Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi P. K. i H. K. na uchwałę Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego z dnia 25 czerwca 2013 r. nr XXVI/362/13 w przedmiocie podziału Województwa Zachodniopomorskiego na obwody łowieckie I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej: - obwodu łowieckiego nr 66, określonego w załączniku do tej uchwały, w części obejmującej nieruchomości stanowiące własność P. K. i H. K. – działki rolne: nr [...], dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą numer [...], nr [...], dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą numer [...], nr [...] i [...], dla których Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą numer [...], - obwodu łowieckiego nr 93, określonego w załączniku do tej uchwały, w części obejmującej nieruchomość stanowiącą własność P. K. i H. K. – działka rolna nr [...], dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą numer [...], - obwodu łowieckiego nr 87, określonego w załączniku do tej uchwały, w części obejmującej nieruchomość stanowiącą własność P. K. i H. K. – działka nr [...], dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą numer [...], II. w pozostałej części oddala skargę, III. zasądza od Sejmiku Województwa Z na rzecz skarżących P. K. i H. K. solidarnie kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

P. K. i H. K. wnieśli w dniu 22 października 2018 r. skargę na uchwałę Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego nr XXVI/362/13 z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie podziału Województwa Zachodniopomorskiego na obwody łowieckie. Uchwale tej zarzucili sprzeczność z prawem powstałą w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt P 19/13.

Na podstawie art. 50, art. 53 § 2 a w związku z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżyli powołana wyżej uchwałę w części dotyczącej obwodów łowieckich nr 88,66,87 i 93 określonych w załączniku do uchwały i wnieśli o stwierdzenie jej nieważności oraz zasądzenie kosztów postepowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że w skarżonej uchwale dokonano podziału m.in. na obwód nr 88, administrowany przez Koło Łowieckie W. w K. , na którego terenie, w miejscowości G. Gmina S. , znajdują się działki rolne o następujących numerach ewidencyjnych: [...], [...], [...], [...] i [...] (księgi wieczyste [...], [...] i [...]), obwód numer 66 administrowany przez Koło Łowieckie Ż. w K. , na którego terenie w miejscowości D. gmina B. , znajdują się działki rolne o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...] (księgi wieczyste numer [...], [...], [...], obwód nr 87 administrowany przez Koło Łowieckie W. w [...], na którego terenie, w miejscowości B. gmina B. B., znajduje się działka rolna o numerze ewidencyjnym [...] (księga wieczysta numer [...], obwód nr 93, administrowany przez Koło Łowieckie [...] w [...], na którego terenie, w miejscowości B. gmina B. B., znajduje się działka rolna o numerze [...] (księga wieczysta [...] Właścicielami wszystkich wymienionych w skardze działek są [...].

Podstawą prawną podjęcia zaskarżonej uchwały był art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie, który w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. Skarżący podnieśli, że przedmiotowa uchwała została podjęta w sposób naruszający ich konstytucyjne prawa i wolności, bowiem nie została im zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu ich nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto pozostawanie w obrocie prawnym powyżej wskazanej uchwały, mimo braku istnienia podstawy prawnej, oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała Sejmiku wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym skarżących jako właścicieli nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jej wydania odpadła, a zgodnie z ww. orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego sposób wyznaczania obwodów łowieckich zastosowany przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały naruszał konstytucyjnie chronione uprawnienia właścicieli nieruchomości.

W skardze dodatkowo powołano orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym zwracano uwagę na konieczność eliminowania z obrotu prawnego aktów wydanych przed ogłoszeniem wskazanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W odpowiedzi na skargę Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego wniósł

o jej oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że nie kwestionuje, iż działki, której właścicielami są [...], leżą na terenach obwodów łowieckich nr 88 (działki nr [...], [...], [...], [...] i 60), nr 66 (działki nr [...], [...], [...] i [...]), nr 87 (działka nr [...]) i nr 93 (działka nr [...]) i nie kwestionuje interesu prawnego skarżących w zaskarżeniu uchwały w zakresie dotyczącym obwodów nr 66, 87 i 93. Wskazał natomiast, że w zakresie obwodu łowieckiego nr 88 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 5 lipca 2017 r., w sprawie o sygn. akt II SA/Sz 312/17, stwierdził nieważność skarżonej uchwały Sejmiku w części dotyczącej obwodu nr 88. Wyrok ten jest prawomocny. Sejmik przyznał, iż zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. (sygn. akt P19/13), przepis art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie został uznany za niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości. W powołanym wyroku Trybunał wskazał, że powyższy przepis traci moc obowiązującą z upływem osiemnastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw. W związku z powyższym, przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. ustawy Prawo łowieckie utracił moc z dniem 22 stycznia 2016 r. Ustawodawca nie dokonał nowelizacji ustawy Prawo łowieckie w tym zakresie.

