drukuj    zapisz    Powrót do listy

6313 Cofnięcie zezwolenia na broń, Broń i materiały wybuchowe, Komendant Policji, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 2016/09 - Wyrok NSA z 2010-03-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 2016/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-03-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-12-21
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Barbara Adamiak
Leszek Leszczyński /przewodniczący sprawozdawca/
Zofia Flasińska
Symbol z opisem
6313 Cofnięcie zezwolenia na broń
Hasła tematyczne
Broń i materiały wybuchowe
Sygn. powiązane
II OSK 1385/08 - Postanowienie NSA z 2009-12-21
VI SA/Wa 349/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-05-16
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 52 poz 525 art. 18, ust. 1 pkt 2, art. 15 ust. 1 pkt 6
Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - tekst jedn.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1269 art. 1
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 141 par. 4, art. 11
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Leszek Leszczyński (spr.) Sędziowie sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. NSA Zofia Flasińska Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 349/08 w sprawie ze skargi T. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od T. L. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 349/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską. Powyższe orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Komendant Wojewódzki Policji w Gdańsku, decyzją z dnia [...] września 2007 r. cofnął T. L. pozwolenie na broń palną myśliwską. Za materialną podstawę rozstrzygnięcia przyjęto art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) uznając, że T. L. należy do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku prawnego. Do takiego wniosku organ administracji doszedł z uwagi na fakt skazania posiadacza uprawnienia na broń przez Sąd Rejonowy w W. prawomocnym wyrokiem z dnia [...] maja 2007 r. (sygn. akt [...]) na karę grzywny oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres jednego roku w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 178a § 1 kodeksu karnego polegającego na kierowaniu samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości. Z zebranego materiału i dowodów w sprawie wynikało, że T. L. będąc w stanie nietrzeźwości ([...] mg/l i [...] mg/l stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu) doprowadził do kolizji drogowej. Organ administracji wziął pod uwagę opinię środowiskową o skazanym i opinię o nim z koła łowieckiego uznając, że opinie te nie mogły mieć wpływu na rozstrzygnięcie.

Od powyższej decyzji T. L. złożył odwołanie z wnioskiem o jej uchylenie. Stwierdził, że przestępstwo, jakiego się dopuścił, miało charakter incydentalny i nie pozostaje nawet w hipotetycznym związku z posiadaniem broni. Wskazując na doskonałe opinie z miejsca zamieszkania i z koła łowieckiego podkreślał, że nie posiada negatywnych cech charakterologicznych mogących kwalifikować go do kręgu osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Po rozpatrzeniu odwołania Komendant Główny Policji, decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r., przyjmując za podstawę materialnoprawną art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Jak wskazano, organ przyjął do wiadomości, iż powodem prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu była chęć odprowadzenia samochodu służbowego w bezpieczne miejsce, w celu zabezpieczenia przed ewentualną jego kradzieżą. Wskazał jednak, iż w jego ocenie T. L. popełniając przestępstwo umyślne - kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości - był zagrożeniem dla innych uczestników ruchu drogowego, czego dowodem były ustalenia Policji wskazujące na fakt spowodowania przez skarżącego kolizji drogowej, za co został skazany prawomocnym wyrokiem sądu karnego. Naruszając zatem umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wykazał się nieodpowiedzialnością mogącą doprowadzić do zagrożenia zdrowia, życia lub mienia innych osób. Nie można zatem wykluczyć, że będąc pod wpływem alkoholu użyje w przyszłości broni sprzecznie z interesem bezpieczeństwa lub porządku prawnego.

Na obie decyzje T. L. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając naruszenie przepisów art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji oraz naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a., przez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z akt Sądu Rejonowego w W..

