Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie NSA Wiesław Morys(spr.) del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1155/12 w sprawie ze skargi B. K. na niewykonanie przez Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 142/11 w przedmiocie bezczynności organu w sprawie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1155/12, uwzględnił skargę B. K. na niewykonanie przez Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, i wymierzył temu organowi grzywnę w wysokości 3.000 zł, stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, oraz orzekł o kosztach postępowania.

Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd I instancji wskazał, iż wnioskiem z 5 lutego 2011 r. B. K. zwrócił się do Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych o udostępnienie informacji publicznej w postaci:

1. kopii (dźwiękowej) nagrania sporządzonego w dniu 14 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu Krajowej Rady - na nośniku magnetycznym lub optycznym,

2. kserokopii wniosków członków Krajowej Rady, które stały się podstawą wydania uchwały Krajowej Rady Rzeczników Patentowych nr [...],

3. kopii (dźwiękowej) nagrania z przebiegu VII Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Rzeczników Patentowych w dniu 12 stycznia 2011 r. - na nośniku magnetycznym lub optycznym.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych do rozpoznania powyższego wniosku w zakresie pkt 1 i 3 w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, umarzając jednocześnie postępowanie w pozostałym zakresie, czyli co do pkt 2 wniosku. Sąd uznał, że żądane przez skarżącego nagrania (kopie dźwiękowe) określone w pkt 1 i 3 tego wniosku stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), oraz że Prezes Polskiej Izby Rzeczników Patentowych jest podmiotem zobowiązanym do realizacji tego żądania skarżącego. Jednocześnie stwierdził jego bezczynność w zakresie rozpatrzenia podania i załatwienia sprawy. Skargę kasacyjną Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych od powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 2026/11. Wyraził przy tym pogląd, że wynikające z zaskarżonego wyroku zobowiązanie organu do rozpatrzenia wniosku jest prawidłowe i zgodne z prawem.

Pismem z dnia 3 stycznia 2012 r. organ wskazał, że informacje żądane w pkt 2 wniosku z dnia 5 lutego 2011 r. zostały skarżącemu udostępnione. Natomiast żądanie zawarte w pkt 1 i 3 tego wniosku nie mają, w jego ocenie, charakteru informacji publicznej, tj. nie są objęte reżimem art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Dnia 21 lutego 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zwrócił organowi akta wraz ze stwierdzeniem prawomocności wyroku. Pismem z 9 marca 2012 r. skarżący wezwał organ do wykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, poprzez udostępnienie wnioskowanej informacji. Jego zdaniem pismo z dnia 3 stycznia 2012 r. nie jest wykonaniem wyroku rozstrzygającego skargę na bezczynność, ze względu na oczywistą sprzeczność pomiędzy nim a treścią orzeczenia Sądu. Pismem z dnia 16 marca 2012 r. organ wyjaśnił, że wyrok z dnia 12 lipca 2011 r. został zrealizowany pismem z dnia 3 stycznia 2012 r., doręczonym skarżącemu w dniu 9 stycznia 2012 r. Nadto podał, że ani Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, ani Naczelny Sąd Administracyjny nie przesądzili o kierunku rozpoznania wniosku skarżącego, jak też o wyniku jego rozpoznania. Pismem z dnia 23 marca 2012 r. skarżący wezwał ponownie Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych do wykonania wspomnianego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie poprzez udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej. Skarżący podał, iż wobec przesądzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie o publicznym charakterze wnioskowanej informacji organ winien albo udostępnić ją albo wydać decyzję odmowną. Nie można natomiast zawiadomić stronę "zwykłym pismem", że wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną i nie podlega przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ w piśmie z dnia 31 marca 2012 r. podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko. Wskazał w nim, że Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie odciął się od dokonanej przez Sąd I instancji wykładni prawa co do charakteru żądanej informacji. W tej sytuacji uznał, że podjęte działania wypełniają polecenie zawarte w wyrokach obu Sądów.

W związku z powyższym skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie, w której postulował o:

1. wymierzenie Prezesowi Polskiej Izby Rzeczników Patentowych grzywny w trybie art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej: P.p.s.a., za niewykonanie wyroku z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11,

2. stwierdzenie, że niewykonanie wyroku i dalsza bezczynność organu nastąpiły z rażącym naruszeniem prawa,

3. orzeczenie, że grzywnę powinna uiścić osoba piastująca funkcję Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych, czyli A. K. z własnych funduszy, a nie samorząd ze środków pochodzących ze składek jego członków, rzeczników patentowych albo przekazanie rozstrzygnięcia tej kwestii Krajowej Radzie Rzeczników Patentowych,

4. alternatywnie, w razie nieuwzględnienia zarzutu niewykonania wyroku – rozpatrzenie sprawy jako skargi na bezczynność, w trybie art. 3 ust. 2 pkt 8 P.p.s.a.

