drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, , Prezydent Miasta, zobowiązano do wydania aktu lub podjęcia czynności
stwierdzono że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, II SAB/Kr 158/15 - Wyrok WSA w Krakowie z 2015-11-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Kr 158/15 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2015-11-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-08-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Aldona Gąsecka-Duda
Magda Froncisz
Mirosław Bator /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
zobowiązano do wydania aktu lub podjęcia czynności
stwierdzono że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Aldona Gąsecka-Duda Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2015 r. sprawy ze skargi I. K. na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezydenta Miasta [...] do wydania aktu lub dokonania czynności z wniosku skarżącego I. K. z dnia 13 lipca 2015 r. - w terminie 14 dni; II. stwierdza, że bezczynność Prezydenta Miasta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącego I. K. kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Prezydenta Miasta K. w przedmiocie nieudostępnienia w terminie informacji publicznej. Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W uzasadnieniu I.K stwierdził, że wnioskiem z dnia 23 lipca 2015 r. wystąpił o udzielenie informacji publicznej w zakresie informacji o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru na wolne stanowisko dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. (nr ref. 1 – ZIKiT). Wskazał również, że należy podać imiona i nazwiska poszczególnych kandydatów oraz informacje dotyczące kwestii spełnienia przez nich wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze. W swoim wniosku nadmienił, że informację należy udzielić w sposób wyczerpujący i jednoznaczny. W odpowiedzi na wniosek pismem z dnia 30 lipca 2015 r. Prezydent Miasta K. poinformował, że zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych wnioskowana informacja w zakresie imion i nazwisk kandydatów uczestniczących w naborze nie stanowi informacji publicznej i tym samym nie podlega udostępnieniu na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W dalszej części pisma Prezydent Miasta K. poinformował, że do naboru zgłosiło się 5 osób, a niezbędne wymagania spełnili wszyscy kandydaci. Wymagania dodatkowe oraz wymagane dokumenty były weryfikowane podczas dwóch kolejnych etapów naboru tzn. w ramach przeprowadzonego testu kwalifikacyjnego oraz rozmowy kwalifikacyjnej. W ramach przeprowadzonego testu kwalifikacyjnego trzech kandydatów spełniło część wymagań dodatkowych. Pozostała część wymagań dodatkowych oraz wymagane dokumenty zostały zweryfikowane w odniesieniu do dwóch kandydatów w ramach przeprowadzonej rozmowy kwalifikacyjnej (jeden kandydat na tym etapie zrezygnował z udziału w naborze). Na podstawie weryfikacji formalnej aplikacji, przeprowadzenia testu z wiedzy ogólnej i specjalistycznej wymaganej na danym stanowisku, przeprowadzenia rozmowy kwalifikacyjnej z kandydatami oraz dokonania analizy dokumentów, komisja rekrutacyjna stwierdziła, że w przeprowadzonym postępowaniu, uwzględniając określone kryteria ocen najlepszy wynik uzyskał J.T. . Skarżący stwierdził, że aby dostęp do służby publicznej odbywał się rzeczywiście na jednakowych zasadach, to nabór do tej służby powinien podlegać kontroli społecznej, którą właśnie umożliwia dostęp do informacji publicznej. Sposób załatwienia wniosku wskazuje, ze wnioskodawca otrzymał informację zupełnie inną niż ta, której oczekuje. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest pogląd zgodnie z którym informacja o kandydatach o której mowa w art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych jest przede wszystkim informacją o ich imionach i nazwiskach. Podany przez Prezydenta Miasta K. powód nieudostępnienia określonej wnioskiem informacji nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa i nie może znaleźć akceptacji w demokratycznym państwie prawnym. Przedstawiona argumentacja jednoznacznie wskazuje, że organ pozostaje w niczym nieusprawiedliwionej bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta K. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. Organ wskazał, że w piśmie z dnia 30 lipca 2015 r. podał, że kandydaci którzy zgłosili się do naboru spełnili wymagania o których mowa w art. 6 ustawy o pracownikach samorządowych określonych dla kierowniczych stanowisk urzędniczych. W odniesieniu do tej grupy wymagań organ nie mógł przedstawić żadnych innych dodatkowych danych. Są to bowiem informacje obejmujące cechy, które kandydat albo posiada albo nie, i nie podlegają one dalszemu różnicowaniu i ocenie. W ocenie organu skarżący otrzymał wszystkie informacje dotyczące spełnienia przez kandydatów wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze. Jeżeli skarżący nie był zadowolony z odpowiedzi mógł zawnioskować o dodatkową informację bądź o doprecyzowanie informacji w odniesieniu do określonego wymagania, co pozwoliłoby organowi odnieść się do dodatkowego wniosku. Organ stanął również na stanowisku, że niezasadny jest zarzut, iż jest bezczynny w kwestii udostępnienia informacji dotyczących imion i nazwisk kandydatów uczestniczących w naborze na wolne stanowiska urzędnicze. Przepis art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych nie mówi o imionach i nazwiskach kandydatów, lecz odwołuje się do wymagań związanych ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze. Podkreślenia wymaga, że spośród 5 kandydatów, którzy pierwotnie zgłosili się do naboru na stanowisko dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. procedurze naborowej pełnej poddało się 2 kandydatów. Trzech kandydatów zrezygnowało z uczestniczenia w naborze na stanowisko dyrektora, z czego dwóch z nich zaraz po złożeniu wniosku aplikacyjnego, a zatem przed testem weryfikującym część wymagań dodatkowych, a trzeci kandydat zrezygnował po napisaniu testu, a przed rozmową kwalifikacyjną. Rezygnacje te miały formę wyraźną, tym samym osoby te dały wyraz swojej woli nieubiegania się o stanowisko publiczne i pozostania osobami anonimowymi. W związku z faktem, że osoby te nie były kandydatami ich dane osobowe nie stanowią informacji publicznej. Organ wskazał, że zapewnienie jawności i przejrzystości życia publicznego nie może odbywać się kosztem przestrzegania zasad ochrony prywatności i danych osobowych wynikających zarówno z Konstytucji RP jak i ustawy o ochronie danych osobowych.

