Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Julia Szczygielska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Henryk Ożóg Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 maja 2016 r. sprawy ze skargi G. P. na bezczynność A S.A. we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę w całości.

G. P. (dalej skarżący, strona) pismem z dnia 23 lutego 2016 r. złożył skargę na bezczynność A S.A. z siedzibą we W. (dalej Spółka, organ zobowiązany) dotyczącą nieudzielenia informacji publicznej w przepisanej formie objętej wnioskiem skarżącego z dnia 12 stycznia 2016 r. Skarżący zarzucił naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 3 ust.1 pkt 1 oraz art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) dalej u.d.i.p. Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zobowiązanie A do udzielenia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 12 stycznia 2016 r. w części dotyczącej dokumentacji technicznej w terminie 14 dni od otrzymania odpisu wyroku wraz ze stwierdzeniem prawomocności oraz stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu wskazał, że wspomnianym wnioskiem wystąpił do Spółki o udzielenie informacji publicznej w przedmiocie udostępnienia dokumentacji technicznej powykonawczej urządzeń krat wraz z osprzętem i zabezpieczeniami będącej potwierdzeniem posiadanego przez podmiot majątku publicznego (środka trwałego o znacznej wartości). Skarżący podniósł, że z art. 6 pkt 5 u.d.i.p. wynika, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna dotycząca majątku publicznego, którym w przedmiotowym przypadku jest urządzenie techniczne zamontowane na Kanale [...] w Porcie [...] we W. (kraty firmy [...] wraz z urządzeniami pomocniczymi, sterującymi urządzeniami krat oraz zabezpieczającymi ww. urządzenia), którego specyfikację techniczną potwierdza dokumentacja techniczna powykonawcza. Chodzi o ilość oraz rodzaj zamontowanego sprzętu stanowiącego majątek Gminy W., który to majątek podlega, zdaniem skarżącego ujawnieniu w myśl cytowanej powyżej ustawy. Skarżący podkreślił, że mimo upływu określonego w art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. terminu zobowiązany podmiot nie udostępnił wnioskowanej informacji. Zdaniem skarżącego, odmowa wyrażona w zwykłym piśmie nie spełnia wymogów decyzji o której mowa w u.d.i.p.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie - w przypadku uznania przez Sąd, że skarga nie powinna zostać odrzucona, wniesiono o jej oddalenie skargi oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z następujących dokumentów:

a) dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, tj. sprawy z wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia 12 stycznia 2016 roku (przekazanych wraz z odpowiedzią na skargę) na okoliczność treści w/w dokumentów, a w szczególności treści wniosków skarżącego, treści rozstrzygnięć Spółki, daty nadania i odbioru korespondencji kierowanej przez stronę przeciwną do skarżącego, daty wpływu pism skarżącego do Spółki;

b) potwierdzenia daty wpływu skargi do Spółki na okoliczność daty wpływu skargi G. P. do Spółki;

c) pełnomocnictw dla H. K. i J. K. oraz odpisu pełnego z KRS strony przeciwnej na okoliczność upoważnienia w/w osób do działania w imieniu Spółki w zakresie dostępu do informacji publicznej;

Ponadto wniesiono o zasądzenie od skarżącego na rzecz strony przeciwnej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę, Spółka odnosząc się do jej treści wskazała, że skarga dotyczy rzekomej bezczynności Spółki w zakresie wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia 12 stycznia 2016 r. Tymczasem wiadomość mailowa z dnia 12 stycznia 2016r. zdaniem organu nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej w zakresie udostępnienia dokumentacji powykonawczej kontraktu (Projekt powykonawczy krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] - branża technologia), lecz jest polemiką skarżącego z odpowiedzią Spółki z dnia 31 grudnia 2015 roku na wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia 17 grudnia 2015 roku. Tym samym podniesiono, że w skardze na bezczynność strona wadliwie wskazała, że rzekoma bezczynność Spółki dotyczy wniosku z dnia 12 stycznia 2016 roku, podczas gdy wiadomości mailowej z dnia 12 stycznia 2016 roku nie można uznać za wniosek o udostępnienie informacji publicznej, tylko za polemikę z dotychczasowym stanowiskiem wyrażonym przez Spółkę.

