Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Rysz sędzia del. WSA Tomasz Smoleń Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 1936/15 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia w części prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. oddala skargę; 3. zasądza od [...] na rzecz [...] 1400 (tysiąc czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 grudnia 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 1936/15, po rozpoznaniu sprawy ze skargi [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia w części międzynarodowego prawa ochronnego na znak towarowy: uchylił zaskarżoną decyzję (pkt 1) oraz zasądził od organu na rzecz [...] kwotę 1617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 2).

Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące okoliczności faktyczne i prawne.

I

W kwietniu 2000 r. na rzecz [...] (dalej: uprawniony) została udzielona ochrona za znak towarowy graficzny [...], przeznaczony do oznaczania towarów zawartych w klasach: 3, 18 i 25 Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług (dalej: klasyfikacja nicejska). W klasie 18 wykaz towarów wskazanych dla tego znaku towarowego obejmuje: "artykuły podróżne, walizki, torby, torby podróżne, torby turystyczne, torebki podręczne, portfele, portmonetki, torby na ramię, kosmetyczki, kuferki na kosmetyki, aktówki, torby listonoszki i teczki, teczki na organizery, parasole, parasolki, laski, breloki do kluczy i etui na klucze oraz okrycia dla psów".

W dniu 12 września 2012 r. do Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Urząd Patentowy RP, UPRP, organ) wpłynął w trybie spornym wniosek [...] (dalej także: wnioskodawca, skarżący) o stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony ww. znaku w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 18, takich jak: "torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem".

W ocenie wnioskodawcy sporny znak nie był używany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dla towarów objętych wnioskiem. Ponadto wnioskodawca stwierdził, że pięcioletni termin, o którym mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2013 r. poz.1410 - dalej p.w.p.), upłynął dla powyższego znaku dnia 28 września 2006 r. W tym czasie towary oznaczane przedmiotowym znakiem nie były reklamowane, oferowane, ani wprowadzane do obrotu w Polsce. Do dnia złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia ochrony spornego znaku uprawniony w ogóle nie oferował powyższych towarów na rynku polskim. Jako podstawę prawną swego żądania wnioskodawca wskazał art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Uprawniony - odnosząc się do przesłanek stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy - przywołał historię swojej firmy [...] i podniósł, że ów znak, zwany "kratą Burberry", używany był przez niego na wielu produktach odzieżowych, a także na torbach, parasolach i różnych akcesoriach takich jak: szaliki, paski, buty, okulary, perfumy i kosmetyki. W jego ocenie wskutek długotrwałego używania spornego znaku na towarach ekskluzywnych, a także wskutek ogólnoświatowej kampanii reklamowej i medialnej stał się on powszechnie znany i jest kojarzony przez klientów wyłącznie z firmą uprawnionego. Argumentował, że znak ten - w klasycznej odmianie kolorystycznej, tj. w kolorach wielbłądziej wełny, czarnym, białym i czerwonym, w Polsce korzysta z ochrony przyznawanej znakom renomowanym. Podniósł, że towary "marki Burberry" są w Polsce w ciągłej sprzedaży od wielu lat zarówno w sklepach stacjonarnych, jaki i w sklepie internetowym, a wyłącznym importerem i dystrybutorem tych towarów w Polsce jest [...].

Uprawniony przedłożył do akt liczne dowody, w tym dowody na okoliczność sprzedaży online produktów marki Burberry do Polski. Uprawniony stwierdził, że sporny znak jest stosowany na terenie Polski w odniesieniu do wszelkiego rodzaju portfeli, toreb, w tym toreb damskich i toreb podróżnych. Podniósł, że znak ten był używany nie tylko na towarach, ale także na zawieszkach kartonowych (etykietach) załączonych do prawie wszystkich towarów z kolekcji Burberry.

Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. oddalił wniosek [...] o stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego graficznego "krata Burberry" o numerze [...] w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 18, takich jak: "torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem".