Wskazał, że posiada dobre opinie z miejsca zamieszkania i z macierzystego koła łowieckiego, broń przechowywał w sposób prawidłowy, a w czasie zdarzenia zachowywał się spokojnie i pomimo znajdowania się pod wpływem alkoholu nie stwarzał problemów. W tych okolicznościach organy Policji, w ocenie skarżącego, błędnie i dowolnie wyprowadziły wniosek o możliwości użycia w przyszłości przez niego broni sprzecznie z prawem. Wskazując na wyroki sądów administracyjnych skarżący podkreślał, iż nie wykazano by posiadał skłonności do nadużywania alkoholu lub awantur. W związku z tym nieprzeprowadzenie dowodu z akt sądu karnego, a oparcie się jedynie na treści samego wyroku i zeznaniach jednego świadka stanowiło naruszenie art. 75 i art. 77 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji, przywołując argumenty podnoszone w zaskarżonej decyzji, wnosił o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga jest niezasadna i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) skargę oddalił.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. Cytowany przepis stanowi o obowiązku organów Policji i w jego wykonaniu dochodzi do wydania decyzji związanej poza możliwością uznania administracyjnego, jeżeli zostaną spełnione przez posiadacza pozwolenia na broń przesłanki w powołanym art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Skarżący dopuścił się przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. - prowadzenie pojazdu mechanicznego (samochodu osobowego) w stanie nietrzeźwości. Okoliczność ta została stwierdzona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego. Dla organu administracji ustalenia sądu karnego są wiążące i nie ma on możliwości czynienia własnych ustaleń co do winy skazanego. Zatem zarzut skarżącego o nieprzeprowadzeniu przez organy Policji dowodu z akt karnych nie miał wpływu na wynik sprawy. Z akt sprawy wynika, że skarżący nie tylko dopuścił się przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, lecz również doprowadził do kolizji dwóch innych pojazdów. Był więc nie tylko potencjalnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa publicznego (komunikacyjnego), lecz swoim zachowaniem doprowadził do zaistnienia niebezpiecznych skutków, powodując kolizję drogową.

W ocenie Sądu okoliczność powzięcia przez skarżącego zamiaru prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwości i zrealizowanie tego zamiaru ze spowodowaniem wymienionego skutku nie uzasadniało tłumaczenie o konieczności zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą. Skarżący będąc świadom tego, że w danej chwili był w posiadaniu samochodu służbowego, a więc był jego dysponentem jako pracownik będący w pracy, wprowadził się w stan nietrzeźwości, wiedząc o konieczności odprowadzenia pojazdu na parking strzeżony.

Przestępstwo to nie ma bezpośredniego związku z bronią posiadaną przez skarżącego, jednakże fakt jego popełnienia wskazuje na tak dalece lekceważące podejście do przestrzegania zasad porządku publicznego, w tym jego bezpieczeństwa, że uzasadnia cofnięcie skarżącemu posiadanego pozwolenia na broń. Skarżący dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu komunikacyjnemu, jednocześnie powodując szkodę w mieniu innych osób, a potencjalnie mógł nawet doprowadzić do zagrożenia ich zdrowia lub życia. Skutek jaki spowodował swoim działaniem nie był objęty jego zamiarem bezpośrednim, jednakże powinien i mógł przypuszczać, że mając znacznie obniżoną sprawność psychomotoryczną, na skutek wprowadzenia się w stan nietrzeźwości, do niego dojdzie. To, że skarżący po spowodowaniu kolizji nie uciekł i nie awanturował się, nie mogło mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia organu administracji, gdyż jego zachowanie nie znosiło samego czynu, którego się dopuścił. Organ administracji powziął bowiem w stosunku do skarżącego uzasadnioną obawę, o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie, biorąc również pod uwagę dowody przedkładane przez skarżącego w postępowaniu administracyjnym.

Według opinii środowiskowej "oblicze społeczno - moralne" skarżącego nie budzi zastrzeżeń. Dodatkowo w wywiadzie tym podano, że skarżący jest zatrudniony jako funkcjonariusz Straży Leśnej. Sprawuje on więc funkcję pracownika kontrolującego przestrzeganie przez inne osoby prawa. Jednakże, jak wynika z ustaleń organu administracji, sam to prawo naruszył stwarzając niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia innych osób oraz powodując szkody materialne w ich mieniu.