Dalej wskazano, że we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 roku skarżący zażądał udostępnienia informacji publicznej w zakresie udostępnienia (bądź wglądu) w dokumentację powykonawczą kontraktu (projekty powykonawcze krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] - branża technologia). W odpowiedzi na powyższe, w piśmie z dnia 31 grudnia 2015 roku A wyjaśniło, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej i nie może zostać udostępniona w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem Spółki, żądany dokument jest opracowaniem stricte technicznym i jako taki nie zawiera informacji publicznych, tj. informacji o sprawach publicznych. Jednocześnie A zwróciło uwagę na wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 grudnia 2014 roku (II SAB/Wa 603/14), który potwierdza stanowisko wyrażone przez Spółkę.

W odpowiedzi na powyższe stanowisko Spółki, w wiadomości mailowej z dnia 12 stycznia 2016 r. skarżący polemizował z powołanym powyżej stanowiskiem strony przeciwnej. Skarżący wskazał, że zgodnie art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każdy ma prawo dostępu do informacji publicznej rozumianej zgodnie z treścią art. 1 powołanej powyżej ustawy jako każda informacja o sprawach publicznych. Zaś z art. 6 pkt 5 ww. ustawy wynika, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna dotycząca majątku publicznego, którym w przedmiotowym przypadku jest urządzenie techniczne zamontowane na Kanale [...] w Porcie [...] we W. (kraty firmy [...] wraz z urządzeniami pomocniczymi, sterującymi urządzeniami krat oraz zabezpieczającymi ww. urządzenia), którego specyfikację techniczną potwierdza dokumentacja techniczna powykonawcza. Jednocześnie wnioskodawca wskazał, że chodzi o ilość oraz rodzaj zamontowanego sprzętu stanowiącego majątek Gminy W., który to majątek podlega jawności w myśl cytowanej ustawy,

W związku z powyższym mailem skarżącego, Spółka w piśmie z dnia 20 stycznia 2016 roku skierowanym do skarżącego stwierdziła, że podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w w/w piśmie z dnia 31 grudnia 2015 roku, zgodnie z którym żądane informacje nie mają charakteru publicznego i nie mogą zostać udostępnione w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na powyższe stanowisko Spółki, skarżący w piśmie z dnia 2 lutego 2016 r. zażądał zaprzestania łamania przepisów prawa i udzielenia wymaganej przepisami prawa informacji publicznej, bądź wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie odmowy udzielenia wnioskowanej informacji publicznej w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na działania Spółki.

Kolejnym pismem z dnia 16 lutego 2016 roku skierowanym do skarżącego, strona przeciwna podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w pismach z dnia 20 stycznia 2016 roku oraz z dnia 31 grudnia 2015 roku.

W odniesieniu do zarzutów skargi Spółka podkreśliła, że nigdy nie kwestionowała zakresu podmiotowego i przedmiotowego ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z powyższego nie wynika jednak, że nie jest uprawniona do oceny charakteru żądanych informacji i każdorazowo musi przyjąć, że określona informacja ma charakter publiczny. Zdaniem Spółki , nie sposób uznać, że udostępnienie dokumentacji powykonawczej kontraktu (Projekt powykonawczy krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] - branża technologia), tj. opracowania stricte technicznego i jako takiego nie zawierającego informacji publicznych, stanowi informację o sprawach publicznych (tj. informację publiczną) w rozumieniu ustawy. Ponadto dane, których domaga się skarżący, nie dotyczą (wbrew ocenie strony) jako takiego dysponowania majątkiem publicznym. Treść żądania skarżącego dotyczy bowiem udostępnienia (bądź wglądu) w dokumentację powykonawczą kontraktu (projekt powykonawczy krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] -branża technologia). Wskazano także, że żądana dokumentacja powykonawcza stanowi zbiór materiałów. Tak sformułowany wniosek o udostępnienie określonego zbioru materiałów nie mieści się w pojęciu prawa dostępu do informacji publicznej. Na poparcie takiego stanowiska wyrażonego przez organ w pismach z dnia 31 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r. i 16 lutego 2016 r. - przywołano poglądy orzecznictwa. W piśmie procesowym z dnia 23 lutego 2016 r. skarżący podniósł, że chodzi mu o informację potwierdzającą rodzaj zamontowanego sprzętu zakupionego za pieniądze publiczne, który powinien być potwierdzony w protokole odbioru robót. Zakupiony zaś sprzęt , będący środkiem trwałym o znacznej wartości dotyczący urządzeń krat wraz z osprzętem i zabezpieczeniami potwierdza posiadany przez podmiot majątek publiczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w tej ustawie. W takich sytuacjach kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Istotną kwestią z punktu widzenia tego rodzaju skargi jest zatem przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony. Powyższe determinuje zakres kontroli sądu sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W razie pozytywnego ustalenia w tym zakresie, stosownie do treści art. 149 p.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1– 4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Stosownie do treści § 1a tego samego artykułu jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie zaś do treści § 2 tego przepisu Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Materialnoprawną podstawę żądania zawartego we wniosku wszczynającym to postępowanie stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014r., poz.782 ze zm.), dalej także u.d.i.p. Powyższa ustawa służy realizacji konstytucyjnego prawa obywateli do uzyskiwania wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne, zagwarantowanego w art. 61 Konstytucji RP, stanowiąc element kontroli opinii publicznej nad ich działalnością. Oceniając w pierwszej kolejności zagadnienie dopuszczalności skargi Sąd uznał, że wbrew sformułowanemu na pierwszym miejscu odpowiedzi na skargę wnioskowi o jej odrzucenie, nie zaistniały przeszkody do merytorycznego rozpoznania skargi. Bezsprzecznie bowiem skarga złożona w tej sprawie dotyczy bezczynności organu w przedmiocie żądania udostępnienia informacji publicznej.

Należy przy tym podkreślić, że ustalone w art. 53 p.p.s.a. terminy do wniesienia skargi nie mają zastosowania do skargi na bezczynność organu (por. np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2011 r. I OSK 857/11, LEX nr 1081061, a także postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 685/10, LEX nr 617490).

Wskazać również należy na ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, wedle którego wniesienie skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por.: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2008 r., I OSK 262/08, LEX nr 1028759, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt I OSK 678/11, LEX nr 1082797, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 28 października 2010 r., sygn. akt II SAB/Op 20/10, LEX nr 756134).

W konsekwencji, zawarty w odpowiedzi na skargę wniosek Spółki o odrzucenie skargi nie znajduje podstaw. Przechodząc do kwestii merytorycznych, podkreślić należy, że słusznie zwrócił uwagę organ, iż wbrew wskazaniom skargi, skarżący już wnioskiem z dnia 17 grudnia 2015r. zwrócił się do A jako podmiotu wykonującego zadania publiczne o udostępnienie informacji publicznej poprzez udostępnienie, bądź wgląd w dokumentację powykonawczą kontraktu (projekty powykonawcze krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] - branża technologia).

Natomiast zarówno wskazane w skardze pismo z dnia 12 stycznia 2016 r. jak i kolejne z pismo skarżącego z dnia 2 lutego 2016r. stanowią w istocie jedynie polemikę skarżącego ze stanowiskiem Spółki, zgodnie z którym żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej. Niesporne zaś jest w sprawie, że powyższe stanowisko Spółki zostało wyrażone w skierowanych do skarżącego pismach z dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z dnia 20 stycznia 2016 r., a także w piśmie z dnia 16 lutego 2016r. Wskazane okoliczności jednoznacznie wynikają z treści złożonych wraz z odpowiedzią na skargę akt administracyjnych tej sprawy przyjętych za podstawę rozstrzygania w tej sprawie.

Dokonując zaś oceny zasadności wniesionej skargi w pierwszej kolejności wskazać należy, że istota problemu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy spełniony został zakres przedmiotowy stosowania u.d.i.p., a więc czy żądane przez skarżącego informacje dotyczące udostępnienia wnioskodawcy w formie skanu lub do wglądu dokumentacji powykonawczej kontraktu (projekty powykonawcze krat wraz z osprzętem i systemami sterowania - Projekt powykonawczy - Budynek [...] - branża technologia), w tym dokumentacji urządzenia technicznego zamontowanego przez Spółkę na Kanale [...] w Porcie [...] we W. (kraty firmy [...] wraz z urządzeniami pomocniczymi, sterującymi urządzeniami kart oraz zabezpieczającymi ww. urządzenia) - są informacjami publicznymi.

Zagadnienie to jest o tyle istotne, że skoro przedmiotem skargi jest zarzucana przez skarżącego bezczynność w/w Spółki, to ustalenie czy przedmiotowa informacja, o której udostępnienie wystąpiła strona skarżąca, stanowi informację publiczną, a do której mają zastosowanie zasady i tryb określone w ustawie, jest niezbędne do stwierdzenia, czy podmiot zobowiązany pozostaje w bezczynności. Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 7 ust. 1 wymienia sposoby udostępniania informacji kwalifikującej się jako informacja publiczna, przewidując jednocześnie w art. 10 udostępnianie tej informacji na wniosek. Ustawodawca nie wskazuje przy tym żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej na wniosek, stąd jej udostępnienie następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Dla odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 oraz w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. przewidziana została forma decyzji. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot nie umożliwiają udostępnienia informacji we wskazany sposób. Zatem na tle powołanych przepisów, o bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej można mówić w sytuacji, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w terminie wskazanym w art. 13 ustawy odpowiednich czynności, tj. nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia. Zaakcentowania wymaga, że w stosunku do informacji podlegających udostępnieniu w trybie ustawy, a więc informacji mających charakter informacji publicznej, podmiot zobowiązany do ich udostępnienia, rozpoznając wniosek złożony w tym przedmiocie, ma obowiązek podjęcia działania w postaci udzielenia informacji, bądź wydania decyzji odmownej.

W sytuacji natomiast, gdy żądana przez wnioskodawcę informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy ( a co ma miejsce w niniejszej sprawie), bądź dotyczy takiej informacji, w stosunku do której istnieje odmienny tryb dostępu, organ nie jest zobowiązany do wydawania decyzji administracyjnej. W takim przypadku może odmówić udzielenia informacji w formie zwykłego pisma, informując jedynie wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, LEX nr 78063). Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. Natomiast o zakwalifikowaniu określonej informacji do podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji (por. wyrok NSA z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 1004/13, LEX 1375651). Z pewnym uproszczeniem należy przyjąć, że w art. 61 Konstytucji RP chodzi prawo do informacji warunkującej świadomy i racjonalny udział obywateli w życiu publicznym, łącznie z podejmowaniem w tym zakresie decyzji w celu realizacji zasady zwierzchnictwa narodu (por. W. Skrzydło: Konstytucja RP, Komentarz, Zakamycze 1999, s. 58) lub ułatwienie sprawowania społecznej kontroli "nad procesami sprawowania władzy" (por. P. Winczorek: Konstytucja RP, Komentarz, Liber 2000, s. 83). Istotne jest przy tym, że omawiana ustawa określa w sposób szczególny, tak jak to wyżej wskazano, zarówno procedurę i formę prawną udzielenia informacji publicznej oraz odmowy jej udzielenia, jak i organy zobowiązane w tym zakresie. Przepis art. 4 ust. 1 u.d.i.p. określający jej zakres podmiotowy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Zgodnie z art. 4 ust. 3 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji. Stosownie zatem do powołanych regulacji, co jest także niesporne między stronami, A jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej, w której posiadaniu się znajduje.