W obszernym uzasadnieniu skargi wywodził, że w niniejszej sprawie nie istnieje problem niejasności wyroku, który ewentualnie mógłby stwarzać wątpliwości organu, a co za tym idzie usprawiedliwiać błędy w jego interpretacji i rozstrzygnięciu sprawy. Sądy obu instancji jednoznacznie i zgodnie oceniły, że sprawa dotyczy informacji publicznej, zatem tworzenie teorii o "abstrakcyjnej" ocenie tej informacji jest – zdaniem skarżącego – świadomym preparowaniem uzasadnienia pod przyjęte a priori rozstrzygnięcie w postaci odmowy udostępnienia informacji. Z tego głównie względu, bezpodstawna odmowa udostępnienia informacji, oparta na nieuzasadnionym i niezgodnym z wyrokiem twierdzeniu, że przedmiotem wniosku nie jest informacja publiczna, rażąco narusza art. 153 P.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wyraził ponownie przekonanie, że działania podjęte przez organ wypełniają polecenia zawarte w przywołanych wyrokach obu Sądów Administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu zaskarżonego obecnie wyroku zważył, iż w motywach orzeczenia z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, Sąd jednoznacznie stwierdził, że żądane przez skarżącego nagrania stanowią informację publiczną. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011 r. oddalił skargę kasacyjną organu, podzielając stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji, co do charakteru żądanej informacji publicznej i co do pozycji organu. Zatem pogląd prezentowany przez organ w toku postępowania ocenił jako chybiony. W konsekwencji czego, wobec niewykonania przez organ prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, Sąd wymierzył Prezesowi Polskiej Izby Rzeczników Patentowych grzywnę w kwocie 3000 zł, a więc w wysokości zbliżonej do średniego miesięcznego wynagrodzenia, adekwatnej jego zdaniem do zaniedbania. Nadto stwierdził, że bezczynność organu po wydaniu wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, bowiem brak wykonania wyroku był spowodowany błędnym przekonaniem organu, iż żądane przez skarżącego informacje nie mają charakteru informacji publicznej. Dlatego na zasadzie art. 154 § 1, 2, 6 oraz art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Prezes Polskiej Izby Rzeczników Patentowych domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

1) art. 145 § 1 pkt 1 ppkt a i c P.p.s.a. poprzez uwzględnienie skargi, która zasługiwała na oddalenie,

2) art. 141 § 4 P.p.s.a poprzez dokonanie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustaleń niezgodnych ze stanem sprawy oraz nieuwzględnienie istotnych okoliczności sprawy, tj.:

a) wskazanie, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 lipca 2011 r., a za nim Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2011 r., jednoznacznie wypowiedział się co do charakteru wnioskowanej informacji i zaliczył ją do informacji publicznej,

b) nieuwzględnienie faktu, iż treść żądania Skarżącego nie podlega regulacjom ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem organy samorządu rzecznikowskiego nie są kolegialnymi organami władzy publicznej pochodzącymi z wyborów powszechnych,

3) art. 154 § 1 P.p.s.a. poprzez błędne jego zastosowanie, tj. uznanie, iż Organ nie wykonał wyroku Sądu i istnieje podstawa do wymierzenia grzywny.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej zapadle w przedmiotowej sprawie wyroki obligowały organ do rozpoznania wniosku, nie wskazywały jednakże kierunku jego rozpoznania. Przedmiotem skargi była bowiem bezczynność organu, a nie spór o to, czy dana informacja ma charakter publiczny, czy też nie. W dalszej części skargi kasacyjnej przedstawiono argumentację świadczącą, iż rodzaj żądanej informacji bezsprzecznie nie podlega reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej, a organy samorządu rzecznikowskiego nie są kolegialnymi organami władzy publicznej pochodzącymi z wyborów powszechnych i tym samym nie dotyczy ich obowiązek zawarty w art. 18 i 19 przedmiotowej ustawy, nakazujący utrwalanie obrad w ściśle określony sposób. Wobec tego nie można zasadnie twierdzić o niewykonaniu przez organ wyroku nakazującego rozpatrzenie wniosku skarżącego z dnia 5 lutego 2011 r. Z tej przyczyny zaskarżony wyrok uznano za nietrafny.