W obecnym stanie prawnym przepis będący dotąd podstawą dla Sejmiku do ustalania w drodze uchwały granic obwodów łowieckich utracił moc i nie został zastąpiony żadnym innym przepisem. W tej sytuacji Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego nie ma kompetencji do ustalania, ani zmiany granic obwodów łowieckich, a co za tym idzie, wprowadzenia jakichkolwiek zmian, ani też uchylenia zaskarżonej uchwały Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego Nr XXVI/362/13 z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie podziału Województwa Zachodniopomorskiego na obwody. Brak jest bowiem przepisu, który stanowiłby podstawę prawną dla takiej uchwały. Jednocześnie organ stwierdził, że pomimo iż przepis art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego utracił moc, nie można twierdzić, że nie istnieją obwody łowieckie ustanowione zaskarżoną uchwałą Sejmiku. Uchwała po wejściu w życie spowodowała bowiem ten skutek, że obwody zostały utworzone i nie zmienia tego okoliczność późniejszej utraty mocy przepisu.

Niezależnie od powyższego, podział województwa zachodniopomorskiego na obwody łowieckie Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego przeprowadził na podstawie zapisów art. 27 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie. Uchwała Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego, o której mowa w skardze, uwzględniała w treści powierzchnie niewchodzące w skład obwodów łowieckich, przy czym do obwodów łowieckich nie zaliczono powierzchni mających cechy określone w art. 26 ustawy Prawo łowieckie. Przed podjęciem uchwały zostały również uzyskane wszystkie opinie, wymagane przez ówczesne przepisy ustawy Prawo łowieckie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

W myśl art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, że w związku z podjęciem zaskarżonej uchwały przed dniem 1 czerwca 2017 r. zastosowanie w sprawie znajduje art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r. poz. 486 ze zmianami) dalej: "u.s.w.", w brzmieniu sprzed zmiany tego przepisu, wynikającej z ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935). Zgodnie z powołanym przepisem każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis, do usunięcia naruszenia - zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego.

W ocenie Sądu, skarżący wykazali naruszenie własnego interesu prawnego, skoro bezsprzecznie stanowiące ich własność działki nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgi wieczyste( księgi wieczyste numer [...], numer [...], numer [...],numer [...], numer [...], numer [...], numer [...] i numer [...] zostały bez ich zgody włączona do obwodów łowieckich nr [...] i [...], co powoduje realne ograniczenie wykonywania przez nich prawa własności.

Należy jednak w tym miejscu wskazać, na co zwrócił uwagę organ, że w odniesieniu do działek skarżących położonych na terenie obwodu łowieckiego nr 88 Wojewódzki Sad Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt II SA/Sz 312/17 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego z dnia 25 czerwca 2013 r. Nr XXVI/362/13 w części dotyczącej obwodu nr 88 o pow. [...] ha. Z tego powodu Sąd skargę w części dotyczącej działek położonych na terenie obwodu nr 88 oddalił, albowiem w tym zakresie uchwała została wyeliminowana z obrotu prawnego wcześniej aniżeli wystąpili o to skarżący, na skutek skargi innego właściciela, którego grunty położone są również na terenie tego obwodu. Sąd uznał wówczas, że nie jest możliwe wyłączenie z obwodu nr 88 jedynie gruntów należących do skarżącej, albowiem w obecnym stanie prawnym nie jest możliwe ustalenie nowych granic takiego obwodu.

Słusznie też skarżący wskazali, że stanowiący podstawę zaskarżonej uchwały art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 ze zm. – dalej "u.p.ł."), został uznany przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2014 r., (P 19/13) za niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, przy czym Trybunał odroczył utratę jego mocy obowiązującej do dnia 22 stycznia 2016 r.

