Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki (spr.), Sędziowie NSA Janusz Lewkowicz, Jan Zając, Protokolant Ewa Głowacka, po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Sławomira Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 maja 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 1100/03 w sprawie ze skargi Sławomira Z. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 27 czerwca 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 1998 roku. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Sławomira Z. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. kwotę 7.200 /siedem tysięcy dwieście/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 maja 2004 r., I SA/Łd 1100/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Sławomira Z. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 21 czerwca 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 1998 roku.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z dnia 27 czerwca 2003 r. (...) Izba Skarbowa w Ł. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego strona skarżąca podtrzymując zarzut rażącego naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji. Podkreśliła, iż niedopuszczalne jest ustalenie przez organy podatkowe stanu faktycznego sprawy w oparciu o przeprowadzony w toczącym się postępowaniu karnym dowód z zeznań świadka, ponieważ w postępowaniu karnym strona pozbawiona jest prawa udziału w przesłuchaniu świadka, co w konsekwencji powoduje naruszenie art. 190 par. 1 Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w Ł. podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniosła o jej oddalenie wskazując, że zgodnie z treścią par. 54 ust. 4 pkt 5 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ wystawienie faktury, faktury korygującej lub dokumentu celnego stwierdzających czynności, które nie zostały dokonane nie daje podstaw do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

2. W wydanym w dniu 18 maja 2004 r., wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Uzasadniając motywy swojego rozstrzygnięcia Sąd podkreślił, iż wbrew twierdzeniom czy sugestiom strony skarżącej, zeznania świadka Cezarego P., utrwalone w protokole przesłuchania z dnia 12 kwietnia 2001 r. przeprowadzonego przez funkcjonariuszy UOP nie były dowodem przesądzającym o wyniku postępowania. Mogły one być uznane, co najwyżej za impuls, który skłonił organy podatkowe do zbadania istniejącej dokumentacji i wyprowadzenia na tej podstawie konkluzji prawnych. Sąd I instancji zaznaczył, że w toku postępowania podatkowego uzyskano całkowicie przekonywujące i nie budzące wątpliwości dowody co do fikcyjności dokonanych przez firmy "E.", "I." i "A." transakcji. Są nimi wystawione przez dwa pierwsze z wymienionych podmiotów faktury korygujące. Analizując zebrany materiał dowodowy Sąd I instancji doszedł do przekonania, że organy podatkowe nie naruszyły przepisów Ordynacji podatkowej normujących postępowanie wyjaśniające. Przeciwnie, dokonały one mieszczącej się w granicach prawa oceny materiału dowodowego, dokonały jego wszechstronnej i wyczerpującej analizy, wyprowadzając z niej logiczne i poprawne wnioski. Ponadto Sąd podniósł, że sam skarżący nie wystąpił o przesłuchanie w toku postępowania podatkowego Cezarego P., ograniczając się do zanegowania możliwości powoływania się na jego zeznania złożone w odrębnym postępowaniu. Zdaniem Sądu I instancji, przeprowadzenie takiego dowodu - wobec jednoznaczności zebranego w postępowaniu podatkowym materiału - było zbędne.

3. Następnie strona skarżąca wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o uwzględnienie wniesionej skargi i uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj. art. 141 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie pełnego i wszechstronnego wyjaśnienia sprawy przez organy podatkowe.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Sąd I instancji oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, iż zeznania świadka Cezarego P., nie były dowodem przesądzającym o wyniku postępowania, lecz zostały one uznane co najwyżej za impuls, który skłonił organy podatkowe do zbierania istniejącej dokumentacji i wyprowadzania konkluzji prawnych..

W zakończeniu skargi kasacyjnej zanegowano stanowisko Sądu I instancji, iż organy podatkowe nie naruszyły przepisów Ordynacji podatkowej normujących postępowanie wyjaśniające. Zdaniem skarżącego Sąd uznając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do przyjęcia tezy o fikcyjności zakupu towaru przekroczył granice swobodnej oceny dowodów bowiem, rozstrzygnięcie zostało oparte o niepełny i nie w pełni rozpatrzony przez organy podatkowe materiał dowodowy, którego znaczna część została zgromadzona dla potrzeb innego postępowania a dokonanych tam ustaleń nie można przekładać wprost na podatkowy stan faktyczny.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuję:

Skarga kasacyjna z powodu braku uzasadnionych podstaw kasacyjnych nie zasługuje na uwzględnienie.

W świetle art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to jego związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku, a nie - postępowania administracyjnego i wydanych w nim orzeczeń. Sąd nie może więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować /por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 marca 2004 r. GSK 10/04 - Monitor Prawniczy 2004 nr 9 str. 392/.

Kontrola kasacyjna dokonywana przez Naczelny Sąd Administracyjny obejmuje stosowanie prawa procesowego i materialnego /art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. nr 153 poz. 1270/. W rozpatrywanej sprawie autor skargi kasacyjnej oparł zarzuty na naruszeniu przepisów prawa procesowego.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zarzut dotyczący naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 141 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ nie można uznać za trafny. Przepis ten stanowi, że odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku następuje postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym. W rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na wniosek pełnomocnika strony skarżącej sporządził uzasadnienie wyroku. A zatem wskazany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego nie może mieć zastosowania. W rozpatrywanej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności postępowania przed Sądem i instancji określone w art. 183 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które Naczelny Sąd administracyjny powinien uwzględnić z urzędu /art. 183 par. 1 cyt. ustawy/.

Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ orzekł jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 204 pkt 1 cyt. ustawy.