W przekonaniu skarżącego to, że po raz pierwszy wprowadził się w stan nietrzeźwości i kierował pojazdem powodując kolizję drogową było niewystarczające do cofnięcia mu pozwolenia na broń. Z takim poglądem Sąd I instancji się nie zgodził, wskazując, że gdyby iść tym tokiem rozumowania, należałoby oczekiwać na dalsze tego rodzaju zdarzenia, by w końcu można było wydać zaskarżoną decyzję.

Powoływanie się przez skarżącego na brak wykazania, że jest osobą uzależnioną od alkoholu nie jest przesłanką negatywną o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Gdyby bowiem organy Policji powzięły takie przypuszczenie, to stosownie do art. 15 ust. 5 wymienionej ustawy skarżący zostałby skierowany na odpowiednie badania, a w przypadku potwierdzenia uzależnienia, podstawą cofnięcia pozwolenia na broń byłby art. 15 ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Prawo do posiadania broni, w świetle Konstytucji RP, nie należy do kategorii wolności i praw osobistych, lecz jest pewnego rodzaju przywilejem danym osobom, których organy Policji obdarzyły zaufaniem, iż osoby te będą szczególnie przestrzegały porządku prawnego. Umyślne naruszenie prawa oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego zaufanie to eliminuje. W ocenie Sądu orzekającego w sprawie nie jest obojętne dla bezpieczeństwa publicznego, w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji to, że osoba wyróżniona przez fakt posiadania pozwolenia na broń umyślnie narusza prawo niszcząc cudze mienie i stwarzając swoim zachowaniem realne niebezpieczeństwo dla innych, jak w rozpoznawanej sprawie.

We wniesionej skardze kasacyjnej reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika T. L. zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 18 ust. l pkt 2 w zw. z art. 15 ust. l pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r., Nr 52, poz. 525 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezpodstawnym uznaniu, iż samo skazanie skarżącego za przestępstwo określone w art. 178a § 1 K.k. tj. za prowadzenie pojazdu samochodowego w stanie nietrzeźwości, jest tożsame z przesłanką uzasadnionej obawy, że skarżący może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, o której mowa w art. 15 ust. l pkt 6 ustawy o broni i amunicji i to bez konieczności zbadania całokształtu postępowania skarżącego poprzedzającego decyzję o cofnięciu mu pozwolenia na broń,

2. naruszenie art. 18 ust. l pkt 2 w zw. z art. 15 ust. l pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy w odniesieniu do skarżącego nie stwierdzono przesłanki uzasadniającej zastosowanie w/w regulacji materialnoprawnej tj. uzasadnionej obawy, że skarżący może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, skoro prawidłowa ocena okoliczności podmiotowych zarzuconego skarżącemu czynu, postawa skarżącego oraz fakt jego dotychczasowego nienagannego trybu życia dającego rękojmię prawidłowego i ostrożnego przechowywania oraz użytkowania posiadanej broni prowadzą do wniosku, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka określona w art. 15 ust 1 pkt 6 w/w ustawy.

Ponadto zarzucono Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. o ustroju sądów administracyjnych, zwaną dalej P.u.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) w zw. z art. 3 p.p.s.a. polegające na braku zrealizowania kontroli postępowania administracji publicznej oraz legalności wydanej decyzji administracyjnej,

2. naruszenie art. 141 § 4 w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. polegające na przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem faktycznym,

3. naruszenie art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. poprzez błędne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Komendanta Głównego Policji art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

4. naruszenie art. 11 p.p.s.a. poprzez bezpodstawne uznanie, że wynikające ze wskazanego przepisu związanie sądu administracyjnego ustaleniami prawomocnego wyroku sądu karnego jedynie co do popełnienia przestępstwa, czynią zbędnym przeprowadzanie dowodu "z akt" karnych w celu prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy tj. stwierdzenia istnienia lub nie przesłanek uzasadniających cofnięcie skarżącemu pozwolenia na broń i w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy.

Wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie poprzednio zaskarżonych decyzji w całości i o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w tym kosztach niniejszego postępowania.

Autor skargi kasacyjnej wskazał, że z analizy treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wynika, że przepis ten jedynie przykładowo wymienia przestępstwa, których popełnienie (przy założeniu prawomocnego skazania) wskazuje, że ich sprawca zalicza się do kategorii osób wymienionych w tym przepisie. Wśród tego rodzaju przestępstw, w/w ustawa nie wymienia przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (art. 178a § 1 k.k.), które to przestępstwa zostały przez ustawodawcę zaliczone do przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a zatem nie przeciwko zdrowiu, życiu czy mieniu.

Skarżący kasacyjnie podał, że cofnięcia pozwolenia na broń nie uzasadnia sam fakt skazania za jakiekolwiek przestępstwo, lecz dopiero stwierdzenie, że posiadacz broni zalicza się do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Z kolei stan uzasadnionej obawy, o której mowa w art. 15 ust 1 pkt 6 w/w ustawy dotyczy jedynie przewidywanych zachowań posiadacza broni. Może go zatem uzasadniać dotychczasowe jego postępowanie takie jak nadużywanie alkoholu, popełnianie czynów nagannych etc., czy też ujemne cechy charakteru takie jak nieopanowanie, porywczość czy niezrównoważenie. W takiej sytuacji niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym przez skarżącego czynem, za który został skazany i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które stwarzałoby obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Skoro pozwolenie na broń jest wydawane przez policję po wszechstronnym i starannym zbadaniu czy nie zachodzą przeciwwskazania, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, to cofnięcie takiego pozwolenia powinna poprzedzać równie wnikliwa procedura. Za poprawnością w/w wniosku przemawia zasada ochrony praw nabytych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ poparł stanowisko Sądu I instancji wskazał w szczególności, że w sprawie T. L. wskazaną w art. 15 ust 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji ,,obawę" powziął nie ze względu na sam fakt skazania go za przestępstwo, ale w wyniku oceny znaczenia popełnionego przez niego przestępstwa dla możliwości dalszego posiadania przez niego pozwolenia na broń palną. Komendant Główny Policji zwrócił uwagę na wysokie stężenie alkoholu w organizmie skarżącego, spowodowanie przez niego w związku z tym kolizji, w wyniku której doszło do wymiernych szkód, nieodpowiedzialność takiego zachowania i brak wyobraźni co do jego możliwych następstw. Wyjaśnił więc powody, dla których dopuszczenie się przez skarżącego wspomnianego przestępstwa wzbudza w jego przekonaniu uzasadnioną obawę, że może on użyć broni w sposób opisany w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy, i to niezależnie od dowodów świadczących o nim pozytywnie. W konsekwencji wniesiono o oddalenie skargi kasacyjnej

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu badając jedynie czy w sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, które w niniejszej sprawie nie występują.

Stosownie do unormowania art. 174 p.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Należy zatem wskazać konkretne przepisy prawa, którym - zdaniem skarżącego – uchybił sąd i zamieścić uzasadnienie podstawy kasacyjnej, czyli uzasadnić uchybienia zarzucane sądowi.

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd błędnie określił podstawę orzekania lub stosując wybrany przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto w uzasadnieniu, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy także, że uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie podnosi zarzuty naruszenia zarówno przepisów postępowania, jak też przepisów prawa materialnego. Zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie mają jednak samodzielnego znaczenia, odnosząc się w istocie i stanowiąc polemikę z treścią zaskarżonego wyroku w zakresie wykładni materialnoprawnych przepisów ustawy o broni i amunicji.