Jeśli zaś chodzi o zakres przedmiotowy ustawy, pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 oraz w art. 6 u.d.i.p. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Co prawda art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera zestawienie informacji zaliczonych przez ustawodawcę do informacji podlegających udostępnieniu, jednakże wyliczenie to ma charakter otwarty, na co wskazuje użyty w owym przepisie prawa zwrot "w szczególności". W istocie, tak jak podnosi to skarżący w katalogu tym znajduje się także informacja dotycząca majątku publicznego (art. 6 ust 1 pkt 5 u.d.i.p.). Nadto należy mieć na względzie, że jak to wynika z art. 6 ust. 2 u.d.i.p., dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy, jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Zatem w sytuacji, gdy danej informacji nie da się jednoznacznie zakwalifikować, do którejkolwiek z kategorii wskazanych w art. 6 ust. 1 u.d.i.p., pozostaje dokonanie oceny, czy należy ona do informacji o sprawach publicznych. Ponieważ przepisy ustawy nie określają jednoznacznie katalogu spraw stanowiących sprawy publiczne, ani też kryteriów warunkujących zaliczenie danej sprawy do spraw publicznych, oceny tej dokonuje się indywidulanie w odniesieniu do każdej sprawy. Pomocnym pozostaje zatem odwołanie się do dorobku doktryny i orzecznictwa wypracowanego w tym zakresie z uwzględnieniem konstytucyjnych gwarancji wyrażonych w art. 47, art. 51 ust. 1 art. 61 oraz 76 Konstytucji RP. Należy bowiem podkreślić z całą stanowczością, że omawiana ustawa nie jest i nie może być środkiem do wykorzystywania jej w celu występowania o udzielenie każdej informacji. Precyzując pojęcie informacji publicznej pod względem przedmiotowym należy uznać, że termin "informacja", jakim posłużył się ustawodawca, oznacza, że chodzi o opis rzeczywistości; o utrwalony w dowolny sposób (także w pamięci człowieka) komunikat, wiedzę, świadomość o jakimś fakcie, czyli określony stan istniejący na dzień udzielenia odpowiedzi (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska: "Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz", Wyd. LexisNexis, Warszawa 2012, s. 14 oraz powołana tam literatura). W dotychczasowym orzecznictwie (na które także powołuje się skarżący) i przeważających poglądach doktryny dominuje tzw. model szerokiego ujęcia sprawy publicznej, który sprowadza się do przyjęcia, że każda informacja znajdująca się w posiadaniu podmiotu publicznego jest informacją publiczną. Nie można jednak stracić z pola widzenia tych form aktywności podmiotów zobowiązanych, które nie mają związku z bezpośrednią aktywnością władzy publicznej.

Jak bowiem słusznie wskazuje to Spółka, skarżący domagał się skanu bądź wglądu w całą dokumentację powykonawczą kontraktu dotyczącego inwestycji na Kanale [...] w Porcie [...] we W., w tym dotyczącej montażu krat firmy [...] wraz z osprzętem i systemami sterowania. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Spółki, że żądana przez skarżącego dokumentacja jest określonym zbiorem materiałów, tworzącym całość akt procesu realizacji tego przedsięwzięcia (inwestycji).

Oznacza to, że skarżący domagał się w istocie udostępnienia zbioru dokumentów procesu budowlanego jako całości, nie zaś informacji publicznej o zasadach działania podmiotu realizującego zadania publiczne w zakresie - jak argumentuje strona, gospodarowania mieniem będącym składnikiem majątku publicznego.(por. wyr. WSA w Warszawie 4 grudnia 2014r. sygn.. akt II SAB/Wa 603/14, http://cbois.nsa.gov.pl). Zauważyć przy tym należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 9 grudnia 2013 r. sygn. akt I OPS 7/13 - przyjął, iż : "żądanie udostępnienia akt sprawy jako całości, (..), nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, ale żądaniem udostępnienia określonego zbioru materiałów. Tak sformułowany wniosek nie wskazuje na informacje publiczne, których udostępnienia domaga się wnioskodawca. Należy przy tym mieć na uwadze, że prawo do informacji dotyczy informacji o sprawie publicznej, a więc informacji o czymś, a nie udostępnienia zbioru materiałów jako takich. Wniosek taki nie zawiera zatem jednego z elementów niezbędnych do jego rozpoznania i nie może być załatwiony w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej."

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że nie sposób żądaniu skarżącego zawartym w piśmie z dnia 17 grudnia 2016 r., jak i w piśmie (e-mail) z dnia 12 stycznia 2016r. przyznać walor informacji publicznej, zwłaszcza, że wnioskodawca nie wskazuje konkretnie określonej informacji, lecz czyni to bardzo ogólnie (e-mail z dnia 12 stycznia 2016 r.) - finalnie wskazując, że chodzi o ilość i rodzaj zamontowanego sprzętu stanowiącego majątek gminy w ramach urządzenia technicznego zamontowanego w Porcie [...] we W.

Skoro zaś – jak to już wyżej Sąd podkreślił, wnioskodawca zażądał udostępnienia skanów bądź wglądu do określonego zbioru materiałów w tym przypadku całej dokumentacji powykonawczej inwestycji zrealizowanej, czyli niebędącego w istocie informacją publiczną, to podmiot był jedynie zobowiązany o tym fakcie powiadomić wnioskodawcę na piśmie, co też uczynił w piśmie z dnia 31 grudnia 2015 r. oraz kolejnych pismach, a to z 20 stycznia 2016r. oraz z 16 lutego 2016r., uwalniając się tym samym od zarzutu bezczynności.

Nie sposób także pominąć innego istotnego aspektu tej sprawy. Katalog podmiotów, które mogą żądać udostępnienia informacji publicznej, określa art. 2 ust. 1 u.d.i.p., z którego wynika, że prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5. Używając pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje obywatelskie uprawnienie zagwarantowane w art. 61 Konstytucji RP stanowiąc, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach, przy czym pojęcie to należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego, którym niewątpliwie jest skarżący. Wprawdzie na gruncie ustawy prawo do żądania udzielenia informacji publicznej przysługuje każdemu, a od osoby wykonującej to prawo nie wolno żądać wykazania interesu prawnego i faktycznego, lecz podmiot występujący z takim żądaniem powinien mieć tzw. obiektywny interes w jej uzyskaniu, wymaga to zatem od podmiotu zobowiązanego swoistej obiektywizacji treści wniosku. W okolicznościach niniejszej sprawy można by zaś przyjąć, że skarżący wykazuje natomiast tzw. subiektywny interes, gdyż domagając się udzielenia przez kontrahenta umowy – A informacji polegającej na udostępnieniu treści całej dokumentacji powykonawczej konkretnego przedsięwzięcia inwestycyjnego tj kontraktu polegającego na montażu krat wraz z osprzętem i systemami sterowania oraz budynku krat i piaskowników – urządzenia technicznego zamontowanego na Kanale [...] w Porcie [...] we W., na które składają się według wyliczenia strony kraty wraz z urządzeniami pomocniczymi, sterującymi urządzeniami krat oraz zabezpieczającymi ww. urządzenia ( meil z dnia 12 stycznia 2016 r. ) - w istocie zmierza do oceny (weryfikacji) realizacji przedmiotowej umowy (inwestycji).

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z poglądami orzecznictwa, ustalenie prawidłowości i sposobu wykonania umowy cywilnoprawnej nie jest przedmiotem mieszczącym się w pojęciu informacji publicznej ( por. wyrok WSA we Wrocławiu z 12 września 2006r., sygn. akt IV SAB/Wr 568/06, niepubl.). Powoływanie się na przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, celem uzyskania możliwości weryfikacji sposobu wykonania umowy wynika z niewłaściwego rozumienia przepisu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. O ile za sprawę publiczną uznać należy przeprowadzanie inwestycji, której realizacja ma nastąpić ze środków publicznych, o tyle charakteru takiego nie mogą mieć kwestie sprowadzające się do weryfikacji sposobu realizacji tej inwestycji.

Zdaniem Sądu żądanie przez skarżącego dostępu do całości opisanej wyżej dokumentacji powykonawczej przedmiotowej inwestycji - nie mieści się w zakresie sprawy publicznej, natomiast nosi cechy swoistej, nieprzewidzianej żadnymi przepisami kontroli wykonania umowy cywilnoprawnej, przez osobę nieuprawnioną.

Wymaga przy tym podkreślenia, że wprawdzie zgodnie z postanowieniami art. 139 ust. 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U z 2015r., poz.1222): "Umowy są jawne i podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej", tym niemniej nieuprawniona jest wykładnia rozszerzająca postanowień tegoż przepisu, prowadząca do wniosku, że udostępnienie umów oznacza także bezwzględny obowiązek udostępnienia całej dokumentacji powykonawczej danego przedsięwzięcia objętego regulacjami tej ustawy. Zdaniem Sadu, nie można bowiem zmieniać treści jasno wyrażonej przez ustawodawcę w cyt. wyżej przepisie, tym bardziej, że użyto w nim sformułowania o jednoznacznym językowo wydźwięku.

Reasumując, stwierdzić należy, że w świetle powyższych ustaleń poinformowanie skarżącego przez Spółkę pismem z dnia 31 grudnia 2015 r., z dnia 20 stycznia 2016 r. i kolejnym pismem z dnia 16 lutego 2016r., że wnioskowana informacja nie stanowi informacji publicznej, powoduje, że skargę skarżącego uznać należało za niezasadną.

W tej sytuacji Sąd na podstawie art. 151p.p.s.a. oddalił skargę w całości