W uzasadnieniu swego interesu prawnego wnioskodawca podniósł, że został przeciwko niemu sporządzony dnia 12 czerwca 2012 r. akt oskarżenia przez Prokuraturę Rejonową w [...] o czyn z art. 305 ust. 3 p.w.p. dotyczący przestępstwa wprowadzania do obrotu - czyniąc z tego swoje stałe źródło dochodu - towarów oznaczonych m.in. podrobionym znakiem towarowym "krata Burberry". Wnioskodawca wspólnie z inną osobą prowadzili działalność gospodarczą polegającą na sprowadzaniu z Chin towarów celem ich odsprzedaży, na których stwierdzono znaki towarowe Burberry i Louis Vuitton. Wnioskodawca oskarżany jest o wprowadzanie do obrotu podrobionych wyrobów galanteryjnych oznaczonych tym znakiem, w tym toreb na kółkach oraz toreb na kółkach ze stelażem, na szkodę właściciela praw do znaku. Wobec powyższego organ uznał, że wnioskodawca ma interes prawny w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak, który warunkuje wszczęcie postępowania w trybie spornym i występowanie w przedmiotowej sprawie w charakterze strony. Zdaniem organu interes ten wynika z treści art. 20 i art. 22 Konstytucji RP oraz z art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (DZ.U z 2004 r., nr 173 poz. 1807 ze zm.).

Następnie UPRP - powołując się na przepis art. 171 p.w.p. - wskazał, że co do zasady możliwe jest domaganie się stwierdzenia wygaśnięcia ochrony znaku towarowego w części dotyczącej jedynie niektórych towarów. Jednakże częściowe stwierdzenie wygaśnięcia prawa doznaje ograniczeń z uwagi na zasadność stopnia uszczegółowienia towaru objętego wnioskiem, mieszczącego się w terminie - nazwie towaru wymienionej w wykazie towarów chronionego oznaczenia. Organ rozpatrując sprawę uwzględnił zatem stanowisko orzecznictwa europejskiego, że brak jest podstaw dla wydzielania z terminu "torby podróżne" oraz obejmującego ten towar terminu: "torby" takich haseł jak: "torby na kółkach" i "torby na kółkach ze stelażem". W tym kontekście podkreślił, że o ile można spekulować co do możliwości wydzielania podkategorii towarów z terminu: torby (jako takie); wszak sam uprawniony wskazał w wykazie obok toreb także torby podróżne, o tyle dalszy podział toreb podróżnych na te, które posiadają zamocowane kółka lub dodatkowo wyposażone są w stelaż oraz te, które tych akcesoriów nie posiadają, pozbawione jest zarówno gospodarczego znaczenia, jak i nie wpływa na odmienne zdefiniowanie tych towarów z punktu widzenia ich przeznaczenia.

Urząd Patentowy RP podniósł, że brak jest jakichkolwiek dowodów, by specjalizacja rynku wykazywała taką właściwość, że torby podróżne są produkowane przez różnych producentów w zależności od tego, czy posiadają wspomniane akcesoria, czy też nie, a przeciętni odbiorcy byli takiej specjalizacji świadomi. Zauważył przy tym, że fakt wyposażenia toreb podróżnych w kółka lub kółka i stelaż nie zmienia w żaden sposób przeznaczenia tych toreb jako toreb podróżnych, których celem nadal jest przewiezienie w możliwie wygodny i bezpieczny sposób rzeczy przez osobę podróżującą.

Zdaniem organu nie było zatem racjonalnych podstaw do tak daleko idących podziałów, które nie opierają się na żadnym celowościowym kryterium. Powyższe odnosi się w szczególności do podziałów towaru zasadniczo tożsamego, a różniącego się jedynie: standardowymi elementami lub wyposażeniem (np. samochody zawierające (lub nie) dodatkowe systemy bezpieczeństwa), oraz właściwościami: (np. mleko o różnej zawartości tłuszczu, papierosy o zwykłej lub obniżonej zawartości nikotyny, etc). W ocenie organu uszczegóławianie terminów zawartych w wykazie towarów (w celu częściowego wygaśnięcia prawa) musi odpowiadać podziałom racjonalnym, znajdującym faktyczne lub gospodarcze uzasadnienie. W przeciwnym razie żądanie takie może być odbierane jako sposób nękania uprawnionego, od którego można byłoby domagać się wykazania używania określonego towaru wraz z określonym, lecz nie niezbędnym dodatkiem lub też towaru z określonym - jak w przypadku toreb - zapięciem, kształtem lub kolorem.

Przywołując wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. T-126/03 organ uznał, że powyższe kryteria nie mogą tworzyć odrębnej podkategorii, a tym samym stwierdził, że przedmiotowy wniosek został sformułowany nieprawidłowo, jako że wskazywał towary, które nie mogły zostać wydzielone na użytek stwierdzenia wygaśnięcia ochrony międzynarodowego spornego znaku towarowego.

W związku z powyższym organ wyjaśnił, że nie badał dowodów na używanie spornego znaku towarowego, gdyż stwierdzenie wygaśnięcia ochrony w żądanej części nie było możliwe z ww. przyczyn. Za pozostające bez wpływu na wynik sprawy uznał także załączone do akt przez uprawnionego dowody mogące świadczyć o rzeczywistym używaniu spornego znaku dla "toreb" i "toreb podróżnych", gdyż towary te nie były objęte w tej sprawie żądaniem wygaśnięcia, a zatem ocena ich faktycznego używania, zważywszy na treść art. 255 ust. 4 p.w.p., byłaby bezcelowa, gdyż zgodnie z tym przepisem UPRP rozstrzyga w granicach wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 grudnia 2015 r. uwzględnił skargę wnioskodawcy i uchylił zaskarżoną decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] stycznia 2015 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c p.p.s.a. stwierdzając naruszenie art. 171 p.w.p. oraz art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

Sąd I instancji zaznaczył, że Urząd Patentowy RP oddalił wniosek [...] o stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego graficznego "kratka Burberry" o numerze [...] w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 18, takich jak: torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem, gdyż uznał, że istnieje niemożność wydzielenia towarów takich jak torby na kółkach, torby na kółkach ze stelażem z kategorii torby podróżne oraz obejmującego ten towar terminu: torby. W konsekwencji organ uznał, że nie ma konieczności badania innych okoliczności sprawy związanych z kwestią rzeczywistego używania spornego znaku przez uprawnionego na terytorium Polski.

Sąd I instancji podkreślił, że istota rozpatrywanej sprawy sprowadza się do oceny prawidłowości stanowiska Urzędu Patentowego RP, czy - mając na uwadze treść wniosku oraz zakres ochrony spornego znaku - z towarów zawartych w klasie 18, tj.: "artykuły podróżne, walizki, torby, torby podróżne, torby turystyczne, torebki podręczne, portfele, portmonetki, torby na ramię, kosmetyczki, kuferki na kosmetyki, aktówki, torby listonoszki i teczki, teczki na organizery, parasole, parasolki, laski, breloki do kluczy i etui na klucze oraz okrycia dla psów" - można wydzielić towary takie, jak: "torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem".

Zdaniem WSA stanowisko Urzędu Patentowego jest błędne. Przede wszystkim Sąd I instancji nie podzielił argumentów organu, że przedmiotowy wniosek został sformułowany nieprawidłowo. Według Sądu I instancji nie jest trafna koncepcja organu, że jakoby częściowe stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego doznaje ograniczeń z uwagi na zasadność stopnia uszczegółowienia towaru objętego wnioskiem, mieszczącego się w terminie - nazwie towaru wymienionej w wykazie towarów chronionego oznaczenia. Zdaniem WSA taka interpretacja nie wynika z treści art. 171 p.w.p.

Ponadto w ocenie WSA rację ma skarżący wywodząc, że stanowisko organu, według którego nie ma możliwości wydzielenia z towarów pod nazwą: "torby’, towarów takich jak "torby na kółkach" i "torby na kółkach ze stelażem" - nie zostało dostatecznie potwierdzone konkretnymi faktami i opartą na tych faktach przekonującą argumentacją prawną. W związku z tym Sąd podzielił argumenty skarżącego, że organ zaniechał rozpatrzenia całości materiału dowodowego zebranego w sprawie, czym naruszył przepisy art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 – dalej: k.p.a.) w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd I instancji wskazał, że przytoczone przez organ orzecznictwo europejskie dotyczyło kwestii używania znaku towarowego w części, nie zaś kwestii metodologii podziału towarów na kategorie i podkategorie. Dlatego też argumentacja organu co do tego, że nie ma możliwości wydzielenia z towarów "torby" towarów takich jak: torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem jest nielogiczna i jako taka nie mogła zostać zaakceptowana.

Również, jak to trafnie zostało wykazane przez skarżącego na rozprawie przed WSA, przeprowadzony przez organ wywód dotyczący braku podstaw dla wydzielania z terminu torby podróżne oraz obejmującego ten towar terminu torby takich haseł, jak: torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem - nie uwzględnia treści klasyfikacji nicejskiej z której wynika, że znajdują się w niej takie pozycje, jak: torby na kółkach, torby na zakupy na kółkach, torby na zakupy na dwóch kółkach.

Idąc zatem tym tokiem rozumowania Sąd I instancji nie podzielił oceny UPRP przyjętej w stosunku do wniosku złożonego przez skarżącego, że uszczegóławianie kategorii zawartych w wykazie towarów w celu częściowego wygaśnięcia prawa powinno odpowiadać podziałom racjonalnym, znajdującym faktyczne lub gospodarcze uzasadnienie. W przeciwnym razie żądanie wygadzenia prawa może być odbierane jako sposób nękania uprawnionego do znaku towarowego, od którego można byłoby domagać się wykazania używania określonego towaru wraz z określonym, lecz nie niezbędnym dodatkiem lub też towaru z określonym, jak w przypadku toreb zapięciem, kształtem lub kolorem.

Przeciwnie, zdaniem WSA takie działanie organu administracji może być rozumiane jako dążenie do blokowania stronom możliwości wszczęcia i prowadzenia postępowania w sprawie wygaszania znaków towarowych, zwłaszcza w sytuacji gdy - tak jak w niniejszej sprawie - toczy się przeciwko wnioskodawcy postępowanie karne.

II

W skardze kasacyjnej uprawniony zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1.1. art. 171 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię, to jest uznanie, że przepis ten pozwala na wydanie decyzji w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dla dowolnie wydzielonych towarów z danego wykazu, niezależnie od stopnia ich uszczegółowienia;

2. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

2.1.art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 134 p.p.s.a. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia skarżonego wyroku, polegające na:

a) przeanalizowaniu przez WSA jedynie możliwości uszczegółowienia terminu "torby" przy pominięciu faktu, że żądaniem wnioskodawcy objęte są dwa terminy "torby" i "torby podróżne", co równoznaczne jest z obowiązkiem dokonania także oceny dopuszczalności dalszego uszczegółowiania terminu "torby podróżne",

b) braku wyjaśnienia, dlaczego Sąd I instancji uznał za błędny spójny i logiczny wywód UPRP, w którym to organ stwierdził, że: "uszczegółowianie terminów zawartych w wykazie towarów (...) musi odpowiadać podziałom racjonalnym, znajdującym faktyczne gospodarcze uzasadnienie",

2.2. art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a., poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie sprawy i nieprzeanalizowanie pełnego materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do nieprawidłowych ustaleń polegających na:

a) uznaniu, że w niniejszej sprawie można wydzielić z terminu: "torby podróżne"

określenie "torby na kółkach" oraz "torby ze stelażem";

b) przyjęciu, że ciężar dowodu dotyczący (braku) możliwości wyodrębnienia nowej

kategorii w wykazie towarów w stosunku do tych, które znajdują się w wykazie wygaszanego znaku ciąży na uprawnionym,

2.3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i b p.p.s.a. w zw. z art. 134 p.p.s.a. poprzez uchylenie decyzji wydanej przez UPRP, pomimo jej zgodności z prawem, w szczególności błędne zarzucenie UPRP nierozpatrzenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, podczas gdy organ ocenił cały materiał dowodowy zaprezentowany przez strony w toku postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej uprawniony przedstawił argumenty na poparcie podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną wnioskodawca wniósł o jej oddalenie. Natomiast UPRP w odpowiedzi na skargę kasacyjną w pełni podzielił przedstawione przez skarżącą kasacyjnie argumenty i wniósł o jej uwzględnienie .

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres jego kontroli przez Sąd drugiej instancji. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w sprawie nie występują.

Niezasadne są zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 i art. 134 § 1 p.p.s.a zawarte w pkt 2 ppkt 2.1.- 2.3. petitum skargi kasacyjnej.

Nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 p.p.s.a, wskazany w pkt 2 ppkt 2.1. i 2.2. petitum skargi kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej podnosi naruszenie tego przepisu przez Sąd I instancji wskutek niewystarczającego jego zdaniem odniesienia się do niektórych kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tj. braku oceny dopuszczalności uszczegółowiania kategorii "torby podróżne", a skoncentrowaniu się jedynie na możliwości uszczegółowienia kategorii "torby" oraz polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji.

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu podkreślenia wymaga, że wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a zasadniczo wówczas, gdy uzasadnienie sporządzone jest w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Funkcja uzasadnienia wyroku wyraża się bowiem i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, jego kontroli.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie kontrolowanego wyroku sądu administracyjnego I instancji, gdy chodzi o analizę przedstawionych w nim argumentów, nie uniemożliwia przeprowadzenia kontroli prawidłowości tego orzeczenia, co prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji uczynił zadość obowiązkowi sporządzenia uzasadnienia w sposób uwzględniający konsekwencje wynikające z towarzyszącej uzasadnieniu każdego orzeczenia sądowego funkcji kontroli trafności wydanego rozstrzygnięcia. W tej mierze zupełnie inną kwestią jest natomiast siła przekonywania zawartych w nim argumentów, co prowadzi do wniosku, że brak przekonania strony o trafności rozstrzygnięcia sprawy nie oznacza jeszcze wadliwości uzasadnienia wyroku i to w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Fakt więc, że stanowisko zajęte przez sąd administracyjny I instancji jest odmienne od prezentowanego przez wnoszącego skargę kasacyjną nie oznacza, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wady konstrukcyjne, nie poddaje się kontroli kasacyjnej, czy też, że jest wadliwe w stopniu uzasadniającym uchylenie wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Nie może również odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a sformułowany w pkt 2 ppkt 2.1., 2.2. i 2.3. petitum skargi kasacyjnej.

Odnosząc się do tego zarzutu podkreślenia wymaga, że o naruszeniu art. 134 § 1 p.p.s.a. może dojść wówczas, gdy Sąd I instancji wyszedł poza granice danej sprawy, nie rozpoznał zarzutów skargi, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, albo dokonał kontroli tylko w granicach zarzutów, mimo istnienia wad kontrolowanego aktu nie podniesionych w skardze (por. wyrok NSA z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt II GSK 860/12). Jednakże taki stan rzeczy w niniejszej sprawie jednak nie zachodzi.

Podkreślenia wymaga, że chcąc skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. autor skargi kasacyjnej powinien był wykazać, iż Sąd I instancji rozpoznając skargę dokonał oceny pod względem zgodności z prawem innej sprawy (w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym) lub z przekroczeniem granic danej sprawy (por. wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1580/11), czego nie uczynił i nie wyjaśnił, na czym miałoby polegać naruszenie tego przepisu oraz jaki to miało wpływ na wynik sprawy. Natomiast Sąd I instancji rozpoznał sprawę nie przekraczając przy tym jej granic.

Natomiast za usprawiedliwiony - w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie - należy uznać zarzut naruszenia art. 171 p.w.p. wskazany w pkt 1 ppkt 1.1. petitum skargi kasacyjnej poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji. Jak podniósł autor skargi kasacyjnej błędna wykładnia tego przepisu polegała na uznaniu, że przepis ten pozwala na wydanie decyzji przez UPRP w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dla dowolnie wydzielonych towarów z danego wykazu, niezależnie od stopnia ich uszczegółowienia.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do oceny, czy na podstawie art. 171 p.w.p. dopuszczalne jest stwierdzenie przez UPRP wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dla wydzielonej podkategorii towarów, niezależnie od stopnia ich uszczegółowienia oraz niezależnie od tego, czy odpowiada to podziałom racjonalnym, znajdującym faktyczne lub gospodarcze uzasadnienie. Zatem, przenosząc te kwestie na grunt rozpoznawanej sprawy, czy brak jest podstaw dla wydzielenia z terminu: "torby podróżne" oraz obejmującego ten towar terminu: "torby" haseł takich jak: torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem w celu częściowego wygaśnięcia prawa – jak stwierdził UPRP w zaskarżonej decyzji – z czym nie zgodził się Sąd I instancji podnosząc, że takie działanie UPRP może być rozumiane jako dążenie do blokowania stronom możliwości wszczęcia i prowadzenia postępowania w sprawie wygaszania znaków towarowych, zwłaszcza w sytuacji, gdy przeciwko wnioskodawcy toczy się postępowanie karne.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia ochrony międzynarodowego znaku towarowego w części dotyczącej toreb na kółkach i toreb na kółkach ze stelażem. Wnioskodawca zaznaczył jednocześnie, że towary objęte zakresem wniosku mieszczą się w zakresie towarów wskazanych w klasie 18 klasyfikacji nicejskiej, a mianowicie toreb i toreb podróżnych, dla których został zarejestrowany sporny znak towarowy, zwany "kratą Burberry".

Na wstępie należy zaznaczyć, że celem instytucji stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego jest eliminowanie praw ochronnych udzielonych na te oznaczenia, które nie są faktycznie używane w obrocie gospodarczym. Udzielenie ochrony na znak towarowy wiąże się bowiem z ustawowym obowiązkiem używania znaku towarowego do oznaczania towarów i usług, dla których znak ten uzyskał prawo ochronne. Nieużywanie znaku towarowego może zatem skutkować stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego na podstawie art. 169 p.w.p., przy czym zgodnie z art. 171 p.w.p. jeżeli przyczyna wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dotyczy jedynie niektórych towarów, wygaśnięcie prawa odnosi się tylko do tych towarów.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie Urząd Patentowy RP prawidłowo wyłożył i zastosował art. 171 p.w.p. oddalając wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, a w konsekwencji zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Jak wynika z przywołanej powyżej treści art. 171 p.w.p. możliwe jest, co do zasady, domaganie się stwierdzenia wygaśnięcia ochrony znaku towarowego w części dotyczącej jedynie niektórych towarów. Jednakże, jak wskazuje orzecznictwo sądów europejskich, częściowe stwierdzenie wygaśnięcia prawa doznaje ograniczeń z uwagi na zasadność stopnia uszczegółowienia towaru objętego wnioskiem, mieszczącego się w kategorii - nazwie towaru wymienionej w wykazie towarów. Podkreślenia wymaga, że art. 171 p.w.p. jest implementacją art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, a w konsekwencji wykładnia tego przepisu powinna zatem pozostawać spójna z linią orzeczniczą sądów Unii Europejskiej, tj. TSUE i Sądu UE.