W ocenie Składu Orzekającego, wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania należy uznać za w pełni niezasadne. W szczególności dotyczy to naruszenia art. 1 § 1 oraz § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w związku z art. 3 p.p.s.a. polegające na braku zrealizowania kontroli postępowania administracyjnego oraz legalności decyzji administracyjnej. Autor skargi kasacyjnej nie rozwija argumentacji, na gruncie której wykazałby, na czym ów brak polegał. Autor skargi kasacyjnej wydaje się wiązać ten zarzut z niedostrzeżeniem naruszenia prawa przez organ administracji, co jednak nie jest brakiem kontroli lecz wskazaniem ewentualnie na kontrolę nieprawidłową, co w istocie sprowadza się do polemiki z zaskarżonym orzeczeniem. W kontekście uwag powyższych w ocenie Składu Orzekającego kontrola taka została przez Sąd I instancji przeprowadzona, była prawidłowa, w związku z czym nie można jej zarzucić naruszenia przepisów p.p.s.a.

W odniesieniu do treści decyzji administracyjnej dotyczyła ona w istocie kontroli sposobu wykładni przepisów prawa materialnego. Kontrola kasacyjna, jak wynika z uwag zaprezentowanych wyżej, akceptuje w pełni jej wyniki. Natomiast w kontekście przebiegu postępowania kontrola Sądu I instancji wiązała się m.in. z jednoznacznie wyrażonym w uzasadnieniu wyroku zaakceptowaniem przez ten Sąd ustaleń faktycznych zarówno co do środków dowodowych jak i wszechstronności oceny dowodów oraz faktów, na które one wskazywały. Stąd zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., polegającego na oddaleniu skargi pomimo naruszenia przez organ art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. nie jest zasadny. Odniesieniu się do kwestii nie zebrania pełnego materiału dowodowego nie towarzyszy wskazanie na dowody, które w ocenie strony skarżącej zostały pominięte.

W tym kontekście niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 11 p.p.s.a. poprzez ograniczenie się przez ten Sąd do ustaleń prawomocnego wyroku karnego i nieprzeprowadzenie przez ten Sąd dowodu z akt karnych w celu oceny przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń. Okoliczności popełnienia czynu były bowiem na tyle jednoznaczne, że w sytuacji przyjęcia zasadniczej tezy wykładni przesłanki cofnięcia, badanie akt karnych nie miało żadnego merytorycznego uzasadnienia i nie mogło w żadnym wypadku stanowić podstawy odmiennej oceny wystąpienia przesłanki z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Tym samym, w świetle obu powyższych wywodów, całkowicie niezasadny jest, także nierozwinięty argumentacyjnie w skardze kasacyjnej, zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a

Należy także wskazać, że autor skargi kasacyjnej w odniesieniu do żadnego z zarzutów naruszenia przepisów postępowania nie wskazuje na możliwość istotnego wpływu tych naruszeń na wynik rozstrzygnięcia, nie mówiąc już o skutecznym wykazaniu takiej zależności. Tym bardziej zatem nie mogą one zasługiwać na gruncie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. na uwzględnienie w toku kontroli kasacyjnej.

Zasadnicze znaczenie dla treści skargi kasacyjnej oraz kontroli kasacyjnej mają zarzuty naruszenia prawa materialnego w postaci błędnej wykładni przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji w kontekście przesłanki zaistnienia uzasadnionej obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W ocenie Składu Orzekającego wykładnia tych przepisów, przeprowadzona zarówno przez organy administracji jak też przez Sąd I instancji jest prawidłowa, w związku z czym nie można przyznać zarzutom skargi w tym kontekście przymiotu zasadności.

