drukuj    zapisz    Powrót do listy

6050 Obowiązek meldunkowy, Inne, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 727/12 - Wyrok NSA z 2013-07-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 727/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-07-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-03-19
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Jurkiewicz /przewodniczący/
Paweł Miładowski /sprawozdawca/
Tamara Dziełakowska
Symbol z opisem
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
IV SA/Wr 526/11 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2011-11-24
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2006 nr 139 poz 993 art. 9 ust 2 pkt 2
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - tekst jedn.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia del. WSA Tamara Dziełakowska Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 526/11 w sprawie ze skargi K. Ś. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie zameldowania oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Wr 526/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę K. Ś. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] maja 2011 r., w przedmiocie zameldowania.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku, postępowanie administracyjne w sprawie zameldowania E. K. na pobyt stały w lokalu przy ul. [...] w M. wszczęte zostało w dniu 19 stycznia 2011 r. na jego wniosek z tym uzasadnieniem, że sytuacja prawna mieszkania nie jest uregulowana i dlatego nie może przedstawić tytułu prawnego do lokalu, w którym zamieszkuje od września 2010 roku wraz z córką, zięciem i wnuczką. Do przedmiotowego wniosku wnioskodawca dołączył zaświadczenie o wymeldowaniu z poprzedniego miejsca pobytu stałego, formularz "Zgłoszenia pobytu stałego" bez potwierdzenia faktu pobytu przez osobę dysponującą tytułem prawnym do lokalu oraz kopię testamentu W. Ś., na mocy którego zięć wnioskodawcy – G. Ś. otrzymał udział w przedmiotowej nieruchomości.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. Wójt Gminy Marcinowice orzekł o zameldowaniu na pobyt stały wnioskodawcy, E. K. w miejscowości M. ul. [...] nr [...].

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji obszernie zrelacjonował przebieg postępowania w sprawie, szczegółowo opisując podjęte czynności. W tym zakresie podał, że E. K. zeznał do protokołu w dniu [...].02.201 r., że zamieszkał u zięcia i córki w M. ul. [...], po sprzedaniu mieszkania przez córkę w P., gdzie poprzednio mieszkał. Pieniądze ze sprzedaży mieszkania córka przeznaczyła na budowę domu. Wprowadzając się do mieszkania w M. przywiózł swoje rzeczy osobiste, ubrania, pościel oraz szafę, w której trzyma swoje rzeczy. Pozostałe swoje meble wstawił na budowę, ponieważ jego córka i zięć się budują. W mieszkaniu w Marcinowicach zajmuje pokój, prowadzi wspólnie z zięciem i córką gospodarstwo domowe oraz partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania i rachunkach za prąd i wodę. W obecnym miejscu zamieszkania ma skoncentrowane swoje sprawy życiowe, tam śpi, spożywa i przygotowuje posiłki i w tym mieszkaniu odwiedzają go znajomi. Zeznał także, że jest emerytem i często wyjeżdża. Dalej organ wskazał, że w dniu [...] marca 2011 r. przeprowadzono oględziny lokalu w M. przy ul. [...], które wykazały, że wnioskodawca faktycznie w nim zamieszkuje wraz z zięciem, córką i wnuczką, prowadząc z nimi gospodarstwo domowe oraz, że znajdują się tam jego rzeczy osobiste. Potwierdza to również kontrola meldunkowa przeprowadzona przez posterunek Policji w M. W ocenie organu pierwszej instancji zeznania świadków, a to G.Ś., Z.Ś., M. C., K. K również potwierdzają fakt zamieszkiwania E. K. w lokalu w M. Jednocześnie zdaniem Wójta Gminy zgłaszane przez uczestnika postępowania, K. Ś., będącego współwłaścicielem nieruchomości, w której wniosek o meldunek dotyczy, zarzuty dotyczące nielegalnego przebywania - bez zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości - wnioskodawcy w lokalu położonym przy ul [...] nie mają znaczenia dla rozpatrywanej sprawy, bowiem przedmiotem postępowania nie jest kwestia uprawnień do lokalu, a jedynie gromadzenie informacji o miejscu pobytu. Zdaniem organu zebrany materiał dowodowy pozwala na dokonanie meldunku E. K. pod wskazanym adresem, zaś brak potwierdzenia przez wnioskodawcę prawa do lokalu, z uwagi na nieuregulowany stan prawny mieszkania, uzasadniał w jego ocenie wydanie rozstrzygnięcia na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł uczestnik postępowania K. Ś., domagając się jej uchylenia z uwagi na błędy formalne i rażące naruszenie konstytucyjnego prawa własności. Zdaniem odwołującego Wójt Gminy Marcinowice naruszył art. 9b. ust. 1 ustawy o ewidencji , w którym określa jakie dane muszą znaleźć się w decyzji określającej zameldowanie. Niepodanie którejkolwiek danej ze wskazanego tam katalogu powoduje w jego ocenie nieważność decyzji, a brak kodu pocztowego i nazwy województwa w decyzji Wójta uniemożliwia jednoznaczne określenie miejsca zameldowania.

