Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Ostrowska, Sędziowie sędzia WSA Bogusław Cieśla (spr.), sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz, Protokolant st. ref. Hubert Dobrowolski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2018 r. sprawy ze skargi [...] S.A. z siedzibą w [...] na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr 650/17, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] nr [...] z dnia [...].11.2016 r., nakazującą [...]S.A. z siedzibą w [...] rozbiórkę wolnostojącego nośnika reklamowego o całkowitej wysokości ok. 9 m, składającego się z podświetlanej od dołu za pomocą dwóch reflektorów tablicy ekspozycyjnej o wymiarach ok. 3x 6 m (oznaczonej nr identyfikacyjnym [...]), przymocowanej do stalowego słupa o średnicy ok. 0,35 m, utwierdzonego w bloku fundamentowym o wymiarach ok. 2,30 x 3,20 m i wysokości ok. 0,5 m, znajdującego się na działce nr [...] z obrębu [...], położonej przy ul. [...] w [...], na terenie Klubu Sportowego "[...]".

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że w dniu [...].05.2015 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przeprowadził kontrolę na działce nr ew. [...]

z obrębu [...], położonej przy ul. [...] w [...], stanowiącej własność Miasta [...]. Ustalono, że władającym terenem jest Klub Sportowy "[...]".

W toku oględzin stwierdzono, że na terenie nieruchomości znajduje się nośnik reklamowy o całkowitej wysokości ok. 9 m, składający się z podświetlanej od dołu za pomocą dwóch reflektorów tablicy ekspozycyjnej o wymiarach ok. 3 x 6 m, przymocowanej do stalowego słupa, utwierdzonego w bloku fundamentowym

o wymiarach ok. 2,3 x 3,2 m i wysokości ok. 0,5 m. Nośnik reklamowy opatrzony był tabliczką z logiem "[...]" nr indentyfikacyjnym [...].

W trakcie postępowania, Wydział Architektury i Budownictwa dla [...] przekazał dokumentację zgłoszeniową zamiaru realizacji nośników reklamowych na terenie ww. działki nr [...] z obrębu [...], której inwestorem była m.in. [...] S.A. z siedzibą w [...].

Inwestor przedłożył kopię umowy zawartej w dniu [...] maja 2008r. pomiędzy Spółką, a Klubem Sportowym "[...]" odnośnie najmu części nieruchomości przy ul. [...] w [...], w celu umieszczenia m.in. nośnika reklamowego z powierzchnią ekspozycyjną do 32 m na fundamencie naziemnym, posadowionym na podbudowie betonowej, wraz z aneksem do tej umowy z dnia [...].09.2009 r.

W wyniku kolejnych oględzin ustalono, że odległość ww. nośnika reklamowego od krawędzi jezdni ul. [...] wynosi ok. 17,40 m.

Organ powiatowy postanowieniem z dnia [...].04.2016r. nr [...], wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, zobowiązał [...] S.A. z siedzibą w [...] do przedłożenia w terminie 30 dni, zaświadczenia Prezydenta [...] o zgodności inwestycji z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; czterech egzemplarzy projektu budowlanego inwestycji wraz z opinią techniczną w zakresie zgodności wykonania robót budowlanych z przepisami techniczno-budowlanymi i uzgodnieniami; oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

[...] S.A., wystąpiła o przedłużenie terminu do przedłożenia ww. dokumentów do dnia [...].08.2016r. Przy wniosku tym przedłożono m.in. oświadczenie

o posiadanym prawie do dysponowania działką nr [...] z obrębu [...] na cele budowalnego, wynikające z umowy najmu z dnia [...].05.2008 r. oraz kopię innych pism potwierdzających podjęcie działań w celu skompletowania żądanej dokumentacji.

Następnie do organu powiatowego wpłynęło pismo Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu [...] z dnia [...].08.2016 r., zawierające wyjaśnienia w sprawie.

Pełnomocnik ww. spółki przekazał zaświadczenie Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...].08.2016 r. o zgodności ww. inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

PINB [...] przedłużył termin wyznaczony do złożenia dokumentów żądanych postanowieniem nr [...] - do dnia [...].10.2016 r., przy jednoczesnym pozostawieniu pozostałych warunków bez zmian.

Następnie pełnomocnik Spółki przekazał projekt budowlany przedmiotowego nośnika reklamowego.

W dniu [...].11.2016 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...] wydał na podstawie art. 48 ust. 1 w związku z ust. 4 ustawy Prawo budowlane decyzję rozbiórkową nr [...].

Od powyższej decyzji odwołała się [...] S.A. z siedzibą w [...].

W ramach postępowania odwoławczego organ wojewódzki zwrócił się do Miasta [...], będącego właścicielem działki nr ew. [...] z obręb [...] z zapytaniem, czy wyraża zgodę na zalegalizowanie wybudowanego na terenie ww. działki w warunkach samowoli budowlanej nośnika reklamowego oznaczonego nr identyfikacyjnym [...], gdyż z pisma z dnia [...].08.2016 r. wynikało, że przy zawieraniu umowy najmu pomiędzy Klubem Sportowym i [...] S.A. naruszono procedurę, o której mowa w art. 43 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W piśmie Biura Mienia Miasta i Skarbu Państwa Urzędu [...] z dnia [...].04.2017 r., wskazano, że Miasto [...] jako właściciel ww. terenu, nie wyraża zgody na zalegalizowanie nośnika reklamowego o nr identyfikacyjnym [...].

W kontekście tych ustaleń, organ II instancji wskazał, że ustawa Prawo budowlane zawiera ogólną zasadę wyrażoną w art. 28, iż budowę można rozpocząć po uzyskaniu przez inwestora pozwolenia na budowę zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wyjątek od tej zasady stanowią przepisy art. 29-31 ustawy, na mocy których możliwe jest wykonywanie obiektów budowlanych lub robót budowlanych na podstawie zgłoszenia.

W świetle ustawy Prawo budowlane można mówić o co najmniej dwóch rodzajach urządzeń reklamowych. Do pierwszej grupy należy zaliczyć, wymienione jako budowle w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego "wolnostojące trwale związane

z gruntem urządzenia reklamowe", na które wymagane jest pozwolenie na budowę, bowiem ich budowa nie została wymieniona jako niewymagająca pozwolenia na budowę w art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego.

Do drugiej zaś grupy, należy zaliczyć tablice i urządzenia reklamowe, na instalowanie których wymagane jest jedynie, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, dokonanie zgłoszenia. Na urządzenia reklamowe, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, składają się również urządzenia wolnostojące niezwiązane trwale z gruntem.

Ustawodawca wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych uzależnił tylko od "instalacji", natomiast faktycznie bez znaczenia dla tej instalacji pozostaje miejsce, w jakim ma to nastąpić, a więc czy będzie to na budynku, czy też na gruncie. W myśl art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe.

Zatem w ocenie organu urządzenie reklamowe, wolnostojące, trwale związane z gruntem stanowi budowlę.

Natomiast urządzenia reklamowe, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, są urządzeniami przenośnymi o małych gabarytach, w skład których nie wchodzą części typowo budowlane, jak np. fundament, konstrukcja nośna.

Przedmiotowy nośnik reklamowy z uwagi na jego duże gabaryty oraz posiadany fundament w postaci bloku o wymiarach ok. 2.30 m x 3.20 m i wysokości ok. 0.5 m, świadczący o trwałym związaniu z gruntem i stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego.

Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynikało, że w dniu [...].04.2011 r. do Urzędu Dzielnicy [...] wpłynęło pismo [...] S.A. opatrzone datą [...].04.2011 r., informujące o zamiarze wykonania robót budowlanych polegających na montażu kilkudziesięciu wolnostojących słupów reklamowych na terenie Miasta [...], w tym jednostronnego nośnika reklamowego z tablicą ekspozycyjną o wymiarach 3m x 6m, z lokalizacją na działce nr ewid. [...] przy ul. [...] w [...], na terenie Klubu Sportowego "[...]".

Prezydent [...] decyzją nr [...] z dnia [...].05.2011 r. wniósł sprzeciw wobec ww. zgłoszenia uznając, że realizacja planowanej inwestycji wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Wojewoda [...] decyzją nr [...] z dnia [...].10.2011 r. utrzymał w mocy zaskarżaną przez ww. Spółkę decyzję Prezydenta [...] nr [...], wskazując, że nie można mówić o instalowaniu urządzenia reklamowego

w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, bowiem chodzi o budowlę, która wykracza poza zakres robót, mogących być objętymi zgłoszeniem.

Niezależnie od tego, [...] S.A. pismem z dnia [...].01.2012 r. wystąpiła do Urzędu Dzielnicy [...], zgłaszając zamiar wykonania robót budowlanych polegających na montażu kilkudziesięciu wolnostojących słupów reklamowych na terenie Miasta [...], w tym jednostronnego nośnika reklamowego z tablicą ekspozycyjną o wymiarach 3m x 6 m, z lokalizacją na działce nr [...] przy ul. [...] w [...].

Prezydent [...] decyzją nr [...] z dnia [...].02.2012r. wniósł sprzeciw wobec ww. zgłoszenia uznając, że realizacja planowanej inwestycji wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Odnosząc się do tych okoliczności organ wskazał, że Spółka dokonała dwóch zgłoszeń zamiaru realizacji nośnika reklamowego w tej samej lokalizacji. Wobec tych zgłoszeń organ administracji architektoniczno-budowlanej wniósł sprzeciwy w drodze stosownych decyzji, wskazując, że realizacja tego rodzaju inwestycji wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Zatem inwestor realizując budowę urządzenia reklamowego, miał pełną świadomość wykonania inwestycji bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Działanie Spółki (zajmującej się profesjonalnie branżą reklamową), polegające na wnoszeniu pism informujących o zamiarze budowy znacznej liczby nośników reklamowych w różnych lokalizacjach na terenie Miasta [...], do niewłaściwej miejscowo i rzeczowo komórki organizacyjnej Prezydenta [...], organ uznał za celowe i zmierzające do utrudnienia zajęcia stanowiska

w ramach norm czasowych określonych ustawą.

Przedmiotowy nośnik reklamowy został zrealizowany w warunkach samowoli budowlanej, pomimo sprzeciwu wniesionego przez organy administracji architektoniczno-budowlanej.

Organ powiatowy wdrożył wymagana procedurę legalizacyjną. Postanowieniem z dnia [...].04.2016 r. nr [...] zobowiązał [...] S.A. z siedzibą w [...] do przedłożenia dokumentów wymienionych w ust. 3 art. 48 ustawy Prawo budowlane, niezbędnych do kontynuowania procedury legalizacyjnej.

Inwestor przedłożył żądane dokumenty, w tym oświadczenie o prawie do dysponowania działką nr [...] z obrębu [...] na cele budowlane. Powyższe oświadczenie zostało podważone w piśmie Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu [...] z dnia [...].08.2016 r.

[...] S.A. z siedzibą [...] w oświadczeniu z dnia [...].04.2016 r., o którym jest mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo budowlane zadeklarował, że dysponuje prawem do dysponowania działką nr [...] z obrębu [...] na cele budowlane na podstawie umowy najmu zawartej w dniu [...].05.2008 r. z Klubem Sportowym "[...]".

Biorąc powyższe pod uwagę organ wskazał, że działka nr ewid. [...] z obrębu [...] stanowi własność Miasta [...], zaś Klub Sportowy "[...]" jest podmiotem władającym tym terenem.

Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego [...] decyzją z dnia [...].12.1989 r. przekazał nieodpłatnie, na czas nieokreślony w użytkowanie, Klubowi Sportowemu "[...]" teren położony przy ul. [...] o powierzchni 10.8301 m2, oznaczony na mapie do celów prawnych [...],[...], jako projektowane działki nr ewid. [...], z przeznaczeniem pod budowę hali sportowej z zapleczem.

Z informacji Delegatury Biura Geodezji i Katastru w Dzielnicy [...] wynikało, iż działkom wskazanym w ww. decyzji odpowiadają działki o nr [...]

i [...] z obrębu [...].

Rozpatrywany jest wniosek Klubu Sportowego "[...]"

o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego przy ul. [...] w [...], oznaczonego jako działki nr ewid. [...]

z obrębu [...], na podstawie art. 204 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Do tej pory prawo użytkowania do działki nr ewid. [...] nie zostało ujawnione w księdze wieczystej KW nr [...].

Stosownie do art. 210 ust. 3 ww. ustawy, do użytkowania ustanowionego

w drodze decyzji przed dniem 1 stycznia 1998r. stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu.

Zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy jednostka organizacyjna ma prawo korzystania z nieruchomości oddanej w trwały zarząd, a w szczególności do oddania nieruchomości lub jej części w najem, dzierżawę albo użyczenie na czas nie dłuższy niż czas, na który został ustanowiony trwały zarząd, z równoczesnym zawiadomieniem właściwego organu i organu nadzorującego, jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczony do 3 lat, albo za zgodą tych organów, jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub czas nieoznaczony, jednak na okres nie dłuższy niż czas, na który został ustanowiony trwały zarząd.

Zgoda jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość.

Klub Sportowy "[...]" jako użytkownik, ma prawo do korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jego działania, a także do oddania jej w najem, dzierżawę albo użyczenie, przy czym

o fakcie tym powinien zawiadomić właściwy organ i organ nadzorujący.

Konieczność uzyskania zgody na oddanie nieruchomości w najem, dzierżawę albo użyczenie, a także zawiadomienie właściwego organu przez użytkownika, podyktowana jest tym, że właściwy organ - Prezydent [...] ma możliwość kontroli, czy nieruchomość wykorzystywana jest zgodnie z jej przeznaczeniem.

W związku z powyższym Klub Sportowy "[...]" jako użytkownik posiada co do zasady możliwość wynajmowania, wydzierżawiania czy użyczania nieruchomości, jednakże dopuszczalność zawierania tego rodzaju umów powinna być oceniana przez właściwy organ, z uwzględnieniem celu, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie (w tym przypadku w celu budowy hali sportowej),

a także działalności użytkownika określonej w statucie.

Klub sportowy nie posiadał zgody właściciela na dysponowanie nieruchomością, nie był umocowany do samodzielnego wynajmowania, dzierżawienia czy użyczania nieruchomości na rzecz osób trzecich na cele budowlane.

Z pisma Biura Mienia Miasta i Skarbu Państwa Urzędu [...] z dnia [...].04.2017 r. wynikało, że Miasto [...] jako właściciel ww. terenu nie wyraża zgody na zalegalizowanie przedmiotowego nośnika reklamowego.

Przy procedurze legalizacyjnej dla skutecznego i pozytywnego jej zakończenia istotne znaczenie ma to, czy inwestor posiada prawo do zabudowy nieruchomości. Jeśli sprawca samowoli budowlanej nie potrafi wykazać się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i nie jest w stanie udokumentować, iż podmiot posiadający uprawnienia właścicielskie w stosunku do terenu, wyraża zgodę na zrealizowaną samowolę budowlaną, ani udokumentować

że taka zgoda nie była wymagana, oznacza to, że nie mógłby on dokonać w tych warunkach legalnej realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego wymagającego uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Klub Sportowy "[...]" nie był umocowany prawnie do udzielania zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane pod budowę wolnostojących nośników reklamowych, w konsekwencji czego oświadczenie

o dysponowaniu nieruchomością na cele budowalne obarczone było wadą poświadczenia nieprawdy. Prezydent [...], jako organ właściwy, nie był informowany przez Klub, ani nie wyrażał zgody na oddanie nieruchomości w najem, dzierżawę albo użyczenie pod budowę nośników reklamowych.

[...] S.A. z siedzibą w [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...].

Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 48 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 33 ust. 2 pkt 2 i w zw. z art. 3 pkt 11 oraz art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane poprzez błędne przyjęcie, że nie posiadała prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Domagała się uchylenie zaskarżonej decyzji organu II jak i decyzji organu I instancji,

W uzasadnieniu skargi wskazano, że zgodnie z art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego pod pojęciem prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane - należy rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych.

Prezydent [...] nie zakwestionował skutecznie umowy skarżącej

z Klubem Spójnia dotyczącej korzystania z gruntu pod reklamę. Jedynie Biuro Mienia Miasta i Skarbu Państwa Urzędu [...] w piśmie z dnia [...].04.2017 r. wskazało, że Miasto [...] jako właściciel ww. terenu nie wyraża zgody na zalegalizowanie przedmiotowego nośnika reklamowego.

Organ II instancji nie odniósł się merytorycznie do zarzutów, a jedynie stwierdził że są one bezzasadne. Brak wyrażenia zgody przez Prezydenta [...] nie czyni umowy zawartej pomiędzy [...] S.A. a Klubem Sportowym "[...]" nieważną, a jedynie uprawnia Prezydenta [...] do jej wypowiedzenia.

Skarżąca podniosła, że nie powołuje się na umowę z właścicielem gruntu, ale na umowę z jej użytkownikiem. Klub Sportowy "[...]" ma ekspektatywę nabycia użytkowania wieczystego zgodnie z art. 204 ustawy o gospodarce nieruchomościami, ponieważ złożył w terminie wniosek o stwierdzenie nabycia tego prawa i wniosek ten jest w dalszym ciągu rozpatrywany.

Odpowiadając na skargę, organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte

w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wojewódzki sąd administracyjny ocenia zaskarżony akt administracyjny z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, obowiązującymi w dacie jego wydania.

Skarga okazała się bezzasadna.

Na podstawie akt sprawy ustalono, że w dniu [...].05.2015r. upoważniony przedstawiciel Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego [...] przeprowadził kontrolę na działce o nr ewidencyjnym [...] w obrębie [...] przy ul. [...] w [...] i stwierdził, iż na nieruchomości tej istnieje nośnik reklamowy firmy[...] S.A. nr [...] o całkowitej wysokości ok 9m. Tablica reklamowa o wymiarach 3mx6m jest podświetlana, umocowana jest do słupa stalowego o średnicy ok. 0,35m utwierdzonego w bloku fundamentowym o wymiarach ok. 2,3mx3,2m.

Przedmiotowy nośnik reklamowy został zakwalifikowany jako wolnostojące, trwale związane z gruntem urządzenie reklamowe, stanowiące budowlę, czyli techniczno-użytkową całość, o której mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego.

Zdaniem Sądu kwalifikacja ta była prawidłowa. Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak (...) wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe (...).

W orzecznictwie sądowo - administracyjnym istnieje pogląd, iż dla przyjęcia trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów, czy wielkość zagłębienia w gruncie. Istotne jest, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję, co sprowadza się do konieczności zapewnienia słupowi i tablicy stabilnej podstawy uniemożliwiającej łatwe jej przesunięcie, przeniesienie w inne miejsce czy zniszczenie przy silnych podmuchach wiatru (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2009 r., sygn. akt: II OSK 735/080).

Wielkość przedmiotowego nośnika, posadowienie oraz ciężar bezspornie przesądzają o zakwalifikowaniu obiektu umiejscowionego na terenie nieruchomości przy ul. [...] w [...], do kategorii budowli w rozumieniu obowiązującej ustawy Prawo budowlane.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że realizacja nośnika, będącego przedmiotem postępowania, nie mieści się w pojęciu "instalowania tablic i urządzeń reklamowych", na które zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane nie jest wymagane pozwolenie na budowę. Instalacja może dotyczyć robót budowlanych, polegających na umocowaniu jakiegoś elementu do istniejącej konstrukcji, ustawienia niewielkich rozmiarów urządzenia na istniejącym obiekcie - robót o małym stopniu technicznego skomplikowania.

Instalowanie urządzeń reklamowych w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego dotyczy jedynie tych robót budowlanych, które nie są wykonywaniem obiektu budowlanego w określonym miejscu, a zatem budową w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego.

Przedmiotowy nośnik reklamowy ze względu na swoje gabaryty i stopień skomplikowania musiał zostać wykonany w miejscu w docelowej lokalizacji, po uprzednim przygotowaniu podłoża. Taka kwalifikacja inwestycji pociągała za sobą obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, którym inwestor nie dysponuje.

W toku postępowania ustalono, że inwestor dokonał dwóch różnych zgłoszeń dotyczących m.in. przedmiotowego obiektu w tej samej lokalizacji, w odniesieniu do których Prezydent [...] wniósł sprzeciwy. W aspekcie powyższego należy stwierdzić, ze inwestor realizując budowę, a nie "montaż", jak wskazał w zgłoszeniach, miał pełną świadomość wykonania inwestycji bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Przedmiotowy nośnik reklamowy wybudowano bez uzyskania pozwolenia na budowę, taki stan faktyczny stanowił przesłankę do zastosowania procedury z art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane - do nałożenia na inwestora obowiązku przedłożenia w określonym terminie, stosownych dokumentów.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...].04.2016r. Nr [...] nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia m.in. oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Inwestor złożył wymagane oświadczenie, jednak Klub Sportowy "[...]" nie był prawnie umocowany do udzielania zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane pod budowę wolnostojących nośników reklamowych, w konsekwencji czego oświadczenie zasadnie uznano za wadliwe.

Prezydent [...], jako organ właściwy, nie był bowiem poinformowany przez Klub, ani nie wyrażał zgody na oddanie nieruchomości w najem, dzierżawę albo użyczenie pod budowę nośników reklamowych.

Definicja legalna prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane zawarta jest w art. 3 pkt 11 ustawy Prawo budowlane i wskazuje rodzaje tytułów prawnych, które przewidują uprawnienie do wykonywania robót budowlanych. Każdy, kto wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, stosownie do art. 4 Prawa budowlanego.

Złożenie oświadczenia jest jednak skuteczne wówczas, gdy z materiału dowodowego zebranego w sprawie nie wynikają dane sprzeczne z jego treścią. Oświadczenie takie stwarza domniemanie, że składającemu je podmiotowi przysługuje wskazane prawo, jednak domniemanie to może być obalone dowodem potwierdzającym, iż nie odpowiada ono rzeczywistości.

Organy administracji budowlanej oraz sądy administracyjne nie są bezwzględnie związane tym oświadczeniem. Sytuacja taka zachodzi w niniejszej sprawie (analogicznie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. II OSK 760/14, LEX nr 1990943).

Zgodnie z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane "w przypadku niespełnienia

w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1", tj. właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Przy procedurze legalizacyjnej dla skutecznego i pozytywnego jej zakończenia istotne znaczenie ma to, czy inwestor posiada prawo do zabudowy nieruchomości. Jeśli sprawca samowoli budowlanej nie potrafi wykazać się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a w tej sprawie nie jest w stanie udokumentować, iż podmiot posiadający uprawnienia właścicielskie w stosunku do terenu wyraża zgodę na zrealizowaną samowolę budowlaną - to oznacza, że nie jest możliwa legalizacja.

W ocenie Sądu w zaskarżonej decyzji dokonano prawidłowej kwalifikacji przedmiotowego nośnika reklamowego na gruncie przepisów ustawy Prawo budowlane, poddano wszechstronnej analizie zgromadzony materiał dowodowy oraz wydano rozstrzygnięcie w oparciu o właściwe przepisy prawa materialnego.

W uzasadnieniu decyzji wyczerpująco zostały wyjaśnione przesłanki, które legły u podstaw utrzymania w mocy orzeczonego przez organ powiatowy nakazu rozbiórki.

Reasumując, należy stwierdzić, iż organy prowadzące postępowanie, nie dopuściły się naruszenia przepisów procesowych mający istotny wpływ na wynik sprawy, ani naruszenia przepisów prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy, sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369), orzekł jak w sentencji.