Art. 18 ust. 1 ustawy formułuje obowiązek organu (organ cofa pozwolenie na broń) w przypadku spełnienia określonych przesłanek, co kreuje sytuację braku uznania w tej kwestii. Tym bardziej zatem znaczenia nabiera prawidłowa wykładnia przepisu, do którego art. 18 ust. 1 w pkt 2 odsyła, czyli art. 15 ust. 1 pkt 6 (którego dotyczy stan faktyczny sprawy administracyjnej w ramach katalogu przesłanek określonych w pkt 1-6 tego przepisu). Punkt 6 tego przepisu, w ramach wskazanego wyżej odesłania z art. 18 ustawy, upoważnia organ do cofnięcia danej osobie pozwolenia na broń w sytuacji, gdy w stosunku do niej istnieje uzasadniona obawa, że może ona użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności, gdy osoba taka skazana została prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec której toczy się postępowanie o popełnienie tych przestępstw.

Na gruncie przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy należy rozróżnić zatem dwie sytuacje. Pierwsza, w której osoba jest skazana lub toczy się w stosunku do niej postępowanie karne w związku z zarzutem popełnienia jednego ze wskazanych rodzajów przestępstw. Druga, gdy takie skazanie lub postępowanie nie ma miejsca, ale z jakichś innych powodów, istnieje uzasadniona obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wyraźnie odróżnia te sytuacje uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., (II OPS 4/09, ONSAiWSA 2010/1/5). W zakresie sytuacji objętej niniejszą kontrolą kasacyjną, należy ją odnieść do zwrotu "uzasadniona obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesami bezpieczeństwa lub porządku prawnego".

Uchwała powyższa w tym zakresie wskazuje ogólnie, że pozwolenie na broń palną jest uprawnieniem wyjątkowym i z tego względu posiadacz musi być osobą dającą rękojmię, iż swoim postępowaniem nie zagrozi bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu, w związku z czym osoby takie powinny w sposób szczególny unikać wchodzenia w konflikt z prawem. Uchwała podnosi także, iż w przypadku osób, które nie zostały skazane za wymienione w tym przepisie przestępstwa, należy szczegółowo analizować i uzasadnić istnienie takiej uzasadnionej obawy.

W ocenie Składu Orzekającego termin ustawodawczy "uzasadniona obawa" jest rodzajem zwrotu szacunkowego, ustalenie treści którego wymaga od interpretatora dokonania dwóch operacji interpretacyjnych – po pierwsze ustalenia co może stanowić podstawę przyjęcia, że dany fakt może stanowić element pojęcia "obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.", a po drugie, że obawa jest obawą uzasadnioną. Ta druga operacja wymaga na gruncie przyjętego wcześniej ustalenia że obawa wystąpiła, dodatkowo oszacowania natężenia tego potencjalnego wystąpienia, tak, aby w konkluzji można było określić że obawa jest uzasadniona.

Sąd I instancji takie rozumowanie przeprowadził, wskazując na ustalone przez organy administracji przesłanki, które w jego ocenie, prowadzą do przyjęcia, iż taka uzasadniona obawa powstaje. W tym kontekście zaakceptował ustalenia interpretacyjne organów administracji.

Osnową tego rozumowania jest fakt popełnienia czynu zabronionego w stanie nietrzeźwości, który to czym polegał na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w tym stanie oraz doprowadzeniu do kolizji z innym pojazdem w trakcie tego prowadzenia. W rozpoznawanej sprawie nie wchodziło w grę automatyczne cofnięcie pozwolenia na broń, bowiem przestępstwo z art. 178a kodeksu karnego, za popełnienie którego skarżący został prawomocnie skazany, nie należy do przestępstw wskazanych expressis verbis w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy. Do organów Policji należała zatem ocena, czy popełniony czyn wyczerpuje treść przesłanki z części pierwszej tego przepisu. Organy Policji oceny takiej dokonały i przyjęły, że skazanie za czyn polegający na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości oraz doprowadzenie do kolizji stanowi rodzaj bezpośredniego narażenia zdrowia lub życia osób trzecich. Wskazuje ponadto na rażące ignorowanie zasad bezpieczeństwa i porządku publicznego, co sumarycznie stanowi przesłankę uzasadniającą cofnięcie pozwolenia na broń.