W odpowiedzi na powyższą skargę kasacyjną B. K. wniósł o:

1) oddalenie w całości skargi kasacyjnej organu - Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych, jako pozbawionej podstaw,

2) rozpatrzenie niniejszej sprawy na wspólnym posiedzeniu ze sprawą oznaczoną sygn. akt I OSK 2947/12, ze skargi kasacyjnej Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych od wyroku z dnia 13 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 507/12,

3) zasądzenie zwrotu kosztów od organu wg spisu, który zostanie złożony na rozprawie, albo w razie nie złożenia spisu kosztów według norm przepisanych.

Zdaniem B. K. skarga kasacyjna nie została oparta na podstawach, które mogłyby skutkować jej uwzględnieniem. W obszernym uzasadnieniu przedstawił argumenty popierające stanowisko zajęte przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, zwalczając przy tym wywody skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw. Na wstępie należy zauważyć, iż stosownie do brzmienia art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest jej granicami, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Takich okoliczności w niniejszej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, zostały określone w art. 174 P.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 tej ustawy przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania – choć nie jest to wyraźnie wyartykułowane, może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

W złożonej w niniejszej sprawie skardze kasacyjnej wskazano wyłącznie podstawę naruszenia przepisów postępowania, formułując wspólną w zasadzie przyczynę ich niewłaściwego zastosowania sprowadzającą się do wadliwego przyjęcia niewykonania wyroku sądu przez organ, w wyniku czego błędnie doszło do uwzględnienia skargi. Pozwala to na łączne omówienie owych naruszeń. Stosownie do brzmienia art. 154 § 1 P.p.s.a. w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wydaniu wyroku uchylającego lub stwierdzającego nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia organowi grzywny. Skarga w trybie art. 154 P.p.s.a. może być więc wniesiona między innymi w razie niewykonania przez właściwy organ wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność tego organu. Z niewykonaniem przez organ administracji publicznej wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego, uwzględniającym, na podstawie art. 149 P.p.s.a. skargę na bezczynność organu administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1-2 P.p.s.a., zobowiązującym do rozpatrzenia w wyznaczonym terminie określonego żądania strony, nie wywiązał się z tego obowiązku. Zatem wówczas, gdy w tym zakresie nie podjął, aktów i czynności, przewidzianych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 P.p.s.a. w zakreślonym terminie. Grzywnę, o której mowa w art. 154 § 1 P.p.s.a., wymierza się w wysokości określonej w § 6 tego przepisu. Z powołanych norm wynika, że grzywna ta w sposób oczywisty stanowi nie tylko środek dyscyplinujący organ do określonego zachowania się, ale przede wszystkim ma charakter represyjny. Jest ona bowiem w istocie karą za ignorowanie przez organy administracji wyroków sądowych. W razie spełnienia warunków określonych w art. 154 § 1 P.p.s.a. sąd zobowiązany jest wymierzyć organowi grzywnę. Wówczas może jedynie miarkować wysokość grzywny w zależności od stopnia winy organu, czy innych okoliczności, nie może natomiast odstąpić od wymierzenia omawianej sankcji, nawet jeżeli organ wykonał ciążące na nim z mocy prawomocnego wyroku obowiązki, ale uczynił to już po wniesieniu skargi (art. 154 § 3 P.p.s.a.). Obowiązkiem sądu jest też orzeczenie czy bezczynność lub przewlekłość miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 154 § 2 zd.ostatnie).

