drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Wójt Gminy, Zobowiązano ... i stwierdzono, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa, II SAB/Wa 349/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2017-01-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 349/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2017-01-25 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-06-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Adam Lipiński
Anna Mierzejewska /przewodniczący sprawozdawca/
Danuta Kania
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Wójt Gminy
Treść wyniku
Zobowiązano ... i stwierdzono, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 ust 1
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust.2, art. 6 ust 2, art. 13 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Adam Lipiński, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi M. B. na bezczynność Wójta Gminy P. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Wójta Gminy P. do rozpatrzenia wniosku skarżącej M. B. z dnia [...] stycznia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Wójta Gminy P. na rzecz skarżącej M. B. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu uiszczonego wpisu od skargi.

Uzasadnienie

II SAB/Wa 349/16

UZASADNIENIE

W dnu 31 maja 2016 r. M. B. wniosła skargę na bezczynność Wójta Gminy P. w zakresie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] stycznia 2016 r. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 10 Europejskiej Konwencji o ochronie Praw Człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. 1993 Nr 61, poz. 284 ze zm.), art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt. 2 lit. f i pkt. 5 lit. c, art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. 2015 poz. 2058, dalej: u.d.i.p.) oraz wniosła o:

1. zobowiązanie przez Sąd Wójta Gminy P. do wykonania wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi,

2. zasądzenie na rzecz Strony Skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podała, że w dniu [...] stycznia 2016 r. zwróciła się z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, w postaci wysokości aktualnych wynagrodzeń wszystkich pracowników Urzędu Gminy P., zatrudnionych na umowę o pracę, umowę o pracę na zastępstwo, umowę zlecenie oraz umowę o dzieło (bez udostępnienia danych osobowych pracowników, natomiast ze wskazaniem stanowisk). Prosiła o przygotowanie listy uwzględniającej wydział, stanowisko, kwotę wynagrodzenia brutto oraz rodzaj zawartej umowy.

W odpowiedzi na powyższe, w dniu [...] lutego 2016 r. została poinformowana, iż na umowę o pracę w Urzędzie zatrudnionych jest [...] pracowników (w tym [...] osoby na umowę o zastępstwo), na umowę zlecenie [...] pracowników, natomiast na umowę o dzieło nie został zatrudniony żaden z pracowników. Środki na wynagrodzenia w/w umów opublikowane zostały na stronie BIP (wskazano przy tym adres strony internetowej). Ponadto, udostępniono wysokość aktualnego wynagrodzenia zastępcy Wójta, Sekretarza Gminy, pracownika gospodarczego oraz pełnomocnika ds. informacji niejawnych. W zakresie wynagrodzenia pozostałych pracowników Urzędu wskazano, iż dane te podlegają ochronie ze względu na regulację Ustawy o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2015 poz. 2135 ze zm., dalej: u.o.d.o.) oraz Kodeksu cywilnego. Dodano również, iż osoby zatrudnione w Urzędzie na podstawie umowy o pracę nie wyraziły zgody na udostępnienie wysokości ich wynagrodzenia. Jednocześnie stwierdzono, iż powyższe dane nie posiadają charakteru informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p.

Skarżąca podkreśliła, iż w jej ocenie, Wójt Gminy jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Stanowisko to wynika z literalnego brzmienia art. 4 ust. 1 pkt. 1 u.d.i.p. (por. przykładowo wyrok WSA z dnia 8 marca 2016 r. o sygn. akt II SAB/Wa 1022/15). Konstytucyjne prawo do informacji znajduje swoją podstawę w art. 61 ustawy zasadniczej. Realizacją tego prawa zajmuje się ustawa o dostępie do informacji publicznej, która w art. 1 ust. 1 stanowi, iż: "Każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie".

Dalej wywodziła, że zgodnie ze stanowiskiem przyjętym na gruncie orzeczniczym informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (zob. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2011 o sygn. akt I OSK 1516/11).

Obok szeroko pojmowanego przepisu ustawy zasadniczej istotne znaczenie wywiera także fakt, iż prawo do informacji uznane zostało na gruncie art. 10 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: EKPC) za prawo człowieka przez Europejski Trybunał Praw Człowieka. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało przykładowo w orzeczeniu z dnia 28 stycznia 2016 r. (sygn. akt II SA/Sz 1199/15): "W tym kontekście stanowi informację publiczną informacja o wysokości zarobków (wynagrodzeń, dodatków do wynagrodzenia) osób zatrudnionych w urzędzie gminy, w takim znaczeniu, że jawne są środki wydatkowane na wynagrodzenia dla pracowników, w tym również wysokość wynagrodzenia przypisanego do konkretnego stanowiska".

