Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Bator Sędziowie: WSA Paweł Darmoń WSA Małgorzata Łoboz (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 14 marca 2017 r. sprawy ze skargi E.G. na bezczynność Burmistrza Gminy A. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej skargę oddala. WSA/wyr.1a - sentencja wyroku (tryb uproszczony)

W dniu 2 grudnia 2016 roku E.G. złożyła do Urzędu Miejskiego w A. za pośrednictwem portalu [...] wniosek o udostepnienie informacji publicznej w postaci: liczby skarg złożonych na działalność Burmistrza Miasta i Gminy N. od dnia 25.11.2013 do dnia złożenia niniejszego wniosku.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Burmistrz Gminy A. pismem z dnia 8 grudnia 2016 roku, poinformował skarżącą, że nie posiada danych dotyczących liczby skarg złożonych na Burmistrza Miasta i Gminy N.

Pismem z dnia 21 grudnia 2016 r. E.G. – dalej skarżąca, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Wójta Gminy R. Skarżąca zarzuciła naruszenie art.13 ust. 1, art.13 ust.2, oraz art.16 ustawy o udzieleniu informacji publicznej z dnia z dnia 6 września 2001 r. poprzez faktyczne nierozpoznanie, złożonego przez skarżącą wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W związku z powyższym wniosła o rozpoznanie sprawy w postępowaniu uproszczonym na podstawie art.119 pkt 2, a także przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a. tj. wniosku o udostepnienie informacji publicznej oraz urzędowego poświadczenia przedłożenia z dnia 1 grudnia 2016 r. na okoliczność złożenia przez skarżącą do organu przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wniosła również o zobowiązanie organu do rozpoznania przedmiotowego wniosku, w terminie siedmiu 7 dni od daty doręczenia mu prawomocnego wyroku oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, oraz opłaty skarbowej według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że bezczynność organu występuje, gdy organ nie udostępnia informacji publicznej w formie czynności materialno-technicznej albo nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia. W opinii skarżącej informacja, że organ nie posiada informacji publicznej wnioskowanej przez skarżącą wyczerpuje powyższe znamiona pozostawania w bezczynności, albowiem organ nie przekazał jednocześnie wniosku według właściwości do Burmistrza Gminy i Miasta N.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Gminy A. wniósł o oddalenie skargi w całości, jako nieuzasadnionej oraz zasądzenie od skarżącej na rzecz Gminy A zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Burmistrz Gminy A. stwierdził, że nie dopuścił się bezczynności przy rozpatrywaniu wniosku skarżącej. Wyjaśnił, że poinformował skarżącą zgodnie z prawdą, że nie posiada informacji publicznej, o którą wnosi skarżąca. Ponadto wskazał, że żaden przepis ustawy o udzieleniu informacji publicznej nie nakłada na organ obowiązku poinformowania wnioskodawcy o organie właściwym do rozpatrzenia jego wniosku, ani też do przekazania go do organu właściwego. W szczególności taki obowiązek nie wynika, ze wskazanego w skardze art. 13 ustawy udzieleniu informacji publicznej. Wskazał również, że art. 16 ustawy o udzieleniu informacji publicznej nakazuje stosować przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako k.p.a.), tylko do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Żaden inny przepis ustawy nie nakazuje stosować przepisów k.p.a., w przypadku nie posiadania przez organ żądanej przez wnioskodawcę informacji. Organ ponadto stwierdził, że nie zaniechał zastosowania art. 65 k.p.a., gdyż ustawa nie nakazuje stosowania tego przepisu do wniosku dotyczącego nie posiadanej informacji publicznej. Powołując się na orzecznictwo sądowe tj. wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r. (sygn. akt I OSK 1116/09), Burmistrz Gminy A. uznał, że nie był zobowiązany do poinformowania skarżącej o podmiocie posiadającym takie informacje.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - dalej jako "P.p.s.a." sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.).

Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a, sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd, w przypadku, o którym mowa w art. 149 § 1 pkt 1 i 2 niniejszej ustawy, może ponadto orzec o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku, jeżeli pozwala na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasadnionych wątpliwości okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego. Sąd, w przypadku, o którym mowa w art. 149 § 1 P.p.s.a., może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Stosownie do art. 119 pkt 4 P.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Ponadto należy wskazać, że stan bezczynności organu administracji publicznej występuje wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 marca 2003 r., IV SAB/Wa 109/07, http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Odnosząc się do kwestii dopuszczalności skargi, zauważyć należy, że warunkiem dopuszczalności skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem administracji publicznej (art. 52 § 1 P.p.s.a.), przy czym dotyczy to także skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Jednakże w przypadku skargi na bezczynność organu, w przedmiocie dostępu do informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia jej środkiem zaskarżenia wskazanym w ww. art. 52 P.p.s.a. Brak jest tutaj podstaw do występowania z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wykazywania, że złożone zostało zażalenie na bezczynność organu w trybie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. (zob. wyrok WSA w Opolu z dnia 14 lipca 2016 r., LEX nr 2086528; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 czerwca 2016 r., II SAB/Kr 84/16, LEX nr 2069027).

W świetle art. 1 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1764) – dalej jako "u.d.i.p.", każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. W treści zaś art. 4 przedmiotowej ustawy wskazano, iż obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej;

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych;

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa;

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego;

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Ponadto, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

W przedmiotowej sprawie skarżąca zarzuciła organowi stan bezczynności wskazując, że czynność organu polegająca na informacji, że nie posiada on informacji publicznej wnioskowanej przez skarżącą, wyczerpuje znamiona stanu bezczynności, albowiem organ nie poinformował skarżącą o organie właściwym do rozpoznania przedmiotowego wniosku ani nie przekazał wniosku według właściwości.

Z tym twierdzeniem skarżącej nie sposób się zgodzić. Postępowanie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej ma charakter szczególny. Należy bowiem zauważyć, że postępowanie o udostępnienie informacji publicznej nie jest postępowaniem wskazanym w rozdziale 1, określającym zakres obowiązywania Kodeksu postępowania administracyjnego. Przepisy k.p.a. można tym samym stosować tylko wtedy, gdy tak stanowi ustawa o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie bowiem z treścią art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. przepisy k.p.a. stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Z powyższego wynika, że na podmiocie, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, nie spoczywa obowiązek przekazania takiego wniosku do podmiotu właściwego, zgodnie z dyspozycją art. 65 § 1 k.p.a. (I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, WK 2016, Komentarz do art. 4., LEX; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 30 stycznia 2013 r., II SAB/Bd 135/12, LEX nr 1298654; por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2013 r., IV SAB/Wr 53/13, LEX nr 1662318; wyrok NSA w Warszawie z dnia 16 grudnia 2009 r., I OSK 1116/09; LEX nr 594900).

W sytuacji braku informacji, która to sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, organ powinien jedynie o tym poinformować wnioskodawcę, w drodze pisma informującego, będącego odpowiedzią na wniosek, co uwalnia organ od zarzutu bezczynności (wyrok WSA w Opolu z dnia 14 lipca 2016 r., II SAB/Op 40/16, LEX nr 2086528). Informacja o braku danych dotyczących liczby skarg złożonych na Burmistrza Miasta i Gminy N. została udzielona skarżącej pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. Należy zaznaczyć, że skarżąca nie kwestionowała zasadności tej informacji, poprzestając na wskazaniu, że Burmistrz Gminy A. winien przekazać sprawę do rozpoznania według właściwości.

Skoro bowiem prawo dostępu do informacji publicznej oznacza dostęp do informacji będącej w posiadaniu organu, to tym samym, gdy organ nie ma żądanej informacji i poinformuje o tym wnioskodawcę, nie pozostaje w bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej, gdyż brak informacji uniemożliwia jej udostępnienie i wobec tego uwalnia organ od zarzutu bezczynności. Co oczywiste, organ nie pozostaje też w bezczynności gdy jest organem niewłaściwym do udostępnienia informacji publicznej i poinformuje o tym wnioskodawcę (wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2015 r., II SAB/Wa 1116/14, LEX nr 1729540).

Na zakończenie należy dodać, że brak podstaw prawnych do przyznania kosztów na rzecz organu od skarżącej w razie oddalenia skargi.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji w wyroku.