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej obecnie sprawy, wskazać należy, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, zobowiązał Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych do rozpoznania wniosku B. K. z dnia 5 lutego 2011 r. w zakresie pkt 1 i 3 w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, umarzając jednocześnie postępowanie w pozostałym zakresie wniosku, czyli co do jego pkt 2. Skargę kasacyjną Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych od powyższego orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 2026/11. Z tą datą pierwszy z wyroków stał się prawomocny. Skoro akta zwrócono organowi w dniu 21 lutego 2012r., to od tej daty rozpoczął bieg 14-dniowy termin do załatwienia sprawy. W przywołanych wyrokach Sądy obu instancji wyraźnie wskazały, że wniosek z dnia 5 lutego 2011 r. wszczął postępowanie w przedmiocie żądania udostępnienia informacji publicznej, gdyż taki charakter mają żądane w nim dane. Zatem przesądziły kategorię informacji i reżim rozpatrzenia sprawy zainicjowanej tym wnioskiem. Wynika to z jednoznacznych sformułowań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny to stanowisko podzielił, stwierdzając, że zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku jest prawidłowe i zgodne z prawem. Sąd ten przyjął również, że prawidłowo podanie strony oraz owo zobowiązanie zawarte w wyroku zostały skierowane do Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych. Oczywistym jest, że Sądy wypowiadające się w sprawie bezczynności nie mogły przesądzić sposobu rozpatrzenia sprawy (jej wyniku), lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazały, że ma to nastąpić na gruncie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W takiej sytuacji organ ten i następnie orzekające Sądy – po myśli art. 153 P.p.s.a. – są związane tą oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania. Nie ma zatem potrzeby szerszego omawiania tej kwestii, skoro nie istnieje możliwość odmiennych konkluzji, bo ani stan faktyczny, ani stan prawny, nie uległy zmianie. Oznacza to, że organ winien był w terminie 14 dni od doręczenia akt bądź udzielić żądanych danych w trybie czynności materialno-technicznej (zagadnienie sposobu uczynienia tego, w tym nośnika informacji pozostaje poza obecnymi rozważaniami), bądź ich udostępnienia odmówić decyzją administracyjną, a to w razie objęcia danych prawną ochroną, bądź w tej samej formie umorzyć postępowanie z przyczyn opisanych w art. 14 ust. 2 tej ustawy. Tymczasem tak się nie stało, a organ odmawiając pismami udzielenia informacji wyraźnie stanął na przeciwnym stanowisku, czym oczywiście zignorował wiążący go prawomocny wyrok sądu administracyjnego.

Bezzasadne i bezskuteczne są zatem podnoszone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej twierdzenia jej autora jakoby żądana przez B. K. informacja nie posiadała przymiotu informacji publicznej. Na obecnym etapie postępowania nie można już bowiem zwalczać wyrażonej zarówno w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r., jak i w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2011 r., oceny prawnej odnoszącej się do charakteru żądanych przez skarżącego informacji zawartych w punkcie 1 i 3 jego wniosku z 5 lutego 2011 r. W świetle akt sprawy nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, że organ w ciągu 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku z dnia 12 lipca 2011 r. nie wywiązał się z przedmiotowej powinności, mimo wezwań skarżącego, i nie uczynił tego do czasu złożenia przez B. K. skargi o wymierzenie grzywny na podstawie art. 154 § 1 P.p.s.a. Powoływane przez Prezesa Polskiej Izby Rzeczników Patentowych pismo z dnia 3 stycznia 2012 r., wbrew jego twierdzeniom, nie stanowi wykonania wyroku Sądu I instancji z dnia 12 lipca 2011 r. Organ wprost wskazał w tym piśmie, iż informacje w zakresie pkt 1 i 3 wniosku z dnia 5 lutego 2011r. nie mają charakteru informacji publicznej i odmówił ich udostępnienia. Stanowisko to jest oczywiście chybione z wyłożonych przyczyn.

Z powyższych względów Sąd I instancji prawidłowo uznał, że Prezes Polskiej Izby Rzeczników Patentowych nie wykonał wyroku tego Sądu z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 142/11, oraz że zachodziły przesłanki do wymierzenia temu organowi grzywny na podstawie art. 154 § 1 w związku z art. 154 § 6 P.p.s.a. Zarzut naruszenia przezeń art. 154 § 1 P.p.s.a. jest całkowicie niezasadny skoro znalazł on prawidłowe zastosowanie i dokonana wykładania przesłanek wymierzenia grzywny Prezesowi Polskiej Izby Rzeczników Patentowych okazała się prawidłowa. Za chybiony uznać należy również zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez ten Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a., gdyż dotyczy on skargi na decyzję lub postanowienie, podczas gdy przedmiotem skargi w sprawie było zagadnienie niewykonania wyroku i wymierzenia grzywny, a nie decyzja czy postanowienie organu. Stąd nie doszło do jego zastosowania i dojść nie mogło. Za niezasługujący na uwzględnienie uznać trzeba także zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Przepis ten może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną jedynie wówczas, gdy uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010r. sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA z 2010r., nr 3, poz. 39). Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w rozpoznawanej sprawie. Jest tak tym bardziej, gdy zważyć na wadliwość poglądu skarżącego kasacyjnie odnośnie charakteru organu zobowiązanego w sprawie, jak i żądanej informacji, co już wyżej wyjaśniono, a co przywołano na uzasadnienie zarzutu.

Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.