Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Małgorzata Wolska Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik /spr./ NSA Stanisław Śliwa Protokolant Anna Zięba po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 8 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi W.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2009 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania -skargę oddala-

Decyzją z dnia [...] marca 2009 r., [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze /dalej: SKO / uchyliło decyzję Prezydenta Miasta M. z dnia [...] stycznia 2009 r. [...] w sprawie nakazania A. i K. B. oraz A. i B. B. wykonanie przepustu na rowie "C.i" oraz umorzyło postępowanie przed organem pierwszej instancji. W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 10, art. 7 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 98, z 2000 r., poz. 1071 ze zm./ w związku z art. 29 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne /Dz.U. nr 239, z 2005 r., poz. 2019 z późn.zm./. W uzasadnieniu SKO podkreśliło, że uchylenie decyzji i umorzenie postępowania przed Prezydentem Miasta M. było konsekwencją tego, że organ I instancji wszczął i przeprowadził postępowanie na wniosek osoby, która nie miała legitymacji procesowej. Wnoszący podanie W. K. jest właścicielem nieruchomości nr ew. 1935/2. Ta działka nie przylega do nieruchomości P. B., zatem nie można było przyjąć, że jest on osobą uprawnioną do żądania wszczęcia postępowania na podstawie art. 29 prawa wodnego. W ocenie organu brak jest we wskazanej sytuacji ustawowych przesłanek do orzekania na podstawie wskazanej normy, a to oznacza, że postępowanie, które wiązało powstanie skutków opisanych przez wnioskodawcę nie mogło być wiązane z działaniami państwa B. Organ odwoławczy wskazał, że wszczęcie postępowania na wniosek osoby nie mającej legitymacji czynnej stanowi naruszenie przepisów postępowania, a to zawsze musi skutkować umorzeniem postępowania administracyjnego. Pogląd taki znajduje potwierdzenie w orzecznictwie.

Z rozstrzygnięciem SKO nie zgodził się W. K. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zarzucił skarżonej decyzji naruszenie prawa. Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu skargi podkreślił, że na skutek działań podejmowanych przez P. B. jest zalewana piwnica w jego budynku przez co powstają szkody. Dodatkowo wskazał, że powinien być traktowany jako strona uprawniona, gdyż P. B. ciągle pozywają go do sądów lub innych instytucji. Z tego faktu wywodzi swój interes prawny.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie ze wskazaniem argumentacji jak w uzasadnieniu decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ dalej: p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działań administracji i stosują prawem przewidziane środki. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z treści art. 134 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani formułowanymi przez strony wnioskami.

Skarga W. K. nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd podziela stanowisko SKO zgodnie z którym wszczęcie i prowadzenie postępowania może mieć miejsce tylko w sytuacji, gdy z żądaniem takiego wszczęcia występuje podmiot legitymowany czynnie do udziału w postępowaniu. Ocena tej właściwości podmiotu, który składającego podanie, może nastąpić tylko w ramach toczącego się postępowania. Stwierdzenie przez organ braku legitymacji skutkować musi umorzeniem postępowania.

W sprawie będącej przedmiotem skargi poza wszelką wątpliwością pozostaje stwierdzenie, że skarżący nie mógł wszcząć postępowania, w wyniku którego wydana została decyzja przez Prezydenta Miasta M. Akta sprawy jednoznacznie potwierdzają, że skarżący nie posiada tytułu prawnego do działki nr ew. 1935/7 położonej w M. przy ul. D. 6a. Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów ta działka jest własnością K. K. Oznacza to, że ta strona mogłaby podnosić konieczność ochrony z powołaniem się na treść art. 29 prawa wodnego. Art. 29 ust. 3 tej ustawy daje wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta podstawę do nakazania właścicielowi gruntu, na którym zmieniono stan wody, do nakazania przywrócenia stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegającym szkodom. Zatem Prezydent Miasta M. mógłby orzekać stosownie do dyspozycji art. 29 ust. 3 prawa wodnego, ale tylko pod warunkiem, że skarżący jako właściciel gruntu sąsiadującego z gruntami uczestników P. B. znajdowałby się w sytuacji szkodliwego oddziaływania. W sprawie będącej przedmiotem skargi ta sytuacja nie ma miejsca, dlatego postępowanie prowadzone w kierunku naruszenia stosunków wodnych i decyzja nakładająca na uczestników obowiązek dopełnienia określonych działań wydane zostały z naruszeniem normy wynikającej z art. 29 ust. 3 prawa wodnego. Podkreślić trzeba że orzeczenie oparte na tej podstawie prawnej musi wynikać z naruszeń których dopuszcza się właściciel nieruchomości i stwierdzonego negatywnego oddziaływania tych naruszeń. To oznacza, że między gruntem, na którym dopuszczono się naruszeń, a gruntem na który one oddziałują niezbędny jest związek wynikający z sąsiedztwa. Takiej relacji nie można określić w przypadku skarżącego, który w stosunku do nieruchomości uczestników P. B. nie jest sąsiadem.

Z tych względów Sąd przyjął, że orzeczenie SKO będące przedmiotem skargi nie narusza prawa, a to musiało skutkować uznaniem, że skarga na podstawie

art. 151 p.p.s.a. podlega oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak na wstępie.