Na uwagę zasługują argumenty Trybunału Konstytucyjnego, które legły u podstaw powołanego wyroku. Trybunał podkreślił, że właścicielom nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego nie przysługują żadne szczególne środki prawne pozwalające na wyłączenie nieruchomości stanowiących przedmiot ich własności spod reżimu obwodu łowieckiego. Właściciel nieruchomości nie może złożyć sprzeciwu wobec włączenia przedmiotu jego własności do obwodu łowieckiego, zarówno na etapie stanowienia uchwały przez sejmik województwa, jak i po jej wejściu w życie. Poza tym właścicielowi nie przysługują żadne instrumenty prawne umożliwiające wyłączenie jedynie niektórych ograniczeń, wprowadzonych w związku z objęciem jego nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, w szczególności nie może on stanowczo sprzeciwić się wykonywaniu na swoim gruncie polowania przez uprawnione do tego osoby trzecie. Ponadto Trybunał stwierdził, że mechanizm tworzenia obwodów łowieckich, biorąc pod uwagę całokształt ograniczeń będących skutkiem objęcia nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, jest ukształtowany w sposób niespełniający przesłanki sensu stricto proporcjonalności. Trybunał także zauważył, że na wszystkie te ograniczenia nakłada się dodatkowo niedostatecznie uregulowany obowiązek informacyjny wobec właścicieli, których nieruchomość należy do obwodu łowieckiego. Brak jakichkolwiek prawnych form udziału właścicieli nieruchomości w procesie tworzenia obwodów łowieckich, obejmujących te nieruchomości oraz brak instrumentów prawnych umożliwiających właścicielom wyłączenie ich nieruchomości spod reżimu obwodu łowieckiego lub wyłączenie poszczególnych ograniczeń, jakie przewiduje prawo łowieckie, niezależnie od powodu, jakim uzasadniają to żądanie (ekonomiczny, światopoglądowy itp.), nie jest konieczne dla zapewnienia należytego poziomu ochrony środowiska, w szczególności zaś ochrony zwierzyny. Swoistego automatyzmu przyjętego unormowania nie uzasadnia również to, że prawidłowe prowadzenie gospodarki łowieckiej wymaga zapewnienia ciągłości powierzchni obwodów łowieckich. Ochrona środowiska stanowi jedną z wartości uzasadniających ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Ograniczenia wprowadzane ze względu na ochronę środowiska powinny mieć jednak charakter proporcjonalny do innych wartości konstytucyjnie chronionych. Taką wartością jest zgodnie z art. 21 ust. 1 Konstytucji ochrona prawa własności. Trybunał podkreślił, że analiza rozwiązań przyjętych w prawie łowieckim oraz w innych aktach przewidujących objęcie nieruchomości specjalnym reżimem administracyjnoprawnym dowodzi, że wykonywanie przez uprawnione podmioty zadań publicznych, a także prowadzenie gospodarki łowieckiej, jest możliwe przy zapewnieniu właścicielom nieruchomości bardziej skutecznych środków ochrony. Trybunał zaznaczył, że zapewnienie takich środków nie wyklucza także realizacji przewidzianego w prawie łowieckim celu społecznego w zakresie uprawiania myślistwa, kultywowania tradycji oraz krzewienia etyki i kultury łowieckiej (art. 3 pkt 4 Prawa łowieckiego).

Zaskarżona uchwała wydana została na podstawie art. 27 ust. 1 u.p.ł., przy czym w dacie podejmowania tej uchwały przepisy te stanowiły, że podziału na obwody łowieckie oraz zmiany granic tych obwodów dokonuje w obrębie województwa właściwy sejmik województwa, w drodze uchwały, po zasięgnięciu opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i Polskiego Związku Łowieckiego, a także właściwej izby rolniczej (ust. 1). Unormowanie to niewątpliwie upoważniało sejmik województwa do podjęcia uchwały w przyjętym kształcie. Jednakże okoliczność ta nie może obecnie skutkować oddaleniem skargi, jak wnioskuje o to organ, gdyż późniejsza utrata mocy obowiązującej tych przepisów na skutek cytowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł o ich niezgodności z ustawą zasadniczą, ma istotne znaczenie dla oceny legalności zaskarżonej uchwały. Skoro Trybunał pozbawił przepis ustawy Prawo łowieckie domniemania konstytucyjności, to skutek ten należy uwzględniać od początku obowiązywania tego przepisu.