Wojewoda Dolnośląski decyzją z dnia [...] maja 2011 r. utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy Marcinowice. W motywach decyzji ostatecznej organ II instancji zrelacjonował przebieg postępowania, podając dodatkowo, że K. Ś. przedłożył odpis księgi wieczystej nr [...] prowadzonej dla przedmiotowego lokalu, z którego wynika, że współwłaścicielami nieruchomości są A. Ś. oraz małżonkowie K. (syn A.) i Z. Ś., a także przedłożył odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 listopada 1992 r. sygn. akt I Ns 436/92 w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po A. Ś. . Na podstawie wspomnianych dokumentów organ I instancji ustalił krąg osób będących stronami prowadzonego postępowania. W ocenie organu odwoławczego analiza całości akt sprawy potwierdza, że organ I instancji zebrał materiał dowodowy umożliwiający wydanie jednoznacznego rozstrzygnięcia w sprawie. Z materiału tego wynika bezspornie i nie kwestionuje tego także skarżący, że E. K. mieszka w przedmiotowym lokalu. Zgodnie z art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. Według organu II instancji w obecnym stanie prawnym wyłączną przesłanką zameldowania określonej osoby w oznaczonym lokalu na pobyt stały lub czasowy jest sam fakt zamieszkiwania w nim z zamiarem stałego lub czasowego przebywania w tym lokalu. W tym stanie rzeczy organ I instancji wydał jedyną możliwą decyzję, to jest orzekającą o zameldowaniu wnioskodawcy w przedmiotowym lokalu z powodów wskazanych w obszernym uzasadnieniu. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ pierwszej instancji przepisu art. 9b ust. 2 ustawy o ewidencji organ odwoławczy wskazał, że przepis ten określa szczegółowo elementy adresu gromadzone w zbiorach meldunkowych. W postępowaniu administracyjnym w sprawie zameldowania dla określenia przedmiotu sprawy wystarczające jest podanie elementów wymienionych w zaskarżonej decyzji, bowiem zgodnie z art. 19 Kodeksu postępowania administracyjnego organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej, zatem Wójt Gminy Marcinowice leżącej na terenie województwa dolnośląskiego nie może rozstrzygać odnośnie lokalu położonego w granicach innej gminy, a w województwie dolnośląskim jest jedna gmina o nazwie Marcinowice i posiada ona jeden kod pocztowy. Z kolei odnosząc się do zarzutu zameldowania strony bez zgody współwłaścicieli lokalu organ odwoławczy wskazał, że konieczność przedstawienia przy zameldowaniu w lokalu uprawnień do przebywania w nim określał art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. O niekonstytucyjności tego przepisu orzekł Trybunał Konstytucyjny w wyroku, na który powołuje się strona odwołująca . W konsekwencji tego wyroku organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, a jedynie gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu ich pobytu, a więc bada, czy osoba występująca z wnioskiem faktycznie zamieszkuje w lokalu. Zameldowanie służy zatem rejestracji istniejącego stanu faktycznego, niezależnie od legalności tego stanu. Wobec tego zameldowanie wbrew woli właściciela lokalu stanowi dla niego uciążliwość, jednakże ze względu na charakter, jaki meldunkowi nadał ustawodawca, okoliczność ta nie może mieć znaczenia w sprawie zameldowania. A zatem konieczność dokonania zameldowania nie jest uzależniona od stosunków panujących między stronami i nie wpływa na charakter tytułu prawnego do lokalu zamieszkiwanego przez określone osoby. Dalej organ wskazał, że nieruchomość przy ul. [...] w M. nie jest własnością jedynie K. Ś.. E. K. przebywa w lokalu na parterze tej nieruchomości, zajmowanym przez swojego zięcia i za jego wiedzą zatem nie jest to pobyt nielegalny. Końcowo Wojewoda wskazał, że potwierdzenie na zgłoszeniu meldunkowym faktu zamieszkiwania, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, to nie jest zgodą na zameldowanie i nie jest również wymagane potwierdzenie faktu pobytu przez wszystkich współwłaścicieli lokalu, wystarczy potwierdzenie dokonane przez jednego z nich. W przypadku braku takiego potwierdzenia, o zameldowaniu bądź jego odmowie decyduje wyłącznie organ ewidencji ludności, który w postępowaniu administracyjnym ustala, czy przesłanka warunkująca zameldowanie zaistniała. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w powyższym zakresie stanowi art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji.