Ponadto, za udostępnieniem przedmiotowych danych przemawia również zawarta na gruncie art. 33 ustawy o finansach publicznych (Dz.U. 2013 r. poz. 885, dalej: u.f.p.) zasada jawnego gospodarowania środkami publicznymi. Sądy administracyjne przyznają jej bowiem szczególną rolę. Przykładowo w wyroku z dnia 9 lipca 2015 r. (sygn. akt II SAB/Rz 45/15) WSA wskazał: "Zasada przejrzystości sektora finansów publicznych, aby mogła być w pełni realizowana musi obejmować swobodny dostęp obywatela do informacji o działalności państwa w wymiarze finansowym, aby uzyskał on rzetelny obraz sytuacji finansowej państwa w wybranym przez niego sektorze" (zob. również wyrok WSA z dnia 1 lipca 2015 r. o sygn. akt II SAB/Kr 75/15).

Podkreśliła, iż nie wnioskowała o udostępnienie wysokości wynagrodzenia urzędników, wraz z podaniem ich danych osobowych, w postaci imion oraz nazwisk. Przedmiotem zainteresowania objęte zostały jedynie dane przyporządkowane do określonego stanowiska (etatu). Nieadekwatnym wydają się tym samym rozważania organu w przedmiocie naruszenia norm u.o.d.o. oraz k.c. Ponadto, trudno uznać za celowe z jednej strony załączanie oświadczeń poszczególnych pracowników o braku wyrażenia zgody na ujawnianie wysokości ich wynagrodzenia, z drugiej zaś jednoczesne twierdzenie, iż informacje te nie posiadają waloru publicznego. Jeżeli bowiem organ rozważa odmowę udostępnienia informacji ze względu na przesłanki ograniczające, zawarte w art. 5 u.d.i.p., to też nie może przyjąć, iż dane te wyłączone są spod reżimu ustawy (zob. przykładowo wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r. o sygn. akt II SAB/Ke 71/15).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p.: "Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż iv terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.".

Nie ulega zatem wątpliwości – w ocenie skarżącej, iż Wójtowi Gminy P. można zarzucić stan bezczynności. Należy również zasygnalizować, iż udostępnienie informacji niepełnej oraz niezgodnej z wniesionym wnioskiem, nie może być poczytywane za zgodne z prawem jego załatwienie.

Skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej może być wniesiona w każdym czasie, nie jest zatem ograniczona terminami wskazanymi w ustawie. Nie jest również konieczne uprzednie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy P. wniósł o jej oddalenie. Organ podał między innymi, że w dniu [...] stycznia 2016 r. skarżąca złożyła za pośrednictwem poczty elektronicznej wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: "wysokość aktualnych wynagrodzeń wszystkich pracowników zatrudnionych w urzędzie gminy na umowę o pracę, umowę o pracę na zastępstwo, umowę zlecenie, umowę o dzieło. Wniosek został zarejestrowany w dniu [...] stycznia 2016 r.

Stosownie do wniosku, odpowiedź została udzielona skarżącej w dniu [...] lutego 2016 r. Udostępnione zostały skarżącej informacje w zakresie liczby osób zatrudnionych w Urzędzie Gminy na podstawie umowy o pracę ([...] osób), na umowę zlecenie ([...] osoby) i umowę o dzieło ([...] osób) oraz wysokości łącznych środków zabezpieczonych w budżecie Gminy P. na rok 2016 na wynagrodzenia i zarządzenie określające minimalne i maksymalne wynagrodzenia. Dodatkowo wskazane zostały informacje dotyczące wynagrodzeń wypłacanych osobom zatrudnionym w Urzędzie Gminy na podstawie umowy zlecenia oraz osób pełniących funkcje publiczne (Zastępcy Wójta, Skarbnika i Sekretarza). Skarżącej wskazane zostało również, iż indywidualne informacje o wysokości wynagrodzenia poszczególnych pracowników, którzy nie pełnią funkcji publicznych, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), jak również, że informacje o ich wynagrodzeniu stanowią informacje szczególnie chronione w związku z ochrona danych osobowych i konstytucyjnym prawem do prywatności. Skarżącej wskazane zostało również, że w Urzędzie Gminy są wyłącznie jednoosobowe stanowiska (tylko jedno stanowisko jest podwójne, tj.: Inspektor d/s Zamówień Publicznych), co wobec jawności danych osób i zajmowanych przez nich stanowisk, w przypadku ujawnienia informacji o wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego na danym stanowisku, doszłoby faktycznie do ujawnienia wysokości wynagrodzeń poszczególnych pracowników. W celu uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości dotyczących istnienia zgody pracowników na ujawnianie danych o wysokości uzyskiwanego przez nich wynagrodzenia, przeprowadzona została wśród nich kwerenda w tym zakresie. Żaden z pracowników nie wyraził zgody na ujawnienie tych danych, zaś lista z oświadczeniami i podpisami poszczególnych pracowników została przesłana skarżącej wraz z udostępnioną jej informacją publiczną.

Mimo udostępnienia skarżącej wnioskowanej informacji, która została uznana przez organ za informację publiczną w pełnym zakresie, skarżąca wniosła skargę na bezczynność organu sugerując, jakoby nie wnioskowała o dane dotyczące wynagrodzenia konkretnych osób, ale dla danych stanowisk, etatów (co w realiach niniejszej sprawy jest tożsame).

W ocenie organu skarga skarżącej pozbawiona jest uzasadnionych podstaw, w związku z czym powinna zostać oddalona. Organ wskazał, że skarżącej udostępnione zostały wszystkie dane o wysokości wynagrodzenia osób zatrudnionych na podstawie umów zlecenia oraz osób, które pełnią funkcje publiczne, a których wynagrodzenia stanowią informację publiczną. W zakresie informacji o wydatkowaniu środków publicznych na pozostałe zatrudnienie, skarżącej wskazana została całkowita wysokości wynagrodzeń wszystkich pozostałych pracowników Urzędu Gminy poprzez odesłanie do informacji w tym zakresie udostępnionych w Biuletynie Informacji Publicznych.

Nie sposób uznać zaś za informację publiczną informacji o indywidualnie uzyskiwanych wynagrodzeniach pracowników, którzy nie pełnią funkcji publicznych. Dodatkowo wskazać należy, iż pomimo tego, że skarżąca formalnie zastrzegła jakoby domagała się informacji o wynagrodzeniach nie skonkretyzowanych osób, ale wypłacanych dla poszczególnych stanowisk, to de facto było to żądanie ujawnienia wynagrodzeń skonkretyzowanych osób.

W zakresie braku wydania przez organ decyzji odmawiającej udostępnienie informacji wskazać należy, że forma decyzji określona w przepisie art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie eto informacji publicznej zastrzeżona jest wyłącznie dla odmowy udostępnienie informacji publicznej, a nie każdej informacji. W sytuacji zatem, gdy żądanie skarżącej nie dotyczyło informacji publicznej, nie zaktualizował się obowiązek wydania decyzji administracyjnej odmawiającej udostępnienia, a w takiej sytuacji odmowa jej udostępnienia dokonywana jest zwykłym pismem, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, sprawowaną pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługiwała na uwzględnienie.

Wskazać należy, że ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej określa informację publiczną bardzo szeroko, jako każdą informację w sprawach publicznych. Zgodnie z jej art. 1 ust. 1 i art. 61 Konstytucji RP informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji. Ustawa powyższa nie definiuje pojęcia sprawy publicznej. W związku z tym, dla wyjaśnienia pojęcia sprawy publicznej, należy kierować się treścią art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Na prawo do informacji publicznej, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, składa się również uprawnienie do wglądu do dokumentów urzędowych, których definicja zawarta jest w art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy. Tak więc informacją publiczną jest treść dokumentów i innych materiałów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, które mają walor informacji publicznej, treści wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów urzędowych, odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi, bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów i materiałów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Ważne także przy tym jest, że dostęp do informacji publicznej realizowany jest w pierwszej kolejności przez wgląd do dokumentów urzędowych (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy). Oznacza to, że skarżący, zainteresowany uzyskaniem dostępu do wskazanej informacji swoje prawo do informacji publicznej może zrealizować, udając się do organu w celu zapoznania się z treścią tych dokumentów lub też może to nastąpić w inny wskazany przez skarżącego sposób, choćby poprzez wydanie kserokopii dokumentów. Ostatecznie to bowiem wnioskodawca określa formę, w jakiej organ ma mu udostępnić żądaną informację.

