Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Mleczko - Jabłońska Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia del. NSA Anna Apollo (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt V SA/Wa 1510/18 w sprawie ze skargi A w B na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...], nr [...] w przedmiocie nakazu zwrotu środków przekazanych tytułem dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. oddala skargę; 1. zasądza od A w B na rzecz Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych 3515 (trzy tysiące pięćset piętnaście) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 21 lutego 2019 r. sygn. akt V SA/Wa 1510/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z [...] czerwca 2018 r. nr [...] nakazującą A spółce z o.o. z siedzibą w B. (dalej określanemu jako spółka lub skarżąca) zwrot środków przeznaczonych na dofinansowanie wynagrodzeń niepełnosprawnych pracowników oraz zasądził na rzecz spółki zwrot kosztów postępowania sądowego.

W motywach rozstrzygnięcia wskazał sąd wskazał, że spółka przekazała za pośrednictwem Systemu Obsługi Dofinansowań i Refundacji do PFRON wniosek Wn-D o wypłatę miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za grudzień 2016 r.

W formularzu informacji przedstawionych przy ubieganiu się o pomoc inną niż pomoc w rolnictwie i rybołówstwie, pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie Inf-oPP dołączonych do wniosków Wn-D za ww. miesiąc w części dotyczącej informacji wymaganych na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107i art. 108 Traktatu (Dz. Urz. UE z 26 czerwca 2014 r., L 187 s. 1 i nast., dalej jako: "rozporządzenie nr 651/2014") nie złożyła oświadczeń wskazujących na znajdowanie się w trudnej sytuacji. Tymczasem z dokumentacji będącej w posiadaniu organu, tj. sprawozdania finansowego za 2016 r. wynikało m.in., że wysokość zakumulowanych strat stanowi 401,05 % wysokości subskrybowanego kapitału zakładowego. Zatem, zdaniem Prezesa Zarządu PFRON, spółka spełniała przesłankę przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji określoną w art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014.

Natomiast w ocenie sądu pierwszej instancji ocena sytuacji skarżącej była przedwczesna, została dokonana z naruszeniem zasad określonych w art. 7 K.p.a. oraz 77 K.p.a. Bowiem oceniając jej kondycję finansową organ – jak sam słusznie zauważył w zaskarżonej decyzji (str. 9 decyzji) – winien badać sytuację przedsiębiorcy na dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy. Decydujący jest zatem stan faktyczny z daty złożenia wniosku. Wniosek dotyczący wypłaty dofinansowania za grudzień 2016 r. złożony został w styczniu 2017 r. zatem ocena sytuacji skarżącej nie może ograniczać się jedynie do 2016 r.

Ponadto rozpatrując materiał dowodowy, w ocenie sądu pierwszej instancji, organ zrezygnował z ustosunkowania się do argumentacji skarżącej zawartej w pismach z [...] kwietnia 2018 r. oraz z [...] maja 2018 r., w których informowała ona o udzieleniu jej pożyczki w wysokości 169.852,01 zł. Powyższa okoliczność miała natomiast wpływ na poprawę sytuacji ekonomicznej skarżącej w porównaniu do stanu wykazanego w sprawozdaniu finansowym za 2016 r. Organ ustalając okoliczności niezbędne z punktu widzenia niniejszej sprawy, tj. sytuację ekonomiczną spółki powinien był także uwzględnić pozostałe twierdzenia skarżącej zawarte w ww. pismach, a kwestionujące ustalenia organu, np., że: "(...) błędnym jest wniosek o tym, iż wartość zobowiązań i rezerw pomniejszonych o zobowiązania z tytułu udzielonych pożyczek przez jednostki powiązane przewyższa wartość aktywów ogółem. W przekazanym sprawozdaniu suma aktywów wynosi 757.298,67 PLN, natomiast zobowiązania i rezerwy pomniejszone o zobowiązania z tytułu udzielonych pożyczek przez jednostki powiązane (169.852,01 PLN) wynosi 737.973,81".

Z notatki służbowej opatrzonej datą [...] stycznia 2018 r. wynika, że na dzień złożenia wniosku Wn-D (10/2017) nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 2 pkt 18 lit a i c, a w konsekwencji zaproponowano wypłatę stronie dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za październik i listopad 2017 r.

Wobec powyższego, organ mając świadomość stale polepszającej się sytuacji finansowej strony, winien był ocenić czy dane, którymi dysponował były – wobec treści pism z [...] kwietnia 2018 r. oraz z [...] maja 2018 r., a także wiedzy posiadanej z urzędu – aktualne w dacie złożenia wniosku, tj. w styczniu 2017 r.

Konkludując sąd pierwszej instancji stwierdził, że organ, dochowując wymogów prowadzenia postępowania administracyjnego według zasad określonych w art. 77 K.p.a., powinien był rzetelnie ocenić, czy wobec skarżącej wystąpiła któraś z przesłanek określonych w art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014. Brak takiego działania ze strony organu stanowi naruszenie ww. art. 7 K.p.a. oraz 77 K.p.a., które biorąc pod uwagę treść podjętego rozstrzygnięcia mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Prezes PFRON złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego oraz rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie. Wyrokowi zarzucono:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. polegające na uwzględnieniu skargi w wyniku błędnego uznania, że organ prowadząc postępowanie w celu ustalenia, czy strona zgodnie z prawem uzyskała dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący materiału dowodowego (w szczególności nie ustosunkował się do twierdzeń strony w zakresie wyliczeń matematycznych i przyjętych parametrów do określenia straty w subskrybowanym kapitale własnym, nie uwzględnił twierdzeń skarżącej w zakresie udzielonej umowy pożyczki), co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem gdyby sąd pierwszej instancji (zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego) przyjął na podstawie przepisów art. 7 i 77 § 1 K.p.a., że skarżąca w niniejszej sprawie w istocie nie przedłożyła żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń oraz, że twierdzenia te nie mają znaczenia dla prawidłowości wyliczeń zastosowanych przez organ do oceny spełnienia przez skarżącą przesłanki negatywnej określonej w art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu z dnia 17.06.2014 r., to w konsekwencji oddaliłby skargę;

II. na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a, naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu z dnia 17.06.2014 r, polegającą na uznaniu, że dla wyliczenia "ujemnej skumulowanej kwoty", o której mowa w tym przepisie dopuszczalnym jest pomniejszanie rezerw o zobowiązania z tytułu pożyczek udzielonych przez udziałowców, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu (w sposób precyzyjny określającego w jaki sposób wylicza się "ujemną skumulowaną kwotę"), nie pozwala na odejmowanie od rezerw jakichkolwiek zobowiązań.

W oparciu o powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Jednocześnie zrzekł się przeprowadzenia rozprawy.

Argumenty na poparcie zasadności zarzutów przytoczył w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną spółka wniosła o jej oddalenie, bowiem w jej ocenie wyrok sądu pierwszej instancji jest prawidłowy i odpowiada obowiązującym przepisom prawa, a zarzuty powołane w skardze kasacyjnej należy uznać za bezzasadne. Wniosła również o zwrot kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

Stosownie do art. 183 § 1 zd. pierwsze P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania określone w § 2 powołanego przepisu, co pozwoliło na rozpoznanie sprawy w zakresie wyznaczonym zarzutami skargi kasacyjnej i stosownie do art. 193 zd. drugie P.p.s.a. – przedstawienia motywów rozstrzygnięcia, w odniesieniu do tych zarzutów.

Wnoszący skargę kasacyjną organ zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. oraz art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia Komisji nr 651/2014. W jego ocenie sąd pierwszej instancji wadliwie zarzucił mu niedostateczne wyjaśnienie sprawy w kontekście normy prawa materialnego definiującego pojęcie przedsiębiorcy znajdującego się w trudnej sytuacji.

Przedmiotem kontroli sądowoadministarcyjnej była decyzja nakazująca skarżącej spółce zwrot dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za grudzień 2016 r. Według organu na dzień złożenia wniosku Wn-D za miesiąc grudzień 2016 r. wysokość zakumulowanych strat spółki stanowiła 401,05 % wysokości subskrybowanego kapitału zakładowego. Co wskazywało na je trudną sytuację w rozumieniu art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014. W związku z tym, stosownie do art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji pozbawiało to stronę możliwości uzyskania wnioskowanego dofinansowania.

Z uwagi na ścisły związek w rozpatrywanej sprawie zarzutów naruszenia przepisów procesowych z naruszeniem prawa materialnego Naczelny Sąd Administracyjny postanowił rozpatrzyć je łącznie.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji, środki Funduszu przyznane pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą na podstawie art. 26, art. 26a, art. 26d i art. 32 ust. 1 pkt 2 stanowią pomoc na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu rozporządzenia 651/2014. W kolejnej jednostce redakcyjnej tego artykułu - to jest w ust. 3 pkt 1 – znalazło się odesłanie w zakresie rozumienia pojęcia znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej do kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej. Dlatego przy wykładni przepisów określających warunki nabycia przez pracodawcę uprawnienia do otrzymywania dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego, należy mieć na uwadze treść przepisów unijnych zezwalających na udzielanie tego rodzaju pomocy przepisami krajowymi

Według pkt 14 Preambuły do rozporządzenia nr 651/2014 Pomoc przyznawaną przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji należy wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, ponieważ taka pomoc powinna być oceniana na podstawie Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw z dnia 1 października 2004 r. (7) , których okres ważności został przedłużony komunikatem Komisji dotyczącym przedłużenia okresu ważności Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw z dnia 1 października 2004 r. (8), lub ich kolejnej wersji, w celu uniknięcia przypadków obchodzenia wspomnianych wytycznych, z wyjątkiem programów pomocy na naprawę szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi. Aby zagwarantować pewność prawa, należy ustanowić jasne kryteria, które nie wymagają przeprowadzania oceny wszystkich szczegółowych aspektów sytuacji przedsiębiorstwa w celu określenia, czy dane przedsiębiorstwo należy uznać za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji do celów niniejszego rozporządzenia.

Z kolei w myśl art. 2 pkt 18 powołanego rozporządzenia przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji" oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z poniższych okoliczności:

a) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznawanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego. Do celów niniejszego przepisu "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek podanych w załączniku I do dyrektywy 2013/34/UE (45) , a "kapitał zakładowy" obejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie premie emisyjne;

b) w przypadku spółki, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Do celów niniejszego przepisu "spółka, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2013/34/UE;

c) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo podlega zbiorowemu postępowaniu w związku z niewypłacalnością lub spełnia kryteria na mocy obowiązującego prawa krajowego, by zostać objętym zbiorowym podstępowaniem w związku z niewypłacalnością na wniosek jej wierzycieli;

d) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu;

e) W przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeśli w ciągu ostatnich dwóch lat:

1) stosunek księgowej wartości kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5 oraz

2) wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0.

Wskazać także należy, że w art. 1 ust. 4 lit. c i przytoczonym już motywie 14 tego rozporządzenia zawarto stwierdzenie, że jego przepisy nie mają zastosowania do pomocy dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Przepisy te wskazują natomiast na zakres pomocy udzielanej na podstawie tego rozporządzenia, w tym na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych (art. 1 ust. 1 lit. f powoływanego aktu unijnego). Wynika z nich tylko ograniczenie zakresowe pomocy, co nie wyłącza możliwości określania, jakie przesłanki - w tym wymienione w powołanym art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014 - wyłączają czy ograniczają możliwość skorzystania z pomocy objętej zakresem jego regulacji.

Zauważyć nadto należy, że Wytyczne wspólnotowe, o których mowa w Preambule dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw straciły aktualność z dniem 1 sierpnia 2014 r. Zgodnie bowiem z Komunikatem Komisji dotyczącym przedłużenia ważności Wytycznych obowiązywały one do momentu zastąpienia ich nowymi przepisami dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz.U.UE.C2012.296.3).

Stosownie do przytoczonej regulacji organ, na co trafnie zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji, bada sytuację ekonomiczną wnioskodawcy na dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy (por. art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach udzielania pomocy publicznej; tekst jednolity Dz.U. z 2016 r., poz. 1808 ze zm., art. 26c ust. 3 ustawy o rehabilitacji). Co oznacza, że wszelkie informacje dotyczące sytuacji ekonomicznej spółki wraz z popierającymi je dokumentami powinny być dostarczone wraz z wnioskiem. Spółka nie wypełniła załącznika dołączonego do wniosku Wn-D dotyczącego grudnia 2016, nie wskazała w nim na udzielenie jej przez udziałowca pożyczki. Wskazała na nią w pismach kierowanych do organu z [...] kwietnia 2018 r. i [...] maja 2918 r. oraz w skardze do sądu pierwszej instancji. Wiązała ją z rokiem 2016.

W rozpoznawanej sprawie uprawniony organ ocenił sytuację ekonomiczną spółki na podstawie bilansu sporządzonego na dzień 31 grudnia 2016 r. W oparciu o ten bilans ustalił, że skarżąca jest przedsiębiorstwem znajdującym się w trudniej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia nr 651/2014. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz sposób wyliczenia ujemnego kapitału spółki z zastosowaniem kryteriów wynikających z art. 2 pkt 18 a rozporządzenia nr 651/2014. Opierając się na bilansie spółki za 2016 r. , w którym, zgodnie z zasadami rachunkowości musiała zostać ujęta pożyczka udzielona przez udziałowca w 2016 r., organ dokonał wyliczenia według zasad wynikających z przytoczonej wyżej regulacji. Raz jeszcze należy w tym miejscu podkreślić, że ustawodawca unijny w pkt 14 Preambuły do rozporządzenia nr 651/2014 jasno zaznaczył, że aby zagwarantować pewność prawa, należy ustanowić jasne kryteria, które nie wymagają przeprowadzania oceny wszystkich szczegółowych aspektów sytuacji przedsiębiorstwa w celu określenia, czy dane przedsiębiorstwo należy uznać za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji do celów niniejszego rozporządzenia. Kryteria te opisano w art. 2 pkt 18 rozporządzenia i właśnie kryterium wymienione w ppkt "a" zastosował organ. Kryteria te gwarantują, że wszyscy potencjalni beneficjenci będą tak samo traktowani.

W konsekwencji za zasadny należy uznać zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów procesowych tj. art. 145 § 1 pkt c P.p.s.a w związku z art. 7 i 77 K.p.a. Błędnie bowiem zarzucił organowi niewzięcie pod uwagę pożyczki udzielonej przez udziałowca. Pożyczki, którą udzielono spółce w 2016 r., musiała wpłynąć i wpłynęła na ogólny wynik finansowy spółki wynikający z bilansu za 2016 r. A ten został prawidłowo oceniony przez organ, zgodnie z kryteriami wynikającymi z art. 2 pkt 18a rozporządzenia nr 651/2014. W tym kontekście nieodniesienie się wprost przez organ w uzasadnieniu decyzji do wyliczeń skarżącej spółki dokonanych w oparciu o inne kryteria nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1c P.p.s.a.

Za niezrozumiałą i generalnie wadliwą, należało uznać argumentację sądu pierwszej instancji, który z jednej strony stwierdził, że sytuację spółki należało ocenić wg stanu na dzień złożenia wniosku, co miało miejsce 10 stycznia 2017 r., a z drugiej zarzucił organowi, że nie rozważył, znanego mu z urzędu faktu, że w październiku 2017 r. sytuacja finansowa spółki uległa takiej poprawie, że możliwe było przyznanie jej dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, a w konsekwencji, być może już w dniu złożenia wniosku dot. grudnia 2016 r. spełniała kryteria do przyznania jej dofinansowania.

Zwrócić należy uwagę na to, że wszczynając postępowanie w sprawie organ wezwał spółkę do przedstawienia dowodów podważających przedstawione w wezwaniu z [...] grudnia 2017 r. oraz w zawiadomieniu wyliczenie kwoty podlegającej zwrotowi. Spółka, oprócz dwóch pism zawierających jej wyliczenie z uwzględnieniem opisanej już pożyczki, nie przedstawiła żadnych dowodów, czy dodatkowej argumentacji. Zatem niezasadnie sąd pierwszej instancji postawił organowi zarzut niedostatecznego wyjaśnienia sprawy. Organ nie mógł rozważać faktów, których spółka nie wskazała lub nie wskazała podstaw do ich ustalenia. Ponadto, skoro sytuacja spółki poprawiła się dopiero w październiku 2017 r., to znaczy, że wcześniej jej sytuacja był gorsza. Brak jest zatem podstaw do czynienia organowi zarzutu naruszenia art. 7 i 77 § 1 K.p.a., gdyż organ wywiązał się z obowiązku zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego niezbędnego do załatwienia sprawy.

Wobec powyższego za zasadny Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego przez sąd pierwszej instancji.

Odnosząc się do zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego, tj. art. 2 pkt 18 a rozporządzenia nr 651/2014 zauważyć należy, że zasadniczo sąd pierwszej instancji przytoczył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pełną treść art. 2 pkt 18 i uznał, że zastosowanie pkt a tego artykułu było przedwczesne. Bowiem dane, w oparciu o które wyliczenia dokonał organ mogły być niepełne. Nie obejmowały okresu od 1 do 10 stycznia 2017r. Trudno w takim przypadku mówić o wykładni przepisu dokonanej przez sąd. Tym bardziej, że w uzasadnieniu wyroku sąd nie zawarł żadnego stwierdzenia wprost podważającego rozumienie przepisu przedstawione przez organ. Zatem, będąc związany treścią zarzutu Naczelny Sąd Administracyjny uznał go za niezasadny.

Biorąc pod uwagę powyższe Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 188 P.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok. Jednocześnie uznając sprawę

za dostatecznie wyjaśnioną na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalił skargę.

Zaznaczyć przy tym należy, że artykuł 188 P.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 sierpnia 2015.r. pozwala Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na wydanie orzeczenia reformatoryjnego nie tylko w przypadku uwzględnienia zarzutów naruszenia prawa materialnego, ale również przepisów postępowania. Wolą ustawodawcy było bowiem rozszerzenie możliwości reformatoryjnego orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny, a więc orzekania bezpośrednio także co do samej skargi wniesionej do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Warunkiem

skorzystania z możliwości jest zaistnienie sytuacji, w której istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Innymi słowy, mając na uwadze zasadę instancyjności postępowania sądowoadministracyjnego, w sprawach w których uchybienia sądu pierwszej instancji nie polegały na pominięciu istotnych dla sprawy kwestii, bądź konieczności ponownego ich zbadania, co do zasady istnieje możliwość wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku reformatoryjnego.

W rozpatrywanej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona na obecnym etapie postępowania z punktu widzenia zakresu kontroli przeprowadzanej przez sąd administracyjny.

O kosztach postanowiono stosownie do art. 203 pkt 2 P.p.s.a. i art. 205 § 2

P.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności

radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).