Decyzja ostateczna stała się przedmiotem skargi wniesionej przez K. Ś. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której wniósł o uchylenie wydanych w sprawie decyzji.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie podtrzymując stanowisko i argumentację zwartą w zaskarżonej decyzji.

Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu skargę oddalił.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przesłanki zameldowania zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, zgodnie z którym, osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia, przy czym pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania (art. 6 ust. 1), zaś pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem (art. 7 ust. 1). Uwzględniając cel, jakiemu służy obowiązek meldunkowy, ustawodawca wprowadził warunek przedstawienia potwierdzenia pobytu w lokalu jako okoliczności faktycznej. Jeżeli właściciel bądź inna osoba dysponująca prawem do lokalu nie może lub nie chce poświadczyć tej okoliczności, wówczas organ administracji, działając w oparciu o art. 47 ust. 2 ustawy, przeprowadza postępowanie wyjaśniające, które ma na celu ustalenie, czy osoba wnioskująca o zameldowanie, faktycznie w lokalu przebywa. Postępowanie administracyjne ma zatem na celu - w pierwszej kolejności - ustalenie stanu faktycznego, w ramach którego istotną okolicznością jest jednoznaczne określenie, czy osoba podlegająca obowiązkowi meldunkowemu faktycznie przebywa w miejscu wskazanym w zgłoszeniu meldunkowym.

W realiach badanej sprawy postępowanie wszczęte zostało na wniosek Eugeniusza Kwiatkowskiego, złożony w związku z wymeldowaniem z jego dotychczasowego miejsca pobytu stałego, bez nieprzedstawienia jednocześnie potwierdzenia swojego pobytu w lokalu położonym przy ul. [...] w M. przez osobę dysponującą tytułem prawnym do tego lokalu. W sytuacji braku potwierdzenia na formularzu zgłoszenia faktu przebywania osoby zgłaszanej pod danym adresem, organy winny jedynie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, mające na celu ustalenie, czy osoba ta przebywa w lokalu, a następnie wydać stosowną decyzję na podstawie art. 47 § 2 ustawy o ewidencji. Nie są one natomiast uprawnione do badania, czy jej pobyt w lokalu jest legalny oraz, czy potwierdzenia dokonała osoba mająca tytuł prawny do lokalu.