W piśmie procesowym z dnia 29 października 2015 r. Organizacja Społeczna[...] zgłosiła swój udział w postępowaniu. Stowarzyszenie przyłączyło się do zarzutów wskazanych przez skarżącego twierdząc, że informacje powstałe w wyniku procedury naboru pracownika samorządowego stanowią informacje związane z działalnością władzy publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm – dalej powoływana jako P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organu w przypadkach określonych w pkt 1-4a (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.).

Z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobligowany był udostępnić informację publiczną na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, a tego nie uczynił i jednocześnie nie wydał stosownej decyzji o odmowie udostępnienia takiej informacji w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy.

Zatem w pierwszej kolejności należy ustalić, czy żądana informacja jest informacją publiczną, a jeżeli tak, to czy podlega udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, czy może w stosunku do tej informacji stosuje się przepisy szczególne. Następnie należy jednoznacznie przesądzić, czy na podmiocie, do którego skierowany został wniosek o udostępnienie informacji publicznej, ciąży ustawowy obowiązek jej udostępnienia. W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest jednolity pogląd, że ustawa o dostępie do informacji publicznej, przewiduje wydanie decyzji administracyjnej wtedy, gdy organ odmawia ujawnienia jakiegoś faktu lub dokumentu (art. 16 ust. 1 ustawy), bądź umarza postępowanie w trybie przewidzianym w art. 14 ust. 2 ustawy. Wydanie owych aktów następuje jednak zawsze wtedy, gdy mamy do czynienia z informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 omawianej ustawy. Natomiast, gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy, to dopuszczalną i właściwą formą odniesienia się do wniosku o udostępnienie takiej informacji jest wyłącznie pismo zawiadamiające wnioskodawcę o braku możliwości zastosowania przepisów omawianej ustawy, inaczej mówiąc organ informuje, że żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy.

W przypadku sporu, czy żądanie dotyczy informacji publicznej, czy też informacji pozbawionej tego przymiotu, a więc gdy organ udziela odpowiedzi na wniosek pismem, wnioskodawcy służy skarga na bezczynność organu w sprawie o udostępnienie informacji publicznej. Podkreślić również wypada, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie dostępu do informacji publicznej dla swej dopuszczalności nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia. Brak jest bowiem podstaw do występowania z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, czy wykazywania, że złożone zostało zażalenie na bezczynność organu w trybie, o którym mowa w art. 37 § 1 K.p.a. W tak zakreślonej kognicji sąd administracyjny, uwzględniając skargę na bezczynność organu administracji publicznej w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej zobowiązuje organ do załatwienia w określonym terminie wniosku o udostępnienie informacji publicznej, przy czym sąd nie przesądza o tym, czy zobowiązany podmiot ma udostępnić żądaną informację przez dokonanie czynności materialno- technicznej, czy też powinien wydać decyzję o odmowie jej udostępnienia. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 P.p.s.a.).