Tak więc organ administracji publicznej, lub inny podmiot, o jakim mowa w art. 4 ust. 1 omawianej ustawy, rozpatrując wniosek skarżącego, mógł:

1. udostępnić żądaną informację bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1),

2. powiadomić stronę w ww. terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2),

3. udostępnić informację zgodnie z wnioskiem - po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty, związanej z dodatkowymi kosztami spowodowanymi wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia, które to powiadomienie winno nastąpić w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 15 ustawy),

4. odmówić udostępnienia żądanej informacji w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 ustawy),

5. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż żądana informacja nie ma charakteru publicznego,

6. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż nie posiada żądanej informacji.

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno- technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji, tj. nie działa w jeden z ww. sposobów, ewentualnie gdy błędnie interpretuje brak występowania przymiotu informacji publicznej po stronie żądanych wnioskiem danych.

Szczególnego podkreślenia wymaga także to, że zakres podmiotowy i przedmiotowy wniosku oznacza wnioskodawca. Organ rozpoznając wniosek, winien więc poruszać się tylko w realiach jakie zakreślił wniosek i starać się go zrealizować w formie w nim oznaczonej.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż jej istota sprowadzała się do oceny tego, czy żądane dane, dotyczące innych osób, niż Zastępca Wójta, Skarbnik i Sekretarz Gminy pracowników samorządowych, stanowią informację publiczną.

W pierwszej kolejności należało więc dokonać oceny charakteru żądanej przez wnioskodawcę informacji.

Zdaniem tutejszego Sądu, treści oznaczone we wniosku strony, można zakwalifikować jako informację publiczną, skoro są związane z funkcjonowaniem organu i wydatkowaniem publicznych funduszy.

To, czy osoba, której dotyczy wniosek, pełni funkcje publiczną, pozostaje bez wpływu na ocenę charakteru takiej informacji. Należy bowiem mieć na względzie to, iż fakt, że dana osoba nie pełni funkcji publicznej, nie jest równoznaczne z tym, że wysokość przyznanych tej osobie środków publicznych, nie będzie stanowiło informacji publicznej. Pracownik samorządowy jest przecież beneficjentem środków publicznych, pobieranych w postaci wynagrodzenia za pracę i ewentualnych premii za nią. Informacja o dysponowaniu środkami publicznymi, stanowi zaś niewątpliwie informację o charakterze publicznym - w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Dodatkowo należy pamiętać o treści przepisu art. 5 ust. 2 omawianej ustawy, w którym ustawodawca przewidział ograniczenie prawa do informacji publicznej z uwagi na prywatność osoby fizycznej. Powyższą regulacją prawną ustawodawca nie wyodrębnił wiec informacji dotyczącej osoby fizycznej, z kategorii informacji publicznej. Dopuścił bowiem jedynie ograniczenie dostępu do tej informacji, która nadal posiadać będzie charakter informacji publicznej.

W świetle powyższego, w ocenie tutejszego Sądu, informacja dotyczącą wysokości wynagrodzeń wszystkich pracowników zatrudnionych w urzędzie gminy, na umowę o pracę, umowę o pracę na zastępstwo, mowę zlecenia, umowę o dzieło, wedle kryteriów: wydział, stanowisko, kwota wynagrodzenia brutto, rodzaj umowy, jawi się jako informacja publiczna.

To zaś nakładało na pytany organ obowiązek procedowania w oparciu o przepisy regulujące problematykę dostępu do informacji publicznej.

Jeśli więc organ zamierzał chronić informacje dotyczące określonego kręgu pracowników samorządowych, powołując się na wyłączenie w dostępie do informacji publicznej przewidziane w przepisie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to winien uczynić to wydając decyzję administracyjną. Stosownie do art. 16 omawianej ustawy, odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje bowiem w drodze decyzji. Tym samym brak wydania decyzji w skarżonym zakresie sprawiło, że organ popadł w bezczynność.

W tym stanie sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uznając skargę za zasadną, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zaś o kosztach na podstawie art. 200 ww. aktu prawnego.

Tutejszy Sąd doszedł też do przekonania, iż nieudzielenie wnioskodawczyni pełnej odpowiedzi na zgłoszone żądanie, nie jawiła się jako bezczynność mająca cechy rażącego naruszenia prawa. Wynikała bowiem jedynie z niewłaściwej interpretacji ustawy o dostępie do informacji publicznej.



Powered by SoftProdukt