Oceniając pod tym kątem zaskarżoną decyzję Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w organy obu instancji zadość uczyniły powyższemu obowiązkowi i przeprowadziły postępowanie dowodowe, które nie jest obarczone wadami wynikającymi z naruszenia zasad i przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, z przesłuchania strony, jak również z notatki służbowej z dnia 23 marca 2011 r. sporządzonej przez pracowników Urzędu Gminy Marcinowice wynika, że E.K. przebywa stale w lokalu położonym przy ul. [...] w gminie M. Potwierdza to również uwaga zgłoszona przez skarżącego do protokołu przesłuchania świadka G. Ś. z dnia [...] lutego 2011 r., jak również protokół z przesłuchania skarżącego z dnia [...] lutego 2011 r. Również małżonka skarżącego , przesłuchana w dniu 17 lutego 2011 r. potwierdziła , że E. K. przebywa w spornym lokalu od października 2010 r., przyznając , ze wnioskodawca do mieszkania zięcia wniósł szafę, w której trzyma swoje rzeczy osobiste. Stwierdzić zatem należy, że organy wyczerpująco zebrały materiał dowodowy, a jego ocena nie nasuwa żadnych wątpliwości. Również uprawnienia procesowe stron były przestrzegane przez organ, bowiem o wszystkich czynnościach dowodowych każdy z uczestników postępowania – w tym skarżący – był informowany, a dodatkowo – co wynika z akt sprawy – skarżący uczestniczył czynnie w przesłuchaniach świadków, zadając pytania świadkom i zgłaszając uwagi do protokołu.

Ustosunkowując się do zarzutu zaniechania przez organy przeprowadzenia rozprawy administracyjnej Sąd stwierdził, że jej przeprowadzenie w realiach rozpatrywanej sprawy nie jest obligatoryjne. Przepis art. 89 § 1 k.p.a. przewiduje, że organ administracji publicznej przeprowadzi w toku postępowania rozprawę w każdym przypadku, gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania bądź osiągnięcie celu wychowawczego albo gdy wymaga tego przepis prawa. Z kolei według § 2 powołanego artykułu organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. W postępowaniu administracyjnym nie obowiązuje zatem reguła rozpoznawania sprawy przez organ orzekający na rozprawie. Organ administracji postępowanie wyjaśniające prowadzi - co do zasady- poza rozprawą, chyba, że zachodzą przesłanki przeprowadzenia rozprawy. Jeżeli jednak w ocenie organu rozprawa nie doprowadziłaby do uproszczenia i przyspieszenia postępowania, nie jest konieczna ze względu na ewentualny cel wychowawczy, a obowiązku jej przeprowadzenia nie przewiduje przepis prawa, postępowanie administracyjne może być przeprowadzone bez rozprawy, tak jak to miało miejsce w przypadku rozpatrywanej sprawy. Ustawodawca, co prawda, wskazuje na powinność przeprowadzenia rozprawy także w przypadkach, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron, tj. gdy w sprawie biorą udział co najmniej dwie strony o sprzecznych interesach, które organ powinien uzgodnić, jednak z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. Przewidziana dalej w omawianej regulacji powinność przeprowadzenia rozprawy, gdy jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków i biegłych nie jest równoznaczna z koniecznością przeprowadzenia rozprawy w każdym przypadku przeprowadzenia wymienionych dowodów, gdyż przeprowadzenie rozprawy uzależnione jest od wyjaśnienia sprawy. W rozpoznawanej sprawie organ zgromadził wyczerpujący materiał dowodowy poza rozprawą, a jego ocena w zakresie istotnych okoliczności sprawy nie nasuwała żadnych wątpliwości , co oznacza, że zarzut związany z nie przeprowadzeniem rozprawy jest więc niezasadny.

Przechodząc z kolei do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, wskazać należy , że z przepisu art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności , zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu, wynika w sposób jednoznaczny, że zameldowanie nie jest zależne od prawa do lokalu ani też od zgody właściciela lokalu na zameldowanie. Celem ewidencji ludności jest jedynie odzwierciedlanie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Rejestracja meldunkowa nie jest źródłem jakichkolwiek praw majątkowych , w tym do własności lokalu, w którym zostało dokonane zameldowanie. Dlatego też podstawę do zameldowania powinno stanowić ustalenie, czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem. Natomiast niewyrażenie zgody przez właściciela nieruchomości na zameldowanie , czy też brak potwierdzenia przez niego faktu przebywania ma takie tylko znaczenie, że organ w takiej sytuacji z reguły nie dokonuje zameldowania poprzez podjęcie czynności materialno - technicznej, ale poprzez wydanie stosownej decyzji na podstawie art. 47 § 2 ustawy o ewidencji.

Wskazane powyżej argumenty prowadzą do wniosku, że potwierdzenie faktu pobytu osoby, która chce dopełnić obowiązku meldunkowego w danym lokalu przez jego właściciela lub inny podmiot dysponujący do niego tytułem prawnym nie jest niezbędne do dokonania zameldowania tej osoby. W konsekwencji należy uznać, że organ prowadzący postępowanie w sprawie zameldowania na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy ma obowiązek ustalenia osób, którym przysługuje tytuł prawny do danej nieruchomości na podstawie urzędowych rejestrów, bądź wyjaśnień stron postępowania. W przypadku, gdy osoby te nie są organowi znane, nie ma on obowiązku ustalania następców prawnych w drodze postępowania sądowego lub zawieszania postępowania do czasu ustalenia tych następców. Organ gminy prowadząc ewidencję ludności stwierdza jedynie okoliczności faktyczne związane z pobytem poszczególnych osób w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem, nie potwierdzając ich uprawnień do przebywania w danym lokalu. Konieczność ustalania stanu prawnego nieruchomości, niejednokrotnie związana z długotrwale toczącymi się postępowaniami w sprawach cywilnych o stwierdzenie nabycia spadku powodowałaby znaczne utrudnienie w dokonywaniu czynności zameldowania mieszkających w nich osób, co jest sprzeczne z celem prowadzenia ewidencji miejsca pobytu obywateli, która powinna odzwierciedlać aktualne stany faktyczne. W razie, gdy osoby uprawnione nie byłyby zainteresowane uregulowaniem kwestii własnościowych danej nieruchomości zameldowanie w nich osób, które faktycznie w nich przebywają i spełniają przesłanki z art. 6 ust. 1 ustawy nie byłoby w ogóle możliwe.

Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organy przepisu art. 9b ust. 2 pkt 2 ustawy o ewidencji ludności poprzez pominięcie w obu decyzjach określenia województwa w adresie zameldowania E. K. Sąd wskazał, że istotnie we wskazanym przepisie przewidziano, że zameldowanie na pobyt stały lub czasowy następuje pod oznaczonym adresem, który określa się przez podanie nazwy miejscowości, numeru domu i lokalu, nazwy gminy, nazwy województwa, kodu pocztowego oraz nazwy ulicy[...] i organy istotnie nie podały oznaczenia województwa w wydanych w sprawie decyzjach, to jednak wskazane naruszenie nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. W tym zakresie ma rację organ odwoławczy kiedy zauważa, że organy administracji publicznej są zobowiązane do przestrzegania z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.

Natomiast pominięcie w decyzji wymogu oznaczenia województwa, w którym położony jest przedmiotowy lokal mieszkalny jest nieistotną wadą decyzji tj. taką , która nie daje podstawy do jej uchylenia. Wada taka może być usunięta w trybie rektyfikacji decyzji, który obejmuje sprostowanie, uzupełnienie treści decyzji ( art.111 §1 k.p.a.).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł K. Ś. zaskarżając tenże wyrok w całości i wniósł o jego uchylenie, a także o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 89 § 2 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, że organ nie był zobowiązany do przeprowadzenia rozprawy, gdyż zebrał materiał dowodowy pozwalający na wydanie decyzji meldunkowej, podczas gdy art. 89 § 2 k.p.a. wyraźnie stwierdza, że w sytuacji konieczności uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin, organ powinien przeprowadzić rozprawę;

2. naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 9b ust. 2 pkt 2 ustawy o ewidencji ludności poprzez jego błędne niezastosowanie i przyjęcie, że braki formalne wydanej decyzji meldunkowej, choć faktycznie istnieją, to nie mają wpływu na rozstrzygnięcie sprawy;