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy wskazać należy, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władzy publicznej, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów i danych odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej, w tym gospodarowania mieniem Skarbu Państwa lub komunalnym. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z organem, bądź w jakikolwiek sposób dotyczących organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem. Zgodnie bowiem z art. 61 Konstytucji RP, prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela. Jego realizacja następuje na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Stąd prawo do informacji jest zasadą, a wyjątki od niego mogą być interpretowane wyłącznie ściśle.

Konfrontując powyższe z zapisem art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o dostępie do informacji publicznej należy podkreślić, iż informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej i są to zarówno dokumenty wytworzone przez te organy, jak i te, których organ używa, korzysta z nich wykonując funkcje publiczne (znajdują się w jego dyspozycji), nawet jeśli nie pochodzą one wprost od organów administracji, nie zostały przez organ ten wytworzone (wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 721/08). W art. 6 ust. 1 ustawy ustawodawca zawarł jedynie przykładowy katalog informacji, które stanowią informację publiczną. Wyliczenie to nie jest wyczerpujące, na co wskazuje użyty w tym przepisie zwrot "w szczególności".

Nie budzi w niniejszej sprawie wątpliwości, że Prezydent Miasta K. jest organem władzy publicznej zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej dotyczącej wykonywanych zadań publicznych. Z art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy wynika nadto, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 (czyli również organów władzy publicznej), w tym o naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych. Przepisami odrębnymi, o których mowa w tym przepisie, są przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych. Zgodnie z art. 13 ust. 4 tej ustawy, informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze. Z art. 13 ust. 2 wynika przy tym, iż ogłoszenie o wolnym stanowisku urzędniczym, w tym kierowniczym stanowisku urzędniczym, oraz o naborze kandydatów na to stanowisko, powinno zawierać: nazwę i adres jednostki; określenie stanowiska; określenie wymagań związanych ze stanowiskiem, zgodnie z opisem danego stanowiska, ze wskazaniem, które z nich są niezbędne, a które dodatkowe; wskazanie zakresu zadań wykonywanych na stanowisku; wskazanie wymaganych dokumentów; określenie terminu i miejsca składania dokumentów.

