stanowią bowiem, że zasób archiwalny archiwów zakładowych oraz dokumentacja przechowywana w składnicach akt służy potrzebom jednostek, w których archiwa te i takie składnice akt zostały utworzone. Przyjąć należy, iż wskazana regulacja nie stanowi ograniczenia konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej. Cytowane przepisy wprost przewidują bowiem możliwość korzystania przez zainteresowane osoby, z zasobu zgromadzonego w archiwach zakładowych i składnicach akt. Dostęp do tych materiałów, nie jest więc, co do zasady, wyłączony (por. wyrok WSA w Krakowie z 10.10. 2014 r. sygn. II SA/Kr 273/14).

Skoro zatem do dnia wydania wyroku wniosek skarżącego nie został załatwiony w sposób przewidziany przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, to należało uznać, że bezczynność podmiotu zobowiązanego nie ustała.

W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł na podstawie art. 149 p.p.s.a. jak w punkcie l sentencji. W punkcie II sentencji Sąd stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, mając na uwadze zawiłość interpretacyjną ww. przepisów.

O kosztach orzeczono jak w punkcie III sentencji na podstawie art. 200 p.p.s.a.