3. naruszenie obywatelskich wolności konstytucyjnych, a to art. 64 ust. 3 Konstytucji RP [poprzez jego przekroczenie i ukształtowanie stosunku prawnego pomiędzy skarżącym, a zameldowany Eugeniuszem K.skim w sposób, który narusza prawa własności skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego tj. art. 89 § 2 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. W tym miejscu podnieść należy na błąd konstrukcyjny skargi kasacyjnej, albowiem jej autor nie powiązał zarzutu naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego z odpowiednimi przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Tymczasem sądy administracyjne nie stosują wprost przepisów tegoż kodeksu, a zatem nie mogą ich również naruszyć. Gdyby jednak przyjąć, że skarżący kasacyjnie w istocie zarzuca Sądowi pierwszej instancji dokonanie wadliwej oceny prawidłowości prowadzenia postępowania administracyjnego to i tak zarzut ten nie odniósłby zamierzonego skutku. Przepis art. 89 § 2 k.p.a. stanowi, że organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie, w niniejszej sprawie okoliczności wymienione w omawianym przepisie nie zachodziły. W sprawie niniejszej organ ustalił w sposób jednoznaczny, że E. K. stale przebywa w lokalu położonym przy ul. [...] w gminie M. co stanowi przesłankę do jego zameldowania pod wskazanym adresem.

Wskazać bowiem należy, że ewidencja ludności ma na celu rejestrację faktów, tj. tego, czy dana osoba stale lub czasowo przebywa w określonym lokalu. W obecnym stanie prawnym wyłączną przesłanką zameldowania osoby na pobyt stały lub czasowy jest fakt zamieszkiwania w lokalu z zamiarem stałego lub czasowego w nim przebywania. Skoro zatem okoliczność stałego przebywania w lokalu w którym został zameldowany została przez organy administracji publicznej ustalona w sposób nie budzący wątpliwości, a co istotne okoliczności tej nie kwestionował sam skarżący, to w sprawie brak było konieczności jak to określił skarżący kasacyjnie ustalenia spornych interesów stron co wskazywałoby na konieczność przeprowadzenia rozprawy administracyjnej.

Odnosząc się do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego poprzez błędne niezastosowanie art. 9b ust. 2 pkt 2 ustawy o ewidencji ludności wskazać należy, że w istocie przepis ten nakazuje aby określając adres zameldowania podać nazwę miejscowości, numer domu i lokalu, nazwę gminy, województwa i kodu pocztowego oraz nazwy ulicy, jeżeli w miejscowości występuje podział na ulice. W decyzji o zameldowaniu, której sprawa dotyczy określono jedynie nazwę miejscowości wraz z nazwą ulicy i numerem domu, a zatem nie w pełni uczyniono zadość wymogom przepisu art. 9b ust 2 pkt 2 ustawy. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej w okolicznościach niniejszej sprawy, brak określenia kodu pocztowego oraz województwa lokalu w którym dokonano zameldowania nie uniemożliwił jednoznacznego określenia miejsca zameldowania. Jak trafnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji pominięcie w decyzji oznaczenia województwa, w którym położony jest przedmiotowy lokal mieszkalny jest nieistotną wadą decyzji, która w okolicznościach niniejszej sprawy, nie daje podstaw do jej uchylenia. Wyraźnego podkreślenia wymaga fakt, iż w sprawie niniejszej brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do miejsca położenia nieruchomości w której dokonano meldunku.

Odnosząc się do ostatniego z zarzutów skargi kasacyjnej tj. naruszenia art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez ukształtowanie stosunku prawnego pomiędzy skarżącym, a zameldowanym w sposób, który narusza prawa własności skarżącego uznać należało, że także ten zarzut nie mógł odnieść zamierzonego skutku, albowiem jak już wyżej wskazano zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i nie stanowi potwierdzenia jakichkolwiek praw majątkowych, w tym do własności lokalu w którym dokonano zameldowania.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną oddalił.



Powered by SoftProdukt