Nadto zwrócić należy uwagę, że w wyroku z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2311/14, Naczelny Sąd Administracyjny uznając wsteczną moc przedmiotowego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r., P 19/13, wskazał, że za niestosowaniem przepisu, który utracił domniemanie konstytucyjności przemawia ochrona praw jednostki oraz ekonomia procesowa. W ocenie NSA, pominięcie wzruszenia domniemania konstytucyjności przepisu stanowiącego podstawę prawną działania organu administracji publicznej byłoby sprzeczne z regułami demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej z uwagi na konieczność ochrony innych wartości konstytucyjnych, tutaj prawa własności. Naczelny Sąd Administracyjny we wskazanym wyroku przekonywująco argumentował, że realizacja przez sądy gwarancji konstytucyjnych - na gruncie istniejącego stanu normatywnego zakładającego przez określony czas obowiązywanie niekonstytucyjnego przepisu (art. 190 ust. 3 Konstytucji RP) - stawia zarazem wyzwania i możliwości wyboru przez same sądy takiego środka proceduralnego, który najlepiej pozwoli na osiągnięcie efektu najbliższego nakazowi wykładni i stosowania prawa w zgodzie z Konstytucją (por. wyrok TK z dnia 27 października 2004 r. sygn. akt SK 1/04, OTK-A z 2004 r., nr 9, poz. 96). Z tych też przyczyn sądy, dokonując wyboru odpowiedniego środka procesowego, zobowiązane są brać pod uwagę przedmiot regulacji objętej niekonstytucyjnym przepisem, przyczyny naruszenia i znaczenie wartości konstytucyjnych naruszonych takim przepisem, powody, dla których Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu, a także okoliczności rozpoznawanej przez sąd sprawy i konsekwencje stosowania lub odmowy zastosowania niekonstytucyjnego przepisu (por. wyroki NSA z dnia 23 lutego 2006 r. sygn. akt II OSK 1403/05; z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 483/10; z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt I OSK 1070/10; z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt I OSK 231/11; z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II OSK 375/15 – publ. na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Zaprezentowane w cytowanym wyżej wyroku stanowisko NSA, iż brak jakichkolwiek mechanizmów prawnych umożliwiających właścicielom nieruchomości wyrażenie woli w przedmiocie włączenia ich gruntów do obwodów łowieckich i w konsekwencji nałożenie na nich określonych obowiązków stanowi nieproporcjonalne naruszenie gwarantowanego konstytucyjnie prawa własności, skład sądu orzekający w niniejszej sprawie w całej rozciągłości podziela.

Stanowiska powyższego w niczym nie zmienia przywołany w odpowiedzi na skargę art. 7 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 651) stanowiący, że pierwsze uchwały, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, dokonujące nowych podziałów województw na obwody łowieckie i zaliczenia tych obwodów do poszczególnych kategorii, o których mowa w art. 26a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, zostaną wydane nie później niż do dnia 31 marca 2020 r. (ust. 1) i że podziały województw na obwody łowieckie oraz zaliczenia obwodów łowieckich do poszczególnych kategorii dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowują ważność do dnia wejścia w życie pierwszych uchwał, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 31 marca 2020 r. Ów przepis, o typowo temporalnym charakterze, statuujący ważność uchwał podjętych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej (do dnia wejścia w życie pierwszych uchwał, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą), dowodzi tylko i wyłącznie faktu pozostawienia ich w porządku prawnym, pomimo zakwestionowania konstytucyjności przepisu będącego podstawą ich wydania. Jest to często spotykana, wręcz stanowiąca zasadę ustrojową, praktyka postępowania ustrojodawcy przejawiająca się pozostawieniem w porządku prawnym aktów podustawowych, w przypadku derogacji z porządku prawnego, z różnych przyczyn, przepisu będącego podstawą ich wydania. Należy jednak odróżnić obowiązywanie podustawowego aktu prawnego od jego konstytucyjności, co oznacza, że zachowanie ważności uchwał - o których mowa w art. 7 ust. 7 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw - nie oznaczało automatycznego, z mocy ustawy przesądzenia o ich konstytucyjności.

W rozpoznawanej sprawie Sąd mógł orzekać jedynie w granicach naruszonego przedmiotową uchwałą interesu prawnego skarżących. Zaskarżona uchwała, co nie jest kwestionowane w niniejszej sprawie, narusza interes prawny skarżących, gdyż ingeruje bezpośrednio w przysługujące im prawo własności do wymienionych w sentencji wyroku działek objętych reżimem obwodów łowieckich. Kwestia działek skarżących położonych na terenie obwodu nr 88 została już wyżej wyjaśniona.

Powyższe pozwalało, w świetle normy art. 90 ust. 1 u.s.w., na dokonanie kontroli legalności zaskarżonej uchwały w zakresie ustaleń dla obszaru stanowiącego własność skarżących, położonego w wyżej wskazanych obwodach łowieckich. Skutkiem tej kontroli jest stwierdzenie nieważności uchwały w zakresie, w jakim wydziela ona obwody, w częściach obejmujących nieruchomości stanowiące własność skarżących.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł, jak w pkt I sentencji. W pkt II orzekł na podstawie art. 151 powołanej ustawy, natomiast o kosztach postępowania orzekł w oparciu o przepis art. 200 p.p.s.a.