W ocenie Składu Orzekającego zarówno zastosowanie tych przepisów w kontekście powyższych ustaleń faktycznych jak i wykładnia Sądu I instancji oraz organów administracji, odnośnie do treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy są poprawne. Wykładnia wskazuje na ustalenie treści pojęcia "uzasadniona obawa użycia broni" w kontekście funkcjonalnym, co w przypadku zwrotów szacunkowych należy zaakceptować. Fakt prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości oraz wywołanie kolizji mógł bowiem bezpośrednio doprowadzić do zagrożenia życia lub zdrowia. Mimo zatem nie mieszczenia się popełnionego czynu w katalogu przestępstw bezpośrednio wymienionych w II części tego przepisu, związek tego czynu, wskazującego jednoznacznie na lekceważący stosunek skarżącego kasacyjnie do porządku prawnego, z możliwością zagrożenia życia i zdrowia, występujący ze względu na rodzaj skutków, do jakich czyn taki może doprowadzić, przesądza o trafności konkluzji Sądu i organów. W tym kontekście zbliża to obie kategorie czynów i mimo, że nie powoduje automatyzmu w cofnięciu pozwolenia, każe w kontekście powyższej możliwości oceniać inne elementy uzasadnionej obawy.

W ramach tych innych elementów, Sąd i organy trafnie wskazują na charakter czynu popełnionego umyślnie oraz na fakt popełnienia czynu w stanie nietrzeźwości. Stan taki jest bowiem potencjalnie szczególnie groźny w przypadku doprowadzania się do niego przez osobę posiadającą broń palną. Oznacza on możliwość wykorzystania broni w sposób niekontrolowany, wynikający właśnie z potencjalnego wprowadzenia się w stan nietrzeźwości. Fakt, że osoba posiadająca broń na tyle nie kontroluje swego postępowania, że prowadzi pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, powoduje uzasadnioną obawę użycia w takim stanie broni. A to wystarcza, aby organ administracji, biorąc pod uwagę pozostałe fakty, związał wystąpienie uzasadnionej obawy z powyższymi zależnościami pomiędzy doprowadzeniem się do stanu nietrzeźwości a możliwością użycia broni.

W konsekwencji zatem z jednej strony fakt popełnienia czynu polegającego na prowadzeniu pojazdu w sposób mogący zagrozić życiu i zdrowiu, a z drugiej – dokonanie tego czynu w stanie nietrzeźwości, doprowadzenie się do którego zakłada brak pełnej kontroli nad swoim zachowaniem, prowadzi do przyjęcia, iż czyn popełniony przez skarżącego, mimo, że nie mieści się w katalogu przestępstw wskazanych w przepisie, prowadzi do przyjęcia wystąpienia uzasadnionej obawy niekontrolowanego użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W świetle powyższego argumenty strony skarżącej kasacyjnie odnośnie do niewłaściwego zastosowania wskazanych przepisów ustawy o broni i amunicji oraz błędnej ich wykładni nie mogą być uznane za zasadne. Sformułowanie przepisu w sposób otwarty, ze wskazaniem na zwrot szacunkowy, powoduje potrzebę uwzględnienia argumentu funkcjonalnego w ustaleniu sensu danego zwrotu normatywnego.

Nie może także przesądzać o trafności odmiennego wyniku wykładni fakt dotychczasowego nienagannego trybu życia czy prawidłowe przechowywanie broni. Kwestie te podlegają ocenie organu w konkretnym procesie decyzyjnym i winny być zestawione ze wskazaną wyżej wykładnią pojęcia "uzasadniona obawa użycia broni", elementem której jest antycypacja przyszłych zachowań w kontekście sytuacji będącej przedmiotem postępowania administracyjnego (popełnienie danego czynu).

Biorąc powyższe pod uwagę, skargę kasacyjną, na podstawie art. 184 p.p.s.a., należało oddalić. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na gruncie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt