Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Góra - Błaszczykowska, Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.), Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Protokolant specjalista Ewa Kielak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2019 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów uchyla zaskarżoną decyzję

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (zwany dalej organem/Ministrem) decyzją z dnia [...] lipca 2018 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku Pana S. G. (zwanego dalej wnioskodawcą/skarżącym) z dnia [...] lipca 2017 r., o zastosowanie wobec niego art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2018 r. poz. 132, ze zm.; zwanej dalej ustawą zaopatrzeniową) odmówił wyłączenia stosowania wobec wnioskodawcy art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej.

Ustalono, że skarżący wystąpił do organu o zastosowanie wobec niego art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym. We wniosku przedstawił przebieg swojej służby. Stwierdził, że w okresie od dnia 16 stycznia

1984 r. do dnia 30 kwietnia 2008 r. pełnił służbę, wypełniając swoje obowiązki zgodnie z prawem, etyką zawodową i powszechnie obowiązującymi zasadami moralnymi. Podniósł, że służył wyłącznie własnej Ojczyźnie mając na względzie dobro mieszkańców, stan bezpieczeństwa i porządku publicznego. Nikogo nie prześladował, nie był karany sądownie, administracyjnie czy też dyscyplinarnie. Nie dopuścił się żadnego czynu niegodnego człowieka, jako funkcjonariusz Policji

i obywatel Państwa Polskiego. Za bardzo krzywdzące uznał automatyczne zastosowanie wobec niego art. 15c ustawy zaopatrzeniowej. Nadto podnosi, że został potraktowany jak przestępca za to, że został przyjęty i umieszczony na etacie kierowca milicjant sekretariatu Służby Bezpieczeństwa Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Z. w dniu [...] stycznia 1984 roku i figurował tam zgodnie

z dokumentacją kadr do dnia [...] lutego 1984 r., pomimo tego, "że nie podjął pracy na tym stanowisku, nie przepracował na nim ani jednego dnia". Jednocześnie wskazał, że potwierdzenie powyższego faktu znajduje się w aktach personalnych. Poinformował również, że nigdy nie szczędził siły ani zdrowia i często z narażeniem życia i zdrowia podejmował interwencje mając na względzie dobro mieszkańców oraz stan bezpieczeństwa i porządku publicznego. Służąc społeczeństwu, nie miał życia rodzinnego ani towarzyskiego. Rodzina została pozostawiona na uboczu, ponieważ priorytetem była służba, która była wszystkim. Dzisiaj za ofiarną służbę dostał zapłatę, w postaci odebrania emerytury za stracone zdrowie.

Organ wskazał, że skarżący został zwolniony ze służby z Komendy Powiatowej Policji w L. w dniu [...] kwietnia 2008 r. i nabył prawo

do emerytury, której wysokość ustalono z uwzględnieniem art. 15 ustawy zaopatrzeniowej.

Podniesiono, że zgodnie z pismem z Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu stanowiącym informację

o przebiegu służby Nr [...], wnioskodawca pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13 w okresie od dnia 16 stycznia 1984 r. do dnia 28 lutego 1984 r., tj. przez okres 1 miesiąca i 13 dni, podczas gdy całkowity okres służby ww. wynosi 24 lata, 3 miesiące i 14 dni. Do wysługi zaliczono okres zasadniczej służby wojskowej od dnia 27 stycznia 1981 r. do dnia 12 stycznia 1983 r.

W sprawie ustalono, że z kopii akt nie wynika, aby skarżący nierzetelnie wykonywał zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby po dniu 12 września

1989 r. Z opinii przekazanej przez Komendanta Głównego Policji wynika,

że wnioskodawca w toku pełnionej służby rzetelnie wykonywał zadania i obowiązki,

o czym świadczą informacje zawarte m.in w opiniach służbowych oraz wnioskach

o mianowanie na kolejne wyższe stopnie policyjne i stanowiska służbowe. Ponadto

w materiałach nie stwierdzono kar dyscyplinarnych, jak również nie były prowadzone wobec wnioskodawcy żadne postępowania karne lub karno-skarbowe. Jednocześnie poinformowano, iż wśród materiałów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie brak jest dokumentów potwierdzających udział skarżącego w zdarzeniach, które mogły stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia.

Zadaniem organu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego uzasadnione jest twierdzenie, że nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek.

Zdaniem organu "szczególnie uzasadniony przypadek", zachodzi wówczas, gdy strona - poza spełnieniem dwóch wskazanych przesłanek formalnych, legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy. Jego zdaniem z powyższego wynika, że uprawnienie

z art. 8a ustawy zaopatrzeniowej ma charakter wyjątkowy i dotyczy wyłącznie osób, w przypadku których "krótkotrwałość" jest niezaprzeczalna, a "rzetelność" służby oczywista, bezdyskusyjna i poparta nadzwyczajnymi osiągnięciami, bowiem tylko wówczas można uznać, że w sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek".

Organ nie kwestionuje rzetelnego wykonywania przez skarżącego zadań

i obowiązków w trakcie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r., niemniej jednak w ocenie organu, mając na względzie analizę materiału zgromadzonego w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego, stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki dopuszczalności wyłączenia stosowania

art. 15c, art. 22a, art. 24a wskazane w art. 8a ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy zaopatrzeniowej. Organ wskazał, że zwrot "szczególnie z narażeniem zdrowia

i życia" traktować należy jako dodatkowy czynnik wpływający na ocenę wartości rzetelnej służby funkcjonariusza. Jego zdaniem warunek "narażenie zdrowia i życia" odnosi się do kwalifikacji narażenia rozumianej jako stwierdzenie istnienia zagrożenia innego niż normalne następstwo pełnienia służby, przy założeniu, że w jej istotę wpisane jest ryzyko zagrożenia życia i zdrowia. Z perspektywy ustawowej regulacji ważne jest, aby zagrożenie nie było normalnym następstwem służby, czy też nie miało charakteru hipotetycznego, ale było dowiedzione i miało charakter wyjątkowy.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, zarzucając przepisów prawa procesowego tj. art. 7 kpa, art.75 § 1 kpa, 80 art, 107 § 3 kpa poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego.

Jego zdaniem nieprawidłowa interpretacja i odmowa zastosowania właściwych przepisów prawnych w sprawie doprowadziły do wydania krzywdzącej decyzji. Wskazał, że przedstawił Ministrowi dowód, a tym dowodem jest raport z dnia [...] stycznia 1984 roku, na którym znajduje się potwierdzenie, że dwukrotnie nie zdał egzaminów, które były podstawą do podjęcia pracy lub służby na etacie milicjant - kierowca sekretariatu SB RUSW w Z. Z tego też powodu zarzuca zaniechanie oraz całkowite pominięcie dowodu wyżej opisanego. Wskazuje, że nie chciał pracować na tym stanowisku i nie przepracował na nim ani jednej godziny, dnia, tygodnia, czy też miesiąca. Jego zdaniem świadczą o tym dokumenty znajdujące się w aktach personalnych. Wskazał, że samo umieszczenie przez Wydział Kadr, przez wydanie rozkazu personalnego, bez podjęcia pracy lub służby,

z jego strony na tym etacie, nie daje podstaw do tego, aby był w taki sposób represjonowany.

W związku z powyższym wnosił o uznanie w wyroku uprawnienia

do świadczenia emerytalno-rentowego w nieobniżonej wysokości, wynikającej

z art. 15 ustawy zaopatrzeniowej.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest decyzja organu z dnia [...] lipca 2018 r. odmawiająca wyłączenia stosowania wobec skarżącego art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej.

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, w świetle kryteriów opisanych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej ppsa), Sąd dopatrzył się w działaniu organu rozstrzygającego w niniejszej sprawie nieprawidłowości, w zakresie zarówno interpretacji zastosowanych przepisów prawa jak i ustalenia stanu faktycznego. Nie zostały wyjaśnione motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja nie jest wyczerpująca.

Podkreślić również należy, że przedmiotem kontroli Sądu w niniejszym postępowaniu jest decyzja organu z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] odmawiająca wyłączenia stosowania wobec wnioskodawcy art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej.

Sąd w składzie orzekającym z urzędu posiada wiedzę o tym, że postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 r. (sygn. akt XIII 1 U 326/18) Sąd Okręgowy w Warszawie Sekcja XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych zwrócił się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności art. 15c, art. 22a, art. 13 ust. 1 lit. 1c, w związku z art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), w brzmieniu nadanym jej przez art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) oraz art. 1 i 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (sprawa zarejestrowana pod sygn. akt P 4/18).

Sąd nie stwierdził jednak podstaw do zawieszenia z urzędu przedmiotowego postępowania w świetle powyższych okoliczności. Przepis art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Należy podkreślić, że związek tych postępowań musi być bezpośredni, a rozstrzygnięcie spraw w innych postępowaniach mieć charakter zagadnienia wstępnego. Takiego charakteru nie można przypisać rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. akt P 4/18.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że zawieszenie postępowania sądowego powinno być uzasadnione względami celowościowymi, sprawiedliwości jak również ekonomiki procesowej. Sensem fakultatywnego zawieszenia procesu sądowoadministracyjnego jest wskazanie racjonalnej podstawy dla przerwania jego biegu, gdyż tylko w takich okolicznościach może być zrealizowana jedna z podstawowych wartości, jaką jest rzetelne rozpoznanie sprawy. Zdaniem Sądu, dla realizacji tej wartości w przedmiotowej sprawie nie jest celowe ani usprawiedliwione wprowadzenie elementu zwłoki w jej rozpatrzeniu poprzez zawieszenie postępowania.

Przechodząc do merytorycznej oceny sprawy stwierdzić należy, że ustawa

z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) przewiduje obniżenie emerytur i rent inwalidzkich wszystkim funkcjonariuszom, którzy pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r.

i którzy w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. pełnili służbę

w wymienionych w ustawie instytucjach i formacjach (tzw. służba na rzecz państwa totalitarnego). Obniżeniu podlegają także renty rodzinne, pobierane

po funkcjonariuszach, którzy taką służbę pełnili.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 powołanej ustawy, w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi: (1) 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b; (2) 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4.

Przepisy art. 14 i art. 15 ust. 1-3a, 5 i 6 stosuje się odpowiednio. Emerytury nie podwyższa się zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3, jeżeli okoliczności uzasadniające podwyższenie wystąpiły w związku z pełnieniem służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b (ust. 2). Wysokość emerytury ustalonej zgodnie

z ust. 1 i 2 nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). W celu ustalenia wysokości emerytury, zgodnie z ust. 1-3, organ emerytalny występuje do Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o sporządzenie informacji, o której mowa

w art. 13a ust. 1 (ust. 4). Przepisów ust. 1 - 3 nie stosuje się, jeżeli osoba, o której mowa w tych przepisach, udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjęła współpracę i czynnie wspierała osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (ust. 5).

Zgodnie natomiast z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, rentę inwalidzką ustaloną zgodnie z art. 22 zmniejsza się o 10% podstawy wymiaru za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b. Przy zmniejszaniu renty inwalidzkiej okresy służby, o której mowa w art. 13b, ustala się

z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

W przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa,

o której mowa w art. 13b, i została zwolniona ze służby przed dniem 1 sierpnia 1990 r. rentę inwalidzką wypłaca się w kwocie minimalnej według orzeczonej grupy inwalidzkiej (ust. 2). Wysokość renty inwalidzkiej, ustalonej zgodnie z ust. 1, nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej renty z tytułu niezdolności do pracy wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). W celu ustalenia wysokości renty inwalidzkiej, zgodnie z ust. 1 i 3, organ emerytalny występuje do Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o sporządzenie informacji, o której mowa

w art. 13a ust. 1. Przepisy art. 13a stosuje się odpowiednio (ust. 4).

Przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się, jeżeli osoba, o której mowa w tych przepisach, udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjęła współpracę i czynnie wspierała osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (ust. 5).

Stosownie zaś do treści art. 8a ust. 1 powołanej ustawy, minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a w stosunku do osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b, ze względu na: (1) krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz (2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia. Do osób,

o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 15, art. 22 i art. 24 (ust. 2).

W ocenie Sądu w art. 8a zawarte są dwie przesłanki, tj.;

1) krótkotrwała służba przed dniem 31 lipca 1990 r.

2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia.

Wskazane przesłanki powinny być spełnione łącznie i jednocześnie uprawdopodobnione. W ocenie Sądu, należy zauważyć, że w świetle art. 8a

ze szczególnie uzasadnionym przypadkiem mamy do czynienia w sytuacji, gdy skarżący spełni dwie powyżej przywołane przesłanki.

Decyzje wydawane przez organ na podstawie ww. przepisu mają charakter decyzji uznaniowych, gdyż określone w nim przesłanki nie są jednoznaczne

i pozostawiają organowi swobodę dokonania ich oceny, oczywiście na podstawie ustalonego stanu faktycznego sprawy znajdującego potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Zakres badania decyzji posiadającej cechy uznania administracyjnego sprowadza się do oceny, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z odpowiednim zachowaniem procedury administracyjnej. Wybór natomiast rozstrzygnięcia

w ramach uznania administracyjnego, dokonywany na podstawie kryteriów słuszności i celowości pozostaje poza kontrolą sądowoadministracyjną (v. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 1488/08, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kontrola zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny sprowadza się zatem do oceny, czy zaskarżona decyzja nie nosi cech dowolności, czy organ wybrał prawnie dopuszczalny sposób rozstrzygnięcia i czy wyboru tego rozstrzygnięcia dokonał po ustaleniu i rozważeniu wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności.

W sprawie niniejszej organ dokonał istotnych ustaleń stanu faktycznego, co do okresów pełnienia służby oraz rzetelności wykonywania zadań i obowiązków, a także braku informacji o narażeniu zdrowia i życia, które to ustalenia nie są kwestionowane przez stronę.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym

z przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej - Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Informacji o przebiegu służby stanowiącego informację o przebiegu służby wynika, że wnioskodawca pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, w okresie od dnia 16 stycznia 1984 r. do dnia 28 lutego 1984 r., tj. przez okres 1 miesiąca i 13 dni, podczas gdy całkowity okres służby ww., wynosi 24 lata, 3 miesiące i 14 dni.

Do wysługi zaliczono okres zasadniczej służby wojskowej od dnia 27 stycznia 1981 r. do dnia 12 stycznia 1983 r.

Jedną z przesłanek umożliwiających organowi zastosowanie wobec skarżącego art. 8a ustawy o zaopatrzeniu jest "krótkotrwałość" służby na rzecz totalitarnego państwa. Ustawa o zaopatrzeniu nie zawiera definicji pojęcia "krótkotrwała służba". W niniejszej sprawie wnioskodawca pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa przez okres wynosi 1 miesiąc i 13 dni, zaś całkowity okres pełnionej służby wynosi 24 lata, 3 miesiące i 14 dni.

Skarżący przez około zaledwie 1 miesiąc i 13 dni całego okresu służby pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa (o ile w tym wypadku można w ogóle mówić, że taka służba została podjęta), która, w ocenie Sądu, zarówno w ujęciu bezwzględnym – długości tego okresu, jak i w ujęciu proporcjonalnym – stosunku długości tego okresu do całego okresu służby, może być oceniona jako krótkotrwała. Trafnie organ wskazał w decyzji, że krótkotrwałość musi być każdorazowo oceniana indywidualnie. Zgadzając się z organem, co do tego, że każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, stwierdzić należało, że jako krótkotrwała może być też rozumiana służba, której czas trwania w porównaniu

do całego okresu służby nie był długi, trwał w porównaniu do tego okresu krótko. Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie. Nie można w przypadku skarżącego stwierdzić, że jego służba na rzecz totalitarnego państwa była służbą wieloletnią i charakteryzowała się trwałością. W stanie faktycznym tej sprawy przyjąć należy, że okres 1 miesiąc i 13 dni był okresem krótkotrwałym. W tym stanie rzeczy interpretując indywidualną sprawę naruszono art. 8a ust. 1 pkt 1 ustawy zaopatrzeniowej.

W każdym z tych przypadków zarówno w ujęciu bezwzględnym – długości tego okresu, jak i w ujęciu proporcjonalnym – stosunku długości tego okresu do całego okresu służby okres trwający 1 miesiąc i 13 dni może być uznany

za krótkotrwały, w pojęciu semantycznym.

Ustawodawca wymaga, aby osoba, w odniesieniu do której organ może zastosować art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym, rzetelnie wykonywała zadania i obowiązki po dniu 12 września 1989 r., wskazuje przy tym, że to rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków ma miejsce w szczególności wówczas, gdy służba była pełniona z narażeniem zdrowia i życia.

Należy zauważyć, że z kopii akt osobowych wydanych przez Instytut Pamięci Narodowej - Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu - nie wynika, aby skarżący nierzetelnie wykonywał zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r. Ze zgromadzonych w sprawie dokumentów wynika, że skarżący po dniu 12 września 1989 r. rzetelnie wykonywał zadania i obowiązki.

Z informacji dotyczącej przebiegu służby wnioskodawcy wynika, że w trakcie służby zajmował kolejne, wyższe stanowiska służbowe, miał podwyższane uposażenie, był awansowany na kolejne stopnie i otrzymywał nagrody, a także był pozytywnie opiniowany.

W aktach sprawy nie stwierdzono informacji o wymierzonych wobec wnioskującego karach dyscyplinarnych.

W ocenie Sądu, zwrot "szczególnie z narażeniem zdrowia i życia" traktować należy jako dodatkowy czynnik wpływający na ocenę wartości rzetelnej służby funkcjonariusza natomiast zwrot ten nie może w żaden sposób niweczyć rzetelności służby w rozumieniu wskazanym powyżej zarówno przez Sąd, jak i organ orzekający w sprawie i wbrew twierdzeniom organu nie może to być traktowany jako coś nadzwyczajnego ponad "zwykłe" ryzyko związane z taką pracą, służbą. W ocenie Sądu, rozważania organu dotyczące "narażenie zdrowia i życia" jako zdarzenia innego niż normalne następstwo pełnienia służby jest niezrozumiałe. W istotę pracy w służbach mundurowych wpisane jest ryzyko zagrożenia życia i zdrowia i jeżeli do niego dojdzie to wszelkie rozważania dotyczące rzetelności bądź jej braku nie mają znaczenia.

W tym stanie rzeczy ponownie rozpoznają sprawę organ weźmie pod uwagę stanowisko sądu uznającego, że w tym indywidualnym przypadku nie da się wykazać, że była to służba długotrwała lub nierzetelna. Nadto jak wskazano wyżej przesłanka narażenia życia może całkowicie zniweczyć nierzetelność, tzn. nawet gdyby służba była wykonywana nierzetelnie (co nie miało miejsca w tym wypadku), to samo zaistnienie przesłanki z narażenia zdrowia i życia może już świadczyć

o rzetelności.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,

na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., orzekł jak w wyroku.