Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka, Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2017 r. sprawy ze skargi I. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

I. S. (dalej strona lub skarżąca) wnioskiem z dnia 22 grudnia 2016 r. wystąpiła do Prezydenta Miasta B. (dalej organ pierwszej instancji) o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad D. M.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] (sprostowaną postanowieniem z dnia [...]r. nr [...]) organ pierwszej instancji odmówił przyznania stronie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na rzecz D. M. od 1 września 2016 r. W uzasadnieniu wskazał m.in. że D. M. jest siostrą matki strony czyli jej ciotką, w związku z czym na stronie nie ciąży obowiązek alimentacyjny wobec niej; a w konsekwencji stronie nie przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego.

Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie, wyrażając niezadowolenie z otrzymanego rozstrzygnięcia. Wskazała, że decyzja organu pierwszej instancji narusza przepisy art. 17 ust.1 i ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, art. 32, art.18, art. 69 i 71 Konstytucji RP, art.13 i 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz art. 10, 12 i 28 Konwencji ONZ o Prawach Osób Niepełnosprawnych. Strona podała m.in., że ciocia (po śmierci mamy strony) jest najbliższym członkiem jej rodziny. Wymaga opieki 24 godziny na dobę. Z tego powodu strona nie jest w stanie pogodzić pracy zarobkowej z opieką nad ciotką. Zarzuciła, że organ "skupił się głównie na literalnym przepisie a pominął człowieka". Nadto organ pierwszej instancji nie przeprowadził wywiadu środowiskowego w celu ustalenia sytuacji rodziny i nie wziął pod uwagę postanowień sądu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej organ odwoławczy lub Kolegium) decyzją z dnia [...]r. Nr [...]utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu Kolegium syntetycznie opisało przebieg postępowania, treść rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego i zarzuty odwołania. Przedstawiając okoliczności faktyczne sprawy Kolegium podało, że organ pierwszej instancji wszczął postępowanie na wniosek strony z dnia 22 grudnia 2017 r., w którym wystąpiła o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad D.M.. We wniosku podała, że D. M. która jest jej ciotką nie jest w stanie samodzielnie wykonać żadnej nawet najprostszej czynności. Członkowie rodziny w linii prostej nie są w stanie zapewnić jej opieki. Strona zapewnia jej całodobową opiekę, w związku czym była zmuszona zrezygnować z pracy zawodowej. Organ odwoławczy wskazał, że Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. na posiedzeniu w dniu [...] r. zaliczył D. M. do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe wskazując, iż ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 26 września 2016 r., a niepełnosprawność istnieje od urodzenia. Natomiast postanowieniem z dnia [...]r. sygn. akt [...]Sąd Okręgowy w K. ubezwłasnowolnił całkowicie D.M. z powodu niedorozwoju umysłowego w stopniu znacznym. Postanowieniem z dnia [...] r. sygn. akt [...]Sąd Rejonowy w B. ustanowił opiekę dla całkowicie ubezwłasnowolnionej D. M. i obowiązki opiekuna powierzył I. S. Nawiązując do treści odwołania Kolegium poinformowało stronę, że fakt, iż D. M. jest ubezwłasnowolniona a strona została ustanowiona jej opiekunem prawnym nie ma wpływu na wynik postępowania.

Kolejno organ odwoławczy zacytował treść art.17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tj. Dz. U. z 2016 r. poz.1518 ze zm., dalej ustawa) i wywiódł, że ten przepis uzależnia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego innym osobom, które rezygnują z aktywności zawodowej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, od tego czy na osobach tych ciąży wobec podopiecznego obowiązek alimentacyjny. Wskazał, że zgodnie z art. 128 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.) obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Stosownie do przepisu art. 617 § 1 tegoż kodeksu krewnymi w linii prostej są osoby, z których jedna pochodzi od drugiej. Krewnymi w linii bocznej są osoby, które pochodzą od wspólnego przodka, a nie są krewnymi w linii prostej. Z powyższych przepisów wynika, że krąg osób uprawnionych do przedmiotowego świadczenia jest ściśle określony. Kolegium uznało, że słusznie stwierdza organ pierwszej instancji stwierdził, że na stronie nie ciąży obowiązek alimentacyjny wobec D. M. która jest ciocią strony. Zatem strona nie spełnia wymogów formalno-prawnych określonych w art. 17 ust. 1 ustawy do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Dlatego brak było podstaw do przeprowadzenia wywiadu środowiskowego w mieszkaniu strony, gdyż wywiad ten zgodnie z art. 23 ust. 4aa ustawy przeprowadza się jedynie w sytuacji, gdy w stosunku do osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne wystąpią wątpliwości dotyczące sprawowania opieki, o której mowa w art. 17 ust. 1, w celu weryfikacji realiów w tym zakresie. Nawiązując do treści odwołania Kolegium poinformowało stronę, że może złożyć wniosek o przyznanie usług opiekuńczych na rzecz podopiecznej.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach strona wniosła o uchylenie decyzji Kolegium oraz decyzji ją poprzedzającej. Nadto żądała przyznania jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z powodu konieczności rezygnacji z pracy zawodowej lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną ciotką, dla której jest jedynym prawnym opiekunem. Uzasadniając te wnioski i żądania przedłożyła orzeczenia sądowe dokumentujące fakt ubezwłasnowolnienia ciotki oraz ustanowienie skarżącej opiekunem prawnym. Podkreśliła, że w postępowaniach przed sądem powszechnym szczegółowo badana była sytuacja faktyczna i możliwości zapewnienia D. M. opieki. Akcentowała powody, dla których nie jest możliwe sprawowanie opieki przez braci D. M. oraz fakt, że ciotka faktycznie z nią zamieszkuje od 2014 r. i jest najbliższym członkiem jej rodziny. Zakres koniecznej opieki uniemożliwia jej połączenie z pracą zawodową, natomiast jakość sprawowanej opieki znajduje się pod nadzorem sądu. Podała, że uprzednio występowała o przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego i również jej odmówiono. Stwierdziła, że naruszono konstytucyjną zasadę niedyskryminacji, równości wobec prawa i opieki Państwa nad rodziną. Niezastosowano wykładni systemowej i celowościowej, pomimo korzystnego dla opiekunów orzecznictwa TK i NSA. Sugestię dotyczącą korzystania z usług opiekuńczych skarżąca oceniła jako nieracjonalną, gdyż takie usługi są znacznie bardziej kosztowne niż sprawowanie opieki przez rodzinę.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w pełnym zakresie stanowisko i argumentację prezentowane w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 21 sierpnia 2017 r. skarżąca replikowała, podtrzymując żądania zawarte w skardze. Podała, że ma świadomość, iż jej przypadek jest szczególny i nie mieści się w ramach wprost zakreślonych przepisem, dlatego wnosi o przyznanie żądanego świadczenia przez Sąd.

Na rozprawie skarżąca wnosiła i wywodziła, jak w skardze i przywołanym piśmie procesowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz. U. 2016, poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stwierdzenie zatem, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy obliguje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, dalej ustawa p.p.s.a.). Na mocy art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd dokonał kontroli zaskarżonej decyzji na zasadach wyżej wskazanych i stwierdził, że skarga jest niezasadna, co – w myśl art. 151 ustawy p.p.s.a. - skutkuje jej oddaleniem.

Spór w sprawie koncentruje się wokół istnienia podstaw prawnych do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego opiekunowi prawnemu niepełnosprawnej w stopniu znacznym podopiecznej. Skarżąca jest córką nieżyjącej siostry podopiecznej. Niesporna jest okoliczność, iż na skarżącej nie ciąży obowiązek alimentacyjny. Strony sporu sądowego zgodne są w kwestii, że wykładnia językowa przepisów stanowiących podstawę materialnoprawną decyzji nie daje podstaw do przyznania tego świadczenia. Jednakże strona skarżąca, mając na uwadze stosunek bliskości pomiędzy nią i podopieczną, konieczność sprawowania całodobowej opieki i wywodzony brak możliwości sprawowania opieki przez braci podopiecznej domaga się zastosowania wykładni pozajęzykowej o charakterze prokonstytucyjnym, uwzględniającej zasadę równości, sprawiedliwości społecznej oraz zasadę ochrony i opieki nad rodziną (art. 32, art. 18, art. 69 i art. 71 Konstytucji RP).

Podstawę materialonoprawną decyzji o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego stanowi art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którym świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 1) matce albo ojcu, 2) opiekunowi faktycznemu dziecka, 3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, 4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności - jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Zgodzić się trzeba ze stronami sporu sądowego, że wykładnia językowa tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że do kręgu osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego nie wchodzą osoby, na których nie ciąży obowiązek alimentacyjny (jedyny wyjątek przewidziano w przypadku opiekuna faktycznego dziecka - które to określenie w rozumieniu definicji ustawowej zawartej w art. 3 pkt 14 ustawy - oznacza osobę faktycznie opiekującą się dzieckiem, jeżeli wystąpiła z wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie dziecka; z tym podkreśleniem, że przysposobienie powoduje powstanie obowiązku alimentacyjnego).

W świetle wykładni językowej art. 17 ust. 1 ustawy świadczenie pielęgnacyjne nie mogło być skarżącej przyznane ponieważ: 1) nie jest matką podopiecznej (jest jej siostrzenicą), 2) nie jest "opiekunem faktycznym dziecka" (nie wystąpiła z wnioskiem o przysposobienie, nota bene przysposobienie jest możliwe tylko w stosunku do małoletniego), 3) nie została ustanowiona rodziną zastępczą spokrewnioną, 4) nie jest inną osobą, na której ciąży obowiązek alimentacyjny – o czym poniżej.

W tej ostatniej kwestii odwołać się trzeba wprost – z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - do regulacji zamieszczonej w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. W Dziale III Kodeksu został uregulowany obowiązek alimentacyjny. Zgodnie z art. 128 i następne, obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych w linii prostej, rodzeństwo, małżonków (po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa oraz po orzeczeniu separacji; natomiast w okresie małżeństwa na małżonkach ciąży obowiązek równoznaczny z obowiązkiem alimentacyjnym), powinowatych, ale jedynie w relacji ojczym/macocha – pasierb/pasierbica, osoby związane relacją przysposobienia, krótkotrwale – mężczyznę, którego ojcostwo zostało uprawdopodobnione. Przepisy regulujące krąg osób zobowiązanych do alimentacji mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Prawodawca nie dopuszcza modyfikowania tego zbioru podmiotów poprzez jego rozszerzenie o osoby w przepisach Kodeksu nie wymienione, ale związane bliskimi więzami faktycznymi, czy też np. wchodzące do kręgu spadkobierców. Konkludując w tym zakresie stwierdzić trzeba, że skarżąca nie wchodzi do określonego przepisami o charakterze iuris cogentis, kręgu osób zobowiązanych do alimentacji, a kwalifikacji tej nie może zmienić okoliczność, że skarżąca jest osobą bliską – a nawet jak twierdzi, faktycznie najbliższą - dla podopiecznej.

Z powodów wyżej wskazanych wykładnia językowa przepisów nie pozwala na przyznanie skarżącej żądanego świadczenia.

Kluczowa dla rozstrzygnięcia sprawy jest więc odpowiedź na pytanie, czy w świetle innych – niż językowa - rodzajów wykładni świadczenie pielęgnacyjne może zostać przyznane stronie skarżącej. W tym zakresie odnieść się trzeba do rezultatu wykładni prokonstytucyjnej (wykładni pozajęzykowej systemowej i celowościowej, odwołującej się do zasad i wartości eksponowanych w ustawie zasadniczej), gdyż jak podnosi strona skarżąca istotne względy natury aksjologicznej przemawiają za odkodowaniem wskazanych przepisów prawnych z pominięciem wykładni językowej. Rozważania skoncentrują się wokół art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, gdyż niespełnienie przez skarżącą wymogów podmiotowych określonych w art. 17 ust. 1 pkt 1-3 ustawy nie jest sporne.

W orzecznictwie sądowym ( por. wyrok NSA z dnia 13 listopada 2015 r., sygn. akt I OSK 1286/14, dostępny: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) akceptowane jest następujące rozumienie pojęcia wykładnia prokonstytucyjna:

"Artykuł 2 ustawy zasadniczej stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Zasadę tę spełniają w szczególności sądy, których obowiązkiem jest przestrzeganie wyznaczonego przez Konstytucję porządku prawnego. Stosownie bowiem do Konstytucji, jej przepisy stosuje się bezpośrednio, co oznacza, że sądy posiadają środki do zgodnego z Konstytucją rozstrzygnięcia sprawy. Do środków tych należy wykładnia rozszerzająca, oparta na założeniu racjonalnego ustawodawcy, w której dopuszczalne jest odstępstwo od tej racjonalności w sytuacji, gdy istnieją ważniejsze, niż literalne pojmowanie normy, zasady i wartości.

Toteż kierując się wyrażoną w art. 178 ust. 1 i art. 8 Konstytucji RP zasadą podległości sędziów Konstytucji rozumianą w ten sposób, że interpretując przepisy ustaw sędziowie zobowiązani są wziąć pod uwagę nie tylko ich literalną treść, ale też przepisy ustawy zasadniczej, a w sytuacji w której wykładnia ustawy nie daje jednoznacznego rezultatu należy wybrać taką wykładnię, która w sposób najpełniejszy umożliwia realizację norm i wartości konstytucyjnych (por. uchwała SN z 20 czerwca 2006 r., sygn. akt I KZP 14/00, Wokanda 2000 nr 9, poz. 16)".

Sąd podziela w pełni pogląd prezentowany w uchwale Sądu Najwyższego, że w sytuacji gdy wykładnia przepisu nie daje jednoznacznego rezultatu należy wybrać taką wykładnię, która w sposób najpełniejszy umożliwia realizację norm i wartości konstytucyjnych. Może to prowadzić do odstępstwa od wykładni literalnej i zastosowania wykładni rozszerzającej. W przypadku rozbieżności pomiędzy efektami procesów interpretacyjnych dokonanych za pomocą różnych rodzajów wykładni wybór rezultatu wykładni winien być dokonany z poszanowaniem dla akceptowanej w ustawie zasadniczej hierarchii wartości. W każdej jednak sytuacji wykładnia powinna pozostać wykładnią, a nie prawotwórstwem, ze względu na wynikający z Konstytucji RP podział władz.

Przechodząc do wykładni pozajęzykowej spornego przepisu Sąd stwierdza, że cel i funkcja tego przepisu, analizowane z poszanowaniem dla zasad i wartości konstytucyjnych, a w szczególności zasady równości, sprawiedliwości społecznej oraz zasady ochrony i opieki nad rodziną nie pozostają w kolizji z brzmieniem tych przepisów i ich wykładnią językową. Wszystkie rodzaje wykładni dają tożsamy efekt i brak podstaw do wywodzenia, że istnieje możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobie niezobowiązanej do alimentacji, która dla dorosłej podopiecznej jest siostrzenicą.

Argumentując w zakresie celu i funkcji spornego przepisu Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie wskazuje, że w pełni podziela następujący pogląd prezentowany przez Naczelny Sąd Administracyjny co do interpretacji art. 17 ust. 1 i ust. 1a ustawy, w wyroku z dnia 25 maja 2016 r., sygn. akt I OSK 2020/14 (LEX nr 2082496) i przyjmuje go za własny:

"Dodatkowo wskazać należy, że art. 17 ust. 1 i ust. 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych stanowiący podstawę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego był przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego. Zarówno w wyroku z dnia 15 listopada 2006 r. sygn. akt P 23/05, jak i w wyrokach z dnia 18 lipca 2008 r. sygn. akt P 27/07 oraz z dnia 22 lipca 2008 r. sygn. akt P 41/07, Trybunał Konstytucyjny nie zakwestionował jako niekonstytucyjnego, wymogu istnienia obowiązku alimentacyjnego pomiędzy osobą sprawującą opiekę i podopiecznym. Wręcz przeciwnie, Trybunał Konstytucyjny wyraził pogląd, że z woli ustawodawcy nie sam fakt opieki nad osobą niepełnosprawną, czy też rezygnacja dla jej sprawowania z zatrudnienia, lecz szczególna więź prawna pomiędzy osobą opiekuna a osobą niepełnosprawną wyróżnia grupę uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego. Podkreślono, że celem tych regulacji jest, by osoba zmuszona do rezygnacji z zatrudnienia w wykonaniu ciążącego na niej obowiązku alimentacyjnego sama nie popadła w niedostatek, tracąc źródło utrzymania. Nie jest natomiast intencją ustawodawcy wspieranie wszystkich osób, które dobrowolnie podejmują się opieki nad niepełnosprawnym członkiem szeroko rozumianej rodziny".

Wpisując się w ten tok rozumowania podkreślić trzeba, że istotnym elementem decydującym o przyznaniu prawa do świadczenia jest istnienie po stronie opiekuna obowiązku alimentacyjnego. Z tym obciążeniem prawodawca racjonalnie i zgodnie z zasadą równości i sprawiedliwości społecznej połączył uprawnienie do otrzymania świadczenia. Nie jest sprzeczne z zasadą ochrony i opieki nad rodziną ograniczenie kręgu osób zobowiązanych do alimentacji do niektórych tylko członków rodziny. Konsekwentnie więc trzeba było skorelować z tym obowiązkiem uprawnienie do uzyskania świadczenia. Co więcej, analizując te kwestię na gruncie wykładni systemowej wewnętrznej dostrzec trzeba, że prawodawca również w zakresie przesłanek negatywnych przyznania świadczenia (art. 17 ust. 5 pkt 2b ustawy) skorelował obowiązek alimentacyjny z uprawnieniem, nie tamując osobie stanowiącej rodzinę zastępczą spokrewnioną (obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym) możliwości uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego. Regulacja jest spójna, a jej kształt stanowi również efekt zastosowania się do orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego.

Z powodów wyżej opisanych Sąd w pełnym zakresie podziela pogląd prezentowany w cytowanym wyżej wyroku NSA z dnia 25 maja 2016 r. - aczkolwiek wypowiedziany w kwestii prokonstytucyjnej wykładni art. 16a ustawy, jednak w zakresie tego samego problemu możliwości przyznania świadczenia osobie niezobowiązanej do alimentacji – że przez zabiegi interpretacyjne przepisów ustawowych nie można nadawać im znaczenia sprzecznego z ich brzmieniem, w sytuacji jasno zadeklarowanej woli i intencji ustawodawcy. Podkreślić trzeba, że w takim przypadku nie dochodzi do wykładni prokonstytucyjnej istniejącego przepisu lecz do wykładni contra legem, a w konsekwencji do nieuprawnionej ingerencji prawotwórczej.

Mając na uwadze okoliczność, że w wyniku zastosowania każdego rodzaju wykładni (językowej, systemowej i pozajęzykowej, odwołującej się do wartości konstytucyjnych) uzyskuje się tożsamy rezultat – odpowiadający efektowi wykładni zastosowanej przez organy i nie dopatrując się uchybień organów na innych etapach procesu stosowania prawa – w tym na etapie ustalenia stanu faktycznego sprawy w zakresie okoliczności relewantnych prawnie, Sąd stwierdził, że decyzja organu odwoławczego oraz decyzja ją poprzedzająca zasługują na ich pozostawienie w obrocie prawnym.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a., oddalił skargę.