Wbrew stanowisku Sąd I instancji, UPRP powołał na uzasadnienie swojego stanowiska właściwe orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji i prawidłowo zastosował orzecznictwo sądów europejskich dla potrzeb oceny przedmiotowego wniosku złożonego przez skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko UPRP, że brak jest podstaw dla wydzielania z kategorii "torby podróżne" oraz obejmującej ten towar kategorii "torby" podkategorii takich, jak: torby na kółkach i torby na kółkach ze stelażem, jak chce tego wnioskodawca. O ile bowiem można zastanawiać się co do możliwości wydzielania podkategorii towarów z terminu "torby jako takie", o tyle dalszy podział toreb podróżnych na te, które posiadają zamocowane kółka lub dodatkowo wyposażone są w stelaż oraz te, które tych akcesoriów nie posiadają, pozbawione jest zarówno gospodarczego znaczenia, jak i nie wpływa na odmienne zdefiniowanie tych towarów z punktu widzenia ich przeznaczenia. Należy bowiem podnieść, że brak jest jakichkolwiek dowodów, by specjalizacja rynku wykazywała taką właściwość, że torby podróżne są produkowane przez różnych producentów w zależności od tego czy posiadają wspomniane akcesoria czy też nie, a przeciętni odbiorcy byli takiej specjalizacji świadomi. Po drugie, fakt wyposażenia toreb podróżnych w kółka lub kółka i stelaż nie zmienia w żaden sposób przeznaczenia toreb podróżnych, których celem nadal jest przewiezienie w możliwie wygodny i bezpieczny sposób rzeczy przez osobę podróżującą. Brak jest zatem racjonalnych podstaw do tak daleko idących podziałów, które nie są oparte na żadnym celowościowym kryterium. Powyższe dotyczy w szczególności podziałów towaru zasadniczo tożsamego, a różniącego się jedynie standardowymi elementami lub wyposażeniem (np. samochody zawierające lub nie dodatkowe systemy bezpieczeństwa), czy właściwościami (np. mleko o różnej zawartości tłuszczu, papierosy o zwykłej lub obniżonej zawartości nikotyny, etc).

W konsekwencji, ma rację organ twierdząc, że uszczegoławianie terminów zawartych w wykazie towarów w celu częściowego wygaśnięcia prawa powinno odpowiadać podziałom racjonalnym, znajdującym faktyczne lub gospodarcze uzasadnienie, w przeciwnym razie żądanie takie może być odbierane jako sposób nękania uprawnionego, od którego można byłoby domagać, się wykazania używania określonego towaru wraz z określonym, lecz nie niezbędnym dodatkiem lub też towaru z określonym - jak w przypadku toreb - zapięciem, kształtem lub kolorem.

Taki pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu (dawniej: Sądu Pierwszej Instancji) zawarte m.in. w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. o sygn. akt T-126/03 w sprawie Reckitt Benckiser (España), SL przeciwko OHIM. W tej sprawie Sąd stwierdził, że: "O ile pojęcie częściowego używania zmierza do niezastrzegania znaków towarowych, które nie były używane dla kategorii danych towarów, o tyle nie może ono skutkować pozbawieniem właściciela wcześniejszego znaku towarowego wszelkiej ochrony dla towarów, które niebędąc całkowicie identyczne z tymi, dla których może on dowieść rzeczywistego używania, nie są od nich wyraźnie odmienne i należą do tej samej grupy, która nie może zostać podzielona inaczej niż arbitralnie. W tym względzie należy zauważyć, że właściciel znaku towarowego praktycznie nie ma możliwości przedstawienia dowodu używania tego znaku dla wszystkich możliwych wariantów towarów, których dotyczy rejestracja. W konsekwencji pojęcia "część towarów lub usług" nie można rozumieć jako wszystkich gospodarczych odmian podobnych towarów lub usług, ale wyłącznie jako towary lub usługi wystarczająco odmienne, aby mogły stanowić spójne kategorie lub podkategorie. Ponadto, Sąd (dawniej: Sądu Pierwszej Instancji) stwierdził w orzecznictwie, że "jeżeli znak towarowy został zarejestrowany dla towarów lub usług zdefiniowanych w sposób na tyle precyzyjny, że dokonanie istotnych podziałów wewnątrz danej kategorii nie jest możliwe, wtedy (...) dowód rzeczywistego używania znaku towarowego dla wspomnianych towarów lub usług bezwzględnie obejmuje całą tę kategorię" (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z 13 lutego 2007 r. o sygn. akt T-256/04 w sprawie Mundipharma AG z siedzibą w Bazylei przeciwko OHIM; z 14 lipca 2005 r. o sygn. akt T-126/03, w sprawie Reckitt Benckiser (España), SL przeciwko OHIM). Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.

Uznanie, że skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie naruszenia prawa materialnego, pozwoliło Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na uchylenie zaskarżonego wyroku na podstawie art.188 p.p.s.a. i rozpoznanie skargi. Dokonana wyżej wykładnia przepisu mającego zastosowanie w sprawie przemawiała również za oceną, że skarga [...] jest niezasadna i podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a oraz art. 151 orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a.