Zdaniem Sądu, z powołanego przepisu wynika, iż informacją publiczną są wszelkie informacje dotyczące kandydata w zakresie spełniania przez niego wymagań określonych w ogłoszeniu. Jeżeli informacje dotyczące kandydata mają związek z tymi wymaganiami, podlegają udostępnieniu w trybie przewidzianym przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej. Co za tym idzie, informacją publiczną jest również informacja o uszeregowaniu kandydatów biorących udział w konkursie, a także informacja o ocenie poszczególnych kandydatów. Zarówno uszeregowanie kandydatów, jaki i ich ocena, dotyczą bowiem kwestii spełniania przez kandydatów wymagań określonych w ogłoszeniu. Objęte zatem są dyspozycją art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych. Sąd nie podziela stanowiska organu, iż informacją publiczną jest jedynie wynik naboru a nie to jak on przebiegał. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o pracownikach samorządowych, niezwłocznie po przeprowadzonym naborze informacja o wyniku naboru jest upowszechniana przez umieszczenie na tablicy informacyjnej w jednostce, w której był przeprowadzony nabór, oraz opublikowanie w Biuletynie przez okres co najmniej 3 miesięcy. Informacja ta zawiera: nazwę i adres jednostki; określenie stanowiska; imię i nazwisko wybranego kandydata oraz jego miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego; uzasadnienie dokonanego wyboru albo uzasadnienie nierozstrzygnięcia naboru na stanowisko. Z tego przepisu wynika zatem, iż wskazane w nim informacje, będące informacją publiczną, udostępnia się w sposób wskazany w art. 7 pkt 1 i art. 11 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepis ten w żaden sposób nie pozwala natomiast na zawężenie definicji informacji publicznej zawartej w art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych, która nie mówi o wynikach naboru, lecz o wszelkich informacjach o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, mieszczących się w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze (podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt IV SAB/GL 51/09). Zaakceptować należy zatem stanowisko zgodnie z którym informację publiczną będą stanowić nie tylko zasady naboru, wykaz osób kandydujących na stanowiska członków zespołu, wykaz osób które zostały zatrudnione, ale również dotyczące stażu kandydata, jego dotychczasowego zatrudnienia, pełnionych obowiązków, doświadczenia urzędniczego lub innych informacji dotyczących wymagań związanych ze stanowiskiem wskazanym w ogłoszeniu o naborze (por. wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 2009r. I OSK 683/09). Jeszcze raz podkreślić należy, że postanowienia art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych wskazują, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną. W drugiej jednak części ustawodawca dookreśla, że informacje te stanowią informację publiczną "w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze". W ujęciu literalnym ustawodawca w niniejszej normie dopuszcza możliwość udzielenia zainteresowanej osobie informacji na temat osób fizycznych biorących udział w postępowaniu rekrutacyjnym. Jednak zgodnie z art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Dlatego też omawiany artykuł, mimo że pozornie ogranicza dostęp do informacji publicznej do "wymagań określonych w ogłoszeniu", w rzeczywistości poszerza zakres informacji, które mogą zostać udostępnione w tym trybie - patrz: Wojciech Drobny, Komentarz do art. 13 ustawy o pracownikach samorządowych, opublikowano: Oficyna, 2010). W poprzednim stanie prawnym przewidziano obowiązek podawania do publicznej wiadomości listy osób, które zgłosiły swą kandydaturę do pracy. Było to rozwiązanie krytykowane w doktrynie, gdyż mogło zniechęcać osoby pozostające w zatrudnieniu do zgłaszania się do konkursu. Upublicznienie nazwisk osób, które starają się o nową pracę, mogło bowiem niekorzystnie wpłynąć na stosunki tych osób z dotychczasowym pracodawcą, a przez to zniechęcać ich do aplikowania o zatrudnienie w jednostce samorządowej. Było to także niekorzystne dla samego pracodawcy samorządowego, ponieważ mogło ograniczać krąg potencjalnych kandydatów do pracy. Obecnie ustawa przewiduje, że informacja o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowi informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze. Oznacza to, że informacje te powinny być udostępnione na wniosek osób zainteresowanych. Fakt, że dana informacja zalicza się do kategorii informacji publicznej nie oznacza jednak, że organ będzie zobowiązany do udzielenia żądanych informacji. Podlegają one bowiem ocenie również pod kątem ograniczeń w ich udostępnianiu, a wynikających z art. 5 ust. 2 ustawy, według którego prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Jeżeli istotnie żądane przez skarżącego informacje zawierałyby dane osobowe podlegające szczególnej ochronie organ zobowiązany byłby w takiej sytuacji do wydania decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP oraz powołanego przepisu art. 5 ust.2 ustawy wynika, że ograniczenie prawa do informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej jest wyłączone w zakresie informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania tych funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna rezygnuje z przysługującego jej prawa. Wyłączenie to jest więc wyjątkiem od zasady ochrony prywatności i jako takie musi być wykładane ściśle. Zwrócił na to uwagę Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. K 17/05 argumentując, że prywatność osób pełniących funkcje publiczne pozostając pod ochroną gwarancji konwencyjnych (zwłaszcza art. 8 europejskiej Konwencji), może podlegać ograniczeniom, które co do zasady znajdować mogą usprawiedliwienie ze względu na wartość, jaką jest jawność i dostępność informacji o funkcjonowaniu instytucji publicznych w państwie demokratycznym. Wartość ta związana z transparentnością życia publicznego nie może jednak prowadzić do całkowitego przekreślenia i zanegowania ochrony związanej z życiem prywatnych osób wykonujących funkcje publiczne. Podkreślając znacznie szerszy zakres dopuszczalnej ingerencji w sferę prywatności osoby publicznej, co uzasadnia się interesem ogólnym nakierowanym na zapewnienie przejrzystości działań wszystkich osób sprawujących funkcje publiczne, Trybunał stwierdził jednocześnie, że istnieją takie informacje (dane), które również w wypadku osób publicznych nie będą się mieściły w ramach zakresu przedmiotowego sfery prawa do informacji. Wkroczenie w sferę prywatności tych osób musi być więc zawsze uzasadnione istotnymi racjami interesu publicznego i pozostawać w związku z wykonywaną działalnością publiczną. Na potrzebę zachowania proporcji pomiędzy nadrzędną potrzebę społeczną jaką jest zapewnienia optymalnego wykorzystania funduszy publicznych oraz naruszeniem prawa danych osób do poszanowania ich życia prywatnego wskazał również ETS w wyroku z dnia 20 maja 2003r. (C 465/00), nakazując konieczność badania, czy powzięty środek jest proporcjonalny do zamierzonego zasadnego celu. Stwierdzić należy zatem, że skoro Prezydent Miasta K. uznał, że żądane informacje publiczne nie powinny podlegać udostępnieniu to powinien wydać decyzję administracyjną stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jedynie na marginesie powyższych rozważań Sąd wyjaśnia, iż w ramach rozpoznania skargi na bezczynność Sąd nie jest uprawniony do rozstrzygania kwestii merytorycznych i określenia w jaki sposób powinna być rozpatrzona sprawa przez organ administracji. Rozpoznając skargę na bezczynność organu administracji publicznej Sąd nie może bowiem nakazywać organowi wydania określonej decyzji czy też podjęcia czynności określonej treści. Z tych przyczyn Sąd w niniejszej sprawie nie mógł przesądzić czy żądane przez skarżącego informacje podlegają ochronie wynikającej z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W wyroku z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. akt III SAB/Łd 34/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że wniesienie skargi na bezczynność jest uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w razie odmowy podjęcia określonego działania, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że zachodzą okoliczności, które uwalniają go od obowiązku prowadzenia postępowania w konkretnej sprawie i zakończenia go wydaniem decyzji administracyjnej lub innego aktu czy czynności.

W świetle powyższych rozważań nie ulega zdaniem Sądu wątpliwości, że wniosek skarżącego z dnia 23 lipca 2015 r. dotyczy udostępnienia informacji publicznej, a podmiot, do którego wniosek ten został skierowany, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia żądanej informacji. Błędnie zatem Prezydent Miasta K. uznał, że żądana przez skarżącego informacja nie jest informacją publiczną. Stanowisko organu zawarte w skierowanym do skarżącego piśmie z dnia 30 lipca 2015 r. uznać należy za nieprawidłowe, a nieudostępnienie żądanej przez skarżącego informacji ocenić należy jako bezczynność organu w tym zakresie. Zatem w dniu orzekania przez Sąd w niniejszej sprawie Prezydent Miasta K. pozostawał w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 23 lipca 2015 r. w związku z czym Sąd, na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., zobowiązał organ do wydania aktu lub dokonania czynności w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem (pkt I wyroku). Nie mogą w świetle powyższego odnieść zamierzonego skutku zawarte w odpowiedzi na skargę twierdzenia organu, że nie pozostaje w bezczynności, skoro skarżący odpowiedź otrzymał. Odpowiedź ta bowiem jest błędna. Oceniając, w związku z uwzględnieniem skargi na bezczynność organu, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, do czego Sąd był zobowiązany w świetle treści art. 149 § 1 zdanie drugie P.p.s.a., należy odnieść się do regulacji art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do wskazanego przepisu prawa, udostępnienie informacji publicznej następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany powiadamia o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2). W okolicznościach niniejszej sprawy udostępnienie informacji publicznej nie nastąpiło w zakresie żądanym we wniosku skarżącego, a skierowane do niego pismo organu z dnia 30 lipca 2015 r., z uwagi na jego treść, nie czyni zadość spoczywającemu na organie obowiązkowi udostępnienia informacji publicznej i nie usuwa stanu bezczynności organu w tym zakresie. Organ nie wydał też żadnej decyzji w tej mierze. Pismo organu z dnia 30 lipca 2015 r. nie ma cech decyzji administracyjnej, a jedynie charakter informacyjny.

Należy podkreślić, że z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy bez żadnej wątpliwości można stwierdzić, że w sposób oczywisty naruszono prawo. Naruszenie to musi być także "istotne", a więc nie do pogodzenia z regułami demokratycznego państwa prawa. Mając w tej sytuacji na względzie z jednej strony termin zakreślony art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, z drugiej zaś upływ czasu, jaki nastąpił od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej (23 lipca 2015 r.) do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie oraz treść pisma organu skierowanego do skarżącego, Sąd uznał, że istnieją podstawy do uznania, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stwierdzając na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 P.p.s.a., w pkt. II wyroku, że bezczynność w rozpoznawanej sprawie miała charakter rażącego naruszenia prawa Sąd miał na uwadze przede wszystkim fakt jedynie częściowego rozpoznania wniosku skarżącego. Orzeczenie o kosztach uzasadnia natomiast art. 200 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt